Kiedy facet powinien wyprowadzić się od rodziców?

[Lexie]

Dokładnie, Paulincia. O tym samym wczoraj myślałam, ale już mi się nie chciało pisać Wszyscy jakby ochoczo zakładają, że rodzice są przeszczęśliwi mieszkając ze swoimi dorosłymi dziećmi. No bo przecież tacy normalni, kochający rodzice to raczej nie powiedzą "słuchaj dziecko, jesteś dorosła/y, wyprowadź się na swoje, bo my byśmy chcieli wreszcie pomieszkać sobie sami" Bo swe dzieci kochają i chcą im trochę ułatwić start. Ale to nie musi wcale oznaczać, że nie woleliby pomieszkać sami i mieć w domu spokój

[zdradzo]

Napisane przez Gregorius_

Znamienne w takich tematach jest to, ze najbardziej "wymagające" i restrykcyjne są te, które same nic nie umieją ze sobą zrobić, i mieszkają cicho jak mysz pod miotła z rodzicami. Ewentualnie opcja nr dwa - wyprowadziły się (szczyt samodzielności), a teraz zęby w ścianę bo nie umieją na siebie zarobić.

A skąd znasz życiorys wizażanek? Znasz w ogóle czy wróżysz ze szklanej kuli?
Bawi mnie takie zakładanie , że jak ktoś ma wymagania to pewnie sam jest ofiarą losu. Ja wymagania mam, ponieważ w wieku 16 lat wyprowadziłam się z domu (nie, nikt mnie nie wyrzucał, miałam pasję za którą pojechałam), utrzymywałam się z renty po tacie, w wieku 19 lat zaczęłam pracę na stanowisku najniższego szczebla (weekendy+jeden dzień w tygodniu), po 5 latach kończyłam jako menedżer najwyższego stopnia. Potem otworzyłam działalność. Da się? Da. Oczywiście skończyłam studia-jedne dzienne, drugie zaoczne. Oczywiście mogłam żyć za rentę (całkiem niezłą, zresztą) plus brać kasę od mamy (nie brałam, bo nie musiałam-w wieku 16 lat zarabiałam już na swoim hobby) albo wrócić do rodzinnego domu po śmierci taty i rentę odkładać "na lepsze czasy". Miałabym odłożone kilkadziesiąt tysięcy. Niemniej to, czego się nauczyłam (zaradności, odpowiedzialności) oraz jakie doświadczenie życiowe i zawodowe zdobyłam sprawiło, że dziś moje CV i list motywacyjny są na tyle atrakcyjne, że mogę sobie wybierać oferty pracy. Kiedy moje koleżanki robiły różne głupoty, bo zostały spuszczone z rodzicielskiego łańcucha, ja miałam już co innego w głowie (bo pracowałam i musiałam być w pracy trzeźwa, nie brałam pieniędzy od rodziców na studenckie balangi i zapijanie robaka, które odsypiałam do 15:00 kolejnego dnia). To był tylko mój wybór, ale jestem z niego cholernie dumna.
Czy uważasz, że w mojej sytuacji jest dla mnie atrakcyjny mężczyzna, który mieszka z rodzicami i dostaje od nich pieniążki na to, aby odłożyć na "wkład własny"? No niezbyt, ponieważ dobrze wiem, że można się samemu ogarnąć i to dość szybko-skoro ja potrafiłam, to chcę faceta, który też jest zaradny i liczy na siebie. Dziś takiego mam i bardzo się cieszę, że nie muszę być nikomu za nic wdzięczna, ponieważ wszystko czego się dorabiamy jest dzięki naszemu wysiłkowi i pracy.
Z rodzicami mamy obydwoje świetne, partnerskie relacje. Czasem oni nam coś sprezentują, czasem my im.

Mam 26 lat, jak coś.

PS Mojej kuzynce ojciec kupił samochód, postawił chałupę. Klamki wybierała mama. W remontach do dziś uczestniczy ojciec, a oni-mimo, że niby u siebie-to nie do końca u siebie+to, że muszą być wdzięczni i głupio rodzicom cokolwiek powiedzieć, bo przecież tyle im pomogli. Ja za takie coś dziękuję, wybieram niezależność.

[sunshinebutterfly]

Co do pytania w temacie - jak najszybciej

Napisane przez Kucias

O co chodzi z tym hejtem na wynajem, nie pajemaje. To jakby mówić, czemu kupujesz tańsze ciuchy, możesz chodzić w ciuchach po tacie, a za odłożone kupisz sobie porządne za kilka stów sztuka xd.

Tak was boli ta strata pieniążków na wynajem? Czujecie jak pali wam się grunt pod nogami czy coś? To podejście brzmi strasznie niezdrowo.

Myślę, że ten hejt na wydawanie pieniędzy na wynajem bierze się z takiej bezradności życiowej i nieumiejętności zarabiania i zwykłego radzenia sobie z dorosłym życiem

Napisane przez topdong

Miło, że Tobie to nie przeszkadza Ale jak mowie, czytając to forum odczuwa się w wielu postach taką presję na faceta (podczas gdy w tym wątku nagle jest pełna tolerancja), a mój poprzedni post miał na celu pokazanie, że ogarnąć mieszkanie w takim wieku samemu jest naprawdę ciężko, mimo iż to jest opcja za którą ja głosuję (w przeciwieństwie do mieszkania z rodzicami do 30stki).

