Nie mam przyjaciół

[forgetxmexnot]

Ja mam tak, że jak siedzimy i gadamy w grupce to właściwie ja tylko siedzę bo zupełnie nie wiem co mówić. Czasami to wolę być tylko wśród chłopaków bo jak oni gadają o grach itp to wiem że nie muszę się odzywać bo nie muszę się znać na takich rzeczach ... A z ludźmi z wcześniejszych szkół kontakt dawno się urwał ..

[Lady95 in red]

Nie masz co mówić, bo nie macie wspólnych tematów - norma. Nie ma co się załamywać...ale gadać można o wszystkim, nawet z ludźmi, których nie traktuje się jak przyjaciół, ale czasem tak jest, że trzeba z nimi współgrać bo szkoła, bo praca i się widuje ich na codzień, więc jakoś trzeba się dogadać. Wtedy można zacząć temat filmów, muzyki - cokolwiek. O głupotach mozna pogadać, wiem że to tak łatwo mówić, ale jest tyle uniwersalnych tematów, że zawsze coś się znajdzie. Piszesz, że siedzisz z nimi i się nie odzywasz, dobra jest reakcja pytająca, np. o czymś mówią to pytaj, wtedy między wami jest interakcja. Bo jak się tak nic nie będziesz odzywać to przestaną chcieć się z Tobą widywać, tak samo płec przeciwna co do tych gier - jeśli oni gadają, a Ty siedzisz no to tak bez sensu trochę.

---------- Dopisano o 16:17 ---------- Poprzedni post napisano o 16:16 ----------

Poza tym z ludźmi spotyka się po to żeby mieć z tego jakąś korzyść, wyluzować się po ciężkim dniu, a nie żeby się męczyć w ich obecności i stresować "a co oni o mnie pomyślą? itp.

[getapassion]

Cześć dziewczyny!

Przyjmiecie mnie do swojego wątku?
U mnie sprawa ogólnie wygląda tak, że mam kilka osób, które od lat mogę nazwać przyjaciółmi, jednak jak wiadomo każdy ma swoje życie i czasami czuje się trochę samotna... Chciałabym jakoś tą pustkę zapełnić i może przy was mi się to po części uda?

[Lady95 in red]

Napisane przez getapassion

Cześć dziewczyny!

Przyjmiecie mnie do swojego wątku?
U mnie sprawa ogólnie wygląda tak, że mam kilka osób, które od lat mogę nazwać przyjaciółmi, jednak jak wiadomo każdy ma swoje życie i czasami czuje się trochę samotna... Chciałabym jakoś tą pustkę zapełnić i może przy was mi się to po części uda?

Hejo Hmm myślę, że nie ma co zapełniać pustki kimś online, ale oczywiście witam Cię w naszym gronie A ile masz lat? Wiesz co ja Ci i tak zazdroszczę, że jednak masz tych przyjaciół, wiadomo że każdy ma swoje życie, ale na pewno oni znajdują czas dla Ciebie.

[Kobisia]

Witam wszystki wizażanki
Co prawda konto tutaj mam już od dłuższego czasu, ale do tej pory byłam raczej biernym obserwatorem. Dopiero ten wątek zachęcił mnie do napisania
Mam 20 lat i obecnie studiuję we Wrocławiu. Jestem wpodobnej sytuacji jak Wy - nie mam ani przyjaciółki/przyjaciela od serca, ani TŻ. Co prawda mam kilka koleżanek i w oczach innych wyglądamy na zgraną paczkę, ale rzeczywistość jest trochę inna, zwłaszcza dla mnie (dołączyłam do nich trochę później i został między nami jakiś dystans).

Gdy byłam w gimnazjum poznałam jedną dziewczynę, z którą się zaprzyjaźniłam. Niestety ta znajomość wyglądała tak, że byłyśmy tylko my dwie, więc kiedy wszystko się z hukiem rozpadło, zorientowałam się, że nie mam już obok siebie nikogo. Spowodowało to, że sporo czasu zajmuje mi zaufanie komuś, dopuszczenie go do siebie.

