Napływ agresji

[mercurio]

Nie wiem ile razy się już to zdarzyło ale wychodzi na to, że facet jest mega cierpliwy...doceń to i zrób coś z sobą.
Ja szczerze mówiąc po drugiej takiej akcji przepędził bym Cię na 4 wiatry...

[Dearlie]

Napisane przez paulina9110

Nie wiem czy piszę to w dobrym miejscu, ale mam problem, z którym nie potrafię sobie poradzić. Jestem z moim kochanym już ponad 3 latka. Bardzo się kochamy, przynajmniej tak mi się wydaje, niby rozmawiamy o ślubie w przyszłym roku. Wszystko psuje moja ,,agresja". Jeśli się zdenerwuje, bo np. Mój mnie nie posłucha to zaczynam go bić, szczypać, drapać paznokciami do krwi.. nie potrafię się powstrzymać, a potem żałuje, jest mi głupio i go przepraszam. On za każdym razem mi wybacza.. boje się, że w końcu nie wybaczy. Wczoraj znów do tego doszło i On tym razem oddał mi. Zabolało.... Ja za każdym razem staram się przestać, ale to jest silniejsze ode mnie.. taki nagły atak złości, że bym zatłukła na śmierć. Proszę o jedno, nie śmiejcie się tylko poradźcie.

Paulino od razu mówię, że nie czytałam pozostałych postów na wątku. Nie chcę tego robić dopóki nie odpowiem na tą wiadomość. Wiem o czym piszesz... przeżyłam dokładnie to samo. Ja, jak ja... ale mój eks przeżył przy moim boku piekło. Ja mu je zafundowałam. Długo był oazą spokoju i dzielnie znosił moje ataki agresji... bicie, wbijanie paznokci bądź ostrych przedmiotów, plucie itp. Niestety ja mimo, że po każdym ataku wiedziałam, że to chore i nienormalne nie zrobiłam niczego w kierunku leczenia się z tego. Oczy otworzyły mi się, gdy mnie zostawił. Dużo za późno. Powinnam już za pierwszym razem biegusiem pójść do psychiatry. Nie zrobiłam tego i straciłam faceta, którego bardzo kochałam. 10 lat znajomości, pięknych wspomnień i wspólnym marzeń odeszło... Proszę, nie doprowadź do tego, żeby z Tobą było podobnie. Proszę udaj się jak najszybciej do psychiatry. Ja aktualnie leczę się. Zdiagnozowano u mnie zaburzenie afektywne dwubiegunowe, nazywane również cyklotymią, cyklofrenią. Przypuszczam, że cierpisz dokładnie na to samo. Do ataków agresji dochodzi u nas w fazie hipomanii. Kochana, to choroba, musisz ją leczyć. I nie słuchaj ludzi, którzy piszą... jak można robić coś takiego osobom, które się kocha. MOŻNA! Właśnie ta choroba odbija się najbardziej na najbliższym otoczeniu. My w momentach hipomanii nie kontrolujemy emocji. Powtarzam... udaj się jak najszybciej do lekarza. Gdybyś potrzebowała wsparcie, pomocy pisz do mnie śmiało na PW. Ja od lutego przyjmuję leki przeciwpadaczkowe, które wyrównują u mnie skoki nastrojów. Widzę ogromną poprawę.

[shirleyyy]