Doli - bardzo rozsądne słowa

Myślę, że jedno nie szkodzi drugiemu. Można w młodym wieku i wynajmować mieszkanie, i żyć normalnie i jednocześnie odkładać pieniądze. Przecież jedno nie kłóci się z drugim
Zresztą zgadzam się z Doli, po co na przykład takiemu 23 latkowi, singlowi, który jeszcze nie wie gdzie w życiu wyląduje na siłę kupować mieszkanie i nie daj boże, ładować się w kredyt
Na własne mieszkanie przyjdzie czas jak się już człowiek dorobi, coś przeżyje, zacznie myśleć o rodzinie etc

[Leszy]

Napisane przez zdradzo

A skąd znasz życiorys wizażanek? Znasz w ogóle czy wróżysz ze szklanej kuli?
Bawi mnie takie zakładanie , że jak ktoś ma wymagania to pewnie sam jest ofiarą losu. Ja wymagania mam, ponieważ w wieku 16 lat wyprowadziłam się z domu (nie, nikt mnie nie wyrzucał, miałam pasję za którą pojechałam), utrzymywałam się z renty po tacie, w wieku 19 lat zaczęłam pracę na stanowisku najniższego szczebla (weekendy+jeden dzień w tygodniu), po 5 latach kończyłam jako menedżer najwyższego stopnia. Potem otworzyłam działalność. Da się? Da. Oczywiście skończyłam studia-jedne dzienne, drugie zaoczne. Oczywiście mogłam żyć za rentę (całkiem niezłą, zresztą) plus brać kasę od mamy (nie brałam, bo nie musiałam-w wieku 16 lat zarabiałam już na swoim hobby) albo wrócić do rodzinnego domu po śmierci taty i rentę odkładać "na lepsze czasy". Miałabym odłożone kilkadziesiąt tysięcy. Niemniej to, czego się nauczyłam (zaradności, odpowiedzialności) oraz jakie doświadczenie życiowe i zawodowe zdobyłam sprawiło, że dziś moje CV i list motywacyjny są na tyle atrakcyjne, że mogę sobie wybierać oferty pracy. Kiedy moje koleżanki robiły różne głupoty, bo zostały spuszczone z rodzicielskiego łańcucha, ja miałam już co innego w głowie (bo pracowałam i musiałam być w pracy trzeźwa, nie brałam pieniędzy od rodziców na studenckie balangi i zapijanie robaka, które odsypiałam do 15:00 kolejnego dnia). To był tylko mój wybór, ale jestem z niego cholernie dumna.
Czy uważasz, że w mojej sytuacji jest dla mnie atrakcyjny mężczyzna, który mieszka z rodzicami i dostaje od nich pieniążki na to, aby odłożyć na "wkład własny"? No niezbyt, ponieważ dobrze wiem, że można się samemu ogarnąć i to dość szybko-skoro ja potrafiłam, to chcę faceta, który też jest zaradny i liczy na siebie. Dziś takiego mam i bardzo się cieszę, że nie muszę być nikomu za nic wdzięczna, ponieważ wszystko czego się dorabiamy jest dzięki naszemu wysiłkowi i pracy.
Z rodzicami mamy obydwoje świetne, partnerskie relacje. Czasem oni nam coś sprezentują, czasem my im.

Mam 26 lat, jak coś.

PS Mojej kuzynce ojciec kupił samochód, postawił chałupę. Klamki wybierała mama. W remontach do dziś uczestniczy ojciec, a oni-mimo, że niby u siebie-to nie do końca u siebie+to, że muszą być wdzięczni i głupio rodzicom cokolwiek powiedzieć, bo przecież tyle im pomogli. Ja za takie coś dziękuję, wybieram niezależność.

No tak, zapomniałem że każda wizażanka pracuje na 3 etaty, do tego studiuje prawo i medycynę, a w wolnym czasie jeździ konno, nurkuje i programuje.

#typowywizaż

[zdradzo]

Napisane przez Leszy

No tak, zapomniałem że każda wizażanka pracuje na 3 etaty, do tego studiuje prawo i medycynę, a w wolnym czasie jeździ konno, nurkuje i programuje.

#typowywizaż

Nie wiem, czy każda. Napisałam o sobie. Mam Ci wysłać swoje papiery na potwierdzenie wiarygodności?
Zaiste, jak ciężko jest ludziom uwierzyć, że istnieją ludzie młodzi i obrotni.
Ja to pikuś-mam kolegę, który w wieku 25 lat sprzedał patent oprogramowania do Turcji i zarobił krocie. Ale nie siedzi na wizażu, to być może wg Ciebie jest to bardziej prawdopodobne

[gingerheart]

Napisane przez Leszy

No tak, zapomniałem że każda wizażanka pracuje na 3 etaty, do tego studiuje prawo i medycynę, a w wolnym czasie jeździ konno, nurkuje i programuje.



#typowywizaż

Każda nie, niektóre tak

[GgochaA]

Napisane przez gingerheart

Każda nie, niektóre tak

Które?

Bardzo mnie bawią posty w stylu: " ja się wyprowadziłam w wieku 15 lat. Nikt mi nie pomagał. Nikt! No miałam rentę po kimś/spadek/mieszkanie po babci, ale tak to nikt, zupełnie, NIC!
Albo "wyprowadziłam się i zamieszkałam z facetem, on dobrze zarabiał".

