Polecamy:

Ervisha · 2012-03-14, 11:39

Cytat:

Napisane przez olik187

ja w szpitalu W WARSZAWIE to właśnie czułam się jak na kolonii;D

To ja tak czułam sie DSK w Lublinie

Pielęgniarki były jak ciocie

olik187 · 2012-03-14, 14:17

Cytat:

Napisane przez Ervisha

To ja tak czułam sie DSK w Lublinie

Pielęgniarki były jak ciocie

no u mnie większość pielęgniarek traktowałam jak kogoś z rodziny

Ervisha · 2012-03-14, 15:47

bo były miłe i nie traktowały Cię z góry jak to bywa zazwyczaj przy ED

olik187 · 2012-03-14, 16:00

dokładnie tak

Mirana13 · 2012-04-07, 17:38

Ja tam nie wspominam personelu ze szpitala miło;/

Ervisha · 2012-04-09, 09:30

Cytat:

Napisane przez Mirana13

Ja tam nie wspominam personelu ze szpitala miło;/

Zalezy od szpitala

Ilta · 2012-04-09, 13:28

Cytat:

Napisane przez Ervisha

Zalezy od szpitala

Moim zdaniem od personelu. Czasami jest szpital gdzie wspomina się straszną kadrę i jedną miłą panią

Ale spojrzałabym też z tej strony, że czasami obiektywnie kadra leczy bardzo dobrze, ale choroba jaką się ma walczy niejako z jej wytępieniem i cokolwiek kadra nie zrobi a jest nie po myśli tej choroby jest automatycznie odbierane jako robienie na złość, niesprawidliwość, niezrozumienie etc. etc.
Nie mówię , że tak jest w każdym przypadku, ale im mniejsza motywacja do leczenia tym większe ryzyko, że takie się wspomnienia zachowa.

tapetka22 · 2012-04-09, 14:30

Cytat:

Napisane przez Ilta

Moim zdaniem od personelu. Czasami jest szpital gdzie wspomina się straszną kadrę i jedną miłą panią

Ale spojrzałabym też z tej strony, że czasami obiektywnie kadra leczy bardzo dobrze, ale choroba jaką się ma walczy niejako z jej wytępieniem i cokolwiek kadra nie zrobi a jest nie po myśli tej choroby jest automatycznie odbierane jako robienie na złość, niesprawidliwość, niezrozumienie etc. etc.
Nie mówię , że tak jest w każdym przypadku, ale im mniejsza motywacja do leczenia tym większe ryzyko, że takie się wspomnienia zachowa.

zgadzam się.
dlatego ja kadrę w większości lubiłam, pobyty w szpitalu też
nie lubiłam tylko tuczenia..

Mirana13 · 2012-04-09, 16:48

Cytat:

Napisane przez Ervisha

Zalezy od szpitala

Ja byłam w Warszawie na Sobieskiego.

olik187 · 2012-04-10, 08:38

Cytat:

Napisane przez Mirana13

Ja byłam w Warszawie na Sobieskiego.

ja tez tam byłam i perSonel miło wspominam;p no dobra oprócz jednej pielęgniarki;D

Ervisha · 2012-04-10, 08:46

zawsze sie znajdzie taka jedna lub dwie

Ewelina093 · 2012-04-10, 12:34

Cytat:

Napisane przez olik187

ja tez tam byłam i perSonel miło wspominam;p no dobra oprócz jednej pielęgniarki;D

Oluś zaraz potem jak wyszłaś nasza ulubiona pielęgniarka została przeniesiona po nie miłym incydencie.
Moim zdaniem nasze opinie o personelu zmieniają się w ciągu pobytu, ponieważ czym dłużej tak jesteśmy tych lepiej nas poznają i ufają.

olik187 · 2012-04-10, 19:20

Cytat:

