Dda

[kropka241]

maymay mysle ze wiekszosc z nas wie jak w tej chwili sie czujesz. Kiedy rozpadlo sie moje malzenstwo (i choc bylo zle i toksyczne) to w dniu kiedy on wyszedl wylam na podlodze ze strachu przed tym co mnie czeka. i to nie bylo dlatego ze zlamal mi serce (bo juz duzo wczesniej przepuscil je przez maszynke do miesa) ale wlasnie ten strach i niepewnosc co dalej ze mna bedzie. Potem podnioslam sie i juz nie plakalam. I dalam sobi szanse na poznanie kogos komu zalezalo na mnie.

Mnie po rozstaniu spotkal happy end. Chin up girl.

Czarnooka kiedy ten wielki dzien?

[maymay6]

kropka241 wiem, że przejdzie. W końcu minie. Chyba po prostu ciężko mi bo tak naprawdę ja to skończyłam a nie on. Ale w sumie on nawet nie starał się mnie zatrzymać. Nie zrobił nic...
Tylko samemu tak smutno i ciężko. Wracam do domu i nie mam do kogo ust otworzyć. Brak znajomych, koleżanek... Zostałam z kotami i nie zawsze sobie z tym radzę.

[Czarnooka_Paula]

Napisane przez kropka241

maymay mysle ze wiekszosc z nas wie jak w tej chwili sie czujesz. Kiedy rozpadlo sie moje malzenstwo (i choc bylo zle i toksyczne) to w dniu kiedy on wyszedl wylam na podlodze ze strachu przed tym co mnie czeka. i to nie bylo dlatego ze zlamal mi serce (bo juz duzo wczesniej przepuscil je przez maszynke do miesa) ale wlasnie ten strach i niepewnosc co dalej ze mna bedzie. Potem podnioslam sie i juz nie plakalam. I dalam sobi szanse na poznanie kogos komu zalezalo na mnie.

Mnie po rozstaniu spotkal happy end. Chin up girl.

Czarnooka kiedy ten wielki dzien?

11 sierpnia

jak w opisie nizej ;D

[kropka241]

Napisane przez Czarnooka_Paula

11 sierpnia

jak w opisie nizej ;D

facepalm
sorki Paula

[Czarnooka_Paula]

Napisane przez kropka241

facepalm
sorki Paula

nic sie nie stalo

[Mallutka]

hej

mam nadzieję, że jeszcze ktoś tutaj wchodzi. Kurcze trochę potrzebuję waszego wsparcia

Dziewczyny mam do czynienia z manipulującym- bufonem. No i chciałabym sobie właśnie jakoś z nim poradzić, postawić granicę ect.

To jest pan z cyklu "powszechnie znaną prawdą jest...", "kobiety nie powinny... i tutaj jakiś ogólnoludzki autorytet", on też pozwala sobie na manipulacje

Wymyśliłam kilka zdań typu:

• to jest twój pogląd, ja myślę inaczej
• nie przepadam za uogólnieniami, to myślę, że to jest kwestia indywidualna
• myślę, że tobie po prostu podobają się inne rzeczy niż mnie, różne gusta
• to po prostu kwestia postrzegania świata, ja widzę to inaczej

Może macie kilka innych pomysłów z terapii lub doświadczeń jak sobie asertywnie nie dać wejść na głowę??

[bajeczka000]

Och jak ja nie cierpię takich ludzi... widzą tylko czubek własnego nosa. Ja bym powiedziała, że się z nim nie zgadzam, każdy ma prawo do własnych opinii i wniosków oraz że nie należy do pewnych rzeczy podchodzić stereotypowo i ogólnie, tylko indywidualnie. To by była moja wersja grzecznościowa, a że jestem osobą dość porywczą to pewnie gdybym usłyszała takie 'górnolotne' stwierdzenie ( a szczególnie wrażliwa jestem na 'kobiety powinny/ nie powinny) to pewnie krótko ucięłabym rozmowę czymś w rodzaju, żeby sobie te 'mądrości' w buty wsadził i nie rozgłaszał ich w mojej obecności. Ale tak jak wspomniałam, ja miewam niewyparzony język

[ulicznica]

Zacznij wymieniać, co mężczyźni powinni i czego nie powinni. Czuję, że wyszłaby z tego bez porównania dłuższa lista.

