Szukam dziewczyn, które są chore i chcą z tego wyjść; cz. V

[kiitty]

jelonk cieszę się, że u Ciebie lepiej

a co do kwestii jedzenia i samotności, to widzę, że u każdej z nas jest pod tym względem podobnie..
niby jest lepiej, ale jednak nie do końca. niestety nie spotkałam jeszcze osoby chorującej na ed, która mogłaby powiedzieć, że w 100 % tego wyszła i choroba już jej nie dotyczy. a szkoda, bo taka osoba byłaby dla mnie nadzieją, że wszystko może być jeszcze takie jak kiedyś.

[SweetCherry87]

Napisane przez kiitty

jelonk cieszę się, że u Ciebie lepiej

a co do kwestii jedzenia i samotności, to widzę, że u każdej z nas jest pod tym względem podobnie..
niby jest lepiej, ale jednak nie do końca. niestety nie spotkałam jeszcze osoby chorującej na ed, która mogłaby powiedzieć, że w 100 % tego wyszła i choroba już jej nie dotyczy. a szkoda, bo taka osoba byłaby dla mnie nadzieją, że wszystko może być jeszcze takie jak kiedyś.

Smutne to co tu piszemy, choroba tak naprawdę zabiera nam życie, nawet po "wyleczeniu" gdzieś tam zostaje rysa na psychice, blokada całkowicie nie chce ustąpić a i o nawrót niezmiernie łatwo. Też mogę powiedziec, że w wyniku ED odcięłam się od ludzi, stworzyłam swój hermetyczny swiat, udawałam chyba nawet sama przed sobą, że lubię samotność a to tak naprawdę tylko przykrywka. Wszystko bym dała aby móc odbudować to co straciłam, co uciekło, co mnie ominęło...

[mpati86]

Hmmm.....
A ja wciąż zajadam już 26 kg na plus- coraz większa jestem.
Pokonałam kilka rzeczy, których się obawiałam- wycieczka na kanary i wesele znajomego, gdzie byli po prostu wszyscy którzy widzieli mnie yyyy chudą? Nie wiem czy to dobrze czy źle, ale.... zdałam sobie sprawę z kilku rzeczy.
1. Wiele rzeczy nas napina, stresujesz się, myślisz o tym co będzie, planujesz, boisz się, a w rzeczywistości to co musi to i tak się odbędzie, a życie toczy się dalej i płynie bardzo szybko. bałam się wesele napinałam się, musiałam iść na nie mimo tego, że wiele mnie to kosztowało, a już jest po i minęło i dalej każdy żyje swoim życiem
2. Wszystko co robimy zależy od nas, co zrobimy, jak się zachowamy, także cała odpowiedzialność spoczywa na nas, ale tak naprawdę to my spychamy to na innych- no bo latwiej powiedzieć mama mnie wyprowadziła zrównowagi, mąż mnie źle traktuję, a my skulamy głowę i zasłaniamy się- słowami: musiałam, nie mogłam się powstrzymać, to ich wina, to było silniejsze niż ja. Nie, nie to my jesteśmy silne, ale leniwe i niestety zaburzone- dlatego to tak wygląda. Z tym, że zawsze można powiedzieć nie, nie chcę, nie tędy droga. mama mnie zdenerwowała, ale to nie powód by się obżerać, to nie powód by mówić to twoja wina, zawsze można zrobić z tym coś- ale nie- nam kolejny raz łatwiej nie włożyć wysiłku.
3. Nie licz na nikogo. Jak Ty sobie nie pomożesz to ani lekarz, ani psycholog, ani mama, ani mąż ci nie pomoże. Ja w ostatnim czasie zauważyłam, że jestem sama i jeżeli to ja dla siebie nie będę twardym ramieniem polegnę. Ostatnio nie daję sobie rady, a wiecie dlaczego bo tak łatwiej- sposób na: hmmm nudę, na brak zajęcia, obowiązków, zagłuszenie emocji, złość, dowalanie sobie, zaczynanie ciągle od jutra, od nowa itp. W tej chwili tylko my możemy sobie pomóc? i ciągle prosimy pytamy się- jak, co ja mam zrobić, ja nie chce mieć napadów, ja chcę wyzdrowieć? hmmm... dziewczyny odpowiedź jest w was- tak naprawdę każda wie, że nikt za nas nie wyzdrowieje. mało tego zobaczycie w przyszłym życiu jest trudniej. ja np. całe życie byłam rozpieszczana, teraz kiedy jestem mężatką, jest mi źle przez napady, myślicie, że mój mąż mnie pogłaszczę, przytuli, moja mama powie pomogę ci.... mówię wam nie, dostanę jeszcze pogłowie i to fest bo mama mi odłoży słuchawkę i powie - ja dosyć zrobiłam nie znajdę ci lepszej pracy, nie poprawię relacji z mężem, nie powiem ci co masz robić, bo już nie umiem, mąż powie chcę normalności, nie ważne co powiem ty i tak robisz swoje, mam dość takiego życia, trzaśnie drzwiami , powie o rozwodzie i tonę obelg i co.......... skulam głowę i płaczę, a potem jem..... jem i jem...... tu się samo nasuwa. kurde weź się w garść, podnieś się i zacznij działać i pracować nad sobą i zmieniać swoje zasady, zachowania itp. niby wszystkie to wiemy, ale nie umiemy, nie dajemy rady, tyle razy próbowałyśmy.... hmmm to spróbujmy jeszcze i jeszcze i jeszcze raz.... łatwo powiedzieć ale ja chcę, ale nie potarafię- guzik prawda- bo jak chcesz tak naprawdę to wszystko potrafisz i klucz jest w naszych rękach, ale... łatwiej kazać komuś otworzyć drzwi, a nikt ich nie otworzy za nas.... bo niestety nie ma klucza....

[Dekas]

Przez jakiś czas odcinam się w ogóle od netu, ludzi, świata. Jest mi niedobrze w ich towarzystwie. Uważam, osobiście i otwarcie, że nie zasługuje na miłość, szacunek i inne wartości. Jestem w chwili obecnej śmieciem ukrywającym swoje okropne nawyki. Pieprze to wszystko, po stokroć pieprze.

[garden_d]

Napisane przez Dekas

Przez jakiś czas odcinam się w ogóle od netu, ludzi, świata. Jest mi niedobrze w ich towarzystwie. Uważam, osobiście i otwarcie, że nie zasługuje na miłość, szacunek i inne wartości. Jestem w chwili obecnej śmieciem ukrywającym swoje okropne nawyki. Pieprze to wszystko, po stokroć pieprze.

Dlaczego tak uważasz? Nie rozumiem po co i z jakiego powodu masz siebie za 'śmiecia'. Niedawno pisałaś o tym, że czujesz się kompletnie bezsilna wobec choroby. co z tym? o co chodzi, Dekas, halo?


Ja za to mam okresy w stylu: mam ważne osoby gdzieś, jestem samodzielna, niezależna i generalnie ich nie potrzebuję, żeby czuć się dobrze. ostatnio szczególnie wobec jednej osoby. i w dodatku nie mam odwagi się przyznać, pogadać jak normalny człowiek. potrzebuję czerni lub bieli, a tworzę sobie jakiś beznadziejny szary. to, co dusze w sobie, przelewa się ofc na co innego. rzygać mi się chce tym stanem. mam do siebie żal. obiecywałam sobie co innego. chcę do mojej pani

[Bellamy]

Napisane przez garden_d

potrzebuję czerni lub bieli, a tworzę sobie jakiś beznadziejny szary

dlaczego nie lubisz szarego? ^^'
na tym to chyba polega, że rzadko coś jest czarne lub białe. ja wciąż się próbuję z tym 'szarym' odczuciem oswoić.

[garden_d]

Napisane przez Bellamy

dlaczego nie lubisz szarego? ^^'
na tym to chyba polega, że rzadko coś jest czarne lub białe. ja wciąż się próbuję z tym 'szarym' odczuciem oswoić.

To chyba zależy od kwestii. Ja bardzo ostatnio nie lubię szarego bo powoduje u mnie nasilenie objawowe, ciągłą niepewność, strach i obawę....z którą NIC nie robię- ani w prawo, ani w lewo. Najgorsze dla mnie właśnie tak tkwić bez zmian, w tym 'szarym', a wciąż to sobie robię. I odbija się na mnie.

