Zacząć kolejne studia dobijając do 30tki? (Medycyna)

[201605061003]

Napisane przez dacn

Nie, nie da się, chyba że jest się socjopatą. Nie da się normalnie wrócić do domu jak się jest świadkiem śmierci dziecka lub pacjent umrze w trakcie wielogodzinnej operacji.

Na szczęście nigdy nie byłam świadkiem śmierci dziecka. Może i myśli się o tym ze dwa dni, ale nikt sobie z powodu śmierci pacjenta nie rwie włosów z głowy. Gdybym miała przeżywać wszystkich pacjentów, to skończyłabym jako alkoholiczka albo coś w ten deseń. Trzeba umieć oddzielić życie zawodowe od prywatnego. Mi się udaje, podobnie, jak większości tych co znam.

[dacn]

Napisane przez Magdooosia_85

Na szczęście nigdy nie byłam świadkiem śmierci dziecka. Może i myśli się o tym ze dwa dni, ale nikt sobie z powodu śmierci pacjenta nie rwie włosów z głowy. Gdybym miała przeżywać wszystkich pacjentów, to skończyłabym jako alkoholiczka albo coś w ten deseń. Trzeba umieć oddzielić życie zawodowe od prywatnego. Mi się udaje, podobnie, jak większości tych co znam.

jesteś rocznik 85? To jeszcze się to udaje. i nie nie mówię o płakaniu nad losem każdego pacjenta, ale o niektórych trudnych zdarzeniach, o pacjentach których nie masz szansy uratować i umierają, mimo wysiłków, a później z ich dziećmi spotykasz się w kolejce po chleb. To w człowieku zostaje.
A o niektórych pacjentach myślę i w domu i podczas urlopu- i wielu lekarzy tak robi, potrafi zadzwonić w środku nocy do szpitala żeby się zapytać jak się czuje pacjent którego dzień wcześniej operowali.

[Ja4000]

Nie ma sensu. Uwierz mi. 10 lat przynajmniej stracisz zanim do czegos dojdziesz. Nauka, nauka, nauka bardzo jej duzo. Pierwsze lata nauki tyle że cały czas sie bedziesz uczyć, nie ma czsu na rodzinę etc. Po co tyle stresu, młodzi to jeszcze znoszą choć trudno im jest ale narazać sie na to po 30? Nie wiem... Poza tym 3, 4 rok to zajęcia od 8 rano do 18 codziennie lub do 20 w porywach. Nie ma cie w domu w ogóle. Porazka. Mam koleżankę zaczęła medycynę 10 lat po maturze, musiała sie cały czas uczyc, więc ma chłopaka poznanego przed sudiami ok, ale nie ma dzieci bo boi się że nie da rady, a jest już na 5 roku. Ma ponad 30 lat. Nie zarabia, utrzymuje ją chłopak, ona nie gotuje, nie sprzata, uczy się. Zajęcia od rana do wieczora i koła naukowe zajmują 100% czasu. Chłopak ma pod 40 i chce dzieci - ona mówi, że po studiach. A wiadomo, że po studiach trza iść do pracy a nie pieluchy itd. Ona jest wsciekła, on niezadowolony. A te studia to nie jej marzenie tylko chciała mieć w rodzinie lekarza, żeby pomóc. Jak się ma 18 lat to ok, zaczniesz jak masz 18 idziesz do pracy jak masz 25 (6lat plus rok stażu) popatrz ile lat stracone, bo nie ma zycia bo siedzisz w szpitalu albo na zajęciach, a co to za zycie od 20 wieczorem do 24. Słabe. Szukaj uczelni na której jest przyzwoity układ zajęć, nie ma przerw 2 h m-dzy zajęciami, albo jedź na ukraine najlepiej tam to trwa duuuzo krócej, specjalizacja jak u nas trwa kilka lat u nich kilka miesięcy, ostatecznie studiuj jako zagraniczna studentka w pl tylko musisz mieć inne obywatelstwo, oni płaca, ale nie mają cięzko i studiują krócej. Polska odpada. Dziewczyno, nie warto o prostu. Uwierz. Miej coś z życia, nie warto tracić młodości, bo obudzisz sie wolna dopiero po 40tce niestety.

