Ludzie z nerwicą oraz depresją- Grupa wsparcia.

[201607040946]

Napisane przez CzasKomety

Ja nie mam takich dylematów, ale rozmyślam nad pracą i dzieckiem. Nie mam stabilnej sytuacji w pracy (taki zawód), nie mam też oszczędności. Planuję dziecko, ale nie pracuję na umowę o pracę, więc nie będę miała zasiłku. TŻ też kokosów nie zarabia. I ogólnie zastanawiam się, czy nadal chcę robić to, co robię, czy pójść w innym kierunku.

Ja chcę pójść w innym, ale to wymaga czasu. Wiem na pewno, że nie chcę mieć dzieci. Na razie po prostu chcę korzystać z życia, ale co będzie dalej, wyjasni się w poniedziałek albo wtorek. Trochę mi dziś lepiej, rozruszała mnie ta wczorajsza rozmowa.

[CDN2015]

kaguya czytam twoje wpisy i gdybym miał cię osądzać po nich to powiedziałbym, że trudno uwierzyć abyś miała depresję. Raczej jakbyś chciała ciągnąć temat.

Powiem tak -to moja opinia na podstawie tego co piszesz i jak piszesz.

Jesteś osobą inteligentną. Masz własne zdanie. Nie boisz się przeciwności. Nie przejmujesz się zdaniem innych.Masz silną osobowość.Wydaje się, że widać nawet elementy przywódcze. Piszesz logicznie.Zastanawiasz się nim coś napiszesz. Twój aparat pojęciowo-intelektualny jest na wysokim poziomie.
Trudno mi uwierzyć, że momenty depresyjne, które wszyscy mamy mogą u ciebie być częste.

[zakonna]

Ekspert się znalazł. Ja w najgorszych momentach choroby pracowałam i potrafiłam się na tyle ogarnąć w kontaktach z ludźmi ze nikt nie wiedział co się dzieje

[201708160922]

Napisane przez CDN2015

kaguya czytam twoje wpisy i gdybym miał cię osądzać po nich to powiedziałbym, że trudno uwierzyć abyś miała depresję. Raczej jakbyś chciała ciągnąć temat.

Powiem tak -to moja opinia na podstawie tego co piszesz i jak piszesz.

Jesteś osobą inteligentną. Masz własne zdanie. Nie boisz się przeciwności. Nie przejmujesz się zdaniem innych.Masz silną osobowość.Wydaje się, że widać nawet elementy przywódcze. Piszesz logicznie.Zastanawiasz się nim coś napiszesz. Twój aparat pojęciowo-intelektualny jest na wysokim poziomie.
Trudno mi uwierzyć, że momenty depresyjne, które wszyscy mamy mogą u ciebie być częste.

Kolejny użytkownik ląduje w ignorach.

[MaryJaneKS]

Napisane przez zakonna

Ekspert się znalazł. Ja w najgorszych momentach choroby pracowałam i potrafiłam się na tyle ogarnąć w kontaktach z ludźmi ze nikt nie wiedział co się dzieje

Ja również

[201607040946]

Napisane przez CzasKomety

Kolejny użytkownik ląduje w ignorach.

Jak zwykle jestes pierwsza. Miałam to samo napisać.

Oczywiście, kolejny przykład, jak ludzie stereotypowo rozumieją depresję. Musisz siedzieć, płakać i dołować się. A że chcesz żreć (a może i nie, w depresji to chudniesz i nie jesz, prawda?), to idziesz do pracy i się zmuszasz, bo mamusia cię nie karmi. Ale już nie chcę dyskutować na ten temat, więc tez ignoruję. Wystarczy, że poczytałam posty w innych wątkach.

