magia odchudzania i jej cienka granica...

[maly_klopot]

Witam wszystkich którzy odwiedzieli ten wątek... To dla mnie bardzo ważne i z góry dziękuję za poświecenia chwili na przeczytanie tego wątku. Nie owijając w bawełnę...: Mam duży problem, który nie dotyka mnie osobiście... Moja bliska przyjaciółka od jakiegoś czasu zaczęła się odchudzać. Przez 2 miesiąca schudła o dwa rozmiary. Teraz nosi 36, jest szczupła i wszyscy to widzą. Jej jednak było miało... niestety nie zdołała utrzymać diety... Podjęła drastyczne środki, zaczęła jeść normalnie a kiedy trochę przekroczyła granicę kaloryczną zazywała środki przeczyszczające lub zmuszała się do wymiotów. Nie stosowała raczej głodówek, zresztą nie wiem ale jeśli poczęstowałam ją czymś w szkole to często nie odmawiała. Teraz mówi że to juz za nią ale ja widze, ze jednak jest coś nie tak i że nadal używa tych doraźnych środków. Ona sama z rozmowy nie uważa że jest osobą grubą, je raczej systematycznie i nie ma jakiś wilczych napadów głodu, więc nie można tu mówić o zaczątkach bulimii... choc kto wie ... Nie wiem jak mam jej pomóc. Ona nie potrafi się otworzyć a jak już coś mi mówi to na następny dzień udaje, że wszytsko jest w porządku. Co może powodować ten stan? I czym może to post postępowanie grozić? proszę piszcie, każda rada bedzie pomoca. DZIEKUJE

[sylwia18]

dalej ma problem...namów ją jak najszybciej na wizytę u psychologa

[maly_klopot]

Nie chcę na nią nasiskać i nalegać za często na poważna rozmowę aby nie zamknęła się w sobie ale nie chce też aby poczuła że mnie przy niej nie ma. Tak myślałam że problemy z odżywianiem trzeba traktować jako indywidualny problem a nie go uogólniać, ale tyle się naczytałam o bulimii i zaczynałam mieć wątpliwości. A co dzieje się w myślach takiego człowiek, czy on chce z tego wyjść tylko potrzebuje pomocy czy może on chce trwać w tym piekle które sobie zgotował? Zauważyłam że moja przyjaciółka czasem na bardzo dobry humor i w jej zachowaniu nie da się odczuć że ma problem, czasem jakby chciała go ukryć a czasem jest bardzo zdołowana, ten ostatni przypadek zdarza się stosunkowo najrzadziej. Kiedy jest zamyślona pytam ją czy cos nie tak. Ona szybko odpowiada że wszystko porządku uśmiechając się i jakby wracając do realnej rzeczywistości. Proponowałam jej wizytę u psychologa i na początku się zgodziła ale później stwierdziła że już nie potrzebuje bo sama poradziła sobie z problemem. Może masz racje Barbaro że o problemie powinni wiedzieć rodzice, ale z drugiej strony jeśli ona nie chce sobie pomóc to może być wielki błąd i może lepiej jeśli na razie zaopiekuje się nią środowisko rówieśników. Dziękuje za pomoc jednocześnie prosząc o wsparcie w dalszym działaniu