Problemy z Mama

[Czarna_kropka]

Cześć mam od w sumie dawna problem nie wiem czy właściwie dogadania się z mama czy chodzi o jej humory..? Czasami jest idealnie jest miła, dostaje od niej co chcę, pomagam jej jak mogę i niczego w sumie nie oczekuje. Często pomagam jej w pracach domowych aż nad to co jest moim obowiązkiem i do tego np robie jej fryzury przynajmniej raz w tygodniu (uczę się na fryzjerke a moja mama lubi o siebie dbać). Problem jest taki ze w niektóre dni bez zupełnego powodu wrzeszczy na mnie, wyzywa od idiotek i się obraża... Jest osobą która lubi często wspominać i jak np nie dam rady zrobić jakiejś rzeczy która ona chce jest straznie niezadowolona i czasem się wyzywa na mnie za to. Np przykład z dziś zaglądam do kuchni od tak po prostu, ona się pyta czy jestem głodna ja ze trochę. Nigdy mi samej specjalnie nie gotuje jeśli już to dla całej rodziny i każdy soe dostosowuje do godziny kiedy robi obiad(dodam że zupełnie inny robi dla siebie bo ma dietę) i za niecałe 5 min przychodzi do mnie i zaczyna krzyczeć ze ona sama nie wie kiedy ma mi obiad robić ze wtedy kiedy oba sobie coś zrobi to ja zawsze "chce", doszły jeszcze wyzwiska od idiotek, trzaskanie drzwiami... I to w każdych przypadkach jest podobnie. Nawet o nic nie poproszę nie wymagam nic... A tu kłótnia taka jakbym coś naprawdę zrobiła... Nie da się z nią dogadać, jest zupełnie wybuchowa i zawsze jestem ja winna. Mogę przytoczyć jeszcze takie sytuacje jak chce żebym jej uczesala włosy, mówię to mamo czekam u siebie w pokoju przyjdź jak najszybciej bo mam też inne zajęcia zaplanowane potem a ona np przyjechodzi jak juz mam wychodzić z domu bo chłopak na mnie czeka albo około godziny 22 kiedy zbieram się spać. Jeśli tego nie zrobię wspomina i soe wścieka

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[Kori_Yoitama]

Napisane przez Czarna_kropka

Cześć mam od w sumie dawna problem nie wiem czy właściwie dogadania się z mama czy chodzi o jej humory..? Czasami jest idealnie jest miła, dostaje od niej co chcę, pomagam jej jak mogę i niczego w sumie nie oczekuje. Często pomagam jej w pracach domowych aż nad to co jest moim obowiązkiem i do tego np robie jej fryzury przynajmniej raz w tygodniu (uczę się na fryzjerke a moja mama lubi o siebie dbać). Problem jest taki ze w niektóre dni bez zupełnego powodu wrzeszczy na mnie, wyzywa od idiotek i się obraża... Jest osobą która lubi często wspominać i jak np nie dam rady zrobić jakiejś rzeczy która ona chce jest straznie niezadowolona i czasem się wyzywa na mnie za to. Np przykład z dziś zaglądam do kuchni od tak po prostu, ona się pyta czy jestem głodna ja ze trochę. Nigdy mi samej specjalnie nie gotuje jeśli już to dla całej rodziny i każdy soe dostosowuje do godziny kiedy robi obiad(dodam że zupełnie inny robi dla siebie bo ma dietę) i za niecałe 5 min przychodzi do mnie i zaczyna krzyczeć ze ona sama nie wie kiedy ma mi obiad robić ze wtedy kiedy oba sobie coś zrobi to ja zawsze "chce", doszły jeszcze wyzwiska od idiotek, trzaskanie drzwiami... I to w każdych przypadkach jest podobnie. Nawet o nic nie poproszę nie wymagam nic... A tu kłótnia taka jakbym coś naprawdę zrobiła... Nie da się z nią dogadać, jest zupełnie wybuchowa i zawsze jestem ja winna. Mogę przytoczyć jeszcze takie sytuacje jak chce żebym jej uczesala włosy, mówię to mamo czekam u siebie w pokoju przyjdź jak najszybciej bo mam też inne zajęcia zaplanowane potem a ona np przyjechodzi jak juz mam wychodzić z domu bo chłopak na mnie czeka albo około godziny 22 kiedy zbieram się spać. Jeśli tego nie zrobię wspomina i soe wścieka

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

Szczerze to nie wiem co może pomóc. Moja mama ma np. tak, że kazała mi posprzątać i jeśli nie zabrałam się za to od razu tylko następnego dnia, albo za kilka dni gdy zaczął się weekend to też mnie wyzywała i była wściekła. Z innych powodów też się wściekała.