Mogę zapytać, czy sprawa dotyczy zwykłej dyskusji, wymiany poglądów, czy facet chce Cię przekabacić w jakichś sobie znanych celach? Zapytaj najlepiej wprost, jaki ma cel w tym, żebyś zmieniła zdanie, dlaczego masz je zmieniać pod jego wpływem, skoro masz swoją rację, a prawda jest jak d..., każdy ma swoją.

[linaya]

Napisane przez Mallutka

hej

mam nadzieję, że jeszcze ktoś tutaj wchodzi. Kurcze trochę potrzebuję waszego wsparcia

Dziewczyny mam do czynienia z manipulującym- bufonem. No i chciałabym sobie właśnie jakoś z nim poradzić, postawić granicę ect.

To jest pan z cyklu "powszechnie znaną prawdą jest...", "kobiety nie powinny... i tutaj jakiś ogólnoludzki autorytet", on też pozwala sobie na manipulacje

Wymyśliłam kilka zdań typu:

• to jest twój pogląd, ja myślę inaczej
• nie przepadam za uogólnieniami, to myślę, że to jest kwestia indywidualna
• myślę, że tobie po prostu podobają się inne rzeczy niż mnie, różne gusta
• to po prostu kwestia postrzegania świata, ja widzę to inaczej

Może macie kilka innych pomysłów z terapii lub doświadczeń jak sobie asertywnie nie dać wejść na głowę??

"Cieszę się, że cię spotkałam. To dla mnie cenne doświadczenie, spotykać ludzi o odmiennym podejściu do tego tematu. Będę ci kibicowała i tobie również życzył sukcesu jaki odnoszę."


A najlepiej - olać dziada, zamiast wdawać się z nim w polemikę. Nie brać jego słów do siebie. Nie szkoda nerwów?

[Shady lady]

A ja nie spodziewałam się, że tu wpadnę. Przecież w moim domu nie było problemów z alkoholem, czy przemocy fizycznej. Psychicznej też sobie nie przypominam, więc o co chodzi?

Jednak wiele cech DDA pasuje do mnie jak ulał. Ciągłe szukanie potwierdzenia, brak zaufania nawet do własnych przyjaciół (!), unikanie konfliktów i zbyt nerwowe na nie reagowanie, wyciąganie ręki do ludzi, którzy już dawno okazali się tego niewarci, strach przed byciem opuszczoną, strach przed ludźmi stojącymi niejako nade mną (szef, panie z dziekanatu, wykładowcy - mniej lub bardziej), ciągłe zastanawianie się jak powinno się zachować, bezlitosne spojrzenie na siebie, a zarazem bardzo wiele wyrozumiałości dla innych. Mogłabym pewnie jeszcze wymieniać, ale po co.
Mimo to nadal nie rozumiem, co poszło "nie tak" kiedyś.

[reverse]

Napisane przez Shady lady

A ja nie spodziewałam się, że tu wpadnę. Przecież w moim domu nie było problemów z alkoholem, czy przemocy fizycznej. Psychicznej też sobie nie przypominam, więc o co chodzi?

Jednak wiele cech DDA pasuje do mnie jak ulał. Ciągłe szukanie potwierdzenia, brak zaufania nawet do własnych przyjaciół (!), unikanie konfliktów i zbyt nerwowe na nie reagowanie, wyciąganie ręki do ludzi, którzy już dawno okazali się tego niewarci, strach przed byciem opuszczoną, strach przed ludźmi stojącymi niejako nade mną (szef, panie z dziekanatu, wykładowcy - mniej lub bardziej), ciągłe zastanawianie się jak powinno się zachować, bezlitosne spojrzenie na siebie, a zarazem bardzo wiele wyrozumiałości dla innych. Mogłabym pewnie jeszcze wymieniać, ale po co.
Mimo to nadal nie rozumiem, co poszło "nie tak" kiedyś.