[201605061003]

Napisane przez dacn

jesteś rocznik 85? To jeszcze się to udaje. i nie nie mówię o płakaniu nad losem każdego pacjenta, ale o niektórych trudnych zdarzeniach, o pacjentach których nie masz szansy uratować i umierają, mimo wysiłków, a później z ich dziećmi spotykasz się w kolejce po chleb. To w człowieku zostaje.
A o niektórych pacjentach myślę i w domu i podczas urlopu- i wielu lekarzy tak robi, potrafi zadzwonić w środku nocy do szpitala żeby się zapytać jak się czuje pacjent którego dzień wcześniej operowali.

Tak, to mój rocznik. W pamięci pozostała mi trójka pacjentów, ktorych pamiętam do dziś. Długo płakałam po pierwszym razem z koleżanką w szatni. Może dlatego, że pierwszy raz ktoś przy mnie umarł. Jest jeszcze dwójka pacjentów, których pamiętam, ale teraz mi się to nie zdarza. Często nawet nie pamiętam, co robiłam dwa dni wcześniej. Może mój umysł stara się jakoś bronić przed tym i wymazać z pamięci takie chwile. Pewnie odbije się to na mnie z czasem albo po prostu jestem socjopatką

[skara]

Ja byłam w podobnej do Twojej sytuacji w podobnym do Twojego wieku i się nie zdecydowałam. Też mieszkam za granicą.
Mam 2 kierunki, co prawda bez doktoratu, myślałam nad trzecim (nie medycyną). I stwierdziłam, że to bez sensu. Doszłam już do czegoś w życiu zawodowym, mam nienajgorszą sytuację (freelance) i trochę wolnego czasu. Mogę go poświęcić na pasje, douczanie się w dziedzinie, która mnie interesuje - fakt, żeby być lekarzem podyplomówka, kurs czy podręcznik nie wystarczy, ale w moim zawodzie tak.

Na Twoim miejscu raczej bym się zastanowiła gdzie aplikować do pracy aktywnej a nie zaczynała kolejny kierunek. Kuzynka mojego męża pracuje np. w programach pomocy dla krajów najuboższych. Teraz siedzi w Nikaragui, ale była już m.in. w Maroku, Algierii, Gwinei, Ekwadorze, Czadzie i chyba jeszcze kilku innych. Jest po socjologii i teatrologii, ale to taka praca ją kręci i jest szczęśliwa.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez frywolna_pastereczka

Medycyna to nie studia 5cioletnie (chyba, że chcesz studiować za granicą a tam nie wiem jak jest.)
W Polsce medycyna trwa 6 lat (w tym rok stażu), potem 2 lata specjalizacji (o ile się dostaniesz, jak nie, to czekasz rok i próbujesz znów, bo jak nie to zostaniesz tylko internistą). Także jak skończysz studia będziesz mieć 38 i teraz szukaj pracy W tym wieku lekarze już mają jakieś pojęcie o swoim zawodzie a nie są świeżakami. Zawód lekarza to nie byle co- musisz wiedzieć co robisz, w końcu chodzi o ludzkie życie i zdrowie.

specjaliacja trwa 5-6 lat.

Napisane przez meginnia

Tak, ale chyba kazdemu zalezy na utrzymywanie sie samemu i pozwolenie sobie na zalozenie rodziny, prawda? W przypadku tego kierunku i tak jest to opoznione. Uwierz, ze malo kto idzie na te studia z zalozeniem trzepania wielkiej kasy, a jezeli nawet - szybko i gorzko sie rozczarowuja. Nikt nie liczy na konkretne pieniadze przed zrobieniem specjalizacji.