[tatiana22]

mpati

A umiesz nazwać po imieniu to co cię wpędza w napady? Mam na myśli sytuacje, ludzi, przedmioty.....

[mpati86]

Napisane przez tatiana22

mpati

A umiesz nazwać po imieniu to co cię wpędza w napady? Mam na myśli sytuacje, ludzi, przedmioty.....

Ostatnio miałam dużo czasu na przemyślenie swojego życia. choć napad miałam ostatnio wczoraj, chyba już wiem, że to ja muszę z nimi walczyć. to znaczy znam sytuacje, znam ludzi, znam wszystko co i jak powoduje napad. ale muszę przestawić się na włąściwe tory, bo co? wyprowadzę się od rodziców, będę unikała teściowej, rozwiodę się z mężem, zrezygnuje z pracy. u mnie nie tędy droga, po prostu nie zmienię ludzi dookoła mnie, jedynie mogę zacząć pracę nad sobą. Tak naprawdę. bo wcale nie denerwują mnie ludzie, denerwuje mnie to, że jak mnie np. zdenerwują to ja zachowam się tak, że potem ja jestem zła na siebie. rozumiesz?

[garden_d]

Napisane przez mpati86

Ostatnio miałam dużo czasu na przemyślenie swojego życia. choć napad miałam ostatnio wczoraj, chyba już wiem, że to ja muszę z nimi walczyć. to znaczy znam sytuacje, znam ludzi, znam wszystko co i jak powoduje napad. ale muszę przestawić się na włąściwe tory, bo co? wyprowadzę się od rodziców, będę unikała teściowej, rozwiodę się z mężem, zrezygnuje z pracy. u mnie nie tędy droga, po prostu nie zmienię ludzi dookoła mnie, jedynie mogę zacząć pracę nad sobą. Tak naprawdę. bo wcale nie denerwują mnie ludzie, denerwuje mnie to, że jak mnie np. zdenerwują to ja zachowam się tak, że potem ja jestem zła na siebie. rozumiesz?

Ja Ciebie rozumiem i okropnie mocno to do mnie przemawia. Widzę pewne podobieństwo. Jej, dzięki za to.

[mpati86]

Garden. Bo wiesz co teraz mamy do zrobienia?
Najważniejsze co mamy do zrobienia to zorganizowanie swojego życia.
Ja od wczoraj zaczęłam pracę nad sobą i wiem, że ciężka droga przede mną.....Ale kto powiedział, że będzie łatwo.
Muszę zmienić myślenie, ustanowić swoje cele, dążyć do nich, wszczepić w siebie motywacje, poprawić relacje z innymi i pracować nad moimi zachowaniami, muszę przełamywać się. Początkowo nawet na siłę, by potem było tylko łatwiej.......... Słabość wymusza siłę

[garden_d]

Napisane przez mpati86

Garden. Bo wiesz co teraz mamy do zrobienia?
Najważniejsze co mamy do zrobienia to zorganizowanie swojego życia.
Ja od wczoraj zaczęłam pracę nad sobą i wiem, że ciężka droga przede mną.....Ale kto powiedział, że będzie łatwo.
Muszę zmienić myślenie, ustanowić swoje cele, dążyć do nich, wszczepić w siebie motywacje, poprawić relacje z innymi i pracować nad moimi zachowaniami, muszę przełamywać się. Początkowo nawet na siłę, by potem było tylko łatwiej.......... Słabość wymusza siłę

Tak, wiem. najlepszy moment miałam właśnie gdy to wszystko zrobiłam o czym mówisz. teraz do tego staram się wracać. słuchać siebie, itd itd. i walczyć i pracować nad tym, co robię a czego nie robie.

[tatiana22]

Napisane przez mpati86

Garden. Bo wiesz co teraz mamy do zrobienia?
Najważniejsze co mamy do zrobienia to zorganizowanie swojego życia.
Ja od wczoraj zaczęłam pracę nad sobą i wiem, że ciężka droga przede mną.....Ale kto powiedział, że będzie łatwo.
Muszę zmienić myślenie, ustanowić swoje cele, dążyć do nich, wszczepić w siebie motywacje, poprawić relacje z innymi i pracować nad moimi zachowaniami, muszę przełamywać się. Początkowo nawet na siłę, by potem było tylko łatwiej.......... Słabość wymusza siłę

A czy chodzisz na jakąś terapię? Masz duże ambicje i to duży plus, jednak zrealizuj chociaż jeden aspekt mianowicie zacznij szanować siebie i nie traktuj siebie jak kawałek mięsa które ma być poddane ocenie osób trzecich ( mam na myśli te ciągłe myśli "co sobie ludzie pomyślą, jak mnie zobaczą w TAKIM stanie"). No i podstawowa sprawa to to że nie poskładasz siebie, jeśli cenisz wyżej spełnianie oczekiwań innych ludzi (zresztą zdajesz sobie sprawę z tego że jest to nierealne ażeby zadowolić wszystkich dookoła) niż swoje samopoczucie.
Jest w tobie ogromna siła i zapał do życia, nie zmarnuj tego, porozmawiaj z kimś szczerze bo mam wrażenie że brakuje ci bliskiej osoby, takiej z którą możesz gadać o wszystkim i o niczym, osoby która jakoś ustabilizuje cię. Jak cię stać to znajdź dobrego psychologa który przyjmuje prywatnie i uczęszczaj do niego na sesje.
Nie stawiaj sobie zbyt wysoko poprzeczki (mam na myśli ten chaos postanowień który wymyśliłaś sobie jako "zorganizowane życie"), gdyż każde nawet najmniejsze niepowodzenie będzie powodowało poczucie frustracji a stąd prosta droga do..wiadomo czego.

[mpati86]

Chodzę na terapię, ale ona naprawdę mi nic nie daję. Teraz mam przerwę wakacyjną do września. Ale ja mam taki charakter, że jeżeli już wyzdrowieje to mogę to zrobić tylko ja. Ja sama. Ja tyle wiem np. paliłam papierosy 4 lata po paczce dziennej tylko ja sama przestałam, był taki profesor na studiach, który oblewał wszystkich, ja powiedziałam nie ja to zdam i zdałam jako jedyna na 4+, nie wiem jak to wytłumaczyć, ale tak mam. Potrzebna mi jest bardzo duża determinacja i spięcie się i do dzieła. pokonywanie trudności życiowych z narzędziami, które pomagają mi w ed. Ja wiem, że dam radę, wierzę w to. Jestem silna i tak zostanie. Nie zamierzam skulić łeb w piach i trawić to kolejny raz. Rok po ślubie sobie zmarnowałam i nie zrobiłam ani jednego kroku na przó i to najbardziej boli.... więc teraz spięcie, by dojść do siebie, a na zimę realizacja planów, teraz robię małe kroki bym potem mogła osiągnąć te większe. Nie chcę się cofać, chcę iść tylko do przodu, mimo upadków, do przodu. A jedzeniu mówię stop- ja jestem tu najważniejsza.

[iza_wiosenna]

Mpati. ale to jednak już trochę trwa, prawda?

parę lat..

stoisz w miejscu...

powielasz jakieś błędy, może czas na sprawdzenie jakiejś innej metody?

Twoja terapia jest prowadzona w jakim nurcie .. ?

[mpati86]

Napisane przez iza_wiosenna

Mpati. ale to jednak już trochę trwa, prawda?

parę lat..

stoisz w miejscu...

powielasz jakieś błędy, może czas na sprawdzenie jakiejś innej metody?

Twoja terapia jest prowadzona w jakim nurcie .. ?

wiesz co... wydaję mi się, że poznawczo- behewioralnej.
Ale wiesz daję mi po każdej wizycie jakieś zadania np. zadbać o elastyczność, np. chodzi o schematy- to powiem tak jak ja mam zadbać o elastyczność skoro jak np. nie poćwiczę idę w jedzenie. i na wszystkie sposoby sama próbowałam i nie umiem, bo jak ja mam zrezygnować z ruchu skoro mam 26 kg nadwyżki. nie należę do nawet tej grupy tzw. trochę ciałka. ona mi każę zjeść pączka w tłusty czwartek, ja go zjem i idę w napad, bo nie umiem inaczej. nie wiem. ta terapia przez tyle lat nie daję takiego rezultatu jak ma. chociaż są postępy, ale to ja samodzielnie gdzieś ich dokonałam. Wiem jakie błędy stoją na przeszkodzie. I to jest głupie, bo jest dobrze jakiś czas po czym jak ulegnę to wpadam coraz głębiej nie radząc sobie już z niczym

Ale ja wiem, że ciężką pracą nad sobą w końcu dam radę.

