SILNY instynkt młodym wieku?! Poradźcie Wizażanki! :)

[BlackSanctum]

Witajcie, kochane Wizażanki!
Postanowiłam napisać tutaj ten wątek, gdyż nie wiem już, z kim mam o tym porozmawiać, a że jest to temat delikatny, nie chciałabym niesłusznych osądów...
Od jakiegoś czasu strasznie, ale to strasznie męczy mnie instynkt macierzyński... Naprawdę, uwierzcie mi lub nie, ale ciągle myślę o tym, że bardzo chciałabym mieć dziecko. Wyobrażam sobie siebie z brzusiem, wyobrażam sobie, jak mogłoby moje dziecko wyglądać, no co tu dużo mówić - widzę przyszłość z moim dzieckiem. To pragnienie jest bardzo silne, myślę, że poświęcam takim rozmyślaniom znaczną część mojego dnia... Nie byłoby w tym niczego dziwnego, gdyby nie fakt, że urodziłam się 1993 roku - niedługo będę miała 19 lat... Za pół roku piszę maturę...
Nie chcę, żebyście na mnie patrzyły jak na, że się tak wyrażę, "smarkulę". Mam narzeczonego, jestem z nim prawie 4 lata, mieszkamy razem, on póki co nas utrzymuje (ma dobrą pracę, starczyłoby na dziecko), bo ja się uczę i niezbyt mogę pracować. Mamy wyznaczony termin ślubu (2013 rok). On jest odrobinkę starszy - rocznik 1988.
Jestem osobą, która nie przepada za imprezami, co najwyżej z jakiejś ogólnej okazji (np andrzejki) czy coś w tym stylu. Jestem nudziarą, jak na swój wiek.
Chcę, żebyście się wypowiedziały, co o tym myślicie, jak na to patrzycie... Czy jestem za młoda na to, aby myśleć o dziecku?

[Patiisia]

Napisane przez BlackSanctum

Witajcie, kochane Wizażanki!
Postanowiłam napisać tutaj ten wątek, gdyż nie wiem już, z kim mam o tym porozmawiać, a że jest to temat delikatny, nie chciałabym niesłusznych osądów...
Od jakiegoś czasu strasznie, ale to strasznie męczy mnie instynkt macierzyński... Naprawdę, uwierzcie mi lub nie, ale ciągle myślę o tym, że bardzo chciałabym mieć dziecko. Wyobrażam sobie siebie z brzusiem, wyobrażam sobie, jak mogłoby moje dziecko wyglądać, no co tu dużo mówić - widzę przyszłość z moim dzieckiem. To pragnienie jest bardzo silne, myślę, że poświęcam takim rozmyślaniom znaczną część mojego dnia... Nie byłoby w tym niczego dziwnego, gdyby nie fakt, że urodziłam się 1993 roku - niedługo będę miała 19 lat... Za pół roku piszę maturę...
Nie chcę, żebyście na mnie patrzyły jak na, że się tak wyrażę, "smarkulę". Mam narzeczonego, jestem z nim prawie 4 lata, mieszkamy razem, on póki co nas utrzymuje (ma dobrą pracę, starczyłoby na dziecko), bo ja się uczę i niezbyt mogę pracować. Mamy wyznaczony termin ślubu (2013 rok). On jest odrobinkę starszy - rocznik 1988.
Jestem osobą, która nie przepada za imprezami, co najwyżej z jakiejś ogólnej okazji (np andrzejki) czy coś w tym stylu. Jestem nudziarą, jak na swój wiek.
Chcę, żebyście się wypowiedziały, co o tym myślicie, jak na to patrzycie... Czy jestem za młoda na to, aby myśleć o dziecku?

A co na to Twój partner? Bo to chyba najistotniejsza kwestia

[BlackSanctum]

Dziękuję za zainteresowanie.
On bardzo chce mieć dziecko, póki co łykam pigułki (właśnie mam 7dniową przerwę), nieraz o tym rozmawialiśmy, ale chciałabym mu zrobić niespodziankę. Oczywiście nie mam tutaj na myśli tego, że on tego nie chce. Bo chce, ale chciałabym go zaskoczyć tym faktem. Bardzo by się z tego cieszył.

[gosica502]

BlackSanctum szczerze mówiąc to dzieci nie są dobrym materiałem na robienie niespodzianek. Nie zaskakuj broń boże partnera, porozmawiajcie najpierw, wspólnie podejmijcie decyzję o odstawieniu tabletek i o staraniach o dziecko. Przemyśl czy to na pewno dobry moment, co w sytuacji gdybyś musiała np leżec przez większośc ciąży albo gdyby fatalne samopoczucie uniemożliwiłoby ci podejście do matury itd. Spróbuj podejśc do tego bardzo odpowiedzialnie, bo jeśli coś się "posypie" to sama wiesz jakie będą komentarze otoczenia: 'Zachciało się smarkuli dzieciaka a teraz widac konsekwencje'. Nie mówię, że dziecko w młodym wieku jest totalnie złym pomysłem ale trzeba się naprawdę zastanowic nad nim bo to decyzja na całe życie już jest.

[natalia_b]

Cześć Powiem Ci, że ja też jak byłam w twoim wieku to tez miałam taki mocny instynkt macierzyński, później poszłam na studia i samo przeszło Teraz udzielam się na forum "Staranie o dzidziusia". Wszystkie strasznie chcemy mieć fasolinki w brzuszku, ale to nie jest takie łatwe jak się wydaje. Robimy wykresy, testy owulacyjne itp. Poczekaj może aż zdasz maturę, jeśli nie minie Ci ten instynkt to starajcie się o dzidziusia.

