Nasze Codzienne Jadłospisy - posty chorobowe [wątek zbiorczy], cz. III

[Ervisha]

Te do krojenia podobno dobre ale słone :P

[Ginarella]

Ja w sumie nie lubię pasztetów także chyba odpuszczę

[Ervisha]

Ja tam na kanapkę lubię zjeść - głównie jem te domowe Ale ostatnio żywię się kaszami

[Iwoka]

Napisane przez Ervisha

Ja tam na kanapkę lubię zjeść - głównie jem te domowe Ale ostatnio żywię się kaszami

Zawsze można zrobić pasztet z kaszy Muszę w końcu kiedyś wypróbować

[Ervisha]

Napisane przez Iwoka

Zawsze można zrobić pasztet z kaszy Muszę w końcu kiedyś wypróbować

Ja robię z soczewicy i włoszczyzny

[moniq909]

jak długo takie pasztety domowe można przechowywać w lodówce?

[Ervisha]

Napisane przez moniq909

jak długo takie pasztety domowe można przechowywać w lodówce?

po otworzeniu? 2-3 dni

[moniq909]

tzn. domowe w sensie jak robisz ty sama z soczewicy i wloszczyzny to ile on jest dobry? wiem ze mozna by było go na mniejsze kawałki i pomrozić, ale nie jestem pewna ile taki kawałek może stać w lodówce bez mrozenia

[Ervisha]

Napisane przez moniq909

tzn. domowe w sensie jak robisz ty sama z soczewicy i wloszczyzny to ile on jest dobry? wiem ze mozna by było go na mniejsze kawałki i pomrozić, ale nie jestem pewna ile taki kawałek może stać w lodówce bez mrozenia

Ja zawsze piekę więcej, kroje na kawałki i mrożę a jeśli nie i zostawiam to i tak znika po jakiś 2 dniach bo zjadam do obiadu lub drugiego śniadania A jeśli chodzi o przechowywanie to zalezy od lodówki - kiedyś po 2 dniach był zepsuty ale od kiedy lodówka została nabita specjalnym gazem (chyba freon) to wytrzymuje dłużej Ja pasztet zawsze trzymam na ostatniej półce gdzie jest najchłodniej

[kocurek90210]

Czy w momencie jak zwiększałyście ilość jedzenia, w miarę wprowadzania nowych rzeczy do diety czułyście hm.. ciężko mi to określić, jakby apatie, zdezorientowanie, zatracenie, nie do końca jakbyście były w stanie kontrolować tego co się dzieje. Ostatnio na prawdę się staram, może i moja dieta bardziej przypomina U niż P, ale z całych sił robię co mogę. Tylko, że momentami jest tak, że jak zjem więcej dopada mnie skrajne zmęczenie - najchętniej bym wtedy położyła się do łóżka i spała. Wcześniej jak byłam na tej niekończącej się R nie miałam tak, nie chciało mi się spać w ciągu dnia i nie czułam takiego skrajnego wycieńczenia. Wiem, że moja waga nadal jest o wiele za niska, ale udało mi się przybrać ok. 2 kg i wiem, że zwiększyła mi się masa tłuszczowa - pewnie przez wprowadzenie cukrów - miodu, lodów, ciast domowych (ostatnio często imprezy rodzinne były). Zauważyłam też, że np. o na prawdę konkretnych posiłkach - w restauracji (porcje duże - dla rosłego faceta) które udaje mi się zjeść nawet w 3/4 ilości - co nawet przed tym jak zaczełam się odchudzać byłoby nie możliwe. To zaczynam właśnie odczuwać te zaburzenia (zatracenia itd). Zaczyna mnie to przerażać, chce jak najszybciej udać się do lekarza pierwszego kontaktu - ale zaczęłam praktykę i trudno mi to pogodzić. Dzisiaj segregując papier na praktyce poczułam takie wycieńczenie, że miałam ochote jechać do szpitala i poprosić o kroplówkę... A zjadłam śniadanie o 1/2 większe niż zawsze - nawet dojadałam plasterkami szynki - bo naszła mnie ochota... Czy ktoś miał podobne problemy?

