Rozstanie z facetem XXXII

[marmera]

Napisane przez madelaine345

Zazdroszcze Ci podejscia ile minelo od rozstania? kawalek faktycznie fajny zmotywowal mnie

U mnie od faktycznego rozstania 2 miesiące, od ostatniego spotkania 2,5 tygodnia. Ale ostatnie spotkanie utwierdziło mnie w przekonaniu, że już nigdy więcej nie chcę go widzieć. To ja zerwałam "ostatecznie", może dlatego tak naprawdę żałoba u mnie trwała z 3 dni - dawno nie byłam z nim szczęśliwa.

To był toksyk, poniżał mnie, zrywał ze mną raz na miesiąc, obrażał, psychicznie gnębił. Odciął mnie od rodziny i wszystkich znajomych. Ale okazałam się być silną "ofiarą" i teraz jestem bardzo szczęśliwa i to już od dawna. Nigdy po zerwaniu nie miałam załamania (typu "brakuje mi go, chcę wrócić) i nie płakałam. Już wcześniej się psychicznie do zerwania przygotowałam, a wszystkie łzy wypłakałam przy ostatniej kłótni (miałam normalnie histerię), a jak patrzyłam na jego plecy jak odchodził, poczułam wielką ulgę.

Może to trochę ostre, co napisałam, ale dopiero teraz czuję, że godziłam się na takie traktowanie, na jakie kobieta NIGDY nie powinna się godzić. Zacytuję jedną wizażankę:

"Czasem zastanawiam się, dlaczego jestem sama, skoro tyle kobiet wokół mnie ma partnera?
A potem zaczynam rozumieć, że są i takie które z tej okazji godzą się na bycie ze śmieciem."

I pomyślałam - matko, to byłam ja.

Dlatego teraz jak dziewczyny tu piszą, że facet podnosił na nie rękę, a one chcą wracać, to mnie krew zalewa, bo widzę część dawnej siebie (część, bo mój eks mnie nie bił).

Aaaaaale bądźmy dzielne, bo życie jest za piekne, żeby je marnować

(się rozpisałam )

killka: a co to za staż, że się tak niepokoisz?

[madelaine345]

Kurde powiem Ci ze to tak jak u mnie. Ja nie mialam prawa miec znajomych, nawet facebooka nie moglam miec, jak jechalam do siostry to walil fochy potrafil sie nie odzywac jak np podczas pobytu u siostry nie odebralam telefonu no bo po prostu nie slyszalam... jak oddzwanialam nie odbieral pisal smsy meczyl pozniej psychicznie... zgrywal pozniej wielkiego bohatera np. Zrywal ze mna wyzywal mnie od ku rew bo np widzial mnie z kolega albo widzial u kogos zdjecia z klubow do ktorych szlam potanczyk ze znajomymi (jak jeszcze ich mialam) pisal takie okropne rzeczy (jak poronilam powiedziala mu o tym kolezanka nasza ja nie chcialam mu mowic ze wiem ze jestem w ciazy i ze poronilam.nagle sie odzywa chce rozmawiac,spotkalam sie gadamy strasznie zaluje kocha i mowi ze to przez niego przez to ze dawal mi tyle stresu itd. Przy kolejnym zerwaniu mowil ze np taka kur wa jak ja noe zasluguje na to by zostac kiedykolwiek matka. tego typu slowa. No i jak juz widzial ze jestem totalnie wykoncOna psychicznie bo rowniez nasza wspolna znajoma powiedziala ze chodze na oddIal dzienny do psychiatry zgrywal bohatera chcial mnie wyciagnac z tego dolka no i tak wracalam do niego kiedys wzial mnie za gardlo podniosl rzucil mna padlam plecami na beton nie moglam oddyChac stracilam,przytomnosc odwrocil sie i poszedl jakas dziewczyna mnie zbierala z ziemii potem znow pisal wyzywal itd oczywiscie ze zasluzylam na to itp no i jak wrocilismy znow do siebie to bylo ok tzn bez akcji i wyzywania ale no uraz mi jakis zostal choc chcialam zapomniec i nawet sie udalo ale zaczelam,oczekiwac bliskosci czulosci no a tego juz nie dostalam...

---------- Dopisano o 20:57 ---------- Poprzedni post napisano o 20:54 ----------

Boze jak ja moge kochac tego czlowieka to ja nie wiem

[marmera]

Powiem Ci, że ta część z wyzwiskami, to normalnie jak u mnie - oczywiście jak miałam otwarte fb to masakra, zazdrość straszna, a żebym na IMPREZĘ poszła, gdzie są inni FACECI, to już mogłam nie wracać

Ogólnie też słowa typu: "powinnaś na klęczkach do Czestochowy iść, że mnie masz", "myślisz, że ktoś oprócz mnie by ciebie chciał?", "ja to jestem taki przystojny, nie chwaląc się, mogę mieć każdą"

Nieeeee jak to czytam to mi się śmiać chce, on to był zakompleksiony narcyz, że hej

Tylko że ja wytrzymałam troche ponad rok (dzięki Bogu, że nie dałam się tak traktować dłużej!!!!!!), a właśnie inne dziewczyny były po parę lat z takimi frajerami, którzy na nie nie zasługiwali grrrr

[killka]

Napisane przez marmera

killka: a co to za staż, że się tak niepokoisz?