Napisane przez Dearlie

Paulino od razu mówię, że nie czytałam pozostałych postów na wątku. Nie chcę tego robić dopóki nie odpowiem na tą wiadomość. Wiem o czym piszesz... przeżyłam dokładnie to samo. Ja, jak ja... ale mój eks przeżył przy moim boku piekło. Ja mu je zafundowałam. Długo był oazą spokoju i dzielnie znosił moje ataki agresji... bicie, wbijanie paznokci bądź ostrych przedmiotów, plucie itp. Niestety ja mimo, że po każdym ataku wiedziałam, że to chore i nienormalne nie zrobiłam niczego w kierunku leczenia się z tego. Oczy otworzyły mi się, gdy mnie zostawił. Dużo za późno. Powinnam już za pierwszym razem biegusiem pójść do psychiatry. Nie zrobiłam tego i straciłam faceta, którego bardzo kochałam. 10 lat znajomości, pięknych wspomnień i wspólnym marzeń odeszło... Proszę, nie doprowadź do tego, żeby z Tobą było podobnie. Proszę udaj się jak najszybciej do psychiatry. Ja aktualnie leczę się. Zdiagnozowano u mnie zaburzenie afektywne dwubiegunowe, nazywane również cyklotymią, cyklofrenią. Przypuszczam, że cierpisz dokładnie na to samo. Do ataków agresji dochodzi u nas w fazie hipomanii. Kochana, to choroba, musisz ją leczyć. I nie słuchaj ludzi, którzy piszą... jak można robić coś takiego osobom, które się kocha. MOŻNA! Właśnie ta choroba odbija się najbardziej na najbliższym otoczeniu. My w momentach hipomanii nie kontrolujemy emocji. Powtarzam... udaj się jak najszybciej do lekarza. Gdybyś potrzebowała wsparcie, pomocy pisz do mnie śmiało na PW. Ja od lutego przyjmuję leki przeciwpadaczkowe, które wyrównują u mnie skoki nastrojów. Widzę ogromną poprawę.

Autorko bardzo mądra rada

[a2fc2be9cd8d1027f8cb90d936276c49cf807c7d_655950424f87d]

Napisane przez sine.ira

Tak, tylko, że to niestety droga do nikąd. Tylko czekać aż się zaczną prać po...to znaczy o ile autorka wątku nie pójdzie po pomoc do specjalisty.

I będzie patologia jak się patrzy

Napisane przez paulina9110

nie... nerwy wyładowuje tylko na moim kochanym... a to dużyyy błąd...

Tylko czemu akurat na nim? Bo nikt inny by sobie na to nie pozwolił?

Napisane przez Dearlie

Proszę udaj się jak najszybciej do psychiatry. Ja aktualnie leczę się. Zdiagnozowano u mnie zaburzenie afektywne dwubiegunowe, nazywane również cyklotymią, cyklofrenią. Przypuszczam, że cierpisz dokładnie na to samo. Do ataków agresji dochodzi u nas w fazie hipomanii. Kochana, to choroba, musisz ją leczyć.

Autorko, posłuchaj dobrej rady wizażanki powyżej

[Dearlie]

[1=a2fc2be9cd8d1027f8cb90d 936276c49cf807c7d_6559504 24f87d;27337038]

Tylko czemu akurat na nim? Bo nikt inny by sobie na to nie pozwolił?



[/QUOTE]

Mój psycholog uświadomił mi, że istnieje ktoś taki jak partner histeroformiczny. Mój był facet idealnie wpasował się w kanon tego określenia. Podejrzewam, że facet Pauliny również. Drugą kwestią jest to, że cyklotymik atakuje zazwyczaj najbliższe otoczenie... u mnie mania pojawiała się w momencie zaburzenia poczucia bezpieczeństwa, gdy mój eks po raz kolejny próbował mnie zostawiać. Była to początkowa moja reakcja obronna na jego chęć odejścia. Tak, pozwalał sobie na to, co oczywiście było błędem. Jednak największym błędem było to, że nauczył mnie tego, że to działa... Stąd nawroty takich ataków w momentach kryzysowych w naszym związku.

[a2fc2be9cd8d1027f8cb90d936276c49cf807c7d_655950424f87d]

Dearlie, dziękuję za wyjaśnienie

[Ninlil]

Mam to samo. Dziś zrobilam awanturę i wyzwałam chłopaka który obsługuje stację benzynową tylko dlatego, ze nie wstał z krzesła kiedy weszłam żeby mnie obsłużyć. Wściekam się i zwymyslam najblizsze mi osoby. Chłopaka miałam i już nie mam, nikt ze mną nie chce rozmawiac, nawet psy przede mną uciekają bo się mnie boją . W piątek idę do psychiatry po leki, bo psycholog nic mi nie pomógł. Tobie radzę to samo bo wszyscy się z czasem od Ciebie odwrócą.

U mnie w domu od lat jest agresja i psycholog wytłumaczył mi, że u mnie zatarły się granice między tym co dozwolone a tym czego robić nie wolno. Poniewaz w moim domu przekraczano granice zachowań dozwolonych stały się one dla mnie chlebem powszednim i przeniosłam te wzorce na mój związek który się przez to rozpadł. Sama nad tym nie zapanujesz ponieważ im więcej będziesz krzywdzić innych tym większy będziesz miała żal i poczucie winy, a to z kolei będzie tylko podkręcac Twoją agresję i koło się zamyka.

