Pomocy czuje sie bardzo samotna :(

[Amber25]

Mam 17 lat , prosze nie pisać że w takim iwieku to nie mam do tego prawa że istnieje tylko nauka , nie ma przyjaźni itp. jak już zdążylam sie nasłuchać nawet od niektórych ludzi którzy mówiąc to sami zapewne tego nie przeżyli lecz mieli dobre dzieciństwo i wiek dorastania. Nie mieszkam z rodzicami (tylko z ich rodzicami) , w sumie nie mam rodziny , czasem tylko sie z nimi kontaktuje jak cos ode mnie chcą , nigdy nie chodzili ze mną do jakiś swoich znajomych ogólnie mająch ich mało , nie dziwie sie bo dla nich ważniejsza jest praca i kasa ( której wogle nie dostaje od nich ) niż przyjaźń i rodzina. Wracając do mojego problemu jest taki że nie moge znaleźć przyjaciół a raczej kogoś bliskiego z kim mogłabym pogadać codziennie. Jestem strasznie osamotniona , wszystkie kontakty z przeszłości podst. gim. zerwaly sie gdy poszłam do liceum , w sumie miałam okropnych ludzi wtamtych szkołach i to jest takie okropne bo nie mam NIKOGO z przeszlosci z kim mogłabym rozmawiac .... ogólnie nie mam żadnych bliskich znajomych.... W świeta jakies przerwy siedze sama, znajomi z liceum maja swoją grupe przyjaciół nie chca sie ze mna jakoś bardziej zaprzyjaźniac( bo próbowałam wiele razy ) to jest takie plastikowe że niby miło , pogadam czasem ale po za szkoła nie mam z nimi kontaktu bo zwyczajnie kazdy ma juz sowoich przyjaciół i nie chce mnie.... Dodatkowo mam mase problemów w domu , również ze swoim zdrowiem nikogo to nie obchodzi próbowałam jakoś porozmawiać o swoich problemah ale tak jakbym mówiła do ściany każdy puszcza to mimo uszu albo wcale nie chce słuchac i nasmiewa sie z ludzi którzy maja takie problemy i tyle ... mało osbób znajduje sie w takiej sytuacji jaką ja mam a najgorsze jest to że mam duże problemy w nauce pomimo iż podobno jestem mądra i mogłabym jakoś skończyć tą szkołe , pójśc na studia ale to jest z byt truden gdyż mam tyle problemów na dodatek mam stany depresyjne i tez przez to nawet do szkoły nie chodze a potem słysze od belfrów że nic nie osiągne itp... Byłam u psychologa , mam terpaie średnio pomaga ogólnie niby jestem w miare zdrowa ale tak sie nie czuje Potrzebuje kogoś kto bedzie w stanie wysłuchać moich problemów i z kim bede mogła przeżyć tą szkołe i uniezależnić sie od rodziców i tej chorej sytuacji . Przepraszam że sie tak rozpisałam ale pisze to co w danej chwili czuje.

[chwast]

Wiesz jak ktoś widzi taką osobę, smutną, siedzącą pod ścianą to wątpię aby się nią zainteresował - zwłaszcza, że 17latki to powiedzą "oo dziwak".

Musisz zmienić swoje podejście do świata, nie każdy musi Cię lubić, ale jeśli Ty będziesz się uśmiechać to uwierz, ludzie również zaczną to robić

A już w ogóle nie staraj się należeć do "super" ekipki tylko rozejrzyj się i zobacz, może jest ktoś podobny do Ciebie

[Amber25]

[QUOTE=chwast;34348334]Wiesz jak ktoś widzi taką osobę, smutną, siedzącą pod ścianą to wątpię aby się nią zainteresował - zwłaszcza, że 17latki to powiedzą "oo dziwak".
Wiesz dla mnie jak ktoś tak mówi w Liceum Ogólnokrztałcącym to jest totalnym DEBILEM i KRETYNEM w końcu nie zna nikt mnie i moich traumatycznych przeżyć i tego że zmuszam sie żeby wogóle tam pójsc to jest duży wyczyn.... choc może masz racje w końcu w Polsce jest dużo takich ludzi dlatego mamy takie rządy a nie inne... ale nie o taka rade mi tylko chodziło...

