Mam już dość ciągłej depresji, czy to mozna wyleczyć?

[joan941]

Dziewczyny, nie chce ciągle zakładać nowych wątków nie robiąc nic ale proszę o rady dziewczyny które wyszły z podobnych problemów co ja. Czy człowiek który wyszedł z rodziny alkoholików może normalnie funkcjonować? Przestaje wierzyć. Zawsze postanawiam cos zmienić, ale nic nie zmieni faktu że dobre czasy sa przeplatane moim zwątpieniem i tak dużą pustką że nie mam ochoty na nic. Kilka ostatnich lat mojego życia to ciągle błędy w sprawach uczuciowych. Ciągłe poczucie samotności, nieumiejętność nawiązania bliskiej relacji z kimkolwiek innym, więc tkwienie w chorych relacjach. Chcę w końcu, chociaż po paru latach, ale w końcu skutecznie żyć jak normalny szczęśliwy dorosły człowiek. A nie osoba psychicznie ztyrana. Z ciągłą depresją. Leczę się. Słabo bo słabo ale się leczę. Psycholog nie pomógł, jeden z nich mówi mi tylko non stop że pewnych rzeczy nie moge zmienić, że rodzice pija ale to ich decyzja i że mam zacząć żyć swoim życiem. Ok, rozumiem. Ale mówi mi tez że moje problemy to wynik napięcia np w pracy. Efekt? Rezygnuje z tego lekarza bo ja sama wiem wiecej o dda, takie odnoszę wrażenie. Mam ochotę oprócz nowego psychologa poszukać psychiatry bo codzienne zwlekanie się z łózka ze stanami lekowymi wykańcza. Nie oczekuje rady - idź na terapie, bo to robię. Chcę tylko żeby ktoś doświadczony powiedział mi szczerze, czy mam w ogóle szanse na normalne życie? Mam 21 lat i tracę nadzieje. Chociażby jak czytam moje poprzednie wątki. Bo z nich wynika, że mam cos z głową od dobrych paru lat i że nic się nie zmienia. Czuję się wsród ludzi jak niesamodzielny dzieciak. Zazdroszczę ludziom, którzy uśmiechają się szczerze, wychodzą na imprezy i nie boją się życia. Ja wychodzę do ludzi na tyle ile mogę. ale to nie zmienia faktu że non stop cos mnie dręczy, albo non stop mam poczucie niepokoju.

[monia9595]

Hej,

Wiesz co? Idź na terapię.

A tak w pełni poważnie, to - naprawdę znaleźć dobrego psychoterapeutę jest niezwykle trudno. I choć wierzę w naszych lekarzy, to uważam, że na zachodzie jest z tym o wiele lepiej (wychowywałam się w Niemczech).

Jeśli chodzi Ci o pytanie, czy będziesz mogła normalnie żyć, to TAK. Jednak musisz uwierzyć w coś, co pewnie niejednokrotnie słyszałaś na terapii - Tylko TY możesz zmienić swoje życie. Niejednokrotnie wmawiano mi, że dom, szkoła powodują u mnie te wszystkie napięcia. Guzik prawda. Wszystko to co jest wokół nie ma znaczenia...

I jeszcze jedno - jest tylko jedna droga do szczęścia - przestać przejmować się rzeczami na które nie ma się wpływu.

Nie obwiniaj się za wszystko, nie używaj słowa "zawsze", "nigdy"... - to chyba najtrafniejsza rada jaką kiedykolwiek mi udzielono. Tak naprawdę trudno radzić, bo nie wiemy jak bardzo zaawansowaną masz depresję...i być może to do Ciebie nie dotrze, ale WEŹ SIĘ W GARŚĆ!

[zlotniczanka]

Można, ja jestem przykładem. Jestem dda, chorowałam na depresję. Wyszłam z tego, przede wszystkim terapią. Za którymś razem trafiłam na dobrego terapeutę. Wiodę teraz "normalne" życie, jestem szczęśliwa, bardziej asertywna i przede wszystkim, nie czuję tej pustki i bólu w środku.

