stosunki finansowe z rodzicami, prosze o rady

[pumpkin_pie]

Witajcie! Chciałabym was poprosić o rady. Przyjaciółka udostępniła mi dane swojego konta na wizażu. Proszę nie postrzegać mnie przez pryzmat poprzedniego wątku założonego z tego konta - nie należy on do mnie

Mam 21 lat i moje stosunki z rodzicami od zawsze były.. dziwne. nie chodzi wyłącznie o kwestie pieniędzy, ale także o inne rzeczy.

Zawsze byłam wychowana w duchu skromności, choć nigdy nie byliśmy w ciężkiej sytuacji materialnej.Rodzice utrzymują mnie, co nie do końca jest mi na rękę - tak jednak postanowiliśmy. Dopóki studiuję (dziennie, dość wymagający kierunek) to oni nie chcą, żebym pracowała. Zgodziłam się na to, choć co roku spędzam wakacje zarabiając za granicą (już od 3 lat) + chwytam się dorywczych zleceń w wolnym czasie. Na moje konto rodzice przelewają co miesiąc 200zł (podaję to do ogólnej informacji, bo wiem, że to i dużo i niedużo). Uważają jednocześnie, że to ogromny akt łaski z ich strony. Sama zaczęłam tak uważać, ale do rzeczy...

Problem polega na tym, że pieniądze w moim domu zawsze stanowią największy problem. Mimo tego, że ojciec jest człowiekiem majętnym, ma firmę, oszczędności + inwestycje, to zdarza nam się "dziadować". Niby nikt w zimie nie marznie, to jednak nie ma mowy o żadnej rozrzutności. Nawet nie luksusie, ale o pewnych granicach przyzwoitości (jak np. porządny garnitur). Tata trzęsie się nad każdą złotówką, którą trzeba wydać na rzeczy, które nie są nam absolutnie, koniecznie i bezwzględnie niezbędne.

Denerwuje mnie fakt, że relacje nie są między nami jasno ustalone, przez co granice co wolno rozmywają się. Ja tak naprawdę nie wiem, czego mogę wymagać, a czego nie. O co wypada mi prosić, a co jest nadużyciem (a przecież to moj tata ).
Przed każdym zakupem dla siebie zastanawiam się milion razy, czy na pewno potrzebuję danej rzeczy. Później i tak kupuję ją z własnych oszczędności, bo wstydzę się wyciągać rękę o pieniądze... Oszczędnści jednak nie są magicznym, nieskończenie odnawialnym źródłem i w końcu zaczyna mi brakować Nie mówiąc już o tym, że 200zł zupełnie nie wystarcza mi na podstawowe rzeczy tj: bilet miesięczny, soczewki, ksera i podręczniki na uczelnię, doładowanie telefonu, jakaś okazja i konieczność zakupu prezentu, itp. W odpowiedzi słyszę zawsze: soczewki możesz zamienić na okulary, jeździć rowerem, a podręczniki nie są ci potrzebne, bo od tego masz czytelnię na wydziale. to chore - wiem wszystko jest mówione pół żartem pół serio, ale za każdym razem podejmowanie tematu pieniędzy jest dla mnie olbrzymim stresem... Nie zaczynam rozmowy, dopóki naprawdę nie muszę.

W dodatku sama jestem osobą, która ma do tematu zupełnie inne podejście. Nie jestem centusiem (choć nie jestem też rozrzutna). nie rozliczam się z ludźmi co do grosza, nie jest dla mnie problemem zaproszenie kogoś na obiad, uwielbiam robić bliskim prezenty...

Największy problem jaki teraz z nimi mam wynika w sumie z mojej głupoty... Jak co roku w czerwcu wyjeżdżałam za granicę. W dniu wyjazdu zorientowałam się, że nie wpłaciłam sobie wszystkich pieniędzy na konto i w szufladzie mam sporo gotówki. Nie potrzebowałam w tym czasie złotówek, więc zaproponowałam rodzicom, żeby wzięli je do siebie i że oddadzą mi po powrocie. Wróciłam na początku października, a tematu jak nie było tak nie ma. Raz przewinęło się żartobliwe, że sobie poszaleli za tą kasę. Jak zapytałam kiedy będą w stanie się ze mną rozliczyć to obrócili wszystko w żart ("rodzicom będziesz wyliczać?). Dodam, że darowałabym im to (jak wiele innych rzeczy, typu zakupy spożywcze do domu itp.), ale to za duża kwota. Wiem, że pieniądze zarobione przez wakacje wyczerpią się niedługo, a ja zostanę z ręką w nocniku

Brzmi torchę jak jakaś patologia, wiem Może to się komuś wyda głupie, ale ja czuję mdłości jak tylko myślę o pieniądzach i wszystkim co z nimi związane... Bardzo was proszę o jakieś rady. Jak nauczyć się o tym rozmawiać, jak wybrnąć z takich sytuacji. Może to ja przesadzam i wszystko jest w normie? Jeśli cokolwiek przychodzi wam na myśl, to dajcie znać