Tyle, że ja w końcu nie wytrzymałam jej humorów a do tego zaczęłam zarabiać na siebie więc się wyprowadziłam i takie akcje zdarzają się dużo rzadziej - czasem poprosi o pomoc w jakiś pierdołach a ja odpowiadam wieczorem, albo po kilku dniach.

[Nancy_M]

Napisane przez Czarna_kropka

Cześć mam od w sumie dawna problem nie wiem czy właściwie dogadania się z mama czy chodzi o jej humory..? Czasami jest idealnie jest miła, dostaje od niej co chcę, pomagam jej jak mogę i niczego w sumie nie oczekuje. Często pomagam jej w pracach domowych aż nad to co jest moim obowiązkiem i do tego np robie jej fryzury przynajmniej raz w tygodniu (uczę się na fryzjerke a moja mama lubi o siebie dbać). Problem jest taki ze w niektóre dni bez zupełnego powodu wrzeszczy na mnie, wyzywa od idiotek i się obraża... Jest osobą która lubi często wspominać i jak np nie dam rady zrobić jakiejś rzeczy która ona chce jest straznie niezadowolona i czasem się wyzywa na mnie za to. Np przykład z dziś zaglądam do kuchni od tak po prostu, ona się pyta czy jestem głodna ja ze trochę. Nigdy mi samej specjalnie nie gotuje jeśli już to dla całej rodziny i każdy soe dostosowuje do godziny kiedy robi obiad(dodam że zupełnie inny robi dla siebie bo ma dietę) i za niecałe 5 min przychodzi do mnie i zaczyna krzyczeć ze ona sama nie wie kiedy ma mi obiad robić ze wtedy kiedy oba sobie coś zrobi to ja zawsze "chce", doszły jeszcze wyzwiska od idiotek, trzaskanie drzwiami... I to w każdych przypadkach jest podobnie. Nawet o nic nie poproszę nie wymagam nic... A tu kłótnia taka jakbym coś naprawdę zrobiła... Nie da się z nią dogadać, jest zupełnie wybuchowa i zawsze jestem ja winna. Mogę przytoczyć jeszcze takie sytuacje jak chce żebym jej uczesala włosy, mówię to mamo czekam u siebie w pokoju przyjdź jak najszybciej bo mam też inne zajęcia zaplanowane potem a ona np przyjechodzi jak juz mam wychodzić z domu bo chłopak na mnie czeka albo około godziny 22 kiedy zbieram się spać. Jeśli tego nie zrobię wspomina i soe wścieka

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

Twoja mama ma spory problem z panowaniem nad emocjami, takie zachowanie nie jest normalne. Ja z moją mamą mam podobnie - opiernicz nawet za coś, czego nie zrobiłam, ale na szczęście nie reaguje ona aż tak wybuchowo, jak Twoja. Wciąż szukam na to jakiegoś rozwiązania, ale nie widzę postępów Próbowałaś delikatnie z nią o tym porozmawiać? U mnie to akurat skutków nie przyniosło, bo jak wspominam jej o jakimś zachowaniu, które mnie dotknęło, to słyszę tylko, że wymyślam i ona takich głupot nie robi i niedobra ze mnie córka, że takie rzeczy o niej mówię

---------- Dopisano o 15:02 ---------- Poprzedni post napisano o 14:57 ----------

Napisane przez Kori_Yoitama

Tyle, że ja w końcu nie wytrzymałam jej humorów a do tego zaczęłam zarabiać na siebie więc się wyprowadziłam i takie akcje zdarzają się dużo rzadziej - czasem poprosi o pomoc w jakiś pierdołach a ja odpowiadam wieczorem, albo po kilku dniach.

O właśnie! Mój chłopak wynajął mieszkanie, więc często zdarza mi się, że w domu u rodziców nie ma mnie przez przez prawie tydzień. Po tym wszystkim relacje z mamą są o niebo lepsze Chyba po prostu szkoda nam marnować czas na kłótnie (obydwie jesteśmy dość wybuchowe). Może i u Ciebie coś takiego kiedyś pomoże?

