Czemu ludzie tak mnie traktują? Wasze zdanie.

[karoolina888]

Witam, pisząc na forum liczę na porady odnośnie mojego problemu. Gdybyście mogły mi napisać, czy już tego nie da się zmienić, czy już zawsze tak będzie,czy mogę mieć nadzieję na zmiany.
Otóż teraz mam 18 lat, ale zawsze w moich kontaktach międzyludzkich było podobnie-na koloniach, obozach zawsze każdy się jakoś zakumplował a ja jak już znalazłam jakieś koleżanki, to odczuwalam taki dystans: one gadają, ja też mówię, a jedna widocznie zainteresowana jest tym co mówi tamta, a nie ja. Ja potocznie mówiąc byłam zlewana.mimo, że też się wlaczalam do rozmowy. Tak było w podstawówce, gimnazjum, na różnych obozach i tak jest w liceum. No czemu tak jest? Nie jestem zarozumiala, nie wywyższam się,wyglądam zwyczajnie, nie mówię cały czas o nauce. W klasie nikt ogólnie nie jest zainteresowany znajomością ze mną, mam jedną koleżankę, ale zauważyłam że jak rozmawia z drugą to ja idę w odstawke, totalny olew. A widzę, że koleżanki z klasy traktują inne z szacunkiem, a u mnie jest tak ze to ja się muszę wiecznie starać,już nie mam siły. W kontaktach z płcią przeciwna jest podobnie. Mój post może brzmieć infantylnie, albo jest przesiaknięty uzalaniem się, ale ja nie wiem co jest nie tak. Ta samotność mnie dobija.

[warcaba]

Wiem co czujesz. Ja co prawda może i nie jestem w takiej sytuacji, ale duszą towarzystwa też nie jestem. Tak sobie myślę, że to może przez brak, hm, "przebojowości"? Nie wiem jak to inaczej określić Albo masz starych znajomych, z którymi nie masz jakichś głębszych kontaktów, oni cię już traktują po prostu jako znajomą, mają swoich kumpli...

[aiden81]

Myślę,że to brak przebicia,przebojowość.Je den człowiek potrafi się wyróżniać,2 nie.Są bardziej wygadani,są kolorowi.Ja tez się zaliczałam do tzw.szarych myszek,teraz jest mi to obojętne

[zieloneoliwki]

nie jesteś sama, też znam to uczucie. Nigdy nie narzekałam jakoś specjalnie na brak towarzystwa, ale nie raz były sytuacje, że szłam jakby to powiedzieć- w odstawkę, bo ktoś był bardziej przebojowy, pewny siebie, żartobliwy.

[karoolina888]

Ale ludzie, którzy też duszami towarzystwa nie są potrafili stworzyć normalne relacje w klasie, na obozie. Koleżanki czasem się odwracają do mnie i słuchają kogos innego, wtedy od razu mam doła wielkiego. Co że mną jest ni tak..

[Verunka]

moze za bardzo sie skupiasz na tym, zeby dobrze wypasc, zeby być lubianą i sie spinasz przez to? Masz jakieś fajne hobby, robisz coś ciekawego? Czym sie interesujesz? To ważne, żeby mieć jakiegoś swojego konika, coś w czym sie jest dobrym , o czym można komuś opowiedzieć, w czym być 'mistrzem' Poza tym wiecej swobody, luzu, uśmiechu przede wszystkim i jakoś bedzie. Moze jest tak, że masz takie a nie inne środowisko z którym ciezko Ci sie porozumiec. Ja w szkole też jakoś super wielu znajomych nie miałam, dopiero na studiach w sumie okazało sie, ze jestem duszą towarzystwa, że mam super paczke, ze chodze non stop na imprezy i randki... Ale to przyszło własnie wtedy, kiedy przestałam sie stresowac tym co ktoś o mnie mysli i zaczełam byc zadowolona sama z siebie. Pozytywna energia jesli bije z czlowieka - wpływa na otoczenie i nie sposób obok pzrejsc obojetnie. Uszy do góry

[littlepatience]

Napisane przez Verunka

moze za bardzo sie skupiasz na tym, zeby dobrze wypasc, zeby być lubianą i sie spinasz przez to? Masz jakieś fajne hobby, robisz coś ciekawego? Czym sie interesujesz? To ważne, żeby mieć jakiegoś swojego konika, coś w czym sie jest dobrym , o czym można komuś opowiedzieć, w czym być 'mistrzem' Poza tym wiecej swobody, luzu, uśmiechu przede wszystkim i jakoś bedzie. Moze jest tak, że masz takie a nie inne środowisko z którym ciezko Ci sie porozumiec.

