Spotkanie, co robić?

[Naddi92]

Witam forumowiczki Piszę z zapytaniem i prośbą o radę, pewnie wiele z Was ma więcej doświadczenia życiowego. Z góry powiem iż być może ten temat wydaje się schematyczny, ale jednak niezupełnie tak to wygląda. Poznałam faceta - naprawdę świetny, przystojny na pierwszy rzut oka ideał (fakt faktem takich ludzi nie ma), świetnie się dogadujemy, mamy te same problemy, jesteśmy dla siebie nawzajem wsparciem i naprawdę mi na nim zależy. Na wstępie dodam, że spotykałam się już z chłopakami poznanymi w internecie, nie stanowiło to dla mnie większego problemu, robiłam to dopiero po paru miesiącach kiedy miałam już konkretny poziom zaufania do danego człowieka. Tu pojawia się problem..niestety borykam się z agorafobią i atakami paniki, tak jak mówię wcześniej dawałam radę z lekkim stresem natomiast teraz coś mnie blokuje, może dlatego, że boje się odtrącenia z jego strony, bo się przywiązałam i naprawdę, naprawdę zależy mi na tej relacji. Tak na zdrowy rozsądek kobitki, co mam zrobić? Doradźcie proszę, czuje, że coś z tego mogłoby wyjść. Z góry dziękuje za pomoc

[Ulubiona_rzecz]

Nie dowiesz się dopóki nie spróbujesz
Nigdy nie ma się pewności, czy coś z tego będzie czy nie. Czasem warto zaryzykować. Skoro dobrze się dogadujecie jest szansa na powodzenie

[kassica31]

Zgadzam się z poprzedniczką, powinnaś spróbować. A fakt, że już dobrze się dogadujecie jest dużym plusem. Zatem spotkaj się i baw się dobrze. Życzę powodzenia

[cud nie kobieta]

On o tym wie?

[Naddi92]

Napisane przez cud nie kobieta

On o tym wie?

Powiedziałam mu o tym, ale wiecie jak to faceci, obawiam się, że on nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji, a mnie naprawdę męczy to, że mój organizm tak reaguje na stresowe sytuacje.

[laisla]

Napisane przez Naddi92

Powiedziałam mu o tym, ale wiecie jak to faceci, obawiam się, że on nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji, a mnie naprawdę męczy to, że mój organizm tak reaguje na stresowe sytuacje.

Ale jak dokładnie? Co się dzieje?

[Naddi92]

Napisane przez laisla

Ale jak dokładnie? Co się dzieje?

Zawroty głowy, duszności, kołatanie serca, poczucie braku realności, obawa o utraceniu przytomności..

[laisla]

Napisane przez Naddi92

Zawroty głowy, duszności, kołatanie serca, poczucie braku realności, obawa o utraceniu przytomności..

Ale przy wcześniejszych spotkaniach z innymi jakoś sobie poradziłaś, teraz także się uda, szczególnie, że nastawiłaś go na takie Twoje ewentualne zachowania. W ogóle to musi być bardzo dokuczliwe na co dzień (nowa szkoła, nowa praca..) nie tylko podczas poznawania facetów. Myślę sobie, że dużo bardziej komfortowa byłaby dla Ciebie sytuacja gdy zbliżasz się z jakimś znajomym chłopakiem z reala bo takie oczekiwanie i pobudzanie w sobie niepokoju związane z przerzucaniem znajomości z internetu do reala to jest wystarczająco stresujące i dla osób bez takich problemów jak Twoje..

[Naddi92]

Niestety ta przypadłość znacznie utrudnia normalne funkcjonowanie, oddałabym chyba wszystko by się tego raz na zawsze wyzbyć. Co do tego oczekiwania to jak najbardziej trafne spostrzeżenie, myśląc o tym jeszcze bardziej się nakręcam i chyba najlepszym wyjściem byłby jakiś spontan, żebym nie miała czasu na zastanawianie się : "jak to będzie?" "czy nie dostane ataku?" "czy nie wyjdę na kompletną wariatkę?".

[laisla]

Tak, masz rację, ale w tym konkretnym przypadku to już niestety nie do zrobienia bo właśnie ten proces nakręcania się w Tobie trwa. Nie wiem co to za facet, ale może jeszcze zanim się spotkacie, przez te najbliższe dni pogadaj z nim dokładniej o tym, co Ciebie martwi, może jego słowa i reakcja jakoś Ciebie uspokoją? Musicie jakoś przeskoczyć przez tę granicę, inaczej się nie da, a skoro macie tak fajne porozumienie, to przecież nie odpuścisz, aby później mieć do siebie pretensję może przez kilka następnych lat..

[Naddi92]

Kochana mam wrażenie, że bardzo dobrze wiesz o co mi chodzi Właśnie w tym sęk. Zawsze musiałam ze wszystkiego na czym mi zależało rezygnować w imię nie denerwowania się i zawsze mam moralniaka. Chce żeby w końcu coś wyszło tylko nie mogę się w sobie zebrać.