[joan941]

Napisane przez monia9595

Hej,

Wiesz co? Idź na terapię.

A tak w pełni poważnie, to - naprawdę znaleźć dobrego psychoterapeutę jest niezwykle trudno. I choć wierzę w naszych lekarzy, to uważam, że na zachodzie jest z tym o wiele lepiej (wychowywałam się w Niemczech).

Jeśli chodzi Ci o pytanie, czy będziesz mogła normalnie żyć, to TAK. Jednak musisz uwierzyć w coś, co pewnie niejednokrotnie słyszałaś na terapii - Tylko TY możesz zmienić swoje życie. Niejednokrotnie wmawiano mi, że dom, szkoła powodują u mnie te wszystkie napięcia. Guzik prawda. Wszystko to co jest wokół nie ma znaczenia...

I jeszcze jedno - jest tylko jedna droga do szczęścia - przestać przejmować się rzeczami na które nie ma się wpływu.

Nie obwiniaj się za wszystko, nie używaj słowa "zawsze", "nigdy"... - to chyba najtrafniejsza rada jaką kiedykolwiek mi udzielono. Tak naprawdę trudno radzić, bo nie wiemy jak bardzo zaawansowaną masz depresję...i być może to do Ciebie nie dotrze, ale WEŹ SIĘ W GARŚĆ!

Ja moim życiem kieruje cały czas ale nieudolnie. Kiedy np. myśle o samotnym mieszkaniu zastanawiam się tylko jak dam radę sobie z samotnością. Zaraz zciska mnie w dołku i wpadam w panikę. Nie jestem dojrzała, nie umiem dojrzec do samodzielnego życia. Potrzebuję niańki obok. Jak nie mam faceta to panikuję. Zamiast cieszyć się perspektywa nowego życia myśl np. o samodzielnym mieszkaniu to dla mnie koszmarna wizja. Jestem cały czas w ciemnościach. Stoję o własnych siłach, żyję wśród ludzi (choć niewielu) ale jest ciężko. Najgorsze jest to, że chyba powinnam zerwać kilka moich znajomości(jedynych) bo uświadomiłam sobie że dobierałam sobie znajomych pod siebie. Czyli są to osoby tak samo jak ja zaburzone. I jedyne niemal o czym chce im sie gadać to o ich problemach psychicznych. Dopiero niedawno zrozumiałam w jakim towarzystwie się obracałam i jak wiele przez to straciłam. Teraz chce wyjść do ludzi i mam nadzieję że poznam nowych znajomych, ale ciężko od zera zaczynać. Wpadłam na pomysł wolontariatu. Może jak zacznę spotykać się po tylu latach z ludzmi normalnymi to zmienie perspektywę.

---------- Dopisano o 18:06 ---------- Poprzedni post napisano o 18:03 ----------

Napisane przez zlotniczanka

Można, ja jestem przykładem. Jestem dda, chorowałam na depresję. Wyszłam z tego, przede wszystkim terapią. Za którymś razem trafiłam na dobrego terapeutę. Wiodę teraz "normalne" życie, jestem szczęśliwa, bardziej asertywna i przede wszystkim, nie czuję tej pustki i bólu w środku.

Pamiętam Cię z mojego innego wątku. Twoja odpowiedź była chyba jedną z bardziej pokrzepiających. Mogę spytać ile trwała twoja terapia i ile lat miałaś jak ją zaczęłaś i uświadomiłaś sobie że czas zmienić życie?
Bo ja mam wrażenie że teraz jest ostatni moment jeśli chcę wyciągnąć z mojej młodości choć trochę dobrych wspomnień i na starośc nie płakać, że moje życie to porażka.

