Dot.: Nasze codzienne jadłospisy, część X. [posty chorobowe, wątek zbiorczy]

[moja imaginacja]

Napisane przez garden_d

A moja jest zupełnie normalnej postury. Taka normalna, szczupła, ładna, (wygląda trochę jak sowa ), ale nie jakaś chuda. Średni wiek, normalnie kocham tą kobitkę.

U mnie podobnie. Za to moja matka jest ode mnie o kilka razy chudsza, co bardzo źle na mnie działa. Bardzo bardzo źle. :/

Psychiatra fakt faktem jest od wypisywania leków i mógł Ci zapisać je po kilku minutach rozmowy (mógł przecież wywnioskowac, jaki masz problem). Mnie psychiatra waży, mierzy (ale tez nie zawsze), ale i rozmawia ze mną, pomaga, acz wizyty u niej są rzadsze.

[TrueLook]

Ja z psychiatrą widzę się stosunkowo rzadko na dłuższe wizyty - raz na 3 tygodniu, wtedy też przychodzi ze mną mama.
A z psycholog co tydzień i to ona mnie zazwyczaj waży.

[cordellia]

ja mam ogromne szczęście jeżeli chodzi o psycholog, trafiłam na naprawdę świetną osobę, której ufam.

co do psychiatry.. byłam u pewnego pana i wyszłam zapłakana. potraktował mnie jak pustą, głupią, rozpieszczoną nastolatkę, która nie ma co ze sobą robić i "zachciało jej się trochę schudnąć" i stwierdził, że nie choruję na zaburzenia odżywiania. po jakimś czasie pojechałam do placówki, która między innymi zajmuje się leczeniem ED i tam trafiłam na bardzo miłą, ciepłą panią. tylko denerwuje mnie w niej to, że niekiedy uosabia chorobę.

[intheend]

.

[zielona_zabcia]

jeśli chodzi o leczenie to ja mam jakieś mega szczęście!
moja mama widząc że umieram bmi 12.8. poszukła mi psyhologa prywatnie.
oczywiście widziała wcześniej że coś nie tak ze mną...ale miałą nadzieje że stres/taki dziwny wiek/mania odchudzania/brak apetytu czy jakiś tasiemiec. ale pewnego wieczora przyszłam do niej i dostałam spazmów
zaczęłam tak strasznie ryczeć i pamiętam całą rozmowę;
-mamo ratuj mnie!
-ale co Ci się dzieje? Czemu Ty płaczesz?
-bo ja już niemam siły, tak strasznie nie chce mi się iść biegać, a muszę jeszcze zrobić 6km, oraz poćwiczyć 1h brzuch/1h uda bo dziś tego nie zrobiłam
-dziecko ale kto Ci każe to wszystko robić?
-niewiem. poprostu muszę.
potem już tylko płakałam.
a mama ze mną.
a potem pamiętam że napiłam się goracego mleka, dostałam skrętu kiszek bo od pół roku jadłam tylko owoce i piłam 330ml Kubusia i 1,5l wody niegazowanej i nic ciepłego bo się naczytałam że od ciepłego się tyje a od zimnego chudnie bo się od tego kcale spalają(miałam 11lat?) i trafiłam do szpitala.
jak wyszłam miałam już wizytę u pana psyhologa.
kocham go bo mi życie uratował.
ale wiem bez mojej ogromnej pracy, samozaparcia i wielu wylanych łez nie byłabym teraz tym kim jestem. może już bym nie zyła.
a do psyhiatry jeździłam co 3tygodnie na ważenie.
jak schudłam-szpital (mnie ominął)
zapisywała ile ważę i gadała ze mną ze 3min, niecierpię tej baby
ale już jej nie widziałam od 64kg

facet (psyholog) jest za✂✂✂isty, młody świetny naprawdę!
ale taki drogi że się nóż w kieszeni sam otwiera.
teraz sama podjęłam znów terapię(iza) i nikt w dmou nie wie o tym i jest mi mega ciężko bo płacę słoną kasę za każdą minutę spędzoną z Nim.
on wie o tym i nieraz już mi nie kazał płacić, ale jednak bieże masakrycznie dużo.
jeśli ktoś potrzebuję namiarów pisać pw.
polecam. (podkarpacie-Rzeszów,)
dodam jeszcze że pracuje TYLKO prywatnie. bo miał tyle pacjenetek () że zrezygnował z pracy w szpitalu (bo pracował tam)
nienawidzi uosabiania choroby, nie każe mówić do anoreksji, nie waży, nie karmi (żart) , nie gada o żarciu, pytał tylko mame ile waże i sobie zapisywał w kajecie (miałam umowe przytyć, bo nie powinnam mieć leczenia domowego z takim bmi, ale On mi zaufał-i słusznie bo jestem mega dumna że wylazłam z tego bez szpitala).
generalnie uwielbiam z nim współpracować
powodzenia skarby