[Ervisha]

Nie przypominam sobie takich objawów... może to spadki cukru? Poczekaj aż wypowie sie ktoś inny...

A co do dojadania - to nie ma w tym nic strasznego... ludzie z prawidłową waga rownież dojadają kiedy nie czują się najedzeni a Ty jak sama wspominałaś masz za niską wagę, więc tej energii - kalorii z jedzenia Ci brakuje. To dobrze, że słuchasz swojego organizmu i jesz - nie głodzisz się... Natomiast jeśli chodzi o wielkosć porcji to dla jednego porcja jest duża a dla innego w sam raz... inna kwestia to osoby chore na ED - nie wiem jak u Ciebie jest z postrzeganiem wielkości porcji i czy ten obraz nie jest jeszcze zaburzony ale ciesze się, że robisz postępy i idziesz do przodu

[Naka_Mika]

Napisane przez kocurek90210

Czy w momencie jak zwiększałyście ilość jedzenia, w miarę wprowadzania nowych rzeczy do diety czułyście hm.. ciężko mi to określić, jakby apatie, zdezorientowanie, zatracenie, nie do końca jakbyście były w stanie kontrolować tego co się dzieje. Ostatnio na prawdę się staram, może i moja dieta bardziej przypomina U niż P, ale z całych sił robię co mogę. Tylko, że momentami jest tak, że jak zjem więcej dopada mnie skrajne zmęczenie - najchętniej bym wtedy położyła się do łóżka i spała. Wcześniej jak byłam na tej niekończącej się R nie miałam tak, nie chciało mi się spać w ciągu dnia i nie czułam takiego skrajnego wycieńczenia. Wiem, że moja waga nadal jest o wiele za niska, ale udało mi się przybrać ok. 2 kg i wiem, że zwiększyła mi się masa tłuszczowa - pewnie przez wprowadzenie cukrów - miodu, lodów, ciast domowych (ostatnio często imprezy rodzinne były). Zauważyłam też, że np. o na prawdę konkretnych posiłkach - w restauracji (porcje duże - dla rosłego faceta) które udaje mi się zjeść nawet w 3/4 ilości - co nawet przed tym jak zaczełam się odchudzać byłoby nie możliwe. To zaczynam właśnie odczuwać te zaburzenia (zatracenia itd). Zaczyna mnie to przerażać, chce jak najszybciej udać się do lekarza pierwszego kontaktu - ale zaczęłam praktykę i trudno mi to pogodzić. Dzisiaj segregując papier na praktyce poczułam takie wycieńczenie, że miałam ochote jechać do szpitala i poprosić o kroplówkę... A zjadłam śniadanie o 1/2 większe niż zawsze - nawet dojadałam plasterkami szynki - bo naszła mnie ochota... Czy ktoś miał podobne problemy?