W Domu Dziecka

Napisane przez madelaine345

Kurde powiem Ci ze to tak jak u mnie. Ja nie mialam prawa miec znajomych, nawet facebooka nie moglam miec, jak jechalam do siostry to walil fochy potrafil sie nie odzywac jak np podczas pobytu u siostry nie odebralam telefonu no bo po prostu nie slyszalam... jak oddzwanialam nie odbieral pisal smsy meczyl pozniej psychicznie... zgrywal pozniej wielkiego bohatera np. Zrywal ze mna wyzywal mnie od ku rew bo np widzial mnie z kolega albo widzial u kogos zdjecia z klubow do ktorych szlam potanczyk ze znajomymi (jak jeszcze ich mialam) pisal takie okropne rzeczy (jak poronilam powiedziala mu o tym kolezanka nasza ja nie chcialam mu mowic ze wiem ze jestem w ciazy i ze poronilam.nagle sie odzywa chce rozmawiac,spotkalam sie gadamy strasznie zaluje kocha i mowi ze to przez niego przez to ze dawal mi tyle stresu itd. Przy kolejnym zerwaniu mowil ze np taka kur wa jak ja noe zasluguje na to by zostac kiedykolwiek matka. tego typu slowa. No i jak juz widzial ze jestem totalnie wykoncOna psychicznie bo rowniez nasza wspolna znajoma powiedziala ze chodze na oddIal dzienny do psychiatry zgrywal bohatera chcial mnie wyciagnac z tego dolka no i tak wracalam do niego kiedys wzial mnie za gardlo podniosl rzucil mna padlam plecami na beton nie moglam oddyChac stracilam,przytomnosc odwrocil sie i poszedl jakas dziewczyna mnie zbierala z ziemii potem znow pisal wyzywal itd oczywiscie ze zasluzylam na to itp no i jak wrocilismy znow do siebie to bylo ok tzn bez akcji i wyzywania ale no uraz mi jakis zostal choc chcialam zapomniec i nawet sie udalo ale zaczelam,oczekiwac bliskosci czulosci no a tego juz nie dostalam...

---------- Dopisano o 20:57 ---------- Poprzedni post napisano o 20:54 ----------

Boze jak ja moge kochac tego czlowieka to ja nie wiem

O matko! z kim Ty byłaś?! Ciesz się, że uwolniłaś się od tego tyrana

[madelaine345]

No 4 lata z kims takim abja dalej swoje ... dalej placz...

[nie_powiem]

Napisane przez killka

W Domu Dziecka


O matko! z kim Ty byłaś?! Ciesz się, że uwolniłaś się od tego tyrana

Dokładnie!!!

I niech mi się tu pojawi pan Janek Trzeci (Sobieski?) i zacznie gderać...

[She is pink]

Napisane przez izolcia

Ja już całkowicie zdurniałam, nie wiem czy jest sens dalej... podjęłam setki prób na rozmowę,za każdym razem olał, dziś już powiedział ,ze męczą go takie rozmowy.. A ja chciałam tylko pozbyć się tych natrętnych myśli,uspokoić. Czy kochajacy facet tak robi? i pozwala na cierpienie ?
oczywiscie wina poszła na moją strone,bo przeciez czepiam się ciągle i mam pretensje, więc powiedzial mi ze on nie bedzie wnikał w taką rozmowę i się denerwował bo to dla niego chore jest. Więc same widzicie. Co ja mam teraz zrobic ?

Egoista. Zwala winę na Ciebie, bo mu tak wygodniej. Powiedz, kiedy się ostatnio widzieliście? Czy on jest dla Ciebie wsparciem? Jest Twoim przyjacielem? Czy nie ulżyłoby Ci, żeby to skończyć?

killka gratuluję pracy! mam nadzieję, że będzie fajnie, dużo się nauczysz i spotkasz tam fajnych ludzi

[Malla]

killka - jedna z tutejszych ex-bywalczyń (obecnie szczęśliwa matka) pracuje w takiej placówce. Życzę Ci serca i odporności

[madelaine345]

Killka ciezka praca chyba co?

---------- Dopisano o 22:29 ---------- Poprzedni post napisano o 22:29 ----------

Napisane przez nie_powiem

Dokładnie!!!

I niech mi się tu pojawi pan Janek Trzeci (Sobieski?) i zacznie gderać...

O wlasnie

[chmura lamp neonowych]

Mnie nikt nie bił, nie wyzywał, wręcz szanował i był cierpliwy (tak się wydaje), ale jak się wgłębię w naszą późniejszą relację, to jednak BYŁ TOKSYKIEM.

Nie winię tutaj tylko jego co prawda, bo ja też miałam toksyczny epizod w swoim życiu, chociaż wciąż uważam, że uzasadniony jednak... Ale przez ostatni rok eks przeciągnął mnie przez niekończącą się huśtawkę swoich nastrojów... Potrafił obrazić się o powietrze i wybuchała kłótnia, więc bałam się z nim poważnie pogadać o tym, co mi przeszkadza. Starałam się mu nie sprzeciwiać, chodziłam czasem "jak na szpilkach" (owszem, dobre chwile też bywały). Potrafiło mu nagle odbić, że nie jest pewien związku, że już nie chce. Później, po wielkiej kłótni i "niby zerwaniu" przybiegał z płaczem, że mnie kocha... I tak potrafiło być co parę miesięcy. Nastroje zmieniały mu się jak w kalejdoskopie: raz chciał, raz nie chciał...

Ja wtedy tego nie widziałam aż tak, byłam zaślepiona tym, że się rozumiemy, możemy spędzać razem czas, jest wtedy fajnie. Nie widziałam tego, że to nie jest dobre, że często płaczę, bo nie wiem, co mu odbije, że dostosowuję swoje plany do niego, stopniowo porzucam własne "ja". Dopiero po jakimś czasie odkryłam, że odkąd nie jesteśmy razem, jestem zupełnie inną, samodzielną jednostką.