A i ostatnio zauważyłam, że u mnie jest coś takiego jak skrajności. albo wszystko albo nic. albo radość, aż tryskam energią, albo smutek i przygnębienie= napad, albo nie jem słodyczy, albo wcinam mega ilości= napad, albo ćwiczę 2 h, albo wcale=napad, albo robię tyle rzeczy i tyle różnych fajnych zajęć, albo nuda= napad. Albo przestaję narzekać, albo narzekam i marudzę= napad, albo jest z moim mężem fantastycznie, albo jest tragicznie= napad. Albo raz chcę samodzielności, a jak mam mi odmówi bo nie ma np. czasu, albo mówi nie ma mnie jedź tam sama, albo złość, że nie pomoże mi ( czyli brak samodzielności )= napad; albo zbieranie kasy oszczędność, albo wydawanie na prawo i lewo= napad; także skrajne emocje, zachowania. Był taki moment co pewnie zauważyłaś pragnienie dziecka. I zauważyłam, że to mnie bardzo napinało, bo najpierw schudnąć, bo lekarz mi tak zalecił mam ostrą dyskopatię dodatkowo, a potem ciąża i to napięcie powodowało,że moje chcę kłóciło się z dietą. bo jedno wyklucza drugie. psycholog powiedziała mi zostaw dziecko i ciążę, a zajmij się równowagą,życiem i dietą, wtedy kiedy dokonasz tych zmian, zeszczuplejesz do wymarzonej wagi to oddasz się w ręcę specjalisty i koniec napięć. Ale i tak z każdej strony ten temat mnie dotyka. Do listopada sporo czasu, a dopiero wtedy mam szansę osiągnąć wagę, naturalną dla mojego organizmu i to też przytłacza- perspektywa listopada i nie wiadomo ile miesięcy i czasu starań.... na razie się zabezpieczam dla dobra. ale widzisz noszę w sobię lęk, nie przed ciążą, a przed: zajściem w ciążę, czy nie będzie problemów, skoro nie mam nawet okresu choć teraz wiem, że idzie...czuję to....

[Dekas]

Napisane przez mpati86

wiesz co... wydaję mi się, że poznawczo- behewioralnej.
Ale wiesz daję mi po każdej wizycie jakieś zadania np. zadbać o elastyczność, np. chodzi o schematy- to powiem tak jak ja mam zadbać o elastyczność skoro jak np. nie poćwiczę idę w jedzenie. i na wszystkie sposoby sama próbowałam i nie umiem, bo jak ja mam zrezygnować z ruchu skoro mam 26 kg nadwyżki. nie należę do nawet tej grupy tzw. trochę ciałka. ona mi każę zjeść pączka w tłusty czwartek, ja go zjem i idę w napad, bo nie umiem inaczej. nie wiem. ta terapia przez tyle lat nie daję takiego rezultatu jak ma. chociaż są postępy, ale to ja samodzielnie gdzieś ich dokonałam. Wiem jakie błędy stoją na przeszkodzie. I to jest głupie, bo jest dobrze jakiś czas po czym jak ulegnę to wpadam coraz głębiej nie radząc sobie już z niczym

Ale ja wiem, że ciężką pracą nad sobą w końcu dam radę.

A i ostatnio zauważyłam, że u mnie jest coś takiego jak skrajności. albo wszystko albo nic. albo radość, aż tryskam energią, albo smutek i przygnębienie= napad, albo nie jem słodyczy, albo wcinam mega ilości= napad, albo ćwiczę 2 h, albo wcale=napad, albo robię tyle rzeczy i tyle różnych fajnych zajęć, albo nuda= napad. Albo przestaję narzekać, albo narzekam i marudzę= napad, albo jest z moim mężem fantastycznie, albo jest tragicznie= napad. Albo raz chcę samodzielności, a jak mam mi odmówi bo nie ma np. czasu, albo mówi nie ma mnie jedź tam sama, albo złość, że nie pomoże mi ( czyli brak samodzielności )= napad; albo zbieranie kasy oszczędność, albo wydawanie na prawo i lewo= napad; także skrajne emocje, zachowania. Był taki moment co pewnie zauważyłaś pragnienie dziecka. I zauważyłam, że to mnie bardzo napinało, bo najpierw schudnąć, bo lekarz mi tak zalecił mam ostrą dyskopatię dodatkowo, a potem ciąża i to napięcie powodowało,że moje chcę kłóciło się z dietą. bo jedno wyklucza drugie. psycholog powiedziała mi zostaw dziecko i ciążę, a zajmij się równowagą,życiem i dietą, wtedy kiedy dokonasz tych zmian, zeszczuplejesz do wymarzonej wagi to oddasz się w ręcę specjalisty i koniec napięć. Ale i tak z każdej strony ten temat mnie dotyka. Do listopada sporo czasu, a dopiero wtedy mam szansę osiągnąć wagę, naturalną dla mojego organizmu i to też przytłacza- perspektywa listopada i nie wiadomo ile miesięcy i czasu starań.... na razie się zabezpieczam dla dobra. ale widzisz noszę w sobię lęk, nie przed ciążą, a przed: zajściem w ciążę, czy nie będzie problemów, skoro nie mam nawet okresu choć teraz wiem, że idzie...czuję to....

Zastanawia mnie czy sama się tego nauczyłaś, czy ten skrajnościowy wzorzec zaczerpnęłaś z zachowania jakiegoś domownika? Ja swój wyniosłam z domu, gdzie albo cisza, albo krzyki (bo alkohol, pieniądze), albo utopia, albo piekło (alkohol, pieniądze), i nigdy nie wiedziałam co się wydarzy, nie miałam pewności czy wrócę do domu czy w jakieś inne miejsce...

[tatiana22]

Wiem że to pewnie nierealne ale przychodzą mi na myśl wczasy odchudzające dla ciebie czy coś w tym stylu, zorganizowana grupa, gdzie jest bogaty plan zajęć, posiłki o stałych porach...
Co do twoich skrajności to po prostu masz osobowość dwubiegunową; czy poza terapią bierzesz jakieś leki stabilizujące? Leki w połączeniu z terapią dają chyba najlepsze rezultaty, w miarę postępu się je powoli oczywiście odstawia (niektóre jak zapewne wiesz mogą być stosowane nawet w czasie ciąży; ja np zażywałam asentrę i hydroxyzynę).
Co twoja terapeutka miała na myśli poprzez elastyczność, bo nie rozumiem tego za bardzo.

"Wiem jakie błędy stoją na przeszkodzie. I to jest głupie, bo jest dobrze jakiś czas po czym jak ulegnę to wpadam coraz głębiej nie radząc sobie już z niczym"


Przyjrzyj się temu, tym błędom i pracuj nad tym z terapeutką bo może właśnie to jest kluczem do "oświecenia" i wyzdrowienia.

[Natexxa]

Oj, dawno mnie tu nie było i sama nie wiem czy dobrze robię, pisząc w tym temacie. Ale skoro już zaczęłam...
Trzy miesiące.
Oto ile spędziłam w szpitalu, a tkwiłabym tam dłużej, gdyby rodzice mi nie zaufali i nie wzięli na żądanie.
Obecnie uczę się normalnego życia.
I czasami jest cholernie trudno, nie czarujmy się. Miewam koszmarne dni, kiedy tęsknię za swoim wyglądem sprzed kilku miesięcy, kiedy spoglądam z rozpaczą na swoje ciało.
Ale się nie poddam. Nie wrócę tam, nigdy.
Będę żyć. I uczyć się jak być szczęśliwą.
Jeśli ktokolwiek chciałby poczytać więcej o tym jak się czułam/czuję-na swoim blogu mam posty tuż sprzed szpitala, po, etc. Tutaj oczywiście również możecie pytać, postaram się odpowiedzieć, w miarę możliwości.