Byc moze, jednak ciagle uwazam ze jest to zwyczajnie bezsensowne. W wieku, w ktorym powinnas zaczac zdobywanie konkretnego doswiadczenia zawodowego, ty bedziesz sie dopiero uczyc anatomii. Nie lepiej byc 'kims' w swojej dzialce, rozwijac sie tam, gdzie juz jestes na wysokim poziomie, zamiast zostac wieczna studentka, ktora chciala zlapac zbyt wiele srok za ogon, co niekoniecznie wyjdzie ci na dobre?

no nie wiem, powiedziałabym, że dużo osób chce trzepać kasę po medycynie. a osoby mające w rodzinie lekarzy, mają trochę ułatwione zadanie.
cóż, mam znajomego bez specjalizacji i trzepie konkretną kasę. więc da się, tylko trzeba wiedzieć jak.


zabawne, że medycy tak odradzają. i to w sumie z błahych powodów. do emerytury jeszcze kupa czasu, więc zdąży się napracować, zdobyć pozycję i zarobić kasę. wątpię, żebyście wy widziały się w innym zawodzie. różni są ludzie, w różnym czasie dochodzą do tego, co chcą robić. to w polsce się utarło, że na studia to trzeba iść w wieku 19 lat.

[pomorzanka77]

Napisane przez natash88

a powiedz, gdzie Ty tak biegniesz w tym zyciu?

mam wrazenie, ze chcesz troche zachowac mlodosc - mlodosc pozwala na ruch i roznorodnosc, oraz na niedecydowanie sie na jedna, okreslona sciezke zyciowa.

przychodzi jednak taki czas, ze trzeba sie okreslic, okreslic swoja osobowosc, nabyc ja - ja mam wrazenie, ze Ty przedluzasz dziecinstwo, zeby sie z soba nie spotkac (z refleksja, ze zeby cos w zyciu miec, trzeba cos innego na zawsze pozegnac - sztuka wyborow).

plus - a propos tej ciaglej potrzeby zmian - wydaje mi sie, ze boisz sie tzw. nudy i rutyny, i probujesz wszelkimi silami jej przeciwdzialac.
a tak wyglada dorosle zycie - to powtarzalnosci i stabilizacja (NIE MYLIC ZE STAGNACJA!).
mlody dorosly czy nastolatek rozwija sie we wszystkich kierunkach , na jakie ma ochote, powierzchownie. dorosly sie specjalizuje.

mysle, ze nie pogodzilas sie z tym jak wyglada zycie, po prostu.

grunt to odnalezc cos fascynujacego w szarej (niby) codziennosci - warto sie uczyc takiej sztuki dostrzegania tego co niestandardowe w standardowym, zamiast przewracac do gory nogami swoje zycie co kilka lat (zmianami miejsc zamieszkania, studiami, zmiana pracy).

to troche tak, ze gonisz za spelnieniem, a go nigdy nie bedzie, bo jak tylko cos osiagasz, okazuje sie, ze to nie to!, ze to jeszcze nie to miejsce... to gdzie i kiedy bedzie to miejsce?

to tylko moja hipoteza, byc moze inne motywacje Toba kieruja - warto sie nad nimi zastanowic.

Nie, to taka psychologia pauperum. Zdaję sobie sprawę, że w Polsce dla większości jak po studiach nie wyjdziesz za mąż i nie masz stałej pracy to to jest klęska życiowa, ale ja nigdy nie chciałam tak żyć i nigdy tak żyć nie będę. Pomijając nawet, że w moim otoczeniu wśród osób +-30 każdy studiował i żył w przynajmniej w 3 krajach, wielu w ponad 5, a stałe związki należą do rzadkości, osób z dziećmi nie znam. Po prostu inna kultura, już dawno porzuciłam iluzję, że jestem typową Polką i nie chcę się z nimi porównywać, bo i po co.