Eks przyznał, że od czasu rozstania nie jest szczęśliwy, ale nie wie, czy ma to związek z brakiem mnie. I nie wiedział także, co do mnie czuje, zmieniał zdanie co chwilę, więc nie warto było. Przyznał, że odkrył przyczynę swojego niezdecydowania, wahań nastrojów (tak, podejrzewałam już dawno, że pewna rzecz ma na to spory wpływ) i chciałby coś z tym zrobić. Szkoda, że dużo za późno, już nas nie ma i tyle.

[madelaine345]

Ja uwazam ze w naszym zwiazku oboje bylismy toksyczni

---------- Dopisano o 23:06 ---------- Poprzedni post napisano o 23:06 ----------

jedno zawsze pociaga drugie takie kolo zamkniete

[Fortuna1]

Napisane przez madelaine345

No 4 lata z kims takim abja dalej swoje ... dalej placz...

Jeśli do niego wrócisz to cie to zabije. Uciekaj jak najdalej! I koniecznie do psychologa...

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[shinypearl]

Dziewczyny, wszystko przeczytałam, co napisałyście
izolcia - to była kwestia czasu, że tu wrócisz, niestety. Ten facet już wtedy nie rokował dobrze, ewidentnie ma Cię gdzieś i nie ma co do tego ideologii dorabiać. Uważam, że zasługujesz na kogoś, kto będzie Ci okazywał miłość i wsparcie, a on tego Ci nie zapewnia.

killka- super, że masz staż, pamiętam jak Ci smutno było, że siedzenie w domu Ci nie pomaga Praca pomaga jednak po rozstaniu.

madelaine345 - to, co przeszłaś nadaje się na jakiś reportaż normalnie, żeby ostrzec inne kobiety. Nie daj sobie wmówić, że na to zasługujesz. To, co czujesz, to uzależnienie i namiętność, to nie jest miłość. Miłość jest dobra i bezpieczna, to harmonia i spokój. Miłość nas buduje, a nie niszczy!

Moje drogie, dobiłam do ważnego etapu porozstaniowego. Ten impulsywny sms spadł mi z nieba, tak miało być. Wczoraj doszłam do wniosku, pierwszy raz po prawie 2 miesiącach, że NIE CHCĘ Z NIM BYĆ!!! Jeszcze mam dla niego jakieś uczucie, bardziej taki sentyment. Wieczorem to zwłaszcza odczuwam, w ciągu dnia już prawie nie. Wieeeele sobie uświadomiłam ostatnio, doszłam do wniosku, że byłam uzależniona od niego i to chcę przedyskutować z moją byłą terapeutką. Czytam książkę "Kobiety, które kochają za bardzo", zrobię sobie notatki i uporam się z tym, żeby więcej takiego błędu nie popełnić.
Wiecie, dotarło do mnie, że ja chciałam być z jego wizją w mojej głowie, wiem, że on ma potencjał, ale nie docierało do mnie, że w rzeczywistości pokazał mi jaki jest i tylko z taką prawdziwą wersją jego faktycznie byłam, innej teraz bym też nie dostała. Traciłam czas w nadziei, że on się zmieni. Może mu pomoże terapia, nie wiem, nie wiem nawet czy w końcu na nią pójdzie, ale wiecie co? Teraz już wiem, że to jego broszka, mnie nic do tego, ja na niego czekać nie będę. Nie ma też co sobie wmawiać, że po terapii nagle by doznał olśnienia jak to bardzo mnie nagle kocha.
W każdym razie czuję się o wiele lepiej, mam już początki jakiejś obojętności, takiej pewnej olewki, jeśli o niego chodzi. Mam nadzieję, że regresu nie będzie, za to będzie już tylko lepiej i lżej. Będę cierpliwie czekać, aż nie będzie mi smutno wieczorem, aż przestanę wracać myślą do jakichś wspomnień.

[nie_powiem]

Napisane przez shinypearl

Moje drogie, dobiłam do ważnego etapu porozstaniowego. Ten impulsywny sms spadł mi z nieba, tak miało być. Wczoraj doszłam do wniosku, pierwszy raz po prawie 2 miesiącach, że NIE CHCĘ Z NIM BYĆ!!! Jeszcze mam dla niego jakieś uczucie, bardziej taki sentyment. Wieczorem to zwłaszcza odczuwam, w ciągu dnia już prawie nie. Wieeeele sobie uświadomiłam ostatnio, doszłam do wniosku, że byłam uzależniona od niego i to chcę przedyskutować z moją byłą terapeutką. Czytam książkę "Kobiety, które kochają za bardzo", zrobię sobie notatki i uporam się z tym, żeby więcej takiego błędu nie popełnić.
Wiecie, dotarło do mnie, że ja chciałam być z jego wizją w mojej głowie, wiem, że on ma potencjał, ale nie docierało do mnie, że w rzeczywistości pokazał mi jaki jest i tylko z taką prawdziwą wersją jego faktycznie byłam, innej teraz bym też nie dostała. Traciłam czas w nadziei, że on się zmieni. Może mu pomoże terapia, nie wiem, nie wiem nawet czy w końcu na nią pójdzie, ale wiecie co? Teraz już wiem, że to jego broszka, mnie nic do tego, ja na niego czekać nie będę. Nie ma też co sobie wmawiać, że po terapii nagle by doznał olśnienia jak to bardzo mnie nagle kocha.
W każdym razie czuję się o wiele lepiej, mam już początki jakiejś obojętności, takiej pewnej olewki, jeśli o niego chodzi. Mam nadzieję, że regresu nie będzie, za to będzie już tylko lepiej i lżej. Będę cierpliwie czekać, aż nie będzie mi smutno wieczorem, aż przestanę wracać myślą do jakichś wspomnień.

