Praca czy studia dzienne?

[lunerin]

Cześć dziewczyny, mam straszny mętlik w głowie i zdecydowałam się w końcu tu wam "wygadać", bo potrzebuję opinii kogoś z zewnątrz, kto do tego chłodno podejdzie...

Mam 22 lata, studiuję 4 rok, obecnie jestem na ostatnim sem studiów inżynierskich i niedługo - w styczniu, się bronię. Obecnie uczę się w trybie dziennym ale mam bardzo mało zajęć i psotanowiłam poszukać pracy. Mam doświadczenie jako barmanka/kelnerka, pracowałam cały drugi rok studiów i w takie stanowiska celowałam, ale też próbowałam "uderzać" w firmy które oferowałyby mi pracę w zawodzie, który jest dość specyficzny i stosunkowo młody i mało specjalistów jest na rynku. Nie bardzo wierzyłam, ze ktoś będzie chciał zatrudnić studentkę i to bez tytułu, a jednak. Udało się. Dostałam propozycję dobrze płatnej pracy, w zawodzie, na pełen etat, w bardzo dużej firmie i bardzo znanej, o dobrej reputacji. Dobre pieniądze ok 2k na start... Wymarzona! Cieszyłam się jak wariatka. Znajomi, przyjaciele, TŻ, razem ze mną wszyscy mnie niesamowicie wspierają i się cieszą...

Do czasu. Powiedziałam moim rodzicom. Oni mnie dotąd utrzymują i jak usłyszeli, że chciałabym przejść na studia magisterskie w tryb zaoczny i to za własne pieniądze, to się oburzyli. Awantura była straszna. Zgodnie z ich opinią, powinnam skończyć studia dziennie, oni mi to umozliwiają a ja to odrzucam... Już raz ich "zawiodłam" bo poszłam do pracy na drugim roku i miałam "aż" dwie poprawki (z 6 egzaminów). Czuję się okropnie. Myślałam, że będą ze mnie dumni, że się ucieszą, ze ich odciążę i zacznę się utrzymywać sama i to z pracy w zawodzie, takiej wymarzonej... A tu takie coś. Byłam teraz na weekend w domu, nasłuchałam się na prawde wielu przykrych rzeczy i co gorsza, zaczęłam wierzyć, ze mają racje... A przecież dobrze wiem, że doświadczenie jest ważniejsze, że o pracę i to w zawodzie, jest teraz bardzo ciężko. Na dodatek wczoraj spotkałam koleżankę, która jest 2 lata starsza i niedawno skończyła mój kierunek, 6 miesiąc szuka pracy, jest załamana, a mi się tak udało...

Nie wiem co mam robić. Z jednej strony bardzo chcę tę pracę, chcę w końcu zacząć utrzymywac sie za swoje pieniadze, bo moi rodzice chociaż mi dają je to bardzo niefajne mają do tego podejście i wzbudzają we mnie wyrzuty sumienia jak proszę o jakąś dodatkową, nawet małą, do 100 zł kwotę... Wypominają mi, że to oni mi kupili laptopa, że ja się jeszcze niczego w życiu nie dorobiłam... Z drugiej wiem, że to bardzo pogorszy moje kontakty z nimi, które i tak już są bardzo niefajne i może faktycznie, powinnam docenić to że dają mi mozliwość ukończenia studiów w normalnym trybie i przestać być niewdzięczna jak oni twierdzą, ze jestem? Nie wiem, już co mam robic, przepłakałam dwie noce z rzędu, mam strasznego doła, całą drogę w pociągu TŻ mnie pocieszał... A ja nie wiem co mam robić dalej Spójrzcie proszę na to chłodnym okiem i poradzcie coś...

[oh Mandy]

Jesteś dorosła, rób, co uważasz. Dziwię się, że rodzice Cię nie wspierają. Masz szansę na świetną pracę, możliwosci awansu, zdobycie doświadczenia. Co z tego, że tytuł magistra będzie w trybie zaocznym? Przecież pracując, również uczysz się czegoś nowego.

Na Twoim miejscu pracowałabym i poszła na studia zaoczne. Inwestuj w siebie, drugiej takiej szansy możesz nie mieć.

[ewka5891]

Napisane przez lunerin

Cześć dziewczyny, mam straszny mętlik w głowie i zdecydowałam się w końcu tu wam "wygadać", bo potrzebuję opinii kogoś z zewnątrz, kto do tego chłodno podejdzie...