[mpati86]

Napisane przez tatiana22

Wiem że to pewnie nierealne ale przychodzą mi na myśl wczasy odchudzające dla ciebie czy coś w tym stylu, zorganizowana grupa, gdzie jest bogaty plan zajęć, posiłki o stałych porach...
Co do twoich skrajności to po prostu masz osobowość dwubiegunową; czy poza terapią bierzesz jakieś leki stabilizujące? Leki w połączeniu z terapią dają chyba najlepsze rezultaty, w miarę postępu się je powoli oczywiście odstawia (niektóre jak zapewne wiesz mogą być stosowane nawet w czasie ciąży; ja np zażywałam asentrę i hydroxyzynę).
Co twoja terapeutka miała na myśli poprzez elastyczność, bo nie rozumiem tego za bardzo.

"Wiem jakie błędy stoją na przeszkodzie. I to jest głupie, bo jest dobrze jakiś czas po czym jak ulegnę to wpadam coraz głębiej nie radząc sobie już z niczym"


Przyjrzyj się temu, tym błędom i pracuj nad tym z terapeutką bo może właśnie to jest kluczem do "oświecenia" i wyzdrowienia.

terapeutka miała na myśli elastyczność- np. dziś ćw, jutro nie ćwiczę, dziś ćwiczę np. 46 minut, a nie równą godzinę, dziś jem 7 posiłków a nie 5, dziś jem kolacje między 18 a 20 stą, a nie o 18.00 itp........ale w ed i schematach to nie jest takie łatwe...... itp.
idę zaraz na terapię. jestem padnięta dziś przez napad do bólu.

dekas... u mnie w rodzinie nie ma takich wzorcó. zauważyłam tylko, że mama się ostatnio ode mnie odsunęła, wychodzi z domu, zajmuje się sobą, unika tematu jedzenia i zaburzeń, na siłę daję mi zrozumieć że jesteś dorosła, ja nic nie poradzę, ty sama musisz dać sobie radę.... itp. co mnie wkurza, bo..... tyle lat mnie przyzwyczaiła, że to jej o wszystkim mówiłam. moja mama zmęczyła się tematem ed. tym bardziej że w kółko gadam, a nic nie robię. woli odunąć się, niż dostawać ciosy. z jednej strony jej się nie dziwię, a z drugiej strony jestem na nią zła.... Jeszcze dobrze, że mi gotuję obiady, bo nie długo całkiem powie radź sobie sama....

źle się wyraziłam gadam i staram się robić i działać ale trwa to kilka dni i znowu a piać od nowa chociaż rano np. mówiłam mamo dam sobie radę nie dam się, będę silna, po południu napad i w kółko znów gadam od jutra.... itp.

JEJKAŚ DZIEWCZYNY JESZCZE JEDNO JESTEŚCIE WIELKIE< DODAJECIE TYLE OTUCHY>WSPARCIA> DZIĘKUJĘ> WIEM< ŻE CHOĆ TROCHĘ WIECIE W CZYM OBECNIE PŁYWAM

[tatiana22]

"terapeutka miała na myśli elastyczność- np. dziś ćw, jutro nie ćwiczę, dziś ćwiczę np. 46 minut, a nie równą godzinę, dziś jem 7 posiłków a nie 5, dziś jem kolacje między 18 a 20 stą, a nie o 18.00 itp........ale w ed i schematach to nie jest takie łatwe...... itp.
idę zaraz na terapię. jestem padnięta dziś przez napad do bólu.

dekas... u mnie w rodzinie nie ma takich wzorcó. zauważyłam tylko, że mama się ostatnio ode mnie odsunęła, wychodzi z domu, zajmuje się sobą, unika tematu jedzenia i zaburzeń, na siłę daję mi zrozumieć że jesteś dorosła, ja nic nie poradzę, ty sama musisz dać sobie radę.... itp. co mnie wkurza, bo..... tyle lat mnie przyzwyczaiła, że to jej o wszystkim mówiłam. moja mama zmęczyła się tematem ed. tym bardziej że w kółko gadam, a nic nie robię. woli odunąć się, niż dostawać ciosy. z jednej strony jej się nie dziwię, a z drugiej strony jestem na nią zła.... Jeszcze dobrze, że mi gotuję obiady, bo nie długo całkiem powie radź sobie sama....

źle się wyraziłam gadam i staram się robić i działać ale trwa to kilka dni i znowu a piać od nowa chociaż rano np. mówiłam mamo dam sobie radę nie dam się, będę silna, po południu napad i w kółko znów gadam od jutra.... itp.

JEJKAŚ DZIEWCZYNY JESZCZE JEDNO JESTEŚCIE WIELKIE< DODAJECIE TYLE OTUCHY>WSPARCIA> DZIĘKUJĘ> WIEM< ŻE CHOĆ TROCHĘ WIECIE W CZYM OBECNIE PŁYWAM"


Nie chcę za bardzo wchodzić w szczegóły twojego życia ale gdzie w tym wszystkim twój partner? Co do twojej mamy to niestety ale prawda jest taka że jesteś już dorosła i w pełni odpowiadasz za siebie; rodzice nie mogą nas niańczyć przez całe życie. Jeżeli jest tak źle to w ostateczności powinnaś wybrać jakiś szpital. Natomiast jeśli cię stać to może zainteresuj się jakimiś grupowymi wczasami, gdzie ludzie pod okiem doświadczonych osób uczą się, uprawiają różnorodne dyscypliny sportowe. Myślę że taka odmiana dobrze by ci zrobiła.
Jeśli chodzi o terapię to może grupowa by na ciebie lepiej podziałała? Spotkanie face to face z osobami o podobnych problemach dałoby ci to że nie czułabyś się osamotniona (niestety terapia grupowa może być toksyczna ale ponieważ ty jesteś dorosła to może byś wyniosła z niej to co trzeba).
Musisz poważnie zabrać się za siebie bo pomijając to jak się męczysz psychicznie to jeżeli łączysz wymioty z ćwiczeniami to w końcu nabawisz się ciężkiego uszkodzenia serca albo po prostu nagle pewnego pięknego dnia zejdziesz.

A MASZ NAPRAWDĘ OLBRZYMI POTENCJAŁ JEŻELI POTRAFISZ OSIĄGNĄĆ Z DNIA NA DZIEŃ TO CZEGO WIĘKSZOŚĆ LUDZI NIE POTRAFI PO WIELU PRÓBACH. NIE ZMARNUJ TEGO !!!

[mpati86]

Napisane przez tatiana22

"terapeutka miała na myśli elastyczność- np. dziś ćw, jutro nie ćwiczę, dziś ćwiczę np. 46 minut, a nie równą godzinę, dziś jem 7 posiłków a nie 5, dziś jem kolacje między 18 a 20 stą, a nie o 18.00 itp........ale w ed i schematach to nie jest takie łatwe...... itp.
idę zaraz na terapię. jestem padnięta dziś przez napad do bólu.

dekas... u mnie w rodzinie nie ma takich wzorcó. zauważyłam tylko, że mama się ostatnio ode mnie odsunęła, wychodzi z domu, zajmuje się sobą, unika tematu jedzenia i zaburzeń, na siłę daję mi zrozumieć że jesteś dorosła, ja nic nie poradzę, ty sama musisz dać sobie radę.... itp. co mnie wkurza, bo..... tyle lat mnie przyzwyczaiła, że to jej o wszystkim mówiłam. moja mama zmęczyła się tematem ed. tym bardziej że w kółko gadam, a nic nie robię. woli odunąć się, niż dostawać ciosy. z jednej strony jej się nie dziwię, a z drugiej strony jestem na nią zła.... Jeszcze dobrze, że mi gotuję obiady, bo nie długo całkiem powie radź sobie sama....

źle się wyraziłam gadam i staram się robić i działać ale trwa to kilka dni i znowu a piać od nowa chociaż rano np. mówiłam mamo dam sobie radę nie dam się, będę silna, po południu napad i w kółko znów gadam od jutra.... itp.