[magda_lenkaa]

Niektórzy ludzie "starej daty" nauczeni są wydawania pieniędzy tylko na rzeczy zupełnie niezbędne. Takie kiedyś były czasy, i niektórym zostało to do dziś. Jedni idą z czaem, inni nie. A wiem co mówię, bo akurat moi rodzice są dokładnie tacy sami, jak Ty opisujesz. Nigdy nie żałowali pieniędzy na rzeczy konieczne, natomiast jakieś "fanaberie" rzadko były zaspokajane... ale wiesz co? wtedy mi to przeszkadzało, teraz jak wyszłam za mąż, pracuję, zarabiam - to tak sobie myślę, że to była dobra szkoła życia. I czasem kilka razy się zastanowię, nim coś bezmyślnie kupię. Pozdrawiam

[invisible_01]

Napisane przez pumpkin_pie

Witajcie! Chciałabym was poprosić o rady. Przyjaciółka udostępniła mi dane swojego konta na wizażu. Proszę nie postrzegać mnie przez pryzmat poprzedniego wątku założonego z tego konta - nie należy on do mnie

Mam 21 lat i moje stosunki z rodzicami od zawsze były.. dziwne. nie chodzi wyłącznie o kwestie pieniędzy, ale także o inne rzeczy.

Zawsze byłam wychowana w duchu skromności, choć nigdy nie byliśmy w ciężkiej sytuacji materialnej.Rodzice utrzymują mnie, co nie do końca jest mi na rękę - tak jednak postanowiliśmy. Dopóki studiuję (dziennie, dość wymagający kierunek) to oni nie chcą, żebym pracowała. Zgodziłam się na to, choć co roku spędzam wakacje zarabiając za granicą (już od 3 lat) + chwytam się dorywczych zleceń w wolnym czasie. Na moje konto rodzice przelewają co miesiąc 200zł (podaję to do ogólnej informacji, bo wiem, że to i dużo i niedużo). Uważają jednocześnie, że to ogromny akt łaski z ich strony. Sama zaczęłam tak uważać, ale do rzeczy...

Problem polega na tym, że pieniądze w moim domu zawsze stanowią największy problem. Mimo tego, że ojciec jest człowiekiem majętnym, ma firmę, oszczędności + inwestycje, to zdarza nam się "dziadować". Niby nikt w zimie nie marznie, to jednak nie ma mowy o żadnej rozrzutności. Nawet nie luksusie, ale o pewnych granicach przyzwoitości (jak np. porządny garnitur). Tata trzęsie się nad każdą złotówką, którą trzeba wydać na rzeczy, które nie są nam absolutnie, koniecznie i bezwzględnie niezbędne.

Denerwuje mnie fakt, że relacje nie są między nami jasno ustalone, przez co granice co wolno rozmywają się. Ja tak naprawdę nie wiem, czego mogę wymagać, a czego nie. O co wypada mi prosić, a co jest nadużyciem (a przecież to moj tata ).
Przed każdym zakupem dla siebie zastanawiam się milion razy, czy na pewno potrzebuję danej rzeczy. Później i tak kupuję ją z własnych oszczędności, bo wstydzę się wyciągać rękę o pieniądze... Oszczędnści jednak nie są magicznym, nieskończenie odnawialnym źródłem i w końcu zaczyna mi brakować Nie mówiąc już o tym, że 200zł zupełnie nie wystarcza mi na podstawowe rzeczy tj: bilet miesięczny, soczewki, ksera i podręczniki na uczelnię, doładowanie telefonu, jakaś okazja i konieczność zakupu prezentu, itp. W odpowiedzi słyszę zawsze: soczewki możesz zamienić na okulary, jeździć rowerem, a podręczniki nie są ci potrzebne, bo od tego masz czytelnię na wydziale. to chore - wiem wszystko jest mówione pół żartem pół serio, ale za każdym razem podejmowanie tematu pieniędzy jest dla mnie olbrzymim stresem... Nie zaczynam rozmowy, dopóki naprawdę nie muszę.

W dodatku sama jestem osobą, która ma do tematu zupełnie inne podejście. Nie jestem centusiem (choć nie jestem też rozrzutna). nie rozliczam się z ludźmi co do grosza, nie jest dla mnie problemem zaproszenie kogoś na obiad, uwielbiam robić bliskim prezenty...