Wbrew pozorom jestem otwartą osobą, lubię się bawić, śmiać, spotykać z ludźmi, jednak istnieje w tym wszystkim pewna granica z mojej strony. Dopiero, gdy dobrze kogoś poznam pozwalam mu ją przekroczyć. Szkoda tylko, że mimo mojej zachęty nikt nie chce :P

[Melancholia17]

Wiecie co dziewczyny, ja już wiem gdzie tkwi problem: w nastawieniu, podejściu, oczekiwaniach i wierze.
O co mi chodzi? Nie opiszę wam tego tak jakbym chciała, ponieważ znajdziecie na ten temat wiele książek, które opisują to i robią to w świetny sposób. Ale postaram się nieco przybliżyć temat.
Ogólnie często jest tak, że nasze nastawienie do życia, to czego oczekujemy od niego, odzwierciedla się w tym jakie prowadzimy życie. To znaczy, jeśli twierdzimy, że jesteśmy nieśmiałe, samotne i nie możemy znaleźć sobie znajomych: tak się właśnie dzieje. Po prostu z góry nastawiamy się na to, że będzie nam ciężko i nie potrafimy się z nikim dogadać. Wierząc w to, tak się zachowujemy no i ostatecznie, czujemy się samotnie. Dziewczyny, po prostu uwierzcie, że jesteście wyjątkowe i potraficie odnaleźć się w każdym towarzystwie. Jesteście towarzyskie i macie wielu przyjaciół. Automatycznie wasza podświadomość sama będzie was kierowała, aby tak się stało. Przykładowo był eksperyment,w którym biegacze wyobrażali sobie tylko, że biegną, a wszystkie ich mięśnie faktycznie działały tak, jakby naprawdę biegali. Mózg po prostu nie odróżnia co jest prawdziwe a co nie (dlatego sny są takie realne, choć zachodzą tylko w naszym umyśle). Poczytajcie o ludziach sukcesu, co mówi Budda, czy samo Pismo Święte. Kluczem to wspaniałego życia jest to w co wierzymy.
Jak mówiłam, to co piszę jest stosunkowo tylko namiastką tego, co możecie się dowiedzieć. Jeśli faktycznie jesteście zainteresowane polecam:
Książki: Odrodzenie Feniksa, Jak znaleźć przyjaciół i zjednać sobie ludzi, Motywacja bez granic i wiele wiele innych. Po prostu jak zaczniecie szukać to odnajdziecie

[Rule Britannia]

Czasami lepiej nie mieć przyjaciół.
Mój kumpel, jedna z niewielu osób, z którymi utrzymuję kontakt, często mawia, że nie ma przyjaciół, są tylko dobrzy znajomi. Prawda jest taka, że na nikogo nie można liczyć w 100% i każdy jest człowiekiem, który zawsze będzie robił tak, by jemu było najwygodniej. W przyjaźni nie ma poświęcenia, pójścia w ogień.
Jednak rozumiem, że chodzi o to, że nie masz z kim wyjść? Cóż, mnie też jakoś specjalnie nie lubią, ale odnalazłam się na jednej stronie, gdzie poznałam paru fajnych ludzi. Nie twierdzę, że to dobrze, ale jest ok.

[Dziubka]

Melancholia ma rację co do książek polecam również "sekret" Rhondy Byrne (lub film o tym samym tytule) która, tak ogólnie podsumowując, mówi o tym , że to jakie myśli wysyłamy do wszechświata kreuje naszą rzeczywistość. Bardzo wiele kwestii w życiu można zmienić jedynie poprzez odpowiednie nastawienie, choć nie powiem, nauczyć się takiego nastawienia wcale nie jest łatwo. Mi czasem bardzo ciężko jest odgonić od siebie natrętne negatywne myśli związane również z tym, że pewnie nigdy już nie będę miała takiego życia towarzyskiego jakie bym chciała.