Witaj
Może to ma źródło w czym innym? Nadopiekuńczość ze strony któregoś z rodziców lub inne zachowania.

[Shady lady]

Dziękuję za odpowiedź

Nadopiekuńczy moi rodzice nigdy nie byli. Dużo czasu spędzałam u dziadków i z dziadkami, ponieważ mieszkaliśmy z nimi przez kilka lat, a potem, kiedy skończyłam ok. 6-7 lat, wyprowadziliśmy się na swoje (na drugi koniec miasta), ale po lekcjach i tak przychodziłam do dziadków i dopiero po pracy mama zabierała mnie do domu.
Piszę o tym dlatego, że wydaje mi się, że to właśnie podejście mojej babci do mnie i do życia ogólnie mogło mieć znaczenie, bo pamiętam, jak bardzo bałam się jej gniewu. Nie to, żeby biła, czy krzyczała jakoś nadzwyczajnie, ale złościła się w taki "zimny" sposób nawet za największe głupoty, jak np. niezjedzona w szkole kanapka, którą ona wcześniej przygotowała (ja po prostu nie bywałam głodna w szkole ). Babcia była człowiekiem, z którym (w wielu aspektach) nie było dyskusji. Zaowocowało to tym, że zaczęłam kłamać z tego strachu. Oddawałam komuś te kanapki, albo w ostateczności wyrzucałam, żeby tylko nie przynosić ich do domu i mówiłam, że zjadłam sama. To oczywiście tylko przykład, ale wydaje mi się całkiem dobrze ukazujący, o co chodzi (a przecież były jeszcze oceny i milion innych pomniejszych spraw).
Moja mama (czyli owej babci córka) była w stosunku do niej bardzo uległa (to oczywiście zaczęłam zauważać dopiero znacznie później) i nie bardzo się wtrącała w to wszystko. Przez to, że nie bardzo potrafiła swojej mamie odmawiać, babcia przez kilkanaście lat miała znaczący udział w naszym życiu rodzinnym (żeby nie powiedzieć dosadniej ).

Kocham moją babcię, naprawdę, ale stres przed tym jej gniewnym spojrzeniem i poczucie bycia tą gorszą w jej oczach (widziałam/widzę znaczące różnice w jej podejściu do mnie i mojej siostry ciotecznej chociażby) pojawia się u mnie do tej pory, choć już w dużo, dużo mniejszym natężeniu, ponieważ z wiekiem powoli nauczyłam się wyznaczać jej granice.

Babcia to jedyna "anomalia", jaką sobie przypominam z tamtego okresu i nic innego nie przychodzi mi do głowy.

[dsgmon]

Hej jestem tu pierwszy raz, mam pytanie, czy ktoś z Was uczęszcza na jakas terapie DDA? bo chcialam sie wybrac a nie mam odwagi ;/

[ulicznica]

Shady lady: rodzina dysfunkcyjna to nie tylko rodzice - niszczący wpływ na Ciebie mogą mieć także dalsze osoby. Jak dla mnie Twój przypadek jest właśnie taki. Dzieciaki z rodzin dysfunkcyjnych mają podobne cechy do dda, stąd może podobieństwo, które dostrzegasz między sobą a dda. Babcia która wzbudza w Tobie strach jest podobna do ojca albo matki, którzy po alkoholu mogą zachowywać się tak samo.

Dsgmon: a co byś chciała wiedzieć?

[dsgmon]

Wszystko. nie wiem w ogole jak sie za to zabrac i nie wiem czy powinnam ;/ moj ojciec byl alkoholikiem, ale nie zyje od 1,5 roku a ja mam dopiero 19 lat ;/ nie wiem czy nie jestem za mloda i nie wiem czy jest sens.

[ulicznica]

Moja sytuacja była bardzo podobna, jednak po pomoc zgłosiłam się dopiero niedawno, kiedy zauważyłam, że niechcący rozwalam swój związek. Nigdy nie jest za wcześnie czy za późno, żeby sobie pomóc. Jeśli tylko uważasz, że potrzebujesz pomocy, że masz jakiś problem związany z dda - zorientuj się, czy w Twoim mieście są jakieś poradnie, stowarzyszenia, grupy, które zajmują się pomocą takim osobom.