[kahoko hino]

nie lubię określenia 'weź się w garść'... człowiekowi z anginą ropną też mówicie 'weź się w garść'?

autorko, da się wyjść. jest na tym forum sporo osób DDA i cała masa takich, które chodziły na terapię, dzięki której poradziły sobie z demonami przeszłości - jestem jedną z nich. podstawą, fundamentem, jest psychoterapia - bez tego ani rusz. nie, nie psycholog, bo psycholog będzie Ci co najwyżej radził, a Ty potrzebujesz terapeuty, specjalisty od tego, jak poradzić sobie z przeszłością. da się z tym uporać, jest to ciężkie i żmudne, ale warte każdej sekundy szczęścia i spokoju, które po tym nadchodzi. odwagi, nie poddawaj się

[201705080934]

Napisane przez kahoko hino

nie lubię określenia 'weź się w garść'... człowiekowi z anginą ropną też mówicie 'weź się w garść'?

O to, to
Anginę, depresję, nerwicę, złamania, poparzenia czy grzybice się leczy. Im bardziej zabagnione, tym dłużej, ale da się z nich wyjść.

[joan941]

No ja właśnie zapisałam się do psychologa, w moim małym mieście nie ma nawet terapeuty... Może psycholog coś by doradzil? Chcę jakiejkolwiek pomocy. czuje się jak mała dziewczynka mimo że już od trzech lat pracuję i pomieszkuje sama tu i tam. U rodziców też czasem. Nie mam swojego miejsca.

Jestem tak pokrecona że w moim jednym wątku zostałam uznana za trola. Właśnie tak dziwne rzeczy siedzą w mojej głowie.

Najbardziej przeszkadzają mi stany lękowe, są częste kiedy jestem sama. Czy leczenie farmakologiczne też czasem jest stosowane w moim przypadku?

[kahoko hino]

Napisane przez joan941

No ja właśnie zapisałam się do psychologa, w moim małym mieście nie ma nawet terapeuty... Może psycholog coś by doradzil? Chcę jakiejkolwiek pomocy. czuje się jak mała dziewczynka mimo że już od trzech lat pracuję i pomieszkuje sama tu i tam. U rodziców też czasem. Nie mam swojego miejsca.

Jestem tak pokrecona że w moim jednym wątku zostałam uznana za trola. Właśnie tak dziwne rzeczy siedzą w mojej głowie.

Najbardziej przeszkadzają mi stany lękowe, są częste kiedy jestem sama. Czy leczenie farmakologiczne też czasem jest stosowane w moim przypadku?

idź do psychiatry, to się dowiesz my nie jesteśmy lekarzami i nie znamy Twojego przypadku. ogólnie to na lęki można stosować leki, ale podstawą jest terapia.

[201703060948]

Napisane przez joan941

Jestem tak pokrecona że w moim jednym wątku zostałam uznana za trola. Właśnie tak dziwne rzeczy siedzą w mojej głowie.

Hmmm... Może po prostu ludzie wchodzący tutaj to w dużej części dziwaki i no-lives doszukujące się wszędzie spizgów i tak dojrzałe, że za największą katastrofę, jaką mogą sobie wyobrazić uznają danie się "podejść" osobie tworzące fałszywe wątki?

O Tobie, ani Twoim "pokręceniu" absolutnie to nie świadczy. Świadczy wyłącznie o tych osobach, którym w wielu przypadkach psychiatra/ terapeuta przydałby się znacznie bardziej niż Tobie.

Tylko taka myśl

[joan941]

Napisane przez Osterhase

Hmmm... Może po prostu ludzie wchodzący tutaj to w dużej części dziwaki i no-lives doszukujące się wszędzie spizgów i tak dojrzałe, że za największą katastrofę, jaką mogą sobie wyobrazić uznają danie się "podejść" osobie tworzące fałszywe wątki?

O Tobie, ani Twoim "pokręceniu" absolutnie to nie świadczy. Świadczy wyłącznie o tych osobach, którym w wielu przypadkach psychiatra/ terapeuta przydałby się znacznie bardziej niż Tobie.