Miałam coś podobnego. Z początku bardzo często i zdarzało się, że po jedzeniu musiałam się kłaść do łóżka na jakąś godzinę, albo 2. Zdarzało się, że nawet zasypiałam..Miałam wrażenie, że jedzenie mnie po prostu tak wykańcza, bardziej niż intensywny wysiłek fizyczny. Chodziłam do lekarza, ale za kazdym razem byłam odsyłana z kwitkiem i poradą by o siebie dbać, brać jakieś witaminy i przede wszystkim JEŚĆ. Więc interpretowałam to sobie tak, że po kilkunastu latach chorowania i wyniszczania się nadszedł moment kulminacyjny i mój organizm "pękł". Wiesz, pewne skutki wychodzą na wierzch tak jakby z opóźnionym zapłonem. Podobnie zawsze u mnie było z wypadaniem włosów. Gdy chudłam były w dobrym stanie, a gdy trafiałam do szpitala i nabierałam wagi, nagle zaczynały lecieć garściami. Z tym może być podobnie. Ja po jakimś czasie odzyskałam siły, organizm zaczął się przyzwyczajać do normalnego jedzenia i to uczycie stopniowo zaczęło mijać. Tylko trzeba liczyć się z tym, że potrzeba na to czasu. Warto też na wszelki wypadek przyjrzeć się temu co jesz. Pewne składniki są szczególnie potrzebne gdy wychodzimy z choroby. Dla mnie zbawienny był potas, którego w diecie nie byłam w stanie dostarczac w takich ilościach, a potrzebowałam go dużo więcej niż przeciętny i zdrowy człowiek. Tak samo cukier..Tak wyklinany przez media, a mnie wręcz uratował życie.
Psychika również robi swoje. Jesli bardzo się tym martwisz i dużo tym myślisz to to uczucie się może tylko nasilać. Staraj się zachować spokój i myśleć, że to minie jeśli będziesz teraz tylko dbać o siebie odpowiednio.
Jakbyś miała jakieś pytania to możesz pisać na pv.
Pozdrawiam i trzymam mocno za Ciebie kciuki

[kocurek90210]

Dziękuję bardzo za odpowiedź. Uspokoiło mnie to trochę, bo już myślałam, że może to już moja psychika siada, nerwy czy depresja mnie dopada. A tak przynajmniej moge mieć nadzieję A nie powiem, boje się iść z tym do lekarza - bo istnieje ogromne prawdopodobieństwo, że wyśle mnie do szpitala, a do tego nie moge dopuścić - już i tak rodzina się o mnie martwi, zresztą nie tylko ona, mieszkam w małej wsi, gdzie wszyscy się znają niestety (nawet ksiądz nie potrafi zrozumieć jak mogłam się doprowadzić do takiego stanu) ... Jak słysze kolejny raz od babci, że serce ją boli nade mna (od lat choruje na nerwy, więc ją wiele rzeczy doprowadza do zmartwień), albo, że znowu ktoś ją na ulicy zaczepił... Głupio mi z tego powodu, źle się z tym czuję, ale nie mogę powiedzieć im wprost, że jestem chora - oni nie zrozumieją tego, myślą, że to wyłacznie moja wina . Oni nie są w stanie zrozumieć, że to nie coś co się samemu wybiera - a ja nie wiem kiedy się w tym wszystkim zatraciłam, ale na szczęście się obudziłam, szkoda, że dopiero nie dawno to zrozumiałam, ale żyje i chce żyć- dlatego nie tylko dla siebie chce się zmienić, ale też dla nich.
Dziękuję jeszcze raz za odpowiedź, trzymajcie za mnie kciuki.
I jeśli jakieś dziewczyny czytają jeszcze tego bloga - które boją się, że jak zaczną jeść wiecej to strasznie szybko utyją - nic bardziej mylnego. Też nie wierzyłam, że ciężej jest utyć niż schudnąć i odwlekałam to jak najdłużej. Teraz wiem, jakie to trudne... Momentami jak zjem więcej to jeszcze jestem w stanie spać z wagi.. Ale walcze, nie chce być dla nikogo powodem do zmartwień, a niestety każdy kto na mnie patrzy jest przerażny i nie rozumie jak można się do takiego stanu doprowadzić.

[Ervisha]

