Mój kochany przyjaciel pies..już go ze mną nie ma ;(

[jaszczurka_2007]

Postanowiłam opisać swoje smutki na plotkowym ponieważ potrzebuję wsparcia i zrozumienia, a wiem że tutaj mam większą szansę je znaleźć.
W nocy z soboty na niedzielę odszedł mój kochany Edzio,14 letni kundelek,który jak miałam 12 lat przyszedł ze mną ze szkoły. Podejrzewam że ktoś wyrzucił go na bruk,malutkiego, 5 miesięcznego pieska. Kiedy doszedł do naszej rodziny, mieszkał już z nami piesek o 2 lata starszy od niego. Bywało między nimi różnie ale ja wiedziałam że bardzo byli za sobą. Edzio był całym moim światem,ukochanym przyjacielem,"synkiem",kt óremu oddałam całe swoje serce. Kiedy gdzieś wyjeżdżałam myślałam o nim,zawsze przywoziłam mu jakiś smakołyk,dzwoniłam do rodziców z pytaniem jak się czuje,co robi..Choroba przyszła w maju tego roku..Edzio na spacerze zachłysnął się wodą,miał problemy z oddychaniem,nie miał siły wstać. Mieszkamy koło weterynarii więc pomoc miał natychmiast..leczenie, odpoczynek,konieczność krótszych spacerów i początki mojej obawy o niego przez ten czas było dobrze,wróciła mu radość,chęć do zabawy,było dobrze, w ostatnim tygodniu zaczęła wracać choroba,znowu leczenie i strach. Tego dnia nie było mnie w domu,byłam u chłopaka,niczego nieświadoma że mój piesek odchodzi pożegnałam się z nim w piątek,pamiętam tylko że miał takie smutne oczy..ale wiedziałam że zostaje z moją rodziną,którzy opiekowali się nim równie mocno jak ja..w nocy przyszedł telefon że Edzio odszedł..na moim łóżku,po prostu przestał oddychać zawalił się cały mój świat, nie wierzyłam w to wszystko. Wsiadłam z chłopakiem w samochód i przyjechałam..leżał już w kocyku i worku na dworzuprzeżyłam szok..mój kochany piesek już nie oddychał..nie wiem jak przeżyłam te wszystkie dni,wzięłam wolne w pracy i cały czas płaczę..nie radzę sobie dziewczyny..zauważyłam że rodzina też mnie unika,chyba z obawy że nie poradzą sobie z moim bólem..czuję się taka samotna,wszędzie widzę pustkę po moim najlepszym przyjacielu. Gdyby był ze mną na pewno by wiedział jak mnie pocieszyć..jest jeszcze drugi pies w domu,też już staruszek ale to nie to samo..tamten jest wpatrzony w moją mamę, nie ma charakteru mojego Edzia mam nadzieję że któraś z Was to przeczyta i doda mi trochę otuchy bo bardzo tego potrzebuję

[Laura2112]

Dalas Edziowi najlepsze zycie, o jakim moglby marzyc. Nie bez powodu Ciebie wtedy wybral, gdy poszedl za Toba ze szkoly. Doszedl do wieku, w ktorym i tak wiekszosc naszych milusinskich wybiera sie za TM, na to nic nie poradzisz, z tym trzeba sie pogodzic. Boli nawet pozornie najtwardszych.
Nie pisz, ze sobie nie poradzisz, bo poradzisz sobie; przezywasz strate przyjaciela, a to zawsze boli, ale zawsze tez w koncu jest lepiej, chociaz teraz pewnie i tak w to nie uwierzysz. Stracilam najkochanszego psa w koszmarny sposob, wiem, co pisze. I duzo wiecej tez stracilam, wiec tym bardziej.. Z tym trzeba sie jakos w koncu niestety oswoic.. Takie jest zycie i inne nie chce byc, i raczej nie bedzie.
Nie wydaje mi sie, zeby rodzina sie celowo odsuwala od Ciebie, moze daja Ci po prostu czas, a moze Ty sproboj powiedziec komus, co czujesz. Dla psiaka to juz sluszny wiek niestety, nawet gdybys byla, i tak nie moglabys nic poradzic. I tak dzieki Tobie przezyl szczesliwie cale swoje zycie.

