Dda

[Mrrau]

Pięknie by było, gdyby ta lista była równoznaczna z listą osób, które nie pociągną tego dalej.
Wiecie, o czym mówię - te wszystkie teorie o wybieraniu facetów według wzorca swojego ojca, przenoszenia zwyczajów ze swojej rodziny na nowopowstałą... Brrr.

[kroofk@]

Napisane przez Mrrau

Pięknie by było, gdyby ta lista była równoznaczna z listą osób, które nie pociągną tego dalej.
Wiecie, o czym mówię - te wszystkie teorie o wybieraniu facetów według wzorca swojego ojca, przenoszenia zwyczajów ze swojej rodziny na nowopowstałą... Brrr.

Też mam taką nadzieję.
A tego boję się w tym najbardziej.

[cookie]

Eh, no to jestem kolejna na waszej liście (chyba już 69)... sporo nas tutaj - a najsmutniejsze jest to że jest nas tutaj prawdopodbnie więcej ale te osoby nigdy o tym nie napiszą

Przeczytałam wszystkie posty i się popłakałam... dlaczego tak jest że to właśnie my cierpimy przez tych tzw. "dorosłych" którzy nie widzą nic poza czubkiem własnego nosa?!

Jak zbiore się w sobie to napiszę coś więcej, bo to nie jest takie proste... niestety.

Pozdrawiam i z całego serca życzę nam, wszystkim DDA, aby to co najlepsze w życiu przycmiło złe chwile

[Apiska]

Czy w waszym życiu zdarzyła sie taka sytuacja, że dowiedziałyście o czymś co tyczy się Waszych Rodziców, a konkretniej coś na temat ich zdrowia, że to coś poważnego? Czy zmienił się Wasz stosunek do nich?

Bo ja jestem wlasnie w takiej sytuacji...

[Ines-ka]

Napisane przez Apiska

Czy w waszym życiu zdarzyła sie taka sytuacja, że dowiedziałyście o czymś co tyczy się Waszych Rodziców, a konkretniej coś na temat ich zdrowia, że to coś poważnego? Czy zmienił się Wasz stosunek do nich?

Bo ja jestem wlasnie w takiej sytuacji...

Nie. Ale czuję że niedługo się dowiem o tym że ojciec jest na coś chory. Nerki? Wątroba? Płuca? ...

Brat wyprowadził się do stolicy (studia). Od tego czasu mam wrażenie że w domu jest coraz gorsza atmosfera.. Strach pomyśleć co będzie jak za parę lat ja się wyprowadzę.. Bo mieszkam w małym miasteczku i tutaj nie ma praktycznie żadnych możliwości dalszej nauki..

[koKOro]

Napisane przez Ines-ka

Nie. Ale czuję że niedługo się dowiem o tym że ojciec jest na coś chory. Nerki? Wątroba? Płuca? ... ..

no właśnie to ciągłe oczekiwanie...

[kulbit]

Napisane przez Apiska

Czy w waszym życiu zdarzyła sie taka sytuacja, że dowiedziałyście o czymś co tyczy się Waszych Rodziców, a konkretniej coś na temat ich zdrowia, że to coś poważnego? Czy zmienił się Wasz stosunek do nich?

Bo ja jestem wlasnie w takiej sytuacji...

Apisko moj ojciec chorował poważnie na wątrobę, udało mu sie wyjść z tego.. Moja mam zmarła chorujac na to samo. O co dokładnie pytasz co chciałabys wiedzieć, może będę umiała pomóc.

[Apiska]

Własnie, bo mój ojciec od kilku lat bierze ciągle jakieś leki na wątrobe, nie może jeść zmażonego i wogole.
Za 3 miesiące ma wizyte w klinice we Wrocłąwiu, prawdopodobnie bedzie miec operacje, bo ma ginekomastię-rak sutka- nie wiem skąd się wziął, Tata nie pali.

Wiecie, staram się być teraz strasznie miła, nie szukam powodów do kłotni, boje się, że zabraknie mi czasu na rozmowę z Tatą, że będę później żałowac, a nie chcę. ale cóz mogę poradzić jak przychodzi do domu pijany? Teraz żadko bywam w domu, jestem na studiach, ale gdy wracam na kilka dni to i tak jest ten sam teatr.

[kulbit]

Apisko czy dobrze zrozumiałam że twój tata bierze leki na wątrobę i pije?