Napisane przez kocurek90210

Dziękuję bardzo za odpowiedź. Uspokoiło mnie to trochę, bo już myślałam, że może to już moja psychika siada, nerwy czy depresja mnie dopada. A tak przynajmniej moge mieć nadzieję A nie powiem, boje się iść z tym do lekarza - bo istnieje ogromne prawdopodobieństwo, że wyśle mnie do szpitala, a do tego nie moge dopuścić - już i tak rodzina się o mnie martwi, zresztą nie tylko ona, mieszkam w małej wsi, gdzie wszyscy się znają niestety (nawet ksiądz nie potrafi zrozumieć jak mogłam się doprowadzić do takiego stanu) ... Jak słysze kolejny raz od babci, że serce ją boli nade mna (od lat choruje na nerwy, więc ją wiele rzeczy doprowadza do zmartwień), albo, że znowu ktoś ją na ulicy zaczepił... Głupio mi z tego powodu, źle się z tym czuję, ale nie mogę powiedzieć im wprost, że jestem chora - oni nie zrozumieją tego, myślą, że to wyłacznie moja wina . Oni nie są w stanie zrozumieć, że to nie coś co się samemu wybiera - a ja nie wiem kiedy się w tym wszystkim zatraciłam, ale na szczęście się obudziłam, szkoda, że dopiero nie dawno to zrozumiałam, ale żyje i chce żyć- dlatego nie tylko dla siebie chce się zmienić, ale też dla nich.
Dziękuję jeszcze raz za odpowiedź, trzymajcie za mnie kciuki.
I jeśli jakieś dziewczyny czytają jeszcze tego bloga - które boją się, że jak zaczną jeść wiecej to strasznie szybko utyją - nic bardziej mylnego. Też nie wierzyłam, że ciężej jest utyć niż schudnąć i odwlekałam to jak najdłużej. Teraz wiem, jakie to trudne... Momentami jak zjem więcej to jeszcze jestem w stanie spać z wagi.. Ale walcze, nie chce być dla nikogo powodem do zmartwień, a niestety każdy kto na mnie patrzy jest przerażny i nie rozumie jak można się do takiego stanu doprowadzić.

Zazwyczaj nikt nie chcę chorować a ED to na prawde ciężka choroba, która potrafi zawładnąć człowiekiem - nie jest sie soba, to przemawia ona a nie człowiek... jest się całkiem inną osobą... nawet nie wiesz jak cieszę się, ze walczysz, że się nie poddajesz Nie trać wiary, bądź dzielna i nadal walcz.. pamiętaj, ze nie jesteś sama - wbrew temu co mówi rodzina i wbrew słowom, które czasem mogą zaboleć, Oni kochają Cię, modlą się, wierzą w Ciebie.... te wszystkie słowa to z bezradności, niemocy.... nie wiem czy jesteś wierząca ale jeśli tak to pamiętaj, że masz jeszcze Boga - uwierz.. modlitw, rozmowa z Bogiem na prawdę pomaga, dodaje otuchy, siły do walki A o tym księdzu nie myśl - ksiądz to nie Bóg... poza tym nie każdy jest taki i ma takie podejście - jest też wielu którzy rozumieją chorego zresztą tak jak pisałam ważniejsze jest to jakimi słowami Ty rozmawiasz z Bogiem, to ze Twoje słowa płyną z serca a nie jakiś tam ksiadz....Wierzę w Ciebie - wszyscy tutaj wierzymy

[kocurek90210]

Oni nie maja niczego złego na myśli, bardziej to kwestia tego, że się martwią, ale nie potrafią zrozumieć tego wszystkiego. Nie dziwi mnie to, bo sama tego nie potrafie zrozumieć jak do tego doszło. Jestem osobą wierzącą i teraz kiedy potrafię w końcu "normalniej" myśleć proszę Boga o pomoc. Trochę przeszkadza mi to, że jestem psałterzystką w kościele, co sprawia, że za w każdą praktycznie niedzielę, jestem wystawiona na widok publiczny - w obecnym stanie źle się z tym czuje, ale może to też mi daje takiego kopa. A ludzie wiadomo, obojętnie jakby nie było i tak znajdą sobie temat do rozmów. Zabawne jest to, że kiedyś słyszałam, że jestem okrąglejsza, czasami, że mogłabym np. zacząć ćwiczyć, teraz słyszę, że po co ja się odchudzałam, skoro wcześniej wcale nie byłam gruba i fajnie wyglądałam. Musze w końcu zacząć akceptować siebie i posłuchać tego co mówi mój chłopak - "przestań słuchać tego, co mówią inni, nie przejmuj się nimi".