[Kasia Katarzynka]

Ja również w najgorszych momentach depresji pracowałam na wysokich obrotach: szybko napisałam pracę licencjacką, obroniłam się jako pierwsza na roku, miałam najlepsze oceny z grupy, zapisałam się do koła naukowego, pisałam artykuły, występowałam na konferencjach, robiłam kurs językowy i chodziłam na praktyki zawodowe. Dużo robiłam i byłam aktywna, jednak kompletnie odcięłam się od ludzi. Cierpiałam i byłam nieszczęśliwa, ale nie potrafiłam tego zmienić. Potrafiłam płakać idą ulicą. Odchudzałam się, aż osiągnęłam wagę 45 kg. Nikt oprócz mamy nie wiedział, że choruję. Znajomi w życiu nie powiedzieliby, że mam depresję i nerwicę, bo skutecznie to ukrywałam.

Nie wszystkie osoby tak samo zachowują się podczas depresji, może podobnie, ale nie tak samo.

[CDN2015]

Powiem tak. To co napisałem było moją opinią. Wiecie skąd wiem o stowarzyszeniach, stronie ngo itd.Otóż przez 10 lat bylem wolontariuszem w Polskiej Akcji Humanitarnej potem w Opusie i pomagałem ludziom i znam wielu ludzi chorych.Niejednej osobie pomogłem. To co piszecie jest płytkie bo ja chcę wam pomóc zamieszczając np wpisy z ngo.pl czy wychwalając kaguje. Ludzie niedowartościowani tego potrzebują.
Macie problem. Opowiem wam o kobiecie której starałem się pomóc.
Kobieta -dziewczyna miała padaczkę. Podczas jednego z ataków tracąc przytomność dotknęła do pieca węglowego.Policzek jej się spalił. Była piękną osobą lecz po tym wypadku tylko z lewej strony. Bo patrząc na nią z przodu widziałeś jakby dwie osoby. Bała się wychodzić z domu.Wstydziła się swojego ciała.Nie czuła sie kobietą.Bała sie nie tylko mężczyzn ale i innych kobiet czuła się brzydka. To jest tragedia.Zamknęła się w domu i nie wychodziła. Bała się spojrzeć w lustro. Porównajcie swoją tragedię z jej i zobaczcie , że są osoby, które mają jeszcze gorzej niż wy.

[Kasia Katarzynka]

Jestem zdania, że głupotą jest pocieszać poprzez porównywanie z problemami innych.

[CDN2015]

Niekiedy wydaje się nam, że tylko my mamy problemy i że są one największe .Lecz tak nie jest. Jest mnóstwo ludzi bardzo poszkodowanych przez los, które by się z nami zamieniły. Tak na prawdę jest. Pamiętam kobietę, która trzykrotnie poroniła. Też była bardzo ładna, wysoka , zgrabna ale mówiła podobnie .Nie czuła się kobietą.Zazdrościła wszystkim i uważała, że nic nie jest warta.A miała dobrą pracę i była wykształconą osobą. Tak już jest.Lecz nie wolno się poddawać. Trzeba myśleć pozytywnie być na ,,TAK''

[201708160922]

Napisane przez Kasia Katarzynka

Jestem zdania, że głupotą jest pocieszać poprzez porównywanie z problemami innych.

To jest temat wciąż wałkowany. Zupa mi nie smakuje i nie przekonuje mnie, że dzieci w Afryce głodują i chętnie by zjadły.

[201607040946]

O czym piszecie? Bo nie wiem

[Kasia Katarzynka]

Każdy ma problemy. Mimo, że mam depresję, nerwicę, stany lękowe, zespół policystycznych jajników, chłopak mnie zdradził, mama cudem przeżyła w wypadku samochodowym to mam się cieszyć, bo jednak inni mają gorzej?

Nie chciałam się żalić swoimi problemami, ale muszę wytłumaczyć to na swoim przykładzie.

[zakonna]

Dobra niech dostane te punkty karne ale po prostu muszę. CDN piszesz idiotyzmy. Uważam że ludzie z takimi poglądami powinni być publicznie biczowani.

[201607040946]

CDN, mógłbyś przestać prowokować? Twoje posty są nie na miejscu, nie w tym wątku. Zastanów się, zanim coś takiego napiszesz.

