Po co są inni ludzie ?

[Yin]

Nauczyłam się radzić sama z problemami, sama sobie pomagać w różnych kwestiach, praktycznie wszystkich łącznie z przeprowadzką. Czemu ? Zmusiło mnie do tego życie. Każdy w pewnym momencie gdy mi było ciężko pomyślał o własnym t...u.

Więc tak naprawdę po co są inni ludzie ? Po co są przyjaźnie i związki skoro człowiek może sam sobie poradzić z wszystkim ? Super jeśli spotkamy kogoś kto chce od nas pomocy a co jeśli ktoś od nas tej pomocy nie chce ? Po co nam ktoś skoro umiemy pogodzić się z samotnościa i sami sobie urządzać czas ?

Jak wyglądają relacje osoby samowystarczalnej ?

[forsvinn]

Też tak sądzę. Sama sobie radzę ze wszystkim, nie mam w nikim oparcia, no w rodzicach finansowe po części. Dzieciństwo nauczyło mnie, że moje problemy są moimi problemami i muszę sobie sama radzić. Całkiem niedawno zakończyłam znajomość z przyjaciółką... Wrzeszczała, że jestem outsiderką, że zawsze trzymam się z boku, że jestem zamknięta w sobie i nie dopuszczam do siebie nikogo. I chyba miała rację. Straszne przeżycia z dzieciństwa sprawiły, że nikomu o tym nie opowiadam.
Ale ostatecznie spotkałam kogoś, kto nieco mnie "naprawił". Facet, który prawił komplementy, pomagał, wspierał, był i doszłam do wniosku, że tacy ludzie się przydają. By dzielić z nimi smutki i radości, by się do nich przytulać, poradzić. Życie jest ciężkie bez innych i outsideryzm też ma swoje granice. Mówi to zagorzała fanki bycia samotną. Tak na dobrą sprawę, to mało jest ludzi, którzy mnie na dzień dobry nie męczą, których towarzystwo lubię.

[Hibiku]

Choćby po to żeby samotność była wyborem, a nie przymusem. Żeby stuprocentowa samodzielność nie była opcją.
Jestem intrwertykiem, jestem samowystarczalna, zawsze lubiłam samotność - ale dużo bardziej to doceniam, gdy mogę zawołać kogoś, żeby mi to gniazdko naprawił (potrafię, ale nie lubię bawić się z taką elektryką), pomilczeć w otoczeniu osób, które mnie nie krytykują za to, że siedzę z blokiem na kolanach i rysuję zamiast rozmawiać/grać z nimi, mogę wyjść na spacer/ do innego pokoju, bo mam dość bycia razem, ale zawsze mogę wrócić. Drugi człowiek jest przede wszystkim potrzebny do rozwoju, do rozmów, poszerzania horyzontów, zdobywania nowej wiedzy, do dzielenia razem radości, do dawania. I przede wszystkim do czucia - a to już ciężko wyrazić jakimikolwiek słowami.

[marzycielka_]

Mnie też zycie nauczyło tego żeby radzić sobie samej, ludzie zazwyczaj nas widzą jak nas potrzebują, ale są tez tacy którzy bezinteresownie podadzą nam pomocną dłoń ale bardzo rzadko.

Niby czasami jest nam źle z innymi ale jakby tak pomyśleć że na dłuższą metę nie mamy nikogo obok to co? Jak byśmy żyli?

Jesteśmy stworzeni do życia w stadzie, a to że spotykamy na swojej drodze ludzi którzy tylko patrzą jak nas wykorzystac i zniszczyć to już inna kwestia.
Sztuką jest trafić na człowieka który bedzie nam w pełni odpowiadał i przy kim będziemy się dobrze czuć.

[Decadence]

Z ludźmi, którzy nas wspierają jest łatwiej. Czasami kilka dobyrch słów i świadomość, że nei jesteśmy sami jest bardzo motywująca.