Napisane przez Ewelina093

Oluś zaraz potem jak wyszłaś nasza ulubiona pielęgniarka została przeniesiona po nie miłym incydencie.
Moim zdaniem nasze opinie o personelu zmieniają się w ciągu pobytu, ponieważ czym dłużej tak jesteśmy tych lepiej nas poznają i ufają.

hehe no tak została przeniesiona ale ja 2 miesiące musiałąm z nią wytrzymać i z tymi jej podejrzeniami o to że ćwicze w szafie hehe;D

M92 · 2012-04-10, 19:55

No nie mówcie, że "Zocha" już nie męczy "młodych nienormalnych"! :P Kurcze, a tyle wesołych akcji z nią było :P

olik187 · 2012-04-10, 20:10

Cytat:

Napisane przez M92

No nie mówcie, że "Zocha" już nie męczy "młodych nienormalnych"! :P Kurcze, a tyle wesołych akcji z nią było :P

no nie;p zochę zwolnili za pewną akcje;D ehhe

Ervisha · 2012-04-11, 08:17

A co takiego zrobiłą Zocha

gosinek13 · 2012-04-12, 08:58

ej, szpital pomaga ? Czy tylko pogłębia chorobe ? Wiecie coś o szpitalu w gdańsku na Srebrzysku ??

olik187 · 2012-04-12, 11:01

Cytat:

Napisane przez gosinek13

ej, szpital pomaga ? Czy tylko pogłębia chorobe ? Wiecie coś o szpitalu w gdańsku na Srebrzysku ??

jeśli chodzi o mnie to mi pomógł...gdyby nie szpital to już by mnie tu nie było...a byłam w warszawie na sobieskiego

Ervisha · 2012-04-12, 11:17

zgadzam sie, ale to tez zalezy od szpitala. Wazne by była opieka psychologiczna

Ewelina093 · 2012-04-12, 14:17

Cytat:

Napisane przez olik187

jeśli chodzi o mnie to mi pomógł...gdyby nie szpital to już by mnie tu nie było...a byłam w warszawie na sobieskiego

Mi tak jak Oli pomógł. Jednak wiele dziewczyn od nas z oddziału po raz kolejny chudły więc to chyba zależy także od psychiki i nastawienia

Ervisha · 2012-04-12, 14:19

Cytat:

Napisane przez Ewelina093

Mi tak jak Oli pomógł. Jednak wiele dziewczyn od nas z oddziału po raz kolejny chudły więc to chyba zależy także od psychiki i nastawienia

zgadzam sie 100%, ale jak pisałam nie zapominajmy o terapii i opiece psychologa, która jest niezbędna

Naka_Mika · 2012-04-12, 15:18

Cytat:

Napisane przez gosinek13

ej, szpital pomaga ? Czy tylko pogłębia chorobe ? Wiecie coś o szpitalu w gdańsku na Srebrzysku ??

Byłam tam ponad 4 lata temu, bardzo dobrze wspominam spędzony tam czas. Nic i nikt mi tak nie pomógł jak tamten pobyt. Przynajmniej "za mojej kadencji" opieka i warunki były tam (przynajmniej dla mnie) rewelacyjne, zwłaszcza, że miałam porównanie do tego jak traktują pacjentów w Wojewódzkim szpitalu psychiatrycznym w Olsztynie. Bardzo miły personel, zawsze mogłam liczyć na wsparcie pielęgniarek, miały świetny kontakt z pacjentami. Tam tez trafiłam na niesamowitą terapeutkę, nigdy później nie znalazłam tak dobrej. Bardzo żałuję, że nie mogłam kontynuować z nią terapii. Osobiście bardzo polecam ten szpital, aczkolwiek nie wiem jak jest w innych, byłam tylko w dwóch, w Olsztynie i w Gdańsku.

gosinek13 · 2012-04-12, 15:23

Cytat:

Napisane przez Naka_Mika

Byłam tam ponad 4 lata temu, bardzo dobrze wspominam spędzony tam czas. Nic i nikt mi tak nie pomógł jak tamten pobyt. Przynajmniej "za mojej kadencji" opieka i warunki były tam (przynajmniej dla mnie) rewelacyjne, zwłaszcza, że miałam porównanie do tego jak traktują pacjentów w Wojewódzkim szpitalu psychiatrycznym w Olsztynie. Bardzo miły personel, zawsze mogłam liczyć na wsparcie pielęgniarek, miały świetny kontakt z pacjentami. Tam tez trafiłam na niesamowitą terapeutkę, nigdy później nie znalazłam tak dobrej. Bardzo żałuję, że nie mogłam kontynuować z nią terapii. Osobiście bardzo polecam ten szpital, aczkolwiek nie wiem jak jest w innych, byłam tylko w dwóch, w Olsztynie i w Gdańsku.

Mogłabyś napisać coś więcej o szpitalu w Gdańsku ??

Ewelina093 · 2012-04-12, 17:15

Gosinek idź pozytywnie nastawiona do szpitala. Pierwszy tydzień będzie koszmarny ale potem się przyzwyczaisz i będziesz się czuła tam dobrze. Poza pomocą od terapeutów i pielęgniarek, również pacjenci wspierają i podnoszą na duchu

gosinek13 · 2012-04-12, 17:20

Czytając wasze wypowiedzi o pielegniarkach i koszmarach to strasznie się boje tego szpitala

N_tt · 2012-04-12, 17:38

ja też byłam w Gdańsku, ale to było prawie 3,5 roku temu
rzeczywiście, nie było najgorzej
ale może tak myślę, bo wtedy jeszcze nie miałam takiej zaawansowanej anoreksji, więc nie było mi trudno
potem byłam w Zagórzu

no i dopiero po tym Zagórzu anoreksja na maxa się rozkręciła...
do tych 2 pierwszych szpitali trafiłam z wagą, która teraz jest moim jakimś tam celem...
paradoks

potem już od 2 liceum było coraz gorzej
no i tak to trwało długi czas
kolejny pobyt był prawie po ok 1,5 roku od poprzedniego
to nie był żaden specjalistyczny, nikt nie pilnował, jadłam jedynie szpitalne obiady, jedzenie dowoziła mi codziennie rodzina (lub co 2 dni

)
jadłam ok 2800-3 tys. kcal, sama, nikt mnie nie kontrolował, nie pilnował, nawet sama się ważyłam, sama wyszłam z bmi 11,3 do ok 13,5, a potem w domu kolejnych kilka kg
no i podczas tego pobytu miałam terapię ze swoją ówczesną terapeutką przez telefon kom.

no ale potem znowu nie tak i znowu tam poszłam
musiałam przytyć 2 kg, żeby wyjść
no ale ten ostatni pobyt był okropny
i takich pobytów nie polecam, lepiej już iść do specjalistycznego szpitala, z programem leczenia anoreksji

bo w sumie ten szpital mnie nie leczył, jedynie chwilowo przechowywał, trochę tyłam, ale nadal miałam śmiertelną niedowagę

plusem było to, że sama o siebie dbałam tam, to była zaleta, bo potem w domu po tym pierwszym pobycie tam było cudownie
sama się motywowałam, nikt mnie nie musiał pilnować, jadłam bardzo dużo i czułam tego sens i motywację do zdrowienia (matura też itd.) (nawiązując do pierwszego pobytu w tym szpitalu, bo drugi już taki nie był, co wyżej napisałam)

takie normalne szpitale, jak w Gdańsku np. to może i ok, ale tak na prawdę to ściąganie z nas odpowiedzialności
potem się wychodzi z takiego szpitala i dalej jest to samo

takie jest moje zdanie.
własna praca i terapia - to jest podstawa.

teraz też czasem myślałam w chwilach słabości o szpitalu, ale wiem, że to nic nie da mi
choć bmi nadal mam 13,5-13,7 i może powinnam się ratować na jakimś oddziale

ale szkoda by mi było czasu, bo to nic mi nie da.
gdybym wiedziała, że będę po tym zdrowa, poszłabym, lecz tak nie było poprzednio..