W stu procentach się zgadzam

[panna mati_]

Jak jesteś mało przebojowa, a chcesz być to zacznij dziłać! Przeczytaj fajną książkę, obejrzyj jakiś super film potem podziel się swoją opinią w towarzystwie. Rzuć jakimś cytatem w odpowiedzi, powiedz ciekawostkę. Poleć komuś dobrą kawiarnię, sklep z ekstra ciuchami...wyrób sobie markę. Nie bój się odezwać, dołącz do rozmowy! Powodzenia

[Feyman]

Cierpiałem na ten sam problem. Ludzie nie chcieli się ze mną przyjaźnić. Zauważali mnie dopiero wtedy, kiedy nikogo innego nie ma w pobliżu. Jak już się pojawił - to bezceremonialnie ignorowali.

Starałem się to zmienić. Stosowałem wszystkie "dobre rady": zagadywałem, słuchałem, organizowałem imprezy itp.. Wszystko na próżno. Dalej mnie nie akceptowali.

W końcu dałem za wygraną. Jeśli oni mnie nie chcą, to i ja ich nie chce. Po co walczyć z wiatrakami.

Postanowiłem zmienić swoje życie i skoncentrować się na samorozwoju (polepszenie samopoczucia, wzrost własnej wartości). Znalazłem pracę, zacząłem przygotowywać się do maratonu, zmieniłem styl ubierania i odżywiania.

I co się okazało? Teraz to oni chcą się ze mną przyjaźnić, a ja na to nie mam ochoty.

Zachowując się w dotychczasowy sposób na pewno nie zdobędziesz nowych znajomych. Musisz zmienić swoje życie tak, abyś była im do czegoś potrzebna (nauka, zabawa, możliwość pokazania się na mieście itp.). Ważna wskazówka - jeśli już do ciebie przyjdą w żadnym wypadku nie możesz pokazać jak bardzo Ci na nich zależy, bo inaczej stracą do Ciebie szacunek i zaczną wykorzystywać, np. nie spiesz się z pożyczaniem książek ("masz przecież tyle spraw, że mogłaś zapomnieć"), nie oddzwaniaj od razu ("jeśli mu zależy zadzwoni drugi raz"). Niech zobaczą, że na twoje uznanie trzeba zasłużyć.

Uwierz - to działa.

[Tysia144]

Napisane przez warcaba

Wiem co czujesz. Ja co prawda może i nie jestem w takiej sytuacji, ale duszą towarzystwa też nie jestem. Tak sobie myślę, że to może przez brak, hm, "przebojowości"? Nie wiem jak to inaczej określić Albo masz starych znajomych, z którymi nie masz jakichś głębszych kontaktów, oni cię już traktują po prostu jako znajomą, mają swoich kumpli...

skąd ja to znam... w klasie nigdy nie miałam znajomych, bierze się to z tego, że oni już ich mają, ludzie wybierają sobie osoby podobne,takie jakie im pasują, niestety.. Jakbys od początku była taka jak one, to byłoby Ci łatwiej może zacznij rozmawiać ich językiem, może zmiana stylu? bardziej musisz być smiała, rozmowna.

