Przedszkole - TAK czy NIE?

[m.a.r.t.a]

Ja również przedszkolom mówię tak, jeśli sytuacja mnie do tego zmusi a raczej tak to i dziecko do żłobka pośle, choć wtedy serce będzie mi się krajać.

[kropka75]

Przy tak postawionym pytaniu dziś odpowiedziałabym NIE.

Nie dla dwulatka, nie dla trzylatka.
Kompetencje społeczne nie są w tym wieku potrzebne.
To jeszcze czas silnego związania z rodzicami.

Pamiętam siebie w przedszkolu. Jak źle mi tam było, jak uciekałam do babci. Wolałam stać z nią w kolejce trzy godziny za paczką kawy, niż siedzieć w przedszkolu.
Nie byłam gotowa na separację i nie chciałam jej.

Dla pięciolatka, sześciolatka powiedziałabym TAK.

[Scio]

A ja sama nie wiem.
Nie przeceniałabym wartości przedszkola w życiu. Ja nie chodziłam prawie wcale, mój brat w ogóle (wymiotował przechodząc przez próg i mama go wypisała w końcu).
Zgadzam się z Kropką. 3 latkom socjalizacja i kontakty społeczne nie są niezbędne, większość rozwojowo nie gotowa na wspólne zabawy. W maluchach to bardziej pilnuje się fizjologiczo-opiekuńczych spraw.
Poza tym w przedszkolach bywa w grupie po 30 dzieciaków

Jestem za przedszkolami, ale nie w postaci, że dziecko spędza tam same dnie. A widziałam takie dzieciaki przywożone po 6 i odbierane o 18.
Agata pewnie pójdzie do przedszkola. Jako 3 latka pewnie na mak. 5 godzin.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

A ja z perspektywy czasu widzę, że trzeba na dziecko patrzeć i tyle. Moja poszła do przedszkola do grupy żłobkowej (dzieci musiały mieć min. 1,9roku do 3rż, obecnie część już 3 lata skończyła, część ma 2,5 najmniej) mając prawie 2,5 roku, od razu zaczęła się z dziećmi bawić, załapała najlepszego kumpla Od września idzie normalnie jako 3latka do zwykłej grupy, czasowo - będzie różnie.

[dacn]

Napisane przez kropka75

Przy tak postawionym pytaniu dziś odpowiedziałabym NIE.

Nie dla dwulatka, nie dla trzylatka.
Kompetencje społeczne nie są w tym wieku potrzebne.
To jeszcze czas silnego związania z rodzicami.

Pamiętam siebie w przedszkolu. Jak źle mi tam było, jak uciekałam do babci. Wolałam stać z nią w kolejce trzy godziny za paczką kawy, niż siedzieć w przedszkolu.
Nie byłam gotowa na separację i nie chciałam jej.

Dla pięciolatka, sześciolatka powiedziałabym TAK.

Fajnie, ile % kobiet stać na to zeby nie pracować przez 4-5 lat?
Co w takim przypadku, nie mieć dzieci bo nie stac nas na kilkuletnia przerwe w pracy zawodowej?

A odpowiedź na pytanie czy przedszkole jest ok dla dwu- trzylatka powinna również zależeć od tego jakie przedszkole i jak rozwija sie i czego potrzebuje dziecko.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Nawiasem mówiąc - na doktorku, przez któego temat zakładałam, okrutnie się zemściłam na ostatnim egzaminie przyszłam na pisemny na kilka dni przed porodem, podeszłam do niego i mówię, że ja w każdej chwili mogę rodzić i czy jakby co to mogę w trakcie wyjść mina = bezcenna, kilka razy się pytał w trakcie egz. czy jest ok

[Luba]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;39936021]Nawiasem mówiąc - na doktorku, przez któego temat zakładałam, okrutnie się zemściłam na ostatnim egzaminie przyszłam na pisemny na kilka dni przed porodem, podeszłam do niego i mówię, że ja w każdej chwili mogę rodzić i czy jakby co to mogę w trakcie wyjść mina = bezcenna, kilka razy się pytał w trakcie egz. czy jest ok [/QUOTE]

A niepotrzebnie, moim zdaniem, się mściłaś, bo moze on tak jak Kropka, po prostu zmienił zadnie pod wpływem własnych dzieci



Dacn, przypominam, że w tym wątku to bardziej teoretyzujemy i juz sama autorka wątku prosiła aby pominąć aspekt pracy rodziców.