Proszę o przykłady wczesnej wyprowadzki kiedy NAPRAWDĘ nie było ani grosza wsparcia z niczyjej strony.

[Kucias]

Tylko co to ma na celu? Lubisz takie czarno-białe bajki? Albo całkowita zależność od rodziców forever, albo brak niczyjego wsparcia i wygnanie </3

Nuda

[_czarny_kot]

Ciekawe czy bez renty również byłoby tak samo.

[topdong]

Napisane przez sunshinebutterfly

Myślę, że jedno nie szkodzi drugiemu. Można w młodym wieku i wynajmować mieszkanie, i żyć normalnie i jednocześnie odkładać pieniądze. Przecież jedno nie kłóci się z drugim

Zresztą zgadzam się z Doli, po co na przykład takiemu 23 latkowi, singlowi, który jeszcze nie wie gdzie w życiu wyląduje na siłę kupować mieszkanie i nie daj boże, ładować się w kredyt
Na własne mieszkanie przyjdzie czas jak się już człowiek dorobi, coś przeżyje, zacznie myśleć o rodzinie etc

- wynajem mieszkania: 1000-1500 zł (chyba, że pokoju, to bardziej 700-1000 zł)
- życie normalne czyli jedzenie, chemia, etc. = 1000 zł albo lepiej
- komunikacja miejska = co najmniej 100 zł
- telefon = zależy jak u kogo, pewnie koło 50-70 zł
- wydatki nieprzewidziane 100 zł na miesiąc, a masz jeszcze prezenty

= 2200-2500 zł minimum
Dałoby się pewnie taniej, ale wtedy to już będzie malutki pokój i mocne przycinanie na jedzeniu i wszystkim innym -> nie można wówczas mówić o "normalnym" życiu

Ilu młodych ludzi zarabia tyle na start? A Ty mówisz jeszcze o odkładaniu w momencie, gdy może to być walka o przetrwanie od pierwszego do pierwszego
Co do drugiego racja, młody póki co lepiej niech nie ładuje się w kredyt.



@zdradzo
Wyglądasz na bardzo ambitną i pracowitą osobę I zgodzę się, że wtedy tacy ludzie szukają sobie podobnych. Moje pytanie: czy zaakceptowałabyś faceta, który wyprowadził się po studiach i od teraz ma mieszkanie i żyje na własny rachunek? Czy musi być tak jak Ty, czyli zaczął żyć samemu prędzej?
Btw, jeśli ta renta jak piszesz była niezła - strzelam ok. 1500 zł skoro szłoby się za to utrzymać - no to Twoja teza o byciu samodzielną mocno podupada.

[kahoko hino]

odpowiadając na pytanie w tytule - uważam, że po maturze / pierwszy rok studiów to najlepszy na to moment.

tu nawet nie chodzi o to, czy ta osoba od razu będzie zarabiać na siebie, czy dostanie część finansów od rodziców. chodzi o życie na swoim, co jest zupełnie inną bajką, niż bycie u rodziców. stopniowe wprowadzanie coraz większej liczby obowiązków, ograniczanie pomocy rodziców - i zarówno taka laska, jak i facet, mają spore szanse być zaradnymi w życiu.

osobiście wyprowadziłam się z domu rodzinnego mając 19 lat, czyli od ponad 6 lat mieszkam 'na swoim'. mam wielu znajomych, którzy do dziś mieszkają z rodzicami lub dopiero w przeciągu ostatniego roku się wyprowadzili, i prawda jest taka, że żyjemy w dwóch różnych światach, bardzo od siebie odległych. mieszkając też w Anglii zauważyłam, że życie u rodziców nie jest standardem, tu osoba, która chce iść na studia, wyprowadza się od rodziców i zaczyna swoje, samodzielne życie.

[zdradzo]

Napisane przez GgochaA

Które?

Bardzo mnie bawią posty w stylu: " ja się wyprowadziłam w wieku 15 lat. Nikt mi nie pomagał. Nikt! No miałam rentę po kimś/spadek/mieszkanie po babci, ale tak to nikt, zupełnie, NIC!
Albo "wyprowadziłam się i zamieszkałam z facetem, on dobrze zarabiał".

Proszę o przykłady wczesnej wyprowadzki kiedy NAPRAWDĘ nie było ani grosza wsparcia z niczyjej strony.

Dostalam od panstwa to, co mi sie nalezalo jak psu buda. Niemniej w wieku 23lat moglam obejsc sie bez tej "pomocy". Zreszta znam sporo mlodych ludzi, ktorzy zapierniczaja od switu do nocy, aby nie korzystac z pieniedzy rodzicow-w wiekszosci sa to faceci wlasnie, dlatego mnie bawi stanowisko wizazowych panow, ktorzy tak bardzo bronia mieszkania z rodzocami na ich koszt. Wbrew pozorom nie jest to powszechne, wiekszosc ludzi chce prywatnosci i chce w zyciu dorobic sie, niekoniecznie majac na mysli dorobienie sie przez odkladanie pieniedzy, ktore gdyby nie rodzice poszlyby na zycie. Szczyt, szczyt zaradnosci i doskonaly plan zyciowy! Nie ma co a potem czytamy watki, w ktorych maz burzy sie do zony, ze jej ojciec spi na forsie, a dzialki nie chce im zafundowac-ha ha.

