Wątpliwości?

[Astra]

Tylko tyle:ZAZDROSZCZE WAM WSZYSTKIM!!!!!!!!!!!

[narnie]

Hmmm...przyznam się,że dopiero po 3 latach znajomosci zooientowałam się,że to Moj Mężczyzna, za to moja mama (czego dowiedziałam sie niedługo po zaręczynach) wiedziała,że się pobierzemy w dniu kiedy pierwszy raz mnie odwiedził, jako najzwyklejszy kolega pomagający przy matmie ;P w sumie znamy sie 7lat,a jestesmy 4))

[czerwcowa_panna_mloda]

Tak czytam Wasze historie i popadam w coraz wieksze zdziwienie. Wniosek jest taki, ze w wiekszosci to mezczyzni pierwsi dojrzewaja do malzeństwa?!
3) Kiedy wasz facet dojrzał to tego mometu?
W moim przypadku równez bylo tak, ze inicjatywe przejął On. Oświadczył mi sie juz po 3 m-cach znajomości i bombardowal mnie sms-ami zaadresowanymi "moja przyszla żono" Wydaje mi sie, za kluczowa sprawa jest tutaj wiek partnera. Wiem z wlasnego doświadczenia, ze mezczyzna świadomie chce zalozyc rodzine ok. 30 roku zycia. Mój ma dokładnie 33, więc najwyzszy czas

2) Kiedy zrozumiałyście, ze chcecie wyjść za mąż?
Długo mnie to zawrotne tempo przerażało; czułam ze chce z nim byc, mieszkac, dzielic radosci i smutki, ale do perspektywy zamążpójścia dojrzałam dopiero po zakończeniu studiów, czyli ok. 0,5 roku temu;-) dokładnie potrzebowalam roku, aby sie przekonac czy faktycznie jest to mezczyzna mojego życia. W dniu naszej 1. rocznicy to ja pierwsza poruszylam temat daty ślubu...

1) Skad wiedziałyście, ze wasz związek jest gotowy na zalegalizowanie?
Wystarczy odpowiedziec sobie na 3 pytanie zasadnicze: czy go kocham, czy wiem i czuje on mnie równiez kocha, czy jestem szczesliwa! To wystarczy, czego chciec wiecej?
Szczere i odwzajemnionie uczucie to podstawa. Wazne sa tez oczywiscie wspólne pasje i podobne plany życiowe.
I to juz wszystko )))

Ps. Kiedys myślałam, ze trzeba miec wszystko, byc idealną i szukać ideału, teraz juz wiem, że najważniejsza jest po prostu szczera, odwzajemniona miłość...
Matko, jakaż głęboka myśl z tego wyszła, hi hi.

[gusia2120]

Jesteamy razem ponad 6 lat, zareczylismy sie po roku......ale bylismy bardzo mlodzi, ja 17 on 18, wiec nie bylo mowy o niczym wiecej.
Nastepne lata obfitowaly w rozne problemy, ale kilka dni temu postanowilam, ze nie chce juz tak dluzej zyc, na kocia lape, chcialam miec konkretna perspektywe, no i wyslalam ni z gruszki ni z pietruszki sms czy sie ze mna ozeni w lipcu 2007
Byl totalnie oszolomiony, zaskoczony, nie wiem co jeszcze, ale bila od niego taka radosc, ze to wreszcie powiedzialam, ze dzieki tym slowom zmienilam bardzo duzo w postrzeganiu naszego zwiazku.
Widze jak sie zmienil, ten rok juz nie zapowiada sie tak jak poprzednie, bo jestesmy znow o krok szczesliwsi

[Gothic_Daisy]

czerwcowa, a widzisz a moje doświadczenie mówi, że wiek wcale nie gra znaczenia Mój Luby ma 20 parę lat i chce założyć rodzinę. A moi ex w okolicach 30 absolutnie nie mieli tego zamiaru Po prostu niektórzy dojrzewają szybciej, niektórzy później

[czerwcowa_panna_mloda]

Gothic_Daisy
Tu oczywiście się z Tobą zgodzę, nie ma reguły. Po prostu ze swojego doświadczenia, czy opowiadań znajomych wynika, że w WIĘKSZOŚCI panowie po 30. są gotowi do małżeństwa. Zatem, Twój partner to unikat
Gratuluję!