Największy problem jaki teraz z nimi mam wynika w sumie z mojej głupoty... Jak co roku w czerwcu wyjeżdżałam za granicę. W dniu wyjazdu zorientowałam się, że nie wpłaciłam sobie wszystkich pieniędzy na konto i w szufladzie mam sporo gotówki. Nie potrzebowałam w tym czasie złotówek, więc zaproponowałam rodzicom, żeby wzięli je do siebie i że oddadzą mi po powrocie. Wróciłam na początku października, a tematu jak nie było tak nie ma. Raz przewinęło się żartobliwe, że sobie poszaleli za tą kasę. Jak zapytałam kiedy będą w stanie się ze mną rozliczyć to obrócili wszystko w żart ("rodzicom będziesz wyliczać?). Dodam, że darowałabym im to (jak wiele innych rzeczy, typu zakupy spożywcze do domu itp.), ale to za duża kwota. Wiem, że pieniądze zarobione przez wakacje wyczerpią się niedługo, a ja zostanę z ręką w nocniku

Brzmi torchę jak jakaś patologia, wiem Może to się komuś wyda głupie, ale ja czuję mdłości jak tylko myślę o pieniądzach i wszystkim co z nimi związane... Bardzo was proszę o jakieś rady. Jak nauczyć się o tym rozmawiać, jak wybrnąć z takich sytuacji. Może to ja przesadzam i wszystko jest w normie? Jeśli cokolwiek przychodzi wam na myśl, to dajcie znać

Sytuacja w Twoim domu jest dla mnie bardzo dziwna. Na Twoim miejscu zrobiłabym wszystko, żeby nie musieć się prosić o pieniądze. Moi rodzice też mieli podejście, że moje wydatki to głupota, za czasów szkolnych musiałam sama zarobić na bluzkę czy inną rzecz (dawali tylko na to, co konieczne i to często za mało). Dorabiałam, pracowałam w każde wakacje. Po maturze wyprowadziłam się, studiuję dziennie wymagający kierunek i pracuję. Jest bardzo ciężko, ale świadomość tego, że mam własne pieniądze i że mogę sobie kupić nową sukienkę, buty, czy obiektyw do aparatu, na który też musiałam sama uzbierać, jest wspaniała i warto harować dla tego uczucia.

---------- Dopisano o 11:54 ---------- Poprzedni post napisano o 11:51 ----------

Napisane przez magda_lenkaa

wtedy mi to przeszkadzało, teraz jak wyszłam za mąż, pracuję, zarabiam - to tak sobie myślę, że to była dobra szkoła życia. I czasem kilka razy się zastanowię, nim coś bezmyślnie kupię.

A właśnie u mnie jest odwrotnie. Nigdy nie mogłam sobie pozwolić na spontaniczne wydawanie kasy, np. pójście do sklepu i kupienie sobie spódnicy, musiałam na to miesiącami oszczędzać i drżącą ręką wydawałam każdą złotówkę, dlatego teraz chętnie wydaję na rzeczy mi niepotrzebne, ale takie, które sprawiają mi przyjemność - na wycieczki, na aparat, na ciuchy, na buty, na nową torebkę, na kawę z przyjaciółką... Moim zdaniem życie powinno się składać też z takich przyjemności, a nie kupowania tylko tego, co absolutnie konieczne, bo cała reszta to fanaberia.

[pumpkin_pie]

Napisane przez magda_lenkaa

Niektórzy ludzie "starej daty" nauczeni są wydawania pieniędzy tylko na rzeczy zupełnie niezbędne. Takie kiedyś były czasy, i niektórym zostało to do dziś. Jedni idą z czaem, inni nie. A wiem co mówię, bo akurat moi rodzice są dokładnie tacy sami, jak Ty opisujesz. Nigdy nie żałowali pieniędzy na rzeczy konieczne, natomiast jakieś "fanaberie" rzadko były zaspokajane... ale wiesz co? wtedy mi to przeszkadzało, teraz jak wyszłam za mąż, pracuję, zarabiam - to tak sobie myślę, że to była dobra szkoła życia. I czasem kilka razy się zastanowię, nim coś bezmyślnie kupię. Pozdrawiam

może i masz rację, może mnie to czegoś nauczy... póki co jednak jestem chora na samą myśl konieczności poruszenia z nimi tego tematu. fakt - jestem rozsądna i np. jako jedna z niewielu moich znajomych myślę przyszłościowo itp. Chyba jednak nie takim kosztem. Mojego tż to doprowadza do szału (czemu wcale się nie dziwię)

Napisane przez invisible_01

Sytuacja w Twoim domu jest dla mnie bardzo dziwna. Na Twoim miejscu zrobiłabym wszystko, żeby nie musieć się prosić o pieniądze. Moi rodzice też mieli podejście, że moje wydatki to głupota, za czasów szkolnych musiałam sama zarobić na bluzkę czy inną rzecz (dawali tylko na to, co konieczne i to często za mało). Dorabiałam, pracowałam w każde wakacje. Po maturze wyprowadziłam się, studiuję dziennie wymagający kierunek i pracuję. Jest bardzo ciężko, ale świadomość tego, że mam własne pieniądze i że mogę sobie kupić nową sukienkę, buty, czy obiektyw do aparatu, na który też musiałam sama uzbierać, jest wspaniała i warto harować dla tego uczucia.