[dacn]

Napisane przez Luba

Dacn, przypominam, że w tym wątku to bardziej teoretyzujemy i juz sama autorka wątku prosiła aby pominąć aspekt pracy rodziców.

Ja wiem że teoretyzujemy, ale jest to daleko posunięta teoria że rodzice będą mogli poświęcić dziecku 5 lat. To raczej nie teoria ale marzenia, do spelnienia dla małej części społeczeństwa. A przedszkoli na prawdę bym się nie bała, od czasu jak my same byłyśmy w przedszkolu wiele rzeczy zmieniło się tam na plus.

[moniliczka]

Napisane przez dacn

Ja wiem że teoretyzujemy, ale jest to daleko posunięta teoria że rodzice będą mogli poświęcić dziecku 5 lat. To raczej nie teoria ale marzenia, do spelnienia dla małej części społeczeństwa. A przedszkoli na prawdę bym się nie bała, od czasu jak my same byłyśmy w przedszkolu wiele rzeczy zmieniło się tam na plus.

dacn zgadzam się z Tobą. Nie ma co teoretyzować - nie wiem którą mame stac na to by zajmować się dzieckiem 24h/ dobę przez 4 czy 5 lat. Poza tym czy wystarczy cierpliwości, chęci, siły i pomysłów na zabawy i wspólną naukę. Dziecko czteroletnie powinno być w przedszkolu, tym bardziej, że im później pójdzie tym różnice w porównaniu z innymi dziecmi mogą byc większe. A dzieci czują, ze są "do tyłu" z niektórymi rzeczami w porównaniu z rówieśnikami. I niestety może to wpłynąć na ich samoocenę.

Moim zdaniem, jeśli można sobie na to pozwolić, to 3 - 3,5 lat to taki idealny wiek na pzredszkole. Na początek idealnie na kilka godzin - jeśli kogoś stać

[Luba]

Napisane przez dacn

Ja wiem że teoretyzujemy, ale jest to daleko posunięta teoria że rodzice będą mogli poświęcić dziecku 5 lat. To raczej nie teoria ale marzenia, do spelnienia dla małej części społeczeństwa. A przedszkoli na prawdę bym się nie bała, od czasu jak my same byłyśmy w przedszkolu wiele rzeczy zmieniło się tam na plus.

Tylko tu nie chodzi o strach przed przedszkolem, ale o to, że dzieci są różne, a poza tym tak jak pisały Kropka i Scio, po prostu większość dwu czy trzy latków rozwojowo nie jest gotowa do przedszkola.
Pod tym względem moje dzieci były chyba typowe, syn jako trzylatek poszedł do przedszkola i była to wielka porażka. Córka jako trzylatka o przedszkolu nie chciała słyszeć, jako czterolatka poszła do przedszkola i nie było z tym problemu, chociaż ona ogólnie zachwycona nie była. Dopiero w szkole się odnalazła

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

A tak w ogóle to są plany przesunięcia wieku przedszkolnego dla 2latków już.

[Luba]

Napisane przez moniliczka

Poza tym czy wystarczy cierpliwości, chęci, siły i pomysłów na zabawy i wspólną naukę. Dziecko czteroletnie powinno być w przedszkolu, tym bardziej, że im później pójdzie tym różnice w porównaniu z innymi dziecmi mogą byc większe. A dzieci czują, ze są "do tyłu" z niektórymi rzeczami w porównaniu z rówieśnikami. I niestety może to wpłynąć na ich samoocenę.