Mam 22 lata, studiuję 4 rok, obecnie jestem na ostatnim sem studiów inżynierskich i niedługo - w styczniu, się bronię...
Obecnie uczę się w trybie dziennym ale mam bardzo mało zajęć i psotanowiłam poszukać pracy. Mam doświadczenie jako barmanka/kelnerka, pracowałam cały drugi rok studiów i w takie stanowiska celowałam, ale też próbowałam "uderzać" w firmy które oferowałyby mi pracę w zawodzie, który jest dość specyficzny i stosunkowo młody i mało specjalistów jest na rynku. Nie bardzo wierzyłam, ze ktoś będzie chciał zatrudnić studentkę i to bez tytułu, a jednak. Udało się. Dostałam propozycję dobrze płatnej pracy, w zawodzie, na pełen etat, w bardzo dużej firmie i bardzo znanej, o dobrej reputacji. Dobre pieniądze ok 2k na start... Wymarzona! Cieszyłam się jak wariatka. Znajomi, przyjaciele, TŻ, razem ze mną wszyscy mnie niesamowicie wspierają i się cieszą...

Do czasu. Powiedziałam moim rodzicom. Oni mnie dotąd utrzymują i jak usłyszeli, że chciałabym przejść na studia magisterskie w tryb zaoczny i to za własne pieniądze, to się oburzyli. Awantura była straszna. Zgodnie z ich opinią, powinnam skończyć studia dziennie, oni mi to umozliwiają a ja to odrzucam... Już raz ich "zawiodłam" bo poszłam do pracy na drugim roku i miałam "aż" dwie poprawki (z 6 egzaminów)... Czuję się okropnie. Myślałam, że będą ze mnie dumni, że się ucieszą, ze ich odciążę i zacznę się utrzymywać sama i to z pracy w zawodzie, takiej wymarzonej... A tu takie coś... Byłam teraz na weekend w domu, nasłuchałam się na prawde wielu przykrych rzeczy i co gorsza, zaczęłam wierzyć, ze mają racje... A przecież dobrze wiem, że doświadczenie jest ważniejsze, że o pracę i to w zawodzie, jest teraz bardzo ciężko... Na dodatek wczoraj spotkałam koleżankę, która jest 2 lata starsza i niedawno skończyła mój kierunek, 6 miesiąc szuka pracy, jest załamana, a mi się tak udało...

Nie wiem co mam robić. Z jednej strony bardzo chcę tę pracę, chcę w końcu zacząć utrzymywac sie za swoje pieniadze, bo moi rodzice chociaż mi dają je to bardzo niefajne mają do tego podejście i wzbudzają we mnie wyrzuty sumienia jak proszę o jakąś dodatkową, nawet małą, do 100 zł kwotę... Wypominają mi, że to oni mi kupili laptopa, że ja się jeszcze niczego w życiu nie dorobiłam... Z drugiej wiem, że to bardzo pogorszy moje kontakty z nimi, które i tak już są bardzo niefajne i może faktycznie, powinnam docenić to że dają mi mozliwość ukończenia studiów w normalnym trybie i przestać być niewdzięczna jak oni twierdzą, ze jestem? Nie wiem, już co mam robic, przepłakałam dwie noce z rzędu, mam strasznego doła, całą drogę w pociągu TŻ mnie pocieszał... A ja nie wiem co mam robić dalej Spójrzcie proszę na to chłodnym okiem i poradzcie coś...

biorąc pod uwagę aktualną sytuację na rynku pracy bez żadnych wyrzutów sumienia wybrałabym pracę i studia zaoczne....
zdobędziesz w ten sposób doświadczenie w swoim zawodzie, staniesz sie niezależna finansowo i w końcu nie będziesz musiała prosić o wszystko rodziców.

to co napisałaś o znajomej powinno dać Tobie trochę do myślenia, bo takich osób po studiach bez doświadczenia jest masa....
wg mnie masz ogromną szansę, bo po co Tobie studia dzienne skoro nie znajdziesz pracy bez doświadczenia??

no i na koniec wydaje mi się, że Twoi rodzice grają bardzo nie fair....powinni Ciebie wspierać a nie krytykować. Poza tym rozmijają się w podejściu do Twojego życia, z jednej strony grożą, że nie będą płacić za studia a z drugiej strony wypominają, że się jeszcze niczego nie dorobiłaś... śmieszne

[soulsweeper]

Bierz pracę, dużo czasu do końca studiów Ci już nie zostało - powinnaś spokojnie dać sobie radę na zaocznych.
Wśród moich znajomych też było sporo takich osób, którym rodzice mówili "skończ spokojnie studia, jeszcze się w życiu napracujesz". Niestety, teraz mają bardzo duże problemy ze znalezieniem pracy. Rodzicami się nie przejmuj, jesteś przecież dorosła i będziesz zarabiać na siebie, więc sama powinnaś podejmować decyzje w sprawie SWOJEGO życia i przyszłości.