[Lady95 in red]

Kobisia, witaj A dlaczego pomiędzy Wami jest dystans? Rozumiem, że dołączyłaś do nich później, ale to nie jest reguła, że przez to będziesz mniej do nich "należeć". Piszesz, że tworzysz jakąś granicę pomiędzy Tobą, a innymi - widzisz, tak to jest jak się na kims zawiedziesz, a przypuszczam, że tak było z tamtą dziewczyną. Ale myślę, że normalne jest to, że nie dopuszczasz wszystkich do siebie tak od razu, nie zdradzisz nikomu nagle wszystkich tajemnic, nie otworzysz się każdy myślę potrzebuję czasu żeby móc komuś zaufać, zwłaszcza ktoś zdradzony, oszukany itp.

Melancholia17, nie lubię czytać książek, ale na yt są ebooki takie skróty i posłuchałam trzech po kilka minut i powiem Ci, że moim zdaniem jest to takie naciąganie. No bo dobra motywacja ok, ale mam wrażenie, że facet ciągle pisze o jednym i tym samym, przedstawiając różne sytuacje a potem morał ze wszystkiego jest taki, że trzeba wierzyć w siebie, tworzyć obraz taki jaki chce się żeby było życie, że jak się uwierzy to się stanie. Nie ma co mieszać do tego wiary... żeby coś się udało nie wystarczy chcieć: trzeba także dążyć do własnych celów, nie poddawać się.

Rule Britannia, to smutne co piszesz. Poczułam się jak jakieś zagubione dziecko, które naiwnie wierzyło w coś, a nagle pojawiła się jakaś postać i cały ten świat runął - Twój świat nie istnieje Ale ja na szczęście nie jestem tym dzieckiem, choć może i jestem odrobinę naiwna. Ja wierzę w przyjaźń. Nikt tu oczywiście nie nalega żeby ktoś skakał za drugim w ogień - nie w tym rzecz. Każdy też sam w głowie ma swój obraz przyjaźni. Dla mnie przyjaciel,przyjaciółka to osoba przed którą nie muszę nikogo udawać, przed którą jestem sobą, której wszystko mogę powiedzieć, ale która nie będzie mnie za każdym razem głaskać po głowie i mówić: "będzie dobrze, nic się nie stało", ale kiedy potrafi porządnie mną potrząsnąć jeśli robię źle. Między takimi osobami powinna być przede wszystkim szczerość. Oczywiście to tak w skrócie.

---------- Dopisano o 18:30 ---------- Poprzedni post napisano o 18:24 ----------

Napisane przez Dziubka

Melancholia ma rację co do książek polecam również "sekret" Rhondy Byrne (lub film o tym samym tytule) która, tak ogólnie podsumowując, mówi o tym , że to jakie myśli wysyłamy do wszechświata kreuje naszą rzeczywistość. Bardzo wiele kwestii w życiu można zmienić jedynie poprzez odpowiednie nastawienie, choć nie powiem, nauczyć się takiego nastawienia wcale nie jest łatwo. Mi czasem bardzo ciężko jest odgonić od siebie natrętne negatywne myśli związane również z tym, że pewnie nigdy już nie będę miała takiego życia towarzyskiego jakie bym chciała.

Ja w takie coś nie wierzę...

[eevciaa]

Chyba się dołączę do wątku i też trochę pomarudzę na brak znajomych, przyjaciół

Mam męża, wspaniałe dzieci ale coraz bardziej doskwiera mi brak jakiejs kolezanki.
od dłuższego czasu siedze w domu a to nie pomaga...