dlatego stawiam na terapię, tym razem trafiłam na świetnego fachowca.

a Ty masz terapię indywidualną?

olik187 · 2012-04-12, 18:20

Cytat:

Napisane przez N_tt

ja też byłam w Gdańsku, ale to było prawie 3,5 roku temu
rzeczywiście, nie było najgorzej
ale może tak myślę, bo wtedy jeszcze nie miałam takiej zaawansowanej anoreksji, więc nie było mi trudno
potem byłam w Zagórzu

no i dopiero po tym Zagórzu anoreksja na maxa się rozkręciła...
do tych 2 pierwszych szpitali trafiłam z wagą, która teraz jest moim jakimś tam celem...
paradoks

potem już od 2 liceum było coraz gorzej
no i tak to trwało długi czas
kolejny pobyt był prawie po ok 1,5 roku od poprzedniego
to nie był żaden specjalistyczny, nikt nie pilnował, jadłam jedynie szpitalne obiady, jedzenie dowoziła mi codziennie rodzina (lub co 2 dni

)
jadłam ok 2800-3 tys. kcal, sama, nikt mnie nie kontrolował, nie pilnował, nawet sama się ważyłam, sama wyszłam z bmi 11,3 do ok 13,5, a potem w domu kolejnych kilka kg
no i podczas tego pobytu miałam terapię ze swoją ówczesną terapeutką przez telefon kom.

no ale potem znowu nie tak i znowu tam poszłam
musiałam przytyć 2 kg, żeby wyjść
no ale ten ostatni pobyt był okropny
i takich pobytów nie polecam, lepiej już iść do specjalistycznego szpitala, z programem leczenia anoreksji

bo w sumie ten szpital mnie nie leczył, jedynie chwilowo przechowywał, trochę tyłam, ale nadal miałam śmiertelną niedowagę

plusem było to, że sama o siebie dbałam tam, to była zaleta, bo potem w domu po tym pierwszym pobycie tam było cudownie
sama się motywowałam, nikt mnie nie musiał pilnować, jadłam bardzo dużo i czułam tego sens i motywację do zdrowienia (matura też itd.) (nawiązując do pierwszego pobytu w tym szpitalu, bo drugi już taki nie był, co wyżej napisałam)

takie normalne szpitale, jak w Gdańsku np. to może i ok, ale tak na prawdę to ściąganie z nas odpowiedzialności
potem się wychodzi z takiego szpitala i dalej jest to samo

takie jest moje zdanie.
własna praca i terapia - to jest podstawa.

teraz też czasem myślałam w chwilach słabości o szpitalu, ale wiem, że to nic nie da mi
choć bmi nadal mam 13,5-13,7 i może powinnam się ratować na jakimś oddziale

ale szkoda by mi było czasu, bo to nic mi nie da.
gdybym wiedziała, że będę po tym zdrowa, poszłabym, lecz tak nie było poprzednio..

dlatego stawiam na terapię, tym razem trafiłam na świetnego fachowca.

a Ty masz terapię indywidualną?

bo wiesz co tu chodzi o to że trzeba chciec wyjsc z tego.. żeby nie wiem jak najlepszy był szpital albo specjalista to on za ciebie nie wyzdrowieje!

---------- Dopisano o 19:20 ---------- Poprzedni post napisano o 19:15 ----------

ja na Sobieskiego czułam się jak na kolonii naprawdę momentami było bardzo śmieszne i działy się różne ciekawe rzeczy...a poza tym ogromne wsparcie innych pacjentów tego nic nie zastąpi...zresztą Ewelina093 może to potwierdzić- bo byłyśmy tam razem;p

gosinek13 · 2012-04-12, 19:06

Cytat:

Napisane przez N_tt

ja też byłam w Gdańsku, ale to było prawie 3,5 roku temu
rzeczywiście, nie było najgorzej
ale może tak myślę, bo wtedy jeszcze nie miałam takiej zaawansowanej anoreksji, więc nie było mi trudno
potem byłam w Zagórzu

no i dopiero po tym Zagórzu anoreksja na maxa się rozkręciła...
do tych 2 pierwszych szpitali trafiłam z wagą, która teraz jest moim jakimś tam celem...
paradoks

potem już od 2 liceum było coraz gorzej
no i tak to trwało długi czas
kolejny pobyt był prawie po ok 1,5 roku od poprzedniego
to nie był żaden specjalistyczny, nikt nie pilnował, jadłam jedynie szpitalne obiady, jedzenie dowoziła mi codziennie rodzina (lub co 2 dni

)
jadłam ok 2800-3 tys. kcal, sama, nikt mnie nie kontrolował, nie pilnował, nawet sama się ważyłam, sama wyszłam z bmi 11,3 do ok 13,5, a potem w domu kolejnych kilka kg
no i podczas tego pobytu miałam terapię ze swoją ówczesną terapeutką przez telefon kom.

no ale potem znowu nie tak i znowu tam poszłam
musiałam przytyć 2 kg, żeby wyjść
no ale ten ostatni pobyt był okropny
i takich pobytów nie polecam, lepiej już iść do specjalistycznego szpitala, z programem leczenia anoreksji

bo w sumie ten szpital mnie nie leczył, jedynie chwilowo przechowywał, trochę tyłam, ale nadal miałam śmiertelną niedowagę

plusem było to, że sama o siebie dbałam tam, to była zaleta, bo potem w domu po tym pierwszym pobycie tam było cudownie
sama się motywowałam, nikt mnie nie musiał pilnować, jadłam bardzo dużo i czułam tego sens i motywację do zdrowienia (matura też itd.) (nawiązując do pierwszego pobytu w tym szpitalu, bo drugi już taki nie był, co wyżej napisałam)

takie normalne szpitale, jak w Gdańsku np. to może i ok, ale tak na prawdę to ściąganie z nas odpowiedzialności
potem się wychodzi z takiego szpitala i dalej jest to samo

takie jest moje zdanie.
własna praca i terapia - to jest podstawa.

teraz też czasem myślałam w chwilach słabości o szpitalu, ale wiem, że to nic nie da mi
choć bmi nadal mam 13,5-13,7 i może powinnam się ratować na jakimś oddziale

ale szkoda by mi było czasu, bo to nic mi nie da.
gdybym wiedziała, że będę po tym zdrowa, poszłabym, lecz tak nie było poprzednio..

dlatego stawiam na terapię, tym razem trafiłam na świetnego fachowca.

a Ty masz terapię indywidualną?

Mam i chodze od grudnia. Widze że terapia coś tam daje. Jak czytam mój pamiętnik to widze że już troszke innaczej myśle. Znaczy bardziej zdaje sobie sprawe z problemu i się go nie wyrzekam. Ale do zdrowia mi daaaleko.

A jak z pomocą psychologiczna w Gdańsku ? No i musze spytać o jedzenie. Pamiętasz jak to tam wyglądało ?

---------- Dopisano o 20:06 ---------- Poprzedni post napisano o 20:05 ----------

Cytat:

Napisane przez olik187

bo wiesz co tu chodzi o to że trzeba chciec wyjsc z tego.. żeby nie wiem jak najlepszy był szpital albo specjalista to on za ciebie nie wyzdrowieje!

---------- Dopisano o 19:20 ---------- Poprzedni post napisano o 19:15 ----------

ja na Sobieskiego czułam się jak na kolonii naprawdę momentami było bardzo śmieszne i działy się różne ciekawe rzeczy...a poza tym ogromne wsparcie innych pacjentów tego nic nie zastąpi...zresztą Ewelina093 może to potwierdzić- bo byłyśmy tam razem;p

Szkoda, że nie mieszkam w Warszawie...

olik187 · 2012-04-12, 19:16

Cytat:

Napisane przez gosinek13

mam i chodze od grudnia. Widze że terapia coś tam daje. Jak czytam mój pamiętnik to widze że już troszke innaczej myśle. Znaczy bardziej zdaje sobie sprawe z problemu i się go nie wyrzekam. Ale do zdrowia mi daaaleko.