[czerwcowa_panna_mloda]

Gusia2120
Tobie z kolei gratuluje odwagi.
Nie wiem czy ja bym jako pierwsza zaproponowała facetowi małżeństwo (po raz drugi...).
Wolałam wysyłać bardzo wyrazne sygnały ;-) i czekać na jego ruch.
Na pewno u mnie wynika to z przeszłości, bo juz raz, nie tak dawno temu, pierwsza oświadczyłam sie chłopakowi (nota bene równieśnikowi!) i zostałam odtrącona.
Tym razem się udało..., mam nadzieje Do ślubu jeszcze kilka m-cy, hi hi.

[gusia2120]

Napisane przez czerwcowa_panna_mloda

Gusia2120
Tobie z kolei gratuluje odwagi.
Nie wiem czy ja bym jako pierwsza zaproponowała facetowi małżeństwo (po raz drugi...).
Wolałam wysyłać bardzo wyrazne sygnały ;-) i czekać na jego ruch.
Na pewno u mnie wynika to z przeszłości, bo juz raz, nie tak dawno temu, pierwsza oświadczyłam sie chłopakowi (nota bene równieśnikowi!) i zostałam odtrącona.
Tym razem się udało..., mam nadzieje Do ślubu jeszcze kilka m-cy, hi hi.

Nie obawialam sie, potraktowalam tego sms jako swietna zabawe, liczylam sie rowniez z czyms w rodzaju "na razie nie planujmy konkretnej daty, nie wiadomo jak bedzie" albo "zobaczymy". Ale kurcze nie wiem jak to wyjasnic, znamy sie tak dobrze, ze po prostu wiedzialam, ze z takimi rzeczami moge walic jak w dym

PS. Czerwcowa fajnie sie masz, ze to juz tak niedlugo Gratuluje

[czerwcowa_panna_mloda]

PS. Czerwcowa fajnie sie masz, ze to juz tak niedlugo Gratuluje
__________________

Dziekuje, dziekuje Tez sie ciesze.
Tylko ze niestety, za pozno wzielismy sie za zalatwianie spraw "slubnych", W rezultacie musielismy przesunac date na 9.09. Ciesze sie z 1 strony, bo mamy duzo czasu i na bank dopniemy wszystko na ostatni guzik, ale z 2. strony juz bym chciala zalozyc te obrączke, echWiadomo o co chodzi...

[Agaw'a]

Napisane przez Masza_20

To milo Agaw'a ze cie podnioslam na duchu Milo wiedziec, ze nie wszystkie mamy takich "domyslnych" facetow jak dziewczyny w postach wyzej. Gratuluje ci zareczyn Ja jeszcze musze poczekac, ale moze juz niedlugo, jakies 4 tygodnie lub krocej Juz tak tesknie za nim i nawet bez tego pierscionka przyjme go z otwartymi rekami w koncu to facet mojego zycia

Dziekuje Jestem naprawde szczesliwa
Slub planujemy na przyszly rok.

[Brzuszek]

Każda z Was w tym wątku jest szczęśliwa, radosna z optymizmem patrząca na przyszłość... I bardzo dobrze
Mam jednak w związku z tym pytanie, bo nie wiem czy to ja jestem jakaś inna czy co... Ale żadna z Was nie pisze o tym, że ma troszkę wątpliwości, że jest ciutkę tym wszystkim przerażona, że boi się tego troszkę co życie przyniesie...

Ja kocham swego TŻ jednakże troszkę mam obawy związane z przyszłością, boję się np. co będzie jeśli np. on straci pracę a ja do tej pory nowej nie znajdę, albo że coś innego w przyszłości...
Głupio się z tym czuję, mam też wyrzuty sumienia, bo skoro wszyscy zawsze są przed ślubem wszystkiego pewni i szczęśliwi oraz optymistycznie nastawieni, to może ja jestem jakaś głupia... albo może to coś oznacza, tylko ja o tym nie wiem (tzn. nie wierzę w żadne zabobony i przesądy) ale...