[Niebieskooka arystokratka]

Autorko wątku, zaraz Ci wyślę wiadomość

[201608251020]

Napisane przez Amber25

Wiesz dla mnie jak ktoś tak mówi w Liceum Ogólnokrztałcącym to jest totalnym DEBILEM i KRETYNEM w końcu nie zna nikt mnie i moich traumatycznych przeżyć i tego że zmuszam sie żeby wogóle tam pójsc to jest duży wyczyn.... choc może masz racje w końcu w Polsce jest dużo takich ludzi dlatego mamy takie rządy a nie inne... ale nie o taka rade mi tylko chodziło...

Boże ale masz zgorzkniałe podejście. Od takich ludzi się stroni, wiesz? Nikogo nie obchodzą czyjeś traumy, każdy jakieś ma, nie trąbiąc o nich wszem i wobec i nie oznacza to że posiada przywilej do bycia wyjątkowym i cierpienia za milijony.
A co do narzekania że "tak jest w Polsce, dużo TAKICH (jakich?!) ludzi" - granice są otwarte...


"mam terapię, średnio pomaga" - jak długo chodzisz na terapię? Może poczekaj na efekty miast od razu negować to, pt. "nie ma już dla mnie ratunku"?

[chwast]

[QUOTE=Amber25;34348447]

Napisane przez chwast

Wiesz jak ktoś widzi taką osobę, smutną, siedzącą pod ścianą to wątpię aby się nią zainteresował - zwłaszcza, że 17latki to powiedzą "oo dziwak".
Wiesz dla mnie jak ktoś tak mówi w Liceum Ogólnokrztałcącym to jest totalnym DEBILEM i KRETYNEM w końcu nie zna nikt mnie i moich traumatycznych przeżyć i tego że zmuszam sie żeby wogóle tam pójsc to jest duży wyczyn.... choc może masz racje w końcu w Polsce jest dużo takich ludzi dlatego mamy takie rządy a nie inne... ale nie o taka rade mi tylko chodziło...

Słuchaj ja też mam problemy, ale nie muszę siadać pod ścianą i płakać jaka to ja biedna i nikt mnie nie rozumie. Niektórzy mają lepiej niektórzy gorzej. To na jaką radę czekalas? Bo nie rozumiem, ja nienawidzę przebywać wśród ludzi, nie raz chciało mi się beczec przy tablicy, ale nigdy tego nie okazalam. Każdy kojarzy mnie jako wiecznie uśmiechnięta i zabawna osobę, lgnie do mnie. Nie każdy musi wiedzieć co mi się złego przytrafiło, ludzie nie lubią być smutni więc nie lubią smutnych ludzi

Sent from my SK17i using Tapatalk

[jammie7]

