Ludzie z nerwicą oraz depresją- Grupa wsparcia.

[NinaSimone]

Napisane przez blue3

Sama depresja nie jest powodem, żeby go zostawić, tutaj się zgadzam, ale musisz mu jasno wyznaczyć granice, jesteś jego partnerką, a nie matką a on jest dorosły. Nie możesz chodzić z nim do lekarza, na terapię, on sam musi się kontrolować i nie ciągnąć Cię za sobą

Racja.

[zakonna]

No i o to chodzi. Nie o to, żeby osobę chorą zostawiać dlatego, że jest chora. Ale Ty nie możesz robić za matkę/pielęgniarkę i terapeutę.
Taki układ jest chory, Twoje zaangażowanie wskazuje na to, że zatraciłaś instynkt samozachowawczy, możliwe, że w tej chwili już Ty byś potrzebowała pomocy terapeutycznej.

[NinaSimone]

Napisane przez zakonna

No i o to chodzi. Nie o to, żeby osobę chorą zostawiać dlatego, że jest chora. Ale Ty nie możesz robić za matkę/pielęgniarkę i terapeutę.
Taki układ jest chory, Twoje zaangażowanie wskazuje na to, że zatraciłaś instynkt samozachowawczy, możliwe, że w tej chwili już Ty byś potrzebowała pomocy terapeutycznej.

Myślę nad wizyta. Jestem trochę zmęczona

[asiuniaax]

Napisane przez adri_

Po prostu trzeba znalezc jedna czynnosc, rzecz, ktora jest w stanie oderwac nas od zlego nastroju i humoru pt: przeleze caly dzien w lozku. Dla niektorych jest to wlasnie sport, mi pomaga ruszenie sie z wyra i ogarniecie sie a potem wyjscie na miasto, zeby sie przejsc po prostu.

Uczucie frustracji narasta we mnie, nie wiem już co ze sobą zrobić...

[Disnejova]

Witajcie chciałam do was dołączyc cierpie na nerwice strasznie szybko popadam w nerwy histerię a w dodatku zachorowałam na relfuks przez stres mało jem , śpię ... dno totalnie Już mam dosyć tego postanowiłam terapie jestem młodą osobą i wiem że to uciażliwe .. przykre ze nie moge z tym problemem zwrócić sie do bliskich.

[asiuniaax]

Napisane przez Disnejova

Witajcie chciałam do was dołączyc cierpie na nerwice strasznie szybko popadam w nerwy histerię a w dodatku zachorowałam na relfuks przez stres mało jem , śpię ... dno totalnie Już mam dosyć tego postanowiłam terapie jestem młodą osobą i wiem że to uciażliwe .. przykre ze nie moge z tym problemem zwrócić sie do bliskich.

Witaj na pokładzie. Opowiedz, jak ogólnie się czujesz? Czy masz jakieś sposoby na walkę z nerwicą, czy dopiero szukasz wsparcia? Dlaczego nie możesz zwrócić się z pomocą do bliskich?

[gruniaa]

Witajcie.mój problem polega na tym, że jestem sama nie mam chłopaka, przyjaciółki, nie mam komu się zwierzyć, wygadać, dobija mnie to wszystko. Nie widzę cienia szansy na to aby mogło się to zmienić. Chcę kochać, być kochaną, a jednocześnie bardzo się tego boję,. Nigdy nie miałam nikogo, nie wiem jak to jest, krępuje mnie ta bliskość, oraz moje ciało, seks itd. Nie potrafię z tym walczyć. Strasznie mi źle, gdy tylko pomarzę o tym by mieć kogoś itd. to zaraz pojawiają się te ograniczenia. Mam depresję, nasila się ona coraz bardziej. Zaczynam przyzwyczajać się do tego stanu, do faktu bycia samotną, tego, że pewnie nigdy nie zostanę matką przez to, że boję się bliskości ;( tak bardzo lubię dzieci, gdy w czasie jakiś spotkań są dzieciaczki to zaraz lecą do mnie, bawią się.. Uwielbiam z nimi przebywać ale zawsze wtedy w głowie pojawiają się myśli, że i tak nie będzie mi to dane. Od października będę miała zajęcia z noworodkami na studiach i bardzo się boję, że moja depresja się nasili przez to.

[zakonna]

Leczysz się?

[kahoko hino]

gruniaa, byłas u psychiatry i stwierdził depresję? spróbuj terapii.