Jeśli ktoś sie decyduje na to, zeby dziecko zostało w domu, to przepraszam bardzo, ale powinien sobie zdawać sprawę z konsekwencji tej decyzji. To znaczy, że musi mu starczyc sił, inwencji, pomysłów i cierpliwości itd. Jak wie, że mu tego nie starczy to niech lepiej zatrudni nianię lub faktycznie pośle dziecko do przedszkola a sam idzie do pracy

I już bez jaj, tak piszesz jakby dziecko w domu rosło jak dzikie zwierzątko Zgoda, tak się może zdarzyć, jeśli rodzice są nieodpowiedzialni i zwyczajnie leniwi, ale w normalnych rodzinach to dziecko nie chodzące do przedszkola jest normalnie wychowywane i nie odstaje od rówieśników.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Luba, ale ta zemsta nie była celowa ja zwyczajnie kilka dni przed porodem szłam na egzamin, wolałam uprzedzić i tyle.

[Luba]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;39937505]A tak w ogóle to są plany przesunięcia wieku przedszkolnego dla 2latków już.[/QUOTE]

W Niemczech zdecydowana większość dzieci chodzi do przedszkola, i dwulatki też, ale obowiązek przedszkolny jest dla czterolatków.

Jakoś nie widzę w Polsce tego obowiązku dla dwulatków, jesli czasem i dla czterolatków brakuje miejsc.

---------- Dopisano o 12:36 ---------- Poprzedni post napisano o 12:35 ----------

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;39937556]Luba, ale ta zemsta nie była celowa ja zwyczajnie kilka dni przed porodem szłam na egzamin, wolałam uprzedzić i tyle.[/QUOTE]

Domyślam się ale małą satysfakcje jednak miałaś, nie?

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Miałam ale ja się z nim praktycznie na każdych ćwiczeniach ścinałam, on ogólnie poglądy miał też typu "kobieta nie pracuje, tylko w domu ma być".

Nie, 2latki nie obowiązkowo, ale na zasadzie jak teraz 3latki.

[Scio]

Ja nie chodziłam do przedszkola. Problemów z samooceną niemiałam, ba nawet studia skończyłam (może dlatego, żeby nadrobić przedszkolne braki i to co się robi w przedszkolu ja robiłam na studiach ).
Poza tym z moich obserwacji wynika, że dzieci same w sobie instynktownie wiedzą jak się rozwiać, kwestia tego, żeby rodzice nie zabraniali mu eksperymentować. A poza tym nawet jak dziecko chodzi do przedszkola, a rodzice mają w nosie jego rozwój to i tak będzie miało braki, bo przedszkole nie zwalnia rodziców obowiązku dbania o rozwój własnych dzieci.

[Glodomorek]

Ja wcześniej byłam przeciwna żłobkowi i przedszkolu dla 4 lat. tzn 4latka bym puściła.
Ale moja poszła do żłobka i dobrze się tam czuje, tęskni za ciociami, po przerwie aż skakała z radości że w żłobku będzie, bardzo też się rozwinęła,nie ma problemów z jedzeniem.
Chociaż gdybym miała możliwość być z nią w domu to na pewno bym jeszcze została Ale nie uwazam, żeby była skrzywdzona przez to, że chodzi tam.

[Korah]

Hej mamusie, mój syn chodzi już trzeci rok do przedszkola, został mu jeszcze rok. Posłałam go jak miał 2 latka i 10 miesięcy. Nie żałuję, bardzo szybko się zaaklimatyzował, chociaż nie wszystkie dzieci z jego grupy tak samo Przedszkole ma dobrą renomę i jest małe, prowadzą je siostry zakonne, wychowawcy są jednak świeccy, nie wiem jak syn czułby się w drugim do wyboru u nas typowym miejskim przedszkolu, które jest ogromne.