Znam kogos z nazwiskiem bedacym jednoczesnie nazwa marki polskich kosmetykow. Ta rodzina obraca takimi pieniedzmi, ktorych ja pewnie nigdy nie zobacze. Syn pana ma 21 lat i...zostal wyslany przez ojca do pracy w McDonaldsie. Wg Gregoriusa ojciec pewnie go nie kocha
Ja uwazam, ze podawanie wszystkiego dziecku na tacy nie jest dobre. Moim zdaniem pomoc rodzicow powinna konczyc sie na zapewnieniu wyksztalcenia i tyle. Rodzice tez maja prawo do swojego zycia i swoich przyjemnosci. Loza do, powiedzmy, 24 roku zycia-moze wstarczy? Liceum i studia to wystarczajaco duzo czasu, aby zdobyc takie wyksztalcenie, ktore pozwoli samodzielnie sie utrzymac. I jak rozumiem, ze ktos robi ciezki kierunek i dlatego jest na utrzymaniu rodzicow podczas nauki, tak nie rozumiem przewalania kasy rodzicow na studenckie przyjemnosci (a takie przypadki tez znam) lub zarabianie i nie dokladanie sie zlotowka. Mnie byloby wstyd.

---------- Dopisano o 20:52 ---------- Poprzedni post napisano o 20:44 ----------

Napisane przez _czarny_kot

Ciekawe czy bez renty również byłoby tak samo.

Och, na pewno nie! Bez renty mialabym wsparcie i milosc ojca, a tego nie da sie przeliczyc na pieniazki-wpadlas na to?
Moja siostra robila ciezki kierunek i na studiach utrzymywali ja rodzice. Zaraz po zakonczeniu nauki znalazla prace i poszla na swoje-tato jeszcze zyl, RENTY NIE MIAŁA

---------- Dopisano o 21:11 ---------- Poprzedni post napisano o 20:52 ----------

Napisane przez topdong

@zdradzo
Wyglądasz na bardzo ambitną i pracowitą osobę I zgodzę się, że wtedy tacy ludzie szukają sobie podobnych. Moje pytanie: czy zaakceptowałabyś faceta, który wyprowadził się po studiach i od teraz ma mieszkanie i żyje na własny rachunek? Czy musi być tak jak Ty, czyli zaczął żyć samemu prędzej?
Btw, jeśli ta renta jak piszesz była niezła - strzelam ok. 1500 zł skoro szłoby się za to utrzymać - no to Twoja teza o byciu samodzielną mocno podupada.

Renta była mniejsza, ale i tak niezła Gdybym nie potrzebowała pieniędzy na moje hobby to wystarczyłaby na skromne utrzymanie w internacie, potem w akademiku (jeszcze skromniejsze). Niemniej miałam swoje cele i "widzimisię", żeby wydawać sporo forsy na drogą pasję (na tyle drogą, że na etapie do którego doszłam mama ewentualna pomoc mamy to byłaby kropla w morzu, więc i tak mnie nie urządzała, a renta w stosunku do tych potrzeb była wręcz śmieszna), a gdy ją zakończyłam to miałam ochotę na to, na co ma każda młoda dziewczyna- kosmetyki, ciuchy, wydarzenia kulturalne. Renta w życiu by mi tego nie pokryła, więc zakasałam rękawy do pracy i zapieprzałam, a nie biadoliłam, że "łolaboga, młodzi mają tak ciężko, blebleble". Mogłam brać rentę, mieszkać z mamą i odpalać jej-powiedzmy-połowę, a resztę odkładać. Wygodna opcja. Nie musiałabym wtedy pracować, na drobne przyjemności wystarczyłoby czy tam na odkładanie "na kiedyś". Ale ja oczekiwałam od życia więcej i nie oczekiwałam, że ktoś mi to da. Znam ludzi w moim wieku, ktorzy takze od dawna utrzymuja sie sami i dobrze im sie wiedzie-sa pomyslowi i ambitni, na studiach pracowali i zyli skromnie, ale nie żarli tynku: po prostu nie przewalali kasy na głupoty. W związku z tym dziś są jakoś tam lepiej lub gorzej ustawieni, ale są-własną pracą. Znam ludzi, którzy w wieku 20 lat szorowali kible za granicą, żeby móc rozwijać się (mieć pieniądze) w swoich dziedzinach. Też im się udało, dziś są ludźmi sukcesu.
Nie sądziłam, że to jest taki ewenement Ja zaczęłam dość wcześnie i to jest dość egzotyczne, dlatego nie mówię, że tak powinno być, ale samodzielność finansowa w wieku 25, max 26 lat egzotyczna już wg mnie nie jest.

Mogłabym żyć z facetem, który mieszka z rodzicami np. w domku jednorodzinnym (a nie w dwupokojowym mieszkaniu...) pod warunkiem, że dokładałby się do życia w równej części co rodzice. No i pod warunkiem, że zechciałby się wyprowadzić, bo ja wolałabym mieszkać w ciasnym, ale własnym (nawet wynajmowanym) kącie niż z teściami/moimi rodzicami nad głową.
Fajnie powiedziała pewna znajoma: "gdy mieszkałam z rodzicami, to na górze byłam żoną, a na dole musiałam być córką-to patologia". Myślę, że to esencja tego, o co chodzi w mieszkaniu osobno.