[lanalee]

hmm...kilka miłych słow, towarzystwo,uśmiech,razem spędzony czas

[moniaszelki]

są eksperymenty gdzie myszki zostawiają same, pozbawione innych myszek. stają się one smutne, mają przytępiony wzrok skierowany w sufit. jesteśmy istotami stworzonymi do wspólnego życia, dobra. co po sukcesach, skoro nie masz ich z kim dzielić? dobro się rozmnaża bardzo szybko, np. taki uśmiech.

[0efbae24da12a699834954c027e5d090e58ae2c3_63d9ab944c685]

Też lubię samotność, ale nie przez cały czas - z ludźmi trzeba mieć kontakt.
Co do przyjaźni hmm.... - ciężko dzisiaj spotkać osobę godną zaufania. Owszem, pogadam z moimi dobrymi koleżankami, coś tam im powiem, ale nie za dużo. Większość rzeczy wolę zachować dla siebie. Moją prawdziwą przyjaciółką jest siostra - z nią mogę pogadać o wszystkim. Na moich poprzednich koleżankach przejechałam się parę razy
Co do samowystarczalności - bardziej nazwałabym to zaradnością, dojrzałością - samemu radzenie sobie ze swoimi problemami, bez przeprowadzania ankiet wśród znajomych, umiejętność przykręcania śrubek, drobnych napraw itd.
Człowiek w głębokiej samotności 24h zaczyna dziwaczeć jak dla mnie.
Związki, przyjaźnie, rodziny są po to żeby nas wspierać, motywować, dowiedzieć się jakiś przydatnych rzeczy czy po prostu się odstresować od codziennych problemów.
Jeżeli opowiesz komuś bliskiemu o swoich problemach to masz wsparcie, motywację, jesteś silniejszą osobą żeby to coś pokonać

[bb410bd1fbb42d2edea92b1ada01ce79bf3cfb02_603add0278cd5]

Mi inni pomagają żyć. Pomaga mi świadomość, że mam koło siebie osoby (sprawdzone), które wyciągną do mnie rękę, gdy będę mieć problemy, rozśmieszą, gdy będę smutna, zrobią ze mną masę głupich rzeczy. Miło jest, gdy widzę, że jestem akceptowana, lubiana i mogę gadać suchary, a moi przyjaciele nie załamią się ich poziomem Mam nadzieję, że moi bliscy też mają we mnie wsparcie i czują się ze mną równie dobrze jak i ja z nimi.
No i fakt, sama załatwiam sprawy, staram się nikomu nie zawracać głowy rzeczami, które sama jestem w stanie zorganizować, ale czasem jest fajnie móc zrzucić z siebie ciężar pewnych obowiązków i kłopotów.

[Mijanou]

Napisane przez Yin

Nauczyłam się radzić sama z problemami, sama sobie pomagać w różnych kwestiach, praktycznie wszystkich łącznie z przeprowadzką. Czemu ? Zmusiło mnie do tego życie. Każdy w pewnym momencie gdy mi było ciężko pomyślał o własnym t...u.

Więc tak naprawdę po co są inni ludzie ? Po co są przyjaźnie i związki skoro człowiek może sam sobie poradzić z wszystkim ? Super jeśli spotkamy kogoś kto chce od nas pomocy a co jeśli ktoś od nas tej pomocy nie chce ? Po co nam ktoś skoro umiemy pogodzić się z samotnościa i sami sobie urządzać czas ?

Jak wyglądają relacje osoby samowystarczalnej ?

Strasznie jednostronnie ujęłaś temat. Tobie może nie są potrzebni inni ludzie, ale może Ty jesteś potrzebna innym ludziom? I tu nie chodzi o pomoc przy przeprowadzce, czy pożyczenie pieniędzy. Czasem bycie przy kimś, wysłuchanie kogoś daje tej osobie bardzo wiele. Nikt nie jest samotną wyspą, jesteśmy częścią archipelagu- powiązaną z innymi wyspami i wzajemnie od siebie zależną. Śmiem sobie pochlebiać, że w trudnych sytuacjach sama sobie radzę, ale wiem, że nie wszyscy sa tacy silni psychicznie, jak ja. Każdy jednak potrzebue czasem pomocy, a to, że się do tego nie przyznaje wcale nie świadczy o tym, że tej pomocy nie potrzebuje.

