Przyjaciel vs chłopak

[summerrain]

Kamila (przyjaciel) poznałam rok temu i od tego czasu jesteśmy praktycznie nierozłączni. Choć dzieli nas duża odległość to często do siebie przyjeżdżamy, wyjeżdżamy gdzieś razem, imprezujemy. Ogólnie rzecz biorąc: jest świetnie.
W ciągu tego roku miałam dwóch chłopaków (w tym z jednym teraz jestem od jakichś 3 ms ). Pierwszy łatwo zaakceptował obecność Kamila w moim życiu. Jednak Kacper nie za bardzo potrafi się z tym pogodzić. Niby nie robi mi wyrzutów, ale widzę, że nie czuje się z tym komfortowo. Tłumaczyłam mu to, zapewniałam i chyba jest lepiej ale jednak wydaje mi się, że nie do końca jest okej.

Myślicie, że nie powinnam się tym przejmować. Że faceci już tak po prostu mają, że są zazdrośni nawet jak nie muszą? Czy może powinnam z nim jednak jeszcze raz pogadać? Co powinnam mu jeszcze powiedzieć?

I od razu uprzedzam pytania: Kamil jest tylko moim przyjacielem. Jest w 100% hetero, ale nie będziemy w związku bo łączy nas przyjaźń. Kocham go i nie wyobrażam sobie bez niego życia, ale to przyjaźń i tyle. Z mojej strony i z jego strony też. Zresztą on też ma dziewczynę.

Wiem, że to błahy problem, ale potrzebuję żeby ktoś popatrzył na to świeżym okiem

[Ostre wasabi]

Napisane przez summerrain

Kamila (przyjaciel) poznałam rok temu i od tego czasu jesteśmy praktycznie nierozłączni. Choć dzieli nas duża odległość to często do siebie przyjeżdżamy, wyjeżdżamy gdzieś razem, imprezujemy. Ogólnie rzecz biorąc: jest świetnie.
W ciągu tego roku miałam dwóch chłopaków (w tym z jednym teraz jestem od jakichś 3 ms ). Pierwszy łatwo zaakceptował obecność Kamila w moim życiu. Jednak Kacper nie za bardzo potrafi się z tym pogodzić. Niby nie robi mi wyrzutów, ale widzę, że nie czuje się z tym komfortowo. Tłumaczyłam mu to, zapewniałam i chyba jest lepiej ale jednak wydaje mi się, że nie do końca jest okej.

Myślicie, że nie powinnam się tym przejmować. Że faceci już tak po prostu mają, że są zazdrośni nawet jak nie muszą? Czy może powinnam z nim jednak jeszcze raz pogadać? Co powinnam mu jeszcze powiedzieć?

I od razu uprzedzam pytania: Kamil jest tylko moim przyjacielem. Jest w 100% hetero, ale nie będziemy w związku bo łączy nas przyjaźń. Kocham go i nie wyobrażam sobie bez niego życia, ale to przyjaźń i tyle. Z mojej strony i z jego strony też. Zresztą on też ma dziewczynę.

Wiem, że to błahy problem, ale potrzebuję żeby ktoś popatrzył na to świeżym okiem

Proponuję żebyście np. często wychodzili wspólnie całą czwórką. Wtedy facet będzie czuł się bezpiecznie widząc że Twój przyjaciel również ma dziewczynę

[201605300922]

Napisane przez Ostre wasabi

Proponuję żebyście np. często wychodzili wspólnie całą czwórką. Wtedy facet będzie czuł się bezpiecznie widząc że Twój przyjaciel również ma dziewczynę

dokładnie. A facetowi się w sumie nie dziwię, też nie byłabym super-szczęśliwa, gdyby mój facet miałby taką przyjaciółkę. Trochę siebie znam, jak ktoś nie ma super wysokiego poczucia własnej wartości, to jak mu zależy to w takiej sytuacji czuje się cholernie niepewnie.

[mpt]

Nie wierzę w takie przyjaźnie na dłuższą metę, więc i facetowi się nie dziwię.