Tylko taka myśl

Ale trochę tak jest. Żyje w ciągłej niepewności, nie potrafię sama kierować swoim życiem. Nie potrafię chyba nawet się zakochać. Dlaczego jest tak ze kiedy nie jestem pewna czyichś uczuć to mi bardzo zależy, a kiedy jestem pewna to wręcz wpadam w panikę, że partner myśli np o ślubie a ja nie chcę. Kiedy partner mnie odrzuca to ja myślę o wspólnej przyszłości. A nie daj Boże by mi się oświadczył. To bym chyba w panikę wpadła z wątpliwości. O czym to świadczy bo ja już powoli padam z wyczerpania? O braku miłości, o uzależnieniu, czy o czym? Boję się że nawet jak kocham to zrozumiem to dopiero po terapii kiedy np będzie już za późno. Bo to wcale nie musi byc tak ze nie kocham ale np gdzieś mam jakieś lęki. Nie mogę jednak ciągle obnosic się ze swoimi wątpliwościami jeśli nie chce nic zawalić.

Nie mam własnego życia oprócz moich rozterek. Potrafię całe dnie spędzić bezsensu myśląc o tym wszystkim.
Niech to się już skończy. Dziewczyny, wysiadam... :-(

[kahoko hino]

no to zrób coś z tym. idź na terapię, popracuj nad tym

[joan941]

Byłam wczoraj u psychologa (chyba ma uprawnienia do psychoterapi bo o tym wspominała) i jestem zawiedziona. Na pierwszej wizycie wiadomo, nie opowiem jej całego życiorysu, wspomniałam o rodzicach, dzieciństwie, stanach lekowych. Mam ochotę z tej pani zrezygnować. Miałam wrażenie że patrzy na mnie jak na idiotke i nie wie co powiedzieć. Tak jakbym przyszła z wymyslonym problemem. Pierwszy raz tak się Poczułam u psychologa. Jakaś cholenie negatywna chemia, jeśli tak to można nazwać. Ponadto pani byla dosyć młoda co mnie dodatkowo zniechęca. I nie za bardzo wiedziała co mówić. Czy to może świadczyć o jej niekompetencji czy przesadzam? Mam ochotę szukać kogoś innego od razu bo nie chce tracić czasu.

[zakonna]

Przede wszystkim, to musisz wiedzieć do kogo chodzisz. Co to znaczy, że chyba ma uprawnienia? Zapytaj jakie ma te uprawnienia i jaka metoda pracuje.

[joan941]

Napisane przez zakonna

Przede wszystkim, to musisz wiedzieć do kogo chodzisz. Co to znaczy, że chyba ma uprawnienia? Zapytaj jakie ma te uprawnienia i jaka metoda pracuje.

Ona ma umowę z NFZ, więc leczy bezpłatnie. zaoferowała mi spotkania co dwa tygodnie. mówiła że najpierw w psychoterapi będzie pracowała nad zyciorysem a potem dopiero nad moimi problemami w odniesieniu do niego. Brzmi to sensownie ale jak sobie to wszystko przemyslalam to jestem w stanie chyba iść prywatnie do kogoś o kim są opinie jakiekolwiek ( o niej nie znalazłam kompletnie nic) i płacić, bo naprawdę złe wrażenie na mnie wywarła. Co prawda dopiero na kolejną wizytę mam przynieść wypisane na kartce problemy z którymi się chce uporać. Ale lepiej rozmawia się z kimś kto nie wygląda jakby mnie ocenił z góry.

[kahoko hino]

Napisane przez joan941

Byłam wczoraj u psychologa (chyba ma uprawnienia do psychoterapi bo o tym wspominała) i jestem zawiedziona. Na pierwszej wizycie wiadomo, nie opowiem jej całego życiorysu, wspomniałam o rodzicach, dzieciństwie, stanach lekowych. Mam ochotę z tej pani zrezygnować. Miałam wrażenie że patrzy na mnie jak na idiotke i nie wie co powiedzieć. Tak jakbym przyszła z wymyslonym problemem. Pierwszy raz tak się Poczułam u psychologa. Jakaś cholenie negatywna chemia, jeśli tak to można nazwać. Ponadto pani byla dosyć młoda co mnie dodatkowo zniechęca. I nie za bardzo wiedziała co mówić. Czy to może świadczyć o jej niekompetencji czy przesadzam? Mam ochotę szukać kogoś innego od razu bo nie chce tracić czasu.

wiesz, ciężko to przez internet ocenić. może to Twój opór, że tak ją odbierasz. pierwsze spotkanie zwykle jest 'dziwne' ja bym poszła jeszcze raz i powiedziała o swoich odczuciach.