Napisane przez Amber25

Mam 17 lat , prosze nie pisać że w takim iwieku to nie mam do tego prawa że istnieje tylko nauka , nie ma przyjaźni itp. jak już zdążylam sie nasłuchać nawet od niektórych ludzi którzy mówiąc to sami zapewne tego nie przeżyli lecz mieli dobre dzieciństwo i wiek dorastania. Nie mieszkam z rodzicami (tylko z ich rodzicami) , w sumie nie mam rodziny , czasem tylko sie z nimi kontaktuje jak cos ode mnie chcą , nigdy nie chodzili ze mną do jakiś swoich znajomych ogólnie mająch ich mało , nie dziwie sie bo dla nich ważniejsza jest praca i kasa ( której wogle nie dostaje od nich ) niż przyjaźń i rodzina. Wracając do mojego problemu jest taki że nie moge znaleźć przyjaciół a raczej kogoś bliskiego z kim mogłabym pogadać codziennie. Jestem strasznie osamotniona , wszystkie kontakty z przeszłości podst. gim. zerwaly sie gdy poszłam do liceum , w sumie miałam okropnych ludzi wtamtych szkołach i to jest takie okropne bo nie mam NIKOGO z przeszlosci z kim mogłabym rozmawiac .... ogólnie nie mam żadnych bliskich znajomych.... W świeta jakies przerwy siedze sama, znajomi z liceum maja swoją grupe przyjaciół nie chca sie ze mna jakoś bardziej zaprzyjaźniac( bo próbowałam wiele razy ) to jest takie plastikowe że niby miło , pogadam czasem ale po za szkoła nie mam z nimi kontaktu bo zwyczajnie kazdy ma juz sowoich przyjaciół i nie chce mnie.... Dodatkowo mam mase problemów w domu , również ze swoim zdrowiem nikogo to nie obchodzi próbowałam jakoś porozmawiać o swoich problemah ale tak jakbym mówiła do ściany każdy puszcza to mimo uszu albo wcale nie chce słuchac i nasmiewa sie z ludzi którzy maja takie problemy i tyle ... mało osbób znajduje sie w takiej sytuacji jaką ja mam a najgorsze jest to że mam duże problemy w nauce pomimo iż podobno jestem mądra i mogłabym jakoś skończyć tą szkołe , pójśc na studia ale to jest z byt truden gdyż mam tyle problemów na dodatek mam stany depresyjne i tez przez to nawet do szkoły nie chodze a potem słysze od belfrów że nic nie osiągne itp... Byłam u psychologa , mam terpaie średnio pomaga ogólnie niby jestem w miare zdrowa ale tak sie nie czuje Potrzebuje kogoś kto bedzie w stanie wysłuchać moich problemów i z kim bede mogła przeżyć tą szkołe i uniezależnić sie od rodziców i tej chorej sytuacji . Przepraszam że sie tak rozpisałam ale pisze to co w danej chwili czuje.

z jakiego jesteś miasta ?

[33owieczka]

Starzy znajomi są "okropni", nowe przyjaźnie "plastikowe", Twoi rodzice są zainteresowani Kasą i pracą", a wizazanka, która chciała Ci pomóc jest "DEBILEM I KRETYNEM", bo nie pochyliła się nad Twoją biedną osobą.
Takie zachowanie- negatywne ocenianie, rzucanie inwektywami, użalanie się nad sobą- zniechęca ludzi do Ciebie.
Może zacznuj szukać w ludziach zalet, czegoś fajnego, a Twoja sytuacja zacznie się powoli zmieniać, bo narazie swoim zachowaniem- odpychasz

[elsene]

Żal i gorycz aż się z Ciebie wylewa.
Przypuszczam, że masz powody do tego, by się tak czuć i zachowywać. Tylko że użalanie się nad sobą w niczym tu nie pomoże. Oczywiście, jeśli masz takie problemy w domu, to idź do psychologa -profesjonalna pomoc da więcej, niż przypadkowa koleżanka, która nie jest zainteresowana Twoimi problemami.
Przyjaźń faktycznie polega również na wspieraniu się w trudnych chwilach. Tyle, że nie od tego się zaczyna.
Ludzie nie garną się osób, które są wiecznie smutne, niezadowolone ze wszystkiego, które na wszystko narzekają. Czy Ciebie ciągnie do takich osób? Czy może też wybierasz tych "radośniejszych"?
Koleżanka nie chciała słuchać o Twoich problemach. Może po prostu ma Cię gdzieś (ma do tego prawo), a może uważała że to nie pora i nie miejsce na takie zwierzenia? W końcu nie zwierzamy się "obcym" ludziom, prawda?
Ciekawa też jestem, czy Ty się interesujesz problemami innych. Masz pretensje do innych, że nie są zaciekawieni Twoim życiem, że nie słuchają, nie pytają. Czy Ty to robisz? Np. tak koleżanka, która nie słuchała -czy Ty znasz jej problemy? Zapytałaś czy wszystko u niej w porządku? Czy może założyłaś, że ona na pewno nie ma większych problemów niż Ty i nawet nie zapytałaś?
Wierzę, że jest Ci trudniej wyjść do ludzi, bo rodzina Cię tego nie nauczyła. Do tego zmagasz się sama z problemami. Jednak posiadanie takiej wymówki (jakkolwiek dobra by ona nie była) nie zmieni Twojej sytuacji.
Chcesz mieć znajomych?
1. porozmawiaj o czymś miłym, nie zamęczaj innych problemami
2. zapytaj co u nich i wysłuchaj
3. zaproponuj jakieś wyjście koleżance, niech to będzie miło spędzony czas, taka odskocznia, a nie narzekanie na wszystko!