[201604301932]

Szczerze mówiąc, czytając Twojego posta miałam wrażenie, że czytam o sobie. Moja mama jest również bardzo wybuchowa i nieobliczalna i z drobiazgów potrafi wyolbrzymić do ogromnych rozmiarów. Raz skrzyczała mnie za zbicie jednej szklanki, innym razem za to, że nie odniosłam kubka do kuchni od razu, tylko chwilę później.

Częśto awantura za takie drobiazgi kończy się wyzwiskami i upadlaniem. Z doświadczenia wiem, że niewiele da się z tym, tak naprawdę zrobić. Na moje argumenty, że nie powinna mnie tak traktować, odpowiadała, że to jej dom i ma prawo do złego humoru, a jak mi źle to mogę się wynosić. Nie chcę mojej mamy odmalowywać w czarnych barwach - to kochana osoba, nieraz mi pomogła, ale jej osobowość jest czasami nie do zniesienia. Miałam przez nią dużo problemów, przez jakiś czas chodziłam do psychologa.

To, co mi pomogło to zdrowy dystans i przeprowadzka. Starałam się nie brać awantur mamy do siebie - fakt, że nie posprzątałam akurat w tym momencie, nie znaczy, że jestem nic nie wartym śmieciem. Może to brzmieć dziwnie, jednak na pewnym podświadomym poziomie, wierzyłam w te złe rzeczy, które o mnie mówiła. Minęło wiele lat, zanim udało mi się jakoś od tego odseparować.

[Czarna_kropka]

Napisane przez nimueg

Szczerze mówiąc, czytając Twojego posta miałam wrażenie, że czytam o sobie. Moja mama jest również bardzo wybuchowa i nieobliczalna i z drobiazgów potrafi wyolbrzymić do ogromnych rozmiarów. Raz skrzyczała mnie za zbicie jednej szklanki, innym razem za to, że nie odniosłam kubka do kuchni od razu, tylko chwilę później.

Częśto awantura za takie drobiazgi kończy się wyzwiskami i upadlaniem. Z doświadczenia wiem, że niewiele da się z tym, tak naprawdę zrobić. Na moje argumenty, że nie powinna mnie tak traktować, odpowiadała, że to jej dom i ma prawo do złego humoru, a jak mi źle to mogę się wynosić. Nie chcę mojej mamy odmalowywać w czarnych barwach - to kochana osoba, nieraz mi pomogła, ale jej osobowość jest czasami nie do zniesienia. Miałam przez nią dużo problemów, przez jakiś czas chodziłam do psychologa.

To, co mi pomogło to zdrowy dystans i przeprowadzka. Starałam się nie brać awantur mamy do siebie - fakt, że nie posprzątałam akurat w tym momencie, nie znaczy, że jestem nic nie wartym śmieciem. Może to brzmieć dziwnie, jednak na pewnym podświadomym poziomie, wierzyłam w te złe rzeczy, które o mnie mówiła. Minęło wiele lat, zanim udało mi się jakoś od tego odseparować.

Właśnie to jest strasznie dziwne bo potrafi zrobić taką awanturę o nic zupełnie, wyzwac od idiotek zejde ze 10 min a ona całkiem miła jak gdyby nigdy nic albo co chwile mi na coś da sama od siebie czy coś kupi. Tez mi dużo razy pomogła czy stanęła w mojej obronie ale jest też odwrotnie czasem się czuje jakby była dwoma osobami

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[mary_poppins]

Jedno w zachowaniu Twojej mamy jest kompletnie nie do zaakceptowania - wyzwiska. I to jej musisz powiedzieć bardzo wyraźnie, bo nazywanie bliskiej osoby idiotką po prostu nigdy w życiu nie powinno się zdarzać. Nawet jeśli nie myśli tak i mówi to wtedy, gdy nie panuje nad emocjami, to mimo wszystko jest dorosła i zobowiązana do szacunku do Ciebie. Więc koniecznie przeprowadź z nią spokojną, ale stanowczą rozmowę na ten temat. Spytaj, czy naprawdę uważa Cię za idiotkę i czy wie, jak takie wyzwiska wpływają na człowieka, jak ona by się czuła gdyby słyszała od Ciebie takie "uprzejmości".

Co do tej sytuacji w kuchni, to nie do końca rozumiem jak to u Was działa - tylko mama do niej wchodzi i przygotowuje posiłki? Bo wkurzyła się, że powiedziałaś że jesteś głodna, i coś tam że jak ona sobie zrobi jedzenie to Ty też chcesz. Nie przygotowujesz sobie żadnych posiłków sama? Nie weszłaś po niej do tej kuchni i nie zrobiłaś sobie czegoś? Nie do końca rozumiem. Jeśli ktoś w domu zajmuje się obiadami to naturalne, że reszta się do tego dostosowuje, ale nie rozumiem, jak to się odbywa poza tym, że taka kłótnia wyszła z tego co powiedziałaś.