Oja!! No nieźle. Nie pomyślałabym, że to tak szybko ustąpi u Ciebie!

[boroweczka]

Cześć,

jestem tu nowa, trochę was podczytuje od jakiegoś czasu i chciałam w skrócie opisać moją historię. Nie rozstałam się z facetem, ale coraz częściej o tym myślę.

Jesteśmy ze sobą od 2,5 roku. Poznaliśmy się w internecie i mogłoby się wydawać, że wszystko było idealnie. Czułe słówka, kolacje, kino, teatr, później wspólne mieszkanie i nagle coś zaczęło się psuć.

Codziennie czas spędzamy tak samo, prawie w ogóle ze sobą nie rozmawiamy, mimo że mój TŻ jest bardzo opiekuńczy i zawsze pyta, dlaczego mam taką minę, a nie inną itp.

Od początku związku jakoś mu nie ufałam, nie wiem dlaczego, właściwie nigdy nie dał mi ku temu powodów.

Ostatnio byliśmy na imprezie u znajomych i wykrzyczał mi na niej w twarz, że "może sobie znajdę adoratora" tak jak pisałam koleżance na fb. Sęk w tym, że przejrzał mój telefon, gdy ja się kąpałam, zamiast przyjść i pogadać, bo od 2 dni się nie odzywałam. Po tej akcji pojechałam zapłakana do przyjaciółki (jego przyjaciel mnie odwiózł) i przez 2 dni się do niego nie odzywałam.

Jak już wróciłam, przegadaliśmy sprawę i wydawało mi się, że bardzo przeżył, to co zrobił. Mówiłam mu, że nie potrafi rozmawiać o uczuciach, że często czuję się jak jego lokatorka, a nie dziewczyna itp. Pogodziliśmy się wstępnie i niby było ok. Wczoraj wrócił o 3 nad ranem z konferencji (i nie napisał jak zwykle o której wróci) i jeszcze był zdziwiony, że kazałam mu spać na kanapie. Nie mówiąc o tym, że poszedł również do klubu. Po tej akcji z facebookiem i czytaniem mojej prywatnej korespondencji, ja bym do domu wracała jak trusia o godz. 22.

Dzisiaj wstałam i pracuję z domu, bo mam straszną gorączkę, więc on pyta jak mi pomóc, czy chce coś z apteki itd. Miło mi, ale wydaje mi się, że on nie rozumie co zrobi. Prawie zawsze nie odbiera telefonu, bo ma wiecznie wyłączone dźwięki, do tego stopnia, że jego znajomi do mnie dzwonią, a nie do niego. Raz już się kłóciliśmy o to, że nie pisze mi, o której wraca. Wczoraj to samo "bo mu się☠telefon rozładował", a miał ładowarkę i musiał jakoś po taxę zadzwonić.

Strasznie jestem rozczarowana, bo wygląda na to, że żyję z chłopcem, a nie z odpowiedzialnym mężczyzną. Proszę poradźcie

[mary_poppins]

Napisane przez boroweczka

Cześć,

jestem tu nowa, trochę was podczytuje od jakiegoś czasu i chciałam w skrócie opisać moją historię. Nie rozstałam się z facetem, ale coraz częściej o tym myślę.

Jesteśmy ze sobą od 2,5 roku. Poznaliśmy się w internecie i mogłoby się wydawać, że wszystko było idealnie. Czułe słówka, kolacje, kino, teatr, później wspólne mieszkanie i nagle coś zaczęło się psuć.

Codziennie czas spędzamy tak samo, prawie w ogóle ze sobą nie rozmawiamy, mimo że mój TŻ jest bardzo opiekuńczy i zawsze pyta, dlaczego mam taką minę, a nie inną itp.

Od początku związku jakoś mu nie ufałam, nie wiem dlaczego, właściwie nigdy nie dał mi ku temu powodów.

Ostatnio byliśmy na imprezie u znajomych i wykrzyczał mi na niej w twarz, że "może sobie znajdę adoratora" tak jak pisałam koleżance na fb. Sęk w tym, że przejrzał mój telefon, gdy ja się kąpałam, zamiast przyjść i pogadać, bo od 2 dni się nie odzywałam. Po tej akcji pojechałam zapłakana do przyjaciółki (jego przyjaciel mnie odwiózł) i przez 2 dni się do niego nie odzywałam.

Jak już wróciłam, przegadaliśmy sprawę i wydawało mi się, że bardzo przeżył, to co zrobił. Mówiłam mu, że nie potrafi rozmawiać o uczuciach, że często czuję się jak jego lokatorka, a nie dziewczyna itp. Pogodziliśmy się wstępnie i niby było ok. Wczoraj wrócił o 3 nad ranem z konferencji (i nie napisał jak zwykle o której wróci) i jeszcze był zdziwiony, że kazałam mu spać na kanapie. Nie mówiąc o tym, że poszedł również do klubu. Po tej akcji z facebookiem i czytaniem mojej prywatnej korespondencji, ja bym do domu wracała jak trusia o godz. 22.