[Ervisha]

Napisane przez kocurek90210

Oni nie maja niczego złego na myśli, bardziej to kwestia tego, że się martwią, ale nie potrafią zrozumieć tego wszystkiego. Nie dziwi mnie to, bo sama tego nie potrafie zrozumieć jak do tego doszło. Jestem osobą wierzącą i teraz kiedy potrafię w końcu "normalniej" myśleć proszę Boga o pomoc. Trochę przeszkadza mi to, że jestem psałterzystką w kościele, co sprawia, że za w każdą praktycznie niedzielę, jestem wystawiona na widok publiczny - w obecnym stanie źle się z tym czuje, ale może to też mi daje takiego kopa. A ludzie wiadomo, obojętnie jakby nie było i tak znajdą sobie temat do rozmów. Zabawne jest to, że kiedyś słyszałam, że jestem okrąglejsza, czasami, że mogłabym np. zacząć ćwiczyć, teraz słyszę, że po co ja się odchudzałam, skoro wcześniej wcale nie byłam gruba i fajnie wyglądałam. Musze w końcu zacząć akceptować siebie i posłuchać tego co mówi mój chłopak - "przestań słuchać tego, co mówią inni, nie przejmuj się nimi".

Przecież o tym pisałam - te słowa to z bezsilności A te ostanie słowa bardzo mądre Masz mądrego chłopaka Wierze w Ciebie i trzymam kciuki

[moniq909]

Napisane przez Ervisha

Przecież o tym pisałam - te słowa to z bezsilności A te ostanie słowa bardzo mądre Masz mądrego chłopaka Wierze w Ciebie i trzymam kciuki

wszystkie trzymamy.

[Iwoka]

Tak mnie dzisiaj naszło na kołaczyk z makiem, że jakbym go nie zjadła to bym chyba kogoś ukatrupiła Poszłam do cukierni, kupiłam i zjadłam, a co! Tak się zasłodziłam, że do końca roku mi wystarczy, ale co mam od tego momentu banana na twarzy to głowa mała

[Ervisha]

Napisane przez Iwoka

Tak mnie dzisiaj naszło na kołaczyk z makiem, że jakbym go nie zjadła to bym chyba kogoś ukatrupiła Poszłam do cukierni, kupiłam i zjadłam, a co! Tak się zasłodziłam, że do końca roku mi wystarczy, ale co mam od tego momentu banana na twarzy to głowa mała

Brawo A tego czy do końca roku czy wystarczy to nie wiesz Kto wie kiedy najdzie Cię ochota na taki kołaczyk z makiem albo serem

[nieodpowiednia123]

hej
ta, to dopiero początki z jedzeniem ..bardzo wręcz masakrycznie się boję
śn: 1 kromka chleba razowego, plaster pomidora, sałata i kapka masła i nektarynka
obiad: rosół na bazie wywarze warzywnym około 15 klusek penne i połowa marchewki
podwieczorek: jabłko (ponad 200g będzie)
kolacja: chlebek wasa dwa plastry pomidora sałata
mam nadzieje że ktoś tu zagląda i wyleje mi kubeł zimnej wody na głowę.

[Ervisha]

Umrzesz na tym.... masz siłę oddychać?

[nieodpowiednia123]

o dziwo jeszcze tak..
nie radzę sobie, mam niby wspierającą rodzinne, ale nikt mi nie pomaga. tzn bardzo sie martwia, mama kazda noc zalana łzami rodzeństwo..ale mam totalny luz z chorobą. Może do woli się rozwijać. nikt nie przypomina, nie pilnuje tylko się cieszą, że jest więcej niz zawsze. Nie wymagam tego od nich, wiem moje zycie. Ale jakby byli obok byłoby lepiej. Gdy przypominali nawet krzyczeli. Wiem, że wiele a w sumie główne kroki zależą ode mnie, ale nie wiem. Nie wiem od czego zacząć. Pogubiłam się

[Ervisha]

No właśnie "jeszcze" jutro mozesz się nie obudzić.. nie przeraża Cie to? Widzisz, że mama płacze a dalej sie zabijasz? Mozesz z tym żyć? Prosze przejrzyj ten watek - kilka stron do tyłu... tam pisałam o wszystkich zagrożeniach, Iwonka też...