[gruniaa]

Nie byłam, właśnie coraz częściej o tym myślę.. co do depresji mam wszystkie objawy, wiem bez specjalisty. Nie ukrywam, ze obawiam się też takich wizyt, łatwiej byłoby mi iść z kimś, wygadać się ale cóż..

[kahoko hino]

Napisane przez gruniaa

Nie byłam, właśnie coraz częściej o tym myślę.. co do depresji mam wszystkie objawy, wiem bez specjalisty. Nie ukrywam, ze obawiam się też takich wizyt, łatwiej byłoby mi iść z kimś, wygadać się ale cóż..

jesli czujesz sie chora, to idz do lekarza. choc na wiekszosc Twoich problemow wg mnie wystarczy terapia.

[niv_]

Ja zaczęłam chodzić do psychologa, ale chyba zrezygnuję.

Wiem, że nic i nikt nie jest w stanie mi pomóc.

Mam dość psychologicznego bełkotu, nic mi to nie daje.

Ostatnio dostałam zadania do zrobienia i nie zrobiłam nic. Cały czas zgłaszam, że nie mogę się zmobilizować do działania, nie widzę w tym żadnego sensu, po co mam się starać jaki i tak nic z tego nie wychodzi i dlaczego ja akurat mam działać, a innym wszystko przychodzi łatwo. Mam dość walenia głową w mur.

Marzę o tym żeby pójść spać i się już nie obudzić.

Psycholog mi chyba nie pomoże wiem jakie mam problemy, ale nie jestem w stanie ich rozwiązać.

Dziś niedziela już mam doła i czuję niepokój, jutro do pracy i znów 5 dni męki i tłumienia negatywnych emocji.

[commerce]

cześć

fajnie że jest taki temat, nie spodziewałam się

kilka lat temu przeżyłam potężny epizod depresyjny, z którego na szczęście udało mi się wyjść, za to wkrótce później pojawiła się u mnie nerwica wegetatywna, z którą do dzisiaj sobie żyję (lubię wyobrażać ją sobie jako krwiożerczą łasicę z "łowcy snów" Kinga, wczepioną w mój układ nerwowy)

[deserova]

Matko bosko... Takiego posta tu wysmarowałam a on się nie dodał...

[Kasia Katarzynka]

niv_ rozumiem Cię doskonale

Dla mnie na terapii to też był bełkot. Specjalne formułki, gadki, pierdu - pierdu. Jakieś zadania do wykonania. Masakra. Czułam się jak dziecko. Dopiero leki mi pomogły.

A myślałaś może o terapii grupowej czy czytanie może jakiś książek mobilizujących czy coś w tym stylu?

Jeśli gdzieś już pisałaś o tym to wybacz, nie czytałam wnikliwie całego wątku

[niv_]

Tak, czytam sporo książek w dużym stopniu mi pomagają.

Sama nie wiem, szkoda mi trochę pieniędzy i czasu na terapię, nie jestem pewna, czy mi pomoże. Jednego dnia czuję się dobrze, drugiego fatalnie. Nastrój mi się zmienia z minuty na minutę.

Jestem bardzo odporna na terapię, raczej mało pamiętam z samych sesji, niewiele z nich wynoszę. Na chwilę czuję się lepiej, ale potem wszystko sobie przemyślę i wracam do poprzedniego stanu i zachowań. Po ostatniej wizycie ogarnął mnie straszy smutek, poczułam, że raczej nic z tego nie będzie.

Męczy mnie strasznie takie życie. Nic się nie zmienia na lepsze, brak mi energii, boję się zmian. Przeraża mnie niepewność jutra. Na to chyba terapeuta nic nie poradzi.

Czuję się zniechęcona. chodziłam do terapeuty 3 lata teraz znów niby powinnam chodzić, no ile można.

Byłam u poprzedniego terapeuty, lekarza rodzinnego, psychiatry i nowego terapeuty i nikt mi raczej nie pomógł, pomimo tego, że jasno określiłam swoje problemy - problemy ze snem, migreny, całkowity brak energii i zmęczenie. Dlatego też mam już dość lekarzy, jedynie kasa ich chyba interesuje.

Na wątku też nawet pytałam o to jak dodać sobie energii, ale też nikt mi jakoś nie pomógł. Próbowałam już prawie wszystkiego i nic.