[zuzaneczka]

Witaj
moim zdaniem wątpliwości są zjawiskiem normalnym. W końcu ślub to deklaracja na całe życie. Chyba nikt nie potrafi powiedzieć że jest wszystkiego pewien na 100%, zwłaszcza że nie wiadomo co życie przyniesie.
Tryskamy radością i optymizmem, ale miesza się to ze stresem i obawami. To normalne. Nic się nie przejmuj i wracaj do wiru przygotowań

[Frecia_28]

Brzuszku radość i szczęście mieszają się z niepewnością i obawami. A o co?? O wszystko. Tym bardziej, że Mój M. jeszcze nie pracuje a ja zamierzam iść do studium dziennego. Mój M. broni pracy mgr w czerwcu i będzie szukał pracy a jak nie znajdzie?? Dużo jest tych obaw ale gdybym o nich myślała to nigdy bym za mąż nie wyszła bo przecież wszystko się może zdażyć. Michał miał większe obawy związane z pracą i tym że nie jest w stanie dać mi oparcia i zabezpieczenia, że nie jest w stanie wyżywić rodziny - teraz jest dobrej myśli owszem nadal pojawiają się czarne myśli ale wierzymy, że damy sobie radę
Razem będzie łatwiej. Ja tak sobie myślę, że skoro moi rodzice podołali wyzwaniom ( kilka lat mieszkali u swoich rodziców dopiero gdy tata dostał prace na śląsku to zamieszkali sami) to my też sobie poradzimy. Pomału pomału dojdziemy do celu Przeszody są po to żeby je przeskoczyć!!

[Taverney]

To nie tak. Myślę, że każda z nas ma pietra, jak to będzie, czy poradzimy sobie finansowo, czy będziemy potrafili ze sobą żyć, jaka będzie nasza przyszłość. radość jest i owszem, ale i obawy nie mniejsze...
No i pomyśl sobie, jesteście razem, kochacie się, możecie na siebie liczyć, wspieracie się, a jak pojawiają się trudności, łatwiej je znieść i pokonać we dwoje! Nie mam racji?
Daltego ta wspólna droga jest taka ważna, dlatego jest radość, że się na nią wchodzi. Życie nie jest usłane różami, ale w małżeństwie, we dwoje może być łatwiejsze. I tego Ci życzę
Ważne, żeby zawsze znaleźć powód do radości,a jeśli ślub może nim być, to dlaczego nie być zakochaną, radosną panną młodą?

[serducho]

Wiecie co? Te obawy sa w pelni uzasadnione!Ja jestem juz ponad 10 lat po slubie,i wiem,co mowie.Nie zawsze jest wszystko super,nie zawsze sie wszystko uklada tak,jakby sie tego chcialo.Ale idac do slubu powinno sie byc pewnym tego,ze tylko z ta osoba chce sie spedzic reszte zycia!A jak oboje tego samego chca,to nawet jak jest czasami zle,wszystko wyjdzie na dobre!
Sorry,ale wiele par bardzo koncentruje sie na slubie i weselu,a nie mysli.......co dalej!Slub i wesele to dopiero poczatek zycia razem.Trzeba sie "nastawic"na druga osobe,na jej przyzwyczajenia,itp.

[Frecia_28]

Napisane przez Taverney

To nie tak. Myślę, że każda z nas ma pietra, jak to będzie, czy poradzimy sobie finansowo, czy będziemy potrafili ze sobą żyć, jaka będzie nasza przyszłość. radość jest i owszem, ale i obawy nie mniejsze...
No i pomyśl sobie, jesteście razem, kochacie się, możecie na siebie liczyć, wspieracie się, a jak pojawiają się trudności, łatwiej je znieść i pokonać we dwoje! Nie mam racji?
Daltego ta wspólna droga jest taka ważna, dlatego jest radość, że się na nią wchodzi. Życie nie jest usłane różami, ale w małżeństwie, we dwoje może być łatwiejsze. I tego Ci życzę
Ważne, żeby zawsze znaleźć powód do radości,a jeśli ślub może nim być, to dlaczego nie być zakochaną, radosną panną młodą?

Chyba mnie jakoś źle zrozumiałaś.
miałam na myśli to że razem napewno sobie damy radę z przeciwnościami. Zresztą napisałam o tym w poście.