[CDN2015]

Ja nie prowokuje. To raz.Post jest o ludziach z depresją i ja ponieważ miałem z nimi do czynienia o tym piszę. Więc to jest ten wątek.Bylem bardzo długo wolontariuszem.Nie wiem co ci się w moich postach nie podoba. Nie staram się być najmądrzejszy tylko opowiadam o tym co kiedyś miało miejsce. I staram się pokazać .To forum jest o depresji i ja o niej piszę. Wyobraź sobie , że wielokrotnie uczestniczyłem w takich rozmowach. Wejdź zresztą na forum jakie podałem skoro masz serio takie problemy.

[zakonna]

To weź se wyobraź ze ludzie na tym wątku chorują lub chorowali na nerwice i depresje. I pisanie nam ze inni mają gorzej jest obraźliwe. S
Co twoje posty wnoszą dobrego do tego wątku?

[Kasia Katarzynka]

Twoim sposobem na pomoc innym było mówienie, że inni mają gorzej?

Wypowiadasz się tak, jakbyś kompletnie nie rozumiał na czym polega ta choroba.

[CDN2015]

gdybyś wcześniej przeczytała podałem nic do forum dla osób z depresją

http://psychiatria.adresforum.pl/nerwica-t58.html
Wypowiada się tam

Izabela Maria Jurago
kierownik programu ProPsychiatria
można z nią o tym porozmawiać
wcześniej napisałem o stowarzyszeniach , ze jest ich bardzo dużo w każdym mieście i że warto na stronie ngo.pl wpisać psychiatria aby wyczytać gdzie można się zwrócić z prośbą o pomoc. Bezplatną

[Uspiech]

Napisane przez CDN2015

Niekiedy wydaje się nam, że tylko my mamy problemy i że są one największe .Lecz tak nie jest. Jest mnóstwo ludzi bardzo poszkodowanych przez los, które by się z nami zamieniły. Tak na prawdę jest. Pamiętam kobietę, która trzykrotnie poroniła. Też była bardzo ładna, wysoka , zgrabna ale mówiła podobnie .Nie czuła się kobietą.Zazdrościła wszystkim i uważała, że nic nie jest warta.A miała dobrą pracę i była wykształconą osobą. Tak już jest.Lecz nie wolno się poddawać. Trzeba myśleć pozytywnie być na ,,TAK''

Każdy ma problemy, większe, mniejsze, jedni radzą sobie z nimi lepiej, a inni gorzej. Często osoby okaleczone fizycznie np. przez wypadek są silniejsze psychicznie od ludzi sprawnych i mimo, że mają powody to nie popadają w depresję. Nigdy mi się nie wydawało, że tylko ja mam problemy, a sama świadomość tego jak skonstruowany jest świat, iż mnóstwo w nim cierpienia wcale nie pomaga w uzdrowieniu własnego umysłu. Każdy z nas ma swoje tragedie, każdy radzi sobie z nimi inaczej i tylko ignoranci używają takiej argumentacji jak użytkownik CDN2015

[CDN2015]

Cholera to ja tu się staram specjalnie cytuje elementy z książek
np Bandelowa czy Jon Kabat - Zinna bo tak jak mówiłem zajmowałem się tym i mam ich sporo.A tu jakiś uśpiech nazywa mnie ignorantem.
Powinnaś sama napisać książkę o depresji skoro takie autorytety słabo piszą i się mylą. Nie sądziłem, że próbując pomóc narażę się na taką krytykę.No ale prawda jest też taka, że inaczej kiedy się rozmawia i inaczej kiedy się pisze.
Przepraszam , że próbowałem pomóc , ale mam to we krwi
10 lat bycia wolontariuszem wymusza pewne postawy

[zakonna]

To nie pomagaj, idź na wątek jakichś sierotek, które potrzebują twojej pomocy. Bo tutaj tylko robisz z siebie głupka.

[201607040946]

Idź trollować gdzie indziej, bo cię zgłoszę.

[solstice]

Witam wszystkich,

Postanowiłam dołączyć do wątku, aby choć trochę poczuć się raźniej ze swoimi problemami.