[Dosiaczek 7]

Napisane przez zielona_zabcia

powodzenia skarby

A ty też przytyłaś? Ja jak przestałam wymiotować po kilku latach bulimii to utyłam 30 kg z 47 kg do 78. Teraz zrzuciłam na razie 12 kg. To normalne taki wzrost wagi po podleczeniu?

[zielona_zabcia]

Napisane przez Dosiaczek 7

A ty też przytyłaś? Ja jak przestałam wymiotować po kilku latach bulimii to utyłam 30 kg z 47 kg do 78. Teraz zrzuciłam na razie 12 kg. To normalne taki wzrost wagi po podleczeniu?

ehh ja sama niewiem co sie stało sie mna
poprostu łatwo mi sie utyło.
ja nie wymiotowałam nigdy.
poprostu za wcześnie to całe głupie odchudzanie zaczęłam i to z idealną wagą taa brawo Ja
no nic.

[mickey_mouse]

Może to puste, ale tego właśnie się boję, że lecząc się za dużo przytyję, a nic nie przeraża mnie tak bardzo jak właśnie bycie grubą, wydaje mi się to gorsze niż osteoporoza, bezpłodność, zmiany w zapisie EEG...

[poppy seed]

Napisane przez mickey_mouse

Może to puste, ale tego właśnie się boję, że lecząc się za dużo przytyję, a nic nie przeraża mnie tak bardzo jak właśnie bycie grubą, wydaje mi się to gorsze niż osteoporoza, bezpłodność, zmiany w zapisie EEG...

hmm, rozumiem, że to podforum dotyka bezpośrednio problemów zaburzeń odżywiania, ale mogłabyś więcej nieudostępniac publicznie tego typu złotych myśli?

[zielona_zabcia]

Napisane przez mickey_mouse

Może to puste, ale tego właśnie się boję, że lecząc się za dużo przytyję, a nic nie przeraża mnie tak bardzo jak właśnie bycie grubą, wydaje mi się to gorsze niż osteoporoza, bezpłodność, zmiany w zapisie EEG...

wyobraź sobie że nie Ty jedna tak sądzisz.
Ja miałam tak samo, ważąc 45kg uważałam że to moja idealna waga i trzymałam ją... a z 2lata? Przysięgłam sobie że choćbym miała umrzeć nie przytyję nawet 1kg.
i co? i waże teraz ok. 70 kg (niewiem dokłanie, ale w czasie świąt zjadłam 4kawałki sernika, i dwie porcje sałatki z majo i już przytyłam)
i bywają dni że jestem najszęśliwszą osobą na ziemi, czuję się zwycięzcą, radosna i piękna. a są dni że marzę o anoreksjii/ ale to leczę i wierzę że niedługo będę już tyko dumna z siebie.
i uwież mi, gdy trochę zrozumiesz, najważniejsze będzie zdrowie.
ale widocznie jeszcze się "nie nawieżyłaś" chorobą. przykre.
Ona mi napradę zepsuła życie.
nie byłam jeszcze na żadnej prawdziwej imprezie do białego rana
nie miałam prawdziwego chłopaka,
nie mam przyjaciół.
w szkole mam piekło.
nie wychodzę nigdzie poza próbami chóru/na Oaze/ na KSM/ Mszą Św.
jestem samiutka. rodzina uważa mnie za kretynkę/
weź się zastanów co jest jednak ważniejsze co?
Dla ludzi którzy Cię kochają, dla których jestesteś naprawde ważna i wyjątkowa, nie liczy się ile masz cm. w talii/udzie oraz czy masz 3 czy 6 z przodu na wadze.
liczysz się Ty. prawdziwa Ty. nie zaburzona, nie otumaniona.
Ty zdrowa.
pomyśl trochę. chcesz mieć dzieci?
ja z moją wagą mam nadal problemy z okresem i to spore.

wpółczuję Ci że jeszcze nie widzisz ile staciłaś i nadal tracisz.
jeszcze wystarczająco dużo nie wycierpiałaś.
otwórz szerzej oczy i spójrz na swoje życie.
fajnie?