[blair witch]

Współczuję i łączę się w bólu z Tobą, ale pamiętaj że piesek teraz nie cierpi, a Ty zrobiłaś wszystko co mogłaś żeby mu ulżyć w cierpieniu i sprawiłaś że przeżył swoje pieskie życie szczęśliwie

Moja psina odeszła nagle, potrącił ją samochód (pomyliła sobie auta, coraz gorzej widziała) - i nawet nie mieliśmy możliwości o nią walczyć, o jej zdrowie i życie, i to bolało bardzo mocno Nie mieliśmy jak się z nią pożegnać Minęło 1,5 roku a mi się dalej pojawiają łzy w oczach jak o tym myślę

[Lillian_]

Biedna.... kochanie, tak dałaś mu wspaniałe życie, piesek chorował jakiś czas, teraz już nic nie czuje i nie cierpi. Jak odszedł moj pies, to cała rodzina sie poskładała, ojciec brał tabletki na serce, każdy płakał nawet mama ( a mama go nie lubiła) Bidulko kochana, popłacz sobie i przeżyj te ciężkie chwile jak byś przezywała żałobę - smutek musi znaleźć ujście. Ale nie załamuj się - śmierć jest częścią życia. Nawet Psiego życia.

[Noa_]

współczuję, to okropne kiedy odchodzi przyjaciel . Ja też niedawno przeżyłam śmierć bliskiego mi psiaka mojej babci. Zachorował na raka. Był taki wspaniały za życia, strasznie go kochałam i już go nie ma. Śmierci pupila nie da się chyba przeżyć do końca, gdzieś zawsze będzie to w nas siedzieć. Ważne, żeby wspominać go ciepło i mieć nadzieję, że przeszedł tęczowym mostem na lepszy świat
http://teczowymost.atspace.com/

[dawidowskasia]

ja przezyłam ostanio śmierć mojego króliczka Jamesa (miał rok) - nawet nie moge o tym pisać

[201803290936]

Współczuję. Znam ten ból i to potrójnie - lata temu świnka morska, ok. dwa lata temu króliczek, kilka miesięcy temu piesek - jego mi żal najbardziej, bo żył tak krótko .

[tipsiara]

wiem co to znaczy sama to przeżyłam (mi ktos otruł psa)
Trzymaj się, z czasem będzie mniej boleć...

[jaszczurka_2007]

Dziękuję dziewczyny za wszystkie ciepłe słowa..najgorzej się czuję w nocy,kiedy mam iść spać a jego już nie ma w nogach wiem że muszę się wziąć w garść ponieważ w poniedziałek wracam do pracy a tam nie chcę się rozklejać ale naprawdę jest mi bardzo ciężko.

[coldold]

Sama przeżyłam coś podobnego trzy lata temu, moja Sonata miała 14 lat, miała nowotwór, przeszła dwie operacje, kiedy odmawiała jedzenia, kiedy tak cierpiała, że nawet powiek jej się nie chciało podnieść, uznaliśmy, że trzeba jej skrócić cierpienie. My, którzy zawsze sprzeciwialiśmy się takim rozwiązaniom, po prostu widzieliśmy, że ona sama chce umrzeć. Zakopaliśmy ją w ogródku, tato nawet zasadził w tym miejscu niezapominajki. Długo miałam koszmary, widziałam jak wychodzi spod ziemi, albo budzi się pod ziemią i się dusi. Ludzie różnie przechodzą żałobę. Ja nie potrafiłam uronić łzy, nie mogłam w to uwierzyć. Dlatego ciesz się, że uzewnętrzniasz tak swoje uczucia, bo jest szansa, że rana się zabliźni, a ja nadal nie doszłam do siebie.
Rodzice nie chcieli nowego psa, ale ja po prostu musiałam gdzieś przelać swoje uczucie, kimś się zająć, wiedzieć że ktoś na mnie czeka, i że nigdy nie będę sama w domu, no i przygarnęliśmy kochaną suczkę, Lolę, bardzo mi pomogła.
Fakt, śmierć Sonaty wypaczyła trochę moje podejście. Jakiekolwiek odchylenie zachowania psa od normy ja postrzegam jako chorobę, panikuję i się zamartwiam...
Ale odbiegłam od tematu. Ból mija, naprawdę, tym bardziej, że dla Twojego psa te lata były szczęśliwe i wyczerpał na maksa swój czas. Każda śmierć boli, ale takiego staruszka mniej, bo on umarł syty dni.
Za jakiś czas będzie lepiej.