Bardzo cenię ludzi, którzy osiągnęli sukces, bo byli pracowici i nie narzekali, nie liczyli też, że coś im spadnie za darmo/dostaną. Nie gardzę tymi, którzy mają mieszkania dzięki pomocy rodziców, ale też nie imponuje mi to w żaden sposób (szczególnie, jeśli zarabiają 2 klocki na rękę i nie robią nic, żeby to zmienić, rozwinąć się, osiągnąć cokolwiek samodzielnie).
Oczywiście samo mieszkanie nie jest wyznacznikiem ambicji-jeśli człowiek dostanie mieszkanie w spadku po babci, to spoko, trzeba brać ;-) Ale jeśli dzieje się to, co w nawiasie wyżej oznacza to, że bez spadku w życiu żadnego mieszkania by nie miał ani widoku na nie. To taka subtelna różnica, ale jednak różnica.

[gingerheart]

Napisane przez GgochaA

Które?

Bardzo mnie bawią posty w stylu: " ja się wyprowadziłam w wieku 15 lat. Nikt mi nie pomagał. Nikt! No miałam rentę po kimś/spadek/mieszkanie po babci, ale tak to nikt, zupełnie, NIC!
Albo "wyprowadziłam się i zamieszkałam z facetem, on dobrze zarabiał".

Proszę o przykłady wczesnej wyprowadzki kiedy NAPRAWDĘ nie było ani grosza wsparcia z niczyjej strony.

Ja wyprowadziłam się w wieku 19 lat i nikt mi nie pomagał.

[Zagubiony24]

Prawda jest taka, że jeśli ktoś mieszka w tym samym mieście, gdzie znajduje się dobra uczelnia i chce studiować dobry, ciężki kierunek dziennie w stylu medycyna/fizyka, a nie studia w stylu pszczelarstwo, specjalność bzykanie to nie ma sensu wydawać pieniędzy rodziców i wydawania pieniędzy zdobytych w pracy o marnych zarobkach (bo ciężko bez wykształcenia, mając dodatkowo ciężkie dzienne studia pogodzić jeszcze dobrą pracę) w imię wyimaginowanej samodzielności i zyskania w oczach księżniczek ( jeśli ktoś skreśla człowieka na podstawie tego, że nie wyprowadził się podczas studiów od rodziców to dla mnie jest to księżniczkowatość - jak dla mnie ludzie i przypadki są na tyle różne, że ciężko określić jedyny słuszny schemat).

Naprawdę osoba, która nie posiada magicznej umiejętności w stylu obsłużenie pralki, albo gotowania (w dobie poradników w internecie i wag kuchennych gdzie wszystko można do grama wyliczyć, a na opakowaniach są napisane instrukcje krok po kroku), kupowania w takiej ilości aby nic się nie popsuło, albo aby nic nie brakowało w mieszkaniu (jak ktoś jest uparty to może sobie zapisywać w arkuszu/na kartce czego brakuje i nigdy niczego nie zapomni, a później schemat i tak się utrwali) to jest w jakimś stopniu upośledzona i jej wyprowadzka w wieku 19 lat nawet nie pomoże.

Tak naprawdę ta samodzielność sprowadza się do kwestii chęci (nie wymaga to jakiś specjalnych zasobów intelektualnych w dobie ułatwionej organizacji w naszych czasach) i wątpię by osoba, która skończyła ciężkie studia i pracowała podczas studiów ale wolała mieszkać z rodzicami ze względów logistycznych nie potrafiła przeskoczyć tak skomplikowanych wyzwań w życiu jakimi są kupowanie, sprzątanie, pranie, prasowanie i generalne ogarnianie życia.

[kahoko hino]

Napisane przez Zagubiony24

Prawda jest taka, że jeśli ktoś mieszka w tym samym mieście, gdzie znajduje się dobra uczelnia i chce studiować dobry, ciężki kierunek dziennie w stylu medycyna/fizyka, a nie studia w stylu pszczelarstwo, specjalność bzykanie to nie ma sensu wydawać pieniędzy rodziców i wydawania pieniędzy zdobytych w pracy o marnych zarobkach (bo ciężko bez wykształcenia, mając dodatkowo ciężkie dzienne studia pogodzić jeszcze dobrą pracę) w imię wyimaginowanej samodzielności i zyskania w oczach księżniczek ( jeśli ktoś skreśla człowieka na podstawie tego, że nie wyprowadził się podczas studiów od rodziców to dla mnie jest to księżniczkowatość - jak dla mnie ludzie i przypadki są na tyle różne, że ciężko określić jedyny słuszny schemat).

Naprawdę osoba, która nie posiada magicznej umiejętności w stylu obsłużenie pralki, albo gotowania (w dobie poradników w internecie i wag kuchennych gdzie wszystko można do grama wyliczyć, a na opakowaniach są napisane instrukcje krok po kroku), kupowania w takiej ilości aby nic się nie popsuło, albo aby nic nie brakowało w mieszkaniu (jak ktoś jest uparty to może sobie zapisywać w arkuszu/na kartce czego brakuje i nigdy niczego nie zapomni, a później schemat i tak się utrwali) to jest w jakimś stopniu upośledzona i jej wyprowadzka w wieku 19 lat nawet nie pomoże.