Dzisiaj wstałam i pracuję z domu, bo mam straszną gorączkę, więc on pyta jak mi pomóc, czy chce coś z apteki itd. Miło mi, ale wydaje mi się, że on nie rozumie co zrobi. Prawie zawsze nie odbiera telefonu, bo ma wiecznie wyłączone dźwięki, do tego stopnia, że jego znajomi do mnie dzwonią, a nie do niego. Raz już się kłóciliśmy o to, że nie pisze mi, o której wraca. Wczoraj to samo "bo mu się☠telefon rozładował", a miał ładowarkę i musiał jakoś po taxę zadzwonić.

Strasznie jestem rozczarowana, bo wygląda na to, że żyję z chłopcem, a nie z odpowiedzialnym mężczyzną. Proszę poradźcie

Być może żyjesz z chłopcem, ale z drugiej strony Ty też nie jesteś święta (pogrubione), wprost przeciwnie. Wydaje mi się, że po prostu szukasz powodów do tego żeby się z nim rozstać - skoro tak, to po prostu to zrób. Bo pisanie do koleżanki że sobie kogoś znajdziesz, nieodzywanie się 2 DNI (!!!) bez powodu (!!!), wyganianie kogoś na kanapę zamiast rozmowy, brak zaufania + jakieś dziwne fochy chyba (no bo nie wiem o co chodzi z tym, że nie rozmawiacie, chociaż on pyta Cię jak się czujesz itd.) to nie wygląda dobrze. Generalnie oboje macie za uszami i postepujecie, jakbyście sobie chcieli dosrać. ON Ci sprawdza telefon i dowiaduje się, że TY piszesz do koleżanek o szukaniu kogoś na boku, ON na złość Tobie po tej akcji wraca do domu późno, TY wyganiasz go na kanapę... Jak dzieci. Nie ufacie sobie, robicie sobie na złość, dajecie pstryczki w nos kiedy druga osoba chce dobrze, nie gadacie. Bez sensu zupełnie, oboje powinniście się ogarnąć.

[boroweczka]

Napisane przez mary_poppins

Być może żyjesz z chłopcem, ale z drugiej strony Ty też nie jesteś święta (pogrubione), wprost przeciwnie. Wydaje mi się, że po prostu szukasz powodów do tego żeby się z nim rozstać - skoro tak, to po prostu to zrób. Bo pisanie do koleżanki że sobie kogoś znajdziesz, nieodzywanie się 2 DNI (!!!) bez powodu (!!!), wyganianie kogoś na kanapę zamiast rozmowy, brak zaufania + jakieś dziwne fochy chyba (no bo nie wiem o co chodzi z tym, że nie rozmawiacie, chociaż on pyta Cię jak się czujesz itd.) to nie wygląda dobrze. Generalnie oboje macie za uszami i postepujecie, jakbyście sobie chcieli dosrać. ON Ci sprawdza telefon i dowiaduje się, że TY piszesz do koleżanek o szukaniu kogoś na boku, ON na złość Tobie po tej akcji wraca do domu późno, TY wyganiasz go na kanapę... Jak dzieci. Nie ufacie sobie, robicie sobie na złość, dajecie pstryczki w nos kiedy druga osoba chce dobrze, nie gadacie. Bez sensu zupełnie, oboje powinniście się ogarnąć.

Nie rozmawiamy, bo on wiecznie jest czymś zajęty, albo go coś boli, albo pracuje, praktycznie w ogóle nie mamy czasu dla siebie. Wiele razy już poruszałam ten temat i myślałam, że coś się w tej kwestii zmieniło. Nie odzywałam się do niego, bo chciałam zobaczyć, czy się ogarnie i dotrze do niego jak mało w ciągu dnia wymieniamy słów.

Co do pisania do koleżanek, nie znając kontekstu rozmowy, nie można wyciągać wniosków. Pisałam dla żartów, że "może sobie znajdę jakiegoś adoratora, to TŻ zauważy, że w ogóle istnieje".

Nawet nie wiesz ile razy próbowałam z nim pogadać, wyjaśnić sobie wszystko, ale zawsze kończyło się to tym, dobrze, dobrze, jest ok i za jakiś czas znowu było to samo. Zdecydowanie częściej niż on wyciągałam pomocną dłoń.

Może faktycznie sama szukam pretekstu, żeby się z nim rozstać, nie wiem. Z drugiej strony cały czas pamiętam, jak nam było dobrze i żal mi tego czasu, bo wiem, że się rozumiemy.

[shinypearl]

Napisane przez nie_powiem

Oja!! No nieźle. Nie pomyślałabym, że to tak szybko ustąpi u Ciebie!

To jeszcze nie koniec, ale jestem już na dobrej drodze I Ty też byłaś dla mnie inspiracją

[mary_poppins]

Napisane przez boroweczka

Nie rozmawiamy, bo on wiecznie jest czymś zajęty, albo go coś boli, albo pracuje, praktycznie w ogóle nie mamy czasu dla siebie. Wiele razy już poruszałam ten temat i myślałam, że coś się w tej kwestii zmieniło. Nie odzywałam się do niego, bo chciałam zobaczyć, czy się ogarnie i dotrze do niego jak mało w ciągu dnia wymieniamy słów.

Co do pisania do koleżanek, nie znając kontekstu rozmowy, nie można wyciągać wniosków. Pisałam dla żartów, że "może sobie znajdę jakiegoś adoratora, to TŻ zauważy, że w ogóle istnieje".

Nawet nie wiesz ile razy próbowałam z nim pogadać, wyjaśnić sobie wszystko, ale zawsze kończyło się to tym, dobrze, dobrze, jest ok i za jakiś czas znowu było to samo. Zdecydowanie częściej niż on wyciągałam pomocną dłoń.