za każdym razem kiedy czytam takie historie - studiuję + pracuję jest mi wstyd... może moje zdolności intelektualne są mniejsze, może coś jest ze mną nie tak, ale nie daję rady w takim systemie. Nawet kiedy robię jakieś zlecenia, to kończy się często na nieprzygotowaniach na uczelni, zaniedbaniu stosunków z tż i ogólnie samymi złymi rzeczami. masz rację - świadomość posiadania własnych funduszy jest bezcenna (przekonuję się o tym co roku podczas wakacji). Jednak to dla mnie póki co nie do przejścia

poza tym mój główny problem polega jednak na czymś innym

---------- Dopisano o 12:02 ---------- Poprzedni post napisano o 12:00 ----------

Napisane przez invisible_01

A właśnie u mnie jest odwrotnie. Nigdy nie mogłam sobie pozwolić na spontaniczne wydawanie kasy, np. pójście do sklepu i kupienie sobie spódnicy, musiałam na to miesiącami oszczędzać i drżącą ręką wydawałam każdą złotówkę, dlatego teraz chętnie wydaję na rzeczy mi niepotrzebne, ale takie, które sprawiają mi przyjemność - na wycieczki, na aparat, na ciuchy, na buty, na nową torebkę, na kawę z przyjaciółką... Moim zdaniem życie powinno się składać też z takich przyjemności, a nie kupowania tylko tego, co absolutnie konieczne, bo cała reszta to fanaberia.

każdy ma swoją definicję słowa "niezbędne" dla moich rodziców to będzie np. chleb i zimowe buty

[invisible_01]

Napisane przez pumpkin_pie

za każdym razem kiedy czytam takie historie - studiuję + pracuję jest mi wstyd... może moje zdolności intelektualne są mniejsze, może coś jest ze mną nie tak, ale nie daję rady w takim systemie. Nawet kiedy robię jakieś zlecenia, to kończy się często na nieprzygotowaniach na uczelni, zaniedbaniu stosunków z tż i ogólnie samymi złymi rzeczami. masz rację - świadomość posiadania własnych funduszy jest bezcenna (przekonuję się o tym co roku podczas wakacji). Jednak to dla mnie póki co nie do przejścia

No niestety, nie jest to łatwe, ale ja zauważyłam, że im więcej mam na głowie, tym lepiej jestem zorganizowana. Każdy moment wykorzystuję na naukę - przerwę w pracy, czas przed pracą, po pracy. Oprócz tego robię prawo jazdy, na które też musiałam sama zarobić I udzielam się w wolontariacie. Naprawdę można na wszystko znaleźć czas, tylko trzeba się skupić. Ty jednak nie musisz się utrzymywać samodzielnie (w sensie opłacać mieszkania), więc nie musisz pracować jak ja praktycznie na pełny etat. Wystarczyłoby w sumie, żebyś miała te 200 zł miesięcznie tych swoich własnych pieniędzy, a tyle można w weekend jeden zarobić

[alkaxy]

Cała sytuacja, że mają pieniądze, a nie dają Tobie, czy też nie wydają na luksusy to kwestia podejścia. Każdy ma trochę inne i nie wiem czy udałoby Ci się zmienić podjeście Twoich rodziców. Osobiście trochę nie rozumiem sensu robienia dziecku na wszelką cenę szkoły życia. Skoro są pieniądze w nadmiarze (z tego co pieszesz pewnie nie małym) to są w końcu po to żeby je wydać.
Ale skoro tak wyliczają pieniądze dla Ciebie to sytuacja z tą nie oddaną gotówką jest nie fair- o tym zdecydowanie powinnaś z nimi porozmawiać - w końcu sama zarobiłaś te pieniądze,a oni ich nie potrzebują.

[skazana_na_bluesa]

jestem w szoku, serio. bardzo sie ciesze, ze moi rodzice nie maja takiego podejscia. nie mozesz porozmawiac o tym z mama na osobnosci? troche ci sie dziwie, ze dalas im do reki jakakolwiek gotowke, skoro znasz ich stosunek do pieniedzy. przeciez kasa w szufladzie mogla lezec, jesc nie wola... jedyne co moge Ci doradzic to szczera rozmowa z mama, ktora moze wplynie jakos na ojca. porozmawiaj z nia tak od serca, moze to pomoze.

[madana]

Powiem jedno: w wieku 21 lat nie musisz mieć ich pozwolenia, aby sobie dorobić. To, że masz dziwacznych rodziców, nawet chyba nie muszę mówić, ale znając ich, dziwię się, ze dałaś im do ręki kasę.