Ja przedszkole polecam, chociaż przez nie narobiło się sporo problemów zdrowotnych syna, niestety, to są mankamenty tej decyzji, ale prędzej czy później i tak by go dopadły "obce" zarazki. Niedawno np ostrzeżono nas, że w przedszkolu panuje wszawica, wcześniej zapalenie spojówek, szkarlatyna, ospa, na co dzień infekcje oddechowe. Syn po dwutygodniowym leczeniu przychodzi do przedszkola i na dzień dobry całuski od kaszlących, kichających i smarkających koleżanek

Jeszcze chciałam się odnieść do wieku, w którym najlepiej posłać dziecko. Nie jest prawdą, jak ktoś tu powyżej napisał, że w wieku 2-3 lat dziecko nie potrzebuje przedszkola, a wręcz nie jest na to gotowe w większosci. Z moich obserwacji wynika, że dzieci nie są na to gotowe, ale w zdecydowanej mniejszości, ok.10-20%. W dodatku akurat moje dziecko już w wieku roku-półtora życia czuło silną potrzebę więzi z innymi dziećmi.

Jeśli miałabym coś doradzić rodzicom, którzy się zastanawiają, kiedy dla ich dzieci jest najlepszy moment na pójście do przedszkola, to trzeba dziecko po prostu zapisać i posłać, jeśli mu się nie spodoba, będzie tęsknić za rodzicami, ewidentnie nie lubieć przedszkola po ok dwóch tygodniach, strzelać fochy, to nie zmuszać, może iśc od nowa za rok.

[taszkin]

Napisane przez moniliczka

(...) że im później pójdzie tym różnice w porównaniu z innymi dziecmi mogą byc większe. A dzieci czują, ze są "do tyłu" z niektórymi rzeczami w porównaniu z rówieśnikami. I niestety może to wpłynąć na ich samoocenę.

Moja córa poszła w wieku 5 lat. Znam kilkoro takich dzieci również. Nie będę jej tu zachwalać, ale jest bardzo dobrze, nijak ma się to do tego co mówisz, wręcz przeciwnie.
I jak pisze Scio, niektóre dzieci w grupie córki chodzą od 3 rż, a niestety widać, że w domu to nikt z nimi nie pracuje, na żadnym polu.

[Korah]

Napisane przez taszkin

Moja córa poszła w wieku 5 lat. Znam kilkoro takich dzieci również. Nie będę jej tu zachwalać, ale jest bardzo dobrze, nijak ma się to do tego co mówisz, wręcz przeciwnie.
I jak pisze Scio, niektóre dzieci w grupie córki chodzą od 3 rż, a niestety widać, że w domu to nikt z nimi nie pracuje, na żadnym polu.

Muszę się z Tobą zgodzić, syn często choruje, do przedszkola uczęszcza w kratkę. Dostaje prace domowe, mają w przedszkolu podręczniki tzw ćwiczeniówki. Gdybym z nim nie nadrabiała w domu, miałby spore braki, choćby w wyklejaniu, wycinaniu, sylabizowaniu wyrazów, czytaniu prostych zdań, liczeniu itp. Poza tym pochwalę się może niegrzecznie, ale literki umiał już zanim do przedszkola poszedł, a to też dziecko wyróżnia, wychowawcy patrzą i widzą wszystko jak na dłoni, m.in. jakich dziecko ma rodziców, czy się zajmują. Z takimi dziećmi też mają większe chęci do pracy, wiedzą, że czas im poświecony, inwestycja nie pójdzie na marne. Przedszkola między sobą organizują konkursy dla dzieci, a to naukę piosenki czy wierszyka, a to rysunek. Samo się dziecko tego nie nauczy. A dzieci, z którymi rodzic nie współpracuje po prostu nie biorą udziału w takich imprezach, a to rzutuje negatywnie na dziecko, już najmłodsze lubią i chcą rywalizować, być nagradzane. Nie ma nic złego w tym.