[Pioter28]

Moja kobieta też w tym roku straciła swojego ukochanego psa. Walczyliśmy o niego z całych sił. Jeździliśmy do najlepszych weterynarzy w Polsce, ale czasami po prostu człowiek staje się bezsilny...

Jestem w stanie wyobrazić sobie jak cierpisz, bo mam przed oczyma ból mojej ukochanej. Może to być dla niektórych śmieszne, ale ona naprawdę ponad wszystko kochała tego psa. No i z dnia na dzień stała się cieniem człowieka...Nie mogłem na to patrzeć. Pewnego dnia wsadziłem ją ( niczego nie świadomą ) w samochód i pojechaliśmy po nasz skarb Już na miejscu jej mina była bezcenna. Wybrała swojego nowego futrzastego przyjaciela.
I tak oto po 3 tygodniach od odejścia Misia pojawiła się w naszym domu Layla. To był strzał w dziesiątkę. Nowy domownik był tak absorbujący, że moja kobieta nie miała po prostu czasu na rozdrapywanie ran.
Miś jednak pozostanie w jej sercu na zawsze. Do dziś lecą jej łzy, kiedy wspomina o nim....

Jeżeli masz taką możliwość, może przygarnij nowego przyjaciela. Teraz pewnie twierdzisz, że nie chcesz, że nigdy w życiu...Ale może warto.

[jaszczurka_2007]

Napisane przez Pioter28

Moja kobieta też w tym roku straciła swojego ukochanego psa. Walczyliśmy o niego z całych sił. Jeździliśmy do najlepszych weterynarzy w Polsce, ale czasami po prostu człowiek staje się bezsilny...

Jestem w stanie wyobrazić sobie jak cierpisz, bo mam przed oczyma ból mojej ukochanej. Może to być dla niektórych śmieszne, ale ona naprawdę ponad wszystko kochała tego psa. No i z dnia na dzień stała się cieniem człowieka...Nie mogłem na to patrzeć. Pewnego dnia wsadziłem ją ( niczego nie świadomą ) w samochód i pojechaliśmy po nasz skarb Już na miejscu jej mina była bezcenna. Wybrała swojego nowego futrzastego przyjaciela.
I tak oto po 3 tygodniach od odejścia Misia pojawiła się w naszym domu Layla. To był strzał w dziesiątkę. Nowy domownik był tak absorbujący, że moja kobieta nie miała po prostu czasu na rozdrapywanie ran.
Miś jednak pozostanie w jej sercu na zawsze. Do dziś lecą jej łzy, kiedy wspomina o nim....

Jeżeli masz taką możliwość, może przygarnij nowego przyjaciela. Teraz pewnie twierdzisz, że nie chcesz, że nigdy w życiu...Ale może warto.

Rodzice bardzo chcą mi sprawić szczeniaczka ale ja nie jestem pewna czy tego chcę..obawiam się że w ten sposób zdradzę mojego Edzia on zawsze będzie dla mnie najważniejszy.

[Noa_]

Napisane przez jaszczurka_2007

Rodzice bardzo chcą mi sprawić szczeniaczka ale ja nie jestem pewna czy tego chcę..obawiam się że w ten sposób zdradzę mojego Edzia on zawsze będzie dla mnie najważniejszy.

nie traktuj tego jak zdrady. Po prostu kolejnemu podarujesz szczęśliwe życie . Jestem pewna , że również go pokochasz. On nie wchodzi w Twoje życie zamiast Edzia , tylko jako zupełnie nowe zwierzątko, które też potrzebuje miłości.