[gosiah]

Myślę, że to jest całkowicie naturalne, że odczuwamy pewne obawy. W sumie obawa przed zmianami (i chodzi nie tylko o ślub i wiązanie się z kimś na dobre i złe, ale też inne życiowe zmiany) jest całkowicie normalnym odruchem. Ale wydaje mi się, że nie można pozwolić, żeby te drobne obawy przyćmiły radość z tego ważnego wydarzenia. Szczególnie, jeżeli decyzja o ślubie jest przemyślana i podjęta w odpowiednim momencie życia. W naszym przypadku - oboje z moim TŻ jesteśmy zapobiegliwi i tacy "poukładani", więc najważniejsze sprawy zapewniliśmy sobie przed ślubem- oboje po studiach, pracujemy, mamy mieszkanko, na razie wynajęte (czekamy na nasze własne). Chcieliśmy być najpierw samodzielni i w miarę niezależni od rodziców. Jesteśmy ze sobą od ośmiu lat, ale czekaliśmy ze ślubem na odpowiedni moment. Może to wynika z naszych charakterów, że nie lubimy zdawać się na całkowity przypadek i stwierdzenie "jakoś to będzie". Ale mimo to, nie uważam, że wszystko się da w życiu zaplanować. Nigdy się nie wiadomo, co życie przyniesie. Najważniejsze jest to, aby być pewnym, że można liczyć na tę druga połówkę w dobrych i złych chwilach. A jeżeli przy Twoim boku będzie ktoś taki, to nawet, jeżeli przyszłość będzie niepewna i wcale nie będzie się rysować różowo, będziesz mogła być spokojna, że razem znajdziecie rozwiązanie, będziecie dla siebie wsparciem i pokonacie wszystkie przeciwności... Życzę więc dużo uśmiechu w Dniu Ślubu i przez resztę wspólnego życia

[nejka]

jakis czas temu jedna z nas pisala ze ma watpliwosci. Moim zdniam to normalne

[Ray]

kazda tak ma ja tez sie boje gdzie my mieszkiac bedziemy jak on straci prace albo jak bede zyc... albo co bedzie jak pojawi sie dziecko normalne to chyba

[desdemona1984]

to wszystko czuje się w serduszku... i nie ma wątpliwości... tak po prostu... ja w pewnym momencie poczułam sie jak małe dziecko: ja go chcę, juz na zawsze. I już! Jak mała dziewczynka, która w sklepię z zabawkami zobaczyła ładna lalakę... tą i tylko tą...
Jeszcze dodam że z moim przyszłym mężem znamy się 13 miesięcy, 2 miesiące temy PB oswiadczył mi sie i slub bierzemy w sierpniu przyszłego roku
Nie mam co do tego wątpliwości...
pozdrawiam wszystkie przyszłe PANNY MŁODE

[ktosia86]

To się czuje po prostu.Przychodzi chyba taki moment, że nie można sobie wyobrazić życia bez tej drugiej osoby i jest się pewnym tej wspólnej przyszłości.W dużym stopniu trzeba też do tego dojrzeć, bo decyzję można podjąć łatwo, czasem pod wpływem chwili,a potem coś z tym trzeba dalej zrobić.Czuję, że jestem gotowa na ślub,ale ze względów praktycznych i finansowych na razie musimy go trochę odłożyć.Chcemy najpierw skończyć studia, uzbierać jakieś pieniążki na start, tak żeby całym przygotowaniom do ślubu nie towarzyszyło pytanie "Co dalej zrobimy?I skąd weźmiemy na to pieniądze"

[Ray]

dokladnie to sie czuje... myslisz sobie jak to razem bedziecie starzy co bediecie robic... jak bedzie wygladac wasze wspolne zycie wasza dzidzia... jak bedziecie razem na wakacjach z synem czy corka i wiesz ze wlasniego tego chcesz a jesli warunki pozwalaja byc razem to nie ma zadnych przeszkod

[m.a.r.t.a]

Chyba nie będę oryginalna jak powiem, że to sie czuje.Mamy wspólne plany na przyszłość co za tym idzie zmajstrowanie bobasa, kupno nowego domu itd.Do tej decyzji trzeba było dojrzeć....czeste rozmowy o zlegalizowaniu związku tez maja wpływ na jego zrealizowanie, a teraz jestesmy na etapie znalezienia odpowiedniego lokalu z którym podpiszemy umowe .Data slubu juz istnieje