[201604250941]

Ee, 200 na miesiac i to koniec? Jedzenia za to sie nie kupi przeciez.
Powinnas powiedziec jaka jest sytuacja, ze potrzebujesz tamtych pieniedzy z szuflady.
Ciezka sprawa, ale skoro wiesz, ze oni maja pieniadze to mysle ze mozesz spokojnie ich od nich chciec. Gdyby nie mieli to inna sprawa, ale poniewaz maja to powinni sie podzielic, przeciez to nie idzie na przepicie.

[_chocolate]

Nie rozumiem jak dałaś im pieniądze, i to dużą sumę, znając ich podejście do pieniędzy. Teraz raczej tego nie odzyskasz, bo będą Ci wypominać, ile to oni na Ciebie wydali przez te 20 lat, itp. Chyba lepiej się pogodzić, że tych pieniędzy już nigdy nie zobaczysz.

[Elfia4]

Poproś o zwrot tych pieniędzy.
Powiedz, że mam kilka wydatków np. zimowe buty, a część chciałabyś wpłacić na lokatę, żeby nie traciły wartości.
Zastanów się też nad dorobieniem kilkuset zł jako hostessa na jakichś promocjach w weekendy, czy jako korepetytorka, jeśli jesteś dobra z jakiegoś przedmiotu na który jest zapotrzebowanie.
Mogłabyś pracować nawet na część etatu w sklepie czy restauracji.
Nie dziwię się, że 200 zł to dla ciebie mało. Przy obecnych cenach wystarcza to na naprawdę niewiele, a wybór abonament czy bilet miesięczny, to porażka. Szczególnie, że to nie jest sytuacja braku kasy w rodzinie, tylko podejścia do jej wydawania (albo upychania w skarpetach i skarbonkach kosztem normalnego życia)

[Semifredo]

Napisane przez _chocolate

Nie rozumiem jak dałaś im pieniądze, i to dużą sumę, znając ich podejście do pieniędzy. Teraz raczej tego nie odzyskasz, bo będą Ci wypominać, ile to oni na Ciebie wydali przez te 20 lat, itp. Chyba lepiej się pogodzić, że tych pieniędzy już nigdy nie zobaczysz.

Zgadzam się co do błędu, że dała im te pieniądze. Mogły leżeć w szufladzie, można je było wpłacić na bezpłatne konto w banku, cokolwiek, a tak pokazałaś im ile miałaś pieniędzy, co powinno być twoją "tajemnicą" jeżeli mają takie podejście do pieniędzy.
Musisz stanowczo, ale bez emocji i krzyków poprosić o zwrot pieniędzy. Powiedz , że są ci potrzebne bo chcesz wpłacić je na konto i koniec. Nie odpuszczaj dopóki nie dostaniesz informacji kiedy mogą ci je oddać.

[annonim]

Napisane przez candycotton

Ee, 200 na miesiac i to koniec? Jedzenia za to sie nie kupi przeciez

A dlaczego ma kupowac jedzenie? Przecież mieszka z rodzicami i ją żywią ciągle.

Napisane przez Elfia4

Poproś o zwrot tych pieniędzy.
Powiedz, że mam kilka wydatków

A co jej rodziców obchodzą Twoje wydatki?

Napisane przez Elfia4

Zastanów się też nad dorobieniem kilkuset zł jako hostessa na jakichś promocjach w weekendy, czy jako korepetytorka, jeśli jesteś dobra z jakiegoś przedmiotu na który jest zapotrzebowanie.
Mogłabyś pracować nawet na część etatu w sklepie czy restauracji.

No ale rodzice jej zabraniają dorabiać

[regularkate]

Napisane przez annonim

A co jej rodziców obchodzą Twoje wydatki?

Czepianie się literówek i wyrywanie z kontekstu nie pomoże autorce wątku

Zastanawiam się, jaką masz szansę na odzyskanie pieniędzy z szuflady i na przemian wydaje mi się, że żadną i że sporą. Wszystko zależy od dobrej woli rodziców, zwłaszcza mamy, jak wspomniała któraś z dziewczyn powyżej. Też myślę, że mogłabyś spróbować podejść tatę od tej strony.

Co do tego, że rodzice zabraniają Ci dorabiać, to uważam, że nie mają żadnego prawa decydować o tym akurat aspekcie Twojego życia. Jeśli znajdziesz etacik, który dasz radę równolegle ciągnąć ze studiami, to Twoja wola i uprawnienie, żeby podnieść swoją stopę życiową. Bo niestety, ale z takim zachowaniem i wyliczaniem Ci każdego grosza ze strony rodziców, to właśnie o taką sprawę idzie.

[pumpkin_pie]

dziewczyny bardzo Wam dziękuję! za wsparcie, zrozumienie i "kopniaka" potrzebowałam się wygadać i zobaczyć jak to wygląda z perspektywy postronnych osób.

