Psychiatra- cz 3

[Oligiste]

był ktoś u psychatry Dr Jacka Przybyło w Katowicach ? Albo ogólnie zna jakiegoś dobrego psychiatrę w okolicach Katowic, Gliwic, Zabrza, Bytomia ? Szukam nowego lekarza, ale chce trafić na kogoś kompetentnego i szukam opinii .

[marchef w butonierce]

Witam Dziewczyny!

Od razu uprzedzam, ze mój post może być długi i chaotyczny.

A więc do rzeczy: zastanawiam się nad pójściem do psychologa.
Czuję, że chyba mam depresję. Wiem, śmiesznie to brzmi ale tak jest.

Myślę, że juz wczesniej ocierałam się o stany depresyjne, ale teraz problem się nasilił...

Od skończeniu liceum, czyli od kilku lat z przerwami zmagałam się z bezrobociem... Byłam taka zrezygnowana, zgnuśniała, bez życia... I nagle pojawiło się światełko w tunelu: dostałam pracę. Wymarzoną, w zawodzie, blisko domu etc. W ogóle sielanka....

Niestety okazało się, że moja praca jest koszmarem. Mam beznadziejnego pracodawcę, który wręcz psychicznie się czasami nad nami znęca... Myślę, że znęca to trochę za duże słowo, bo nie krzyczy, ale 'pojeżdża' po ambicji, inteligentnie dając nam do zrozumienia, że do niczego się nie nadajemy itp....

Niestety odbija się to bardzo na moim samopoczuciu... Jestem cały czas zestresowana, nie wiem co mnie w pracy czeka, trudno mi się na czymkolwiek skupić.... Cały czas 'czekam w napięciu' na to, czy dostanę ochrzan i za co go dostanę... Trudno mi się zwlec z łóżka, czuję sie przygnębiona. Weekend to dla mnie czas, kiedy 'rozkwitam', bo nie ejstem w pracy... Niedziela popołudnie to dla mnei koszmar... Już zaczynam się zastanawiać jak źle będzie jutro w pracy... Zazwyczaj pół nocy z niedzieli na poniedziałek nie śpię... Praca śni mi się po nocach....

Czasem myślałam sobie, że może faktcznie do niczego się nie nadaję, ale patrząc wstecz zawsze pracodawcy byli ze mnie zadowoleni...

Wiem, że napiszecie mi, że powinnam zmienić pracę. Ja to wiem. czuję się też zagubiona, bo z jednej strony chcę zminić pracę, bo wiem, ze ta mnie wyniszcza, ale z drugiej boje się tego depresyjnego bezrobocia.... Czuję się taka uwięziona pomiędzy dwoma beznadziejnymi stanami: depresyjną pracą i depresyjnym bezrobociem...

Mam grono przyjaciół, ale nie mówi im o moim problemie, bo wydaje mi się z jednej strony bardzo trywialny (kto nie ma dzisiaj problemów z szefostwem), a z drugiej nie daje mi spać....

Poza tym kiedyś zwierzyłam się mojej mamie, że nie podoba mi się praca i że moja poprzedniczka nie wytrzymała psychicznie i się zwolniła...Moja mama wtedy mi powiedziała :" no tak już teraz jest, ale sama wiesz jak jest z pracą, szanuj to co masz".... Tym bardziej poczułam się jak osoba wyolbrzymiająca swój problem.

Moje przyjaciółki mają prace, w których są szanowane, mają super atmosferę, więc im tez o tym nie mówię...

Dusze swój problem w sobie i nie wiem jak mam sobie z tym poradzić..
Myślałam o wizycie u psychologa, ale boję się c ja mam tam powiedzieć.... Wstyd mi, ze jestem w takim stanie psychicznym, ale czuję, że jestem jeszcze na tyle silna, by móc z tym walczyć... Jak już wspomniałam nie chcę się zwierzać ani rodzinie, ani przyjaciołom z tego co czuję.

Postanowiłam napisać to tutaj, bo nikt mnie nie zna i może spojrzeć na sprawę obiektywnie.

Moje pytanie jest takie: jak przebiega w ogóle wizyta u psychologa? Jak to w praktyce wygląda?


Przepraszam za długi post.