Mam 25 lat, choruję od prawie 9. Silne dążenie do bycia perfekcyjną i chęć dopasowania się do otoczenia zaprowadziła mnie do zaburzeń odżywiania, zachorowałam na anoreksję, która przeszła w objadanie kompulsywne. Dzięki silnemu wsparciu rodziców udało się chorobę wyciszyć, z czasem zniknęła, gdy poznałam mojego obecnego męża. W tym czasie wydawało mi się, że jestem szczęśliwa, że nie ma we mnie nic ze słabej dziewczyny, którą niedawno jeszcze byłam. To wszystko dawało mi siłę, wydawało mi się, że kompleksy mną nie rządzą, że znam swoją wartość.

2 lata temu urodziłam dziecko. Ciąża była trudna, a poród bardzo traumatyczny. Doprowadziło mnie to do depresji poporodowej, która zamieniła się w "regularną" depresję z napadami ogromnego strachu o przyszłość. Zasięgnęłam wtedy porady psychiatry, który zdiagnozował depresję nawracającą i zapisał Paroxinor w połączeniu z Hydroxizinum. Leków nie wzięłam, a na kolejnej wizycie się nie pojawiłam. Uwierzyłam, że tylko praca nad sobą może mi pomóc, że mam ogromne wsparcie w rodzinie i dam radę. To było w lipcu rok temu. Było lepiej, nawet zaczęłam realizować swoje pasje, których nigdy wcześniej nie miałam odwagi realizować. Patrzyłam na życie inaczej.

Na jesieni pojawiły się problemy zdrowotne. Był moment, że bałam się o swoje życie, że czułam, że w nocy po prostu umrę i zostawię moje dziecko bez matki. Trafiłam do szpitala. Na cito miałam konsultację u 7 różnych specjalistów, przeszłam chyba wszystkie możliwe specjalistyczne badania. Nie wykazały one nic, jestem zdrowa. "Chciałam" być chora, chciałam znać przyczynę swoich dolegliwości, tak, aby móc to wyleczyć i mieć pewność, że nigdy atak nie powróci. Od kilku tygodni do objawów somatycznych doszedł okropny strach, lęk bez żadnej przyczyny. Po prostu budzę się i lęk odbiera mi chęć do życia, nie pozwala normalnie funkcjonować. Zawsze byłam bardzo nerwowa, potrafiłam wymiotować przed wyjściem do szkoły, mimo tego, że nie czekał na mnie żaden egzamin. Po prostu.

Poczułam, że coś znów ciągnie mnie w dół, odbiera chęć do życia, do wszystkiego. Zamykałam oczy i widziałam piekło, które mnie wciąga. To był najwyższy czas na psychiatrę. U lekarza byłam w czwartek. Za miesiąc rozpoczynam psychoterapię. Zdiagnozowano u mnie depresję i silne stany lękowe z objawami somatycznymi, z podejrzeniem ChaD. Dostałam Arketis 20 mg, Depakine Chrono 30o i doraźnie Cloranxen. No i tu zaczynają się schody. Arketis zaczęłam przyjmować (narazie 10 mg), natomiast bardzo boję się brać Depakine. Informowałam lekarza, że mam ogromny lęk przed przytyciem. Może nie obsesyjnie, ale kontroluję swoją wagę i nie wyobrażam sobie jej zwiększenia. Czytałam na wielu forach, że ludzie mocno po niej tyli, dodatkowo wypadają włosy. Nie chcę brać czegoś, co wpędzi mnie w inne problemy. Po prostu się boję i nie zaczęłam tego brać. Wizytę u psychiatry mam za 3 tygodnie. Bardzo proszę o opinię, czy do tego czasu mam wstrzymać się z Depakiną, czy zacząć ją brać i prosić o zmianę środka za te 3 tygodnie? Sama nie wiem co robić...

Pozdrawiam!

[201607040946]

Napisane przez solstice

Witam wszystkich,

Postanowiłam dołączyć do wątku, aby choć trochę poczuć się raźniej ze swoimi problemami.