JEJKAŚ DZIEWCZYNY JESZCZE JEDNO JESTEŚCIE WIELKIE< DODAJECIE TYLE OTUCHY>WSPARCIA> DZIĘKUJĘ> WIEM< ŻE CHOĆ TROCHĘ WIECIE W CZYM OBECNIE PŁYWAM"


Nie chcę za bardzo wchodzić w szczegóły twojego życia ale gdzie w tym wszystkim twój partner? Co do twojej mamy to niestety ale prawda jest taka że jesteś już dorosła i w pełni odpowiadasz za siebie; rodzice nie mogą nas niańczyć przez całe życie. Jeżeli jest tak źle to w ostateczności powinnaś wybrać jakiś szpital. Natomiast jeśli cię stać to może zainteresuj się jakimiś grupowymi wczasami, gdzie ludzie pod okiem doświadczonych osób uczą się, uprawiają różnorodne dyscypliny sportowe. Myślę że taka odmiana dobrze by ci zrobiła.
Jeśli chodzi o terapię to może grupowa by na ciebie lepiej podziałała? Spotkanie face to face z osobami o podobnych problemach dałoby ci to że nie czułabyś się osamotniona (niestety terapia grupowa może być toksyczna ale ponieważ ty jesteś dorosła to może byś wyniosła z niej to co trzeba).
Musisz poważnie zabrać się za siebie bo pomijając to jak się męczysz psychicznie to jeżeli łączysz wymioty z ćwiczeniami to w końcu nabawisz się ciężkiego uszkodzenia serca albo po prostu nagle pewnego pięknego dnia zejdziesz.

A MASZ NAPRAWDĘ OLBRZYMI POTENCJAŁ JEŻELI POTRAFISZ OSIĄGNĄĆ Z DNIA NA DZIEŃ TO CZEGO WIĘKSZOŚĆ LUDZI NIE POTRAFI PO WIELU PRÓBACH. NIE ZMARNUJ TEGO !!!

mój partner ma dość już tego wszystkiego. wczoraj jak wróciłam od psycholog to dostałam znowu baty, bo miałam zapłakane oczy, bo wylałam terapeutce swój ból. ja z tobą same problemy, ja za co mnie tak pokarało, po co ja się żeniłem, wszystko się zmieni, cała gospodarka i wszystko, stoimy w miejscu przez ciebie, inni mają dzieci, nie mają problemów, a ja? ja do pracy idę w pracy z kolegami jestem szczęśliwy, przychodzę do domu i mam chorą babę w domu...mówi tak, ale bardzo mnie kocha, myślę, że on ma z emocjami przeze mnie też kłopoty.... poza tym mówi, zamiast 100 zł na wizytę lepiej byś wpłaciła na konto na mieszkanie, na cokolwiek, zero pomyślunku, zero dojrzałości, wszystko robisz źle, spakuje się i wyjdę pewnego dnia, obudzisz się z ręką w nocniku, bo ja kocham bardzo, ale jestem wolnym człowiekiem i nie spieprzysz mi życia. jak powiedziałam o lekach, to zaczął mi dokuczać, że jestem psychiczna i chora, mam się pier... w łeb..... Wspiera mnie, ale całe ed i zaburzenia go przerastają. można powiedzieć, że choruję ze mną.
także wiesz wczoraj wróciłam z terapii. mama z tatą wielkie oczy na leki i że rób tak dalej to zamkną Cię do koka i przypną ci łatkę. masz dopiero 26 lat i zmarnujesz sobie życie. mój mąż też no.... chora, odchodzę, nie chcę........... i zobacz w jakiej ja jestem sytuacji. jestem z każdej strony przytłoczona..... w pracy też dogaduję się z takim prymitywem, że szok, na zasadzie, że mną pomiatająąą

[garden_d]

Napisane przez mpati86

mój partner ma dość już tego wszystkiego. wczoraj jak wróciłam od psycholog to dostałam znowu baty, bo miałam zapłakane oczy, bo wylałam terapeutce swój ból. ja z tobą same problemy, ja za co mnie tak pokarało, po co ja się żeniłem, wszystko się zmieni, cała gospodarka i wszystko, stoimy w miejscu przez ciebie, inni mają dzieci, nie mają problemów, a ja? ja do pracy idę w pracy z kolegami jestem szczęśliwy, przychodzę do domu i mam chorą babę w domu...mówi tak, ale bardzo mnie kocha, myślę, że on ma z emocjami przeze mnie też kłopoty.... poza tym mówi, zamiast 100 zł na wizytę lepiej byś wpłaciła na konto na mieszkanie, na cokolwiek, zero pomyślunku, zero dojrzałości, wszystko robisz źle, spakuje się i wyjdę pewnego dnia, obudzisz się z ręką w nocniku, bo ja kocham bardzo, ale jestem wolnym człowiekiem i nie spieprzysz mi życia. jak powiedziałam o lekach, to zaczął mi dokuczać, że jestem psychiczna i chora, mam się pier... w łeb..... Wspiera mnie, ale całe ed i zaburzenia go przerastają. można powiedzieć, że choruję ze mną.
także wiesz wczoraj wróciłam z terapii. mama z tatą wielkie oczy na leki i że rób tak dalej to zamkną Cię do koka i przypną ci łatkę. masz dopiero 26 lat i zmarnujesz sobie życie. mój mąż też no.... chora, odchodzę, nie chcę........... i zobacz w jakiej ja jestem sytuacji. jestem z każdej strony przytłoczona..... w pracy też dogaduję się z takim prymitywem, że szok, na zasadzie, że mną pomiatająąą

Średnie to wsparcie. To bardzo, bardzo przykre co słyszysz w domu. Naprawdę, życie z kimś kto Cię jeszcze dobija i wierzenie jednocześnie w jego wielką miłość...sama nie wiem. Nie chce jednak tak zupełnie tego negować, każdy jest inny i inaczej radzi sobie z emocjami. Twój mąż- właśnie takimi tekstami i krzykiem, bezpośrednio, a Ty- przez jedzenie. Są ludzie, którzy tego nie zrozumieją, ponieważ oni nigdy sami nie mieli problemów tego rodzaju. Odnośnie Twojego poprzedniego postu- napisałaś, że nie potrafisz tak BANALNEJ rzeczy, jaką jest wzięcie się za siebie. Uwierz, że nie jest banalna i mało kto potrafi ot tak to zrobić. Nie mogłabym żyć człowiekiem, który mówi do mnie w ten sposób i wręcz jawnie mną gardzi.
Nadal trzymam mocno kciuki za Ciebie, bądź silna i zatrzymuj się za każdym razem gdy musisz rozładować emocje. Sama bardzo nad tym pracuję, bo nie zawsze metody rozładowania ich są ok. Pamiętaj, że wybierając jedzenie robisz sobie krzywdę dwa razy- ani ostatecznie emocje nie zostaną rozładowane, tylko przytłumiona, ani nie będziesz czuła się lepiej po tym, tylko tysiąc razy gorzej. Po co się tak krzywdzić. powodzonka.

[mpati86]

tak oczerniłam mojego tż. ale on po prostu też już ma dość tak jak i pozostała część domowników. to go przytłacza. żyję z tym problemem 7 lat i ciężar tego, że babramy się w jednym, a inni idą do przodu powoduję u niego wielką złość. że dlaczego? itp. że ile razy można słyszę- będzie dobrze, dam radę itp.
on jest trudny, ale moja psycholog powiedziała, ale ty nie jesteś łatwa. on mnie wspiera ale momentami pęka. wkurza go to wszystko. że nic nie może zrobić. i czy wspiera, czy grozi, czy krzyczy i tak nic się nie zmienia. czy chodzę do psycholog czy nie... nie ma zmian.
zmiany były kilkukrotnie- kiedy mnie zostawił na 2 miesiące i robiłam wszystko by stanąć na nogi i by do mnie wrócił, tym bardziej że na horyzoncie pojawiło się zagrożenie, a ja byłam klucha, słaba, nie radząca sobie 2007; II raz kiedy tonęłam w długach, w przytłaczającej pracy- w studiach- sesjach i dodatkowo- siostra bliźniaczka mojego męża zaszła w ciążę 2009 i poczułam zazdrość i powiedziałam stop ja też chcę mieć kiedyś dzieci i muszę zacząć zdrowo się odżywiać ( to był przełom bo była to dieta a nie niejedzenie ), wtedy w 2010 roku zaczęłam przerabiać książkę pogram terapii i starałam się być dojrzała i udowadniać sobie, że nie mam problemów z jedzeniem, że układam swoje życie, no i kolejny raz 2011 r przed ślubem, no i to była motywacja, bo kupiłam suknię wcześnie drogą, a potem utyłam 24 kg i no niestety nie miała ona kroju żeby poszerzyć i tak też byłam bardzo zmotywowana by zeszczupleć i poukładać swoje życie. a między tymi latami napaday, diety, napady. itp. także muszę mieć silny motyw i zawzięcie się. wtedy wszystko potrafię. tylko robić a nie gadać.

