Pan młody odwołał slub- co robić???

[kaczuszka22]

Witam, zacznę od początku. Mojego lubego poznałam dość niedawno, układało nam się świetnie. Dogadywalismy się w każdej kwestii a gdy były niesnaski potrafiliśmy je rozwiązać podczas szczerej rozmowy. Po 4 miesiącach udanego związku postanowił ze wyjeżdża za granicę do pracy, fakt faktem bardzo smucila mnie ta decyzja lecz postanowiłam ze będę go we wszystkim wspierać bo jeżeli mamy być razem to będziemy. Ja tymczasem pracowałam tutaj i miałam umowę do października. Po nieprzedluzeniu umowy postanowiliśmy ze dojadę do niego, nie miałam tam pracy tylko siedziałam w domu. Nie chciałam tam pracować bo czułam się obco lecz on naciskał żebym gdzieś poszła. Byłam u niego od końca października, na początku grudnia okazało się ze jestem w ciąży. To było niespodziewane lecz mimo tego ze krótko się znaliśmy bo 7 miesięcy czułam że to ten i najwidoczniej tak musi być. Widać było po nim że bardzo się cieszy że będziemy mieli bobasa. Wróciliśmy w grudniu na święta, wszystkim powiedzieliśmy o nowinie i postanowiliśmy ze weźmiemy ślub. Byliśmy siebie pewni. Po świętach niestety trafiłam do szpitala bo zauważyłam ze mam plamienie, zostałam tam i dano mi leki na podtrzymanie. On cały czas był przy mnie i wspierał. Wyszłam ze szpitala lecz zostałam w kraju dla pewności że z ciążą wszystko dobrze. Po tygodniu znowu trafiłam do szpitala, tym razem miałam krawienie i jak się okazało ciąża nie rozwijała się. Miałam zabieg. On w tym czasie cały czas pisał i dzwonił że wszystko będzie dobrze, mimo tego co się stało i tak weźmiemy ślub bo chce być ze mną już do końca życia. Na początku nie chciałam tego ślubu, mówiłam mu żeby to nie było na siłę lecz on cały czas zapewniał że nie jest i chce być ze mną. Więc zaczęły się plany związane ze ślubem. Suknia już się szyla. Wrócił zza granicy bo miałam ponownie jechać z nim, niestety nasi rodzice trochę sprzeczali się w kwestii wesela lecz on mówił i zapewniał że to my jesteśmy najważniejsi i mimo tego ze się kłócą to nas nic nie rozdzieli. Rozwiezlismy zaproszenia najbliższym, czułam że bardzo się cieszy z tego powodu lecz gdy wyjezdzalismy już następnego dnia widziałam że coś jest nie tak. Był malomowny i nieswoj. Pytałam czy wszystko w porządku, zapewniał że tak. Byliśmy tam i po kilku dniach wypalił że on teraz nie chce ślubu ze gdyby nie dziecko to tak naprawdę nie byłoby to planowane. Zadzwonił do moich rodziców i powiedział ze ślubu nie będzie, że nie teraz. Później zaczął mi mówić żebyśmy wzięli za rok bo on nie jest na to gotowy mentalnie i duchowo. Ja wróciłam do Polski, przed wyjazdem płakał jak dziecko ze on chce ten ślub za rok, że jestem miłością jego życia. Ale jak ja mam mu teraz zaufać? Czy nie zrobi mi tego ponownie? I nie mam pojęcia skąd w nim nagle taka zmiana.. nie znaczyło dla niego to ze mogłam nosić jego dziecko?

Proszę, powiedzcie jak to Wy widzicie i co byście zrobiły.

[Arsonist]