[coldold]

Napisane przez jaszczurka_2007

Rodzice bardzo chcą mi sprawić szczeniaczka ale ja nie jestem pewna czy tego chcę..obawiam się że w ten sposób zdradzę mojego Edzia on zawsze będzie dla mnie najważniejszy.

Ja od siebie zachęcam do adopcji psa, który bardzo tego potrzebuje i zrekompensuje Ci stratę Edzia wdzięcznością, a Ty będziesz miała przy nim trochę pracy, która trochę odciągnie myśli od bólu.

[kejtigda]

Tak mi przykro Jak moja Sunia umarła to wzięłam ze schroniska kilka dni później maltretowanego, wygłodzonego młodego pieska ratując mu życie. Mimo że opłakiwałam poprzedniego musiałam włożyć dużo serca, miłości i czasu żeby uratować obecnego. Myślę że mój piesek jest dumny ze uratowałam inne życie, a ja sama czuje się z tym dobrze więc nie stresuj się i pomóż porzuconemu stworzeniu! Mój obecny w załączniku. Naprawdę nie wyobrażałąm sobie posiadania innego, miałam identyczne odczucia, ale to się zmieniło- musiałam pomóc i tak właśnie miałam zrobić

Podaruj komuś drugie życie

[gorica]

Napisane przez jaszczurka_2007

Postanowiłam opisać swoje smutki na plotkowym ponieważ potrzebuję wsparcia i zrozumienia, a wiem że tutaj mam większą szansę je znaleźć.
W nocy z soboty na niedzielę odszedł mój kochany Edzio,14 letni kundelek,który jak miałam 12 lat przyszedł ze mną ze szkoły. Podejrzewam że ktoś wyrzucił go na bruk,malutkiego, 5 miesięcznego pieska. Kiedy doszedł do naszej rodziny, mieszkał już z nami piesek o 2 lata starszy od niego. Bywało między nimi różnie ale ja wiedziałam że bardzo byli za sobą. Edzio był całym moim światem,ukochanym przyjacielem,"synkiem",kt óremu oddałam całe swoje serce. Kiedy gdzieś wyjeżdżałam myślałam o nim,zawsze przywoziłam mu jakiś smakołyk,dzwoniłam do rodziców z pytaniem jak się czuje,co robi..Choroba przyszła w maju tego roku..Edzio na spacerze zachłysnął się wodą,miał problemy z oddychaniem,nie miał siły wstać. Mieszkamy koło weterynarii więc pomoc miał natychmiast..leczenie, odpoczynek,konieczność krótszych spacerów i początki mojej obawy o niego przez ten czas było dobrze,wróciła mu radość,chęć do zabawy,było dobrze, w ostatnim tygodniu zaczęła wracać choroba,znowu leczenie i strach. Tego dnia nie było mnie w domu,byłam u chłopaka,niczego nieświadoma że mój piesek odchodzi pożegnałam się z nim w piątek,pamiętam tylko że miał takie smutne oczy..ale wiedziałam że zostaje z moją rodziną,którzy opiekowali się nim równie mocno jak ja..w nocy przyszedł telefon że Edzio odszedł..na moim łóżku,po prostu przestał oddychać zawalił się cały mój świat, nie wierzyłam w to wszystko. Wsiadłam z chłopakiem w samochód i przyjechałam..leżał już w kocyku i worku na dworzuprzeżyłam szok..mój kochany piesek już nie oddychał..nie wiem jak przeżyłam te wszystkie dni,wzięłam wolne w pracy i cały czas płaczę..nie radzę sobie dziewczyny..zauważyłam że rodzina też mnie unika,chyba z obawy że nie poradzą sobie z moim bólem..czuję się taka samotna,wszędzie widzę pustkę po moim najlepszym przyjacielu. Gdyby był ze mną na pewno by wiedział jak mnie pocieszyć..jest jeszcze drugi pies w domu,też już staruszek ale to nie to samo..tamten jest wpatrzony w moją mamę, nie ma charakteru mojego Edzia mam nadzieję że któraś z Was to przeczyta i doda mi trochę otuchy bo bardzo tego potrzebuję

Ja miałam 4 psy, teraz wzięliśmy suczkę ze schroniska. Po prostu psy żyją krócej od nas.
Dobrze ze się smucisz i płaczesz, bo to świadczy tylko o tym ze z Twoimi uczuciami jest wszystko ok.