[garden_d]

Napisane przez mpati86

tak oczerniłam mojego tż. ale on po prostu też już ma dość tak jak i pozostała część domowników. to go przytłacza. żyję z tym problemem 7 lat i ciężar tego, że babramy się w jednym, a inni idą do przodu powoduję u niego wielką złość. że dlaczego? itp. że ile razy można słyszę- będzie dobrze, dam radę itp.
on jest trudny, ale moja psycholog powiedziała, ale ty nie jesteś łatwa. on mnie wspiera ale momentami pęka. wkurza go to wszystko. że nic nie może zrobić. i czy wspiera, czy grozi, czy krzyczy i tak nic się nie zmienia. czy chodzę do psycholog czy nie... nie ma zmian.
zmiany były kilkukrotnie- kiedy mnie zostawił na 2 miesiące i robiłam wszystko by stanąć na nogi i by do mnie wrócił, tym bardziej że na horyzoncie pojawiło się zagrożenie, a ja byłam klucha, słaba, nie radząca sobie 2007; II raz kiedy tonęłam w długach, w przytłaczającej pracy- w studiach- sesjach i dodatkowo- siostra bliźniaczka mojego męża zaszła w ciążę 2009 i poczułam zazdrość i powiedziałam stop ja też chcę mieć kiedyś dzieci i muszę zacząć zdrowo się odżywiać ( to był przełom bo była to dieta a nie niejedzenie ), wtedy w 2010 roku zaczęłam przerabiać książkę pogram terapii i starałam się być dojrzała i udowadniać sobie, że nie mam problemów z jedzeniem, że układam swoje życie, no i kolejny raz 2011 r przed ślubem, no i to była motywacja, bo kupiłam suknię wcześnie drogą, a potem utyłam 24 kg i no niestety nie miała ona kroju żeby poszerzyć i tak też byłam bardzo zmotywowana by zeszczupleć i poukładać swoje życie. a między tymi latami napaday, diety, napady. itp. także muszę mieć silny motyw i zawzięcie się. wtedy wszystko potrafię. tylko robić a nie gadać.

Jeśli to pominęłam, to przepraszam, jeśli nie chcesz się powtarzać- ale czy zdajesz sobie sprawę co powoduje w Twoim życiu takie mocne zachwiania?

[mpati86]

Napisane przez garden_d

Jeśli to pominęłam, to przepraszam, jeśli nie chcesz się powtarzać- ale czy zdajesz sobie sprawę co powoduje w Twoim życiu takie mocne zachwiania?

Jest dużo aspektów.
Od zawsze byłam chuchana, dmuchana, wszystko miałam, wszystko osiągałam, byłam pewna siebie bardzo mocno, głupio to zabrzmi, ale byłam fają laską, miałam powodzenie, dużo przyjaciół byłam duszą towarzystwa, lubianą, cieszącą się cholernie z życia dziewczyną, poznałam mojego męża i miej więcej po roku, zaczęło się moje odchudzanie co spowodowało spadek wagi ostry. byłam chuda, apatyczna, no anoreksji restrykcyjna,po 5 miesiącach zaczął się koszmar- napadów- histerii itp. ogólnie jestem całe życie bardzo impulsywna, emocjonalnie bardzo wrażliwa. pamiętam, że jak jakiś chłopak mnie zostawiał w młodzieńczych latach to ból nie do zniesienia, krzyk, płacz itp. poza tym wielka zazdrość np. o brata, o innych.... myślę, że teraz jestem jak ten ptaszek mały skulony i jak ktoś coś powie, zrobi wystawiam szpony, po czym jest mi źle, czuję się zraniona, upokorzona, do niczego i tak to chyba się u mnie dzieję. poza tym teraz ten stan, że jestem gruba powoduję flustrację nie do zniesienie, że nie idę do przodu, że chcę dziecko, a nie mogę,że ćwiczę 2 h dziennie, że jestem beznadziejna, schematy też napinają i tak się kręci moje kółko. poza tym wiele daję z siebie dla innych, dla mojego męża zrobiłabym wszystko i bardzo się kochamy, ale ma taki charakter, że jak noga mi ię powinie to jestem do punktu zero zdeptana, nie zasłużyłam na to....... to boli. kurcze aż mi łzy napłynęły.......... chcę dla nas dobrze, a zawodzę po całości, bo on jest ok, i jest nam ok, ale ed pieprzy nam wszystko........... a do tego praca której nienawidzę, brak mieszkania, brak kasy, brak dobrego samopoczucia, brak dziecka, brak...............tak naprawdę wszystkiego- brak zajęcia, brak hobby, brak dojrzałości, odpowiedzialności, samodzielności. nienormalność, nienormalne zachowania, reakcje.................. ................. Pamiętam, że byłam w takim dołku, ale dałam radę, dałam radę w sumie 2razy, ale teraz.......... musi być coś więcej niż kiedyś, że ciągle się babram................... . Wiem co.... Sytuacja się zmieniła jestem mężatką i pracuję, gdzieś jest 8 godzin nudy i siedzenia na dupie.... gdzie kiedyś jak byłam w domu to do miasta z mamą to ćw, to pogaduszki, to coś tam.... ciągle świeża energia. teraz od 6 do 15. 30 energia straszna + nuda wtedy obiad szybko i już szybko 2h orbitrek, by zdążyć zrobić obiad mężowowi bo 18stej przychodzi i już być z nim.... wtedy kanapki do pracy przygotować mu i sobie, ogarnąć, ciuchy przygot. do pracy i dopiero wolność 19sta po czym o 21 chcę mi się spać przez tę złą energię. bo w pracy czuję się jak w więzieniu i potem 2h orbitreka więzienie i potem monotonia z mężem, bo ja już jestem na nie, nic mi się nie chcę...

---------- Dopisano o 12:45 ---------- Poprzedni post napisano o 12:38 ----------

a i jeszcze lęk, bo mam 26 lat, a mój mąż 8 lat starszy jest i pragniemy dziecka, ale boję się, bo kiedy, jak ja nie mogę wyjść z ed, nie mam okresu mimo nadwagi itp. i to bardzo mnie napina mój wiek 26 lat. jestem coraz starsza, a cały czas tkwię w jakiejś beznadziejnej utopii. kiedy dziecko? zabezpieczamy się, gdzie mój mąż jest zły, mówi to po to się bierze ślub by zakładać rodzinę, by się niezabezpieczać, a my jesteśmy młodym małżeństwem i zobacz co ja jako twój mąż mam zrobić, nawet seks nie jest normalny.

[tatiana22]

Napisane przez mpati86

Jest dużo aspektów.
Od zawsze byłam chuchana, dmuchana, wszystko miałam, wszystko osiągałam, byłam pewna siebie bardzo mocno, głupio to zabrzmi, ale byłam fają laską, miałam powodzenie, dużo przyjaciół byłam duszą towarzystwa, lubianą, cieszącą się cholernie z życia dziewczyną, poznałam mojego męża i miej więcej po roku, zaczęło się moje odchudzanie co spowodowało spadek wagi ostry. byłam chuda, apatyczna, no anoreksji restrykcyjna,po 5 miesiącach zaczął się koszmar- napadów- histerii itp. ogólnie jestem całe życie bardzo impulsywna, emocjonalnie bardzo wrażliwa. pamiętam, że jak jakiś chłopak mnie zostawiał w młodzieńczych latach to ból nie do zniesienia, krzyk, płacz itp. poza tym wielka zazdrość np. o brata, o innych.... myślę, że teraz jestem jak ten ptaszek mały skulony i jak ktoś coś powie, zrobi wystawiam szpony, po czym jest mi źle, czuję się zraniona, upokorzona, do niczego i tak to chyba się u mnie dzieję. poza tym teraz ten stan, że jestem gruba powoduję flustrację nie do zniesienie, że nie idę do przodu, że chcę dziecko, a nie mogę,że ćwiczę 2 h dziennie, że jestem beznadziejna, schematy też napinają i tak się kręci moje kółko. poza tym wiele daję z siebie dla innych, dla mojego męża zrobiłabym wszystko i bardzo się kochamy, ale ma taki charakter, że jak noga mi ię powinie to jestem do punktu zero zdeptana, nie zasłużyłam na to....... to boli. kurcze aż mi łzy napłynęły.......... chcę dla nas dobrze, a zawodzę po całości, bo on jest ok, i jest nam ok, ale ed pieprzy nam wszystko........... a do tego praca której nienawidzę, brak mieszkania, brak kasy, brak dobrego samopoczucia, brak dziecka, brak...............tak naprawdę wszystkiego- brak zajęcia, brak hobby, brak dojrzałości, odpowiedzialności, samodzielności. nienormalność, nienormalne zachowania, reakcje.................. ................. Pamiętam, że byłam w takim dołku, ale dałam radę, dałam radę w sumie 2razy, ale teraz.......... musi być coś więcej niż kiedyś, że ciągle się babram................... . Wiem co.... Sytuacja się zmieniła jestem mężatką i pracuję, gdzieś jest 8 godzin nudy i siedzenia na dupie.... gdzie kiedyś jak byłam w domu to do miasta z mamą to ćw, to pogaduszki, to coś tam.... ciągle świeża energia. teraz od 6 do 15. 30 energia straszna + nuda wtedy obiad szybko i już szybko 2h orbitrek, by zdążyć zrobić obiad mężowowi bo 18stej przychodzi i już być z nim.... wtedy kanapki do pracy przygotować mu i sobie, ogarnąć, ciuchy przygot. do pracy i dopiero wolność 19sta po czym o 21 chcę mi się spać przez tę złą energię. bo w pracy czuję się jak w więzieniu i potem 2h orbitreka więzienie i potem monotonia z mężem, bo ja już jestem na nie, nic mi się nie chcę...