[szakal165]

musiałam się ukarać za obżarstwo. na kolację tylko kromka żytniego

śniadanie: bułka mała maślana ze śledziem w śmietanie, deserek czekoladowy jana ;/
obiad- kiełbaska drobiowa biała cienka, 1 biała zwykła zapiekane z kapustą kiszoną (z suszonymi grzybami,cebulą,przyprawa mi,czosnkiem i jabłkami), odrobina ćwikły
kolacja-kromka chleba żytniego z serkiem naturalnym i plastrem pomidora

[intheend]

.

[szakal165]

nie wiem, ale wydaje mi się,że znowu przegięłam ;/ jestem tłustą świnią czy co ;/ że ja musiałam tyle zjeść

[Winky]

Napisane przez szakal165

musiałam się ukarać za obżarstwo. na kolację tylko kromka żytniego

śniadanie: bułka mała maślana ze śledziem w śmietanie, deserek czekoladowy jana ;/
obiad- kiełbaska drobiowa biała cienka, 1 biała zwykła zapiekane z kapustą kiszoną (z suszonymi grzybami,cebulą,przyprawa mi,czosnkiem i jabłkami), odrobina ćwikły
kolacja-kromka chleba żytniego z serkiem naturalnym i plastrem pomidora

Proponuję zacząć się leczyć. To po pierwsze.
Po drugie, wyobraź sobie, że nie jesteś tu sama, więc, z łaski swojej, pomyśl o innych chorych dziewczynach, które, w przeciwieństwie do ciebie, chcą być ZDROWE i podaruj sobie chore teksty. Objawy ED każda z nas tu zna i nie musisz nawet o nich wspominać.
Po trzecie, gdzie tu obżarstwo? Ja jem więcej, a jestem na utrzymaniu, ba, nawet się NIE CZUJĘ tłustą świnią.

---------- Dopisano o 21:15 ---------- Poprzedni post napisano o 21:13 ----------

Napisane przez intheend

A gdzie to obżarstwo ?! Wybacz, ukarać się, chyba za głupotę. Też jestem chora, ale nie rozumiem.

Moje P
I. Ś: owsianka (szklanka mleka 2%, trzy łyżki płatków owsianych, łyżka otrębów pszennych, łyżka manny, łyżeczka kakao, łyżeczka cukru, duży banan).
II. Andrut z masą krówkową średni kawałek
III. O: Zupa ogórkowa z ryżem pełna miseczka, cały talerz muszli zapiekanych ze szpinakiem w sosie pomidorowym (ja wiem, to mogło być z 8-9 takich muszli z Lubelli).
IV. D: kawałek placka przekładanego z masą orzechową (dość spory), kolejny kawałek andruta
V. K: Cały talerz (ponad "linię") głęboki bigosu wegetariańskiego (kapusta, śliwki, rodzynki, koncentrat pomidorowy, pieczarki, nie wiem co tam jeszcze xD) + kromka razowca.
VI. jeszcze coś wpadnie?

Spokojnie możesz umieszczać swoje jadłospisy na ogólnych NCJ, bo ogólnie jest w miarę dobrze. Tyjesz?

[szakal165]

bo po świętach niestety waga mi pokazała więcej i zastanawiam się,czy to zejdzie co do leczenia, to wiem-sama nie dam rady.

[Tynusia]

Czy ktoś może orientuje się czy w Poznaniu jest tylko jedno NFZ gdzie specjalizują się zaburzeniami itp. dla młodzieży?