[jaszczurka_2007]

Dziewczyny kiedy tak czytam o adopcji to mam ogromne wyrzuty sumienia ponieważ zawsze podobały mi się buldożki francuskie i myśląc o psie myślałam właśnie o takim

[201803290936]

Napisane przez jaszczurka_2007

Rodzice bardzo chcą mi sprawić szczeniaczka ale ja nie jestem pewna czy tego chcę..obawiam się że w ten sposób zdradzę mojego Edzia on zawsze będzie dla mnie najważniejszy.

Pomyśl, że będziesz mogła dać bezpieczny, kochający dom jakiemuś nowemu stworzeniu i będziesz mu mogła opowiadać o Edziu. Jakiś piesek tam na Ciebie czeka - może właśnie wącha, szuka tropu, szczeka radośnie. Wyobraź sobie, że Edzio również gdzieś biega, bawi się - tylko już nie w tej rzeczywistości.

---------- Dopisano o 11:33 ---------- Poprzedni post napisano o 11:31 ----------

Napisane przez jaszczurka_2007

Dziewczyny kiedy tak czytam o adopcji to mam ogromne wyrzuty sumienia ponieważ zawsze podobały mi się buldożki francuskie i myśląc o psie myślałam właśnie o takim

Buldogi francuskie również muszą gdzieś trafiać, więc nie czuj się winna. Nie musisz brać "szarika" ze schroniska. Poza tym zdarza się, że w schronisku mają psy rasowe - pojedź, popytaj. Przecież i takie pieski nieraz trafiają na ulicę, czy są gdzieś podrzucane. Lub ludzie sami zgłaszają, że nie mogą się dłużej psem zajmować. Różnie bywa.

Mnie się marzy kotek rasowy, z drugiej strony chcę wziąć jakiegoś zwierzaka ze schroniska. Ostatnio się dowiedziałam, że nieraz mają tam właśnie takie koty, o jakie mi chodzi, więc może się uda połączyć te dwie kwestie.

[coldold]

Napisane przez jaszczurka_2007

Dziewczyny kiedy tak czytam o adopcji to mam ogromne wyrzuty sumienia ponieważ zawsze podobały mi się buldożki francuskie i myśląc o psie myślałam właśnie o takim

Zobacz tu adopcje buldozkow kropka pl. Musiałam tak napisać bo mi wycinało adres.

[jaszczurka_2007]

Napisane przez coldold

Zobacz tu.
http://adopc✂✂✂uldozkow.pl/

nie pokazało strony

[coldold]

Napisane przez jaszczurka_2007

nie pokazało strony

Coś tnie adres.
Wpisz po prostu adopcje buldożków (bez spacji) kropka pl.

[kejtigda]

Oczywiście chcesz to weź szczeniaczka, ale myślę że pieska ze schroniska też pokochasz i będziesz czuła ogromną satysfakcję

[jaszczurka_2007]

Dziewczyny dziękuję za wszystkie rady..nie mogę wręcz czytać o tym jacy ludzie mogą być podli i jak traktują psy pomogłabym wszystkim pieskom,taki mam charakter ale niestety muszę pamiętać że u mnie w domu mieszka jeszcze jeden pies i znając jego osobowość nie zaakceptuje dorosłego (paroletniego) psa a nie chcę żeby ten biedaczek jeszcze z tego powodu się stresował. To wszystko jest takie trudne

[Noa_]

możesz wziąć szczeniaczka ze schroniska

[Jenna__]