Może faktycznie sama szukam pretekstu, żeby się z nim rozstać, nie wiem. Z drugiej strony cały czas pamiętam, jak nam było dobrze i żal mi tego czasu, bo wiem, że się rozumiemy.

Rozumiem. A jak to wygląda wtedy, kiedy on np. pyta Cię, dlaczego jesteś smutna albo jak się czujesz? Bo z postu wynika że on się o Ciebie troszczy, a i tak nie gadacie - to jak by zareagował jakbyś na pytanie odpowiedziała mu bardziej treściwie, niekoniecznie zaczynając dyskusję o tym że nie macie dla siebie czasu, tylko po prostu opowiadając mu swój dzień? Jak by się zachował gdybyś do niego normalnie zagadała i zaczęła jakiś temat? Bo nieodzywanie się to podejście do tematu od dupy strony trochę.

[madelaine345]

Zdaje sobie sprawe ze mnie wyniszczal rowniez przeczytalam mnostwo ksiazek od toksycznej milosci kobiety ktore kochaja za bardzo po toksyczni mezczyzni.... chyba znow musze po cos siegnac

[avney]

Wstyd mi tu jest aż pisać. Naprawdę, ale nienawidzę siebie... Moja wypowiedź może być bardzo chaotyczna. Ale leże właśnie zapłakana i nie wiem co mam ze sobą zrobić.

Posłuchałam się Waszej rady i nie poszłam na spotkanie. Napisałam mu,że to nie ma sensu, on coś tam odpisał, ale ja już nie odpisałam.

Pojechałam do apteki. I ... spotkałam go. Na początku nie poznałam go, powiedzieliśmy sobie 'cześć'. I zaczęliśmy rozmawiać. Było miło. Poszliśmy na spacer, przytuliliśmy się, wyznaliśmy jak bardzo za sobą tęskniliśmy. No cóż - spełniło się to o czym marzyłam. Było idealnie. Uczucie nie do opisania. Potem on pojechał a ja poszłam do domu. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie jak bardzo źle postąpiłam rozmawiając z nim. Ale nadal byłam szczęśliwa,czułam się jakbym się zakochała na nowo. Było to połączone z takim zakłopotaniem ,ale generalnie był to najlepszy dzień od tych 2 miesięcy od rozstania. Potem on napisał, że to nie ma sensu. Że przez te 2 miesiące uświadomił sobie, że to nie był zdrowy związek. Że wszystkiego mu zabraniałam. Miał rację ... Teraz uświadomiłam sobie jak bardzo byłam o niego zazdrosna. Nie pozwalałam mu z nikim pisać. Może nie było to na zasadzie zabraniania,ale pokazywałam mu, że mnie to rani. Nie pozwalałam mu się spotykać z koleżankami, nie pozwalałam mu kupić sobie prywatnego laptopa, gdy kiedyś przyłapałam go na oglądaniu filmow porno . On nigdy nie był ze mną szczery, nie potrafiłam mu wierzyć i stąd to się wzięło. Kiedyś taka nie byłam. Ale im bardziej mnie okłamywał i ograniczał tymbardziej ja ograniczałam go. Oboje byliśmy toksyczni i dopiero teraz sobie to uświadomiłam. Ja chyba nawet bardziej. Chciał jechać na plażę a w mojej głowie już, że patrzyłby się na ciała innych kobiet i podziwiałby je. TERAZ ROLE SIĘ ODWRÓCIŁY. I to on mnie nie chce. A ja czuję się zła, nienormalna, strasznie cierpię. Płaczę jak mała dziewczynka od 2 h już. Ale tak wiem moja wina. Jestem beznadziejna.

[Gosiuch]

Avney, w zadnym wypadku nie mow o nienawisci do siebie. Dalas sie poniesc emocjom, zle zrobilas - trudno. Masz nauczke na przyszlosc. Zwiazek byl toksyczny, no wlasnie BYL. Jesli potrafisz to sobie uswiadomic to jestes na najlepszej drodze zeby sie z tym pogodzic. Wiesz co robilas nie tak, w nastepnym zwiazku nie popelnisz tych samych bledow, bedziesz nad soba pracowac przy swoim ksieciu z bajki. A zachowanie Twojego ex... Bez komentarza. Najpierw przytulanki i bajeczka a potem zmiana zdania. Odetnij sie od niego, pokaz mu ze jestes silna, ze dasz sobie rade bez niego! Wiem ze to trudne ale podnies sie i przestan plakac. Mnie tez jest dzisiaj cholernie ciezko ale nie pozwalam sobie na placz, musze byc silna dla siebie!

[boroweczka]

Napisane przez mary_poppins

Rozumiem. A jak to wygląda wtedy, kiedy on np. pyta Cię, dlaczego jesteś smutna albo jak się czujesz? Bo z postu wynika że on się o Ciebie troszczy, a i tak nie gadacie - to jak by zareagował jakbyś na pytanie odpowiedziała mu bardziej treściwie, niekoniecznie zaczynając dyskusję o tym że nie macie dla siebie czasu, tylko po prostu opowiadając mu swój dzień? Jak by się zachował gdybyś do niego normalnie zagadała i zaczęła jakiś temat? Bo nieodzywanie się to podejście do tematu od dupy strony trochę.

Ja często jestem porywcza i jak mnie coś irytuje, to reaguje b. emocjonalnie, niestety, a potem tego żałuję. Cały czas nad tym pracuję, żeby dążyć do rozmowy. To dobry chłopak i bardzo mi na nim zależy, więc po prostu musimy pogadać. Napisałam mu dzisiaj maila i wylałam wszystkie żale, myślałam, że nie odpisze, a jednak. Obojgu nam zależy, po prostu boimy się, że jedno niszczy drugie. Może to tylko kryzys w związku, a może jesteśmy emocjonalnie niedojrzali? Nie wiem, ale dziękuję za pomoc i słowa.