[ancooora]

Napisane przez Oligiste

był ktoś u psychatry Dr Jacka Przybyło w Katowicach ? Albo ogólnie zna jakiegoś dobrego psychiatrę w okolicach Katowic, Gliwic, Zabrza, Bytomia ? Szukam nowego lekarza, ale chce trafić na kogoś kompetentnego i szukam opinii .

Przybyło ma dobre rekomendacje.
http://www.znanylekarz.pl/jacek-przy...iatra/katowice

---------- Dopisano o 16:53 ---------- Poprzedni post napisano o 16:29 ----------

Napisane przez marchef w butonierce

Witam Dziewczyny!

Od razu uprzedzam, ze mój post może być długi i chaotyczny.

A więc do rzeczy: zastanawiam się nad pójściem do psychologa.
Czuję, że chyba mam depresję. Wiem, śmiesznie to brzmi ale tak jest.

Myślę, że juz wczesniej ocierałam się o stany depresyjne, ale teraz problem się nasilił...

Od skończeniu liceum, czyli od kilku lat z przerwami zmagałam się z bezrobociem... Byłam taka zrezygnowana, zgnuśniała, bez życia... I nagle pojawiło się światełko w tunelu: dostałam pracę. Wymarzoną, w zawodzie, blisko domu etc. W ogóle sielanka....

Niestety okazało się, że moja praca jest koszmarem. Mam beznadziejnego pracodawcę, który wręcz psychicznie się czasami nad nami znęca... Myślę, że znęca to trochę za duże słowo, bo nie krzyczy, ale 'pojeżdża' po ambicji, inteligentnie dając nam do zrozumienia, że do niczego się nie nadajemy itp....

Niestety odbija się to bardzo na moim samopoczuciu... Jestem cały czas zestresowana, nie wiem co mnie w pracy czeka, trudno mi się na czymkolwiek skupić.... Cały czas 'czekam w napięciu' na to, czy dostanę ochrzan i za co go dostanę... Trudno mi się zwlec z łóżka, czuję sie przygnębiona. Weekend to dla mnie czas, kiedy 'rozkwitam', bo nie ejstem w pracy... Niedziela popołudnie to dla mnei koszmar... Już zaczynam się zastanawiać jak źle będzie jutro w pracy... Zazwyczaj pół nocy z niedzieli na poniedziałek nie śpię... Praca śni mi się po nocach....

Czasem myślałam sobie, że może faktcznie do niczego się nie nadaję, ale patrząc wstecz zawsze pracodawcy byli ze mnie zadowoleni...

Wiem, że napiszecie mi, że powinnam zmienić pracę. Ja to wiem. czuję się też zagubiona, bo z jednej strony chcę zminić pracę, bo wiem, ze ta mnie wyniszcza, ale z drugiej boje się tego depresyjnego bezrobocia.... Czuję się taka uwięziona pomiędzy dwoma beznadziejnymi stanami: depresyjną pracą i depresyjnym bezrobociem...

Mam grono przyjaciół, ale nie mówi im o moim problemie, bo wydaje mi się z jednej strony bardzo trywialny (kto nie ma dzisiaj problemów z szefostwem), a z drugiej nie daje mi spać....

Poza tym kiedyś zwierzyłam się mojej mamie, że nie podoba mi się praca i że moja poprzedniczka nie wytrzymała psychicznie i się zwolniła...Moja mama wtedy mi powiedziała :" no tak już teraz jest, ale sama wiesz jak jest z pracą, szanuj to co masz".... Tym bardziej poczułam się jak osoba wyolbrzymiająca swój problem.

Moje przyjaciółki mają prace, w których są szanowane, mają super atmosferę, więc im tez o tym nie mówię...

Dusze swój problem w sobie i nie wiem jak mam sobie z tym poradzić..
Myślałam o wizycie u psychologa, ale boję się c ja mam tam powiedzieć.... Wstyd mi, ze jestem w takim stanie psychicznym, ale czuję, że jestem jeszcze na tyle silna, by móc z tym walczyć... Jak już wspomniałam nie chcę się zwierzać ani rodzinie, ani przyjaciołom z tego co czuję.

Postanowiłam napisać to tutaj, bo nikt mnie nie zna i może spojrzeć na sprawę obiektywnie.

Moje pytanie jest takie: jak przebiega w ogóle wizyta u psychologa? Jak to w praktyce wygląda?


Przepraszam za długi post.