A jak z pomocą psychologiczna w gdańsku ? No i musze spytać o jedzenie. Pamiętasz jak to tam wyglądało ?

---------- dopisano o 20:06 ---------- poprzedni post napisano o 20:05 ----------

szkoda, że nie mieszkam w warszawie...

ja jestem z podkarpacia ale rodzice chcieli żebym trafiła do jak najlepszego szpitala...bardzo chcieli żebym wyzdrowiała

gosinek13 · 2012-04-12, 19:49

a jak wyglądają odwiedziny w takim szpitalu i co ile mniej więcej ?

2012-03-14, 15:47	#93
Ervisha Zakorzenienie Zarejestrowany: 2010-08 Wiadomości: 88 472	Dot.: Dzienny jadłospis w szpitalu . Pomocy . bo były miłe i nie traktowały Cię z góry jak to bywa zazwyczaj przy ED __________________ Dzięnnik Wdzięczności Książki potrzebują nowego domu

2012-03-14, 16:00	#94
olik187 Rozeznanie Zarejestrowany: 2010-08 Lokalizacja: kraków Wiadomości: 914	Dot.: Dzienny jadłospis w szpitalu . Pomocy . dokładnie tak

2012-04-07, 17:38	#95
Mirana13 Przyczajenie Zarejestrowany: 2012-04 Lokalizacja: Warszawa Wiadomości: 23	Dot.: Dzienny jadłospis w szpitalu . Pomocy . Ja tam nie wspominam personelu ze szpitala miło;/

2012-04-10, 08:46	#101
Ervisha Zakorzenienie Zarejestrowany: 2010-08 Wiadomości: 88 472	Dot.: Dzienny jadłospis w szpitalu . Pomocy . zawsze sie znajdzie taka jedna lub dwie __________________ Dzięnnik Wdzięczności Książki potrzebują nowego domu

2012-04-10, 19:55	#104
M92 Raczkowanie Zarejestrowany: 2009-05 Wiadomości: 129	Dot.: Dzienny jadłospis w szpitalu . Pomocy . No nie mówcie, że "Zocha" już nie męczy "młodych nienormalnych"! :P Kurcze, a tyle wesołych akcji z nią było :P

2012-04-11, 08:17	#106
Ervisha Zakorzenienie Zarejestrowany: 2010-08 Wiadomości: 88 472	Dot.: Dzienny jadłospis w szpitalu . Pomocy . A co takiego zrobiłą Zocha __________________ Dzięnnik Wdzięczności Książki potrzebują nowego domu

2012-04-12, 08:58	#107
gosinek13 Raczkowanie Zarejestrowany: 2011-02 Lokalizacja: gdańsk Wiadomości: 320	Dot.: Dzienny jadłospis w szpitalu . Pomocy . ej, szpital pomaga ? Czy tylko pogłębia chorobe ? Wiecie coś o szpitalu w gdańsku na Srebrzysku ??

2012-04-12, 11:17	#109
Ervisha Zakorzenienie Zarejestrowany: 2010-08 Wiadomości: 88 472	Dot.: Dzienny jadłospis w szpitalu . Pomocy . zgadzam sie, ale to tez zalezy od szpitala. Wazne by była opieka psychologiczna __________________ Dzięnnik Wdzięczności Książki potrzebują nowego domu

2012-04-12, 17:15	#114
Ewelina093 Raczkowanie Zarejestrowany: 2011-01 Wiadomości: 58	Dot.: Dzienny jadłospis w szpitalu . Pomocy . Gosinek idź pozytywnie nastawiona do szpitala. Pierwszy tydzień będzie koszmarny ale potem się przyzwyczaisz i będziesz się czuła tam dobrze. Poza pomocą od terapeutów i pielęgniarek, również pacjenci wspierają i podnoszą na duchu