Tak naprawdę ta samodzielność sprowadza się do kwestii chęci (nie wymaga to jakiś specjalnych zasobów intelektualnych w dobie ułatwionej organizacji w naszych czasach) i wątpię by osoba, która skończyła ciężkie studia i pracowała podczas studiów ale wolała mieszkać z rodzicami ze względów logistycznych nie potrafiła przeskoczyć tak skomplikowanych wyzwań w życiu jakimi są kupowanie, sprzątanie, pranie, prasowanie i generalne ogarnianie życia.

to nie o to chodzi, czy ktoś podoła włączeniu pralki (choć i to nie jest tak oczywiste, jak myślisz). tu chodzi o to, że w życiu dorosłego człowieka chodzisz do pracy, często też kształcisz się z tego, co jest Twoim zawodem, by być na bieżąco, a po powrocie do domu ogarniasz - pranie, gotowanie, sprzątanie. mieszkając z rodzicami, te rzeczy 'dzieją się same', i potem są wątki o mężach, którzy w domu nic nie robią, niby tacy wydedukowani, tacy inteligentni, a tego prania nie wstawią, bo nigdy tego nie robili. nie mają w zwyczaju kontrolować, czy ubrania są wyprane, pilnować, żeby minimum raz w tygodniu łazienka była porządnie umyta, czy że zakupy trzeba zrobić przed weekendem, bo wtedy połowa sklepów będzie zamknięta. i tak, teoretycznie inteligentna osoba uczy się tego w 2-3 miesiące. teoretycznie. niestety praktyka wizażu pokazuje, że większość tych facetów przesiada się ze służącej-mamusi na służącą-żonkę.

[Troll Podwodny]

Ja zaś w tym wątku wciąż widzę fetysz słowa "samodzielny" i ignorowanie słowa "rozsądny".
Jaki jest sens wyprowadzać się z domu dla samej wyprowadzki? Ja mam takie zdanie, że o ile nie następuje sytuacja specjalna to człowiek powinien mieszkać z rodzicami tak długo, aż będzie w stanie kupić sobie własny dom.
Tak jak pisałem - wyprowadzka tuż po studiach do wynajmowanego mieszkania z reguły oznacza, że 10 lat później nadal się wynajmuje, bo jakim cudem odłożyć na zakup swojego?
Jeżeli ktoś nie ma żony/partnerki albo nie zarabia naprawdę sporych pieniędzy rzędu 5000 na rękę (ceny wrocławskie) to wyprowadzka z domu do wynajmowanego mieszkania jest błędem. Po prostu taki ktoś nigdy nie odłoży tyle, by zamieszkać na swoim.
Pisałem tu już o moim znajomku. Było kilku takich, którzy wynajmowali kawalerki i śmiali się, że maminsynek, bo ma 30 i mieszka u rodziców. Tylko teraz oni nadal siedzą w cudzych kawalerkach a maminsynek ma swoje własne 3 pokoje.

[Kucias]

Napisane przez Troll Podwodny

Ja zaś w tym wątku wciąż widzę fetysz słowa "samodzielny" i ignorowanie słowa "rozsądny".
Jaki jest sens wyprowadzać się z domu dla samej wyprowadzki? Ja mam takie zdanie, że o ile nie następuje sytuacja specjalna to człowiek powinien mieszkać z rodzicami tak długo, aż będzie w stanie kupić sobie własny dom.
Tak jak pisałem - wyprowadzka tuż po studiach do wynajmowanego mieszkania z reguły oznacza, że 10 lat później nadal się wynajmuje, bo jakim cudem odłożyć na zakup swojego?
Jeżeli ktoś nie ma żony/partnerki albo nie zarabia naprawdę sporych pieniędzy rzędu 5000 na rękę (ceny wrocławskie) to wyprowadzka z domu do wynajmowanego mieszkania jest błędem. Po prostu taki ktoś nigdy nie odłoży tyle, by zamieszkać na swoim.
Pisałem tu już o moim znajomku. Było kilku takich, którzy wynajmowali kawalerki i śmiali się, że maminsynek, bo ma 30 i mieszka u rodziców. Tylko teraz oni nadal siedzą w cudzych kawalerkach a maminsynek ma swoje własne 3 pokoje.

Marzę o dniu, w którym ludzie zaczną pisać posty na forum z nutą rozsądku.

Tak, tak, mamy pojęcie, że zdarza się, iż 19 latkowie studiują akurat wymarzony kierunek, na wymarzonym uniwersytecie, w swoim mieście (no taki zbieg okoliczności zdarza się rzadziej niż pozostałe, ale macie fetysz powtarzania tego w kółko do porzygu, więc warto wspomnieć). To oczywiste, że zdarzają się różne sytuacje, to cholernie oczywiste.
Blebleble.

Wynajem to zwyczajna rzecz. No w Polsce przewodzą fantazje kupowania jak najszybciej domków, choćby miało się mieszkać z rodzicami do 30 i biedować, z tego, dziesięć lat, ale nie zmienia to faktu, że na świecie miliony wynajmują. Wiecie, taka forma mieszkania, dość powszechna.

Tutaj zauważamy ubytki w rozsądku. Nie branie pod uwagę co znajduję się w płatnościach za wynajem, na ten przykład. W opowieściach ludzi żelaznej logiki wynajem sprowadza się do wyparowania pieniędzy. Inteligentne osoby, lub chociażby takie, które miały coś wspólnego z wynajmem, wiedzą jak daleki od rzeczywistości jest wasz obraz.
Zużycie i inne koszty, te sprawy.