Pierwsze wizyty są typowo "poznawcze" - psycholog chce Cię poznać, zorientować się jaki jest główny problem z którym nie potrafisz sobie poradzić w związku z byciem dda. A następnie zaczynacie pracować nad problemami, które Cię męczą - co tydzień pyta, co nowego u Ciebie, opowiadasz, a on łapie Cię za "słówka" i zwraca uwagę na ważne rzeczy z jego perspektywy.
Musisz być tylko w 100% szczera - przede wszystkim ze sobą i z nim, nie nastawiać się na to, że będziesz oceniana - dobry psycholog nie ocenia Twojego postępowania, tylko naprowadza na to, jak mogłabyś się dobrze zachować w danej sytuacji, i dlaczego tak nie zrobiłaś. Gabinet to taki "pokój zwierzeń", gdzie nikt nie podsłuchuje i nie wyniesie dalej tego, co powiesz. Mówisz o tym, co Cię boli, o swoich wrażeniach, emocjach w sytuacjach, które sprawiają Ci problemy.
Koniecznie w ramach współpracy z psychologiem proś o "zadania domowe" różnego typu - to mobilizuje do zmian na lepsze, wiem to po sobie.

[dsgmon]

ok, dzieki ja jakiegos konkretnego powodu to nie mam, tyle tylko ze zawsze za wszystko obwiniam siebie i tlumacze sobie zawsze zachowanie innych jesli bylo zle, choc czasem sama nie wiem czy bylo zle czy nie. jestem strasznie implusywna i nerowowa. nie dawno moja "przyjaciolka" sie od mnie odwrocila co pewnie tez bylo moja wina a ja nie wiem dlaczego, jak i nie moge sobie poradzic z podejsciem pewnego chlopaka od paru miesiecy i sie w tym mecze. ja nie wiem czy to jest dda ;/ a psycholog przy pierwszej wizycie kaze Ci powiedziec z czym masz problem? tak bezposrednio pyta? a moge wiedziec ile mialas lat jak sie zglosilas na terapie?

[dsgmon]

o co chodzi z tym, że odpisałam cos a to sie nie dodalo?

[dsgmon]

ulicznica, a ile mialas lat jak poszlas na terapie i co Cie do tego sklonilo?

[ulicznica]

Napisane przez dsgmon

ok, dzieki ja jakiegos konkretnego powodu to nie mam, tyle tylko ze zawsze za wszystko obwiniam siebie i tlumacze sobie zawsze zachowanie innych jesli bylo zle, choc czasem sama nie wiem czy bylo zle czy nie. jestem strasznie implusywna i nerowowa. nie dawno moja "przyjaciolka" sie od mnie odwrocila co pewnie tez bylo moja wina a ja nie wiem dlaczego, jak i nie moge sobie poradzic z podejsciem pewnego chlopaka od paru miesiecy i sie w tym mecze. ja nie wiem czy to jest dda ;/ a psycholog przy pierwszej wizycie kaze Ci powiedziec z czym masz problem? tak bezposrednio pyta? a moge wiedziec ile mialas lat jak sie zglosilas na terapie?

To co wymieniasz, jest przecież powodem, dla którego jest Ci źle ze samą sobą. Co do sytuacji z przyjaciółką, zapytaj jej dlaczego tak się stało, bo przecież nie znasz powodu, wszystko opierasz na swoich domysłach - czasami one wydają Ci się bardziej realne, niż to, co jest na zewnątrz. Odpowiedź "tak jakoś wyszło" nie jest odpowiedzią. I nie obwiniaj się za nim na zimno nie ocenisz sytuacji.

Ja chodzę od września tego roku na wizyty. Psycholog zapytał najpierw, czy w domu były problemy z alkoholem, czy ja mam w związku z tym jakieś problemy. Nie ma się czego bać, jeśli tylko będziesz pamiętać o tym, o czym napisałam wyżej.