Napisane przez kaczuszka22

Witam, zacznę od początku. Mojego lubego poznałam dość niedawno, układało nam się świetnie. Dogadywalismy się w każdej kwestii a gdy były niesnaski potrafiliśmy je rozwiązać podczas szczerej rozmowy. Po 4 miesiącach udanego związku postanowił ze wyjeżdża za granicę do pracy, fakt faktem bardzo smucila mnie ta decyzja lecz postanowiłam ze będę go we wszystkim wspierać bo jeżeli mamy być razem to będziemy. Ja tymczasem pracowałam tutaj i miałam umowę do października. Po nieprzedluzeniu umowy postanowiliśmy ze dojadę do niego, nie miałam tam pracy tylko siedziałam w domu. Nie chciałam tam pracować bo czułam się obco lecz on naciskał żebym gdzieś poszła. Byłam u niego od końca października, na początku grudnia okazało się ze jestem w ciąży. To było niespodziewane lecz mimo tego ze krótko się znaliśmy bo 7 miesięcy czułam że to ten i najwidoczniej tak musi być. Widać było po nim że bardzo się cieszy że będziemy mieli bobasa. Wróciliśmy w grudniu na święta, wszystkim powiedzieliśmy o nowinie i postanowiliśmy ze weźmiemy ślub. Byliśmy siebie pewni. Po świętach niestety trafiłam do szpitala bo zauważyłam ze mam plamienie, zostałam tam i dano mi leki na podtrzymanie. On cały czas był przy mnie i wspierał. Wyszłam ze szpitala lecz zostałam w kraju dla pewności że z ciążą wszystko dobrze. Po tygodniu znowu trafiłam do szpitala, tym razem miałam krawienie i jak się okazało ciąża nie rozwijała się. Miałam zabieg. On w tym czasie cały czas pisał i dzwonił że wszystko będzie dobrze, mimo tego co się stało i tak weźmiemy ślub bo chce być ze mną już do końca życia. Na początku nie chciałam tego ślubu, mówiłam mu żeby to nie było na siłę lecz on cały czas zapewniał że nie jest i chce być ze mną. Więc zaczęły się plany związane ze ślubem. Suknia już się szyla. Wrócił zza granicy bo miałam ponownie jechać z nim, niestety nasi rodzice trochę sprzeczali się w kwestii wesela lecz on mówił i zapewniał że to my jesteśmy najważniejsi i mimo tego ze się kłócą to nas nic nie rozdzieli. Rozwiezlismy zaproszenia najbliższym, czułam że bardzo się cieszy z tego powodu lecz gdy wyjezdzalismy już następnego dnia widziałam że coś jest nie tak. Był malomowny i nieswoj. Pytałam czy wszystko w porządku, zapewniał że tak. Byliśmy tam i po kilku dniach wypalił że on teraz nie chce ślubu ze gdyby nie dziecko to tak naprawdę nie byłoby to planowane. Zadzwonił do moich rodziców i powiedział ze ślubu nie będzie, że nie teraz. Później zaczął mi mówić żebyśmy wzięli za rok bo on nie jest na to gotowy mentalnie i duchowo. Ja wróciłam do Polski, przed wyjazdem płakał jak dziecko ze on chce ten ślub za rok, że jestem miłością jego życia. Ale jak ja mam mu teraz zaufać? Czy nie zrobi mi tego ponownie? I nie mam pojęcia skąd w nim nagle taka zmiana.. nie znaczyło dla niego to ze mogłam nosić jego dziecko?

Proszę, powiedzcie jak to Wy widzicie i co byście zrobiły.

Po pierwsze, współczuję z powodu straty ciąży.

Odnośnie do pogrubionego - nagła to była Wasza decyzja o ślubie. Bezpośrednio po Twoim wyjściu ze szpitala TŻ pewnie chciał Cię wspierać i nie chciał Cię dobijać. I w sumie nie dziwne, raczej byłoby "trochę" niedelikatne na jego miejscu odwoływać ślub w dzień po poronieniu. Poza tym pewnie sam był w szoku i przeżywał stratę dziecka. Potem sobie to wszystko przemyślał i w końcu wyrzucił z siebie, że od początku nie był gotowy na ślub. Jak sam powiedział, gdyby nie dziecko, nie planowalibyście tego.

Ogólnie to w Waszym życiu w bardzo krótkim czasie bardzo dużo się wydarzyło. Wygląda mi na to, że Twojego TŻ po prostu to wszystko przerosło. Według mnie teraz powinniście przede wszystkim dojść do siebie i szczerze pogadać (co umiecie robić, jak sama pisałaś) o tym, co dalej. Jak miałby wyglądać Wasz związek, czy przeprowadzisz się do niego na stałe, czy oboje wracacie do Polski? Jeżeli Ty pojedziesz, to on jak widać oczekuje, że też poszukasz pracy. Od siedzenia w domu nie przestaniesz czuć się obco. Mogłabyś zacząć szlifować język, potem rozejrzeć się za jakimiś kursami czy stażami na miejscu. Jak Wam się trochę sytuacja życiowa ustabilizuje, będziecie mieli jakąś wspólną wizję przyszłości, to wtedy będziecie mogli świadomie wrócić do tematu ślubu.

[911814027737b2fb37208075fbc353dc82d7d123_64640b1bca2a5]

Napisane przez Arsonist

Po pierwsze, współczuję z powodu straty ciąży.