[metoo]

Moze zmien styl ubierania się, fryzure, najpierw sama poczuj ze jestes wyjątkowa, a ludzie to zauwazą, znajdz jakies hobby, nie badz tylko kolejna mijaną osobą o ktorej sie nie pamieta, a przede wszystkim UŚMIECH

[izoolka]

Myślę, że duży wpływ na to jak traktują Cie ludzie, ma to, jak Ty sama traktujesz siebie. Musisz walczyć ze swoimi kompleksami,a tych których nie da sie zmienić po prostu zaakceptuj nie bój sie ludzi, oni nie gryzą. Jedni są tacy inni tacy, musisz znaleźć swoją bratnią dusze. Nikt nie mówi że wszyscy muszą być 'przebojowi' i ganiać na imprezy. Nie wszyscy to lubią i to jest zrozumiałe. Gdybym miała Ci coś poradzić, powiedziałabym Ci żebyś zmieniła coś w swoim życiu może fryzurke? czy cokolwiek i potraktowała to jako wstęp do nowego początku ludzie zawsze liczą się z tymi którzy mają dużo do powiedzenia ( nie chodzi mi tu że muszą to być osoby wygadane), ale po prostu osoby które mają ogólną wiedze (np z wiadomości na świecie, nowości filmowych itd) i mają na ten temat jakieś zdanie są traktowani jako osoby pewne siebie i wartościowe więc głowa do góry i nie przejmuj sie tak tym co myślą. Niech sobie myślą co chcą

[Fleur_D]

Napisane przez metoo

Moze zmien styl ubierania się, fryzure, najpierw sama poczuj ze jestes wyjątkowa, a ludzie to zauwazą, znajdz jakies hobby, nie badz tylko kolejna mijaną osobą o ktorej sie nie pamieta, a przede wszystkim UŚMIECH

No, przefarbuj włosy na niebiesko, usta maluj na zielono i ubieraj się w skafander kosmonauty, na pewno ludzie Cię zauważą i zapamiętają

Autorko, bądź sobą, nie spinaj się za bardzo. Jak ludzie czują, że starasz się za bardzo, to są mniej zainteresowani znajomością. I bycia milutkim dla wszystkich i uśmiechania się cały czas też Ci nie polecam.

[Trzepotka]

Treść usunięta

[201705250955]

Napisane przez Fleur_D

No, przefarbuj włosy na niebiesko, usta maluj na zielono i ubieraj się w skafander kosmonauty, na pewno ludzie Cię zauważą i zapamiętają

Autorko, bądź sobą, nie spinaj się za bardzo. Jak ludzie czują, że starasz się za bardzo, to są mniej zainteresowani znajomością. I bycia milutkim dla wszystkich i uśmiechania się cały czas też Ci nie polecam.

Ale wbrew pozorom to były bardzo dobre rady. Samoakceptacja jest podstawą do normalnego funkcjonowania - czy to w jakimś środowisku na stopie towarzyskiej, czy to w pracy, gdziekolwiek. Jeśli, dajmy na to, czuję się ze sobą tak sobie, to i inni to zauważają. Ci z większą dozą empatii będą starali się mnie zrozumieć, może pomóc, ale większość pomyśli, że jestem właśnie nudna, zakompleksiona, z problemami - a to nie jest 'fajne'. Wracając na ziemię - ja wychodzę z domu zazwyczaj uśmiechnięta, mimo różnych wewnętrznych rozterek i problemów i mam wrażenie, że do ludzi to zazwyczaj trafia - mam dobry kontakt z ludźmi, nie tylko na uczelni, ale i w innych miejscach... No i po prostu ja mam tak, jak jest w moim podpisie - jestem, mimo wszystkich trudności, szczęśliwa

[Rule Britannia]