[-angel-]

Napisane przez cookie

Eh, no to jestem kolejna na waszej liście (chyba już 69)... sporo nas tutaj - a najsmutniejsze jest to że jest nas tutaj prawdopodbnie więcej ale te osoby nigdy o tym nie napiszą

ja rowniez chcialabym do was dolaczyc. sledze ten watek od dawna, przymierzalam sie juz kilka razy zeby o sobie napisac.. niestety nadal nie potrafie. cierpie tak samo jak Wy, do tego stopnia ze nabawilam sie nerwicy lekowo-depresyjnej. nie jestem juz w stanie normalnie rano wstac, umyc sie, zjesc sniadanie i pojechac na uczelnie moje studia to wszystko co do tej pory mialam, bardzo je lubie, mam tam dobre kolezanki i nikogo/niczego poza tym. a teraz czuje, ze nawet to trace nie potrafie poradzic sobie sama ze soba i znikad pomocy

[kroofk@]

Tylko przypominam się. O nas.
A wczorajszego dnia miałam dość - awantura o nic. Boszszszsz, jak ja go nienawidzę...
A wiecie czym się pochwalę?? Moja bratanica ma dziś właśnie miesiąc.

[justme]

Mój się upiłpo kilku dnich spokoju i śmierdzi.
Tak się własnie zastanawiałam, że tak łatwo innym dawać rady, żeby sobie nie psuli życia itp. ale z takiej sytuacji trudno wyjść, gdy się w niej siedzi. Ludzie pyatją : "Dlaczego się pani z nim rozeszła dopiero po 20 latach małżeństwa?" To właściwie wydaje się nielogiczne, że często za późno robimy cos co powinno byc oczywiste, ale tak jest i co ja mam z tym zrobić????
Czuje się strasznie stara, jakby nic na mnie juz nie czekało a szystko co najlepsze (jakkolwiek to dziwnie brzmi w tym temecie) mam juz za sobą, a co najgorsze czasami myśle o smierci i strasznie się jej boję, że mnie już nie będzie i będę miała drugiej szansy, ale z drigiej strony z tą, którą mam też nie potrafię zrobic nic pożytecznego.

Kurcze miał być tylko krótki wpis

Pozdrawiam nasze niechlubne grono

[Apiska]

Napisane przez kulbit

Apisko czy dobrze zrozumiałam że twój tata bierze leki na wątrobę i pije?

Tak i nie tylko na wątrobę...eh..

Melduje sie, przyjechałam z Legnicy w czwartek, po 2 tyg nieobecności w domu. Przywitał mnie tatuś (zmienił się, cudowny jest gdy nie pije ) z pieskiem. MAtka nie była w stanie. I tak jest do dnia dzisiejszego. Jakos sie juz tym nie przejmuje.

[annagaj]

Przyznam się że też jestem DDA.
Ociec pił przez osiemnaście lat mojego życia, trzeźwy pozostaje od roku.
Jest zupełnie innym człowiekiem, stał się bardziej pewny siebie (kiedyś wstydził się że pije) stracił 15 kg, znalazł dobrze płatną prace i niby fajnie ale żadne z jego dzieci (jest nas trójka) nie mówi o nim - tata.
Wiem że nie przełamiemy tej bariery którą stworzył między nami.

Przeraża mnie jednak pewna sprawa.Nie potrafię być w ,,zdrowym związku" pakuje się w same bzdury zdradzałam i mnie zdradzano, zostawiałam bez powodu i cierpiałam później przez to.
Ktoś zaśpiewał ,,ściągam na siebie jakieś zasrane klęski..." u mnie jest podobnie.Tyle że robie to chyba specjalnie.

Chciała bym żyć dobrze.Za dziesięć lat dom z białym płotem i sielankowy nastrój ale sama w to nie wierze.
Rozumiecie o co mi chodzi?

[asia_z]

jeju... bardzo dużo nas jest.... za dużo zdecydowanie...
ja miałam nadzieje, że bedzie coraz lepiej, a jest nijak co prawda ojca nie ma, wyjechał tydzień temu do pracy do innego miasta, ale w niedziele jak mama zadzwoniła to był pijany wytrzymał 1.5 miesiąca. miałam nadzieje, że sie opamiętał ale gdzie tam ja mu nie ufam, nie wierze w to co mówi, bo jego obietnice są chwilowe. prawda jest taka, że mało komu potrafie zaufać. tylko z moim TŻ-tem czuje sie bezpiecznie...