Z medycyną zdecydowałam dać sobie spokój z powodów bardzo błahych - nie chcę się martwić, jak się utrzymam. Wybiorę sobie coś innego Temat do zamknięcia.

[skazana_na_bluesa]

ach ta miłość do medycyny

[WhiteCherry]

Napisane przez pomorzanka77

Z medycyną zdecydowałam dać sobie spokój z powodów bardzo błahych - nie chcę się martwić, jak się utrzymam. Wybiorę sobie coś innego Temat do zamknięcia.

i nie wiedziałaś tego przed założeniem tematu? to chyba było oczywiste, zwłaszcza dla osoby, która podobno była bardzo zafascynowana...

[150f22149d232a15625e38a732d46b6c6e220cbb_63e043022f3b0]

Napisane przez pomorzanka77

Nie, to taka psychologia pauperum. Zdaję sobie sprawę, że w Polsce dla większości jak po studiach nie wyjdziesz za mąż i nie masz stałej pracy to to jest klęska życiowa, ale ja nigdy nie chciałam tak żyć i nigdy tak żyć nie będę. Pomijając nawet, że w moim otoczeniu wśród osób +-30 każdy studiował i żył w przynajmniej w 3 krajach, wielu w ponad 5, a stałe związki należą do rzadkości, osób z dziećmi nie znam. Po prostu inna kultura, już dawno porzuciłam iluzję, że jestem typową Polką i nie chcę się z nimi porównywać, bo i po co.

Z medycyną zdecydowałam dać sobie spokój z powodów bardzo błahych - nie chcę się martwić, jak się utrzymam. Wybiorę sobie coś innego Temat do zamknięcia.

Dwa dni, jeden krótki wątek na intymnym i podjęcie decyzji, która w sumie zmienia całe życie.

Ach ta moc intymnego! Dlatego ja się boję tutaj założyć temat, jak mam problem.

[looolitka]

Napisane przez pomorzanka77

Zastanawiam się czy był ktoś w takiej sytuacji. Skończyłam już jedne, na których kończę doktorat i teraz przyszło mi do głowy studiować coś zupełnie innego.

Skończyłam nauki społeczne i chciałabym zacząć medycynę. W 2014 skończę 30 lat. Ciężko mi się zdecydować. Obecnie z różnych względów może życie jest trochę nieuporządkowane, ale powiedzmy, że gdybym chciała dałabym radę się utrzymać: pracowałam wcześniej jako freelancerka oraz naukowo (luźny grafik).

Tylko czy to ma sens? Takie studia zajmują na pewno mnóstwo czasu, poza tym jak bym je skończyła w wieku ponad 35 lat to czy gdziekolwiek znalazłabym pracę w zawodzie? Poza tym, ja lubię swoją działkę i nie jestem pewna jak te dwa kierunki by się uzupełniały.

Nie mieszkam w Polsce i ograniczenia wiekowe mnie nie obejmują. Czyli mogę, pytanie czy chcę. Był ktoś w takiej sytuacji? Jeśli chcę zacząć w najbliższym możliwym terminie mam tylko kilka dni na decyzję.

Nie byłabyś wyjątkiem, nawet w Polsce osoby w Twoim wieku stanowią pewien procent studentów. Nie bardzo maly.
Czy warto sama musisz wiedziec. Z pewnościa ten kierunek jest wart poświętceń.

[dacn]

Napisane przez looolitka

Nie byłabyś wyjątkiem, nawet w Polsce osoby w Twoim wieku stanowią pewien procent studentów. Nie bardzo maly.
Czy warto sama musisz wiedziec. Z pewnościa ten kierunek jest wart poświętceń.

Na lekarskim? Mały procent tak koło 1-2%.

W stanach jest inaczej, bo na uczelnie medyczną idzie się po pre-med. A i studia mają urealnione koszty a nie są darmowe, więc idą na nie ludzie starsi niż u nas.