Kiedyś byłam towarzyską osoba, miałam kontakty... jednak szkolne kolezanki wypięły się na mnie całkowicie gdy zostałam mamusią.
Później poznalam pewną dziewczynę w ciąży i tak utrzymywałyśmy kontakt często, odwiedzałyśmy się... do czasu jej powrotu do pracy. Teraz ona skupiła się na karierze (jest kierowniczką sklepu) i rzadko się widzimy, rzadko nawet piszemy do siebie...
Poznałam też niedawno kilka osob na pewnych zajeciach, wymienilysmy sie numerami, pisalysmy i byly plany spotkania... a w koncu kontakt sie urwal znowu .

Mam wrazenie ze ze mna cos nie tak, wszyscy sie na mnie wypinaja, nikt jakos sie sam nie odzywa...

I nie mam pomyslu jak to zmienic.

[Lady95 in red]

Napisane przez eevciaa

Chyba się dołączę do wątku i też trochę pomarudzę na brak znajomych, przyjaciół

Mam męża, wspaniałe dzieci ale coraz bardziej doskwiera mi brak jakiejs kolezanki.
od dłuższego czasu siedze w domu a to nie pomaga...

Kiedyś byłam towarzyską osoba, miałam kontakty... jednak szkolne kolezanki wypięły się na mnie całkowicie gdy zostałam mamusią.
Później poznalam pewną dziewczynę w ciąży i tak utrzymywałyśmy kontakt często, odwiedzałyśmy się... do czasu jej powrotu do pracy. Teraz ona skupiła się na karierze (jest kierowniczką sklepu) i rzadko się widzimy, rzadko nawet piszemy do siebie...
Poznałam też niedawno kilka osob na pewnych zajeciach, wymienilysmy sie numerami, pisalysmy i byly plany spotkania... a w koncu kontakt sie urwal znowu .

Mam wrazenie ze ze mna cos nie tak, wszyscy sie na mnie wypinaja, nikt jakos sie sam nie odzywa...

I nie mam pomyslu jak to zmienic.

Witaj. No wiesz ale to nie jest tak, że się czeka na kontakt od innych trzeba też od siebie trochę zainteresowania okazać. Nie wiem co mam Ci poradzić... jesli tamte osoby poświęcają się rodzinie, karierze to może Ty też tak zrób, a oprócz tego możecie się z mężem zapisać np. na jakieś tańce, poznacie jakies pary może połączą Was jakieś więzi sympatii.

[eevciaa]

Tak, tak, wiem ze trzeba samemu tez sie wykazac i napisac.
Jednak mam wrazenie ze jak ja nie napisze to sie nikt nie odezwie i to mnie wkurza.

Byłoby napewno łatwiej gdybym mieszkała w mieście a niestety mieszkam na wsi gdzie nie ma zadnych atrakcji a z dzieciaczkami to niełatwo sie gdzies wyrwać (nie mam prawa jazdy).

Coz, moze musze poczekac na powrot do pracy

Ogólnie nie brakuje mi jakoś strasznie znajomych, mam swoje hobby a dzieci wypelniaja czas jednak wydaje mi sie niekiedy ze czegos brakuje, ze mloda ze mnie dziewczyna i niedobrze sie tak "zamykac " na ludzi.

[malaczarna248]

Bądź sobą, a przyjaciele sami się znajdą

Bez sensu na siłę szukać znajomych.

Najlepiej łączą ludzi wspólne zainteresowania.

Bądź pewna siebie, uśmiechnięta, nie bój się rozmawiać z ludźmi, ale nie narzucaj im się.

A poza tym czasami lepiej nie mieć w jedną przyjaciółkę, niż tuzin fałszywych.

[Lady95 in red]

Napisane przez eevciaa

Tak, tak, wiem ze trzeba samemu tez sie wykazac i napisac.
Jednak mam wrazenie ze jak ja nie napisze to sie nikt nie odezwie i to mnie wkurza.