[Wisienki]

ho ho ho - ale mi się wątek rozwinął, myslałam ze umarł już śmiercią naturalną , a tak poza tym gartuluje wam dzieczynki

[agnes23]

To się czuje poprostu. Sami od siebie zaczęliśmy coraz częściej o tym rozmawiać, planować. No i tak jakoś wyszło. Czuje się tę potrzebę bycia ze sobą non stop. Myślałam zawsze, że to będzie moja inicjatywa, ale w sumie wyszło to z obu stron jednocześnie i tak jakoś pomału przygotowujemy się do wesela.

[asiuk]

A miałyście, dziewczyny, jakiekolwiek wątpliwości? Nie chodzi mi o jakieś poważne dylematy, ale przelotne myśli "czy to na pewno jest TO?"

[330ac05f58e92fb009c16c728075bdbac5dfe64a_5eb9d9034ca21]

Hm.....a ja może troszkę z drugiej strony....byłam w związku 7 lat, po pięciu latach nastąpiły zaręczyny....na początku związku nie wiedziałam czy to jest TEN mężczyzna, byłam młoda i przekonywałam samą siebie, że muszę go lepiej poznać....efekt? odwlekałam decyzję o wspólnym życiu tłumacząc to studiami, pracą itp....aż w końcu dotarło do mnie, że im dłuzej go znam tym bardziej przekonuję się ,że na pewno nie chcę z nim być do końca życia, nie chcę brać z nim ślubu....czyli jest to chyba tak jak pisały dziewczyny....to sie czuję lub nie, nie można się oszukiwać, że jeżeli pochodzę z nim dłużej to może jednak stwierdzę w końcu że to jest to.........

[m.a.r.t.a]

[1=330ac05f58e92fb009c16c7 28075bdbac5dfe64a_5eb9d90 34ca21;3314255](...)czyli jest to chyba tak jak pisały dziewczyny....to sie czuję lub nie, nie można się oszukiwać, że jeżeli pochodzę z nim dłużej to może jednak stwierdzę w końcu że to jest to.........[/quote]

Jestem podobnego zdania i mam nadzieje ze teraz jestes z kims kogo jestes pewna, ze to własnie ten

[Żaneta19]

MOJ MALUTKI POSCIK DOTYCZY WASZYCH MEZCZYZN I JAK ZACHOWUJA SIE NA SLOWO SLUB LUB JAK ZACHOWUJA SIE PRZED SLUBEM. NAPISZE WAM ZE MOJ PRZYSZLY MAZ NA SLOWO SLUB REAGUJE W STYLU TERAZ! NATYCHMIAST! JAK NAJSZYBCIEJ! A JAAAA........ NIESTETY NA ODWROTNIE W STYLU NIE MAMY ZA CO MUSIM POCZEKAC... ZAMIENIC MIESZKANIE ...TP Z WIADOMYCH PRZYCZYN MALZENSTWO MIESZKAJACE Z BABCIA W JEDNYM MALYM 18METROWYM POKOIKU TO CHYBA NIE JEST FAJNE DLA NIEGO MOTYWACJA JEST TO ZE UZNAL ZE JAK WEZMIEMY SLUB TO BEDZIE PEWIEN ZE JESTEM TYLKO JEGO EGOISTYCZNIE I NIESLUSZNIE ALE COZ ZROBIC A JAK JEST Z WASZYMI ??

[natali86]

To mój Tż jest odwrotny do Twojego Jak tylko usłyszał z moich ust słowo slub to od razu mówi "jeszcze jest czas", 'zobaczymy pózniej", "przyjdzie na to pora". Normalka , odkłada ta decyzję ile moze. Teraz się mu umyslało Mercedesa kupic, no i decyzja ze wzgledów finansowych odsuwa się w czasie.
Natomiast ja, reaguje tak jak Twój Tz, ze wystarczy powiedzieć słówko a ja juz szykuje, planuje, kombinuje i wymyslam jak to będzie. Już, zaraz, teraz moge wychodzić za mąż. Wcale nie zwracam uwagi ze mieszkanko małe, czy że samochód trzeba zmienic.