[ariadna90]

czy u Ciebie w domu panowała taka przemoc?

[201608251020]

Napisane przez jagodowa90

Zdrowe to to z pewnością nie jest.
Jak można uderzać i do krwi drapać osobę, którą sie kocha?!

Według mnie psycholog.

Do psychologa to chodzą ludzie którzy po prostu pogubili się trochę w życiu (sama tam też zaglądam...) . Autorce chyba potrzebny jest już psychiatra, bo naprawdę dość niebezpiecznie się zachowuje...

[velara]

Zastanów się czy chcesz być z tym facetem, skoro denerwuje Cię on do tego stopnia, że wpadasz w taką furię. Może to wyraz nieuświadomionej nienawiści, frustracji czy żalu do niego. Może po prostu coś jest nie tak w tym związku..

[QueenBlair]

Napisane przez paulina9110

dobra, dzięki za wypowiedzi.... dałyście mi do zrozumienia, że mam problem specjalista powinien mi pomóc... a na moim kochanym bardzo mi zależy, dlatego zrobię wszystko żeby się zmienić... ( nie wiecie jaki to ból jak się nie panuje nad swoimi nerwami! nikomu nigdy tego nie życzę)..

Jeśli to taki ból to coś z nim zrób.
Jeśli tak bardzo kochasz swojego faceta to na razie chroń go przed samą sobą .

---------- Dopisano o 20:01 ---------- Poprzedni post napisano o 19:55 ----------

Napisane przez Dearlie

Mój psycholog uświadomił mi, że istnieje ktoś taki jak partner histeroformiczny. Mój był facet idealnie wpasował się w kanon tego określenia. Podejrzewam, że facet Pauliny również. Drugą kwestią jest to, że cyklotymik atakuje zazwyczaj najbliższe otoczenie... u mnie mania pojawiała się w momencie zaburzenia poczucia bezpieczeństwa, gdy mój eks po raz kolejny próbował mnie zostawiać. Była to początkowa moja reakcja obronna na jego chęć odejścia. Tak, pozwalał sobie na to, co oczywiście było błędem. Jednak największym błędem było to, że nauczył mnie tego, że to działa... Stąd nawroty takich ataków w momentach kryzysowych w naszym związku.

Na początku chcę podkreślić,że moja wypowiedź nie ma na celu ataku.
Jest tylko spostrzeżeniem .
Czytając Twoją wypowiedź odniosłam wrażenie ,że się usprawiedliwiasz i odpowiedzialność za swoje zachowanie przerzucasz na partnera .
Rozumiem ,że cyklotymia jest zaburzeniem i nie jesteś temu winna.
Chodzi mi tylko o kwestię przerzucania odpowiedzialności.

[Dearlie]

Napisane przez QueenBlair

Na początku chcę podkreślić,że moja wypowiedź nie ma na celu ataku.
Jest tylko spostrzeżeniem .
Czytając Twoją wypowiedź odniosłam wrażenie ,że się usprawiedliwiasz i odpowiedzialność za swoje zachowanie przerzucasz na partnera .
Rozumiem ,że cyklotymia jest zaburzeniem i nie jesteś temu winna.
Chodzi mi tylko o kwestię przerzucania odpowiedzialności.

Rozśmieszyła mnie Twoja wiadomośc. Wiesz dlaczego? Bo całe moje pierwsze spotkanie psychoterapeutyczne po naszym rozstaniu miało na celu zabic we mnie poczucie winny, które nie pozwalało mi normalnie funkcjonowac. Wziełam wszystko na siebie, nie potrafiłam życ ze świadomością, że zniszczyłam coś tak pięknego. Przez pierwsze tygodnie od rozstania do przesady idealizowałam mojego byłego faceta do granic zdrowego rozsądku i nawet w 0,0001% nie obwiniałam go o to, że mnie zostawił ( dziewczyny z wątku rozstaniowego mogą potwierdzic ile dni siedziałam na wizażu plując sobie w twarz i obarczając się o to wszystko). To, co napisałam wyżej jest tym, co usłyszałam od psychologa, który potrafił mi uświadomic, że jeżeli coś się psuje to w mniejszym lub większym stopniu jest to wina obu stron. Nie obwiniam mojego eksa dzisiaj o nic... szanuję go cholernie jako człowieka i złego słowa o nim nie powiem. Co nie zmienia faktu, że zarówno moje zachowania, jak i jego przyczyniły się do moich napadów agresji, które są tematem tego wątku. I widzę to dzisiaj i jestem z tego powodu szczęśliwa, bo nie siedzę teraz zaryczana obwiniając się o to co było złe. Zostawiłam to za sobą i cały czas jestem na etapie akceptacji życia bez niego. Mam nadzieję, że w końcu tego się nauczę.