Napisane przez zakonna

Przede wszystkim, to musisz wiedzieć do kogo chodzisz. Co to znaczy, że chyba ma uprawnienia? Zapytaj jakie ma te uprawnienia i jaka metoda pracuje.

to zdecydowanie. nie wyobrażam sobie iść do terapeuty, bez sprawdzenia wykształcenia, nurtu itp

Napisane przez joan941

Ona ma umowę z NFZ, więc leczy bezpłatnie. zaoferowała mi spotkania co dwa tygodnie. mówiła że najpierw w psychoterapi będzie pracowała nad zyciorysem a potem dopiero nad moimi problemami w odniesieniu do niego. Brzmi to sensownie ale jak sobie to wszystko przemyslalam to jestem w stanie chyba iść prywatnie do kogoś o kim są opinie jakiekolwiek ( o niej nie znalazłam kompletnie nic) i płacić, bo naprawdę złe wrażenie na mnie wywarła. Co prawda dopiero na kolejną wizytę mam przynieść wypisane na kartce problemy z którymi się chce uporać. Ale lepiej rozmawia się z kimś kto nie wygląda jakby mnie ocenił z góry.

no i pytanie, czy jak pójdziesz do innego, to czy też będziesz myślała, że Cię ocenia? ciężko stwierdzić. serio, pogadaj z nią, masz pełne prawo zapytać jej o jej wykształcenie i nurt, w jakim pracuje, a umowa na NFZ nic tu nie zmienia. jak idziesz do alergologa na NFZ to też chcesz, żeby był po medycynie, prawda?

[joan941]

Napisane przez kahoko hino

wiesz, ciężko to przez internet ocenić. może to Twój opór, że tak ją odbierasz. pierwsze spotkanie zwykle jest 'dziwne' ja bym poszła jeszcze raz i powiedziała o swoich odczuciach.



to zdecydowanie. nie wyobrażam sobie iść do terapeuty, bez sprawdzenia wykształcenia, nurtu itp



no i pytanie, czy jak pójdziesz do innego, to czy też będziesz myślała, że Cię ocenia? ciężko stwierdzić. serio, pogadaj z nią, masz pełne prawo zapytać jej o jej wykształcenie i nurt, w jakim pracuje, a umowa na NFZ nic tu nie zmienia. jak idziesz do alergologa na NFZ to też chcesz, żeby był po medycynie, prawda?

Ona mi sama zasugerowala że to ze zrezygnowałam z poprzedniego psychologa dosyć szybko może wynikać z mojego charakteru, bo kiedy odpowiedziałam jej o zwiazku to też bylo słychać że jestem wciąż niezdecydowana i nie wiem co robić. Tak jakby zauważyła że sama jestem ciągle rozdarta itd. Ale miałam doczynienia z innymi lekarzami i atmosfera robi swoje. Znalazłam w internecie psychoterapeute o naprawdę dobrych rekomendacjach, płatnego. Umówiłam wizytę do niego również. Bo jeśli chodzi o terapię to nie mam zamiaru się bujac tu i tam bo NIKT mi nie odpowiada a jedynie iść na terapię która jak podejrzewam będzie długa, do kogoś kto mnie przekonuje.