Napisane przez invisible_01

No niestety, nie jest to łatwe, ale ja zauważyłam, że im więcej mam na głowie, tym lepiej jestem zorganizowana. Każdy moment wykorzystuję na naukę - przerwę w pracy, czas przed pracą, po pracy. Oprócz tego robię prawo jazdy, na które też musiałam sama zarobić I udzielam się w wolontariacie. Naprawdę można na wszystko znaleźć czas, tylko trzeba się skupić. Ty jednak nie musisz się utrzymywać samodzielnie (w sensie opłacać mieszkania), więc nie musisz pracować jak ja praktycznie na pełny etat. Wystarczyłoby w sumie, żebyś miała te 200 zł miesięcznie tych swoich własnych pieniędzy, a tyle można w weekend jeden zarobić

no widzisz, ja niestety próbowałam i nie wyszło mówią, że dla chcącego nic trudnego (i w sumie sama wychodzę z takiego założenia), ale próba pogodzenia pracy ze studiami mnie przerosła. nie jestem z tego dumna, wręcz przeciwnie.

Napisane przez alkaxy

Cała sytuacja, że mają pieniądze, a nie dają Tobie, czy też nie wydają na luksusy to kwestia podejścia. Każdy ma trochę inne i nie wiem czy udałoby Ci się zmienić podjeście Twoich rodziców. Osobiście trochę nie rozumiem sensu robienia dziecku na wszelką cenę szkoły życia. Skoro są pieniądze w nadmiarze (z tego co pieszesz pewnie nie małym) to są w końcu po to żeby je wydać.
Ale skoro tak wyliczają pieniądze dla Ciebie to sytuacja z tą nie oddaną gotówką jest nie fair- o tym zdecydowanie powinnaś z nimi porozmawiać - w końcu sama zarobiłaś te pieniądze,a oni ich nie potrzebują.

rozmowa z moimi rodzicami kończy się zazwyczaj kłótnią, ale masz rację - bez tego się nie obejdzie.

Napisane przez skazana_na_bluesa

jestem w szoku, serio. bardzo sie ciesze, ze moi rodzice nie maja takiego podejscia. nie mozesz porozmawiac o tym z mama na osobnosci? troche ci sie dziwie, ze dalas im do reki jakakolwiek gotowke, skoro znasz ich stosunek do pieniedzy. przeciez kasa w szufladzie mogla lezec, jesc nie wola... jedyne co moge Ci doradzic to szczera rozmowa z mama, ktora moze wplynie jakos na ojca. porozmawiaj z nia tak od serca, moze to pomoze.

moja mama jest w dużym stopniu podporządkowana tacie. Niby mnie rozumie i wspiera, ale większość naszych negocjacji kończy się słowami: "wiesz, że ja bym ci wszystko dała, ale musisz zapytać ojca" itd. Nie będę tego komentować. Tak po prostu jest...

Napisane przez madana

Powiem jedno: w wieku 21 lat nie musisz mieć ich pozwolenia, aby sobie dorobić. To, że masz dziwacznych rodziców, nawet chyba nie muszę mówić, ale znając ich, dziwię się, ze dałaś im do ręki kasę.

napisałam, że sama jestem sobie winna. Trudno wiem, że pozwolenia nie muszę mieć, to nie jest kwestia ich zgody.

Napisane przez candycotton

Ee, 200 na miesiac i to koniec? Jedzenia za to sie nie kupi przeciez.
Powinnas powiedziec jaka jest sytuacja, ze potrzebujesz tamtych pieniedzy z szuflady.
Ciezka sprawa, ale skoro wiesz, ze oni maja pieniadze to mysle ze mozesz spokojnie ich od nich chciec. Gdyby nie mieli to inna sprawa, ale poniewaz maja to powinni sie podzielic, przeciez to nie idzie na przepicie.

to nie jest do końca tak, że 200 i koniec. Czasem udaje mi się wynegocjować jakieś inne warunki. Często jest tak, że dokładają mi się do czegoś (komputer, kurtka itp.). Za każdym razem wiąże się to jednak z moim proszeniem, negocjacjami, czekaniem na ich decyzję.. ja chyba zwyczajnie wolę "bidować", niż po raz kolejny wysłuchiwać tego ich gadania, kazań i zdawać się na ich łaskę nigdy nie ma sytuacji, że proszę, żeby mi coś kupili. Muszę sama iść, kupić, a później się zastanawiać, czy w ogóle powinnam prosić o jakieś "dofinansowanie".

Napisane przez _chocolate

Nie rozumiem jak dałaś im pieniądze, i to dużą sumę, znając ich podejście do pieniędzy. Teraz raczej tego nie odzyskasz, bo będą Ci wypominać, ile to oni na Ciebie wydali przez te 20 lat, itp. Chyba lepiej się pogodzić, że tych pieniędzy już nigdy nie zobaczysz.

ja chyba jestem trochę kopnięta, ale sama sobie tak w głowie układam - że nie mam prawa żądać od nich zwrotu, bo w końcu tyle ich kosztuje moje utrzymanie w tym momencie moje poczucie własne wartości leży i płacze. "Dałam" im pieniądze, bo tego nie przemyślałam, uznałam, że to będzie miły gest.. sama nie wiem co mną kierowało

Napisane przez annonim

A dlaczego ma kupowac jedzenie? Przecież mieszka z rodzicami i ją żywią ciągle.