[cziqua]

Napisane przez gosica502

BlackSanctum szczerze mówiąc to dzieci nie są dobrym materiałem na robienie niespodzianek. Nie zaskakuj broń boże partnera, porozmawiajcie najpierw, wspólnie podejmijcie decyzję o odstawieniu tabletek i o staraniach o dziecko. Przemyśl czy to na pewno dobry moment, co w sytuacji gdybyś musiała np leżec przez większośc ciąży albo gdyby fatalne samopoczucie uniemożliwiłoby ci podejście do matury itd. Spróbuj podejśc do tego bardzo odpowiedzialnie, bo jeśli coś się "posypie" to sama wiesz jakie będą komentarze otoczenia: 'Zachciało się smarkuli dzieciaka a teraz widac konsekwencje'. Nie mówię, że dziecko w młodym wieku jest totalnie złym pomysłem ale trzeba się naprawdę zastanowic nad nim bo to decyzja na całe życie już jest.

gosiu zgadzam się z tobą w 100% jest wiele kwesti do przedyskutowania i niestety albo i stety musi byc to wasza wspólna decyzja powodzenia

[martita_891]

Napisane przez BlackSanctum

Witajcie, kochane Wizażanki!
Postanowiłam napisać tutaj ten wątek, gdyż nie wiem już, z kim mam o tym porozmawiać, a że jest to temat delikatny, nie chciałabym niesłusznych osądów...
Od jakiegoś czasu strasznie, ale to strasznie męczy mnie instynkt macierzyński... Naprawdę, uwierzcie mi lub nie, ale ciągle myślę o tym, że bardzo chciałabym mieć dziecko. Wyobrażam sobie siebie z brzusiem, wyobrażam sobie, jak mogłoby moje dziecko wyglądać, no co tu dużo mówić - widzę przyszłość z moim dzieckiem. To pragnienie jest bardzo silne, myślę, że poświęcam takim rozmyślaniom znaczną część mojego dnia... Nie byłoby w tym niczego dziwnego, gdyby nie fakt, że urodziłam się 1993 roku - niedługo będę miała 19 lat... Za pół roku piszę maturę...
Nie chcę, żebyście na mnie patrzyły jak na, że się tak wyrażę, "smarkulę". Mam narzeczonego, jestem z nim prawie 4 lata, mieszkamy razem, on póki co nas utrzymuje (ma dobrą pracę, starczyłoby na dziecko), bo ja się uczę i niezbyt mogę pracować. Mamy wyznaczony termin ślubu (2013 rok). On jest odrobinkę starszy - rocznik 1988.
Jestem osobą, która nie przepada za imprezami, co najwyżej z jakiejś ogólnej okazji (np andrzejki) czy coś w tym stylu. Jestem nudziarą, jak na swój wiek.
Chcę, żebyście się wypowiedziały, co o tym myślicie, jak na to patrzycie... Czy jestem za młoda na to, aby myśleć o dziecku?

Ja Cię rozumiem, też chciałam mieć dziecko wcześnie jednak poczekałam do momentu kiedy znalazłam dobrą pracę i byłam na półmetku studiów. Widzisz, prawda jest taka, że dzisiaj Twój narzeczony ma dobrą pracę ale co będzie jutro nie wiesz. Zawsze dobrze mieć zabezpieczenie w formie Twojej pracy. Ciężko będzie Ci znaleźć dobrą pracę mając już dziecko, warto ją zdobyć będąc jeszcze niezależną, masz czas, możesz się wykazać i prawodawca Cię kupi
Nie rób narzeczonemu niespodzianki w formie - 'kochanie jestem w ciąży' bo nigdy nie możesz być pewna jego reakcji. Porozmawiaj z nim, daj sobie rok, dwa żebyście czuli się pewnie i wtedy do dzieła

[BlackSanctum]

Wiecie dziewczyny, jak to jest... Każdy człowiek jest inny, ja mam swoją historię, którą akurat nie chcę się dzielić i która jest powodem tego mojego instynktu. Nie chcę nikogo urażać, ale musicie to zrozumieć, że nie każda kobieta jest taka sama. Ale cieszę się, że dzielicie się ze mną swoimi doświadczeniami, o to mi chodziło... Żeby ktoś, kto mnie nie zna, się na ten temat wypowiedział.
Wiem, jaka będzie jego reakcja. Jakiś czas temu myśleliśmy, że tabletki zawiodły, bo miałam dużo objawów ciąży i bardzo się z tego cieszył... Jednak okazało się, że to tylko szalejące hormony...
martita_891, "Porozmawiaj z nim, daj sobie rok, dwa żebyście czuli się pewnie i wtedy do dzieła " To znaczy? Z czym mamy się pewnie czuć? Rok, dwa? Co dokładnie masz na myśli?
Ja mam ten instynkt już od bardzo dawna, myślę, że z pół roku mnie to męczy. Nie tydzień czy dwa... Byłam z tym nawet u mojej ulubionej psycholożki, która doradziła mi "działanie" w tej kwestii. Ja to przemyślałam, naprawdę pod każdym kątem...
Dodam jeszcze, że mój narzeczony na pewno nie straci pracy, o to się nie martwię.