[paulina9110]

już wszystko wyjaśnione, więc możecie już przestać krytykować itp. wiem, że coś musze z tym zrobić i to już chyba tyle w tym temacie

[QueenBlair]

Napisane przez Dearlie

Rozśmieszyła mnie Twoja wiadomośc. Wiesz dlaczego? Bo całe moje pierwsze spotkanie psychoterapeutyczne po naszym rozstaniu miało na celu zabic we mnie poczucie winny, które nie pozwalało mi normalnie funkcjonowac. Wziełam wszystko na siebie, nie potrafiłam życ ze świadomością, że zniszczyłam coś tak pięknego. Przez pierwsze tygodnie od rozstania do przesady idealizowałam mojego byłego faceta do granic zdrowego rozsądku i nawet w 0,0001% nie obwiniałam go o to, że mnie zostawił ( dziewczyny z wątku rozstaniowego mogą potwierdzic ile dni siedziałam na wizażu plując sobie w twarz i obarczając się o to wszystko). To, co napisałam wyżej jest tym, co usłyszałam od psychologa, który potrafił mi uświadomic, że jeżeli coś się psuje to w mniejszym lub większym stopniu jest to wina obu stron. Nie obwiniam mojego eksa dzisiaj o nic... szanuję go cholernie jako człowieka i złego słowa o nim nie powiem. Co nie zmienia faktu, że zarówno moje zachowania, jak i jego przyczyniły się do moich napadów agresji, które są tematem tego wątku. I widzę to dzisiaj i jestem z tego powodu szczęśliwa, bo nie siedzę teraz zaryczana obwiniając się o to co było złe. Zostawiłam to za sobą i cały czas jestem na etapie akceptacji życia bez niego. Mam nadzieję, że w końcu tego się nauczę.

Nie znam Twojej całej historii, oraz nie śledziłam jej na wątku rozstaniowym.
Zwróciłam uwagę na Twoją wypowiedź i skomentowałam to co mnie zastanowiło.
Ja nie uważam ,że zawsze są dwie strony winne.
Ale to jest moje zdanie. Nie wiem jaki był Twój eks, na pewno nie był idealny ponieważ tacy ludzie nie istnieją.
Nie mniej jednak uważam,że jeśli ktoś jest agresywny i stosuje przemoc to za nią odpowiada (piszę odnośnie przemocy domowej ).
Bardzo dobrze zrobiła Twoja pani psycholog ,że nie kazała Ci się "tarzać"w poczuciu winy. To jest zbędne i nic nie wnosi.
Robiłaś źle, męczyło Cię to , poszukałaś pomocy i dobrze.
Twoja wypowiedź wywołała lekki uśmiech na mojej twarzy ponieważ "wręcz z niej krzyczy" wymaganie ode mnie abym znała Twoją całą historię.

Dobrej nocy.

[mercurio]

Napisane przez Dearlie

Rozśmieszyła mnie Twoja wiadomośc. Wiesz dlaczego? Bo całe moje pierwsze spotkanie psychoterapeutyczne po naszym rozstaniu miało na celu zabic we mnie poczucie winny, które nie pozwalało mi normalnie funkcjonowac. Wziełam wszystko na siebie, nie potrafiłam życ ze świadomością, że zniszczyłam coś tak pięknego. Przez pierwsze tygodnie od rozstania do przesady idealizowałam mojego byłego faceta do granic zdrowego rozsądku i nawet w 0,0001% nie obwiniałam go o to, że mnie zostawił ( dziewczyny z wątku rozstaniowego mogą potwierdzic ile dni siedziałam na wizażu plując sobie w twarz i obarczając się o to wszystko). To, co napisałam wyżej jest tym, co usłyszałam od psychologa, który potrafił mi uświadomic, że jeżeli coś się psuje to w mniejszym lub większym stopniu jest to wina obu stron. Nie obwiniam mojego eksa dzisiaj o nic... szanuję go cholernie jako człowieka i złego słowa o nim nie powiem. Co nie zmienia faktu, że zarówno moje zachowania, jak i jego przyczyniły się do moich napadów agresji, które są tematem tego wątku. I widzę to dzisiaj i jestem z tego powodu szczęśliwa, bo nie siedzę teraz zaryczana obwiniając się o to co było złe. Zostawiłam to za sobą i cały czas jestem na etapie akceptacji życia bez niego. Mam nadzieję, że w końcu tego się nauczę.