Tak samo i ze mną było. W gimnazjum ludzie totalnie mnie olewali, a potem zaczęli nienawidzić, bo gdy zobaczyłam, że nikt nie chce się ze mną kumplować, to wzięłam się za naukę i tym sposobem zaczęłam być ulubieńcem wielu nauczycieli - potrafiłam podejść do pana od informatyki, że brakuje mi jednej oceny do stypendium i brał dziennik i skreślał wystawione bdb na cel. Nauczyciele mnie podrzucali do szkoły, do domu, proponowali zajęcia dokształcającego, chodzenie na kółka. W każdym bądź razie z gimnazjum wyszłam i trafiłam do liceum z myślą, że wszyscy ludzie są popyrtani i tu będzie tak samo. Poznałam parę fajnych osób, które lubię, tj. jakieś 3, może 4. Oni też mnie czasami zlewają, ale ogólnie lubimy się. Reszta rozmawia ze mną na zasadzie Boga - bo ja jestem jak bóg w swojej klasie, wszyscy mają w dupie, do czasu, aż nie potrzeba zadania ;] I wiesz co? Kiedyś też pisałam po forach załamana, że nikt mnie nie akceptuje i tak dalej i doszłam do wniosku, że im bardziej się staram, tym mniejsze efekty są: uśmiechałam się, zawsze pomagałam, witałam, nigdy nie odmówiłam pomocy z czegoś, towarzyszyłam. A potem ja potrzebowałam pomocy i wszyscy głowy w drugą stronę.
W każdym bądź razie widać, że skoro nie interesuje Cię to, o czym mówią koleżanki, to masz ten sam problem co ja. Te 3,4, o których mówię, są świetne, ale gdy słyszę, jak rozmawia reszta: chłopcy, ubrania, szlugi, makijaż, to mam odruch wymiotny. Jesteś ponad to, nie interesują Cię ich bzdurne gadki.
Proponuję poszukać ludzi ze wspólną pasją - jakiś klub, kółko języka angielskiego, odśwież stare znajomości, postaraj się rozeznać, czy ktoś obok Ciebie nie czuje się również samotny i stwórzcie duet odrzutków -takie przyjaźnie sa najcenneijsze ;]

[Fleur_D]

Napisane przez asia_aisa

Ale wbrew pozorom to były bardzo dobre rady. Samoakceptacja jest podstawą do normalnego funkcjonowania - czy to w jakimś środowisku na stopie towarzyskiej, czy to w pracy, gdziekolwiek. Jeśli, dajmy na to, czuję się ze sobą tak sobie, to i inni to zauważają. Ci z większą dozą empatii będą starali się mnie zrozumieć, może pomóc, ale większość pomyśli, że jestem właśnie nudna, zakompleksiona, z problemami - a to nie jest 'fajne'. Wracając na ziemię - ja wychodzę z domu zazwyczaj uśmiechnięta, mimo różnych wewnętrznych rozterek i problemów i mam wrażenie, że do ludzi to zazwyczaj trafia - mam dobry kontakt z ludźmi, nie tylko na uczelni, ale i w innych miejscach... No i po prostu ja mam tak, jak jest w moim podpisie - jestem, mimo wszystkich trudności, szczęśliwa

Zgadzam się z tym co napisałaś. Chodziło mi o coś zupełnie innego: o nakłanianie do zmian wyglądu dla samego faktu dokonania zmian. Żeby tylko wybić się z tłumu, żeby ludzie zauważyli. Żeby nie być nijakim. A to nie tu tkwi problem, to bardziej kwestia psychiki. Bo nie oszukujmy się, nowa fryzura i styl ubierania się nie zmieni życia o 180 stopni. Choć może być oczywiście krokiem naprzód, który pomoże polubić siebie.
Co do uśmiechu i pozytywnego nastawienia- owszem to jest bardzo ważne. Ale nie przeginajmy, bo zdarzają się osoby, które są very happy przez całą dobę jakby się czymś naszprycowały i jest to wyjątkowo męczące dla otoczenia:
- o słońce świeci, jak super
- o huragan, jak super
- o kotka na pasach przejechali, jak super
W żadnym przypadku nie odnoszę tego do Ciebie. Po prostu często ludzie nie do końca właściwie interpretują takie rady i tak właśnie wychodzi.

[moemoe]