[Flai]

Niv może twoje zmęczenie wynika z problemów na podłożu fizycznym jak tarczyca czy inne tego typu sprawy? Z drugiej strony wysoki poziom stresu naprawdę wysysa energię, mam podobnie. Kiedy utrzymuje się stres nie czuję się wypoczęta. Mam podobne odczucia co do terapii: że gadam i gadam i nie dostaje narzędzi jak coś zmienić. Gruunia miałam podobnie przez bardzo długi czas, podstawówka-sama, gimnazjum-sama, liceum-sama i już traciłam nadzieję, depresja, poczucie gorszości bo przecież każdy potrafi się zaprzyjaźnić, a ja co? W końcu na studiach jakoś zaskoczyło więc się nie poddawaj. Bliskości nadal się boję, doszedł do tego lęk przed stratą, ludzi i ich języka nie rozkminiam nadal do końca ale jest lepiej trochę już.

[Kasia Katarzynka]

Ja np "usycham" w wolne dni. Czuję się fatalnie. I choć stres jest moim największym wrogiem i zabójcą tak naprawdę gdy żyję w biegu, stresie to czuję, że żyje na 100% i jestem szczęśliwa.

niv_ robilaś sobie ostatnio podstawowe badania?

[niv_]

Napisane przez Flai

Niv może twoje zmęczenie wynika z problemów na podłożu fizycznym jak tarczyca czy inne tego typu sprawy? Z drugiej strony wysoki poziom stresu naprawdę wysysa energię, mam podobnie. Kiedy utrzymuje się stres nie czuję się wypoczęta. Mam podobne odczucia co do terapii: że gadam i gadam i nie dostaje narzędzi jak coś zmienić.

Napisane przez Kasia Katarzynka

Ja np "usycham" w wolne dni. Czuję się fatalnie. I choć stres jest moim największym wrogiem i zabójcą tak naprawdę gdy żyję w biegu, stresie to czuję, że żyje na 100% i jestem szczęśliwa.

niv_ robilaś sobie ostatnio podstawowe badania?

Z powodu braku energii odwiedziłam też lekarza rodzinnego, ale olał sprawę, pasowałby chodzić do każdego specjalisty prywatnie. Mam już całą listę specjalistów, do których muszę się udać.

Właśnie, też chciałabym usłyszeć konkretne rady, a tu nic. Szczerze mówiąc to więcej rad dostałam na różnych miękkich szkoleniach niż od psychologów/psychiatrów. Może to też nie ich rola, ale takie wsparcie byłoby mile widziane.

Mam podobnie, w stresie jakoś funkcjonuję, idę do przody, czy mi się podoba, czy nie, ale wolne dni to koszmar, cały organizm odreagowuje, mam migreny, lęki itd. W stresie też mi się to czasami przytrafia, ale zdecydowanie gorzej jest po stresujących. długotrwałych sytuacjach.

Dobrze mi robi prowadzenie urozmaiconego życia /chyba większość ludzi tak ma/, lubię mieć jakieś zajęcie po pracy, gdzieś wyjść z kimś się spotkać, raz pójść na obiad innym razem do muzeum, pojechać na jakoś wycieczkę. Przesada i monotonia są w moim przypadku niezdrowe, ale przy wahaniach nastroju różnie z tym.

[kahoko hino]

Napisane przez niv_

Ja zaczęłam chodzić do psychologa, ale chyba zrezygnuję.

Wiem, że nic i nikt nie jest w stanie mi pomóc.

Mam dość psychologicznego bełkotu, nic mi to nie daje.

Ostatnio dostałam zadania do zrobienia i nie zrobiłam nic. Cały czas zgłaszam, że nie mogę się zmobilizować do działania, nie widzę w tym żadnego sensu, po co mam się starać jaki i tak nic z tego nie wychodzi i dlaczego ja akurat mam działać, a innym wszystko przychodzi łatwo. Mam dość walenia głową w mur.

Marzę o tym żeby pójść spać i się już nie obudzić.

Psycholog mi chyba nie pomoże wiem jakie mam problemy, ale nie jestem w stanie ich rozwiązać.

Dziś niedziela już mam doła i czuję niepokój, jutro do pracy i znów 5 dni męki i tłumienia negatywnych emocji.

Napisane przez Kasia Katarzynka

niv_ rozumiem Cię doskonale

Dla mnie na terapii to też był bełkot. Specjalne formułki, gadki, pierdu - pierdu. Jakieś zadania do wykonania. Masakra. Czułam się jak dziecko. Dopiero leki mi pomogły.

A myślałaś może o terapii grupowej czy czytanie może jakiś książek mobilizujących czy coś w tym stylu?