Jest też róznica między byciem samą z wyboru a byciem samotną. Bycie samą to wybór a samotność to choroba cywilizacyjna naszych czasów. Niesie jedynie zgorzknienie, rozczarowanie i zawód.

---------- Dopisano o 06:38 ---------- Poprzedni post napisano o 06:32 ----------

[1=bb410bd1fbb42d2edea92b1 ada01ce79bf3cfb02_603add0 278cd5;45815915]Mi inni pomagają żyć. Pomaga mi świadomość, że mam koło siebie osoby (sprawdzone), które wyciągną do mnie rękę, gdy będę mieć problemy, rozśmieszą, gdy będę smutna, zrobią ze mną masę głupich rzeczy. Miło jest, gdy widzę, że jestem akceptowana, lubiana i mogę gadać suchary, a moi przyjaciele nie załamią się ich poziomem Mam nadzieję, że moi bliscy też mają we mnie wsparcie i czują się ze mną równie dobrze jak i ja z nimi.
No i fakt, sama załatwiam sprawy, staram się nikomu nie zawracać głowy rzeczami, które sama jestem w stanie zorganizować, ale czasem jest fajnie móc zrzucić z siebie ciężar pewnych obowiązków i kłopotów.[/QUOTE]
No i chyba o to w tym wszystkim chodzi!

[daf502bc9430c04b8cbdbd94f51a8624bed02f84_61e0bd2ac4d4e]

To okropnie smutne, co piszecie. Ja potrzebuję ludzi, żeby po prostu żyć. Sukcesy mniej cieszą, porażki mają jeszcze bardziej gorzki smak, kiedy obok nie ma kogoś, z kim można by się tym podzielić. Lubię to uczucie, że mogę komuś zaufać, po prostu dla kogoś być, w drugą stronę również czyni mnie to szczęśliwą, to uczucie bycia dla kogoś oparciem, kimś ważnym, kto wysłucha, pomoże, rozśmieszy.

[DopplegangerEddarda]

Inni ludzie nadają sens naszemu życiu. Żyjemy dla innych ludzi. Dla ludzi na których nam zależy. Kiedy żyjemy tylko dla siebie życie traci całkowity sens.

[LanaFlo20]

Myślę, że inni ludzie są nam potrzebni. Ja sama jestem typem samotniczki i outsidera ale mam kilka osób z którymi mogę pogadać, pożartować a czasami po prostu pobyć. Mobilizują mnie do działania, pocieszają gdy jest gorzej, cieszą się ze mną gdy jest lepiej. Grunt to trafić na takich odpowiednich ludzi i oddzielić ich od tych nie wartych naszej uwagi a nie jest to zadanie łatwe

[kalincia]

Pytanie "po co są" już zakłada przedmiotowe ich traktowanie. Po nic. Oni nie są dla ciebie, tylko dla siebie. Jak ci do niczego niepotrzebni, to nie musisz z nimi wchodzić w relacje. Są jednak tacy, którym inni są potrzebni, bo mają potrzebę kontaktu, relacji, współodczuwania.

[2016070953]

[1=daf502bc9430c04b8cbdbd9 4f51a8624bed02f84_61e0bd2 ac4d4e;45822230]To okropnie smutne, co piszecie. Ja potrzebuję ludzi, żeby po prostu żyć. Sukcesy mniej cieszą, porażki mają jeszcze bardziej gorzki smak, kiedy obok nie ma kogoś, z kim można by się tym podzielić. Lubię to uczucie, że mogę komuś zaufać, po prostu dla kogoś być, w drugą stronę również czyni mnie to szczęśliwą, to uczucie bycia dla kogoś oparciem, kimś ważnym, kto wysłucha, pomoże, rozśmieszy.[/QUOTE]

Nie do końca - bo - jak osiągałam do tej pory jakiś sukces, to zaraz się pojawiało kilkoro ojców tego sukcesu albo zazdrosne uśmieszki i gadki.
Ostatnio mnie rozczarowała osoba którą uważałam za przyjaciółkę i taka jeszcze jedna dobra znajoma też mnie zawiodła. Ta pierwsza całokształtem zachowań wobec mnie, a ta druga - że jak potrzebowałam pomocy i dzwoniłam to odrzucała połączenie.
A jej też pisałam sms że potrzebuję pomocy. A sie z łaska odezwała na drugi dzien czy coś chciałam bo miała urodziny matki i nie mogła gadać.