[Fleur_D]

Napisane przez pomorzanka77

Nie, to taka psychologia pauperum. Zdaję sobie sprawę, że w Polsce dla większości jak po studiach nie wyjdziesz za mąż i nie masz stałej pracy to to jest klęska życiowa, ale ja nigdy nie chciałam tak żyć i nigdy tak żyć nie będę. Pomijając nawet, że w moim otoczeniu wśród osób +-30 każdy studiował i żył w przynajmniej w 3 krajach, wielu w ponad 5, a stałe związki należą do rzadkości, osób z dziećmi nie znam. Po prostu inna kultura, już dawno porzuciłam iluzję, że jestem typową Polką i nie chcę się z nimi porównywać, bo i po co.

Z medycyną zdecydowałam dać sobie spokój z powodów bardzo błahych - nie chcę się martwić, jak się utrzymam. Wybiorę sobie coś innego Temat do zamknięcia.

To pewnie dobra decyzja. Nie odradzałabym medycyny osobie, która bardzo chce studiować ten kierunek, ale okoliczności nie pozwoliły jej na to wcześniej. Takiej osobie napisałoby się, jak to realnie wygląda, żeby miała pełną świadomość faktów, ale jeśli byłyby to czyjeś wielkie marzenie, to Wizażanki pewnie by do tego inaczej podeszły.

Ty natomiast szukasz czegoś, co pozwoli Ci trzymać się schematu osoby ciągle poszukującej i ciągle próbującej czegoś nowego (tak, to też schemat). A kierunek lekarski nie pasuje do tej wizji.

Mam wrażenie, że tak naprawdę wcale nie chciałaś iść na te studia, chciałaś podyskutować o stylu życia, szukaniu pracy i zakładaniu rodziny. A że nikt o tym nie napisał, poza Tobą, to się nie udało.

[Hultaj]

mam wrażenie, że sama nie wiesz, czego chcesz.
I nie masz w sobie na tyle determinacji by uprzeć się jak osioł i włożyć koński wysiłek w zbudowanie swojej kariery od zera. Fajnie by było być lekarzem i wzbudzać podziw uchodząc za człowieka renesansu, ale na tych studiach nikt się zbytnio nie przejmie Twoim doktoratem. Na początek musiałabyś chyba zdać od nowa maturę, z odpowiednio wysokimi wynikami. I to już za 3 miesiące. Nie wydaje mi się, aby Ci się chciało.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez Hultaj

mam wrażenie, że sama nie wiesz, czego chcesz.
I nie masz w sobie na tyle determinacji by uprzeć się jak osioł i włożyć koński wysiłek w zbudowanie swojej kariery od zera. Fajnie by było być lekarzem i wzbudzać podziw uchodząc za człowieka renesansu, ale na tych studiach nikt się zbytnio nie przejmie Twoim doktoratem. Na początek musiałabyś chyba zdać od nowa maturę, z odpowiednio wysokimi wynikami. I to już za 3 miesiące. Nie wydaje mi się, aby Ci się chciało.

to trochę bolesne - po zrobieniu doktoratu uczyć do matury

[GosienkaC]

Wszyscy chcą być lekarzami jakby to był zawód prestiżowy i dobrze płatny

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[skazana_na_bluesa]

no cóż... prestiż nadal jest, mimo afer.
praca się zawsze znajdzie. czy to w polsce, czy poza krajem.
biednego lekarza po specjalizacji nie spotkałam. ba, znam lekarza, który BEZ specjalizacji zarabia więcej niż niejeden ze specką.

[dacn]

Napisane przez skazana_na_bluesa

no cóż... prestiż nadal jest, mimo afer.
praca się zawsze znajdzie. czy to w polsce, czy poza krajem.
biednego lekarza po specjalizacji nie spotkałam. ba, znam lekarza, który BEZ specjalizacji zarabia więcej niż niejeden ze specką.