[natalia_b]

Napisane przez BlackSanctum

Wiecie dziewczyny, jak to jest... Każdy człowiek jest inny, ja mam swoją historię, którą akurat nie chcę się dzielić i która jest powodem tego mojego instynktu. Nie chcę nikogo urażać, ale musicie to zrozumieć, że nie każda kobieta jest taka sama. Ale cieszę się, że dzielicie się ze mną swoimi doświadczeniami, o to mi chodziło... Żeby ktoś, kto mnie nie zna, się na ten temat wypowiedział.
Wiem, jaka będzie jego reakcja. Jakiś czas temu myśleliśmy, że tabletki zawiodły, bo miałam dużo objawów ciąży i bardzo się z tego cieszył... Jednak okazało się, że to tylko szalejące hormony...
martita_891, "Porozmawiaj z nim, daj sobie rok, dwa żebyście czuli się pewnie i wtedy do dzieła " To znaczy? Z czym mamy się pewnie czuć? Rok, dwa? Co dokładnie masz na myśli?
Ja mam ten instynkt już od bardzo dawna, myślę, że z pół roku mnie to męczy. Nie tydzień czy dwa... Byłam z tym nawet u mojej ulubionej psycholożki, która doradziła mi "działanie" w tej kwestii. Ja to przemyślałam, naprawdę pod każdym kątem...
Dodam jeszcze, że mój narzeczony na pewno nie straci pracy, o to się nie martwię.

Po co pytasz o zdanie skoro już postanowiłaś? To się staraj, jak chcesz

[martita_891]

Napisane przez BlackSanctum

martita_891, "Porozmawiaj z nim, daj sobie rok, dwa żebyście czuli się pewnie i wtedy do dzieła " To znaczy? Z czym mamy się pewnie czuć? Rok, dwa? Co dokładnie masz na myśli?
Dodam jeszcze, że mój narzeczony na pewno nie straci pracy, o to się nie martwię.

Zdaj maturę, idź na studia i poszukaj pracy, mając umowę o pracę spokojnie idziesz na zwolnienie, macierzyńskie a później wiesz, że będziesz miała do czego wracać. No chyba, że nie chcesz iść na studia czy pracować to wtedy 'róbta co chceta'
Myślałaś o tym co będzie jeśli okaże się, że Twój narzeczony zachoruje, nie będzie mógł pracować, straci ją? Weź pod uwagę wszystkie możliwości. Miłością dziecka nie wykarmisz.
Na Twoim miejscu wstrzymałabym się na rok czy dwa żeby choćby zacząć studia i zdobyć pracę

[BlackSanctum]

Rozumiem.
Co do studiów, no to już mówię, jak to będzie - po maturze idę do rocznej szkoły policealnej - studium - projektowania mody, więc dopiero po roku od matury idę na studia, na zaoczną informatykę.
Do pracy idę mniej więcej za rok, jest to praca pewna, nikt mi jej nie zabierze sprzed nosa. Mam naprawdę dobrą sytuację, ale mimo wszystko trochę się tego wielkiego wydarzenia, jakim jest ciążą , boję, dlatego póki co pytam o zdanie różnych osób. Jeszcze niczego nie postanowiłam.

[Eve1603]

tez "przerabialam" temat dzidziusia w Twoim wieku... i ciesze sie, ze jednak jakos sie powstrzymalam. Dzisiaj, z perspektywy lat, widze ile bym "stracila", oczywiscie zyskalabym dziecko, ale na dzieci przyszedl ten "wlasciwy" czas i teraz wiem, ze nigdy nie pomysle, ze przez wczesne macierzynstwo stracilam wlasne zycie. Nie chce tu zaczynac dyskusji na temat co jest lepsze, ale JA osobiscie uwazam, ze warto dac sobie samej szanse pozyc dla siebie i tylko dla siebie, a takze pobyc tylko z partnerem, o wyksztalceniu czy pracy juz nie wspominam, bo to oczywiste. Na dzieci, pieluchy, nie przespane noce, zabkowanie przyjdzie czas.

[natalia_b]

Napisane przez Eve1603

tez "przerabialam" temat dzidziusia w Twoim wieku... i ciesze sie, ze jednak jakos sie powstrzymalam. Dzisiaj, z perspektywy lat, widze ile bym "stracila", oczywiscie zyskalabym dziecko, ale na dzieci przyszedl ten "wlasciwy" czas i teraz wiem, ze nigdy nie pomysle, ze przez wczesne macierzynstwo stracilam wlasne zycie. Nie chce tu zaczynac dyskusji na temat co jest lepsze, ale JA osobiscie uwazam, ze warto dac sobie samej szanse pozyc dla siebie i tylko dla siebie, a takze pobyc tylko z partnerem, o wyksztalceniu czy pracy juz nie wspominam, bo to oczywiste. Na dzieci, pieluchy, nie przespane noce, zabkowanie przyjdzie czas.

Uważam tak samo, więc pomyśl jeszcze o tym. Ja mam teraz 23 lata- dopiero staram się o dzidziusia i uwierz, że nie jest to takie łatwe jak Ci się wydaje. Do tej pory przeżyłam wszystko co chciałam przeżyć tylko z moim Tż, zwiedziliśmy kawałek świata, mamy stałe prace i teraz pora na dzidziusia

[BlackSanctum]

Oczywiście, ja to przemyślę jeszcze milion razy, zamierzam dokładnie porozmawiać o tym z moim Lubym - macie rację, nie będę go zaskakiwać. Zobaczymy, jaką decyzję wspólnie podejmiemy.