Dziewczyny mieszkają same i pragną facetów na tym samym etapie życia co one. Nie przyrównasz mieszkania z rodzicami do mieszkania samemu. Inny styl życia. Ktoś taki jest dla nich nieatrakcyjny i się temu nie dziwię.
Poza wyjątkami, większość sensownych ludzi, w pewnym wieku (okołostudyjnym), czuje potrzebę niezależności conajmniej mieszkaniowej, w miarę możliwości i pieniężnej (choćby po części). Potrzeba niezagluszana przez ciułanie na szybko wkładu na kredyt, na który nie stać.
(no sensowni ludzie wiedzą też , jak wyżej, że wynajem to nie jest zło wcielone)

W tym wypadku to kupione mieszkanie nie robi jakiegoś wielkiego wrażenia.

[michal100]

Za granicą wynajem jest dużo bardziej rozpowszechniony niż u Nas i jakoś tam nie narzekają,że nabijają komuś kasę.
Teraz rynek pracy wymaga elastyczności więc po co pchać się w kredyt mieszkaniowy. Dzisiaj pracuję w Warszawie a za miesiąc mogę się przenieść do Krakowa i co wtedy z tym mieszkaniem zrobię?
Wynajmując nie uzależniam się od danego miejsca i spokojnie mogę krążyć za pracą w RP lub poza nią.

[Djuno]

Napisane przez Troll Podwodny

Ja zaś w tym wątku wciąż widzę fetysz słowa "samodzielny" i ignorowanie słowa "rozsądny".
Jaki jest sens wyprowadzać się z domu dla samej wyprowadzki? Ja mam takie zdanie, że o ile nie następuje sytuacja specjalna to człowiek powinien mieszkać z rodzicami tak długo, aż będzie w stanie kupić sobie własny dom.

A rodzice muszą być zadowoleni z tego rozwiązania, bo najważniejsze, że dziecko rozsądne.

[szugarbejb]

W sumie bardzo fajnie, że rozmawiacie o jasnej stronie życia, kiedy wyprowadzke lub zostanie w domu sprowadza się do chciejstwa lub wygodnictwa.
Czekam na jakiegoś posta o tym, że dorosły facet/kobieta musi zostać w domu, bo się rodzicami OPIEKUJE (trudne słowo ).Z powodu choroby, małych zarobków rodziców itp.

Za każdymi drzwiami jest historia.

[elvegirl]

Napisane przez szugarbejb

Czekam na jakiegoś posta o tym, że dorosły facet/kobieta musi zostać w domu, bo się rodzicami OPIEKUJE (trudne słowo ).Z powodu choroby, małych zarobków rodziców itp.

Zdaje się już na pierwszej stronie wątku uznano, że ten temat poruszany nie będzie, z małą adnotacją, że to też nie za dobrze świadczy o ewentualnym kandydacie na życiowego partnera.

---------- Dopisano o 08:26 ---------- Poprzedni post napisano o 08:25 ----------

Napisane przez lexie

Wszyscy jakby ochoczo zakładają, że rodzice są przeszczęśliwi mieszkając ze swoimi dorosłymi dziećmi.

Myślisz, że nie ma rodziców, ceniących sobie obecność dzieci pod tym samym dachem?

[Lexie]

Napisane przez Troll Podwodny

Ja zaś w tym wątku wciąż widzę fetysz słowa "samodzielny" i ignorowanie słowa "rozsądny".
Jaki jest sens wyprowadzać się z domu dla samej wyprowadzki? Ja mam takie zdanie, że o ile nie następuje sytuacja specjalna to człowiek powinien mieszkać z rodzicami tak długo, aż będzie w stanie kupić sobie własny dom.

Hm, a tak szacunkowo, to jak oceniasz czas, jaki to mu zajmie?
Mam tylko nadzieję, że nie masz na myśli zbudowania DOMU, najlepiej "docelowego", więc sporego, i na dodatek bez kredytu

Jest to sensowna opcja JEŚLI czas potrzebny na to kupienie czegoś swojego jest w miarę niedługi. Bo jeśli rozciąga się to na dłuuugie lata po skończeniu studiów, to opcja beznadziejna.
Mam 29 lat i gdybym miała czekać aż uskładam/uskładamy z TŻtem na własny dom, to tylko i wyłącznie zmarnowałabym młodość na kiszenie się z rodzicami, po to, by się wyprowadzić koło 40-stki pewnie
Ta wizja nie jest szczególnie kusząca.

Napisane przez szugarbejb

W sumie bardzo fajnie, że rozmawiacie o jasnej stronie życia, kiedy wyprowadzke lub zostanie w domu sprowadza się do chciejstwa lub wygodnictwa.
Czekam na jakiegoś posta o tym, że dorosły facet/kobieta musi zostać w domu, bo się rodzicami OPIEKUJE (trudne słowo ).Z powodu choroby, małych zarobków rodziców itp.

Za każdymi drzwiami jest historia.

No, bo to jest zupełnie inna sytuacja.
Nie wiem co by zmienił post o tym, że ktoś MUSI (nie chce, nie uważa, że tak lepiej, tylko musi) zostać w domu, bo np. chory rodzic?

---------- Dopisano o 09:15 ---------- Poprzedni post napisano o 09:13 ----------

Napisane przez elvegirl

Myślisz, że nie ma rodziców, ceniących sobie obecność dzieci pod tym samym dachem?