[chwast]

Ja jestem za zaocznymi i pracą. Sporo ludzi mówi mi "zaoczne to tak jakby w ogóle nie mieć studiów" co to za bzdety? Nie dość, że będę pracować kiedy ci na dziennych będą się uczyć, będę zdobywać doświadczenie, może trafi się nawet jakaś fajna praca... a oni co? po dziennych od razu mają pracę? Nie.

[enviee]

A nie masz możliwości jednocześnie podjęcia pracy i skończenia tych studiów w trybie dziennym? To tylko 2/3 miesiące, masz mało zajęć. Może poprzesuwaj, u mnie wykładowcy się godzili, żeby przychodzić w weekendy, na zajęcia do zaocznych bez żadnej zmiany trybu studiów.

[Pampalini]

Napisane przez enviee

A nie masz możliwości jednocześnie podjęcia pracy i skończenia tych studiów w trybie dziennym? To tylko 2/3 miesiące, masz mało zajęć. Może poprzesuwaj, u mnie wykładowcy się godzili, żeby przychodzić w weekendy, na zajęcia do zaocznych bez żadnej zmiany trybu studiów.

popieram. Może będzie taka możliwość ułożenia planu zajęć w dogodny sposób tak, by jednocześnie jak najwięcej chodzić do pracy? Musiałabyś pokombinować, zarówno na uczelni jak i dogadać się z pracodawcą... Czy musisz pracować na cały etat? W końcu magisterka nie będzie trwać cholernie długo, jak już uzyskasz stopień inż. A po co pchać się w niepotrzebne koszty, jeśli dałoby radę dokończyć to trybem stacjonarnym i, nawet w mniejszym wymiarze godzin przez te załóżmy 1,5 roku, pracować...

[lunerin]

Napisane przez enviee

A nie masz możliwości jednocześnie podjęcia pracy i skończenia tych studiów w trybie dziennym? To tylko 2/3 miesiące, masz mało zajęć. Może poprzesuwaj, u mnie wykładowcy się godzili, żeby przychodzić w weekendy, na zajęcia do zaocznych bez żadnej zmiany trybu studiów.

No właśnie pytałam i oni mnie chcą zatrudnić pod warunkiem, że będę pracować na pełen etat, 40 h w tygodniu, od grudnia, a niestety w pełnym dziennym trybie studiów się nie da bez problemu pogodzić. I to nie 2/3 miesiace, tylko 1.5 roku, teraz do stycznia bez problemu pogodzę... Gorzej co będzie później, na magisterce.

Dzięki dziewczyny, upewniacie mnie w mojej opinii, żeby podjąć tę pracę, tylko jak ja to powiem rodzicom I tak wyjechałam dzisiaj z domu z płaczem..

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez lunerin

Cześć dziewczyny, mam straszny mętlik w głowie i zdecydowałam się w końcu tu wam "wygadać", bo potrzebuję opinii kogoś z zewnątrz, kto do tego chłodno podejdzie...

Mam 22 lata, studiuję 4 rok, obecnie jestem na ostatnim sem studiów inżynierskich i niedługo - w styczniu, się bronię. Obecnie uczę się w trybie dziennym ale mam bardzo mało zajęć i psotanowiłam poszukać pracy. Mam doświadczenie jako barmanka/kelnerka, pracowałam cały drugi rok studiów i w takie stanowiska celowałam, ale też próbowałam "uderzać" w firmy które oferowałyby mi pracę w zawodzie, który jest dość specyficzny i stosunkowo młody i mało specjalistów jest na rynku. Nie bardzo wierzyłam, ze ktoś będzie chciał zatrudnić studentkę i to bez tytułu, a jednak. Udało się. Dostałam propozycję dobrze płatnej pracy, w zawodzie, na pełen etat, w bardzo dużej firmie i bardzo znanej, o dobrej reputacji. Dobre pieniądze ok 2k na start... Wymarzona! Cieszyłam się jak wariatka. Znajomi, przyjaciele, TŻ, razem ze mną wszyscy mnie niesamowicie wspierają i się cieszą...