Kochana, ja uważam, że Twój problem wcale nie jest wyolbrzymiony. Takich jak Ty jest setki, tylko niektórzy mówią o tym a niektórzy po prostu trzymają w sobie. Uważam, że nie ma co tego w sobie trzymać, bo przez to myślisz o tym, analizujesz, i w rezultacie sama nie wiesz jak na prawdę powinno być, jak masz na prawdę myśleć i niestety, ale takie gonitwy myśli przeradzają się z czasem z nerwicą a w gorszych przypadkach depresją.

Tutaj na pewno znajdziesz pocieszenie i pełno sojuszniczek, bo nie takie tutaj mamy problemy I Tobie coś poradzimy

Ja mam podobnie do Ciebie, tyle tylko, że ja wiem, że wszystko wyolbrzymiam, ale co z tego, jak nakręcam się, sama coś sobie wmawiam i mam mętlik w głowie, tracę nad tym już kontrolę i sama nie wiem co powinnam zrobić, gdzie jest moje miejsce na ziemi.. Sama to w sobie tłumię, jakoś nie nauczono mnie mówić o swoich emocjach i odczuciach, a to niestety źle, bo mój stan się pogarsza. Ja mam pracę, ale tu jest problem, bo uważam, że powinnam mieć lepszą, ale boję się ją zmienić, choć jest mi w niej dobrze, wiadomo, że płacą jak kot napłakał i tylko na pół etatu, ale atmosferę mam super. Problem to jest taki, że jak każdy powinnam i musze mieć lepiej płatną i na cały etat. I tak myślę o zmianie, ale wrezultacie nic nie robię. Dlaczego? Po czasie doszłam do wniosku, że po prostu się boję, że nie poradzę sobie, uważam się za głupiego człowieka, który na pewno zawali, da plamę, zawiedzie itp. I jak tutaj tak żyć ? Wmawiam sobie do tego łba, że najważniejsze to mieć ZDROWIE, ZDROWĄ RODZINĘ, KAWAŁEK CHLEBA I DACH NAD GŁOWĄ, ale wiadomo, że bez pracy nie ma życia.. I tak się moje koło błędne toczy, ale nie wiem jak długo. Także poważnie realizowałam pójście do psychologa lub do psychiatry, ale jakoś odkładam to jak większość rzeczy w moim śmiesznym życiu

[Oligiste]

Napisane przez ancooora

Przybyło ma dobre rekomendacje.
http://www.znanylekarz.pl/jacek-przy...iatra/katowice

Czytałam już te opinie, ale wiadomo chciałabym jeszcze zasięgnąć opinii ludzi z którymi mogę się skontaktować tu na forum

[marchef w butonierce]

Napisane przez ancooora

Kochana, ja uważam, że Twój problem wcale nie jest wyolbrzymiony. Takich jak Ty jest setki, tylko niektórzy mówią o tym a niektórzy po prostu trzymają w sobie. Uważam, że nie ma co tego w sobie trzymać, bo przez to myślisz o tym, analizujesz, i w rezultacie sama nie wiesz jak na prawdę powinno być, jak masz na prawdę myśleć i niestety, ale takie gonitwy myśli przeradzają się z czasem z nerwicą a w gorszych przypadkach depresją.

Tutaj na pewno znajdziesz pocieszenie i pełno sojuszniczek, bo nie takie tutaj mamy problemy I Tobie coś poradzimy

Ja mam podobnie do Ciebie, tyle tylko, że ja wiem, że wszystko wyolbrzymiam, ale co z tego, jak nakręcam się, sama coś sobie wmawiam i mam mętlik w głowie, tracę nad tym już kontrolę i sama nie wiem co powinnam zrobić, gdzie jest moje miejsce na ziemi.. Sama to w sobie tłumię, jakoś nie nauczono mnie mówić o swoich emocjach i odczuciach, a to niestety źle, bo mój stan się pogarsza. Ja mam pracę, ale tu jest problem, bo uważam, że powinnam mieć lepszą, ale boję się ją zmienić, choć jest mi w niej dobrze, wiadomo, że płacą jak kot napłakał i tylko na pół etatu, ale atmosferę mam super. Problem to jest taki, że jak każdy powinnam i musze mieć lepiej płatną i na cały etat. I tak myślę o zmianie, ale wrezultacie nic nie robię. Dlaczego? Po czasie doszłam do wniosku, że po prostu się boję, że nie poradzę sobie, uważam się za głupiego człowieka, który na pewno zawali, da plamę, zawiedzie itp. I jak tutaj tak żyć ? Wmawiam sobie do tego łba, że najważniejsze to mieć ZDROWIE, ZDROWĄ RODZINĘ, KAWAŁEK CHLEBA I DACH NAD GŁOWĄ, ale wiadomo, że bez pracy nie ma życia.. I tak się moje koło błędne toczy, ale nie wiem jak długo. Także poważnie realizowałam pójście do psychologa lub do psychiatry, ale jakoś odkładam to jak większość rzeczy w moim śmiesznym życiu