[engela]

BlackSantctrum ja mam 21 lat i w kwietniu urodzę córeczkę.
wcześniej miałam instynkt macierzyński, robiłam przymiarki z poduszką pod bluzką... ale...
ale to uczucia ma się nijak z tym co się czuje jak się już jest w ciąży...
nie zawsze wszystko przebiega pięknie i ślicznie...
dużo czasu biega się po lekarzach robiąc badania i dużo z nim nie jest refundowane przez NFZ...
po za tym jest stres związany z tym czy się da rade pod każdym względem...
psychicznym (dziecko może okazać się chore, depresja po porodowa, bayby blues ), fizycznym (wymioty, bóle, zagrożona ciąża i poród), finansowym (badania, te wszystkie rzeczy które musisz mieć dla dziecka....te wszystkie które chciałabyś mieć, zapas finansowy na wszelkę ewentualność)...
Ja na Twoim miejscu sporzytkowałabym swoje chęci na dowiadywaniu się jak najwięcej na tematy dziecięce...
Żywienie, pielęgnacja, rozwój psycho-ruchowy,poród,gadżety dzięki temu będziesz przygotowana w miare na tą chwile kiedy pojawi się dzidziuś...
Pamiętaj nasza wyobraźnia ma się nijak do rzeczywistości...
To,że pięknie wyglądamy z poduszką jako brzuszkiem nie znaczy,że nie będziemy całe spuchnięte w ciąży, ciągle wymiotujące, z wysypem pryszczy na twarzy.... i wtedy naprawdę ciężko nam o tą radość...

[Roksape]

Napisane przez BlackSanctum

Rozumiem.
Co do studiów, no to już mówię, jak to będzie - po maturze idę do rocznej szkoły policealnej - studium - projektowania mody, więc dopiero po roku od matury idę na studia, na zaoczną informatykę.
Do pracy idę mniej więcej za rok, jest to praca pewna, nikt mi jej nie zabierze sprzed nosa. Mam naprawdę dobrą sytuację, ale mimo wszystko trochę się tego wielkiego wydarzenia, jakim jest ciążą , boję, dlatego póki co pytam o zdanie różnych osób. Jeszcze niczego nie postanowiłam.

Ja jestem młoda mamusią i bardzo się z tego faktu cieszę. Zdawałam maturę z 9 miesięcznym dzieckiem. Ale nie było łatwo wiedziałam co robię i chciałam tego. Ale ciężko było uczyć się i zajmować się dzieckiem o jednym czasie. Ty jesteś w lepszej sytuacji bo już matura przed Tobą. Ale lepiej poświęć na nią teraz swój cenny czas. Zdaj ją jak najlepiej i miej tą satysfakcję, że jeśli nie szkoła policealna to zawsze dobry kierunek studiów będzie przed Tobą. Z pracą jest teraz jak z loterią nigdy nie wiadomo co będzie. Poza tym jesteście oboje bardzo młodzi pocieszcie się bliskością, intymnością bo czasem ciąża się komplikuje nie można do tego wrócić. Bywa też tak,że niektóre dzieci są bardzo chorowite i trzeba mieć bardzo dużą cierpliwość do dzieciątka. Lepiej poświęć ten czas na szkołę i pracę zwłaszcza, że jak czytam iż wiesz co chcesz robić i wiesz do jakiej pracy iść to lepiej to zrób. Bo ja nie miałam tak dobrej sytuacji, mieszkam w tej części Polski gdzie trudno o pracę a nie wspomnieć nawet o stażu z Urzędu Pracy. Mój mąż naprawdę długo szukał pracy,żeby coś znaleźć musiał pomóc mu w tym brat. Obecnie pracuję w Warszawie a ja wychowuję dziecko sama z pomocą teściów. Pobierzcie się- pocieszcie się małżeństwem z każdej najlepszej strony i wtedy zadecydujcie o tym

[emigra]

Napisane przez martita_891

Zdaj maturę, idź na studia i poszukaj pracy, mając umowę o pracę spokojnie idziesz na zwolnienie, macierzyńskie a później wiesz, że będziesz miała do czego wracać. No chyba, że nie chcesz iść na studia czy pracować to wtedy 'róbta co chceta'
Myślałaś o tym co będzie jeśli okaże się, że Twój narzeczony zachoruje, nie będzie mógł pracować, straci ją? Weź pod uwagę wszystkie możliwości. Miłością dziecka nie wykarmisz.
Na Twoim miejscu wstrzymałabym się na rok czy dwa żeby choćby zacząć studia i zdobyć pracę

Zgadzam sie Ja zaszlam w ciaze zaraz po studiach, tak jak sobie z mezem zaplanowalismy, mam 22 lata i mysle ze to dobry czas. Maz zarabia, ja stracilam prace w pazdzierniku (mimo zapewniania szefowej ze nie mam sie czym martwic :/) cale szczescie mam jeszcze jedno zatrudnienie. Latwo nie bedzie, choc mialo byc. Coz, zycie


Choc czytajac Twoje wypowiedzi mam wrazenie, ze szukasz tylko potwierdzenia ze Twoj wiek jest dobrym wiekiem na dziecko, bo sytuacje przeciez masz dobra. Kazdy wiek jest dobry na dziecko pod warunkiem ze nie jest to kaprys i oboje przyszlych rodzicow tego chce. Bo z kasa wiadomo, raz jest raz nie ma, praca tak samo.



PS nie bylabym az tak pewna ze praca bedzie na Ciebie czekac - wiele rzeczy moze sie wydarzyc, tak samo jesli chodzi o Twojego tz. Tego nigdy nie przewidzisz, niestety ...