Ja również nie znam Twojej historii, ale przy założeniu, że jest ona podobna do historii autorki tego tematu (a zakładam tak dlatego, że nie przedstawiłaś innej wersji) to zdecydowanie nie masz racji...W każdym związku trafia się w końcu jakaś kłótnia i większość jakoś sobie z tym radzi, ale w przypadku gdy jakiekolwiek słowo sprzeciwu ze strony Twojego partnera rodzi w Tobie nieuzasadnioną agresję....to sorry ale ja tu nie widzę winy partnera. Przecież to nie miotła, którą ustawiasz w kącie i stoi, ma prawo do swego zdania i opinii i w każdej sytuacji powinnaś to uszanować, starać się zrozumieć, a jeśli kłóci się to z Twoimi poglądami - starać racjonalnie wytłumaczyć i tyle.
Naprawdę Wam współczuję dziewczyny i mam nadzieję, że poradzicie sobie z Waszymi problemami.

[Ninlil]

Przy tej dyskusji trzeba rozgraniczyc dwie kwestie. Po pierwsze owszem, partner nie jest miotłą i ma prawo do swojego zdania i opinii na wszelkie tematy dotyczące związku, po drugie jednak ja doskonale wiem jak to jest, kiedy człowiek wpada w złosc, a druga osoba zamiast to zrozumiec i załagodzić tą agresję dodatkowo prowokuje, być może nieświadomie, ale robi to. Z chorą osobą trzeba nauczyc się życ, czasami warto takiej osobie po prostu odpuścić, przemilczeć, nie ciągnać tematu i dac jej się uspokoic. Tymczasem często jest tak ( np. w moim przypadku) że napady agresji są nie tyle co łagodzone, nie tyle, co ignorowane, a wręcz nakręcane słowami typu- czego ryczysz, znowu zachowujesz się jak wariatka, idź się leczyć, nie mogę juz z tobą wytrzymać itd... to nie pomaga, i chociaż te słowa są prawdą, to jednak możnaby było ich uniknąc i przemilczeć lub zamiast tego powiedziec coś miłego, coś, co załagodzi spór. I takie właśnie zachowanie kiedy partner nie pomaga a wręcz nakręca spiralę jest WINĄ partnera.

[Dearlie]

Napisane przez paulina9110

już wszystko wyjaśnione, więc możecie już przestać krytykować itp. wiem, że coś musze z tym zrobić i to już chyba tyle w tym temacie

Paulinko trzymam mocno za Ciebie kciuki. Ratuj swój związek, ratuj siebie póki jeszcze nie jest za późno. Mam nadzieję, że jesteś mądrą kobietą, która nie zbagatelizuje tego i pójdzie po pomoc do specjalisty. Pamiętaj, jakby co to możesz liczyć na moje wsparcie, pisz śmiało.

Napisane przez Ninlil

Przy tej dyskusji trzeba rozgraniczyc dwie kwestie. Po pierwsze owszem, partner nie jest miotłą i ma prawo do swojego zdania i opinii na wszelkie tematy dotyczące związku, po drugie jednak ja doskonale wiem jak to jest, kiedy człowiek wpada w złosc, a druga osoba zamiast to zrozumiec i załagodzić tą agresję dodatkowo prowokuje, być może nieświadomie, ale robi to. Z chorą osobą trzeba nauczyc się życ, czasami warto takiej osobie po prostu odpuścić, przemilczeć, nie ciągnać tematu i dac jej się uspokoic. Tymczasem często jest tak ( np. w moim przypadku) że napady agresji są nie tyle co łagodzone, nie tyle, co ignorowane, a wręcz nakręcane słowami typu- czego ryczysz, znowu zachowujesz się jak wariatka, idź się leczyć, nie mogę juz z tobą wytrzymać itd... to nie pomaga, i chociaż te słowa są prawdą, to jednak możnaby było ich uniknąc i przemilczeć lub zamiast tego powiedziec coś miłego, coś, co załagodzi spór. I takie właśnie zachowanie kiedy partner nie pomaga a wręcz nakręca spiralę jest WINĄ partnera.