dzięki za pocieszenie!

Ja mam obawy przed pójściem do psychologa, bo boję się, że będę musiała wszystko tam opowiadać.... Nie znam nistety nikogo, kto był u psychologa, więc nie wiem jak przebiega sama wizyta...

[201708160922]

Napisane przez Gruby Grubass

Cześć (...)

Tak, doskonale wiem, że moja odpowiedź nic nie wniesie do tematu, ale bardzo nie lubię, gdy ktoś nawet nie pofatyguje się, by cokolwiek przeczytać.

[ancooora]

Napisane przez marchef w butonierce

dzięki za pocieszenie!

Ja mam obawy przed pójściem do psychologa, bo boję się, że będę musiała wszystko tam opowiadać.... Nie znam nistety nikogo, kto był u psychologa, więc nie wiem jak przebiega sama wizyta...

Z tego co wiem i co słyszałam, to wizyta u psychiatry lub u psychologa, wygląda jak zwykła wizyta u każdego lekarza, czyli po prostu rozmowa. Szczera rozmowa. Potem ewentualnie jakieś leki, lub jeśli lekarz zaleci to terapia grupowa lub indywidualna, co za tym idzie, także same rozmowy z lekarzem, z podkreśleniem słowa SZCZERE aż do bólu, aby pozbyć się problemu i aby to miało w ogóle sens. Czas takiej terapii zależy od stanu zdrowia pacjenta i jego jego problemu.. Może to trwać od miesiąca do lat, nawet do końca życia..

[zakonna]

Po pierwsze, psycholog a psychiatra TO NIE TO SAMO więc najpierw powinnaś sie zdecydować, do kogo chcesz iść. psychiatra to lekarz medycyny, który na podstawie wywiadu z pacjentem postawi diagnozę oraz przepisze leki jeśli będą potrzebne. Pierwsza wizyta u psychiatry powinna być raczej długa, żeby lekarz mógł spokojnie przeprowadzić wywiad, usłyszeć o objawach i postawić diagnozę. Na pewno pacjent powinien być szczery żeby lekarz mógł prawidłowo zdiagnozować.

[ancooora]

Napisane przez zakonna

Po pierwsze, psycholog a psychiatra TO NIE TO SAMO więc najpierw powinnaś sie zdecydować, do kogo chcesz iść. psychiatra to lekarz medycyny, który na podstawie wywiadu z pacjentem postawi diagnozę oraz przepisze leki jeśli będą potrzebne. Pierwsza wizyta u psychiatry powinna być raczej długa, żeby lekarz mógł spokojnie przeprowadzić wywiad, usłyszeć o objawach i postawić diagnozę. Na pewno pacjent powinien być szczery żeby lekarz mógł prawidłowo zdiagnozować.

Tak, zgadzam się. Słyszałam od pewnej osoby w tv, że lepiej się wybrać najpierw do psychiatry, a on potem zdecyduje, czy osoba nadaje się pod opiekę psychiatry, czy tylko psychologa. Dodając przy tym, że TYLKO psychiatra może w razie potrzeby przepisać leki.

[monimyszek]

Napisane przez ancooora

Tak, zgadzam się. Słyszałam od pewnej osoby w tv, że lepiej się wybrać najpierw do psychiatry, a on potem zdecyduje, czy osoba nadaje się pod opiekę psychiatry, czy tylko psychologa. Dodając przy tym, że TYLKO psychiatra może w razie potrzeby przepisać leki.

Bez urazy, ale to chyba jest oczywiste, że psycholog leków nie przepisuje.