---------- Dopisano o 16:51 ---------- Poprzedni post napisano o 16:48 ----------

Napisane przez avney

Wstyd mi tu jest aż pisać. Naprawdę, ale nienawidzę siebie... Moja wypowiedź może być bardzo chaotyczna. Ale leże właśnie zapłakana i nie wiem co mam ze sobą zrobić.

Posłuchałam się Waszej rady i nie poszłam na spotkanie. Napisałam mu,że to nie ma sensu, on coś tam odpisał, ale ja już nie odpisałam.

Pojechałam do apteki. I ... spotkałam go. Na początku nie poznałam go, powiedzieliśmy sobie 'cześć'. I zaczęliśmy rozmawiać. Było miło. Poszliśmy na spacer, przytuliliśmy się, wyznaliśmy jak bardzo za sobą tęskniliśmy. No cóż - spełniło się to o czym marzyłam. Było idealnie. Uczucie nie do opisania. Potem on pojechał a ja poszłam do domu. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie jak bardzo źle postąpiłam rozmawiając z nim. Ale nadal byłam szczęśliwa,czułam się jakbym się zakochała na nowo. Było to połączone z takim zakłopotaniem ,ale generalnie był to najlepszy dzień od tych 2 miesięcy od rozstania. Potem on napisał, że to nie ma sensu. Że przez te 2 miesiące uświadomił sobie, że to nie był zdrowy związek. Że wszystkiego mu zabraniałam. Miał rację ... Teraz uświadomiłam sobie jak bardzo byłam o niego zazdrosna. Nie pozwalałam mu z nikim pisać. Może nie było to na zasadzie zabraniania,ale pokazywałam mu, że mnie to rani. Nie pozwalałam mu się spotykać z koleżankami, nie pozwalałam mu kupić sobie prywatnego laptopa, gdy kiedyś przyłapałam go na oglądaniu filmow porno . On nigdy nie był ze mną szczery, nie potrafiłam mu wierzyć i stąd to się wzięło. Kiedyś taka nie byłam. Ale im bardziej mnie okłamywał i ograniczał tymbardziej ja ograniczałam go. Oboje byliśmy toksyczni i dopiero teraz sobie to uświadomiłam. Ja chyba nawet bardziej. Chciał jechać na plażę a w mojej głowie już, że patrzyłby się na ciała innych kobiet i podziwiałby je. TERAZ ROLE SIĘ ODWRÓCIŁY. I to on mnie nie chce. A ja czuję się zła, nienormalna, strasznie cierpię. Płaczę jak mała dziewczynka od 2 h już. Ale tak wiem moja wina. Jestem beznadziejna.

Avney nigdy nie mów o sobie, że jesteś beznadziejna. To co się stało, to się nie odstanie. Myślę że powinnaś raczej popracować nad zazdrością. To nie jest tak, że mamy kogoś na zawsze i trzymamy go w klatce. Nie znam sytuacji, ale jeżeli nie dawał Ci powodów do bycia zazdrosną, to fajnie by było, gdybyś się zastanowiła, dlaczego go tak podejrzewałaś. Piszesz, że Cię okłamywał, skąd ta pewność?

To co zrobił, oczywiście nie było najmądrzejsze. To tak jakby dostał to czego chciał i nara. Jesteś człowiekiem, który ma uczucia, ale jak po nim widać, raczej się nimi nie przejmuje.

[madelaine345]

Napisane przez Gosiuch

Avney, w zadnym wypadku nie mow o nienawisci do siebie. Dalas sie poniesc emocjom, zle zrobilas - trudno. Masz nauczke na przyszlosc. Zwiazek byl toksyczny, no wlasnie BYL. Jesli potrafisz to sobie uswiadomic to jestes na najlepszej drodze zeby sie z tym pogodzic. Wiesz co robilas nie tak, w nastepnym zwiazku nie popelnisz tych samych bledow, bedziesz nad soba pracowac przy swoim ksieciu z bajki. A zachowanie Twojego ex... Bez komentarza. Najpierw przytulanki i bajeczka a potem zmiana zdania. Odetnij sie od niego, pokaz mu ze jestes silna, ze dasz sobie rade bez niego! Wiem ze to trudne ale podnies sie i przestan plakac. Mnie tez jest dzisiaj cholernie ciezko ale nie pozwalam sobie na placz, musze byc silna dla siebie!

wyciągnelas wnioski i to jest najwazniejsze, wyplacz sie dzisiaj ale jutro idz na basen na silownie na zakupy zrob cos tylko dla siebie wiem ze latwo sie mowi .... ehh

[Viraane]

Witajcie dziewczyny, już w jednym wątku pisałam o sobie.
Widzę jak bardzo sobie pomagacie i się wspieracie. Żałuję, że dopiero dziś odkryłam tą stronę.
Mnie facet zostawił dzisiaj... Byliśmy ze sobą rok, cudowny rok. Zdążylismy w wakacje ze sobą zamieszkać, dziennie być obok, telefony godzinne. Czułam się potrzebna i przede wszystkim bezpieczna. Byłam zazdrosna, ale mówil że mu się to podoba. To taka bezinteresowna miłość, nic nie chciałam oprócz jego uśmiechu i żeby czuł się dobrze. Od jakiegoś czasu bałam się, że będzie chciał odejść, że znajdzie inną... Pytałam czy wszystko robię dobrze, aż powiedział, że to koniec. Że ma dość tego jak się zachowuję (jak mówię o tym, że nie jestem taka super a jestem). 3 tygodnie temu już zaznaczył, że to koniec. Poprosiłam go o przemyślenie, po kilku dniach przepraszał, że kocha i nigdy nie przestanie, ale muszę się zmienić w swoim sposobie myślenia. Zmieniłam. Mimo to mnie zostawił " bo nie umie już być ze mną, boi się że to wróci". Od kilku dni nie jem, ciągle śpię. Nie chodzę na siłownie ani nigdzie. Chciałam się Was zapytać jako osoby trzecie, czy myślicie że mam szanse albo co mam zrobić żeby wrócił?