---------- Dopisano o 12:45 ---------- Poprzedni post napisano o 12:38 ----------

a i jeszcze lęk, bo mam 26 lat, a mój mąż 8 lat starszy jest i pragniemy dziecka, ale boję się, bo kiedy, jak ja nie mogę wyjść z ed, nie mam okresu mimo nadwagi itp. i to bardzo mnie napina mój wiek 26 lat. jestem coraz starsza, a cały czas tkwię w jakiejś beznadziejnej utopii. kiedy dziecko? zabezpieczamy się, gdzie mój mąż jest zły, mówi to po to się bierze ślub by zakładać rodzinę, by się niezabezpieczać, a my jesteśmy młodym małżeństwem i zobacz co ja jako twój mąż mam zrobić, nawet seks nie jest normalny.

Jeżeli byłaś laską to co sprowokowało odchudzanie i czemu akurat wtedy jak jego poznałaś?
Małżeństwo powinno opierać się na zaufaniu, w zdrowiu i w chorobie (przysięgał ci to przecież). Może nie powinnam oceniać ale należałoby zapytać go po co się ożenił skoro nie umie dać wsparcia swojej żonie tylko chowa głowę w piasek? Jego zachowanie jest po prostu skrajnie egoistyczne i niedojrzałe. Dopóki wszystko jest pięknie to jest dobrze a jak zaczynają się problemy to już jest be.
Niefajne jest jego zachowanie, natomiast odnośnie twoich problemów emocjonalnych związanych z napadami to jeżeli ty 8h spędzasz w pracy której nienawidzisz to najoptymalniej by było szukać innej /co oczywiście trwa niekiedy bardzo długo/, ponieważ twoja złość i frustracja narasta coraz bardziej aż w końcu musi gdzieś znaleźć ujście.
Kolejna sprawa to to że ty od dłuższego czasu już żyjesz pod presją a życie i organizm płatają ci figle, w związku z czym naprawdę powinnaś podjąć radykalne kroki w celu wyleczenia z choroby (mam na myśli szpital).
Czy leczysz się farmakologicznie?
Piszesz w ogóle bardzo chaotycznie i nieskładnie;mieszkasz w pl czy za granicą?

---------- Dopisano o 13:47 ---------- Poprzedni post napisano o 13:29 ----------

". poza tym mówi, zamiast 100 zł na wizytę lepiej byś wpłaciła na konto na mieszkanie, na cokolwiek, zero pomyślunku, zero dojrzałości, wszystko robisz źle, spakuje się i wyjdę pewnego dnia, obudzisz się z ręką w nocniku, bo ja kocham bardzo, ale jestem wolnym człowiekiem i nie spieprzysz mi życia. jak powiedziałam o lekach, to zaczął mi dokuczać, że jestem psychiczna i chora, mam się pier... w łeb..... Wspiera mnie, ale całe ed i zaburzenia go przerastają. można powiedzieć, że choruję ze mną.
także wiesz wczoraj wróciłam z terapii. mama z tatą wielkie oczy na leki i że rób tak dalej to zamkną Cię do koka i przypną ci łatkę. masz dopiero 26 lat i zmarnujesz sobie życie. mój mąż też no.... chora, odchodzę, nie chcę........... i zobacz w jakiej ja jestem sytuacji. jestem z każdej strony przytłoczona..... w pracy też dogaduję się z takim prymitywem, że szok, na zasadzie, że mną pomiatająąą"


Noo czyli jemu nie chodzi o ciebie tylko o siebie ; twoich rodziców też obchodzą jedynie "łatki" i tym podobne bzdety rodem Dulskiej.
Nie wiem jak cię mąż wspiera bądź wspierał ale strasznie biednie to wygląda jak to opisujesz. Jak człowiek jest ciężko chory to normalne że bierze leki ale rozumiem że dla twojego męża ważniejsze jest żebyś nie wydała stówki na leki tylko wpłaciła na mieszkanie. Nic już chyba nie napiszę więcej na jego temat, może dodam tylko że nie chciałabym mieć dziecka z człowiekiem tego pokroju...eh przepraszam...
Nie dość że jesteś chora to jeszcze masz poczucie winy z tego powodu, zaszczepione przez najbliższe osoby..totalne dno. Bardzo ci współczuję i chętnie bym ci jakoś pomogła tylko nie wiem jak.


A nie masz przyjaciółki/kogoś z kim mogłabyś pogadać o problemie?

---------- Dopisano o 13:55 ---------- Poprzedni post napisano o 13:47 ----------

Dodam jeszcze że ja w okresie kiedy miałam psychozę po trzecim porodzie wydawałam na lekarstwa 1000 zł.
Dodam że mąż i młodsze dziecko widziało krwotok z łożyska tydzień przed terminem porodu.
Dodam że mój mąż w ostatnią, bardzo ciężką noc przed hospitalizacją dowiedział się że jest m.in. koniem ;].

(...)
(...)
itd.
itd.

---------- Dopisano o 13:55 ---------- Poprzedni post napisano o 13:55 ----------

A tych lekarstw starczało na 2 tygodnie ;].

[mpati86]

Napisane przez tatiana22

Jeżeli byłaś laską to co sprowokowało odchudzanie i czemu akurat wtedy jak jego poznałaś?
Małżeństwo powinno opierać się na zaufaniu, w zdrowiu i w chorobie (przysięgał ci to przecież). Może nie powinnam oceniać ale należałoby zapytać go po co się ożenił skoro nie umie dać wsparcia swojej żonie tylko chowa głowę w piasek? Jego zachowanie jest po prostu skrajnie egoistyczne i niedojrzałe. Dopóki wszystko jest pięknie to jest dobrze a jak zaczynają się problemy to już jest be.
Niefajne jest jego zachowanie, natomiast odnośnie twoich problemów emocjonalnych związanych z napadami to jeżeli ty 8h spędzasz w pracy której nienawidzisz to najoptymalniej by było szukać innej /co oczywiście trwa niekiedy bardzo długo/, ponieważ twoja złość i frustracja narasta coraz bardziej aż w końcu musi gdzieś znaleźć ujście.
Kolejna sprawa to to że ty od dłuższego czasu już żyjesz pod presją a życie i organizm płatają ci figle, w związku z czym naprawdę powinnaś podjąć radykalne kroki w celu wyleczenia z choroby (mam na myśli szpital).
Czy leczysz się farmakologicznie?
Piszesz w ogóle bardzo chaotycznie i nieskładnie;mieszkasz w pl czy za granicą?