[Dearlie]

Nie wiem czy kogokolwiek to interesuje, ale wpadłam z nowiną, że wróciłam do żywych. Od soboty czuję się zdecydowanie lepiej, zawroty wreszcie ustąpiły. Może czasami nogi mi się pokręcą i wpadnę na ścianę lub jakiś mebel, troszkę gadam głupoty ( mam problem z doborem słów oraz formułowaniem zdań, czasami mylę słowa), ale jest zdecydowanie lepiej, jeżeli chodzi o fizyczną stronę. Psychicznie na razie jest dobrze, ale Tegretol biorę dopiero tydzień, więc na cud nie liczę.

W razie hipomanii lub manii mam włączyć promazynę 3 razy dziennie. Fankopsychiatrii czy wiesz coś więcej na temat tego leku, niż mogę rozszyfrować z ulotki? Chodzi mi o czyjekolwiek doświadczenia, informacje na tzw. chłopski rozum? Czy to bardzo uspakajający lek? Może poza wyciszeniem spowodować, że nie będę w stanie normalnie funkcjonować? Do tej pory brałam go sporadycznie, jedną tabletkę raz na jakiś czas i to zazwyczaj popołudniami, więc tak duża dawka mnie przeraża. Czy to taka trochę Hydroxyzyna, jeżeli chodzi o działanie?

[asiuk]

Oligiste, moja terapeutka polecała mi dr. Undermana - z tym, że nie byłam u niego, bo nie było takiej potrzeby: http://www.znanylekarz.pl/tomasz-und...owiec-katowice

[ancooora]

Napisane przez monimyszek

Bez urazy, ale to chyba jest oczywiste, że psycholog leków nie przepisuje.

Dla mnie oczywiste, bo się orientuje, ale wyobraź sobie, że w tv ostatnio był program i tam się wypowiadała jakaś psycholog i mówiła, że połowa jej pacjentów nie widzi różnicy w tym, czym się zajmuje psycholog a psychiatra i chcą od niej tabletki Więc sorry


---------- Dopisano o 11:08 ---------- Poprzedni post napisano o 11:07 ----------

Napisane przez Dearlie

Nie wiem czy kogokolwiek to interesuje, ale wpadłam z nowiną, że wróciłam do żywych.

Pewnie, że interesuje:cm ok: ! Brawo i gratulacje, oby ten stan trwał do końca Twojego życia Kochana !

[Ryska88]

[QUOTE=Dearlie;43779481]Nie wiem czy kogokolwiek to interesuje, ale wpadłam z nowiną, że wróciłam do żywych. Od soboty czuję się zdecydowanie lepiej, zawroty wreszcie ustąpiły. Może czasami nogi mi się pokręcą i wpadnę na ścianę lub jakiś mebel, troszkę gadam głupoty ( mam problem z doborem słów oraz formułowaniem zdań, czasami mylę słowa), ale jest zdecydowanie lepiej, jeżeli chodzi o fizyczną stronę. Psychicznie na razie jest dobrze, ale Tegretol biorę dopiero tydzień, więc na cud nie liczę.

Brawo Cieszę się, od razu lepszy dzień, gdy czyta się coś takiego.

[zakonna]

dearlie kochana strasznie się cieszę, że jest jakaś poprawa.

[Dearlie]

Jesteście bardzo kochane, ale przepraszam Was, bo chyba źle mnie zrozumiałyście. Chodziło mi tylko o to, że minęły mi te paskudne zawroty głowy, które nie pozwalały mi normalnie żyć, które były efektem zmiany leków z Convulexu na Tegretol. Przepraszam, że sformułowałam to w niewłaściwy sposób.

Wczoraj za wcześnie cieszyłam się, że psychicznie jest też lepiej, bo dzisiaj miałam już atak manii. Czasami to już tracę nadzieję na to, że jakiekolwiek leki mi pomogą. Bardzo się boję, że wyląduję w jakimś szpitalu psychiatrycznym, bo będę niebezpieczna dla innych.

[Oligiste]

Napisane przez asiuk

Oligiste, moja terapeutka polecała mi dr. Undermana - z tym, że nie byłam u niego, bo nie było takiej potrzeby: http://www.znanylekarz.pl/tomasz-und...owiec-katowice

czytałam o nim, muszę w tym tygodniu się umówić (ciekawe na kiedy będę mieć termin), ale chyba wybiorę pana doktora Przybyło, bo zajmuje się też psychoterapią oprócz psychiatrii. Sama już nie wiem co robić, a moja poprzednia pani psychiatra brak mi słów - rozumiem, że może tego nie przeżywała, ale trochę zrozumienia mogłaby wykazywać a czuję, że "to" wraca.