[ojp]

Napisane przez ulicznica

To co wymieniasz, jest przecież powodem, dla którego jest Ci źle ze samą sobą. Co do sytuacji z przyjaciółką, zapytaj jej dlaczego tak się stało, bo przecież nie znasz powodu, wszystko opierasz na swoich domysłach - czasami one wydają Ci się bardziej realne, niż to, co jest na zewnątrz. Odpowiedź "tak jakoś wyszło" nie jest odpowiedzią. I nie obwiniaj się za nim na zimno nie ocenisz sytuacji.

Ja chodzę od września tego roku na wizyty. Psycholog zapytał najpierw, czy w domu były problemy z alkoholem, czy ja mam w związku z tym jakieś problemy. Nie ma się czego bać, jeśli tylko będziesz pamiętać o tym, o czym napisałam wyżej.

Hehe, nie, ot tak przyszlas sobie do psychologa, bo nie masz co z zyciem robic.

Ja tez jestem DDA, nawet udzielalam sie tutaj kiedys. Dzieki pomocy pewnych wizazanek udalo mi napisac i obronic prace magisterska na 5.0. Oczywiscie temat zwiazany z DDA (bo tak wlasnie chcialam) BARDZO mi sie podobal, pisalam praktycznie o sobie, moim zyciu, popierajac to wszystko literatura przedmiotu.

[ulicznica]

Od czegoś trzeba zacząć. Chociaż i tak na pierwszych spotkaniach wydawało mi się, że to nieważne, co mówię, i z czym ja w ogóle przychodzę, przecież jest tak jak jest od lat, więc czemu nagle miałoby się zmienić...?

[Czarnooka_Paula]

Napisane przez ojp

Hehe, nie, ot tak przyszlas sobie do psychologa, bo nie masz co z zyciem robic.

Ja tez jestem DDA, nawet udzielalam sie tutaj kiedys. Dzieki pomocy pewnych wizazanek udalo mi napisac i obronic prace magisterska na 5.0. Oczywiscie temat zwiazany z DDA (bo tak wlasnie chcialam) BARDZO mi sie podobal, pisalam praktycznie o sobie, moim zyciu, popierajac to wszystko literatura przedmiotu.

hej

ja tak samo pisalam o DDA na podstawie siebie i 2 wizazanek

[madzia9018]

Witajcie, od dłuzszego czasu zaglądam na forum i wkońcu się odważyłam napisać, tez jestem DDA
Długo nie dopuszczałam do siebie tego że mogę mieć problem, wychowałam sie w domu w którym pil ojciec, na pozór kochajacy dobry takie sprawiał wrażenie, ludzie wiedzieli że pije ale wszyscy wokoło myśleli że jest dobrym ojcem i mężem a tak nie było. Po pijaku albo zamieniał się w kata albo szedł spać, albo był do rany przyłóż. Myślałam ze tak musi być, jako dziecko patrzyłam na ojca jak pije, pilnowałam czy juz spi, niejednokrotnie szukalismy go z rodzeństwem. Dziś widzę że to bardzo odbilo sie na mojej psychice, nie potrafie zaufać żademu meżczyźnie pomimo że mam 22 lata nigdy z nikim nie byłam zwiazana, chociaż czuje że bardzo potrzebuje milości i wsparcia z drugiej strony. Czytając symptomy towarzyszące DDA wiele przejawia się w mojej osobowości, czuje sie nadmiernie odpowiedzialna za mame i rodzenstwo, na szczescie rodzice sa 2 lata po rozwodzie ktory przebiegl szybko choc bardzo bloesnie. Teraz wiem ze mama ma spokoj, choc nie jest szczesliwa bo chciala innego zycia dla siebie i dla nas. Obiecałam sobie że jeżeli kiedykolwiek stworze własna rodzine, a mam nadzieje ze bedzie mi to dane, to nie pozwole by schemat moejgo rodzinnego domu sie powtorzył. Trochę chaotyczna ta moja wypowiedź, ale piszę ją przez łzy bo wspominając to co wydarzyło się w moim życiu zawsze płaczę, tak bardzo zazdroszczę koleżankom że maja wspaniałych ojców do których moga powiedzieć "tato" bo ja tez chciałabym mieć pełną i normalna rodzine