Od czego zaczać? Od odpowiedzenia sobie na pytanie czy chcesz być zdrowa. Jeśli tak to czy jestes na tyle silna by zaczać jeść... nie to skieruj się do szpitala

[nieodpowiednia123]

czytałam..każdego dnia sobie obiecuję, że wstanę rano i pokaże że potrafie jak kiedyś. Że tata nie będzie musiał prze zemnie płakać na grobie własnej mamy..a potem strach, licznik w głowie, kalkulator kalorii i kończe na takim jedzeniu. I tak było dziś lepiej, nie pamiętam ostatnio kiedy odważyłam się na dwie chochle zupy i tyle klusek, wróć wgl klusek. Chce być zdrowa, jeszcze nie weszłam w pełnoletnie zycie, nie chce go zmarnować.

[Ervisha]

Napisane przez nieodpowiednia123

czytałam..każdego dnia sobie obiecuję, że wstanę rano i pokaże że potrafie jak kiedyś. Że tata nie będzie musiał prze zemnie płakać na grobie własnej mamy..a potem strach, licznik w głowie, kalkulator kalorii i kończe na takim jedzeniu. I tak było dziś lepiej, nie pamiętam ostatnio kiedy odważyłam się na dwie chochle zupy i tyle klusek, wróć wgl klusek. Chce być zdrowa, jeszcze nie weszłam w pełnoletnie zycie, nie chce go zmarnować.

Nie rozumiem dlaczego rodzice nie skierowali Cię do szpitala - przecież widza w jak kiepskim jesteś stanie zarówno psychicznym jak i fizycznym... Powinni Ciebie odzywić, podkarmić... powinnaś być pod opieką psychologa

[nieodpowiednia123]

Miałam już drugą wizytę u psychiatry. Właśnie po tej wizycie wgl zaczełam jeść chleb. Jeszcze niedawno żyłam tylko na warzywach, wstyd się przyznać. Moi rodzice mają jedną wadę, boją się martwią, ale z problemem nigdy nic nie robią. Każdy u mnie w domu radzi sobie na swoją ręke, mnie tego uczyli od małego, tzn pokazali. (zawsze byłam córeczką tatusia tak zwaną, potem poszłam na bok przy dorastaniu) Boję się o siebie bo widze co sie dzieje. Wstyd przyznać ale po tym marnym jadłospisie już milion myśli, że za duzo, przytyje, zmniejsz, nie wiem jak to zagłuszyć. A jedzenie? Może śmieszne, ale nie pamietam co już lubię, nie wiem od czego zacząć. Chce z tego wyjsć, zabic tego demona. Nie tylko dla rodziny ale głównie dla siebie. Chce mieć życie

[Ervisha]

W takim razie sama poproś psychologa o skierowanie do dobrego szpitala - niech ratują Ci życie bo tutaj nie ma czasu na zabawę w kotka i myszkę i stopniowe zwiększanie... trzeba jesć a nie udawać, że się je... mozesz nie dożyć jutra... każdego dnia organizm jest coraz bardziej wyniszczony

[nieodpowiednia123]

musi być szpital?

[Ervisha]

Napisane przez nieodpowiednia123

musi być szpital?

A radzisz sobie? jesteś w stanie zaczać jeść bo na razie to się głodzisz i doprowadzasz do śmierci

[Iwoka]

Napisane przez nieodpowiednia123

musi być szpital?

Dobra, pojadę po bandzie... Są dwie opcje bez szpitala:
1. przełamiesz się i zaczniesz podążać lepszą drogą
2. wybierzesz zakład pogrzebowy

Trzecia na razie nie przychodzi mi do głowy.