Bo chce coś zmienić , sama nie dam sobie rady , jestem tego świadoma ale tu gdzie jestem zapisana do psychologa to nic nie da jeszcze gorzej tylko jest =/

[mickey_mouse]

Napisane przez zielona_zabcia

i uwież mi, gdy trochę zrozumiesz, najważniejsze będzie zdrowie.
ale widocznie jeszcze się "nie nawieżyłaś" chorobą. przykre.
Ona mi napradę zepsuła życie.
nie byłam jeszcze na żadnej prawdziwej imprezie do białego rana
nie miałam prawdziwego chłopaka,
nie mam przyjaciół.
w szkole mam piekło.
nie wychodzę nigdzie poza próbami chóru/na Oaze/ na KSM/ Mszą Św.
jestem samiutka. rodzina uważa mnie za kretynkę/
weź się zastanów co jest jednak ważniejsze co?

Wiem... Prawdziwe życie, w którym jest miejsce i na pracę i na zabawę jest o wiele bardziej wartościowe niż ten mój mały, anorektyczny pokoik...
Ja też straciłam znajomych, rzadko wychodzę z domu, nie chce mi się szaleć na imprezach (kiedyś to było nie do pomyślenia -,-) i widzę to, że moja codzienność sprowadza się do rozpatrywania najczarniejszych scenariuszy dotyczących przyszłości i do myślenia o swoim extra zdrowym i dietetycznym jadłospisie... Na moją ostatnią prośbę, o znalezienie mi jakiegoś sensownego psychologa, moja mama odpowiedziała "ok, ale dopiero jak przytyjesz x kg. Jeśli nie przytyjesz lub schudniesz, to trafisz znowu do szpitala".
Tak to wygląda... Byłam w psychiatryku już 2 razy, nie chcę tam trafić po raz trzeci :/

Napisane przez zielona_zabcia

otwórz szerzej oczy i spójrz na swoje życie.
fajnie?

Masz rację. Trzeba się leczyć. I nie trzeba od razu nie wiadomo jak tyć, wystarczy dojść do swojego minimum i to trzymać... Moją idolką jest Beata Pawlikowska - sama przez szmat czasu zmagała się z zaburzeniami odżywiania, ale wyszła z tego, jest piękna, szczupła i co najważniejsze ma pasję, sporo oleju w głowie i nie siedzi w czterech ścianach czekając nie wiadomo na co... Polecam wszystkie książki jej autorstwa z serii "W dżungli...", a w szczególności "W dżungli niepewności".

[Winky]

Napisane przez szakal165

bo po świętach niestety waga mi pokazała więcej i zastanawiam się,czy to zejdzie co do leczenia, to wiem-sama nie dam rady.

I co? Zamiast 40kg jest40,5kg? Jak chcesz być zdrowa bez przytycia?
Co z tego, że wiesz, skoro nic z tą wiedzą nie robisz?

[intheend]

.

[Winky]

Napisane przez mickey_mouse

Na moją ostatnią prośbę, o znalezienie mi jakiegoś sensownego psychologa, moja mama odpowiedziała "ok, ale dopiero jak przytyjesz x kg. Jeśli nie przytyjesz lub schudniesz, to trafisz znowu do szpitala".
Tak to wygląda... Byłam w psychiatryku już 2 razy, nie chcę tam trafić po raz trzeci :/

Na prawdę się dziwisz, że twoja mam tak mówi? Ona nie rozumie anoreksji, ona widzi tylko to, że się zabijasz. Pewnie woli, kiedy jesteś w szpitalu, bo ma pewność, że jesz i żyjesz, a w razie gdyby stało się coś złego lekarze od razu udzielą ci pomocy. Ona się boi.
Nie chcesz trafić do szpitala po raz trzeci, ale co w związku z tym robisz? Pewnie się odchudzasz, nie?

Napisane przez mickey_mouse

Masz rację. Trzeba się leczyć. I nie trzeba od razu nie wiadomo jak tyć, wystarczy dojść do swojego minimum i to trzymać...

A czemu do minimum i to trzymać? Co stanie się złego jeśli zamiast 52kg będzie 53kg? Świat się zawali? Chcesz całe życie za wszelką cenę utrzymać owe minimum?

---------- Dopisano o 21:26 ---------- Poprzedni post napisano o 21:24 ----------

Napisane przez intheend

Wolę tutaj, bo na razie nie mam 100% pewności że wytrwam w tyciu, a tutaj dziewczyny od razu wyśmieją głodowy jadłospis Utyłam kilogram w ciągu tygodnia, ale wiadomo, były święta, po 5-6 kawałków sernika zjadałam poza normalnym jedzeniem. Właściwie to dopiero początek drogi, ale mam dużo samomotywacji, nikt mnie nie zmusza i nie kontroluje, po prostu chcę być zdrowa

za podejście. Leczysz się?