Do czasu. Powiedziałam moim rodzicom. Oni mnie dotąd utrzymują i jak usłyszeli, że chciałabym przejść na studia magisterskie w tryb zaoczny i to za własne pieniądze, to się oburzyli. Awantura była straszna. Zgodnie z ich opinią, powinnam skończyć studia dziennie, oni mi to umozliwiają a ja to odrzucam... Już raz ich "zawiodłam" bo poszłam do pracy na drugim roku i miałam "aż" dwie poprawki (z 6 egzaminów). Czuję się okropnie. Myślałam, że będą ze mnie dumni, że się ucieszą, ze ich odciążę i zacznę się utrzymywać sama i to z pracy w zawodzie, takiej wymarzonej... A tu takie coś. Byłam teraz na weekend w domu, nasłuchałam się na prawde wielu przykrych rzeczy i co gorsza, zaczęłam wierzyć, ze mają racje... A przecież dobrze wiem, że doświadczenie jest ważniejsze, że o pracę i to w zawodzie, jest teraz bardzo ciężko. Na dodatek wczoraj spotkałam koleżankę, która jest 2 lata starsza i niedawno skończyła mój kierunek, 6 miesiąc szuka pracy, jest załamana, a mi się tak udało...

Nie wiem co mam robić. Z jednej strony bardzo chcę tę pracę, chcę w końcu zacząć utrzymywac sie za swoje pieniadze, bo moi rodzice chociaż mi dają je to bardzo niefajne mają do tego podejście i wzbudzają we mnie wyrzuty sumienia jak proszę o jakąś dodatkową, nawet małą, do 100 zł kwotę... Wypominają mi, że to oni mi kupili laptopa, że ja się jeszcze niczego w życiu nie dorobiłam... Z drugiej wiem, że to bardzo pogorszy moje kontakty z nimi, które i tak już są bardzo niefajne i może faktycznie, powinnam docenić to że dają mi mozliwość ukończenia studiów w normalnym trybie i przestać być niewdzięczna jak oni twierdzą, ze jestem? Nie wiem, już co mam robic, przepłakałam dwie noce z rzędu, mam strasznego doła, całą drogę w pociągu TŻ mnie pocieszał... A ja nie wiem co mam robić dalej Spójrzcie proszę na to chłodnym okiem i poradzcie coś...

Napisane przez lunerin

No właśnie pytałam i oni mnie chcą zatrudnić pod warunkiem, że będę pracować na pełen etat, 40 h w tygodniu, od grudnia, a niestety w pełnym dziennym trybie studiów się nie da bez problemu pogodzić. I to nie 2/3 miesiace, tylko 1.5 roku, teraz do stycznia bez problemu pogodzę... Gorzej co będzie później, na magisterce.

Dzięki dziewczyny, upewniacie mnie w mojej opinii, żeby podjąć tę pracę, tylko jak ja to powiem rodzicom I tak wyjechałam dzisiaj z domu z płaczem..

ja bym brala prace. wiecej razy taka szansa moze sie nie powtorzyc. zdobedziesz doswiadczenie i bedziesz mogla sie usamodzielnic. powiedz im o tej decyzji jak najszybciej, zeby mogli sie pogodzic z ta mysla. jak beda wydzwaniac z pretensjami - nie odbieraj tel i przez jakis czas nie przyjezdzaj do domu. to powinno ich troche otrzezwic.

[monik.a]

Bierz zaoczne i łap pracę, po obronie tutułu na pewno dalej bedziesz pracować.... nie ma sie co zastanawiać. Rodzice z czasem się przekonają i zobaczą, ze dobrze zrobiłaś.