[MartuNiunia87]

Napisane przez BlackSanctum

Witajcie, kochane Wizażanki!
Postanowiłam napisać tutaj ten wątek, gdyż nie wiem już, z kim mam o tym porozmawiać, a że jest to temat delikatny, nie chciałabym niesłusznych osądów...
Od jakiegoś czasu strasznie, ale to strasznie męczy mnie instynkt macierzyński... Naprawdę, uwierzcie mi lub nie, ale ciągle myślę o tym, że bardzo chciałabym mieć dziecko. Wyobrażam sobie siebie z brzusiem, wyobrażam sobie, jak mogłoby moje dziecko wyglądać, no co tu dużo mówić - widzę przyszłość z moim dzieckiem. To pragnienie jest bardzo silne, myślę, że poświęcam takim rozmyślaniom znaczną część mojego dnia... Nie byłoby w tym niczego dziwnego, gdyby nie fakt, że urodziłam się 1993 roku - niedługo będę miała 19 lat... Za pół roku piszę maturę...
Nie chcę, żebyście na mnie patrzyły jak na, że się tak wyrażę, "smarkulę". Mam narzeczonego, jestem z nim prawie 4 lata, mieszkamy razem, on póki co nas utrzymuje (ma dobrą pracę, starczyłoby na dziecko), bo ja się uczę i niezbyt mogę pracować. Mamy wyznaczony termin ślubu (2013 rok). On jest odrobinkę starszy - rocznik 1988.
Jestem osobą, która nie przepada za imprezami, co najwyżej z jakiejś ogólnej okazji (np andrzejki) czy coś w tym stylu. Jestem nudziarą, jak na swój wiek.
Chcę, żebyście się wypowiedziały, co o tym myślicie, jak na to patrzycie... Czy jestem za młoda na to, aby myśleć o dziecku?

Wcale mnie to nie dziwi ja miałam też takie uczucie jakoś chyba od 18stki to już na pewno... nie wiem skąd to się bierze, a wcale nie byłam "nudziarą" - jak to określiłaś, wręcz przeciwnie i jak teraz na to patrzę to moja mama przeszła ze mną nie jedno... ale poznałam TĄ osobę... wtedy poczułam to jeszcze bardziej, wiedziałam, że tego chcę i że wtedy na pewno "wyprostuję" siebie i swoje życie.. zaszłam w ciążę mając 19 lat.. synek urodził się zaraz po moich 20 urodzinach.. (jego tata jest 10 lat starszy) i jest największym darem od Niebios jaki mogłam dostać!...- ale była to nasza świadoma decyzja...NAS OBOJGA... trochę może i skok na głęboką wodę ale nie żałuję i nigdy nie żałowałam tego!!!

Nasz szkrab teraz ma 4 latka, pół roku temu wzięliśmy ślub z jego tatą, a teraz spodziewamy się 2 dziecka
Także, jeśli Ty i Twój partner oboje tego chcecie i uważacie, że jesteście gotowi być rodzicami JUŻ NA ZAWSZE bo to - wiadomo - nie zabawa i jak ma się dziecko to już na całe życie... z radościami ale i z problemami... to ja nie widzę problemu w tym żeby mieć dziecko... tylko, że musi być to wasza świadoma, przemyślana decyzja! bo od tego nie ma odwrotu !

Życzę powodzenia

[Roksape]

Napisane przez MartuNiunia87

Wcale mnie to nie dziwi ja miałam też takie uczucie jakoś chyba od 18stki to już na pewno... nie wiem skąd to się bierze, a wcale nie byłam "nudziarą" - jak to określiłaś, wręcz przeciwnie i jak teraz na to patrzę to moja mama przeszła ze mną nie jedno... ale poznałam TĄ osobę... wtedy poczułam to jeszcze bardziej, wiedziałam, że tego chcę i że wtedy na pewno "wyprostuję" siebie i swoje życie.. zaszłam w ciążę mając 19 lat.. synek urodził się zaraz po moich 20 urodzinach.. (jego tata jest 10 lat starszy) i jest największym darem od Niebios jaki mogłam dostać!...- ale była to nasza świadoma decyzja...NAS OBOJGA... trochę może i skok na głęboką wodę ale nie żałuję i nigdy nie żałowałam tego!!!

Nasz szkrab teraz ma 4 latka, pół roku temu wzięliśmy ślub z jego tatą, a teraz spodziewamy się 2 dziecka
Także, jeśli Ty i Twój partner oboje tego chcecie i uważacie, że jesteście gotowi być rodzicami JUŻ NA ZAWSZE bo to - wiadomo - nie zabawa i jak ma się dziecko to już na całe życie... z radościami ale i z problemami... to ja nie widzę problemu w tym żeby mieć dziecko... tylko, że musi być to wasza świadoma, przemyślana decyzja! bo od tego nie ma odwrotu !

Życzę powodzenia

BlackSanctum
No właśnie. Najważniejsze żebyście byli pewni siebie i tego,że będziecie ze sobą na DOBRE I NA ZŁE. Jak byłam w ciąży i chodziłam do szkoły to było ze mną też parę ciężarnych dziewczyn. I jak to się skończyło? Że te 2 które miały dzieci zostały same na pastwe losu a ja jedna co ma męża, dziecko, szczęśliwą rodzinę i teraz też się spodziewam drugiego maluszka Nie wyobrażamy sobie oboje życia bez siebie zawsze co robimy razem umacnia nas w tym przekonaniu, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Także życzę Ci tego samego

[Patiisia]

Napisane przez BlackSanctum

Dziękuję za zainteresowanie.
On bardzo chce mieć dziecko, póki co łykam pigułki (właśnie mam 7dniową przerwę), nieraz o tym rozmawialiśmy, ale chciałabym mu zrobić niespodziankę. Oczywiście nie mam tutaj na myśli tego, że on tego nie chce. Bo chce, ale chciałabym go zaskoczyć tym faktem. Bardzo by się z tego cieszył.