[moniliczka]

Napisane przez Luba

Jeśli ktoś sie decyduje na to, zeby dziecko zostało w domu, to przepraszam bardzo, ale powinien sobie zdawać sprawę z konsekwencji tej decyzji. To znaczy, że musi mu starczyc sił, inwencji, pomysłów i cierpliwości itd. Jak wie, że mu tego nie starczy to niech lepiej zatrudni nianię lub faktycznie pośle dziecko do przedszkola a sam idzie do pracy

I już bez jaj, tak piszesz jakby dziecko w domu rosło jak dzikie zwierzątko Zgoda, tak się może zdarzyć, jeśli rodzice są nieodpowiedzialni i zwyczajnie leniwi, ale w normalnych rodzinach to dziecko nie chodzące do przedszkola jest normalnie wychowywane i nie odstaje od rówieśników.

Nie mam na myśli tego, że dziecko w wieku 4 lat robi w pieluchę. Ale z moich obserwacji wyciągam nieco inne wnioski - moze dlatego, że większość moich znajomych pracuje i nie siedzi z dziećmi w domu. Ale widzę jak mamy się wypalają, bo są sfrustrowane po kilku latach siedzenia w domu, i nie mają już ani chęci ani cierpliwości do mądrego spędzania czasu razem. Owszem coś tam robią, ale takie dzieci dużo bajek oglądają.

Moim zdaniem większość z nas kobiet po jakimś czasie przerwy od pracy potrzebuje jej bardzo. Z wielu powodów: aby poczuć się pewniej - sama zarabia, ubrać sie porządnie i umalować (bo jak się idzie do pracy to siła rzeczy nalezy się inaczej ubrać i pomalować), pogadać z innymi babkami o innych rzeczach a nie tylko o dzieciach, poplotkować , itp., itd

---------- Dopisano o 23:52 ---------- Poprzedni post napisano o 23:44 ----------

Napisane przez taszkin

Moja córa poszła w wieku 5 lat. Znam kilkoro takich dzieci również. Nie będę jej tu zachwalać, ale jest bardzo dobrze, nijak ma się to do tego co mówisz, wręcz przeciwnie.
I jak pisze Scio, niektóre dzieci w grupie córki chodzą od 3 rż, a niestety widać, że w domu to nikt z nimi nie pracuje, na żadnym polu.

Quote wiekszość z nas nie może sobie pozwolić, by przez 5 lat być z dzieckiem w domu, chyba, ze... pojawiają się kolejne dzieci

A oczywiście racją jest, że nie samym pzredszkolem dziecko żyje i mama z tatą, że powinni czas dziecku poświęcić. Zgadzam się absolutnie.

[Luba]

Napisane przez moniliczka

Nie mam na myśli tego, że dziecko w wieku 4 lat robi w pieluchę. Ale z moich obserwacji wyciągam nieco inne wnioski - moze dlatego, że większość moich znajomych pracuje i nie siedzi z dziećmi w domu. Ale widzę jak mamy się wypalają, bo są sfrustrowane po kilku latach siedzenia w domu, i nie mają już ani chęci ani cierpliwości do mądrego spędzania czasu razem. Owszem coś tam robią, ale takie dzieci dużo bajek oglądają.

Moim zdaniem większość z nas kobiet po jakimś czasie przerwy od pracy potrzebuje jej bardzo. Z wielu powodów: aby poczuć się pewniej - sama zarabia, ubrać sie porządnie i umalować (bo jak się idzie do pracy to siła rzeczy nalezy się inaczej ubrać i pomalować), pogadać z innymi babkami o innych rzeczach a nie tylko o dzieciach, poplotkować , itp., itd

Ja też nie miałąm na mysli tego, że chodzi z pieluchą.