[anjuta]

Bierz tą pracę, skoro to jest tym co chciałabyc robić, a przynajmniej spróbuj. Co za różnica czy będziesz inż. po dziennych czy zaocznych. Może Ci być ciężko pogodzić czasowo jedno z drugim... A jak zostaniesz na tych dziennych i nie znajdziesz potem żadnej roboty jak Twoja koleżanka, to co rodzice Cię będą utrzymywać?
Trzymam kciuki za dobrą decyzję

[bura kocurka]

Kobieto, bierz tą pracę i nie patrz na rodziców...ja szczerze mówiąc nie rozumiem co ich tak gryzie? Wydaje mi się, że powinni się z tego cieszyć. Przecież nie zamierzasz ciągnąć od nich kasy na studia - sama je opłacisz, będziesz pracować w zawodzie i to już od razu, nawet zanim skończysz studia...przecież po to właśnie się studiuje na Boga!
Bierz pracę jak dają

A z rodzicami spróbuj jeszcze raz pogadać i im to wyjaśnić...czy oni na pewno rozumieją, że to nie jest jakaś tam praca dorywcza, tylko taka, która da Ci realne doświadczenie w pracy w zawodzie? Spytaj się ich jak oni sobie wyobrażają...że po co kończy się studia, jeśli nie po to, aby mieć później dobrą pracę? Jak nic to nie da...to ja i tak bym wybrała wersje praca+zaoczne i poczekała aż rodzicom przejdzie dziwactwo

[Apelly]

Idź do pracy. Nie zastanawiaj się ani chwili dłużej. Przecież to taka niesamowita szansa, nie zmarnuj jej. Zobaczysz, że jeszcze rodzice zmienią zdanie, jak zaczniesz odnosić sukcesy w pracy lub po prostu będziesz szczęśliwa. Powodzenia!

[visionAM]

Jak czytam takie wątki to cieszę się, że mam takich rodziców jak mam
Jesteś dorosła, decyduj sama o sobie i nie patrz na rodziców.
Ja bym bez wahania podjęła pracę, jak tego nie zrobisz to będziesz sobie pluła w brodę. Poza tym jest coś takiego jak indywidualny tok nauczania - może uda Ci się skorzystać z tego od przyszłego semestru?

[Nati2707]

Nie ma sie co zastanawiać Oni za Ciebie życia nie przeżyją. A nuż pójdziesz na dzienne i po skonczeniu nie będziesz mogła znaleźć pracy i wtedy, co? Nadal będą Cię utzymywać? Nie wiem dlaczego, ale często wśród osób starszych krąży taka opinia, że zaoczne studia są gorsze. Może Twoi rodzice też tak myślą. Prędzej czy później zrozumieją Twoją decyzję. Powodzenia

[Drozja]

Wydaje mi się, że twoi rodzice zareagowali tak nerwowo, bo był to dla nich szok. Jakby nie patrzeć, teraz kiedy jeszcze jesteś na ich utrzymaniu wciąż jesteś ich malutką córeczką. Może boją się tego, że się całkiem usamodzielnisz i wyfruniesz z gniazda, już na nic nie będą mieli wpływu?

Jesteś jedynaczką? Albo najmłodszym dzieckiem?

Myślę, że rodzice w pierwszej chwili tak zareagowali, a kiedy ochłoną sami przyznają ci rację, że dobrze postąpiłaś. Przecież chcą jak najlepiej dla ciebie, a wydaje mi się, że nie znalazła się tu osoba, która wybrałaby na twoim miejscu studia dzienne.

[V88]

Ja też wybrałabym pracę i studia zaoczne. Rodzice pewnie ponarzekają i dadzą spokój, kiedy zobaczą, że wszystko udało Ci się pogodzić. Trzymam kciuki

[lunerin]

Nie jestem jedynaczką mam starszą o 1.5 roku siostrę... Ale ona już po ślubie, skończyła szkołę, pracuje, ma niezły zawód... I własnie nie rozumiem rodziców, bo ona nie skończyła studiów tylko szkołe policealną i fajnie sobie radzi i ją chwala, nie wiem skąd to parcie na te moje dzienne... A jest niewiele starsza, w szkole była tylko klasę wyżej.. Szczególnie, że mama też jest po zaocznych I o dziwo, tak jak już pisałyście, uważa, że zaoczne to nie prawdziwe studia :/

Oni się boją, z tego co mi mówią, że ja się szybko znudzę a potem będą musieli mnie z tego wyciągać, bo jak byłam małym dzieckiem to miałam słomiany zapał i za grosz nie dociera do nich, że ja już małym dzieckiem nie jestem. Moi rodzice mają skłonność do bagatelizowania moich planów z założeniem, że mi nie wyjdzie, nawet to, że jestem z TŻem ponad 4 lata i powoli planujemy, ślub, to cały czas powtarzają, że jeszcze dużo wody upłynie... To taka przykładowa sytuacja i dużo takich. Nie zauwazają mnie z innej strony tylko najchętniej dalej by mnie z politowaniem po główce klepali... Zero zaufania :/

[Narrhien]

Uważam,że Twoi rodzice chcą w klasyczny, toksyczny sposób przywiązać cię do siebie, uzależnić, bo boją się, że kiedy podejmiesz tę pracę to nie będziesz od nich zależna i będziesz miała prawo sama o sobie decydować. A oni chcą ci to uniemożliwić. To bardzo toksyczna i niezdrowa postawa (niestety, częsta wśród rodziców).