---------- Dopisano o 13:47 ---------- Poprzedni post napisano o 13:29 ----------

". poza tym mówi, zamiast 100 zł na wizytę lepiej byś wpłaciła na konto na mieszkanie, na cokolwiek, zero pomyślunku, zero dojrzałości, wszystko robisz źle, spakuje się i wyjdę pewnego dnia, obudzisz się z ręką w nocniku, bo ja kocham bardzo, ale jestem wolnym człowiekiem i nie spieprzysz mi życia. jak powiedziałam o lekach, to zaczął mi dokuczać, że jestem psychiczna i chora, mam się pier... w łeb..... Wspiera mnie, ale całe ed i zaburzenia go przerastają. można powiedzieć, że choruję ze mną.
także wiesz wczoraj wróciłam z terapii. mama z tatą wielkie oczy na leki i że rób tak dalej to zamkną Cię do koka i przypną ci łatkę. masz dopiero 26 lat i zmarnujesz sobie życie. mój mąż też no.... chora, odchodzę, nie chcę........... i zobacz w jakiej ja jestem sytuacji. jestem z każdej strony przytłoczona..... w pracy też dogaduję się z takim prymitywem, że szok, na zasadzie, że mną pomiatająąą"


Noo czyli jemu nie chodzi o ciebie tylko o siebie ; twoich rodziców też obchodzą jedynie "łatki" i tym podobne bzdety rodem Dulskiej.
Nie wiem jak cię mąż wspiera bądź wspierał ale strasznie biednie to wygląda jak to opisujesz. Jak człowiek jest ciężko chory to normalne że bierze leki ale rozumiem że dla twojego męża ważniejsze jest żebyś nie wydała stówki na leki tylko wpłaciła na mieszkanie. Nic już chyba nie napiszę więcej na jego temat, może dodam tylko że nie chciałabym mieć dziecka z człowiekiem tego pokroju...eh przepraszam...
Nie dość że jesteś chora to jeszcze masz poczucie winy z tego powodu, zaszczepione przez najbliższe osoby..totalne dno. Bardzo ci współczuję i chętnie bym ci jakoś pomogła tylko nie wiem jak.


A nie masz przyjaciółki/kogoś z kim mogłabyś pogadać o problemie?

---------- Dopisano o 13:55 ---------- Poprzedni post napisano o 13:47 ----------

Dodam jeszcze że ja w okresie kiedy miałam psychozę po trzecim porodzie wydawałam na lekarstwa 1000 zł.
Dodam że mąż i młodsze dziecko widziało krwotok z łożyska tydzień przed terminem porodu.
Dodam że mój mąż w ostatnią, bardzo ciężką noc przed hospitalizacją dowiedział się że jest m.in. koniem ;].

(...)
(...)
itd.
itd.

---------- Dopisano o 13:55 ---------- Poprzedni post napisano o 13:55 ----------

A tych lekarstw starczało na 2 tygodnie ;].

a co tobie dolega? ile masz lat?
nie mam przyjaciółki. wszystkie straciłam.
a moją przyjaciółką jest mama, ale ona mówi, że mam wziąć się w garść i koniec. kurcze ja się boję....Szpital nie wchodzi w grę. Nie czuję się chora, by się hospitalizować. Po prostu zrobił się chaos. Bo co wyjdę na prostą to kłótnia z mężem robi zamieszanie totalne, a ja się tak tym przejmuję, płaczę, poniżam , a wtedy kółko gotowe. Wiesz co tati mieszkam w polsce, a moja chaotyczność pisania, błędy stylistyczne i inne są wynikiem tego, że mam dużo myśli, piszę bardzo szybko w między czasie robota, ktoś wchodzi ktoś wychodzi i tak to wygląda. piszę językiem potocznym i wiele chcę napisać i stąd ten bałagan i brak poukładania w wypowiedziach.

---------- Dopisano o 14:25 ---------- Poprzedni post napisano o 14:15 ----------

Wiesz co tatiana.
Znikam z wizażu. za dużo wszystkiego. myślę, że naprawdę czas poukładać to co zniszczyłam.......

[tatiana22]

"a co tobie dolega? ile masz lat?
nie mam przyjaciółki. wszystkie straciłam.
a moją przyjaciółką jest mama, ale ona mówi, że mam wziąć się w garść i koniec. kurcze ja się boję....Szpital nie wchodzi w grę. Nie czuję się chora, by się hospitalizować. Po prostu zrobił się chaos. Bo co wyjdę na prostą to kłótnia z mężem robi zamieszanie totalne, a ja się tak tym przejmuję, płaczę, poniżam , a wtedy kółko gotowe. Wiesz co tati mieszkam w polsce, a moja chaotyczność pisania, błędy stylistyczne i inne są wynikiem tego, że mam dużo myśli, piszę bardzo szybko w między czasie robota, ktoś wchodzi ktoś wychodzi i tak to wygląda. piszę językiem potocznym i wiele chcę napisać i stąd ten bałagan i brak poukładania w wypowiedziach."

Po tamtych lekach przytyłam 20 kg i moje problemy z jadłowstrętem się nasiliły. Toteż pisałam co nieco na KZ dwa lata temu. Ale wtedy już byłam po odstawieniu leków i terapii. Było bardzo źle ale teraz jest w ok, ogólnie cały czas pracuję nad sobą, z biegiem czasu widzę u siebie radykalna poprawę jednak gdyby nie psycholog która pracowała ze mną przez 5 lat, nie umiałabym dojść ze sobą do ładu i pewnie lądowałabym co jakiś czas w szpitalu. Psychoterapia odpowiednio prowadzona powoduje że człowiek potem umie sobie wszystko jakoś poukładać, uczy samodzielności i wiary w siebie. Uczy też że wiele rzeczy przemija, jest okresem przejściowym, że tak naprawdę nie trzeba przenosić gór ażeby być silnym i wartościowym człowiekiem. Jeszcze trochę a może bym i elaborat napisała .
Weź się w garść to jest rozkaz a nie wsparcie.
Przydałby ci się ci się urlop i dobranie leków. No cóż szkoda że nie masz warunków żeby zawalczyć o siebie jak należy. Tylko lekarz psychiatra /do którego powinnaś się zwrócić/ może cię zdiagnozować.
Nie czujesz się chora ale jesteś chora; wypieranie choroby nie spowoduje że ona zniknie. Musisz się z tym zmierzyć.

[mpati86]

Napisane przez tatiana22

"a co tobie dolega? ile masz lat?
nie mam przyjaciółki. wszystkie straciłam.
a moją przyjaciółką jest mama, ale ona mówi, że mam wziąć się w garść i koniec. kurcze ja się boję....Szpital nie wchodzi w grę. Nie czuję się chora, by się hospitalizować. Po prostu zrobił się chaos. Bo co wyjdę na prostą to kłótnia z mężem robi zamieszanie totalne, a ja się tak tym przejmuję, płaczę, poniżam , a wtedy kółko gotowe. Wiesz co tati mieszkam w polsce, a moja chaotyczność pisania, błędy stylistyczne i inne są wynikiem tego, że mam dużo myśli, piszę bardzo szybko w między czasie robota, ktoś wchodzi ktoś wychodzi i tak to wygląda. piszę językiem potocznym i wiele chcę napisać i stąd ten bałagan i brak poukładania w wypowiedziach."

Po tamtych lekach przytyłam 20 kg i moje problemy z jadłowstrętem się nasiliły. Toteż pisałam co nieco na KZ dwa lata temu. Ale wtedy już byłam po odstawieniu leków i terapii. Było bardzo źle ale teraz jest w ok, ogólnie cały czas pracuję nad sobą, z biegiem czasu widzę u siebie radykalna poprawę jednak gdyby nie psycholog która pracowała ze mną przez 5 lat, nie umiałabym dojść ze sobą do ładu i pewnie lądowałabym co jakiś czas w szpitalu. Psychoterapia odpowiednio prowadzona powoduje że człowiek potem umie sobie wszystko jakoś poukładać, uczy samodzielności i wiary w siebie. Uczy też że wiele rzeczy przemija, jest okresem przejściowym, że tak naprawdę nie trzeba przenosić gór ażeby być silnym i wartościowym człowiekiem. Jeszcze trochę a może bym i elaborat napisała .
Weź się w garść to jest rozkaz a nie wsparcie.
Przydałby ci się ci się urlop i dobranie leków. No cóż szkoda że nie masz warunków żeby zawalczyć o siebie jak należy. Tylko lekarz psychiatra /do którego powinnaś się zwrócić/ może cię zdiagnozować.
Nie czujesz się chora ale jesteś chora; wypieranie choroby nie spowoduje że ona zniknie. Musisz się z tym zmierzyć.

wiesz co mama mi napisała. weż się w garść. nad czym płaczesz? nad czym ubolewasz? myśl pozytywnie. buziaczki. no ku.... dobija mnie to