Generalnie Twoja mama wydaje się bardzo nerwową osobą, więc wydaje mi się, że najlepiej ją brać spokojem. Jeśli Cię wyzywa, to stanowczo protestuj, jeśli krzyczy i trzaska drzwiami, to spytaj ją spokojnie: "o co konkretnie jesteś na mnie zła, co cię tak zdenerwowało?". Postaraj się doprowadzić do tego, żeby w nerwowych sytuacjach kłótnię zamienić w rzeczową rozmowę - CO wam przeszkadza, CO możecie zmienić, DLACZEGO tak do Ciebie mówi. Staraj się nie podnosić głosu, ale broń się, bo Twoja mama przekracza pewne granice i niestety sama powinna zdawać sobie z tego sprawę, ale jak widać ona inaczej to postrzega. Założę się, że też ma jakieś ukryte żale i frustracje, więc rozmowa na ten temat - takie skonkretyzowanie jej oczekiwań względem Ciebie - powinno pomóc.

[Klarissa]

Autorko a ile mama ma lat?
Może przechodzi klimakterium?
Serio pytam, moja rodzicielka mając lat 45 rzucała przedmiotami po domu i robiła awantury nie wiadomo o co, i w sumie sama też nie wiedziała o co jej chodziło, tak to trwało mniej więcej do 50 i przeszło jak ręką odjął

Napisane przez Kori_Yoitama

Szczerze to nie wiem co może pomóc. Moja mama ma np. tak, że kazała mi posprzątać i jeśli nie zabrałam się za to od razu tylko następnego dnia, albo za kilka dni gdy zaczął się weekend to też mnie wyzywała i była wściekła. Z innych powodów też się wściekała.

Nie popieram wyzwisk, ale też mnie roznosi, jak coś mówię do dziecka i słyszę "zaraz", albo w ogóle zero reakcji. Chociaż moje dziecko to jeszcze malutkie jest i raczej nie wyprowadzi się przez najbliższe 20 lat.

Z tym, że ja bym zrobiła inaczej w takiej sytuacji. Dzisiaj chcesz na kino? A co się tak ciskasz, dam ci pod koniec tygodnia bo teraz mi się nie chce. To nic, że zależy ci na tym dzisiaj, bo mnie na tym nie zależy. Fajne jest takie traktowanie?

[mary_poppins]

Napisane przez Klarissa

Z tym, że ja bym zrobiła inaczej w takiej sytuacji. Dzisiaj chcesz na kino? A co się tak ciskasz, dam ci pod koniec tygodnia bo teraz mi się nie chce. To nic, że zależy ci na tym dzisiaj, bo mnie na tym nie zależy. Fajne jest takie traktowanie?

Z tym się zdecydowanie zgadzam. Sama nie mam dzieci, ale jak proszę któregoś z domowników żeby coś sprzątnął, to jestem w stanie poczekać aż dokończy oglądać film, a nie aż się zacznie weekend.

[Nancy_M]

Napisane przez nimueg

Szczerze mówiąc, czytając Twojego posta miałam wrażenie, że czytam o sobie. Moja mama jest również bardzo wybuchowa i nieobliczalna i z drobiazgów potrafi wyolbrzymić do ogromnych rozmiarów. Raz skrzyczała mnie za zbicie jednej szklanki, innym razem za to, że nie odniosłam kubka do kuchni od razu, tylko chwilę później.

Częśto awantura za takie drobiazgi kończy się wyzwiskami i upadlaniem. Z doświadczenia wiem, że niewiele da się z tym, tak naprawdę zrobić. Na moje argumenty, że nie powinna mnie tak traktować, odpowiadała, że to jej dom i ma prawo do złego humoru, a jak mi źle to mogę się wynosić. Nie chcę mojej mamy odmalowywać w czarnych barwach - to kochana osoba, nieraz mi pomogła, ale jej osobowość jest czasami nie do zniesienia. Miałam przez nią dużo problemów, przez jakiś czas chodziłam do psychologa.