[kahoko hino]

Napisane przez joan941

Ona mi sama zasugerowala że to ze zrezygnowałam z poprzedniego psychologa dosyć szybko może wynikać z mojego charakteru, bo kiedy odpowiedziałam jej o zwiazku to też bylo słychać że jestem wciąż niezdecydowana i nie wiem co robić. Tak jakby zauważyła że sama jestem ciągle rozdarta itd. Ale miałam doczynienia z innymi lekarzami i atmosfera robi swoje. Znalazłam w internecie psychoterapeute o naprawdę dobrych rekomendacjach, płatnego. Umówiłam wizytę do niego również. Bo jeśli chodzi o terapię to nie mam zamiaru się bujac tu i tam bo NIKT mi nie odpowiada a jedynie iść na terapię która jak podejrzewam będzie długa, do kogoś kto mnie przekonuje.

mam nadzieję, że z tym terapeutą kliknie - to jest mega wazne powodzenia!

[drirrpl]

Tym sposobem wyjdzie na to że żaden nie będzie tobie pracować, do tego darmowego zawsze możesz chodzić, im więcej takich spotkań tym lepiej, co nie zmienia faktu że powinnaś tez zmienić coś w swoim życiu, jakieś małe zeczy które pozwolą tobie mniej przebywać w domu, wszystko co jest związane z wysiłkiem fizycznym jest dobre, aerobik, siłownia itp może jakieś hobby, bieganie, wycieczki w góry, zawsze znajdziesz kogoś kto tez będzie miał podobne zainteresowania i nie będziesz tam sama.
Znam osoby które leczą się od wielu lat, terapia raz w tygodniu, prochy, ale co z tego jak stoją w miejscu, brak w nich chęci na jakiekolwiek zmiany i uważają że inne prochy bez zmian w swoim życiu załatwią sprawę... Tez bym tak chciał, tabletka na lepsze samopoczucie, na złamane serce, na toksycznych rodziców i po kłopocie

[joan941]

Napisane przez drirrpl

Tym sposobem wyjdzie na to że żaden nie będzie tobie pracować, do tego darmowego zawsze możesz chodzić, im więcej takich spotkań tym lepiej, co nie zmienia faktu że powinnaś tez zmienić coś w swoim życiu, jakieś małe zeczy które pozwolą tobie mniej przebywać w domu, wszystko co jest związane z wysiłkiem fizycznym jest dobre, aerobik, siłownia itp może jakieś hobby, bieganie, wycieczki w góry, zawsze znajdziesz kogoś kto tez będzie miał podobne zainteresowania i nie będziesz tam sama.
Znam osoby które leczą się od wielu lat, terapia raz w tygodniu, prochy, ale co z tego jak stoją w miejscu, brak w nich chęci na jakiekolwiek zmiany i uważają że inne prochy bez zmian w swoim życiu załatwią sprawę... Tez bym tak chciał, tabletka na lepsze samopoczucie, na złamane serce, na toksycznych rodziców i po kłopocie

Zmieniam to co umiem, to nie jest tak ze siedzę w domu ciągle. Chodzę na zumbe, siłownię, staram się szukać Nowych znajomości. Ja wiem ze mogę zmienić swoje życie ale chcę i potrzebuje pomocy, kompleksowej. Bo to ze czasami na pół roku bylo dobrze wcale nic nie zmieniało. Pierwszy kryzys i wszystko szło w odstawke.
Jeszcze jedna uwaga odnośnie tej psycholog - chwilę siedziała w ciszy i zadała mi dziwnym tonem pytanie, czego ja od niej oczekuję. Mam pracę, której nie zawalam, nie leżę w domu plackiem, itd i poczułam się jakbym z racji tego że jakoś żyję normalnie w społeczeństwie, zajmowała miejsce tym którzy potrzebują pomocy bardziej.

[201705080934]

Ja tam rozumiem Autorkę. Nie z każdym terapeutą czuje się chemię, a ta jest bardzo ważna, żeby można było się otworzyć. Ok, terapeuta ma być "narzędziem", ale jak nam to narzędzie źle leży w dłoni, to się nie skupimy odpowiednio na wykonaniu pracy.