Jeśli gdzieś już pisałaś o tym to wybacz, nie czytałam wnikliwie całego wątku

Napisane przez niv_

Z powodu braku energii odwiedziłam też lekarza rodzinnego, ale olał sprawę, pasowałby chodzić do każdego specjalisty prywatnie. Mam już całą listę specjalistów, do których muszę się udać.

Właśnie, też chciałabym usłyszeć konkretne rady, a tu nic. Szczerze mówiąc to więcej rad dostałam na różnych miękkich szkoleniach niż od psychologów/psychiatrów. Może to też nie ich rola, ale takie wsparcie byłoby mile widziane.

Mam podobnie, w stresie jakoś funkcjonuję, idę do przody, czy mi się podoba, czy nie, ale wolne dni to koszmar, cały organizm odreagowuje, mam migreny, lęki itd. W stresie też mi się to czasami przytrafia, ale zdecydowanie gorzej jest po stresujących. długotrwałych sytuacjach.

Dobrze mi robi prowadzenie urozmaiconego życia /chyba większość ludzi tak ma/, lubię mieć jakieś zajęcie po pracy, gdzieś wyjść z kimś się spotkać, raz pójść na obiad innym razem do muzeum, pojechać na jakoś wycieczkę. Przesada i monotonia są w moim przypadku niezdrowe, ale przy wahaniach nastroju różnie z tym.

niv, przede wszystkim chodzenie w takim stanie do psychologa faktycznie niewiele da - bo psycholog to nie psychoterapeuta, nie umie pomóc.

psychoterapia trwa latami. to nie jest coś, na co pochodzisz kilka miesięcy i jest spokój musisz zejść w podświadomość, uświadomić sobie, skąd są problemy, by dopiero móc zająć się ich rozwiązywaniem.

co do szukania energii - na intymnym jest cały wątek o pozytywnym myśleniu, gdzie jest lista metod, książek, nagrań czy technik, które mogą pomóc. Niektórym pomaga, jednak nie każdy potrafi to zrobić sam.

niv, może spróbuj w takim razie chodzić do polecanych lekarzy?

[meryczery]

a gdzie jest ten wątek? chętnie bym sobie poczytała...

[niv_]

Napisane przez kahoko hino

niv, przede wszystkim chodzenie w takim stanie do psychologa faktycznie niewiele da - bo psycholog to nie psychoterapeuta, nie umie pomóc.

psychoterapia trwa latami. to nie jest coś, na co pochodzisz kilka miesięcy i jest spokój musisz zejść w podświadomość, uświadomić sobie, skąd są problemy, by dopiero móc zająć się ich rozwiązywaniem.

co do szukania energii - na intymnym jest cały wątek o pozytywnym myśleniu, gdzie jest lista metod, książek, nagrań czy technik, które mogą pomóc. Niektórym pomaga, jednak nie każdy potrafi to zrobić sam.

niv, może spróbuj w takim razie chodzić do polecanych lekarzy?

Sorry, cały czas chodziło mi o psychologów - psychoterapeutów /stosuję już skrót myślowy/. Napisałam już wcześniej, że chodziłam na terapię przez 3 lata, więc nie jest tak, że oczekuję zmiany po miesiącu, czy dwóch.

Moja podświadomość ma wszystko gdzieś, na poziomie logicznym wszystko rozumiem. Wiem jakie mam problemy, skąd wynikają, ale nie potrafię ich rozwiązać. O tym też już napisałam. Nie muszę sobie uświadamiać problemów, bo są mi doskonale znane. Nie muszę dochodzić co się z czego bierze, bo to wiem. Co jednak z tego jak ciągle obracam się w koło.

Wątek czytałam nawet próbowałam się chyba na nim udzielać, ale ciężko było się przebić, a i ostatnio poruszane tematy jakoś średnio mi podchodzą.

Książki czytam, pomagają, ale tak jak sama terapia na chwilę. Choć na pewno dają mi wiele z tym, że musiałabym je czytać cały czas bez przerw. Niektóre rady wprowadziłam w życie, do niektórych pozycji wracam, ale i w tym przypadku wszystko rozbija się o podświadomość.

Jestem już wyczerpana takim życiem.

[Flai]

Napisane przez niv_

Moja podświadomość ma wszystko gdzieś, na poziomie logicznym wszystko rozumiem. Wiem jakie mam problemy, skąd wynikają, ale nie potrafię ich rozwiązać. O tym też już napisałam. Nie muszę sobie uświadamiać problemów, bo są mi doskonale znane. Nie muszę dochodzić co się z czego bierze, bo to wiem. Co jednak z tego jak ciągle obracam się w koło.