To, co mi pomogło to zdrowy dystans i przeprowadzka. Starałam się nie brać awantur mamy do siebie - fakt, że nie posprzątałam akurat w tym momencie, nie znaczy, że jestem nic nie wartym śmieciem. Może to brzmieć dziwnie, jednak na pewnym podświadomym poziomie, wierzyłam w te złe rzeczy, które o mnie mówiła. Minęło wiele lat, zanim udało mi się jakoś od tego odseparować.

U mnie obyło się na szczęście bez wyzwisk, ale niejedna sytuacja brzmi znajomo (szczególnie pogrubione). Panika za zbicie jednej szklanki, jakbym zbiła wszystkie szklanki świata i już nikt nigdy nie miałby z czego pić

Na moje problemy reagowała tak, że jestem leniem, wymyślam, narzekam, wszystko to niepotrzebne, oczywiście rozpowiadała to wszystkim i ja też tak dałam sobie wmówić. Zanim przejrzałam na oczy to trochę minęło, a teraz aż mi żal tego czasu zmarnowanego na nerwy, płacz i zadręczanie się tym, jaka to ja niby zła jestem.

Próbowałam się zdystansować, traktować to z przymrużeniem oka, ale jakoś mi to nie wychodzi

[201604301932]

Napisane przez Nancy_M

Próbowałam się zdystansować, traktować to z przymrużeniem oka, ale jakoś mi to nie wychodzi

Ciężko się dystansować, gdy słyszymy to od własnej matki. Dużo łatwiej olać uwagi innych ludzi, ale gdy osoba, która nas urodziła mówi nam w twarz coś takiego, ciężko nie uwierzyć.

Mi w końcu pomogła przeprowadzka. Widuję się z mamą rzadziej i to chyba był klucz, rozwiązujący problem. Natomiast, gdy próbuje m zrobić awanturę, po prostu nie odzywam się do niej przez kilka dni - zazwyczaj trochę mięknie i jakoś znowu się dogadujemy.

[201604181004]

Przez głowe przeszła mi jedynie menopauza. Ile twoja mama ma lat?

[laptop1]

"

[Kori_Yoitama]

Napisane przez Klarissa

Nie popieram wyzwisk, ale też mnie roznosi, jak coś mówię do dziecka i słyszę "zaraz", albo w ogóle zero reakcji. Chociaż moje dziecko to jeszcze malutkie jest i raczej nie wyprowadzi się przez najbliższe 20 lat.

Z tym, że ja bym zrobiła inaczej w takiej sytuacji. Dzisiaj chcesz na kino? A co się tak ciskasz, dam ci pod koniec tygodnia bo teraz mi się nie chce. To nic, że zależy ci na tym dzisiaj, bo mnie na tym nie zależy. Fajne jest takie traktowanie?

Prócz obowiązków w domu ma się obowiązki związane ze szkołą/uczelnią. Rodzice z reguły gdy wracają z pracy to mogą zajmować się i domem i sobą. Ja studiując siedziałam na uczelni/dojazdach niekiedy 12h, a po powrocie musiałam dosiedzieć nad czymś 1-5 h - a będąc młodą powoli usamodzielniającą się osobą to ja dysponuje swoim czasem i uczę się go jak najlepiej wykorzystywać, więc gdy mam dużo na uczelnie do zrobienia to nie wyobrażam sobie, że musze zrobić coś innego co może tak naprawdę poczekać. A sprzątanie może poczekać, ocena 2 na studiach potrafi mocno wadzić.

Jakby mi matka powiedziała, że mi nie da pieniędzy na kino bo jej się nie chce dziś, lub inny powód podała to bym się nie obrażała i najwyżej poszła do kina innego dnia. Ja nie widzę problemu w odkładaniu czegoś.

[legend222]

Nikt nie jest idealny, każdy popełnia błędy, twoja mama też pewnie z czasem będzie żałować tego jaki miała stosunek do twojej osoby, musisz pamiętać że to twoja matka, że wychowała cię i przez pierwsze lata twojego życia była przy tobie zawsze blisko, powinnaś ją odciążyć i odwdzięczyć się za ten wkład i wychowanie, odciążyć ją trochę żeby też miała chwilę odpoczynku, czas dla siebie, jeśli cię o coś poprosi nie mów zaraz, zrób to od razu wtedy pokażesz jej że ją bardzo kochasz i jest dla ciebie najważniejsza

[zenobiaa]