A co jej rodziców obchodzą Twoje wydatki?

No ale rodzice jej zabraniają dorabiać

mam nadzieję, że sobie ulżyłeś anonimie niby nie muszę kupować jedzenia. Są jednak dni, kiedy mam zajęcia od rana do wieczora. Każdy pewnie ma jakies pojęcie ile kosztuje "cokolwiek" w dużym mieście

Dziękuję za każdy głos w dyskusji

---------- Dopisano o 20:15 ---------- Poprzedni post napisano o 20:14 ----------

Napisane przez regularkate

Czepianie się literówek i wyrywanie z kontekstu nie pomoże autorce wątku

Zastanawiam się, jaką masz szansę na odzyskanie pieniędzy z szuflady i na przemian wydaje mi się, że żadną i że sporą. Wszystko zależy od dobrej woli rodziców, zwłaszcza mamy, jak wspomniała któraś z dziewczyn powyżej. Też myślę, że mogłabyś spróbować podejść tatę od tej strony.

Co do tego, że rodzice zabraniają Ci dorabiać, to uważam, że nie mają żadnego prawa decydować o tym akurat aspekcie Twojego życia. Jeśli znajdziesz etacik, który dasz radę równolegle ciągnąć ze studiami, to Twoja wola i uprawnienie, żeby podnieść swoją stopę życiową. Bo niestety, ale z takim zachowaniem i wyliczaniem Ci każdego grosza ze strony rodziców, to właśnie o taką sprawę idzie.

Dzięki. spróbuję zagaić rozmowę...
To nie jest tak, że zabraniają mi pracować. podejmuję się dorywczych prac. Trudno mi jest jednak pogodzić typową pracę z moimi studiami.

[Elfia4]

Napisane przez regularkate

Czepianie się literówek i wyrywanie z kontekstu nie pomoże autorce wątku

Dokładnie. To z mojej strony tylko literówka, ale w sumie to też można analizować jeśli ktoś bardzo chce

[_chocolate]

Napisane przez pumpkin_pie

ja chyba jestem trochę kopnięta, ale sama sobie tak w głowie układam - że nie mam prawa żądać od nich zwrotu, bo w końcu tyle ich kosztuje moje utrzymanie w tym momencie moje poczucie własne wartości leży i płacze. "Dałam" im pieniądze, bo tego nie przemyślałam, uznałam, że to będzie miły gest.. sama nie wiem co mną kierowało

Co do przekazania pieniędzy, trudno stało się, każdy z nas popełnia błędy. Co do ubiegania się o zwrot, to ja bym chyba odpuściła - bałabym się, że wykończą mnie psychicznie właśnie takimi tekstami, że ile oni wydali przez te 20 lat, że nigdy się z tego nie wypłacę, itp. (obawiam się, że Twþj ojciec może tak reagować - niestety ).

[invisible_01]

Ale naprawdę nie dasz rady pracować choćby jeden dzień w tygodniu? Miesięcznie zarobisz tak ok. 200 zł, to już zawsze coś. Ja też mam wymagające studia, a pracuję 4 razy w tygodniu. Naprawdę się da! A, no i najgorzej jest na początku. Jak ja zobaczyłam grafik w pracy na początku studiów to pomyślałam, że to niemożliwe i że nie dam rady. Teraz taki system to dla mnie norma, zorganizowałam się. Na początku faktycznie padałam na twarz, z niczym się nie wyrabiałam, ale to kwestia pewnego przyzwyczajenia. Ciągnę tak trzeci rok i teraz nie potrafiłabym inaczej.

A, no i to nie jest tak, że doradzam pracę każdemu. Ale sama musiałam prosić się rodziców o pieniądze i nie zniosłabym tego ani jednego dnia dłużej po skończeniu szkoły. Własne pieniądze i samodzielność to naprawdę najlepsze, co mogłam zrobić.

[regularkate]

Napisane przez pumpkin_pie

moja mama jest w dużym stopniu podporządkowana tacie. Niby mnie rozumie i wspiera, ale większość naszych negocjacji kończy się słowami: "wiesz, że ja bym ci wszystko dała, ale musisz zapytać ojca" itd. Nie będę tego komentować. Tak po prostu jest...

Dzięki. spróbuję zagaić rozmowę...
To nie jest tak, że zabraniają mi pracować. podejmuję się dorywczych prac. Trudno mi jest jednak pogodzić typową pracę z moimi studiami.