Mam 25 lat, choruję od prawie 9. Silne dążenie do bycia perfekcyjną i chęć dopasowania się do otoczenia zaprowadziła mnie do zaburzeń odżywiania, zachorowałam na anoreksję, która przeszła w objadanie kompulsywne. Dzięki silnemu wsparciu rodziców udało się chorobę wyciszyć, z czasem zniknęła, gdy poznałam mojego obecnego męża. W tym czasie wydawało mi się, że jestem szczęśliwa, że nie ma we mnie nic ze słabej dziewczyny, którą niedawno jeszcze byłam. To wszystko dawało mi siłę, wydawało mi się, że kompleksy mną nie rządzą, że znam swoją wartość.

2 lata temu urodziłam dziecko. Ciąża była trudna, a poród bardzo traumatyczny. Doprowadziło mnie to do depresji poporodowej, która zamieniła się w "regularną" depresję z napadami ogromnego strachu o przyszłość. Zasięgnęłam wtedy porady psychiatry, który zdiagnozował depresję nawracającą i zapisał Paroxinor w połączeniu z Hydroxizinum. Leków nie wzięłam, a na kolejnej wizycie się nie pojawiłam. Uwierzyłam, że tylko praca nad sobą może mi pomóc, że mam ogromne wsparcie w rodzinie i dam radę. To było w lipcu rok temu. Było lepiej, nawet zaczęłam realizować swoje pasje, których nigdy wcześniej nie miałam odwagi realizować. Patrzyłam na życie inaczej.

Na jesieni pojawiły się problemy zdrowotne. Był moment, że bałam się o swoje życie, że czułam, że w nocy po prostu umrę i zostawię moje dziecko bez matki. Trafiłam do szpitala. Na cito miałam konsultację u 7 różnych specjalistów, przeszłam chyba wszystkie możliwe specjalistyczne badania. Nie wykazały one nic, jestem zdrowa. "Chciałam" być chora, chciałam znać przyczynę swoich dolegliwości, tak, aby móc to wyleczyć i mieć pewność, że nigdy atak nie powróci. Od kilku tygodni do objawów somatycznych doszedł okropny strach, lęk bez żadnej przyczyny. Po prostu budzę się i lęk odbiera mi chęć do życia, nie pozwala normalnie funkcjonować. Zawsze byłam bardzo nerwowa, potrafiłam wymiotować przed wyjściem do szkoły, mimo tego, że nie czekał na mnie żaden egzamin. Po prostu.

Poczułam, że coś znów ciągnie mnie w dół, odbiera chęć do życia, do wszystkiego. Zamykałam oczy i widziałam piekło, które mnie wciąga. To był najwyższy czas na psychiatrę. U lekarza byłam w czwartek. Za miesiąc rozpoczynam psychoterapię. Zdiagnozowano u mnie depresję i silne stany lękowe z objawami somatycznymi, z podejrzeniem ChaD. Dostałam Arketis 20 mg, Depakine Chrono 30o i doraźnie Cloranxen. No i tu zaczynają się schody. Arketis zaczęłam przyjmować (narazie 10 mg), natomiast bardzo boję się brać Depakine. Informowałam lekarza, że mam ogromny lęk przed przytyciem. Może nie obsesyjnie, ale kontroluję swoją wagę i nie wyobrażam sobie jej zwiększenia. Czytałam na wielu forach, że ludzie mocno po niej tyli, dodatkowo wypadają włosy. Nie chcę brać czegoś, co wpędzi mnie w inne problemy. Po prostu się boję i nie zaczęłam tego brać. Wizytę u psychiatry mam za 3 tygodnie. Bardzo proszę o opinię, czy do tego czasu mam wstrzymać się z Depakiną, czy zacząć ją brać i prosić o zmianę środka za te 3 tygodnie? Sama nie wiem co robić...

Pozdrawiam!