[laisla]

Myślę, że skoro to takie dokuczliwe, to pomocy już szukałaś i nie ma co Ci podpowiadać, że może życie byłoby łatwiejsze gdyby coś z tym udało się zrobić..bo ewidentnie psuje Ci komfort życia.
Piszesz, że świetnie się rozumiecie i jesteście dla siebie wsparciem to naprawdę nic innego nie pozostaje tylko zrzucić z siebie ciężar i powiedzieć mu czego się obawiasz. Wtedy nawet gdyby coś takiego nastąpiło, to on będzie przygotowany, wiedząc, że z czasem Ty się wyciszysz i uspokoisz i będziecie mogli normalnie kontynuować tę znajomość. Nie zamykaj się przed światem

[green way]

Napisane przez Naddi92

Kochana mam wrażenie, że bardzo dobrze wiesz o co mi chodzi Właśnie w tym sęk. Zawsze musiałam ze wszystkiego na czym mi zależało rezygnować w imię nie denerwowania się i zawsze mam moralniaka. Chce żeby w końcu coś wyszło tylko nie mogę się w sobie zebrać.

A czy kiedykolwiek ktoś podsunął Ci propozycję spotkania z psychologiem i poddanie się psychoterapii? Takie stany i ataki paniki nie biorą się znikąd i w Twoim przypadku też zapewne masz jakiś spory problem głównie emocjonalny, z którym sobie zdecydowanie nie radzi Twój organizm. Panika to jest po prostu reakcja obronna Twojego organizmu. Więc może po prostu zamiast ogłaszać wszem i wobec, że cierpisz na nieco egzotycznie brzmiącą dolegliwość, a tym samym oczekiwać, a wręcz wymagać współczucia i zrozumienia ze strony otoczenia powinnaś wziąć się za siebie i starać się dorosnąć, ze wszystkimi tego konsekwencjami. A jakie są konsekwencje dojrzałości? Samodzielne podejmowanie decyzji i umiejętność radzenia sobie z pozytywnymi i negatywnymi skutkami dokonanych wyborów. To wiele, albo niewiele, zależy od stopnia rozwoju psychicznego i emocjonalnego danej osoby. Na pocieszenie mogę Ci tylko powiedzieć, że takie stany lękowe da się zminimalizować, a nawet pokonać, ale to jednak wymaga trochę pracy nad sobą i swoją postawą wobec życia i ludzi. A jeżeli chodzi o nawiązanie relacji emocjonalnej z mężczyzną... To zawsze niełatwa droga, ale zdecydowanie warto postawić na szczerość i unikanie nakładania masek tylko po to, żeby ktoś nas polubił za wszelką cenę. Bądź sobą, ale też nie przesadzaj ze szczerością i nadmiernym zaufaniem tylko dlatego, że ktoś sprawia wrażenie sympatycznego i przyjacielskiego. Trzeba być otwartym na nowe znajomości, ale też i ostrożnym, dla ochrony siebie i dla swojego własnego dobra. A jeżeli coś nie wyjdzie i nie stanie się tak jak to sobie wymarzyłaś? To nawet dobrze, bo będziesz miała okazję zweryfikować tą drugą osobę "w praniu", a jeżeli się nie sprawdzi, to zyskasz szansę na poznanie kogoś innego, może bardziej wartościowego i wartego uwagi. Głowa do góry, życie może i nie jest proste, ale potrafi być piękne!

[Naddi92]

@green way
Jestem pod opieką psychologa i mam psychoterapię od dłuższego czasu. Dostałam również leki, jednak już kiedyś je brałam i uważam, że to nie jest wyjście. Zdecydowałam się walczyć z tym dłuższą i bardziej wymagającą drogą - praca na terapii. Leki nie przeżyją za mnie życia, jedynie maskują objawy, a ja chce rozwiązać problem u źródła. Nie oczekuję, tym bardziej nie wymagam zrozumienia, bo niewiele osób o tym nie wie, napisałam tutaj ponieważ na tak obszernym forum zdecydowanie więcej ludzi może miało/ma podobne problemy. Dzięki za słowa otuchy i racjonalizowanie mi pewnych aspektów życia

[green way]

W sumie to dobrze, że robisz coś z tym, żeby przezwyciężyć swoje problemy, bo doskonale rozumiem, że nie jest Ci łatwo tak żyć. Ale widzę dwie pułapki w Twoje drodze do wyzdrowienia, nad którymi powinnaś się zastanowić. Po pierwsze nie każda psychoterapia jest skuteczna, a jeżeli dodatkowo trwa zbyt długo, to może spowodować uzależnienie od psychoterapeuty oraz przejęcie jego sposobu myślenia i widzenia problemów, świata i ludzi, bez wyzwolenia w sobie samemu mechanizmów radzenia sobie ze stresem. Dobry terapeuta to taki, który pomaga Ci dostrzsc problemy, pomóc je zrozunieć, ale absolutnie nie narzuca Ci swoich poglądów, czy rozwiązań. Jest to osoba, która uświadamia Ci Twoje mocne strony i próbuje Ci zrozumieć swoje słabości. I tyle, aż albo tyle. Po drugie kwestia leków... Generalnie im krócej się je bierze, tym lepiej. Bo one nic nie rozwiązują, tylko tłumią objawy, a dzięki temu stwarzają złudzenie, że problem został rozwiązany. A tymczasem on powróci z większą lub mniejszą siłą, ale wróci na pewno, bo jest reakcją obronną organizmu. Życzę Ci, żebyś jak najszybciej dotarła do źródeł swoich problemów i uporała się z nimi. Ważne jest, żebyś była na tyle silna, abyś dała sobie prawo do słabości wtedy, kiedy masz wszystkiego dosyć, ale żebyś dała radę się zmobilizować i podjąć walkę ze światem, kiedy zajdzie taka potrzeba. Nikt z nas nie jest doskonały