Napisane przez BlackSanctum

Rozumiem.
Co do studiów, no to już mówię, jak to będzie - po maturze idę do rocznej szkoły policealnej - studium - projektowania mody, więc dopiero po roku od matury idę na studia, na zaoczną informatykę.
Do pracy idę mniej więcej za rok, jest to praca pewna, nikt mi jej nie zabierze sprzed nosa. Mam naprawdę dobrą sytuację, ale mimo wszystko trochę się tego wielkiego wydarzenia, jakim jest ciążą , boję, dlatego póki co pytam o zdanie różnych osób. Jeszcze niczego nie postanowiłam.

Napisane przez BlackSanctum

Oczywiście, ja to przemyślę jeszcze milion razy, zamierzam dokładnie porozmawiać o tym z moim Lubym - macie rację, nie będę go zaskakiwać. Zobaczymy, jaką decyzję wspólnie podejmiemy.

Niespodzianki nie polecam, tak jak reszta dziewczyn Jeżeli oboje z partnerem podejmiecie decyzję, że jesteście gotowi już na dziecko, to dlaczego nie? Pamiętaj, że przy dziecku ciężko jest z nauką, o wysypianiu się raczej nie ma mowy (choć zdarza się), no i sama ciąża jak i poród przebiegają różnie. Ja urodziłam bardzo młodo, i mimo, że tego nie planowałam, to wiem że ten maluszek to mój najwspanialszy dar od życia. Nie da się opisać słowami, jaką miłością go darzę, ile jestem w stanie poświęcić dla tego Szkraba. A to uczucie gdy czuje się bezpieczny w moim ramionach i przy mnie jest bezcenne.. I wcale nie uważam, że teraz moje życie się skończyło, mimo że nie mam pracy (tylko tż ma), skończonego wykształcenia itp., bo w dalszym ciągu się uczę a za gdzieś 2 lata planuję rozpocząć zaoczne studia w kierunku filologia angielska Jest trochę ciężko, ale daję radę. Od nowego roku będę szukać pracy na pół etatu, i jestem pełna nadziei, że mi się uda. Można wszystko, bez względu na to czy z dzieckiem, czy bez, wszystko zależy tylko od chęci i ambicji danej osoby! Wiadomo, że po urodzeniu maluszka wiele się zmienia, i relacje między partnerami też ulegają nieco zmianie, ale ja się już przyzwyczaiłam i odpowiada mi teraz ten stan rzeczy Daj znać jak będziesz po rozmowie z tż jaką podjęliście decyzję, bo strasznie jestem ciekawa Buziaki i powodzenia

[BlackSanctum]

Roksape, nasze relacje są zupełnie inne, niż u znajomych par. My jesteśmy jak kochające się małżeństwo, mimo, że jeszcze nim nie jesteśmy. Sporo razem przeszliśmy, mieliśmy dużo wspólnych problemów, przede wszystkim na samym początku naszego związku, kiedy dzieliło nas 500km. Nie kłócimy się, bo mamy na wszystko taki sam pogląd, mamy w większości te same zainteresowania (mam na myśli oczywiście uniwersalne zainteresowania, a nie np buty, kosmetyki czy coś ...). Chodzi mi o to, że jesteśmy naprawdę zgraną parą.
Patiisia, no właśnie o to mi chodzi, że dziecko to nie jest przecież przekleństwo! Tak jak piszesz, wszystko jest możliwe, dziecko nie przekreśla żadnych planów, wystarczy mieć dobre chęci i siłę.
Na razie wstępnie rozmawialiśmy o tym, ale nic z tego nie wynikło póki co. Dzisiaj wieczorem poruszymy znów ten temat.

[megiska]

Witam! w zasadzie nie piszę za dużo, ale ...
-Dzidziuś niespodzianka nie jest absolutnie dobrym pomysłem
-poczekałabym do matury z 2 powodów, po pierwsze spokój w razie problemów zdrowotnych w ciąży, a poza tym na wiosnę nie ma tylu wirusów, które mogą zaszkodzić ciąży do 12 TC- tygodnia ciąży.
-jak uzgodnicie z przyszłym tatusiem, że zabieracie się do roboty, odstaw tabletki i zacznij łykać kwas foliowy i ew witaminki z jodem dla kobiet w ciąży i po maturze do dzieła
-Dziecko - decyzja o jego posiadaniu w młodym wieku, oprócz oczywistych problemów (studia, praca i tz. "wyszalenie się" ) ma wiele zalet... żadna nie wspomniała o tym, że akurat wiek około 20-stki jest najlepszym fizjologicznie okresem rozrodczym i wiele par ma bardzo duże problemy z "rozrodem" w późniejszym wieku. Czasem naprawdę nie warto czekać.
Ja urodziłam 1 dziecko (totalną niespodziankę ) po 1 roku studiów w wieku 20/21 lat studia kończyłam z trójką a później urodziłąm jeszcze jednego chłopca - czwartego
każda ciąża podtrzymywana, krwawienia, szpitale, zastrzyki leki, w międzyczasie 1 poronienie
lekarz powiedział, że gdybym nie urodziła 1 dziecka tak wcześnie, mogłabym nie mieć żadnego...
-poza tym taka chęć mężczyzny, żeby zostać ojcem jest jednak nieczęsta, i mysleę sobie, że jeśli ta chęć zostanie zaspokojona, więź jaka się wytworzy między ojcem i dzieckiem, oraz między matką dziecka a jego ojcem jest niezwykła! Jest duża szansa, że taki związek będzie naprawdę udany! Z wiekiem jednak, faceci gdy "dorastają" są coraz bardziej leniwi i bardziej skupieni na sobie a to nie sprzyja rodzicielstwu... oczywiście istnieje pewnie wiele przykładów na coś zupełnie odwrotnego, ale podaję tylko przykłady facetów, którzy marzą o dziecku w stosunkowo młodym wieku