Na pewno są wśród Twoich znajomych jakieś fajne osoby. Musisz je tylko zauważyć.

I tak jak napisała 33owieczka -odpychasz innych zachowaniem. Nawet jeśli jesteś opryskliwa, niemiła i w podłym nastroju, bo masz ku temu mocne powody, to takie zachowanie i tak odstrasza ludzi. Nikt nie musi się skazywać na przebywanie z taką osobą. Ty sama pewnie też byś nie chciała.

[Amber25]

Nie wiem czy dobrze czytałas ale starałam sie proponowac wyjścia i jak pisałam każdy to odrzucał więc nie wiem dlaczego wytykacie mi ze ja nic nie robie bo robie i próbowalam ale nie można ciągla sie upominac jesli widzisz ze Cię olewają nie wiem to co wy piszecie tak samo rani moje uczucia bo nie znacie mnie ani mojej sytuacji a jestem osoba bardzo empatyczną i zawsze słucham ludzi ale oni mnie nie chca ... każdy kto poprosi mnie o pomoc zawsze pomagam nawet kosztem czegos co musze w danej chwili zrobić więc nie jestem bezduszna i zgorzkniała tylko przepełniona negatywnymi uczuciami bo dużo takich tez dostałam od życia i znajomych , sama chce miec troche szczęscia bo każdy na to zasługuje a ja nie potrafie być szcześćliwa teraz gdy mam tyle problemów ... kiedyś ukrywałam swoje wszystkie emocje nawet sie nie uśmiechalam teraz sie zmieniłam i staram sie jak najbardziej to zmienić ale po prostu nie mam siły do życia i tyle.

---------- Dopisano o 21:30 ---------- Poprzedni post napisano o 21:24 ----------

I tak jak napisała 33owieczka -odpychasz innych zachowaniem. Nawet jeśli jesteś opryskliwa, niemiła i w podłym nastroju, bo masz ku temu mocne powody, to takie zachowanie i tak odstrasza ludzi. Nikt nie musi się skazywać na przebywanie z taką osobą. Ty sama pewnie też byś nie chciała.[/QUOTE]
Nie jestem opryskliwa i nie miła wręcz odwrotnie zamknięta i miła przynajmniej do osób na codzień którzy nie krytykuja inncyh którzy sa innymi ludzmi ( bo to mnie bardzo wkurza) ale przepraszm Cie bardzo słowo dziwak mówione do osoby ktora sie nie zna nie jest niegrzeczne ?????!!! To bardzo dziwne że ktos ma prawo tak mówić a ja nie moge wyrazić swojego zdania bo co dziwak nie ma prawa do życia i szczęścia i takie stweirdzenie niby nie obraża? Tylko dlatego że odpisałam komuś tak to są wieszane na mnie psy jasne w końcu jestem dziwakiem i to jeszcze opryskliwym, nie sądziłam ze takie opinie bd sie sypać.

[elsene]

Zobacz: z mojej długiej wypowiedzi zauważyłaś tylko to, co negatywne. A napisałam też, że Cię rozumiem i że masz powody czuć się nieszczęśliwa. Dlaczego to pominęłaś?
Bycie pomocnym to bardzo dobra zaleta. Jednak nie kosztem siebie, bo wtedy stajesz się "jeleniem" którego inni wykorzystują.

Napisane przez Amber25

kiedyś ukrywałam swoje wszystkie emocje nawet sie nie uśmiechalam teraz sie zmieniłam i staram sie jak najbardziej to zmienić ale po prostu nie mam siły do życia i tyle.

terapia -dobre rozwiązanie;
Wiesz, często jest tak, że inni odbierają nas zupełnie inaczej niż myślimy. Możesz stać pod ścianą i myśleć "sprawiam wrażenie zamyślonej", a inni będą myśleć "ran, ale ma ponurą minę!". Możesz to zaakceptować i coś z tym zrobić, albo nie.
Nikt nie powinien obrażać innych, nikt nie ma prawa mówić o kimś np. "dziwak". Ale strategia "oko za oko, ząb za ząb" niekoniecznie jest najlepszym wyjściem. Oczywiście, jak Cię ktoś obraża to masz prawo mu się odszczekać, ale nie oczekuj, że takie zachowanie Ci pomoże. (Ale też nie pozwól robić z siebie kozła ofiarnego -możesz odpowiedzieć KULTURALNIE, ale dobitnie, możesz zignorować.. ).