Także praktycznie mi się popierniczyło ostatnio
Ale to dobrze że teraz bo lepiej późno niż wcale.
Poza tym wolę liczyć na siebie bo nikt mi sie pomaga a łape duzo osób wyciąga.

[Hibiku]

Napisane przez hardgirl123

Ta pierwsza całokształtem zachowań wobec mnie, a ta druga - że jak potrzebowałam pomocy i dzwoniłam to odrzucała połączenie.
A jej też pisałam sms że potrzebuję pomocy. A sie z łaska odezwała na drugi dzien czy coś chciałam bo miała urodziny matki i nie mogła gadać.

Mimo wszystko wymaganie że przyjaciel w każdej chwili rzuci absolutnie wszystko i pobiegnie ratować też jest lekką przesadą. Czasami serio nie można odebrać telefonu...

[2016070953]

Nie że rzuci wszystko i pobiegnie pomagać, a sytuację miałam naprawdę niefajna i podbramkową. I wyobraź sobie że mi pomogła obca osoba.
A ja tej lasce zawsze pomagałam, wysłuchiwałam ja itp. Nawet dla niej przeprojektowywałam swoje plany i to często! wiem - głupia byłam.
A jak ktoś do mnie dzwoni to ja prawie zawsze od razu odbieram! Albo oddzwaniam jak tylko mogę. A ona jes tosobą co lubi nie odbierac i nie uwierzę że prawie nigdy nie moze gadać.

[Hibiku]

Napisane przez hardgirl123

A ona jes tosobą co lubi nie odbierac i nie uwierzę że prawie nigdy nie moze gadać.

I ma takie prawo, nikt nie musi trzymać telefonu przy sobie 24h/d bo ty tego chcesz. I nie ma to nic wspólnego z przyjaźnią - po prostu innym stylem bycia niż twój.

[daf502bc9430c04b8cbdbd94f51a8624bed02f84_61e0bd2ac4d4e]

Napisane przez hardgirl123

Nie do końca - bo - jak osiągałam do tej pory jakiś sukces, to zaraz się pojawiało kilkoro ojców tego sukcesu albo zazdrosne uśmieszki i gadki.
Ostatnio mnie rozczarowała osoba którą uważałam za przyjaciółkę i taka jeszcze jedna dobra znajoma też mnie zawiodła. Ta pierwsza całokształtem zachowań wobec mnie, a ta druga - że jak potrzebowałam pomocy i dzwoniłam to odrzucała połączenie.
A jej też pisałam sms że potrzebuję pomocy. A sie z łaska odezwała na drugi dzien czy coś chciałam bo miała urodziny matki i nie mogła gadać.

Także praktycznie mi się popierniczyło ostatnio
Ale to dobrze że teraz bo lepiej późno niż wcale.
Poza tym wolę liczyć na siebie bo nikt mi sie pomaga a łape duzo osób wyciąga.

Gdyby ludzie z mojego otoczenia odstawiali zazdrosne uśmieszki i gadki to... po prostu przestaliby być ludźmi z mojego otoczenia

Natomiast z tym telefonem, no to wiesz, różnie bywa, sytuacje losowe, czasami naprawdę, jak pisała wcześniej Hibiku, po prostu nie można odebrać, smsa może nie odczytała, znam takich co wiecznie nie wiszą na komórce i potrafią ją na przykład w domu zostawić, wiesz, gdybym przykładowo siedziała w pracy, a do mnie by wydzwaniała moja przyjaciółka, no to bym nie odebrała, ale czy to powód żeby mnie brać za złą osobę? No nie sądzę.

[chwast]

Niektórzy po prostu mają dobrych przyjaciół, którzy nie tylko nie wypną, ale i również nie wypięli się na nich w jakiejś sytuacji. Współczuję doświadczeń.