Ja na twoim miejscu bym się nie zastanawiała - trafiła ci się gwiazdka z nieba! Masz niesamowite szczęście, a za 2 tysiące SPOKOJNIE dasz radę sama się utrzymać i opłacić sobie studia zaoczne. Zwłaszcza,że te 2 tysiące dostajesz na początek - po okresie próbnym pewnie dadzą ci więcej (ja tak miałam). I zwłaszcza, że w wakacje nie studiujesz, nie płacisz za studia, więc będziesz mogła sobie spokojnie odłożyć jakąś większą kwotę.


Jesteś już dorosła i najwyższy czas wyfrunąć z gniazda. Nie zastanawiaj się. Rodzice chcą wzbudzić w tobie poczucie winy, sprawic, byś im uległa - nie daj się. Masz prawo o sobie stanowić. Nie płacz, nie daj się wyprowadzić z równowagi. Na każdy atak odpowiadaj spokojnie: "Jestem dorosła, to moje życie, mam prawo decydować, jak ono będzie wyglądać. To normalne, że dorosły człowiek zarabia na siebie i nie jest uzależniony od rodziców. Nie atakujcie mnie tylko cieszcie się wraz ze mną, że dostałam taką szansę.".
Zachowuj się po prostu jak dorosła - a nie jak nastolatka, dla której najważniejsze jest zdanie mamusi. Musisz nauczyć się też podejmowac ciężkie, ale samodzielne decyzje.


W ogóle to gratuluję pracy i życzę ci w niej powodzenia, bo coś mi mówi, że nie odrzucisz takiej szansy Mnóstwo ludzi teraz robi magisterkę zaocznie, doświadczenie w pracy w zawodzie jest bezcenne, na dodatek za dobrą pensję

[Drozja]

Napisane przez lunerin

Nie jestem jedynaczką mam starszą o 1.5 roku siostrę... Ale ona już po ślubie, skończyła szkołę, pracuje, ma niezły zawód... I własnie nie rozumiem rodziców, bo ona nie skończyła studiów tylko szkołe policealną i fajnie sobie radzi i ją chwala, nie wiem skąd to parcie na te moje dzienne... A jest niewiele starsza, w szkole była tylko klasę wyżej.. Szczególnie, że mama też jest po zaocznych I o dziwo, tak jak już pisałyście, uważa, że zaoczne to nie prawdziwe studia :/

Oni się boją, z tego co mi mówią, że ja się szybko znudzę a potem będą musieli mnie z tego wyciągać, bo jak byłam małym dzieckiem to miałam słomiany zapał i za grosz nie dociera do nich, że ja już małym dzieckiem nie jestem. Moi rodzice mają skłonność do bagatelizowania moich planów z założeniem, że mi nie wyjdzie, nawet to, że jestem z TŻem ponad 4 lata i powoli planujemy, ślub, to cały czas powtarzają, że jeszcze dużo wody upłynie... To taka przykładowa sytuacja i dużo takich. Nie zauwazają mnie z innej strony tylko najchętniej dalej by mnie z politowaniem po główce klepali... Zero zaufania :/

No to tak jak napisałam, typowe zachowanie rodziców w stosunku do ukochanej córeczki. Może w tobie pokładają większe nadzieje niż w siostrze? Jesteś młodsza, to nic że tylko 1,5 roku. Kiedyś się przyjaźniłam z dziewczyną która miała tak samo jak ty. Wychuchana córeczka tatusia i całe życie by jej rodzice układali, łącznie z tym, że nie pozwalają pracować na studiach i z rodzinnego miasta nie pozwolili wyjechać nawet do pracy sezonowej po maturze.
Rób swoje, na rodziców się nie oglądaj. To Twoje życie a nie ich. Oni już swoje przeżyli (no może jeszcze nie do końca). Kochają cię i w końcu zrozumieją że Twoje decyzje są słuszne. Ale najpierw sobie pogadają, bo być może żadna z córek nie wpasowała się na 100% w ich skrupulatnie obmyślony plan co do waszej (twojej i siostry) przyszłości