Co do jednego to się zgodzę. Praca jest bo lekarzy jest w Polsce za mało.
Co do drugiego jasne kasa jest., ale kosztem siedzenia na dyżurze to 30 parę godzin pracy czasem non stop. Wbrew temu co pisze wybiorcza na dyżurze nie śpi się, nie chleje i nie stuka pielęgniarek ale na przykład operuje cala noc. Po kilku latach pracy z kilkoma dyżurami w tygodniu zaczynają się problemy ze zdrowiem ze zwykłego przemęczenia.
Wiele osób widzi tylko zarobki bez zwrócenia najmniejszej uwagi na to jakim są osiągnięte kosztem, na przykład pracy w nocy przez 10 nocy w miesiącu po których nie wraca się do łózka ale normalnie pracuje przez kolejny dzień.

Na prawdę nie rozumiem tego mitologizowania zawodu lekarza.
W Niemczech pracuje się polowe. W Skandynawii jakieś 1/4,tego co u nas za znacznie wyższe wynagrodzenie.


Po za tym autorka pytała o zagranice bo z tego co napisała to wstydzi się polskości i swojej ojczyzny. Bo trzeba mieszkać w kilku Krajach nie mieć umiejętności stworzenia trwałego związku, dzieci rodzic po 40 lub wcale i dopiero wtedy jest się fajnym.
Zupełnie nie rozumiem po co się autorka wątku pytała nas Polek o jej życie ZAGRANICA czyli w lepszym świecie, zamiast zapytać sie swoich międzynarodowych i lepszych znajomych.
I owszem amerykanie często zaczynają studia medyczne w wieku 30 stu lat, ale nie jest to ich zachcianką ale długofalowym planem na zycie i do swojego celu dążą mimo przeciwności. I jest to inna sytuacja niż zachcianka w wieku 30-stu lat.

[common]

Napisane przez dacn

Po za tym autorka pytała o zagranice bo z tego co napisała to wstydzi się polskości i swojej ojczyzny. Bo trzeba mieszkać w kilku Krajach nie mieć umiejętności stworzenia trwałego związku, dzieci rodzic po 40 lub wcale i dopiero wtedy jest się fajnym.
Zupełnie nie rozumiem po co się autorka wątku pytała nas Polek o jej życie ZAGRANICA czyli w lepszym świecie, zamiast zapytać sie swoich międzynarodowych i lepszych znajomych.
I owszem amerykanie często zaczynają studia medyczne w wieku 30 stu lat, ale nie jest to ich zachcianką ale długofalowym planem na zycie i do swojego celu dążą mimo przeciwności. I jest to inna sytuacja niż zachcianka w wieku 30-stu lat.

Zgadzam się w zupełności

[pomorzanka77]

Napisane przez dacn

Zupełnie nie rozumiem po co się autorka wątku pytała nas Polek o jej życie ZAGRANICA czyli w lepszym świecie, zamiast zapytać sie swoich międzynarodowych i lepszych znajomych.
I owszem amerykanie często zaczynają studia medyczne w wieku 30 stu lat, ale nie jest to ich zachcianką ale długofalowym planem na zycie i do swojego celu dążą mimo przeciwności. I jest to inna sytuacja niż zachcianka w wieku 30-stu lat.

No proszę, jakie frustracje mój wątek wywołał. Nie przypuszczałam

Proponowałabym swoją drogą, żeby osoba, która innym zarzuca, że wstydzą się Polski (co w moim przypadku absolutnie nie jest prawdą), nauczyła się dobrze języka polskiego. Prawidłowa forma to "za granicą". Zwykle nie zwracam uwagi na błędy ortograficzne w wypowiedziach, bo i po co, ale w tym przypadku robi to naprawdę zabawne wrażenie: kontrast między tym, jak ludzie chcą, żeby się ich się interpretowało a tym kim są naprawdę.