Co do pierwszego to naprawdę nie wyobrażam sobie takiego braku wolnej woli u, hmm, żony męża Wiem, że kiedyś były inne czasy, inne wychowanie, ale ja nigdy nie pozwoliłabym sobie na to, żeby to mój mąż/partner miał decydować o wszystkich sprawach. Rozmowa, kompromis, przedstawianie swoich stanowisk i w rezultacie wypracowanie najlepszego rozwiązania. No ale to żadna Twoja wina, że tak jest u Twoich rodziców.

Rzeczywiście, zasugerowałam się postem ponad moim. Dobrze, że dorabiasz. Na razie może dzięki temu masz małe kwoty, ale mam nadzieję, że np. w następnym semestrze będziesz miała mniej obowiązków na uczelni i dzięki temu będziesz mogła sobie pozwolić na lepszą pracę.

[energooszczedna]

Wolałabym nie mieć z takim szablonem nic wspólnego ale jestem w podobnej sytuacji. Nie dostawałam nigdy kieszonkowego, jak moi rówieśnicy. Ew. jak ktos z rodziny coś sypnął okazyjnie to było fajnie. Rozumiem jak to jest, kiedy musisz się prosić o każdy grosik, który- do cholery (!)- należy ci się jak psu miska. I w pewnym momencie już nie wiesz CZY TO TY JESTEŚ CHCIWA- bo wciąż to się tobie wmawia, NIEWDZIĘCZNA I NIE WYPADA CI PROSIĆ O COKOLWIEK CZY ZWYCZAJNIE STARASZ SIĘ UZYSKAĆ TO, CO POWINNO BYĆ W ZASADZIE NORMĄ ! Ktoś, kto tego nie zna, może potępiać moje zdanie, ale nie rozumiem jak można decydować się na dziecko/ dzieci a potem stwarzać takie sytuacje, że ono jako nastolatek bądź już dorosła, choć młoda osoba zastanawia się nad takimi kwestiami czy kupić sobie coś do lodówki czy pokserować materiały do szkoły (mówiłaś, że mieszkasz z rodzicami, wiec kwestia wyżywienia pewnie cię nie dotyczy). Co innego klepać biedę, co innego mieć kasy po sam sufit albo tak rozporzadzać nawet niewielkimi dochodami, że wydaje się pieniądze na pierdoły i wtedy mówi się dziecku, że się ich po prostu nie ma.. Doskonale to wiem, że rodzic to osoba, która ma całkowite prawo do tego, by zarobione pieniądze przeznaczać na co chce, jednak kiedy dziecko jest w sytuacji podbramkowej a rodzice udają, że problemu nie ma i jeszcze z uśmiechem na ustach trwonią TWOJĄ KASĘ, NA KTÓRĄ PRACOWAŁAŚ CAŁE WAKACJE.. sorry, ale ja tego nie rozumiem. Ktoś mi bardzo bliski robi podobne akcje i wiem jakie to .. przykre. Po jakimś czasie zgubnych negocjacji i prób podjęcia poważnych rozmów masz ochotę wyciągnąć sama przed sobą białą flagę. Bo przecież pieniądze nie są dla ciebie życiowym priorytetem, ale jakaś tam kwota jest ci niezbędna, a to postawa drugiej strony działa tak, że ten temat staje się uciążliwy i wręcz obrzydliwy. I koło się kręci.. znam to aż za dobrze.

Ja bym spróbowała stworzyć taką sytuację, w której twoim rodzicom choć przez chwilę byłoby wstyd, że zachowują się wobec ciebie w ten sposób.

Mam ochotę zakląć i napisać o swoim przypadku, tak jest mi to bliskie, nie wiem nawet czy nie jestem w gorszym położeniu niż ty :P

[liveinhope]

Jesteś już dorosła więc czas nauczyć się stawiać sprawy jasno i rozmawiać bezpośrednio o problemach. Nie jest to ani proste, ani przyjemne
ale dopóki tego nie zrobisz, Twoja sytuacja prawdopodobnie się nie zmieni.
W moim przekonaniu większość konfliktów na świecie zaczyna się od tego, że ktoś liczy, że ktoś inny się domyśli.

Powiedz rodzicom wprost, że jesteś im wdzięczna za to że cię utrzymują itd. ale jednocześnie część wydatków związanych ze studiami i nie tylko ponosisz z własnej kieszeni, dlatego oczekujesz zwrotu pieniędzy, które zostawiłaś im na przechowanie.

Pisałaś, że wasze relacje w kwestiach finansowych są niejasne więc może nadszedł czas, by ustalić pewne zasady.

Z doświadczenia wiem, że komfortowo poczujesz się dopiero, kiedy zaczniesz w pełni na siebie zarabiać i w ogóle przestaniesz prosić o kasę.
Ale to niełatwe, skoro studiujesz dziennie i pewnie mieszkasz z rodzicami.

Rozmawiaj, rozmawiaj, rozmawiaj

[7Paulina7]

Trzeba pogadac..