19 września odeszła moja ukochana, również 14-letnia sunia. Umarła na moich rękach, gdy niosłam ją do domu (nosiłam ją na rękach po parku, żeby pobyła trochę na dworze, bo sama nie miała już siły chodzić). Pierwsze dni były straszne, nie potrafiłam przestać płakać. Rodzina miała mnie dość, nie rozumieli mojej rozpaczy. Uwierz mi, płacz to najlepsza metoda, mnie bardzo pomógł. Ból zaczął się stopniowo zmniejszać, ale wiem, że nigdy całkiem nie ustąpi. Poza tym, starałam się nie siedzieć w domu, bo nawet jak zajęłam się odkurzaniem, łzy same mi leciały. Tylko ktoś, kto kocha zwierzęta jak my, potrafi nas zrozumieć. Dla mnie moja psina była członkiem rodziny, była jak dziecko. Po jej śmierci czułam, że odebrano mi kawałek mnie, wyrwano mi część serca. To jest nie do opisania.

[kejtigda]

Oczywiście w schroniskach jest sporo szczeniaków Cieszę się jak czytam ten wątek bo już się bałam że to ja przesadnie znosiłam te wydarzenia, okazuje się że każdy tak ma, uff.

[Nightmare666]

Naszego psa uśpiliśmy jakiś miesiąc temu. Cierpiał od 4 lat zawsze w lato na dziwną chorobę uszu. Otóż te uszy były w strupach i krwi. Baliśmy się, że przez to, że go boli może dostać wścieklizny czy coś podobnego. Miał 12 lat. Nie byłam z nim tak mocno związana, gdyż był na łańcuchu i nie miałam go 'pod ręką'. Natomiast pies, który jest praktycznie jest cały czas ze mną ma się dobrze. Nie wiem jak jego śmierć przeżyję

[Irminka20]

Rozumiem Was wszystkie bardzo dobrze... ja też przeżyłam już stratę 3 moich małych przyjaciół, ostatnio w czerwcu tego roku. To straszne uczucie, taka pustka... ale zawsze trochę otuchy dodaje mi ten utwór:

To tylko pies, tak mówisz, tylko pies...
A ja ci powiem
Że pies to czasem więcej jest niż człowiek
On nie ma duszy, mówisz...
Popatrz jeszcze raz
Psia dusza większa jest od psa
My mamy dusze kieszonkowe
Maleńka dusza, wielki człowiek
Psia dusza się nie mieści w psie
I kiedy się uśmiechasz do niej
Ona się huśta na ogonie
A kiedy się pożegnać trzeba
I psu czas iść do psiego nieba
To niedaleko pies wyrusza
Przecież przy tobie jest psie niebo
Z tobą zostaje jego dusza...

Trzymajcie się Dziewczynki

[marlen1366]

Mój pies odszedł w maju, miał zaledwie 8 lat, był zbyt młody na śmierć. We wrześni stwierdzono u niego guza wątroby, niestety leczenie tylko na krótko mu pomogło. Od kwietnia słabł, marniał w oczach, ale nikt z mojej rodziny nie mógł i nie chciał go uśpić, Ramzes też tego nie chciał, potrafiłam czytać z jego oczu czego on chce. Do ostatniego uderzenia jego serca byłam przy nim. wiem ze zrobiłam dla niego wszystko. wierze, że gdzieś jest "psie niebo" i się z nim kiedyś zobacze. Pamietam jak wychodził po mnie gdy wracałam ze szkoły, czekał aż wróce pod bramą. Był cudownym psakiem i powiedziałam że nie chce innego. Los wybrał inaczej i do mojego domu przybłąkała się sunia i nie mogłam patrzeć jak szuka swoich byłych właścicieli i została z nami. Mam teraz 4 psiaki ale Ramzes zawsze ma w moim sercu ciepłe miejsce. Może to banał ale czas leczy rany. Tam gdzie teraz jest Twój psiak już nic go nie boli.

[jaszczurka_2007]

Ale czy tydzień po odejściu psa to nie za szybko żeby brać nowego?