A "nowych znajomych" oczywiście również pytałam i pomogli mi podjąć decyzję. Nie widzę powodu, dlaczego miałabym nie spytać również na polskim forum - uważasz się sama za niewystarczająco wartościową, żeby komukolwiek doradzać?

Ja również udzielałam, teraz pewnie mniej, porad na polskich forach. I zawsze starałam się robiąc to brać pod uwagę priorytety mówiącego - bo to ja sądzę o edukacji, pracy, mężczyznach albo w ogóle czymkolwiek ma naprawdę niewielkie znaczenie.

Razi mnie wmawianie wszystkim, że studia, ślub, dzieci to jedyna droga - najbardziej typowa w Polsce, pewnie tak, ale tylko tyle. I jak najbardziej, większość ludzi, z którymi mam do czynienia, również Polaków, jest jednak bardziej otwarta i potrafi sobie wyobrazić, że dla niektórych takie życie to ostatnie na co mają i kiedykolwiek mieli ochotę. Ja potrafię sobie na przykład bardzo dobrze wyobrazić, że ktoś chce dzieci albo stabilną pracę w małym miasteczku - nawet jeśli to na pewno nic dla mnie.

[dacn]

Napisane przez pomorzanka77

No proszę, jakie frustracje mój wątek wywołał. Nie przypuszczałam

Proponowałabym swoją drogą, żeby osoba, która innym zarzuca, że wstydzą się Polski (co w moim przypadku absolutnie nie jest prawdą), nauczyła się dobrze języka polskiego. Prawidłowa forma to "za granicą". Zwykle nie zwracam uwagi na błędy ortograficzne w wypowiedziach, bo i po co, ale w tym przypadku robi to naprawdę zabawne wrażenie: kontrast między tym, jak ludzie chcą, żeby się ich się interpretowało a tym kim są naprawdę.

A "nowych znajomych" oczywiście również pytałam i pomogli mi podjąć decyzję. Nie widzę powodu, dlaczego miałabym nie spytać również na polskim forum - uważasz się sama za niewystarczająco wartościową, żeby komukolwiek doradzać?

Ojej jaka czuje się pouczona. Może nie wiesz ale na forach funkcjonują też nazwy bardzo potoczne właśnie jak wspomniana wyżej zagranica- jako obszar a właściwie stan umysłu, jukej czy szikiago.

A Polski sie wstydzisz a nami gardzisz- czego upust dałaś w poście o Polakach ciążach i planach na życie i tym jak to u ciebie jest fajniej.

Jeżeli dla ciebie frustracją jest niezgodzenie się z twoimi poglądami i wyrażenie negatywnej opinii o twoich planach to sorrry po jednym dyżurze w SORze czy może ER ( bardziej światowo) to rzuciłabys pracę i do szpitala nie wróciła nigdy.

[pomorzanka77]

Napisane przez Hultaj

mam wrażenie, że sama nie wiesz, czego chcesz.
I nie masz w sobie na tyle determinacji by uprzeć się jak osioł i włożyć koński wysiłek w zbudowanie swojej kariery od zera.

Wysiłek i determinację to już musiałam włożyć, żeby dojść tu gdzie jestem. Ale jak najbardziej, nie wiem w tym momencie czego chcę Ale to się zdarza. Kolega doszedł do wniosku po postdocu (fizyka teoretyczna), że właściwie tej fizyki to nigdy nie lubił. I teraz zaczyna zupełnie gdzie indziej. Nie da się wszystkiego zaplanować z góry, czasami plan na życie się zmienia.

Napisane przez Hultaj

Fajnie by było być lekarzem i wzbudzać podziw uchodząc za człowieka renesansu, ale na tych studiach nikt się zbytnio nie przejmie Twoim doktoratem. Na początek musiałabyś chyba zdać od nowa maturę, z odpowiednio wysokimi wynikami. I to już za 3 miesiące. Nie wydaje mi się, aby Ci się chciało.