[normalnyFacet]

Może swoim zachowaniem wobec przyjaciela irytujesz swoich facetów?

Też tak może być.

[Agentka o 100 twarzach]

Ja również popieram wspólne spotkania. Sama przyjaźnię się ze swoim BYŁYM i wiem, że jest to znajomość do usranej śmierci (), dlatego też obecnego chłopaka zapoznałam z nim. Pewnie byłaby jakaś uzasadniona zazdrość, gdyby panowie się nie poznali. Uniknęłam jednak tego, aranżując wspólne wypady na miasto. Chłopaki się poznali, nawet polubili, a mój facet widzi, że jestem wobec niego fair i nie ma dla niego żadnego zagrożenia. Polecam i Tobie!

[klempaa]

Napisane przez summerrain

Kamila (przyjaciel) poznałam rok temu i od tego czasu jesteśmy praktycznie nierozłączni. Choć dzieli nas duża odległość to często do siebie przyjeżdżamy, wyjeżdżamy gdzieś razem, imprezujemy. Ogólnie rzecz biorąc: jest świetnie.
W ciągu tego roku miałam dwóch chłopaków (w tym z jednym teraz jestem od jakichś 3 ms ). Pierwszy łatwo zaakceptował obecność Kamila w moim życiu. Jednak Kacper nie za bardzo potrafi się z tym pogodzić. Niby nie robi mi wyrzutów, ale widzę, że nie czuje się z tym komfortowo. Tłumaczyłam mu to, zapewniałam i chyba jest lepiej ale jednak wydaje mi się, że nie do końca jest okej.

Myślicie, że nie powinnam się tym przejmować. Że faceci już tak po prostu mają, że są zazdrośni nawet jak nie muszą? Czy może powinnam z nim jednak jeszcze raz pogadać? Co powinnam mu jeszcze powiedzieć?

I od razu uprzedzam pytania: Kamil jest tylko moim przyjacielem. Jest w 100% hetero, ale nie będziemy w związku bo łączy nas przyjaźń. Kocham go i nie wyobrażam sobie bez niego życia, ale to przyjaźń i tyle. Z mojej strony i z jego strony też. Zresztą on też ma dziewczynę.

Wiem, że to błahy problem, ale potrzebuję żeby ktoś popatrzył na to świeżym okiem

Hm, roczna przyjaźń to mocno świeża sprawa - szczególnie, ze mam wrażenie, że mocno się sprawą zachłysnęłaś (ja po roku związku to dopiero zaczęłam myslec, ze kocham TŻta, a Ty po roku od poznania faceta nazywasz go przyjacielem i mowisz, ze go jako tego przyjaciela kochasz...?).
Wyjście z tej sytuacji - tak jak dziewczyny piszą: zapoznaj ich ze sobą. Idźcie sobie we 4 na jakąś kawę, niech przyjadą do was czy cokolwiek takiego. Myslę, ze to powinno atmosferę oczyscic

[Kaja-ja]

Myślę podobnie jak klempa. Roczna "przyjaźń" to bardzo świeża sprawa. Wiadomo, że każdy nazywa swoich znajomych jak chce, ale ja Przyjaciółmi nazywam ludzi, których znam 5,7,8 lat. Jak przysłowiowe łyse konie.

I nie dziwię się Twojemu TŻ, że czuje się niezręcznie... bo tak jak napisała klempa - chyba trochę się zachłysnęłaś tą "przyjaźnią".
Natomiast, faktycznie powinnaś pogadać z TŻ, zapoznać ich. I pamiętaj, że to Twój TŻ jest na pierwszym miejscu. Więc kiedy się spotkacie, nie skaczesz wokół swojego przyjaciela, tylko większość uwagi skupiasz na TŻ. Bo inaczej faktycznie będzie miał powody, by poczuć się zagrożony.