[Paulinka675]

ciesz się, że cię utrzymują i korzystaj, bo nie każdy ma taką możliwość

[Pampalini]

Napisane przez lunerin

No właśnie pytałam i oni mnie chcą zatrudnić pod warunkiem, że będę pracować na pełen etat, 40 h w tygodniu, od grudnia, a niestety w pełnym dziennym trybie studiów się nie da bez problemu pogodzić. I to nie 2/3 miesiace, tylko 1.5 roku, teraz do stycznia bez problemu pogodzę... Gorzej co będzie później, na magisterce.

Dzięki dziewczyny, upewniacie mnie w mojej opinii, żeby podjąć tę pracę, tylko jak ja to powiem rodzicom I tak wyjechałam dzisiaj z domu z płaczem..

w takim razie, bierz pracę, rzecz jasna nie wiadomo czy znowu byś znalazła tak fajną ofertę. a rodzice? no co, pogderają zapewne, trochę Ci humoru napsują, ale to ostatecznie Twój wybór - oni muszą się z tym pogodzić i już, jakkolwiek ciężko (echh... ) by im nie było z tą decyzją.

[Narrhien]

Napisane przez Paulinka675

ciesz się, że cię utrzymują i korzystaj, bo nie każdy ma taką możliwość

No sorry, ale akurat w wieku 22 lat większym powodem do radości jest znalezienie dobrej pracy i utrzymywanie się samemu, a nie wykorzystywanie rodziców... co to za argument, że ma korzystać z pieniędzy rodziców, bo nie każdy ma taką możliwość? A cóż ją obchodzi, czy ktoś inny ma taką możliwość czy nie?

[Drozja]

Napisane przez Paulinka675

ciesz się, że cię utrzymują i korzystaj, bo nie każdy ma taką możliwość

No ale całe życie chyba jej nie będa utrzymywać, a taka okazja jak teraz może sie drugi raz nie powtórzyć.
Mi też rodzice wybrali profil klasy w LO (4 letnia) a jak kręciłam nosem, że 4 lata to długo, że rok w plecy, że już bym mogła być w trakcie studiów, to ich koronnym argumentem było to, że powinnam się cieszyć, bo rok dłużej będe na ich utrzymaniu.

---------- Dopisano o 21:06 ---------- Poprzedni post napisano o 21:04 ----------

Napisane przez Narrhien

No sorry, ale akurat w wieku 22 lat większym powodem do radości jest znalezienie dobrej pracy i utrzymywanie się samemu, a nie wykorzystywanie rodziców... co to za argument, że ma korzystać z pieniędzy rodziców, bo nie każdy ma taką możliwość? A cóż ją obchodzi, czy ktoś inny ma taką możliwość czy nie?

Wiesz, to chyba takie powiedzenie na zasadzie, jak nie zjesz bułki to słyszysz "A dzieci w afryce głodują". Przecież jak autorkę będą dalej rodzice utrzymywać, to tym którzy nie mają takiej możliwości będzie automatycznie lepiej, nie wiedziałaś o tym?

[Narrhien]

Napisane przez Drozja

Wiesz, to chyba takie powiedzenie na zasadzie, jak nie zjesz bułki to słyszysz "A dzieci w afryce głodują". Przecież jak autorkę będą dalej rodzice utrzymywać, to tym którzy nie mają takiej możliwości będzie automatycznie lepiej, nie wiedziałaś o tym?

To ja mam taką propozycję - niech rodzice Autorki wezmą sobie na utrzymanie jakąś dziewczynę, która nie ma wsparcia w rodzicach, a Autorka spokojnie pójdzie sobie do pracy i wszyscy będą zadowoleni

[lunerin]

Napisane przez Narrhien

To ja mam taką propozycję - niech rodzice Autorki wezmą sobie na utrzymanie jakąś dziewczynę, która nie ma wsparcia w rodzicach, a Autorka spokojnie pójdzie sobie do pracy i wszyscy będą zadowoleni

Ja podsunęłam pomysł, żeby w takim układzie jak im tak bardzo zależy na utrzymywaniu córki na studiach, to niech pomogą siostrze, bo coś przebąkuje o chęci pójścia na studia, bo dotąd ma "tylko" studium, które dało jej bardzo fajna pracę, ale jednak ma niedosyt...