[mickey_mouse]

Napisane przez Winky

Na prawdę się dziwisz, że twoja mam tak mówi? Ona nie rozumie anoreksji, ona widzi tylko to, że się zabijasz. Pewnie woli, kiedy jesteś w szpitalu, bo ma pewność, że jesz i żyjesz, a w razie gdyby stało się coś złego lekarze od razu udzielą ci pomocy. Ona się boi.
Nie chcesz trafić do szpitala po raz trzeci, ale co w związku z tym robisz? Pewnie się odchudzasz, nie?

Tak, masz rację. Moje działanie kończy się na gadaniu "od jutra..."
Ty wychodząc z choroby korzystałaś z pomocy psychologa? Udało Ci się uniknąć szpitala? No i przede wszystkim, jak pokonałaś własne lęki i obawy, bo nie wierzę, że ich nie miałaś...

Napisane przez Winky

A czemu do minimum i to trzymać? Co stanie się złego jeśli zamiast 52kg będzie 53kg? Świat się zawali? Chcesz całe życie za wszelką cenę utrzymać owe minimum?

Chcę żyć i być szczęśliwa

---

[szakal165]

no nie 40... to marzenie,zresztą chyba nie mogę mieć 40/167cm... mając 35 juz ciężko było mi wchodzić po schodach i musiałam jechać do szpitala. Ale teraz zamiast 42,5 było 44,9 i załamałam się-jakim cudem w 2-3dni świat można tak utyć??

[Winky]

Napisane przez mickey_mouse

Tak, masz rację. Moje działanie kończy się na gadaniu "od jutra..."
Ty wychodząc z choroby korzystałaś z pomocy psychologa? Udało Ci się uniknąć szpitala? No i przede wszystkim, jak pokonałaś własne lęki i obawy, bo nie wierzę, że ich nie miałaś...

Chcę żyć i być szczęśliwa

---[/COLOR]

Tak, korzystałam i dalej korzystam z pomocy psychologa. Jedego dnia lekarka stwierdziła anoreksję, a następnego siedziałam już u psychologa i ryczałam. Mimo skierowań do szpitala i pism o ubezwłasnowolnienie, nie byłam w szpitalu. Mama mi zaufała i ani nie wysłała mnie do szpitala, ani nie wykorzystała tego pisma.

Jak pokonałam lęki? Sama nie wiem. Do dziś jeszcze nie wszystko jest w porządku, ale z czasem po prostu to wszystko zaczyna przeszkadzać w życiu i stwierdzasz, że nie warto. Dobry psycholog to jednak podstawa.

Pokaż mamie, że ci zleży na leczeniu, życiu i szczęściu, a wtedy na pewno w podskokach pomoże znaleźć ci odpowiedniego psychologa.

---------- Dopisano o 21:47 ---------- Poprzedni post napisano o 21:44 ----------

Napisane przez szakal165

no nie 40... to marzenie,zresztą chyba nie mogę mieć 40/167cm... mając 35 juz ciężko było mi wchodzić po schodach i musiałam jechać do szpitala. Ale teraz zamiast 42,5 było 44,9 i załamałam się-jakim cudem w 2-3dni świat można tak utyć??

twoim marzeniem jest ważyć 40kg? Miałaś sobie odpuścić chorobowe teksty.
I tak możliwe jest, że po trzech dniach jedzenia więcej jest dwa kilo więcej na wadze, ale to nie znaczy, że tyle utyłaś. A zresztą, bez przytycia w leczeniu się nie obędzie.

[szakal165]

po prostu to siedzi mi w głowie,że kiedy widzę spadki,czuję się 'spokojna' wtedy nie boję się jeść. A jak widzę że tyję,wpadam w panikę. Nie mogę chyba utrzymać 40kg choć chciałabym. Sprawdzałam wagę co 2,5-2 tygodnie ale nie wiem,czy to dobry pomysł

[intheend]

.