Nie musiałabym, maturę mam fenomenalną i zostałabym raczej na pewno przyjęta.

[Svadilfari]

Napisane przez pomorzanka77

Wysiłek i determinację to już musiałam włożyć, żeby dojść tu gdzie jestem. Ale jak najbardziej, nie wiem w tym momencie czego chcę Ale to się zdarza. Kolega doszedł do wniosku po postdocu (fizyka teoretyczna), że właściwie tej fizyki to nigdy nie lubił. I teraz zaczyna zupełnie gdzie indziej. Nie da się wszystkiego zaplanować z góry, czasami plan na życie się zmienia.




Nie musiałabym, maturę mam fenomenalną i zostałabym raczej na pewno przyjęta.

Po pierwsze gratulacje za wszystko do czego doszłaś. Takich ludzi stawiam sobie za wzór( do którego mi baardzo dużo brakuje).

Po drugie chyba masz starą maturę? O ile pamiętam niedawno był ostatni rocznik gdy stara matura stanowiła podstawę przyjęcia na studia - jeśli ktoś chce iść na studia, musi pisać nową.(ale nie wiem czy wszędzie to obowiązuje?)

Po trzecie jaki kierunek/cokolwiek innego wybrałaś jako dalszą drogę?

Po czwarte, bardzo dobrze cię rozumiem w punkcie stereotypowej drogi życia wg. większości Polaków, mam identyczne podejście do życia jak ty. Dla tych którzy nie rozumieją: to że nie akceptuję tego schematu nie znaczy że go potępiam. Jest mi po prostu obojętny. Skąd zaraz te wnioski o wstydzie za Polskę?

Po piąte zawsze sama kieruję się marzeniami i jeśli ty możesz sobie finansowo pozwolić na jakąkolwiek formę poszerzania horyzontów w tym wieku(nie ważne studia czy coś innego), to idź w tym kierunku, bo za 10 lat będziesz bardziej żałować tego czego nie zrobiłaś niż tego co zrobiłaś.

Po szóste - z ciekawości jakie masz wyniki na maturze i z jakich przedmiotów?

Po siódme - gdzie kolega zaczyna?

[Mick]

Życie według schematu to jedno; poświęcanie lat na kolejne studia, gdy w tym czasie można robić mnóstwo innych rzeczy (niekoniecznie zawierać związki i rodzić dzieci) to drugie. Mnie zwyczajnie byłoby szkoda znowu przywiązywać się do jakiejś instytucji i zapełniać dni ryciem do egzaminów, gdy cały świat i ogrom możliwości (dużo bardziej interesujących i opłacalnych imho) stoi otworem. Popieram spełnianie marzeń niezależnie od wieku, ale skoro to nie jest marzenie - po co?

[Hibiku]

Skoro decyzja została już podjęta, nie jest to już szczególnie istotne, ale fascynuje mnie dlaczego autorko tak uparcie bronisz się przed napisaniem się o jaki kraj chodzi. Jak można oczekiwać konkretnej informacji ze swojej strony skąpiąc danych i podsumowując wszystko "tu gdzie jestem jest inaczej"? Przecież to się mija z celem.

[ina182]

Cześć

Nigdy nie jest późno

[150f22149d232a15625e38a732d46b6c6e220cbb_63e043022f3b0]

Napisane przez ina182

Cześć

Ja w tym roku poprawiam maturę z biologii i chemii , obecnie mam 21 lat , w czerwcu będę miała 22 lata czy to nie jest za późno na studia, a szczególnie na medycynę?

za późno jest limit, że najstarszy student może mieć 21 lat i 3 miesiące. Przykro mi

---------- Dopisano o 21:26 ---------- Poprzedni post napisano o 21:25 ----------

Napisane przez ina182

Cześć

Nigdy nie jest późno

Widzę, że podejmujesz błyskawiczne decyzje.