[colds]

Tak jak już pisały dziewczyny, w żadnym wypadku nie rób TŻowi niespodzianki .
Porozmawiajcie, przedyskutujcie ten temat jeszcze raz.
Ciąża jest stanem błogosławionym, co nie znaczy, że wszystko jest zawsze idealnie. Różne przypadki chodzą po ludziach .
Skończ szkołę, napisz maturę. I wtedy bierzcie się za staranka Do tego czasu możesz poczytać sobie, dowiedzieć się, co będzie Ci potrzebne do staranek. Witaminy, badania, itp. .

[emigra]

Napisane przez megiska

Witam! w zasadzie nie piszę za dużo, ale ...
-Dzidziuś niespodzianka nie jest absolutnie dobrym pomysłem
-poczekałabym do matury z 2 powodów, po pierwsze spokój w razie problemów zdrowotnych w ciąży, a poza tym na wiosnę nie ma tylu wirusów, które mogą zaszkodzić ciąży do 12 TC- tygodnia ciąży.
-jak uzgodnicie z przyszłym tatusiem, że zabieracie się do roboty, odstaw tabletki i zacznij łykać kwas foliowy i ew witaminki z jodem dla kobiet w ciąży i po maturze do dzieła
-Dziecko - decyzja o jego posiadaniu w młodym wieku, oprócz oczywistych problemów (studia, praca i tz. "wyszalenie się" ) ma wiele zalet... żadna nie wspomniała o tym, że akurat wiek około 20-stki jest najlepszym fizjologicznie okresem rozrodczym i wiele par ma bardzo duże problemy z "rozrodem" w późniejszym wieku. Czasem naprawdę nie warto czekać.
Ja urodziłam 1 dziecko (totalną niespodziankę ) po 1 roku studiów w wieku 20/21 lat studia kończyłam z trójką a później urodziłąm jeszcze jednego chłopca - czwartego :adm in:
każda ciąża podtrzymywana, krwawienia, szpitale, zastrzyki leki, w międzyczasie 1 poronienie
lekarz powiedział, że gdybym nie urodziła 1 dziecka tak wcześnie, mogłabym nie mieć żadnego...
-poza tym taka chęć mężczyzny, żeby zostać ojcem jest jednak nieczęsta, i mysleę sobie, że jeśli ta chęć zostanie zaspokojona, więź jaka się wytworzy między ojcem i dzieckiem, oraz między matką dziecka a jego ojcem jest niezwykła! Jest duża szansa, że taki związek będzie naprawdę udany! Z wiekiem jednak, faceci gdy "dorastają" są coraz bardziej leniwi i bardziej skupieni na sobie a to nie sprzyja rodzicielstwu... oczywiście istnieje pewnie wiele przykładów na coś zupełnie odwrotnego, ale podaję tylko przykłady facetów, którzy marzą o dziecku w stosunkowo młodym wieku

z tym sie nie zgodze... biologicznie najlepszym okresem do rodzenia dziecka u kobiety jest wiek miedzy 23 a 25 rokiem zycia. Wtedy kobieta jest fizycznie najlepiej przygotowana do rozrodu.
A co do wczesnego / poznego macierzynstwa i problemow z zajsciem... znam wiele kobiet, ktore w wieku 20 lat staraja sie miesiacami zajsc w ciaze i wiele po 30 ktore zaszly przez ''przypadek'', badz w pierwszym cyklu staran o dziecko.
Mysle, ze dopoki czlowiek sam z siebie nie poczuje sie gotowy na dziecko to nie bedzie wiedzial jaki los w staraniach jego czeka, czy beda krotkie i owocne czy dlugie i bez efektow...

[Patiisia]

Napisane przez emigra

z tym sie nie zgodze... biologicznie najlepszym okresem do rodzenia dziecka u kobiety jest wiek miedzy 23 a 25 rokiem zycia. Wtedy kobieta jest fizycznie najlepiej przygotowana do rozrodu.
A co do wczesnego / poznego macierzynstwa i problemow z zajsciem... znam wiele kobiet, ktore w wieku 20 lat staraja sie miesiacami zajsc w ciaze i wiele po 30 ktore zaszly przez ''przypadek'', badz w pierwszym cyklu staran o dziecko.
Mysle, ze dopoki czlowiek sam z siebie nie poczuje sie gotowy na dziecko to nie bedzie wiedzial jaki los w staraniach jego czeka, czy beda krotkie i owocne czy dlugie i bez efektow...