Byłoby napewno łatwiej gdybym mieszkała w mieście a niestety mieszkam na wsi gdzie nie ma zadnych atrakcji a z dzieciaczkami to niełatwo sie gdzies wyrwać (nie mam prawa jazdy).

Coz, moze musze poczekac na powrot do pracy

Ogólnie nie brakuje mi jakoś strasznie znajomych, mam swoje hobby a dzieci wypelniaja czas jednak wydaje mi sie niekiedy ze czegos brakuje, ze mloda ze mnie dziewczyna i niedobrze sie tak "zamykac " na ludzi.

Wiesz co to spróbuj raz się odezwać sama, a potem sprawdzisz, czy ktoś potem się odezwie, bo inni też mogą myśleć, że jak Ty nie zadzwoniłaś to Ci nie zależy i błędne koło
A kiedy wracasz do pracy? Wtedy już na pewno lepiej się poczujesz bo nie będziesz non stop w domu.

[Szeroki]

Napisane przez Kobisia

Witam wszystki wizażanki
Co prawda konto tutaj mam już od dłuższego czasu, ale do tej pory byłam raczej biernym obserwatorem. Dopiero ten wątek zachęcił mnie do napisania
Mam 20 lat i obecnie studiuję we Wrocławiu. Jestem wpodobnej sytuacji jak Wy - nie mam ani przyjaciółki/przyjaciela od serca, ani TŻ. Co prawda mam kilka koleżanek i w oczach innych wyglądamy na zgraną paczkę, ale rzeczywistość jest trochę inna, zwłaszcza dla mnie (dołączyłam do nich trochę później i został między nami jakiś dystans).

Samotności się nie pokona (chociaż nie jesteś wcale w kiepskiej sytuacji, w końcu jakieś koleżanki posiadasz), jeśli się nie będzie próbowało. No to teraz Twoja chwila prawdy. Chcesz się spotkać? Mam jutro wolny cały dzień, a dzisiaj mogę się spotkać z Tobą choćby zaraz. Co Ty na to?

[Dziubka]

Lady in red ja też tak do końca w to nie wierzę sama nie potrafię tego sekretu wdrożyć w życie więc nie wypowiem się czy działa :P myślę, że pozytywne nastawienie, owszem, daje bardzo dużo, a pesymizm przytłacza, ale bez przesady, że wszystko zależy od tego.

[Szeroki]

Tak swoją drogą, to dziewiętnastoletni facet z Wrocławia z chęcią spotka się z innymi ludźmi, którzy sądzą, że mają jakieś społeczne problemy i chcą się przełamać. Nie, nie jest to oferta matrymonialna, chociaż gdyby osobą zgłaszającą się na spotkanie okazała się piękna dziewczyna w moim wieku (lub młodsza ), to mógłbym mieć problemy z ukryciem swojego zainteresowania . Tak czy siak, chodzi tu po prostu o to, że lubię poznawać nowych ludzi, a jeśli przy okazji mogę pomóc wyjść komuś z fobii społecznej (albo trafiłbym na inną osobę pragnącą poznać kogoś nowego), to czemu nie realizować takiego planu?

[Kobisia]

Napisane przez Lady95 in red

Kobisia, witaj A dlaczego pomiędzy Wami jest dystans? Rozumiem, że dołączyłaś do nich później, ale to nie jest reguła, że przez to będziesz mniej do nich "należeć".

Sama zadaję sobie to pytanie :P Widzę jak one się zachowują wobec siebie, jak się traktują, a jakie są w stosunku do mnie. Wszystkie mają z sobą dobry kontakt, wiedzą, co się dzieje u każdej, tylko ja jestem pomijana. Jeśli sama się nie odezwę, to nie mam za bardzo na co liczyć, no chyba, że któraś czegoś potrzebuje. Dodam, że wszystkie studiujemy w jednym mieście, a z jedną z nich jestem na tym samym kierunku, więc mamy np. możliwość spotkania się. Ale jeśli już zdarzy się, że gdzieś wyjdziemy, to czuję się w jakiś sposób obco i niepewnie w ich towarzystwie...