[justme]

Hej, podbijam nasz wątek. U mnie na froncie bez zmian. Nie zapomnijcie o naszym wątku
Pozdr.

[Kasia.234]

Jestem DDA
Ten wątek odkryłam przed kilkoma godzinami i jak zaczęłam czytać to nie mogłam się oderwać. W większości wypowiedzi znalazłam to, co sama czuję, tylko nie zawsze umiem nazwać. Tak więc powiększam Wasze grono. Pozdrawiam Wszystkie DDA

[Ines-ka]

Napisane przez Kasia.234

Jestem DDA
Ten wątek odkryłam przed kilkoma godzinami i jak zaczęłam czytać to nie mogłam się oderwać. W większości wypowiedzi znalazłam to, co sama czuję, tylko nie zawsze umiem nazwać. Tak więc powiększam Wasze grono. Pozdrawiam Wszystkie DDA

Miło nam. Tak jakoś lekko o tym piszesz... Może powiesz o sobie coś więcej?

[Kasia.234]

Czytając wszystkie Wasze wypowiedzi zastanawiałam się, jak to wyglądało u mnie i co ja mogłabym napisać. No i tak to jest, że najpierw tysiące pomysłów a jak już przyjdzie co do czego, to pustka w głowie i brakuje słów.
Ines-ka - zgadzam się, piszę o tym dość lekko, a przynajmniej staram się tak. Jakiś czas temu uświadomiłam sobie, że nie mam wpływu na sytuację w rodzinie czy zachowanie innych osób, ale mam wpływ na siebie i postanowiłam sama decydować o tym, co się ze mną dzieje i co robię. Wiem, że to niełatwe, ale w ten sposób jakoś łatwiej mi o tym mówić czy myśleć.
Może niemały wpływ na to ma także fakt że mam kilka osób, które mogę nazwać przyjaciółmi i z którymi mogę o tym porozmawiać lub pomilczeć na ten temat.
Także Wam wszystkim życzę odnalezienia wśród znajomych takiej osoby, no i jeżeli chcecie coś zmienić w sobie to spróbujcie same decydować o własnym życiu. Ja zaczynałam od największych drobiazgów, ale warto było

pozdrawiam

[Kasia.234]

Tak się teraz zastanawiam, że może źle ujęłam to co miałam na myśli. Poprostu mam nadzieję że nie zostanę źle zrozumiana, bo być może ktoś odbierze moją wypowiedź jako lekceważącą, a to nie było moim zamiarem. Mam nadzieję, że tak nie będzie.
Postaram się teraz napisać cos o mojej sytuacji. W mojej rodzinie pił dziadek (nie żyje ponad 2 lata) i pije ojciec. Przez długi czas mieszkaliśmy razem, więc na podządku dziennym (a raczej wieczornym i nocnym) były awantury i kłótnie. Wystarczyło, że jeden z nich był pijany. Na szczęście po jakimś czasie ojciec zaczął wyjeżdzać za granicę, więc trochę się to uspokoiło. Później wyprowadziliśmy się od dziadków i znowu było lepiej. no i tak jest do teraz. Co kilka miesięcy ojciec przyjeżdza do domu i wtedy prędzej czy później "spotka gdzieś kolegę" z którym musiał porozmawiać no i wiadomo jak to się kończy. Często wraca niedopity i wtedy namawia nas żebyśmy się z nim napili bo on się stęsknił za nami i chce pogadać.
Na szczęście takich sytuacji jest coraz mniej, więc tak sobie myślę, że może coś tam do niego dociera i sam się zastanawia nad tym, co robi.

I jeszcze coś odnośnie mojej osoby. O tym, że jest coś takiego jak DDA dowiedziałam się jakiś rok temu z artykułu w gazecie. Poczytałam, pomyślałam że to o mnie i zastanowiłam się, co dalej. Myślałam o jakiejś terapi, ale jeszcze chyba do tego nie dojrzałam. Ja wychodzę z założenia, że jeśli czegoś nie można zmienić to należy to zaakceptować. Tak więc jeśli nie mogę zmienić czegoś w sobie to staram się to polubić.
Jesteśmy DDA i czy tego chcemy czy nie to będziemy nimi przez całe życie. Dlatego uważam że należy cieszyć się z dobrych rzeczy, które z tego wynikają, bo wiemy, że takie też są
Chciałam napisać tylko kilka słów, ale tak jakos samo popłynęło jak już zaczęłam
Pozdrawiam

[koKOro]

witaj Kasia.234 moja imienniczko

mnie ostatnio przytlacza moje DDA i wszystko co w tym temacie robie. Chcialabym zaczac od dobrej strony, czyli wyprowadzic sie z domu niestety jeszcze chwile musze poczekac...

ehhh...