[avney]

Dziękuję Wam dziewczyny za wsparcie. Niestety taka jest prawda. Przepraszam, że tak użalam się nad sobą, ale jestem potworem. I to boli najbardziej.

Wiedziałam, że mnie okłamywał, bo często mi się przyznawał. A kiedy zaczynałam mu ufać na nowo, okazywało się, że znów kłamie.

Dlaczego byłam zazdrosna? Na pewno niska samoocena była tego powodem, lub nie wiem. Coś mi się stało z psychiką? Może rozwód moich rodziców był tego przyczyną? Przez całe życie opiekowała się mną siostra, mama ciągle w pracy, a tatę widywałam co wakacje. Może za bardzo chciałam mieć kogoś dla siebie.

Świadomość, że tym razem TO ON mnie nie chce, że będąc w innym związku będzie szczęśliwy, że jest już wolny strasznie mnie dobija. Tak okropnie go kocham, a on CHYBA KOCHA. W dodatku wszelkie złe myśli na jego temat przeminęły. Ja to wszystko tak przeżywam a on... Jemu jest lepiej BEZE MNIE. Nie wiem czemu to tak boli. Minęły 2 miesiące. Tak bardzo cieszyłam się, że przeżyłam ten najgorszy etap,że teraz będzie już tylko lepiej... A tu co się okazuje? Że znów jest to samo. Ja nie dam rady wytrzymać 2 kolejnych miesięcy. Tym razem ze świadomością, że TO ON JUŻ NIE CHCIAŁ, że to ja byłam straszna i że z każdą inną będzie mu o niebo lepiej.

[madelaine345]

Podejrzewam ze po prpstu poczul sie osaczony, oni tak maja za bardzo go chcesz zle za malo zle i ciezko zakochanej kobiecie to jakos zrownowazyc. Mysle ze dobrze zrobi wam jesli przez 3 4 dni sie nie odezwiesz, nic, zero smsa, telefonu itd. Po tych 4 dniach zadzwon do niego i porozmawiaj z Nim powiedz ze to po prpstu przez to ze sie boisz ze go stracisz a tym bardziej ze go kochasz... nie wiem ile macie lat ale On zachowal sie jak gowniarz troche bo zamiast rozmawiac z Toba to z gory zalozyc ze twoj stosunek sie nie zmieni..daj mu czas niexh zateskni... ty tez z perspektywy na to spojrzysz.

---------- Dopisano o 16:55 ---------- Poprzedni post napisano o 16:54 ----------

Oczywiscie nie rozmawiaj z nim przez telefon tylko sie z nim spotkaj

[Viraane]

Z góry tak założył, ale nie rozmawiałam z nim jakieś 2 dni i nadal zdania nie zmienił, boję się, że już nie zmieni.
Najgorsze, że to wszystko NAPISAŁ mi, a dziś tylko twarzą w twarz "tak jak mówiłem, to koniec." i polazł.
Ciekawe, czy po takim czasie tak jak mówisz "zatęskni"

[madelaine345]

Nie wiem czy nie podciagnelabym tego pod pretekst do zerwania

---------- Dopisano o 17:43 ---------- Poprzedni post napisano o 17:42 ----------

no chyba ze faktycznie tak sie czul zle...

---------- Dopisano o 17:44 ---------- Poprzedni post napisano o 17:43 ----------

moze dziewczyny sie wypowiedza jeszcze

[marmera]

Napisane przez Viraane

Z góry tak założył, ale nie rozmawiałam z nim jakieś 2 dni i nadal zdania nie zmienił, boję się, że już nie zmieni.
Najgorsze, że to wszystko NAPISAŁ mi, a dziś tylko twarzą w twarz "tak jak mówiłem, to koniec." i polazł.
Ciekawe, czy po takim czasie tak jak mówisz "zatęskni"

Przede wszystkim zastanów się, czy TY chcesz żyć w niepewności, że znów sytuacja się powtórzy i znów on zerwie, że mu się odwidzi.

Czytałam Twoje wypowiedzi, ale nie wyłapałam konkretnego powodu, dlaczego on z Tobą zerwał?

______________________

Btw. Wczoraj pisałam o swoim były a tutaj NIESPODZIANKA, napisał po 2 miesiącach od zerwania, 2,5 tyg po ostatnim spotkaniu, czy "mam ochotę porozmawiać".

Nie, nie mam. Nic mu nie odpisałam i nie zamierzam. Ale w momencie jak zobaczyłam, że to on napisał, gdzie myślałam, że już da spokój, to ścisnął mi się żołądek i znów miałam uczucie niepewności, niepokoju w sobie. Tak jak miałam podczas związku, gdzie moja psychika była przez niego wykańczana dzień za dniem.

Wściekłam się. Niestety byłam w autobusie i ograniczyłam się tylko do prychnięcia

Ale nienawidzę tego uczucia, które u mnie wywołał... Przypomniał mi się ten lęk... Bleh.