[krzysztof44]

:)

[krzysztof44]

Witam. Krzysiek jestem.
Jestem facetem(19 lat) i przez przypadek trafiłem na to forum. Sam dobrze wiem, jak to jest stracić przyjaciół/przyjaciółki, z którymi wcześniej wiele "nas łączyło", a później okazali się fałszywi.
Ważne jest aby dobrać sobie odpowiednie towarzystwo do znajomości, na siłę dostosowywanie się do innych osób, które nie są zainteresowane naszą osobą, jest bez sensu. Sam mam podobne problemy. Jestem normalnym chłopakiem, mam 19 lat, przystojnym i wbrew pozoru otwartym na ludzi-lecz wiele osób tego nie zauważa.

Kobisia, napisz do mnie na e-mail, to z chęcią porozmawiam. Taka propozycja. Z chęcią pomogę sobie i nieśmiałej osobie, w poznaniu nowej osoby. Również jestem z Wrocławia.(jestem innym użytkownikiem niż poprzedni 19-nasto latek).

[Lady95 in red]

Napisane przez Kobisia

Sama zadaję sobie to pytanie :P Widzę jak one się zachowują wobec siebie, jak się traktują, a jakie są w stosunku do mnie. Wszystkie mają z sobą dobry kontakt, wiedzą, co się dzieje u każdej, tylko ja jestem pomijana. Jeśli sama się nie odezwę, to nie mam za bardzo na co liczyć, no chyba, że któraś czegoś potrzebuje. Dodam, że wszystkie studiujemy w jednym mieście, a z jedną z nich jestem na tym samym kierunku, więc mamy np. możliwość spotkania się. Ale jeśli już zdarzy się, że gdzieś wyjdziemy, to czuję się w jakiś sposób obco i niepewnie w ich towarzystwie...

To widzę czujesz się jak ja wśród moich znajomych...niby się gada, ale jestem dla nich trochę obca... a może z tą jedną byś tak bardziej się zakumplowała? Ja mam tak, że trudno mi ze wszystkimi w grupce się dogadywać super, jakoś wolę mieć tak dwie, jedną koleżankę tak czuję się pewniej jakoś W ogóle śniła mi się dziś moja przyjaciółka...czy tam była przyjaciółka kurde sama nie wiem jak mam ją nazywać... ale jakoś tak bez sensu się skończył ten sen, tak jakby film w pewnym momencie wyłączyć i nie wiesz co dalej. Hmm

[Natka_Pietruszki91]

Jak tam? brak przyjaciół chyba już nie doskwiera?

Ja czuję się ostatnio jakoś samotnie..

[Kobisia]

Też zauważyłam przestój w wątku, więc czas go ponownie rozgrzać

Ostatnio mam jakoś więcej wolnego czasu, więc i możliwości spotkań ze znajomymi, ale przez to jeszcze bardziej doskwiera mi brak tej jednej, wyjątkowej osoby...
Taki tragizm (komizm?) tej sytuacji - jak jestem sama, to źle, jak wśród ludzi to jeszcze gorzej :P

[Natka_Pietruszki91]

Też mam tak czasem, że wśród ludzi czuję się samotnie. Tylko przy TŻ jest tak naprawdę dobrze.

Mam niby koleżanki, ale brak mi znów czegoś. Na studiach każda ma swoją koleżankę a ja taka przylepka. Na imprezy mnie nie zapraszają a do mnie chcą przychodzić. Ostatnio miała być impreza w pt, ale ostatecznie nikt nie przyszedł, bo rzekomo zmęczeni potem wypisywali, żeby w sb coś zorganizować, ale stwierdziłam, że nie będę nic robić. Były u mnie 2 imprezy a nikt mnie jakoś nie raczył zaprosić choć wiem, że często coś robią. Dlatego jest mi przykro.