Amen.

Nie zamierzam kontynuować dyskusji na temat mojej historii, bo to nie ona jest tematem tego wątku. Przytoczyłam ją tylko Paulinie, aby pokazać jej do czego może doprowadzić nieleczona agresja względem partnera. W swojej historii nie chcę grzebać tak głęboko, jakby wymagało tego w przypadku odpisania na dwie wiadomości do mnie kierowane. Nie chcę, nie muszę. Za wiele miesięcy pracowałam nad sobą, żebyście teraz niszczyli mnie na nowo wpędzając mnie w poczucie winy. Wy, obcy, anonimowi ludzie. Wybaczcie, ale wystarczy mi to, w jakim stopniu aktualnie jest, a nadal jest w sporym. Dziękuję za uwagę.

[mercurio]

@Ninlil
Po części się z Tobą zgadzam - związek powinien opierać się na partnerstwie i zrozumieniu, więc Twój partner powinien odpuścić, zrozumieć, że nie robisz tego z własnej woli. Z drugiej strony jestem w stanie wyobrazić sobie sytuację, w której Twój facet nie wytrzymuje już takiej sytuacji...gdyż każdy (nawet drobny) spór kończy się jakąś dziką awanturą (zastanów się ile takich awantur było). Jak sama napisałaś wcześniej - zrobiłaś dziką awanturę chłopakowi na stacji benzynowej....większość ludzi nawet nie zwróciło by na to uwagi. Nie chcę Cię tutaj dołować, ale po prostu nie zgadzam się tak do końca z Twoją opinią...Po prostu każdy ma jakieś granice wytrzymałości i tyle.

[Ninlil]

Napisane przez mercurio

@Ninlil
Po części się z Tobą zgadzam - związek powinien opierać się na partnerstwie i zrozumieniu, więc Twój partner powinien odpuścić, zrozumieć, że nie robisz tego z własnej woli. Z drugiej strony jestem w stanie wyobrazić sobie sytuację, w której Twój facet nie wytrzymuje już takiej sytuacji...gdyż każdy (nawet drobny) spór kończy się jakąś dziką awanturą (zastanów się ile takich awantur było). Jak sama napisałaś wcześniej - zrobiłaś dziką awanturę chłopakowi na stacji benzynowej....większość ludzi nawet nie zwróciło by na to uwagi. Nie chcę Cię tutaj dołować, ale po prostu nie zgadzam się tak do końca z Twoją opinią...Po prostu każdy ma jakieś granice wytrzymałości i tyle.

Ty mnie tym nie dołujesz. Związku nie ma , rozpadł się, ja się leczyłam u psychologa, nie pomógł to idę do psychiatry po leki. Ze strony ludzi którzy są wokół mnie nie było próby naprawy sytuacji kiedy juz wybuchałam, dlatego zgodzę się z autorką, że jeśli partner osoby takiej jak ja czy autorka nie chce pomóc a zamiast tego daje się wciągnac w awanturę to jest winny tej awantury tak samo jak osoba która ją zaczęła. To juz ignorancja byłaby lepszym rozwiązaniem. Wiadomo, ze nie powinno się być agresywnym w stosunku do nikogo, ale jeśli juz dochodzi do takich sytuacji bo się nad tym nie panuje to taką osobę też trzeba zrozumiec. Mój były tez niby nie mógł już wytrzymac takiego stanu rzeczy, ale jednocześnie sam stawał się dla mnie agresywny , kłócił się ze mną i krzyczał na mnie, a wystarczyło po prostu przytulic.Kiedy o to prosiłam mówił mi to, co Ty piszesz uważając za słuszne- ja cie mam przytulac jak ty się zachowujesz jak wariatka? ja tez mam granice wytrzymałości!!!! Nikt z tobą nie wytrzyma itd...