[ancooora]

Napisane przez Dearlie

Jesteście bardzo kochane, ale przepraszam Was, bo chyba źle mnie zrozumiałyście. Chodziło mi tylko o to, że minęły mi te paskudne zawroty głowy, które nie pozwalały mi normalnie żyć, które były efektem zmiany leków z Convulexu na Tegretol. Przepraszam, że sformułowałam to w niewłaściwy sposób.

Wczoraj za wcześnie cieszyłam się, że psychicznie jest też lepiej, bo dzisiaj miałam już atak manii. Czasami to już tracę nadzieję na to, że jakiekolwiek leki mi pomogą. Bardzo się boję, że wyląduję w jakimś szpitalu psychiatrycznym, bo będę niebezpieczna dla innych.

Kochana moja, pamiętaj, że to TYLKO Twoja psychika, która ma swoje humorki Mów sobie, że Twoje myśli, Twoje manie czy lęki nie są niebezpieczne dla Ciebie i dla świata, to tylko normalny stan umysłu, który broni się.. Wspaniałe są książki p. Ewy Woydyłło, która tak normalnie pisze o tych sprawach, że aż dziw, że w sekundę inaczej zaczęłam spostrzegać świat. Weź myśl, że takie manie jak Ty masz, ma każdy, że to taka odskocznie od codzienności, bo w sumie to tak jest.. Mijasz 10 ludzi na ulicy a okazuje się, że 9 ma takie same skłonności jak Ty i tak samo jak Ty boi się To pomaga, tak uważam

[Ryska88]

Napisane przez Dearlie

Jesteście bardzo kochane, ale przepraszam Was, bo chyba źle mnie zrozumiałyście. Chodziło mi tylko o to, że minęły mi te paskudne zawroty głowy, które nie pozwalały mi normalnie żyć, które były efektem zmiany leków z Convulexu na Tegretol. Przepraszam, że sformułowałam to w niewłaściwy sposób.

Wczoraj za wcześnie cieszyłam się, że psychicznie jest też lepiej, bo dzisiaj miałam już atak manii. Czasami to już tracę nadzieję na to, że jakiekolwiek leki mi pomogą. Bardzo się boję, że wyląduję w jakimś szpitalu psychiatrycznym, bo będę niebezpieczna dla innych.

Te paskudne zawroty głowy uprzykrzają życie jak mało co, wiem coś o tym, więc i tak super. Ja pewnego razu wstałam i stwierdziłam, że nie kręci mi się w głowie i to było cudowne uczucie. Później, gdy wróciły, niemal się załamałam. Teraz znowu jest dobrze. Jeszcze wyzbędę się tych kołatań serca i będę choć trochę szczęśliwsza i spokojniejsza.

[asiuk]

Napisane przez Oligiste

czytałam o nim, muszę w tym tygodniu się umówić (ciekawe na kiedy będę mieć termin), ale chyba wybiorę pana doktora Przybyło, bo zajmuje się też psychoterapią oprócz psychiatrii. Sama już nie wiem co robić, a moja poprzednia pani psychiatra brak mi słów - rozumiem, że może tego nie przeżywała, ale trochę zrozumienia mogłaby wykazywać a czuję, że "to" wraca.

U kogo byłaś wcześniej?

Napisane przez ancooora

Kochana moja, pamiętaj, że to TYLKO Twoja psychika, która ma swoje humorki Mów sobie, że Twoje myśli, Twoje manie czy lęki nie są niebezpieczne dla Ciebie i dla świata, to tylko normalny stan umysłu, który broni się.. Wspaniałe są książki p. Ewy Woydyłło, która tak normalnie pisze o tych sprawach, że aż dziw, że w sekundę inaczej zaczęłam spostrzegać świat. Weź myśl, że takie manie jak Ty masz, ma każdy, że to taka odskocznie od codzienności, bo w sumie to tak jest.. Mijasz 10 ludzi na ulicy a okazuje się, że 9 ma takie same skłonności jak Ty i tak samo jak Ty boi się To pomaga, tak uważam

Że co? Chyba nie wiesz, o czym piszesz.


Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[Tolvaj]

Napisane przez ancooora

Kochana moja, pamiętaj, że to TYLKO Twoja psychika, która ma swoje humorki Mów sobie, że Twoje myśli, Twoje manie czy lęki nie są niebezpieczne dla Ciebie i dla świata, to tylko normalny stan umysłu, który broni się.. Wspaniałe są książki p. Ewy Woydyłło, która tak normalnie pisze o tych sprawach, że aż dziw, że w sekundę inaczej zaczęłam spostrzegać świat. Weź myśl, że takie manie jak Ty masz, ma każdy, że to taka odskocznie od codzienności, bo w sumie to tak jest.. Mijasz 10 ludzi na ulicy a okazuje się, że 9 ma takie same skłonności jak Ty i tak samo jak Ty boi się To pomaga, tak uważam

Nie wiem, czy śmiać się, czy płakać
Widzisz, Dearlie, 9/10 osób tak ma, nie musimy się leczyć

[fankapsychiatrii]

Napisane przez Dearlie

Nie wiem czy kogokolwiek to interesuje, ale wpadłam z nowiną, że wróciłam do żywych. Od soboty czuję się zdecydowanie lepiej, zawroty wreszcie ustąpiły. Może czasami nogi mi się pokręcą i wpadnę na ścianę lub jakiś mebel, troszkę gadam głupoty ( mam problem z doborem słów oraz formułowaniem zdań, czasami mylę słowa), ale jest zdecydowanie lepiej, jeżeli chodzi o fizyczną stronę. Psychicznie na razie jest dobrze, ale Tegretol biorę dopiero tydzień, więc na cud nie liczę.

W razie hipomanii lub manii mam włączyć promazynę 3 razy dziennie. Fankopsychiatrii czy wiesz coś więcej na temat tego leku, niż mogę rozszyfrować z ulotki? Chodzi mi o czyjekolwiek doświadczenia, informacje na tzw. chłopski rozum? Czy to bardzo uspakajający lek? Może poza wyciszeniem spowodować, że nie będę w stanie normalnie funkcjonować? Do tej pory brałam go sporadycznie, jedną tabletkę raz na jakiś czas i to zazwyczaj popołudniami, więc tak duża dawka mnie przeraża. Czy to taka trochę Hydroxyzyna, jeżeli chodzi o działanie?

To jak będziesz sie czuć zalezy od Twojego organizmu i stanu w jakim jesteś - nie jest to jakis super uspakajacz, a dawka mała.Po jakimś czasie następuje przyzwyczajenie, więc nawet jeśli początkowo byłabyś mocno uspokojona i senna to po kilkunastu dniach może to minąć, a zostać efekt mniejszej pobudliwości. Inna sprawa, że jest to stary klasyczny neuroleptyk i nie jest dobrze brac takie latami.

[zakonna]

ancoora ma bardzo ciekawe teorie i przekonania na temat chorób i zaburzeń psychicznych, same nie wiecie jaka moc w was drzemie do cudownego samowyleczenia

[Oligiste]

Napisane przez asiuk

U kogo byłaś wcześniej?

Elżbieta Niziołek

[Dearlie]

Napisane przez ancooora

Kochana moja, pamiętaj, że to TYLKO Twoja psychika, która ma swoje humorki Mów sobie, że Twoje myśli, Twoje manie czy lęki nie są niebezpieczne dla Ciebie i dla świata, to tylko normalny stan umysłu, który broni się.. Wspaniałe są książki p. Ewy Woydyłło, która tak normalnie pisze o tych sprawach, że aż dziw, że w sekundę inaczej zaczęłam spostrzegać świat. Weź myśl, że takie manie jak Ty masz, ma każdy, że to taka odskocznie od codzienności, bo w sumie to tak jest.. Mijasz 10 ludzi na ulicy a okazuje się, że 9 ma takie same skłonności jak Ty i tak samo jak Ty boi się To pomaga, tak uważam

Wybacz, ale nie sądzę, aby 9/10 osób mijanych przeze mnie na ulicy ludzi miało takie samo zaburzenie jak ja. Niestety moja choroba to nie "humorki" i dlatego podjęłam leczenie. Ja rozumiem pozytywne nastawienie, ale podejście, które mi proponujesz jest dla mnie nie do przyjęcia. Może dlatego, że ja niestety jestem zagrożeniem dla drugiego człowieka, jestem zagrożeniem dla siebie. Z takich powodów rozpoczęłam leczenie, w które chcę wierzyć, bo jest dla mnie koniecznością i to zapewne do końca życia. Choć czasami mam gorsze dni jak dziś, gdy widzę, że przyjmowane przeze mnie leki jeszcze nie działają.