[Kobisia]

Napisane przez Natka_Pietruszki91

Też mam tak czasem, że wśród ludzi czuję się samotnie. Tylko przy TŻ jest tak naprawdę dobrze.

Ale masz jeszcze to szczęście, że masz TŻ Każdy chciałby mieć dobrego przyjaciela/przyjaciółkę, ale przynajmniej nie możesz o sobie powiedzieć, że jesteś kompletnie sama. Masz kogoś, na kogo czekasz, cieszysz się na spotkanie, z kim możesz szczerze porozmawiać. Zawsze możesz spróbować wyjść z takiego założenia, znaleźć w tym jakąś siłę i powód do pozytywnego nastawienia i wtedy 'wyjść z tym do ludzi'.
Pisząc to, patrzę nieco przez pryzmat swojej osoby. Nie znam Cię i nie chcę, żebyś to jakoś źle odebrała

Napisane przez Natka_Pietruszki91

Mam niby koleżanki, ale brak mi znów czegoś. Na studiach każda ma swoją koleżankę a ja taka przylepka.

Mam dokładnie tak samo! W dodatku, jak już wcześniej pisałam, jestem w grupie z koleżanką z liceum, dlatego z nią mam najlepszy kontakt. Ale nie do końca komfortowo czuję się z nią w większym towarzystwie, bo to jest typ osoby, którą wszyscy lubią. Wtedy wszyscy zaczynają zwracać uwagę tylko na nią, rozmawiają, żartują, zapraszają na imprezy, a ja albo jestem pomijana, albo traktowana jako 'niechciany dodatek'.

Może powinnyśmy urządzić własną, wizażową imprezę - wtedy wszyscy by chętnie przyszli ;P

[Natka_Pietruszki91]

U mnie jest tak, że z pozoru jestem lubiana. Lubią moje imprezy, bo zawsze jest dobre jedzenie i po prostu domagają się ich, ale ja chcę też czasem do kogoś wyjść a nie tylko do mnie.

A skąd jesteś??

[ckin2u]

Ja mam ostatnio coraz wieksze doly z tego powodu, jakis tam znajomych mam, ale trudno zlapac mi z nimi jakis wiekszy kontakt, mam wrazenie, ze po prostu sie nie rozumiemy.. tak do pogadania jest ok, ale to wszystko..
tesknie za moimi dawnymi znajomymi.. moze ja wtedy bylam inna, albo po prostu to byli 'ci wlasciwi' ludzie z ktorymi dogadac sie moglam..

2 msc temu w dosc.. dziwnt sposob rozstalam sie z chlopakiem, z nim tez zawsze moglam pogadac wygadac sie, a teraz.. takie nic.

Czasem przebywam wsrod ludzi a czuje sie jakbym byla sama.. dziwne uczucie, zastanawiam sie czy ktos tez tak ma

[Natka_Pietruszki91]

Ja tak mam ;/ nie wiem co ze mną. Kiedyś było inaczej..


W ogóle moja bardzo dobra koleżanka chce rzucić studia i z kim będę się spotykać;/

[Kobisia]

Napisane przez Natka_Pietruszki91

A skąd jesteś??

Obecnie mieszkam i studiuje we Wrocławiu, ale dość często bywam także w Wielkopolsce

Napisane przez ckin2u

jakis tam znajomych mam, ale trudno zlapac mi z nimi jakis wiekszy kontakt, mam wrazenie, ze po prostu sie nie rozumiemy.. tak do pogadania jest ok, ale to wszystko..

Ja również się tak czuję. Niby pomiędzy mną a znajomymi się całkiem dobrze układa, dogadujemy się, ale to wszystko jest takie powierzchowne. A ja chciałabym czegoś więcej...

[Natka_Pietruszki91]

uuu.... Daleko, aby się spotkać ;/ Ja jestem z Olsztyna.