Napisane przez legend222

Nikt nie jest idealny, każdy popełnia błędy, twoja mama też pewnie z czasem będzie żałować tego jaki miała stosunek do twojej osoby, musisz pamiętać że to twoja matka, że wychowała cię i przez pierwsze lata twojego życia była przy tobie zawsze blisko, powinnaś ją odciążyć i odwdzięczyć się za ten wkład i wychowanie, odciążyć ją trochę żeby też miała chwilę odpoczynku, czas dla siebie, jeśli cię o coś poprosi nie mów zaraz, zrób to od razu wtedy pokażesz jej że ją bardzo kochasz i jest dla ciebie najważniejsza

Absolutnie się z tym nie zgadzam. To, że jest matką to nie daje jej prawa do obrażania własnego dziecka.
Najważniejsze, aby autorka zdała sobie sprawe, że matka stosuje wobec niej przemoc psychiczną, która ma katastrofalne skutki dla jej psychiki. Uświadomienie sobie tego, to pierwszy krok, aby w przyszłości jakoś normalnie funkcjonować, choć takie przeżycia odznaczają się piętnem, którego nigdy sie nie pozbędziemy.
Poszukaj jakiś artykułów psychologicznych na ten temat. Polecam też książke "Toksyczni rodzice" Susan Forward.
Osobiście też zmagam się z piętnem takiego prześladowania w dzieciństwie.
Mam to szczęście, że wyprowadziłam się na drugi koniec świata, kontakt z rodziną mam ograniczony i bardzo mnie to cieszy.
Moge się z nimi widzieć raz na rok czy na dwa i wystarczy
Mam też wspaniałego partnera, który pomaga mi wyjść psychicznie na prostą.
Tobie również tego życze

[Czarna_kropka]

Napisane przez laptop1

"Właśnie to jest strasznie dziwne bo potrafi zrobić taką awanturę o nic zupełnie, wyzwac od idiotek zejde ze 10 min a ona całkiem miła jak gdyby nigdy nic".Twoja matka jest poprostu tyranem,którego władzą jest kierowanie nastrojami w tym domu.Teraz luz,za chwilę idiotka,teraz zrób mi włosy nieważne czy ty masz czas tylko ja tak chcę, a teraz wynoś się z kuchni.To jest właśnie despotyzm czyli tzw.przemoc psychiczna.Twoja matka to robi bo sprawia jej to przyjemność, a w tobie widzi ofiare bo nie masz 18lat , jesteś od niej zależna finansowo,albo się jej boisz jednocześnie chcąć jej akceptacji, co ona doskonale widzi,dlatego cię gnoi,bo ma z tego radoche.Przykro mi ale wśród mam też są domowi tyrani niestety.bo na wyzwiska nie ma żadnego przyzwolenia,że zły dzień,że alkoholizm,że klimakterium.Pozdrawiam

Mam 20 lat..

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[laptop1]

i co masz zamiar zrobić?

[Kori_Yoitama]

Napisane przez legend222

Nikt nie jest idealny, każdy popełnia błędy, twoja mama też pewnie z czasem będzie żałować tego jaki miała stosunek do twojej osoby, musisz pamiętać że to twoja matka, że wychowała cię i przez pierwsze lata twojego życia była przy tobie zawsze blisko, powinnaś ją odciążyć i odwdzięczyć się za ten wkład i wychowanie, odciążyć ją trochę żeby też miała chwilę odpoczynku, czas dla siebie, jeśli cię o coś poprosi nie mów zaraz, zrób to od razu wtedy pokażesz jej że ją bardzo kochasz i jest dla ciebie najważniejsza

Miłość miłością, ale to, że rodzic Cię trzyma pod dachem, ale tam potrafi się znęcać psychicznie jak nad Autorką wątku lub fizycznie, albo ignoruje potrzeby emocjonalne dziecka to jednak nie powinno się być za to wdzięcznym i to okazywać.

Z takiego domu się powinno uciec gdy jest się dorosłym lub do innych członków rodziny wcześniej, bo np. jakby się miało chłopaka/dziewczynę co tak się zachowuje to byłby powód do zakończenia związku. Z rodzicami tak się nie da więc trzeba walczyć z takim zachowaniem i na pewno nie okazywać za nie wdzięczności, bo wyrobi się sobie pewne zachowanie. Widać to świetnie po wielu kobietach z domów gdzie rodzice byli alkoholikami - taka kobieta opiekowała się często pijanymi rodzicami i okazywała im bezgraniczny szacunek mimo przemocy, a w dorosłym życiu? Taka kobieta wiąże się z kimś o kogo też będzie mogła dbać, a jednocześnie być źle traktowana, bo ona inaczej nie potrafi żyć.