Właśnie wiedza to wiedza, a emocje które napędzają błędne koło to emocje. Z jednej strony terapia behawioralna wydaje się odpowiedzią, a z drugiej psychodynamiczna jakby wszystko drąży do sedna.

[farfala]

Postanowiłam napisać tutaj, bo już sama nie wiem, gdzie mogłabym się udać, a wydaje mi się, że wśród Was są osoby bardziej doświadczone, a przez to obyte w temacie.
Otóż moim problemem jest niska samoocena, poczucie nienawiści do siebie, beznadziejności swojego życia. Nie potrafię znaleźć w sobie dosłownie żadnego pozytywu, uważam, że bez sensu żyję i jedynym rozsądnym wyjściem byłoby, żeby mnie tu nie było, tylko brak mi odwagi, żeby samej to zakończyć.
Od miesiąca chodzę na terapię i tu właśnie pojawia się problem. Otóż po każdej sesji czuję się jeszcze gorzej niż wcześniej. Słucham, co terapeutka do mnie mówi, rozumiem, skąd biorą się moje problemy, ale nie mogę wcielić w życie tego, o co ona prosi. Jak dotąd nie byłam w stanie wykonać właściwie żadnego zadania, jakie mi poleciła. Po prostu czuję, że to, co mam zrobić jest ponad moje siły, dzięki czemu osiągam jeszcze większą frustrację i wpadam w błędne koło, bo naprawdę chcę, żeby moje życie się zmieniło, ale nie jestem w stanie tego fizycznie zrobić, za cholerę nie umiem zmienić myślenia i postrzegania siebie choćby w minimalnym stopniu.
Doszło do tego, że po ostatniej sesji (w czwartek) cały czas ryczę, bo ta frustracja mnie przygniata. Czuję się totalnie beznadziejnym śmieciem, który niczego nie potrafi zmienić i z góry skazany jest na bycie nieszczęśliwym do końca życia. Przez cały weekend leżałam w łóżku w totalnie ciemnym pokoju, z wyłączonym telefonem i zapadałam się w jakąś czarną dziurę.
Zastanawiam się nad rezygnacją z terapii, bo ten brak efektów mnie po prostu dołuje jeszcze bardziej. Nie oczekuję cudów, bo wiem, że to dopiero miesiąc, ale żeby absolutnie choćby minimalnego postępu?

[kahoko hino]

Niv, bez dobrej psychoterapii nie rozwiążesz problemów podświadomości. Poszukaj dobrego terapeuty, ja raczej bym odradzała nurt behawioralny, bo tam ciężko o rozwiązanie głębokich problemów.

Meryczery, nie mam jak dodać linka z telefonu, wyszukaj

---------- Dopisano o 00:01 ---------- Poprzedni post napisano Wczoraj o 23:59 ----------

Napisane przez farfala

Postanowiłam napisać tutaj, bo już sama nie wiem, gdzie mogłabym się udać, a wydaje mi się, że wśród Was są osoby bardziej doświadczone, a przez to obyte w temacie.
Otóż moim problemem jest niska samoocena, poczucie nienawiści do siebie, beznadziejności swojego życia. Nie potrafię znaleźć w sobie dosłownie żadnego pozytywu, uważam, że bez sensu żyję i jedynym rozsądnym wyjściem byłoby, żeby mnie tu nie było, tylko brak mi odwagi, żeby samej to zakończyć.
Od miesiąca chodzę na terapię i tu właśnie pojawia się problem. Otóż po każdej sesji czuję się jeszcze gorzej niż wcześniej. Słucham, co terapeutka do mnie mówi, rozumiem, skąd biorą się moje problemy, ale nie mogę wcielić w życie tego, o co ona prosi. Jak dotąd nie byłam w stanie wykonać właściwie żadnego zadania, jakie mi poleciła. Po prostu czuję, że to, co mam zrobić jest ponad moje siły, dzięki czemu osiągam jeszcze większą frustrację i wpadam w błędne koło, bo naprawdę chcę, żeby moje życie się zmieniło, ale nie jestem w stanie tego fizycznie zrobić, za cholerę nie umiem zmienić myślenia i postrzegania siebie choćby w minimalnym stopniu.
Doszło do tego, że po ostatniej sesji (w czwartek) cały czas ryczę, bo ta frustracja mnie przygniata. Czuję się totalnie beznadziejnym śmieciem, który niczego nie potrafi zmienić i z góry skazany jest na bycie nieszczęśliwym do końca życia. Przez cały weekend leżałam w łóżku w totalnie ciemnym pokoju, z wyłączonym telefonem i zapadałam się w jakąś czarną dziurę.
Zastanawiam się nad rezygnacją z terapii, bo ten brak efektów mnie po prostu dołuje jeszcze bardziej. Nie oczekuję cudów, bo wiem, że to dopiero miesiąc, ale żeby absolutnie choćby minimalnego postępu?