Takim stereotypowym mysleniem teraz polciałaś, że nawet nie wiem od czego zacząć Aż wstyd, że kobieta, jak myslę, młodsza ode mnie, takie ma myslenie.
Nie wiem gdzie ty żyjesz, ale w dość chyba duchowo ubogim środowisku, jesli masz takie obsrwacje.
Ja znam kobiety, które zostają w domu z dziećmi pare lat i nie fiksują, nie chodzą w dresie i z fajką w zębach, malują się, chodzą na różne zajęcia, nie gadają ciągle o dzieciach i mają mnóstwo pomysłów na spędzanie z nimi czasu.
I wcale nie czują się niepewnie, bo nie zarabiają same pieniędzy.
A wręcz po powrocie do pracy z rozrzewnieniem wspominają czas spędzony z dziećmi, ileż to one nie miały czasu dla dzieci, na lekturę, na różne działania, zainteresowania.

Niestety wciąz pokutuje socjalistyczne myslenie: kobiety na traktory, tylko w pracy możesz się rozwijać, matka w domu to kocmołuch śledzący tępo losy bohaterów telenowel, dziecko siedzi razem z nią przed telewizorem a plastelinę widzi przez szybę sklepu papierniczego

[Scio]

Napisane przez Luba

Ja też nie miałąm na mysli tego, że chodzi z pieluchą.

Takim stereotypowym mysleniem teraz polciałaś, że nawet nie wiem od czego zacząć Aż wstyd, że kobieta, jak myslę, młodsza ode mnie, takie ma myslenie.
Nie wiem gdzie ty żyjesz, ale w dość chyba duchowo ubogim środowisku, jesli masz takie obsrwacje.
Ja znam kobiety, które zostają w domu z dziećmi pare lat i nie fiksują, nie chodzą w dresie i z fajką w zębach, malują się, chodzą na różne zajęcia, nie gadają ciągle o dzieciach i mają mnóstwo pomysłów na spędzanie z nimi czasu.
I wcale nie czują się niepewnie, bo nie zarabiają same pieniędzy.
A wręcz po powrocie do pracy z rozrzewnieniem wspominają czas spędzony z dziećmi, ileż to one nie miały czasu dla dzieci, na lekturę, na różne działania, zainteresowania.

Niestety wciąz pokutuje socjalistyczne myslenie: kobiety na traktory, tylko w pracy możesz się rozwijać, matka w domu to kocmołuch śledzący tępo losy bohaterów telenowel, dziecko siedzi razem z nią przed telewizorem a plastelinę widzi przez szybę sklepu papierniczego

Pusty śmiech mnie ogarnia jak słyszę, że trzeba się rozwijać, a to tylko w pracy, że niepracująca kobieta to się uwstecznia. Robienie kariery jest najważniejsze itd. tak jakby wszystkie kobiety zajmowały wysokie stanowiska w firmie...
Są kobiety świadomie rezygnujące z pracy, żeby być z dziećmi, są matki co z musu siedzą, bo nie mają z kim dziecka zostawić, są matki leniwe co im się nie chce pracować itd itd.

[d9dafda22031a08fb930d3c506630231eeee4640]

Napisane przez moniliczka

Moim zdaniem większość z nas kobiet po jakimś czasie przerwy od pracy potrzebuje jej bardzo. Z wielu powodów: aby poczuć się pewniej - sama zarabia, ubrać sie porządnie i umalować (bo jak się idzie do pracy to siła rzeczy nalezy się inaczej ubrać i pomalować), pogadać z innymi babkami o innych rzeczach a nie tylko o dzieciach, poplotkować , itp., itd

Naprawde? Serio? To sa jeszcze takie kobiety, ktore potrzebuja pracy i pieniedzy przez siebie zarobionych po to, zeby czuc sie wartosciowym czlowiekiem ?

Smutne.

[rozalinka]

Moona zgadzam się, że smutna jest taka postawa...

[taszkin]

Napisane przez rozalinka

Moona zgadzam się, że smutna jest taka postawa...

Dla mnie smutniejsze, niż to, że "ktoś tak ma" jest twierdzenie i wyobrażenie, że "tak ma większość".

[d9dafda22031a08fb930d3c506630231eeee4640]

Napisane przez taszkin

Dla mnie smutniejsze, niż to, że "ktoś tak ma" jest twierdzenie i wyobrażenie, że "tak ma większość".

