Pozytywny wątek :)

[Apsik]

Postanowiłam założyć pozytywny wątek, na który zapraszam wszystkie obecne i przyszłe mamy (takie jak MonikaPogrzeba i jej podobne).
Chciałabym, aby był to wątek uspokajajacy, dający siłę i odpowiedzi na pytania osób, które dopiero mamami zostaną. Czytając niektóre wypowiedzi zamieszczone na tym forum często zrażałam się do roli mamy, bałam się porodu (czegoś co jest totalnie naturalne), i tego co będzie później...
Chciałam ten wątek zadedykować właśnie Monice, bo jest jedną z kilku zaledwie osób, która pozwoliła mi pozbyć się wszystkich obaw i odpowiedziała na większosć moich pytań i wątpliwosci.
Wiem, że do porad "Mama z klasą" dołączają co jakiś czas nowe osoby, chciałabym, aby to był wątek, który pozwoli im spojrzeć na sprawę rodzenia w bardzo obiektywny a jednocześnie wspierający sposób.

Moniko, dziekuję jeszcze raz. Dzięki Tobie nie mogę się już tego rodzenia doczekać, nawet dam się pokroić w zdłóż i wszerz, żeby tylko doświadczyc już tego szczęscia trzymania w swoich ramionach mojego brzdąca

[emzetka]

Napisane przez Apsik

nie mogę się już tego rodzenia doczekać, nawet dam się pokroić w zdłóż i wszerz, żeby tylko doświadczyc już tego szczęscia trzymania w swoich ramionach mojego brzdąca

poród to niesamowite przeżycie - jak najbardziej pozytywne - chociaż bywa różnie - poród należy traktować pozytywnie - bo całe doświadczenie porodu to właśnie szczęście, które potem przytula się do swojej mamusi (i które teraz nie pozwala napisać nic więcej - bo "wzywa" bardzo głośno...)

[201608040942]

O kurcze, ale mnie zaszczyt kopnal hihihi. Ale to bardzo milo, poczulam sie wyjatkowo.
Ja juz sie tyle o porodzie napisalam w innych watkach, ze w tym to sobie chyba daruje. Kochany Apsiku, Ty wiesz co i jak, bo sama napisalas, ze czytalas to co pisalam. No, chyba , ze zawita tu ktos pesymistyczny i mnie zdenerwuje, to znow wdam sie w szczeguly i bede sie rozpisywac hihihihi.
A co bedzie po porodzie, bo o tym nigdy jeszcze nie pisalam tu na forum. Ja spodziewalam sie , ze bede ryczec ze szczescia jak mi malenstwo na piersi poloza i co? Nic! Moze to was zdziwi, ale nie mialam zadnych uczuc. Wrecz bylam zdziwiona. Moje mysli :"o dziecko, co to za dziecko i tak drze sie w nieboglosy" Do tego rozejrzalam sie po sali. Oprocz mnie, meza , poloznej i lekarki nie bylo juz nikogo, wiec nikt mi tego dziecka nie podrzucil hihihi. Brzuch znikl w tajemniczy sposob i dotarlo do mnie, ze to moje dziecko. Wtedy zaczelam sie obawiac - co dalej? Kiedy go karmic, skad bede wiedziec, ze trzeba mi pieluczke przebrac, badz dlaczego pacze skoro ma sucho i jest nie glodny ten moj synek. panika mnie ogarnela. Niby wiedzialam wszystko o dzieciach, a jak przyszlo co do czego to pustka w glowie. Nawet mialam takie mysli:"o co go urodzilam, przeciez ja tak naprawde nic o dzieciach nie wiem" Dopiero po trzech dniach zaczyly budzic sie uczucia, ze depresji po porodowej nie mam to bylam pewna, chodz nie ukrywam , ze zastanawialam sie czy aby napewno jest ze mna wszystko ok. Czytalam duzo na ten temat i w TV widzialam reportaz. To mnie uspokoilo, ze to co sie ze mna dzieje, to normalne. Milosc przyjdzie, niektory kobiety tak maja po porodzie, ze dziecko jest obojetne dla nich, po paru dniach sytuacja sie zmienia. To jest strach przed czyms nowym, to minie. I co? I minelo. Rozmawialam z mezem o swoich obawach, jak jeszcze bylam w szpitalu. On, jak to moj maz, nie kazal sie przejmowac, powiedzial, ze przeciez czytalam fachowo literature i wiem ze tak sie moze dziac, ze to normalne, ze nie jestem sama, ze to mi przejdzie, ze jest jeszcze on, ze damy sobie rade itp. po trzech dniach juz go nie chcialam oddac, juz nie myslalam: " po co ja to dziecko urodzilam". Juz mysli byly inne. nawet pielegniarka z nocnej stacji(byly tam dwie bardzo je lubilam), powiedziala, ze te moje uczucia, a raczej brak uczuc to normalna sprawa, to minie. I minelo, potem sie z nimi smialam, a one pochwalily, ze dobrze, ze o takich rzeczach czytalam i bylam tego swiadoma, bo to pomoglo mi latwiej przetrwac te pierwsze dni po porodzie, gdzie czulam sie niepewnie w roli matki(wkoncu jeszcze nie znalam mojego brzdaca, nie wiedzialam czemu placze itp).
Pewnie pytacie sie czemu to pisze? zebys moja kochany Apsiku nie martwila sie nie potrzebnie, jesli i Ty cos takiego poczujesz, ze Twoje wyczekane dziecko wlasciwie jest Ci nie potrzebne. Niektore kobiety tryskaja radoscia od samego poczatku,inne potrzebuja troche czasu na oswojenie sie z czyms nowym. Te sprzeczne uczucia, jakie moga Toba targac, ale nie musza, sa naturalne i to minie.
NO I JA ZNOW POZYTYWNIE HIHIHI; ALE PISZE BEZ OWIJANIA W BAWELNE; TAK BYLO I SIE TEGO NIE WSTYDZE; BO TO JEST NORMALNA RZECZ POD SLONCEM:

Trzymcie sie kochaniutkie, powodzenia.

[sylwi_2005]

Dobrze że mamy możliwość dzielenia sie ze swoimi wątpliwościami z kobietami które przezyły to co przed nami. Moniu dziekuje za ten wpis bo dzieki temu nie bede panikowac jeśli mi przydarzy się cos takiego.

[martaaaa]

[sylwi_2005]

Marciu trzymam za Ciebie mocno kciuki

[Apsik]

Martusiu, życzę Ci jak najszczęśliwszego rozwiązania Mam nadzieję, że jak już będzie po wszystkim to odwiedzisz ten wątek i opowiesz nam jak to przeżyłaś. Bo myślę, że z takim nastawieniem to wszystko pójdzie jak z płatka. Ja też widzę jak moje obawy i strach zmieniają się wraz z upływającym czasem. Często przychodzi do mnie nawet taka myśl, że nieźle się wkopałam i poprostu muszę urodzić, nie ma wyjścia, bo tak na prawdę to nie ma. Ale już się tego nie boję, teraz już się niecierpliwię

[bellissa]

Napisane przez Apsik

Postanowiłam założyć pozytywny wątek, na który zapraszam wszystkie obecne i przyszłe mamy (takie jak MonikaPogrzeba i jej podobne).
Chciałabym, aby był to wątek uspokajajacy, dający siłę i odpowiedzi na pytania osób, które dopiero mamami zostaną. Czytając niektóre wypowiedzi zamieszczone na tym forum często zrażałam się do roli mamy, bałam się porodu (czegoś co jest totalnie naturalne), i tego co będzie później...
Chciałam ten wątek zadedykować właśnie Monice, bo jest jedną z kilku zaledwie osób, która pozwoliła mi pozbyć się wszystkich obaw i odpowiedziała na większosć moich pytań i wątpliwosci.
Wiem, że do porad "Mama z klasą" dołączają co jakiś czas nowe osoby, chciałabym, aby to był wątek, który pozwoli im spojrzeć na sprawę rodzenia w bardzo obiektywny a jednocześnie wspierający sposób.

Moniko, dziekuję jeszcze raz. Dzięki Tobie nie mogę się już tego rodzenia doczekać, nawet dam się pokroić w zdłóż i wszerz, żeby tylko doświadczyc już tego szczęscia trzymania w swoich ramionach mojego brzdąca

Dołączam się do tego wszystkiego co napisała Apsik Myślę, że bardzo przyda się tu taki pozytywny wątek, zresztą coraz więcej takich wątków na "Mama z klasą" Ucałowania dla wszystkich które myślą pozytywnie!!! (szczególnie dla Moni)

[Apsik]

A Monice znów dziękuję. To co opisałaś jakoś pominęłam w swoim "psychicznym przygotowywaniu się" do bycia mamą i przejścia porodu. Fakt, samo to, że nosimy brzdąca pod swoim serduchem, nie daje nam możliwości poznania go. Mimo wszystko, jest to istotka z którą musimy się poznać, czasem dopiero pokochać. Jakoś o tym zupełnie nie pomyślałam... Ale skoro piszesz, że tak czy inaczej te uczucia matczyne pojawiają się to mnie uspokaja. W końcu to moja wytęskniona pociecha, na której przyjście czekam już ósmy miesiąc...
Musi być dobrze, w końcu jest jeszcze ON, na pewno damy radę

[martaaaa]

Oczywiscie,wszystko opisze

[Alien]

Martaaaa

Trzymaj się i pomyśl, że już teraz w każdej chwili pojawic się może twoje maleństwo, które będziesz mogła przytulic już niedługo

Trzymamy za was w kciuki

[Rzabba]

Martaaaa jeśli to Cię pocieszy, to jestem już ponad 3 tygodnie po porodzie i zgaga jeszcze mnie męczy czasem troszeczkę

[Nel70]

Marta trzymam za Was kciuki! I koniecznie się pochwal!