Och, jestem pewna, że są.
Ale jestem też pewna, że nie wszyscy I wielu w skrytości ducha wolałoby samemu pomieszkać, ale też nie wywalą dziecka z domu, więc będą czekać aż się usamodzielni.

[elvegirl]

Napisane przez lexie

Och, jestem pewna, że są.
Ale jestem też pewna, że nie wszyscy I wielu w skrytości ducha wolałoby samemu pomieszkać, ale też nie wywalą dziecka z domu, więc będą czekać aż się usamodzielni.

To na pewno.



Tak się zastanawiam tylko, czy naprawdę to ułatwianie sobie życia przez mieszkanie z rodzicami jest faktycznie tak bardzo godne potępienia. Przyznam że mnie temat bezpośrednio dotyczy, dlatego czytam wątek z dużym zainteresowaniem.

[Lexie]

Napisane przez elvegirl

To na pewno.



Tak się zastanawiam tylko, czy naprawdę to ułatwianie sobie życia przez mieszkanie z rodzicami jest faktycznie tak bardzo godne potępienia. Przyznam że mnie temat bezpośrednio dotyczy, dlatego czytam wątek z dużym zainteresowaniem.

To jak z prawie wszystkim: TO ZALEŻY

[szugarbejb]

Napisane przez elvegirl

Zdaje się już na pierwszej stronie wątku uznano, że ten temat poruszany nie będzie, z małą adnotacją, że to też nie za dobrze świadczy o ewentualnym kandydacie na życiowego partnera

Nie za dobrze świadczy? ! Poważnie? ! Dlaczego?
Rozumiem, że taka osoba może mieć problem ze znalezieniem sobie kogoś, ja sama nie zwiazalabym się z facetem obciazonym takim obowiązkiem, ale czemu miałoby to o nim źle świadczyć?

Mnie temat też bezpośrednio dotyczy, tak mieszkania z rodzicami, jak opieka nad samotnymi i schorowanymi rodzicami. I w sumie jak rozumiem , że maminsynek to niezbyt ciekawa opcja na partnerstwo, tak historii jest tyle ilu ludzi. A już w kraju gdzie m2 mieszkania kosztuje spokojnie 3 średnie pensje, brak jest jakiekolwiek opieki nad starszymi itp. dyskusja kiedy się wyprowadzić traci trochę sens.

[elvegirl]

Napisane przez szugarbejb

Nie za dobrze świadczy? ! Poważnie? ! Dlaczego?
Rozumiem, że taka osoba może mieć problem ze znalezieniem sobie kogoś, ja sama nie zwiazalabym się z facetem obciazonym takim obowiązkiem, ale czemu miałoby to o nim źle świadczyć?

Właśnie źle w kontekście budowania z takim człowiekiem relacji. Nie da się ukryć, że człowiek z takim obciążeniem to dla niektórych kwestia nie do przejścia.

[Farisss]

Zastanawia mnie jedno...

Wszyscy tak pięknie piszą, że jak się chłop (dobra, dziewczyny też), powyprowadzają na studiach na wynajem/akademik/gdziebądź, to się usamodzielnią, bo nauczą się robić zakupy, prać, cokolwiek. A jak życie pokazuje, bo przeżyłam i akademik i wynajem mieszkań, to... przecież i tutaj przynajmniej z połowa ludzi ma syf w pokoju, zagotować to może umie wodę na zupkę chińską, a i słoiki to nie tylko w Warszawie można spotkać. Znam ludzi, którzy ciuchy wozili po 200km do rodzinnego domu, żeby wyprać - chociaż pralka była dostępna w akademiku. Gloryfikacja takich rzeczy, bo ktoś się wyprowadził z domu i na pewno potrafi to zrobić jest grubą przesadą. Tak samo jak to, że jak ktoś się nie wyprowadził to nic nie umie zrobić.

[elvegirl]

Takie wątki zawsze będą ostro generalizujące, tego nie przeskoczymy.

[szugarbejb]

Bo generalnie tytuł nie powinien brzmieć kiedy wyprowadzka z domu tylko kiedy i jak usamodzielnienie się. Bo to dwie odrębne sprawy. I spokojnie można być samodzielnym mieszkając z rodzicami, ze wspolokatorami czy tam z kimś tam.

[Lexie]

Mnie się wydaje, że to chodzi bardziej o kwestie podejścia do życia i osobistych priorytetów, które się przekładają na mieszkanie w jakiś sposób. Jak dziewczyna sama ma wizję raczej mieszkania z rodzicami, domu wielopokoleniowego itp, to raczej będzie się rozglądać za facetem z podobnym podejściem, a niekoniecznie za takim, który się wyprowadził z domu jak najszybciej i w życiu by nie chciał mieszkać z rodzicami.
A jak ona się wyprowadziła szybko, jest samodzielna finansowo, przywykła do osobnego lokum - to mało ją kręci facet mieszkający u rodziców, bo trudniej o intymność, bo ją krępuje obecność kogoś w domu i tak dalej.
A jak jeszcze ta dziewczyna się napatrzy na mało ogarniętych życiowo znajomych facetów, którym mama gotuje i pierze, albo poczytają na forum o takich przypadkach, to tylko dodatkowo ją zniechęci, bo rośnie ryzyko, że gość może być taki właśnie, mało ogarnięty.

Ja wiem, że tak być nie musi, ale widziałam na tyle dużo takich przypadków, że na pewno bym się uważnie przyglądała jak ten facet się zachowuje w domu.