Bo wiekszosc kobiet sobie jeszcze z tego sprawy nie zdaje lub wypiera to uczucie Mysle, ze nawet i Ty Taszkin, po tyyyylu latach siedzenia w domu , chodzaca w dresie, z fajka w kaciku ust, z tlustymi wlosami, wiecznie proszaca Pana i Wladce Meza o pieniadze na mleko dla dzieci, nawet Ty, gdybys tylko mogla skorzystalabys z szansy na to by stac sie Prawdziwa Kobieta. Tylko nie chcesz sie do tego przyznac nawet sama przed soba

[Korah]

Drogie matki Polki! myślę, że niepotrzebnie się spieracie. Każdy jest inny i ma różne potrzeby, są kobiety, które oprócz potrzeby troszczenia się o dom i rodzinę potrzebują też innych bodźców tzw z zewnątrz do bycia spełnionymi tak w 100%, inaczej wariują, najczęściej jest to praca, albo nauka, z kolei inne nie potrzebują do szczęścia nic więcej, spełniają się np w kuchni, ogrodzie, czy po prostu trosce o bliskich i spędzaniu z nimi czasu, mają też chwile na jakieś swoje hobby, przecież nikt nie jest niewolnikiem poza sytuacjami patologicznymi, których żadnej nie życzę.

[Luba]

Napisane przez Korah

Drogie matki Polki! myślę, że niepotrzebnie się spieracie. Każdy jest inny i ma różne potrzeby, są kobiety, które oprócz potrzeby troszczenia się o dom i rodzinę potrzebują też innych bodźców tzw z zewnątrz do bycia spełnionymi tak w 100%, inaczej wariują, najczęściej jest to praca, albo nauka, z kolei inne nie potrzebują do szczęścia nic więcej, spełniają się np w kuchni, ogrodzie, czy po prostu trosce o bliskich i spędzaniu z nimi czasu, mają też chwile na jakieś swoje hobby, przecież nikt nie jest niewolnikiem poza sytuacjami patologicznymi, których żadnej nie życzę.

Droga matko Polko! Upraszczasz niesamowicie całą sytuację. Ponieważ nie istnieje sztywny podział na osoby oddane tylko domowi i takie, które w domu "wariują".

[moniliczka]

Napisane przez Luba

Ja też nie miałąm na mysli tego, że chodzi z pieluchą.

Takim stereotypowym mysleniem teraz polciałaś, że nawet nie wiem od czego zacząć Aż wstyd, że kobieta, jak myslę, młodsza ode mnie, takie ma myslenie.
Nie wiem gdzie ty żyjesz, ale w dość chyba duchowo ubogim środowisku, jesli masz takie obsrwacje.
Ja znam kobiety, które zostają w domu z dziećmi pare lat i nie fiksują, nie chodzą w dresie i z fajką w zębach, malują się, chodzą na różne zajęcia, nie gadają ciągle o dzieciach i mają mnóstwo pomysłów na spędzanie z nimi czasu.
I wcale nie czują się niepewnie, bo nie zarabiają same pieniędzy.
A wręcz po powrocie do pracy z rozrzewnieniem wspominają czas spędzony z dziećmi, ileż to one nie miały czasu dla dzieci, na lekturę, na różne działania, zainteresowania.

Niestety wciąz pokutuje socjalistyczne myslenie: kobiety na traktory, tylko w pracy możesz się rozwijać, matka w domu to kocmołuch śledzący tępo losy bohaterów telenowel, dziecko siedzi razem z nią przed telewizorem a plastelinę widzi przez szybę sklepu papierniczego

Myślę, że to ty pzresadzialaś zdecydowanie - kobiety na traktory i to całe socjalistyczne myślenie...
Moje obserwacje potwierdzają, że kilkuletnia przerwa od pracy powoduje u wielu kobiet obniżenie samooceny. Czuje się mniej pewnie.
Jednak nie będę polemizowała z twoimi.
Co do mojego duchowego środowiska - to chyba mieszasz pojęcia...