Gorzej, że oni, owszem, dają mi kasę, ale zachowują się jakby to dla nich wielki problem, i mi czesto mówią jakie to dla nich wyrzeczenie A jak ja chcę pomóc i iść do pracy to jest awantura... Bo oni się czują, jakbym ja odrzucała to, że oni przeze mnie mają tyle wyrzeczeń i, wg nich to jest oznaka braku szacunku, bo oni pas zaciskają, żebym ja ukończyła dzienne studia a ja to odrzucam... Paranoja

[Narrhien]

Napisane przez lunerin

Ja podsunęłam pomysł, żeby w takim układzie jak im tak bardzo zależy na utrzymywaniu córki na studiach, to niech pomogą siostrze, bo coś przebąkuje o chęci pójścia na studia, bo dotąd ma "tylko" studium, które dało jej bardzo fajna pracę, ale jednak ma niedosyt...

Gorzej, że oni, owszem, dają mi kasę, ale zachowują się jakby to dla nich wielki problem, i mi czesto mówią jakie to dla nich wyrzeczenie A jak ja chcę pomóc i iść do pracy to jest awantura... Bo oni się czują, jakbym ja odrzucała to, że oni przeze mnie mają tyle wyrzeczeń i, wg nich to jest oznaka braku szacunku, bo oni pas zaciskają, żebym ja ukończyła dzienne studia a ja to odrzucam... Paranoja

Nie paranoja tylko zwyczajny szantaż emocjonalny rodziców, którzy chcą cię wpędzić w wieczne poczucie winy i uniezależnić od siebie, by móc tobą sterować.

Niektórzy tak mają, że chcą wiecznie udowadniać, jak to oni się nie poświecają dla dziecka i to dziecko na kolanach winno ich całować po stopach.

Rób swoje, nie przejmuj się nimi musisz się postawić raz a dobrze - w przeciwnym razie oni zawsze będą widzieć w tobie małą dziewczynkę.

[magrat16]

Dziwi mnie postawa Twoich rodziców. Rozumiem, że gdybyś chciała pracować jako kelnerka, czy w butiku i zmienić tryb studiów. Ale skoro praca w zawodzie z możliwością rozwoju, to bierz ją i się nie oglądaj. Skończysz magisterkę z prawie 2 letnim doświadczeniem i pracą w kieszeni!

[ksenka4]

Gratuluję znalezienia dobrej pracy ! I trochę zazdroszczę, bo sama bezskutecznie szukam. Uwierz mi, że nie chcesz być bezrobotna po ukończeniu studiów - nieważne , w jakim trybie. Postudiowałaś dziennie, użyłaś sobie , teraz zajmij się pracą. Rodzicom przejdzie foch, a Twoja Wielka Życiowa Szansa nie będzie czekać Mam nadzieję, że już zdecydowałaś !!

[Kaja-ja]

Napisane przez Paulinka675

ciesz się, że cię utrzymują i korzystaj, bo nie każdy ma taką możliwość

Głupie myślenie. Dobra, fajnie, poutrzymują ją do końca studiów i co potem? Nikt jej nie gwarantuje, że taka propozycja DOBRZE PŁATNEJ pracy w ZAWODZIE się powtórzy. Powiem więcej, jestem prawie pewna, że się nie powtórzy.

Według mnie, skoro pracodawca chce Cię Autorko zatrudnić już teraz, bez "papierka" i MGR przed nazwiskiem, to z tego korzystaj! Studia są właśnie po to, żeby potem zdobyć dobrą, satysfakcjonującą pracę w zawodzie. Skoro udało Ci się to już na etapie inżyniera, to głupotą by było gdybyś z tego nie skorzystała. A zdobycie magistra zaocznie tak czy siak da Ci MGR przed nazwiskiem

Według mnie Twoi rodzice się przestraszyli, że jeśli rozpoczniesz pracę, to nie skończysz studiów. A wiadomo: "W dzisiejszych czasach, człowiek bez wykształcenia nic nie znaczy" itp. Musisz im wytłumaczyć, że okazja jest jedyna w swoim rodzaju, nie chcesz z tego rezygnować, ale ze studiów także. W dodatku nie będziesz dla nich ciężarem finansowym. Skoro praca sama Ci wpadła w ręce - praca w zawodzie... To nic, tylko brać!