Tylko, ze to nic nie poprawiało, a tylko doprowadzało do gorszej awantury, więc po co to? Czasami lepiej ugiac kark skoro inne rozwiązania nie przynoszą skutku.Oczywiście pod warunkiem, że druga osoba chce się leczyc.


Wina zawsze lezy po obu stronach. Ja zaczynam awanturę, ale partner nie próbuje jej zakończyc i pomóc mi bo nie pozwala mu duma, bo ma swoje granice wytrzymałości, bo z wariatką nie będzie dyskutował czy z jakiegokolwiek innego powodu-on w ten sposób przyczynia się do jeszcze gorszego stanu psychicznego swojego i mojego.Więc jest to jego wina.

[shirleyyy]

Napisane przez Dearlie

Paulinko trzymam mocno za Ciebie kciuki. Ratuj swój związek, ratuj siebie póki jeszcze nie jest za późno. Mam nadzieję, że jesteś mądrą kobietą, która nie zbagatelizuje tego i pójdzie po pomoc do specjalisty. Pamiętaj, jakby co to możesz liczyć na moje wsparcie, pisz śmiało.



Amen.

Nie zamierzam kontynuować dyskusji na temat mojej historii, bo to nie ona jest tematem tego wątku. Przytoczyłam ją tylko Paulinie, aby pokazać jej do czego może doprowadzić nieleczona agresja względem partnera. W swojej historii nie chcę grzebać tak głęboko, jakby wymagało tego w przypadku odpisania na dwie wiadomości do mnie kierowane. Nie chcę, nie muszę. Za wiele miesięcy pracowałam nad sobą, żebyście teraz niszczyli mnie na nowo wpędzając mnie w poczucie winy. Wy, obcy, anonimowi ludzie. Wybaczcie, ale wystarczy mi to, w jakim stopniu aktualnie jest, a nadal jest w sporym. Dziękuję za uwagę.

i powodzenia w dalszych postępach w pracy nad sobą. Żaden anonimowy członek społeczności internetowej Ci nie zagrozi

[Dearlie]

Napisane przez shirleyyy

i powodzenia w dalszych postępach w pracy nad sobą. Żaden anonimowy członek społeczności internetowej Ci nie zagrozi

Nie dziękuję, żeby nie zapeszać Jeszcze długa droga przede mną, ale mam nadzieję, że meta będzie tego warta

Napisane przez Ninlil

ja cie mam przytulac jak ty się zachowujesz jak wariatka? ja tez mam granice wytrzymałości!!!! Nikt z tobą nie wytrzyma itd...



.

Oj brzmi bardzo znajomo.

[mercurio]

@Ninlil
Może nie do końca jasno się wypowiedziałem, więc postaram się to jakoś zobrazować
Z Twojej wypowiedzi wynika, że oczekujesz od swojego faceta, że w sytuacji, kiedy Ty się niego denerwujesz, on grzecznie ma Cie przytulić, uspokoić itd. Wszystko cacy, można tak zrobić kilka razy, próbować pomóc itd, ale w końcu nie coś strzeli i koniec...Tu wszystko zależy od wytrzymałości... Jeśli w ogóle nie próbował Ci pomóc i od początku zachowywał się tak jak opisałaś - to zrobił źle i nie ma co dyskutować. Jeśli jednak walczył, a nie przyniosło to oczekiwanego efektu, to cóż - postaw się na jego miejscu...Też byś pewnie nie wytrzymała zbyt długo...a w sytuacjach, gdy jeszcze pojawia się przemoc fizyczna (nie wiem czy tak było akurat w Twoim przypadku, ale autorka tematu tak właśnie ma) to już w ogóle jest kiepsko...

[Ninlil]

A no widzisz Mercurio, właśnie się dowiedziałam że jestes facetem, i to w wieku mojego byłego więc chyba powinieneś zrozumiec ze facet w tym wieku powinien miec moim zdaniem na tyle oleju w głowie, zeby czasem przystopować jak jest taka potrzeba i nie unosic sie honorem ( bo żadna wariatka nie będzie go tresowac czy krzyczec )jak małe dziecko Były nie były, temat jest aktualny bo ja z nim mieszkam z powodów ode mnie niezaleznych i przeżywam to co autorka wątku, dlatego tak sie zaangazowałam w ten temat, no ale dośc juz moich wywodów, bo nie o tym jest wątek