Hm ja słyszałam od swojej położnej że najlepszy wiek dla kobiety na urodzenie dziecka to 18-25 lat Ale nie wiem jak to tak na prawdę jest

[BlackSanctum]

Oj, ile nowych odpowiedzi! Dziękuję Wam, moje drogie.
Megiska, bardzo spodobało mi się pod wieloma względami to, co napisałaś. Również słyszałam, że najlepszy wiek na dziecko to ok 20lat, więc bardzo zbliżony do mojego...
Jeśli chodzi o wiedzę o ciąży, to coś tam, co nieco wiem (nie chodzi mi o doświadczenie, ale wiedzę), gdyż moja siostra urodziła rok temu córkę, byłam blisko niej przez całą ciążę, wszystko mi opowiadała, co, jak, kiedy i tak dalej. Sporo się nauczyłam przez same jej opowieści. Wiem też dzięki temu, jak wyglądają pierwsze miesiące rozwoju dzieciątka, bo moja siostra mieszkała u mnie w domu przez 3 miesiące po urodzeniu córki ze względu na to, że w tym czasie jej mąż kończył przebudowę ich mieszkania.
A jeśli chodzi o rady, że po maturze, no to myślałam o tym, niestety, jest to ryzykowne ze względu na to, że mam już kupioną suknię ślubną. Boję się, że gdyby moje dziecko urodziło się na przykład w maju, to potem w lipcu nie dałabym rady wcisnąć się w z powrotem S/M. Może to płytkie, ale co zrobić... Niestety taki model nie może zostać przerobiony u krawcowej na większy rozmiar. Stąd duże ryzyko, jak będę już po ciąży ważyć chociażby 5-7kg więcej, niż teraz, to tej sukni po prostu za nic w świecie nie zapnę...

[SugarbabyLove]

TO teraz ja coś dodam jeśli można.
Znam twoje uczucie też tak mialam.
Gdy poznalam mojego obecnego męża mialam tez 19 lat.
Juz wtedy zapragnełam miec dziecko lecz nie bylam pewna czy nasz zwiazek przetrwa na tyle.. po roku gdy wzielismy slub juz bylam pewna ze mozemy sie starac i mimo tego ze mialam dopiero 20 lat i bylam w obcym mieście pare miesięcy i nie pewna co bedzie dalej ( akurat sie za granice wprowadzilismy wtedy) i mimo to zdecydowalismy sie na dziecko i po 3 miesiacach staran sie udalo! teraz oczywiscie jest juz PO i moj maly jest juz prawie 2 lta na świecie ja jestem mloda mamusią (23 lata) coprawda nie mam pracy i wiem powinnam moze ten czas spedzic na nauce(liceum studia czy cos) ale wybralam taką drogę i nie żaluję.. czasem trzeba sluchać głosu serca a jeśli twoj narzeczony też chce.. to nie widze przeszkód. Pogadajcie jeszcze raz o tym powiedz ze chcesz juz odstawic tabsy i sie starać.. i po prostu je odstaw a kiedy zajdziesz nie wiesz, moze za miesiac moze za 4 a jak juz zajdziesz to wtedy mozesz mu niespodzianke zrobic w postaci fotki z usg czy pary kapci dla bobasia..
Chyba na tyle... pozdrawiam

[201611241302]

A nie chciałabyś jeszcze pocieszyć się niezależnością?

[Aguśkaa83]

BlackSanctum
Po pierwsze: decyzja o dziecku powinna byc wspolna, musicie oboje tego chciec na 100%. Tu nie powinno sie zaskakiwac Dziecko to nie prezent na gwiazdke.
Po drugie: uwazam, ze powinnas odczekac, zdac sobie na spokojne mature, rozpoczac studia, wziac slub i starac sie o dzidzie. Mowie Ci to z pelna swiadomoscia, bo sama wzielam slub a za 2 lata urodzilam pierwszego synka (mialam wtedy 25 lat). Moglam sie w pelni cieszyc macierzynstwem a nie martwic o mature, studia, prace czy cos innego. W tej chwili moj syn ma 2,5 roku i spodziewam sie drugiego dziecka w marcu w przyszlym roku
I z dosiwadczenia moge Ci powiedziec, ze taka sytuacja jest bardzo komfortowa. Wszystko na spokojnie, bez nerwow, tak jak powinno to wygladac. Rozumiem, Cie, ze masz instynkt, ja tez w Twoim wieku mialam. Teraz mam 28 lat i mysle ze to swietny wiek na macierzynstwo.
Po trzecie: tak jak Ci dziewczyny pisaly. Bycie w ciazy, a potem bycie mama to nie taka prosta sprawa. Wszystko to wiaze sie z roznymi sytuacjami, bywa ze w ciazy trzeba lezec, jest mnostwo roznych problemow, po urodzeniu dziecka zycie tez nie wyglada kolorowo. To duze poswiecenie, nieprzespane noce, choroby dziecka, itd. Macierzynstwo to cudny okres ale to czas pelen trudow, obaw, wyrzeczen.

[BlackSanctum]

No właśnie nie do końca o takie odpowiedzi mi chodzi, Aguśkaa83... Bo to jest tak, że każdy ma inny punkt widzenia, ja nigdy w życiu nie czekałabym do 25-28 lat na pierwsze dziecko, dla mnie to stanowczo za dużo akurat, tzn to jest tylko i wyłącznie moje zdanie i odnosi się tylko do mnie, nikogo nie chcę urazić. To nie jest tak, że ja nic nie wiem na ten temat... A tak czasem się czuję, jak czytam wypowiedzi niektórych z Was, jakbyście mnie za taką uważały.
Już napisałam, dużo wyżej, że nie robię mojemu Tż niespodzianki, że to z nim przedyskutuję. Zaznaczam więc to ponownie... Niespodzianki nie będzie, będzie rozmowa.
No i Dzasminko, zależy co rozumiesz przez słowo "niezależność", bo ja w tym widzę bycie singielką, imprezowanie itp. Ale odpowiem: Nie mam potrzeby cieszenia się niezależnością, cokolwiek w niej się znajduję.