2012-04-12, 17:20	#115
gosinek13 Raczkowanie Zarejestrowany: 2011-02 Lokalizacja: gdańsk Wiadomości: 320	Dot.: Dzienny jadłospis w szpitalu . Pomocy . Czytając wasze wypowiedzi o pielegniarkach i koszmarach to strasznie się boje tego szpitala

2012-04-12, 17:38	#116
N_tt Raczkowanie Zarejestrowany: 2011-10 Wiadomości: 294	Dot.: Dzienny jadłospis w szpitalu . Pomocy . ja też byłam w Gdańsku, ale to było prawie 3,5 roku temu rzeczywiście, nie było najgorzej ale może tak myślę, bo wtedy jeszcze nie miałam takiej zaawansowanej anoreksji, więc nie było mi trudno potem byłam w Zagórzu no i dopiero po tym Zagórzu anoreksja na maxa się rozkręciła... do tych 2 pierwszych szpitali trafiłam z wagą, która teraz jest moim jakimś tam celem... paradoks potem już od 2 liceum było coraz gorzej no i tak to trwało długi czas kolejny pobyt był prawie po ok 1,5 roku od poprzedniego to nie był żaden specjalistyczny, nikt nie pilnował, jadłam jedynie szpitalne obiady, jedzenie dowoziła mi codziennie rodzina (lub co 2 dni) jadłam ok 2800-3 tys. kcal, sama, nikt mnie nie kontrolował, nie pilnował, nawet sama się ważyłam, sama wyszłam z bmi 11,3 do ok 13,5, a potem w domu kolejnych kilka kg no i podczas tego pobytu miałam terapię ze swoją ówczesną terapeutką przez telefon kom. no ale potem znowu nie tak i znowu tam poszłam musiałam przytyć 2 kg, żeby wyjść no ale ten ostatni pobyt był okropny i takich pobytów nie polecam, lepiej już iść do specjalistycznego szpitala, z programem leczenia anoreksji bo w sumie ten szpital mnie nie leczył, jedynie chwilowo przechowywał, trochę tyłam, ale nadal miałam śmiertelną niedowagę plusem było to, że sama o siebie dbałam tam, to była zaleta, bo potem w domu po tym pierwszym pobycie tam było cudownie sama się motywowałam, nikt mnie nie musiał pilnować, jadłam bardzo dużo i czułam tego sens i motywację do zdrowienia (matura też itd.) (nawiązując do pierwszego pobytu w tym szpitalu, bo drugi już taki nie był, co wyżej napisałam) takie normalne szpitale, jak w Gdańsku np. to może i ok, ale tak na prawdę to ściąganie z nas odpowiedzialności potem się wychodzi z takiego szpitala i dalej jest to samo takie jest moje zdanie. własna praca i terapia - to jest podstawa. teraz też czasem myślałam w chwilach słabości o szpitalu, ale wiem, że to nic nie da mi choć bmi nadal mam 13,5-13,7 i może powinnam się ratować na jakimś oddziale ale szkoda by mi było czasu, bo to nic mi nie da. gdybym wiedziała, że będę po tym zdrowa, poszłabym, lecz tak nie było poprzednio.. dlatego stawiam na terapię, tym razem trafiłam na świetnego fachowca. a Ty masz terapię indywidualną? Edytowane przez N_tt Czas edycji: 2012-04-12 o 17:44

2012-04-12, 19:49	#120
gosinek13 Raczkowanie Zarejestrowany: 2011-02 Lokalizacja: gdańsk Wiadomości: 320	Dot.: Dzienny jadłospis w szpitalu . Pomocy . a jak wyglądają odwiedziny w takim szpitalu i co ile mniej więcej ?

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)