Witaj, ja od siebie napisze, że po Depakinie (a brałam spore dawki) nie tyłam, nie puchłam (ale w szpitalu była kobieta, który puchła z godziny na godzinę i naprawdę strasznie to wyglądało, też się wtedy bałam, że mnie to spotka, bo też jestem po ED), nie wyłysiałam (ale fluoksetynę zmieniłam, bo po niej wypadały włosy, a podobno jest dobra na napady obżarstwa). Musisz po prostu obserwowac, jak zareagujesz. Nie myśl, że przytyjesz czy wyłysiejesz. Jeśli zauważysz podobne skutki uboczne, poinformuj lekarza i poproś o zmianę leku. Ja wiele zmieniałam, bo - jak napisałam - nie chciałam być gruba i łysa

[CDN2015]

Depakina jako lek jest tylko dodatkiem do głównego leku. Dodać trzeba, że pewne osoby oprócz utraty włosów mają problem z wątrobą. Trzeba jednak pamiętać, że każdy organizm jest inny. Depakiną leczy się głównie osoby z padaczką.Jednak można go zamienić na jakiś inny lek osłonowy. Jednak pamiętać trzeba, że pomiędzy poszczególnymi lekami też mogą nastąpić reakcje. I tak np. ktoś może mieć problem biorąc np. sam lamitrin, lecz biorąc go z depakiną będzie on działał doskonale. Spotykałem się z takimi przypadkami. Nie zawsze działa tak samo . Najważniejsze jest zresztą same wyleczenie. Są teraz pewne metody mogące powstrzymać wypadanie włosów przy braniu depakiny.

[solstice]

Napisane przez kaguya

Witaj, ja od siebie napisze, że po Depakinie (a brałam spore dawki) nie tyłam, nie puchłam (ale w szpitalu była kobieta, który puchła z godziny na godzinę i naprawdę strasznie to wyglądało, też się wtedy bałam, że mnie to spotka, bo też jestem po ED), nie wyłysiałam (ale fluoksetynę zmieniłam, bo po niej wypadały włosy, a podobno jest dobra na napady obżarstwa). Musisz po prostu obserwowac, jak zareagujesz. Nie myśl, że przytyjesz czy wyłysiejesz. Jeśli zauważysz podobne skutki uboczne, poinformuj lekarza i poproś o zmianę leku. Ja wiele zmieniałam, bo - jak napisałam - nie chciałam być gruba i łysa

Dziękuję Ci za odpowiedź Czy długo brałaś Depakine? Nie miałaś skutków ubocznych? Czyli raczej zacząć brać i ewentualnie za 3 tygodnie prosić o zmianę? Poinformowałam lekarza, że boję się takiego skutku, nie sądziłam, że coś takiego mi przepisze... Czy Depakina działa też po ok 2 tyg.?

[201607040946]

Napisane przez solstice

Dziękuję Ci za odpowiedź Czy długo brałaś Depakine? Nie miałaś skutków ubocznych? Czyli raczej zacząć brać i ewentualnie za 3 tygodnie prosić o zmianę? Poinformowałam lekarza, że boję się takiego skutku, nie sądziłam, że coś takiego mi przepisze... Czy Depakina działa też po ok 2 tyg.?

W sumie nie wiem, bo ja nie odczuwałam jej działania, przy ChaD depakina tylko stabilizuje. Ogólnie brałam około roku, ale potem zmniejszaliśmy dawkę. Czułam się trochę opuchnięta, ale na pewno nie przytyłam.
A, i zaczęłam ją brać razem z antydepresantem, bo ChaD u mnie wykryto, gdy trafiłam do psychiatry z głeboką depresją. A że zdiagnozowano ChaD, to muszę brać stabilizator. W sumie polepszyło mi się po antydepresantach, a gdyby nie było depakiny, to byłaby (jak to powiedział lekarz, prawie 100%) hipomania.

[solstice]

No właśnie u mnie tak samo, Depakina ma być stabilizatorem. Byłam pewna, że diagnozą będzie depresja i nerwica, natomiast lekarz podejrzewa ChaD i w sumie jestem bardzo zaskoczona i trochę przestraszona...

[Kasia Katarzynka]

Biorę Depakine Chrono 300 od 17 lutego i muszę przyznać, że mnie wyciszyła, nie krzyczę, nie denerwuję się, zniknęły natręctwa i nie przytyłam - czego się bałam, bo miałam anoreksję.

Biorę też Asertin 100.