[Dosiaczek 7]

Napisane przez zielona_zabcia

wyobraź sobie że nie Ty jedna tak sądzisz.
Ja miałam tak samo, ważąc 45kg uważałam że to moja idealna waga i trzymałam ją... a z 2lata? Przysięgłam sobie że choćbym miała umrzeć nie przytyję nawet 1kg.
i co? i waże teraz ok. 70 kg (niewiem dokłanie, ale w czasie świąt zjadłam 4kawałki sernika, i dwie porcje sałatki z majo i już przytyłam)
i bywają dni że jestem najszęśliwszą osobą na ziemi, czuję się zwycięzcą, radosna i piękna. a są dni że marzę o anoreksjii/ ale to leczę i wierzę że niedługo będę już tyko dumna z siebie.
i uwież mi, gdy trochę zrozumiesz, najważniejsze będzie zdrowie.
ale widocznie jeszcze się "nie nawieżyłaś" chorobą. przykre.
Ona mi napradę zepsuła życie.
nie byłam jeszcze na żadnej prawdziwej imprezie do białego rana
nie miałam prawdziwego chłopaka,
nie mam przyjaciół.
w szkole mam piekło.
nie wychodzę nigdzie poza próbami chóru/na Oaze/ na KSM/ Mszą Św.
jestem samiutka. rodzina uważa mnie za kretynkę/
weź się zastanów co jest jednak ważniejsze co?
Dla ludzi którzy Cię kochają, dla których jestesteś naprawde ważna i wyjątkowa, nie liczy się ile masz cm. w talii/udzie oraz czy masz 3 czy 6 z przodu na wadze.
liczysz się Ty. prawdziwa Ty. nie zaburzona, nie otumaniona.
Ty zdrowa.
pomyśl trochę. chcesz mieć dzieci?
ja z moją wagą mam nadal problemy z okresem i to spore.

wpółczuję Ci że jeszcze nie widzisz ile staciłaś i nadal tracisz.
jeszcze wystarczająco dużo nie wycierpiałaś.
otwórz szerzej oczy i spójrz na swoje życie.
fajnie?

Ja też jestem sama i straciłam przez to szansę na wielką miłość (odrzucałam chłopaka, którego bardzo kochałam, najbardziej na świecie dlatego, że czekałam aż schudnę i się sobie nie podobałam... Nie pomyślałam nawet że mogłabym się jemu podobać taka jaka jestem. Ważyłam 50 kg przy 160 cm i czułam się niegodna miłości... ) Nigdy też nie chodziłam na żadne imprezy.

[intheend]

.

[szakal165]

chciałabym być wolna od tego myślenia,nie bać się.Ale to nie jest łatwe, chyba każdy kto przeszedł tę chorobę albo wychodzi z niej,to potwierdzi

[zielona_zabcia]

Napisane przez szakal16bb5

chciałabym być wolna od tego myślenia,nie bać się.Ale to nie jest łatwe, chyba każdy kto przeszedł tę chorobę albo wychodzi z niej,to potwierdzi

jasne że każda wie.
ale może warto już coś z tym zrobić, hmnnn
może zamiast "karać się za obżartwo" zajmiesz czymś swój umysł?
może znajdź wreszcie jakiś cel, marzenie nie związane z jedzeniem i wyglądem. marzenie o 40kg na wadze to najgorsze z możliwych. właściwie co to za marzenie? To tylko zaburzone myślenie.
zacznij coś czytac, uczyć się chińskiego, maluj, śpiewaj, graj na gitarze, nawet na harfie jak masz ochotę.
to Ci pomoże.
nie dietetyka, nie karanie siebie przez jedzenie, nie ciągłe nakręcanie się i skupianie na cyfrach. to tylko Cię pogrąża.
pomyśl co Ty robisz co?
powodzenia. i duzo sił.

[Asilos Magdalena]

proszę, czy ktoś obiektywny mógłby to ocenić?

I: 2 łyżki otrębów pszennych, 2 łyżki płatków owsianych, jabłko, serek wiejski lekki.
espresso z mlekiem 2%

20 min. interwałów

II: kromka razowca, 4 plastry wędliny z indyka

III: talerz zupy warzywnej, razowa tortilla (własnej roboty) z dużą ilością sałaty, pomidora, ogórka i kawałkami kurczaka.
espresso z mlekiem 2%

60 min. pilates

IV: 5 kotletów sojowych (bez panierki), warzywa takie jak tortilli.