[Kasia.234]

Będzie dobrze, musi być
A do tego czasu proponuję zająć myśli czymś innym. Mi bardzo pomaga czytanie, od dziecka jak tylko mogę to uciekam w świat książek.
Jestem DDA, ale na co dzień staram się myśleć inaczej, tzn. Jestem sobą i mam cechy DDA. Wydaje mi się że to też w jakiś sposób daje siłę do zmierzenia się z życiem.
Pozdrawiam

Dziewczyny napiszcie co u Was słychać

Ja od jakiegoś czasu szukam pracy, ale chyba za mało się staram, bo narazie nie widać efektów

[ahinsa]

Napisane przez Mrrau

Wiecie, o czym mówię - te wszystkie teorie o wybieraniu facetów według wzorca swojego ojca, przenoszenia zwyczajów ze swojej rodziny na nowopowstałą... Brrr.

To nawet nie tak... chodzi o identyfikacje z rolą, rolą, którą sie wyniosło z domu. Z rolą ofiary.
Jesli jest sie tego swiadomym - mozna walczyc

Pozdrawiam Was wszystkie

[koKOro]

mnie sie udało zmienić prace, najpierw musze przejsc jakies szkolenia a potem sie zobaczy, czy sie nadaje

a tak w ogole to chce mi sie spac, mam ochote poleniuchowac itp

[Kasia.234]

Fajnie, zazdroszcze
No i oczywiście trzymam kciuki

Ja ostatnio tylko leniuchuję i już mam tego dosyć, ale pocieszam się że to ostatnie takie chwile przed podjęciem pracy (mam nadzieję że to już niedługo )

[koKOro]

Kasia.234 na pewno Ci sie uda, tylko musisz sie za to wziac z kopyta

[justme]

Zazdroszczę wam dziewczyny z tą pracą, mnie na samą myśl o tym, że mam podjąć jakąś pracę to przechodzą mnie dreszcze. Jakoś strasznie się boję być za coś odpowiedzialna, mieć ludzi nad sobą i wogóle pracowac z nimi. Sama ze sobą nie mogę dojść do ładu, a co dopiero jeszcze poświęcać się jakiemuś zajęciu.

[koKOro]

bardzo dobrze Cie rozumiem justme jak szukalam tej pierwszej pracy bylam przerazona. Bardzo duzo pomogl mi moj TŻ, naprawde byl wielkim wsparciem. Motywacja do szukania byla chec poprawienia swojego losu. Nie chcialam byc juz tak zalezna od rodzicow. Moja mama wykorzystywala to czesto zeby mi dowalic.
Ogolnie to wiele razy czulam sie w pracy jak przerazone dziecko. Balam sie podjac jakiegokolwiek dzialania. Dopiero po jakims czasie jak sie spostrzeglam jaki mam problem, zaczelam troche z tym walczyc i okazalo sie, ze wiele moge
Czasem sobie mysle, ze trudne sytuacje to Nasza specjalnosc. jesli w siebie uwierzymy mozemy naprawde duzo

[Kasia.234]

Napisane przez koKOro

Motywacja do szukania byla chec poprawienia swojego losu.
Czasem sobie mysle, ze trudne sytuacje to Nasza specjalnosc. jesli w siebie uwierzymy mozemy naprawde duzo

Właśnie
W moim przypadku dużo pomogły mi moje studia, tam nauczyłam sie wiary w siebie i w swoje możliwości

[_Biedronka_]

Witam !

To mój pierwszy post i na dodatek właśnie tu, jestem dda - uświadomiona niedawno, ale też i od niedawna mam też odwagę z tym walczyć. Niestety zbliżają się święta, nienawidzę ich ble.... Ale w tym roku nie idę na święta nigdzie tylko sama zostaję przed telewizorem, bo nie jestem już w stanie znieść widoku mojego ojca. Oczywiście mam straszne wyrzuty sumienia i poczucie winy co powie rodzina, ale kiedyś muszę zrobić ten pierwszy krok, a jeśli nie teraz to kiedy