Mam taka kolezanke wiec moze o to chodzi
Moze jak zauwazylas, we wczesnych swoich latach, ze ludzie tak na ciebie reaguja to kiedy znalazlas sie w nowej grupie to od razu staralas sie dostosowac? Wyjadnie obrazprp na podstawie mojej klasy. Kiedy tam poszlam bylam oprocz jednej kolezanki sama ale wiele dziewczyn z mojej klasy przyszly same jak palec. Dzien po dniu sie wszystkie poznawalysmy i utworzyly sie pierwsze grupki (nie chodzi o to, ze ktos sie z kims lubi a ktos nie tylko grupki na zasadzie "kto z kim najbardziej sie bedzie kolegowal") Wiele osob pozostalo tak jakby "samych" ale nie staraly sie na sile nikomu przypodobac i po jakims czasie juz nie bylo nikogo kto bylby sam. Oprocz jednej dziewczyyny, ktora jak tylko zauwazyla, ze nie koleguje sie z nikim konkretnym to zaczela przyczepiac sie do jednej z "grupek" Na poczatku byly mile i dobrze sie dogadywaly ale jak zauwazyly, ze nie umie wyrazic swojego zdania (a jak juz to identyczne ze zdaniem tych dziewczyn), daje soba pomiatac...i przestaly ja lubic, taka opinia w klasie o niej powstala i nie koleguje sie praktycznie z nikim, chociaz wg mnie jest fajna! Tylko, ze jakos widac, ze nie jest soba...
Mam nadzieje, ze pomoglam

[Lulla12]

Napisane przez metoo

Moze zmien styl ubierania się, fryzure, najpierw sama poczuj ze jestes wyjątkowa, a ludzie to zauwazą, znajdz jakies hobby, nie badz tylko kolejna mijaną osobą o ktorej sie nie pamieta, a przede wszystkim UŚMIECH

Moim zdaniem tutaj nie chodzi o zmiane wizerunku. Może i ludzie w pierwszym momencie zwracają uwagę na wygląd, ale to co ich zatrzymuje to charakter
Jest wiele osób 'brzydkich' z natury, bez stylu, którzy są pewni siebie, są duszami towarzystwa.
Autorko, nie zmieniaj się dla kogoś. Może jakieś delikatne zmiany, dla poprawy samopoczucia, ale pozostań sobą Może zmiana środowiska?
Na pewno 'nie wchodź im w tyłek'.
Nic na siłe.
Bądź asertywna, pokaż że masz swoje zdanie, znajdź hobby, tacy ludzie są najbardziej interesujący. A przedewszystkim bądź optymistką

[Elfia4]

Napisane przez karoolina888

Witam, pisząc na forum liczę na porady odnośnie mojego problemu. Gdybyście mogły mi napisać, czy już tego nie da się zmienić, czy już zawsze tak będzie,czy mogę mieć nadzieję na zmiany.
Otóż teraz mam 18 lat, ale zawsze w moich kontaktach międzyludzkich było podobnie-na koloniach, obozach zawsze każdy się jakoś zakumplował a ja jak już znalazłam jakieś koleżanki, to odczuwalam taki dystans: one gadają, ja też mówię, a jedna widocznie zainteresowana jest tym co mówi tamta, a nie ja. Ja potocznie mówiąc byłam zlewana.mimo, że też się wlaczalam do rozmowy. Tak było w podstawówce, gimnazjum, na różnych obozach i tak jest w liceum. No czemu tak jest? Nie jestem zarozumiala, nie wywyższam się,wyglądam zwyczajnie, nie mówię cały czas o nauce. W klasie nikt ogólnie nie jest zainteresowany znajomością ze mną, mam jedną koleżankę, ale zauważyłam że jak rozmawia z drugą to ja idę w odstawke, totalny olew. A widzę, że koleżanki z klasy traktują inne z szacunkiem, a u mnie jest tak ze to ja się muszę wiecznie starać,już nie mam siły. W kontaktach z płcią przeciwna jest podobnie. Mój post może brzmieć infantylnie, albo jest przesiaknięty uzalaniem się, ale ja nie wiem co jest nie tak. Ta samotność mnie dobija.

Często bardziej istotne od tego co mówisz jest to jak mówisz. Jeśli nawet masz coś ciekawego do powiedzenia, ale mówisz to cicho, niepewnie, albo przyjmujesz postawę, którą wszyscy nieświadomie odbiorą jako zamkniętą, to masz małe szanse na to, żeby twoja wypowiedź porywała tłumy.
Poczytaj trochę o mowie ciała i o tym jak mówić tak, by inni chcieli słuchać. Warto też, tak jak radzą dziewczyny znaleźć jakieś tematy, w których będziesz specjalistką i zawsze będziesz miała coś do powiedzenia.