Napisane przez Amber25

Tylko dlatego że odpisałam komuś tak to są wieszane na mnie psy jasne w końcu jestem dziwakiem i to jeszcze opryskliwym, nie sądziłam ze takie opinie bd sie sypać.

Nie przesadzaj. Nie widzę, żeby wieszano tu psy itp. Ot, parę słów krytyki i parę słów otuchy. Ale Ty dostrzegasz tylko te negatywne strony i masz pretensje. Ani razu nie napisałaś, że zauważyłaś to, że chcemy Ci pomóc (bo po to tu piszemy) [a pomoc to także obiektywna ocena sytuacji -bardzo cenne], ani razu nie podziękowałaś nikomu za odpowiedź, zero pozytywnych emocji.

[Amber25]

Dzięki za pomoc i uśwaidomienie w przekonaniu że moje problemy to zawsze tylko moja wina , nic nie moge z nimi zrobić ,nie jestem nic warta i tylko nauka jest najważniejsza okey dzieki kochani jesteście. To może od razu trzeba było mi napisać żeby sie zabić bo innego wyjścia nie widze ( albo zabić rodziców).

[elsene]

Napisane przez Amber25

Dzięki za pomoc i uśwaidomienie w przekonaniu że moje problemy to zawsze tylko moja wina , nic nie moge z nimi zrobić ,nie jestem nic warta i tylko nauka jest najważniejsza okey dzieki kochani jesteście. To może od razu trzeba było mi napisać żeby sie zabić bo innego wyjścia nie widze ( albo zabić rodziców).

Pogrubione -nikt tu tego nie napisał.
Możesz wiele zmienić, ale przecież nie próbujesz.
A użalać się nad Tobą nie zamierzam. Jak będziesz chciała coś w swoim życiu zmienić, to chętnie pomogę. Ale nie licz z mojej strony na słowa "tak, masz najgorzej na świecie, nikt nie jest taki biedny jak ty, och..", bo to niczego nie zmienia. Ewentualnie pogłębia marazm.
A z tekstami o samobójstwie i morderstwie lepiej uważaj, bo ktoś może to zgłosić na policję i dopiero będziesz miała problemy.. .

[Brangien]

Rozumiem, że może miałaś trudny start w życiu, a nawet jakąś straszliwą traumę, jak piszesz, ale spróbuj przestać się skupiać na sobie i swoim nieszczęściu, spójrz na innych. Jestem pewna, że każdy, KAŻDY, ma jakiś kłopot, problem, żal, o którym mógłby powiedzieć "nikt nie przeszedł tego co ja, nikt nie czuje tego co ja". Tylko że inni idą na przód, nie rozpamiętują tego, co im się przydarzyło.

Miałaś niedobre doświadczenia z próbami wychodzenia do ludzi, rozumiem, że nieudane próby zniechęcają. Może po prostu spróbuj zagadać do kogoś innego? Tylko zagadać, na początek.

Nie można wciąż wracać do tego, co było, bo można skończyć gorzej niż ty: bez pomocy psychologa, bez terapii, z niezdiagnozowaną i nieleczoną depresją.

Jeśli chcesz pogadać i jesteś z okolic Warszawy, odezwij się do mnie. Mam w tym tygodniu czas, bo mam wolne.

Edit. I myślę, że nie się unosić, nikt cię tutaj nie atakuje, nikt nie mówi, że całe zło świata jest twoją winą, ani tym bardziej nikt nie wiesza psów na tobie, ani nikt nie powiedział, że jesteś nic nie warta!

I zgadzam się z Elsene: ze wszystkich wypowiedzi w twoim wątku wyłapałaś najmniej przyjemne sprawy i uznałaś to za atak na swoją osobę, umniejszając albo wręcz pomijając słowa pocieszenia. Spróbujmy jeszcze raz: co możemy zrobić, żeby ci pomóc? Bo wypowiadamy się tutaj, żeby ci pomóc a nie dołożyć. Jak zresztą zauważyła wcześniej Elsene.