Napisane przez Tolvaj

Nie wiem, czy śmiać się, czy płakać
Widzisz, Dearlie, 9/10 osób tak ma, nie musimy się leczyć

Jak dobrze, że te 9 osób na 10 nie ma manii, bo chyba byśmy pozabijali się nawzajem.

Napisane przez fankapsychiatrii

To jak będziesz sie czuć zalezy od Twojego organizmu i stanu w jakim jesteś - nie jest to jakis super uspakajacz, a dawka mała.Po jakimś czasie następuje przyzwyczajenie, więc nawet jeśli początkowo byłabyś mocno uspokojona i senna to po kilkunastu dniach może to minąć, a zostać efekt mniejszej pobudliwości. Inna sprawa, że jest to stary klasyczny neuroleptyk i nie jest dobrze brac takie latami.

Dziękuję.

[monimyszek]

Napisane przez ancooora

Kochana moja, pamiętaj, że to TYLKO Twoja psychika, która ma swoje humorki Mów sobie, że Twoje myśli, Twoje manie czy lęki nie są niebezpieczne dla Ciebie i dla świata, to tylko normalny stan umysłu, który broni się.. Wspaniałe są książki p. Ewy Woydyłło, która tak normalnie pisze o tych sprawach, że aż dziw, że w sekundę inaczej zaczęłam spostrzegać świat. Weź myśl, że takie manie jak Ty masz, ma każdy, że to taka odskocznie od codzienności, bo w sumie to tak jest.. Mijasz 10 ludzi na ulicy a okazuje się, że 9 ma takie same skłonności jak Ty i tak samo jak Ty boi się To pomaga, tak uważam

[monimyszek]

Ja coś łapie ataki paniki ostatnio....kurde....myśl ałam, że już bliżej jak dalej. Ehh.
Szczerze powiedziawszy to dziwne, bo ja i ataki paniki...to naprawde dziwne. Zawsze byłam aż za pewna siebie, hmmm, coś się zmienia.
Żegnaj Gienia, świat się zmienia - jak to mawiają.
Co się człowiek omęczy to masakra...

[asiuk]

Napisane przez monimyszek

Ja coś łapie ataki paniki ostatnio....kurde....myśl ałam, że już bliżej jak dalej. Ehh.
Szczerze powiedziawszy to dziwne, bo ja i ataki paniki...to naprawde dziwne. Zawsze byłam aż za pewna siebie, hmmm, coś się zmienia.
Żegnaj Gienia, świat się zmienia - jak to mawiają.
Co się człowiek omęczy to masakra...

Może pewność siebie to u Ciebie jedynie maska?

[monimyszek]

Napisane przez asiuk

Może pewność siebie to u Ciebie jedynie maska?

Całkiem możliwe. Dzięki, bo sama bym na to nie wpadła, serio. W zasadzie na pewno...cóż te ataki mam nadzieję miną, bo ja w moim zawodzie, nie mogę miec takich ataków, ciągle musze gadać do dużej liczby ludzi....niedobrze. A ja bardzo lubię swoją pracę, więc jeszcze to może mi uciec przez chorobę.

[asiuk]

Napisane przez monimyszek

Całkiem możliwe. Dzięki, bo sama bym na to nie wpadła, serio. W zasadzie na pewno...cóż te ataki mam nadzieję miną, bo ja w moim zawodzie, nie mogę miec takich ataków, ciągle musze gadać do dużej liczby ludzi....niedobrze. A ja bardzo lubię swoją pracę, więc jeszcze to może mi uciec przez chorobę.

Wiesz, ze mną jest tak, że jestem odbierana jako samowystarczalna, pewna siebie baba, która nie oczekuje od nikogo pomocy - tak mi mówi nawet terapeutka, która mimo kilkumiesięcznej terapii i wiedzy szerszej, niż przeciętny rozmówca, nadal tak mnie odbiera
A to wszystko to zupełnie nieświadome przykrywanie swoich lęków i niepewności.