[KiniaaxD]

=

Napisane przez madzia9018

Witajcie, od dłuzszego czasu zaglądam na forum i wkońcu się odważyłam napisać, tez jestem DDA
Długo nie dopuszczałam do siebie tego że mogę mieć problem, wychowałam sie w domu w którym pil ojciec, na pozór kochajacy dobry takie sprawiał wrażenie, ludzie wiedzieli że pije ale wszyscy wokoło myśleli że jest dobrym ojcem i mężem a tak nie było. Po pijaku albo zamieniał się w kata albo szedł spać, albo był do rany przyłóż. Myślałam ze tak musi być, jako dziecko patrzyłam na ojca jak pije, pilnowałam czy juz spi, niejednokrotnie szukalismy go z rodzeństwem. Dziś widzę że to bardzo odbilo sie na mojej psychice, nie potrafie zaufać żademu meżczyźnie pomimo że mam 22 lata nigdy z nikim nie byłam zwiazana, chociaż czuje że bardzo potrzebuje milości i wsparcia z drugiej strony. Czytając symptomy towarzyszące DDA wiele przejawia się w mojej osobowości, czuje sie nadmiernie odpowiedzialna za mame i rodzenstwo, na szczescie rodzice sa 2 lata po rozwodzie ktory przebiegl szybko choc bardzo bloesnie. Teraz wiem ze mama ma spokoj, choc nie jest szczesliwa bo chciala innego zycia dla siebie i dla nas. Obiecałam sobie że jeżeli kiedykolwiek stworze własna rodzine, a mam nadzieje ze bedzie mi to dane, to nie pozwole by schemat moejgo rodzinnego domu sie powtorzył. Trochę chaotyczna ta moja wypowiedź, ale piszę ją przez łzy bo wspominając to co wydarzyło się w moim życiu zawsze płaczę, tak bardzo zazdroszczę koleżankom że maja wspaniałych ojców do których moga powiedzieć "tato" bo ja tez chciałabym mieć pełną i normalna rodzine

Mam doklanie tak samo...;/ z tym ze rodzice duzej po rozwodze, tak ja rowniez pochodze z DDA ;/ czytajac wasze wypowiedzi mam lezki w oku mam doslownie tak samo jak wizazanka ktora cytuje, tylko ja jestem w zwiazku ale nie umialam okazywac uczyc, nauczylam sie od mojego tż... Pozdrawiam. Ciezki watek powstal.

[ewuszkaaa]

Macie tak, że ciągle, ale to ciągleeeeee potrzebujecie dowodów (zapewnień o) miłości? Tak, że jak partner nie może (bo np. chory), albo nie chce (o tak, ale bez podtekstów) się przytulać, trzymać za rączkę itp. to czujcie się odrzucone?

Nie umiem sobie z tym poradzić...

[KiniaaxD]

Napisane przez ewuszkaaa

Macie tak, że ciągle, ale to ciągleeeeee potrzebujecie dowodów (zapewnień o) miłości? Tak, że jak partner nie może (bo np. chory), albo nie chce (o tak, ale bez podtekstów) się przytulać, trzymać za rączkę itp. to czujcie się odrzucone?

Nie umiem sobie z tym poradzić...

Tak mam tak, zawsze probuje obrocic to w zart, ale mam tak , Mam ze ja porzebuje czulosci bo w domu tego nie mialam, tzn mialam jak tata byl pijany, mama nie umiala pokazywac swoich uczuc, dlatego aj takza nie umialam... Dopoki nie poznalam mojego chlopaka obecnego Przy nis sie nauczylam, ale jest mi dziwnie nie wiem jak to opisac, ale jest jakos inaczej, jakos zle sie czuje, jak nie przytuli czasem czy cos, czy np po stosunku przytuli i zaraz idziemy spac ale walcze z tym i jest coraz lepiej ;p

[ojp]

Napisane przez Czarnooka_Paula

hej

ja tak samo pisalam o DDA na podstawie siebie i 2 wizazanek

Nie wiem czy przypadkiem mi nie pomagalas ?