[Amber25]

Samobójstwo ? To chyba moja sprawa czy chce sie zabić , czy chce żyć ... nikt mi nie zabroni jeśli nie mam po co ?? Ok w takim razxie chce sie zmienić co mi poradzisz, dodam że bylam już u pedagog i chodze do terapeuty ale on nie chce kontynuować terpaie bo stwierdzził że moje problemy sa przyczzyną postępowania rodziców a oni nie chcą tam ze mną chodzić więc terapeuta wywalił mnie z kolejki bo nie widzi sensu skoro to rodzice są przyczyną także nie tylko ja to stwierdzam , dodam jeszcze. TEraz musze czekać dow wrzesnia i postarać sie namówić ojca ale dopiero w połwoe września i do psychologa bo innego terpauty to za pół roku xd także tak to jest z tymi kolejakik z NFZ. Na płtnego mnie nie stać wieć nie wchodzi w gre...

[Amber25]

[QUOTE=chwast;34349615]

Napisane przez Amber25

Słuchaj ja też mam problemy, ale nie muszę siadać pod ścianą i płakać jaka to ja biedna i nikt mnie nie rozumie. Niektórzy mają lepiej niektórzy gorzej. To na jaką radę czekalas? Bo nie rozumiem, ja nienawidzę przebywać wśród ludzi, nie raz chciało mi się beczec przy tablicy, ale nigdy tego nie okazalam. Każdy kojarzy mnie jako wiecznie uśmiechnięta i zabawna osobę, lgnie do mnie. Nie każdy musi wiedzieć co mi się złego przytrafiło, ludzie nie lubią być smutni więc nie lubią smutnych ludzi

Sent from my SK17i using Tapatalk

No ale jak ty to robisz ze lgną do Ciebie ludzie ? Bo ja pomimo że sie staram to i tak zawsze będe taka cicha w grupie , jak ktos pozna mnie blizej to zmienia zdanie ale nie potrafie sie przełamac gdzieś w obcym srodowisku , duzej liczie ludzi. Cześto mam tak że nie patrze sie ludziom w oczy bo sądze iż jestem brzydka , nudna i inni sie nie patrzą. Po za tym nawet jak sie uśmiechcne a źle sie czuje i jest mi smutno w srodku to zawsze widac po moich oczach i jest mi trudno ukrywać emocje te złe , smutne radosne czasem tez ale bardziej te negatywne często.Postrzegaja mnie raczej jako czasem , smutną ale też miła osobe tylko troche taką szarą myszke i pomimo że staram sie ładnie ubierać ( kupowac ciuchy na tyle ile mam kasy , tu tez problem rodziców bo nie daja na ciuchy prawie wcale a zapotrzebowanie jako ze wyrastam , zmiana pór roku itp są duze , oprócz tego jestem stale oslabiona ale podobno badania mam w porządku tylko niskie ciśnienie baaardzo niskie) to jednak i tak zawsze będa mnie taka postrzegać. Od 2 lat tak staram sie zmienić troche mi sie udało bo postrzegaja mnie jako miła osobe , uroczą ( wiecej rozmawiam , jestem bardzije odważna czasem zbyt emocjonalnie podchodze do komentarzy , oceny innych ) ale to w sumie słyszałam od dziewczyn , chłopkom nigdy sie nie podobałam jakoś... i nie płacze pod ściana ale w domu i często chodze z zapuchniętymi oczami po za tym nie powinnam tyle płakać bo są chore ale to jest nie zależne ode mnie , przynajmniej jak płacze to nie kloce sie z innymi ale i tak źle działo to na moje zdrowie , włosy

[Brangien]

Amber, zedytuj sobie post, bo wygląda jakbyś sobie sama odpowiadała.

Przykro mi, że czujesz się nieszczęśliwa, ale nie wiem jak ci pomóc, czego oczekujesz po tym wątku? Jakiego typu rad?

Nie zareagowałaś na moją propozycję spotkania, wnioskuję, że mieszkasz daleko od Warszawy?