[kate3388]

Wyjezdzamy,imprezujemy,sp otykamy sie...jest swietnie....ej! ja tak moglabym napisac o przyjaciolce ktora znam 19 lat,czy drugiej ktora znam 8, ale nie po roku byc taka pewna sowjego rpzyjaciela

osobiscie przeszkadzalaby mi taka damska przyjaciolka u mojego faceta tym bardziej nie taka od piaskownicy,bo rodziny sie przyjaznia i wychowywali sie razem jak brat z siostra,
ale roczna nowa znajomosc...i juz pewnosc ze to po grob...

[madana]

od tego czasu jesteśmy praktycznie nierozłączni. Choć dzieli nas duża odległość to często do siebie przyjeżdżamy, wyjeżdżamy gdzieś razem, imprezujemy. Ogólnie rzecz biorąc: jest świetnie.

- no i próbuję sobie wyobrazić siebie na tym miejscu, gdy mój chłop tak ma- no i nie pasuje mi; tym bardziej, że nie mówimy o przyjaźni od dziecięcia, co to razem przedszkole, podstawówka, gimnazjum, liceum i studia razem się spędziło, a chłop to byłby nowy nabytek, a o ZALEDWIE rocznej znajomości, szumnie przyjaźnią zwanej. Nie, mnie tam to nie pasowałoby i nie mam nawet co udawać, że jest inaczej.
Ale próbuj, może w końcu znajdziesz takiego, któremu t nie przeszkadza.

[bleef]

Gdy pojawi się jakiś poważniejszy problem olejesz chłopaka (tego lub kolejnego) i zaczniesz "spotykać się z przyjacielem". Wystarczy, że będzie cierpliwy i zaczeka na odpowiedni moment. Możesz sama sobie tłumaczyć, że tak nie będzie, że to tylko/aż przyjaźń ale wcześniej czy później przypomnisz sobie o tym co tu przeczytałaś. Znam zbyt wiele przypadków, gdy tak właśnie się to kończyło.

Życzę Ci żebyś była wyjątkiem od reguły.

[summerrain]

No dobrze, możne faktycznie ma prawo mu to nie pasować. I faktycznie może powinniśmy częściej wychodzić we czwórkę. Spróbuję tak jak jedna z Was to określiła "oczyścić atmosferę"


Ale nie zgodzę się z tym, że jeśli nazywamy kogoś przyjacielem to jest to osoba, którą tam znamy kilka lat itd. Bo miałam taką przyjaciółkę i nawet te kilka lat się okazało jak wyraźnie niewystarczająco
Może i trochę się "zachłysnęłam" tą przyjaźnią, ale poznałam Kamila w ciężkim okresie i ufam mu w 100% i wiem, że mam do tego podstawy. Więc wg. mnie takie mówienie, że prawdziwa przyjaźń to dopiero po x latach jest bez sensu.

[InkluzjaOstateczna]

Napisane przez mpt

Nie wierzę w takie przyjaźnie na dłuższą metę, więc i facetowi się nie dziwię.

Ja też

[madana]

Napisane przez summerrain

No dobrze, możne faktycznie ma prawo mu to nie pasować. I faktycznie może powinniśmy częściej wychodzić we czwórkę. Spróbuję tak jak jedna z Was to określiła "oczyścić atmosferę"


Ale nie zgodzę się z tym, że jeśli nazywamy kogoś przyjacielem to jest to osoba, którą tam znamy kilka lat itd. Bo miałam taką przyjaciółkę i nawet te kilka lat się okazało jak wyraźnie niewystarczająco
Może i trochę się "zachłysnęłam" tą przyjaźnią, ale poznałam Kamila w ciężkim okresie i ufam mu w 100% i wiem, że mam do tego podstawy. Więc wg. mnie takie mówienie, że prawdziwa przyjaźń to dopiero po x latach jest bez sensu.

- wbrew pozorom, ważne sprawy wymagają czasu, tu piszesz o chłopaku, którego znasz od roku i od początku dzieli was duża odległość, jako przyjacielu, któremu ufasz na 100%- nie umiałabym w ten sposób powiedzieć o tak krótko znanej osobie, tym bardziej, że nie przebywacie ze sobą na co dzień.