Napisane przez KiniaaxD

=


tylko ja jestem w zwiazku ale nie umialam okazywac uczyc, nauczylam sie od mojego tż... Pozdrawiam. Ciezki watek powstal.

Ja mialam podobna sytuacje, tez strasznie ciezko mi bylo okazywac uczucia. Pisac o nich moglam, w sensie wiadomosc czy sms, ale jak TZ prosil mnie, zebym powiedziala mu cos milego, to po prostu mnie zatykalo i potrzebowalam czasu, zeby sie otworzyc. Ciagle mam problemy z okazywaniem uczuc i panowaniem nad emocjami, ale wydaje mi sie, ze zrobilam juz duzy postep (dzieki TZowi), z czego jestem bardzo dumna.

Napisane przez ewuszkaaa

Macie tak, że ciągle, ale to ciągleeeeee potrzebujecie dowodów (zapewnień o) miłości? Tak, że jak partner nie może (bo np. chory), albo nie chce (o tak, ale bez podtekstów) się przytulać, trzymać za rączkę itp. to czujcie się odrzucone?

Nie umiem sobie z tym poradzić...

Tez tak mam. Na sile szukam problemow tam, gdzie ich nie ma.

[ewuszkaaa]

Napisane przez KiniaaxD

Tak mam tak, zawsze probuje obrocic to w zart, ale mam tak , Mam ze ja porzebuje czulosci bo w domu tego nie mialam, tzn mialam jak tata byl pijany, mama nie umiala pokazywac swoich uczuc, dlatego aj takza nie umialam... Dopoki nie poznalam mojego chlopaka obecnego Przy nis sie nauczylam, ale jest mi dziwnie nie wiem jak to opisac, ale jest jakos inaczej, jakos zle sie czuje, jak nie przytuli czasem czy cos, czy np po stosunku przytuli i zaraz idziemy spac ale walcze z tym i jest coraz lepiej ;p

Napisane przez ojp

Ja mialam podobna sytuacje, tez strasznie ciezko mi bylo okazywac uczucia. Pisac o nich moglam, w sensie wiadomosc czy sms, ale jak TZ prosil mnie, zebym powiedziala mu cos milego, to po prostu mnie zatykalo i potrzebowalam czasu, zeby sie otworzyc. Ciagle mam problemy z okazywaniem uczuc i panowaniem nad emocjami, ale wydaje mi sie, ze zrobilam juz duzy postep (dzieki TZowi), z czego jestem bardzo dumna.

Tez tak mam. Na sile szukam problemow tam, gdzie ich nie ma.

Macie jakieś sposoby albo ćwiczenia, żeby z tym walczyć? Coś sobie myślicie, zapisujecie?

Mi do tej pory słowo "kocham" ciężko wychodzi z ust... W głębi serca kocham, ale czasem mam takie wrażenie, że może za mało, że może to jakoś inaczej powinnam czuć? Nie potrafię też okazywać uczuć, bo nikt mnie tego nie nauczył w dzieciństwie, a teraz nauka idzie bardzo opornie...

[KiniaaxD]

Ogolnie slowo kocham Cie jest ciezkim slowem, jak dla mnie... ja wolalam czasem przytulic a najczesciej sie usmiechnac, ciezko jest mi to powiedziec, tzn moze nie tak bardzo i nie chlopakowi jemu mowie stale, i czesto mowie teraz mnie ze dziekuje jemu ze mnie nauczyl jak kochac i byc kochana...
I gdyby nie on byloby ciezko, A co do denerwowania to fakt szybko sie denerwuje, ale na chlopaka nie potrafie sie denerwowac

Ja nie chodze na terapie ani nic, kiedys pisalam pamietnik, ale jak pozniej spojrzalam na niego to ryczalam przy kazdej stronie jak pisalam, i jak czytalam, wiec przestalam, mnie jest lepiej jak sie wyzale, moj chlopak duuuzo razy juz mnie wysluchiwal, ale czasem tak mam ze musze sie wygadac, no i mam znajoma ktora miala podobnie rowniez zle, wiec jak zaczniemy razem gadac to ciezko powsrzymac lzy... Ale to mi pomaga