Porozmawiaj z terapeutą na ten temat. Opisz to, co tu napisałaś. Może masz źle dobraną metodę / nurt? Ja osobiście koszmarnie reaguję na 'prace domowe'.

[niv_2]

Wydaje mi sie, ze chodzilam do dobrego i nie w nurcie behawioralnym tylko psychodynamicznym. Bylam u kilku wszedzie to samo. Ja jestem bardzo rozczarowana po tych wszystkich latach

[kahoko hino]

Napisane przez niv_2

Wydaje mi sie, ze chodzilam do dobrego i nie w nurcie behawioralnym tylko psychodynamicznym. Bylam u kilku wszedzie to samo. Ja jestem bardzo rozczarowana po tych wszystkich latach

cos jest nie tak, cos Ci nie pasuje i nie podchodzi - nie poddawaj sie! poszukaj specjalisty, ktory bedzie idealny dla Ciebie. w jakim miescie mieszkasz?

[un_chocolat]

Ja tez mam zdiagnozowana nerwice i depresje. Szybko przepisano mi leki, ktore zaczelam brac, ale pomagaly w niewielkim stopniu. W kazdym razie zdalam sobie sprawe ze przepisano mi je bardzo szybko i ze sprobuje sie obyc bez nich i tak od poltora miesiaca nie biore nic poza magnezem i omega 3, witamina B i D. Generalnie moj stan sie zmienia caly czas, mam lepsze i gorsze dni, przy gorszych momentach rumianek mi troche pomaga a przy lepszych utrzymuje mnie w pozytywnym mysleniu.
Jesli chodzi o powody to przeszlam stresujacy okres w zyciu i tak jak teraz jest troche spokojniej, to wlasnie depresja pojawila sie dosc znienacka. Brak pracy nie pomaga. Bycie w innym kraju - nawet nie wiem. Mam kochajacego partnera i jesli miedzy nami jest ok, dobre dni mam czesciej. Za to jesli nie jest ok, czesto pogarsza moje samopoczucie na wiele sposobow i tylko wieksze klotnie z tego wynikaja, bo mam wrazenie ze nie umie pochamowac gniewu (o nic) nawet gdy czuje sie juz fatalnie i mam mysli samobojcze (mam je dosc czesto przy zlych dniach).
Juz nie wiem co robic. Ogolny lekarz zlecil mi terapie i mialam 2 wizyty u psychologa, ale mam wrazenie ze poza faktem ze sie wygadalam to nie specjalnie mi to pomaga. Szczegolnie ze jako takiej terapii nie zaczelismy, odpowiadalam do tego czasu tylko na pytania i zrobilam test. Dowiedzialam sie tez na czym terapia ma polegac i ponoc ma prowokowac stresujace sytuacje i nauczyc mnie aby sie z nimi uporac i jak podczas nich zmienic moje nastawienie co w rezultacie ma intensywnosc moich nerwicowych reakcji zmniejszyc. Zobaczymy jak to bedzie.
Ja wiem ze jestem naturalnie pozytywna osoba jednak mam niska samoocene. Bycie pozytywna jednak czasem odciska sie na mnie w niefajny sposob podczas klotni, gdzie moj partner nie potrafi tego docenic. Tak wiec nie wiem na ile nauka pozytywnego myslenia by mi pomogla, bo tylko w niektorych kwestiach mam z tym problem.

[goodme]

Ktos z Was bierze aciptex, zamiennik depralinu?

[lulka32]

Witajcie-jestem tu pierwszy raz.

Chcę stworzyć/znaleźć sensowną GRUPĘ WSPARCIA w realu.

Jestem z rodziny dysfunkcyjnej.
Od 3 lat leczę się na depresję, od dwóch lat chodzę na terapię indywidualną. Są już efekty - ale strasznie dla mnie trudne.

Szukam grupy osób w Warszawie, które chciałyby regularnie spotykać się, rozmawiać i wspierać. A przede wszystkim - tworzyć RELACJE Z INNYMI. Chyba wszyscy mamy z tym problem...hmm?

Czy jest ktoś chętny?