Odnośnie do pogrubionego - nagła to była Wasza decyzja o ślubie. Bezpośrednio po Twoim wyjściu ze szpitala TŻ pewnie chciał Cię wspierać i nie chciał Cię dobijać. I w sumie nie dziwne, raczej byłoby "trochę" niedelikatne na jego miejscu odwoływać ślub w dzień po poronieniu. Poza tym pewnie sam był w szoku i przeżywał stratę dziecka. Potem sobie to wszystko przemyślał i w końcu wyrzucił z siebie, że od początku nie był gotowy na ślub. Jak sam powiedział, gdyby nie dziecko, nie planowalibyście tego.

Ogólnie to w Waszym życiu w bardzo krótkim czasie bardzo dużo się wydarzyło. Wygląda mi na to, że Twojego TŻ po prostu to wszystko przerosło. Według mnie teraz powinniście przede wszystkim dojść do siebie i szczerze pogadać (co umiecie robić, jak sama pisałaś) o tym, co dalej. Jak miałby wyglądać Wasz związek, czy przeprowadzisz się do niego na stałe, czy oboje wracacie do Polski? Jeżeli Ty pojedziesz, to on jak widać oczekuje, że też poszukasz pracy. Od siedzenia w domu nie przestaniesz czuć się obco. Mogłabyś zacząć szlifować język, potem rozejrzeć się za jakimiś kursami czy stażami na miejscu. Jak Wam się trochę sytuacja życiowa ustabilizuje, będziecie mieli jakąś wspólną wizję przyszłości, to wtedy będziecie mogli świadomie wrócić do tematu ślubu.

Zgadzam sie całkowicie. Dajcie sobie troszke czasu, bedzie dobrze. Dajcie sobie czas na to zeby rozwinąć ten związek, znacie sie ciagle krociutko. Wszystko jeszcze przed Wami

[skazana_na_bluesa]

nie dla każdego życie na wariackich papierach to bułka z masłem. jesteście ze sobą krótko, zamieszkaliście razem za granicą, zaliczyliście wpadkę, poronienie i w planach był ślub. niektórzy mają takie plany/doświadczenia rozciągnięte w czasie, nawet kilku lat. to, że po 7 miesiącach związku nie chce brać ślubu nie oznacza, że cię nie kocha i nie chce z tobą być. ba, ja bym powiedziała, że to bardzo zdroworozsądkowo i ciąża nie powinna być powodem brania ślubu.

[malgorzatak9]

Dokładnie dać sobie więcej czasu! Czas pokaże w którą stronę zmierza Wasz związek.Może sama za jakiś czas stwierdzisz że z tego nic nie będzie a może poukładacie sobie wszystko między sobą i bedzie ok.
Faceci nie są skomplikowani - przestraszył się tych wszystkich wydarzeń i pewnie go nawet przerosły.
Może chce na spokojnie podejść do Waszego Ślubu - bez pośpiechu i szumu związanego z wcześniejszymi wydarzeniami. Powodzenia dla Was !

[Bogusia_86]

To bardzo poważna decyzja i lepiej niczego nie robić na silę, pod presją.

[kasia6713]

szczerze?
Mi się coś w tym wszystkim nie podoba.

Najpierw deklaruje, że chce być do końca życia, że jest miłością jego życia, po czym mówi że teraz ślub nie, tylko za rok. Co to ma za znaczenie kiedy?

Sama jestem po ślubie pół roku, po znajomości 5 lat. Po tym czasie wiedzieliśmy, że chcemy spędzić ze sobą resztę życia, podjęliśmy decyzję, że bierzemy ślub i go wzięliśmy. Rzeczywiście nie spieszyło nam się i czekaliśmy rok żeby wszystko było tak jak my chcemy (sala, orkiestra i inne duperele). Ale gdybyśmy mieli możliwość albo raczej mieli możliwość ogarnięcia wszystkiego i wziąć ten ślub za 2 miesiące to po prostu byśmy go wzięli.

Jak na moje oko to on nie jest pewny swoich uczuć. "Weźmy ślub za rok, zobaczymy co się wydarzy".

Nie chcę wyjść na osobę, która nie rozumie sytuacji. Sama przeżyłam swój ślub i doskonale rozumiem, że na to trzeba być przygotowanym mentalnie i duchowo. Ale odwołując ślub i mówiąc jednocześnie, że kobieta jest miłością jego życia i chce spędzić z nią całe swoje życie? No nie, dla mnie jedno wyklucza się z drugim. Na takie deklaracje TRZEBA JUŻ BYĆ przygotowanym psychicznie.

Napisane przez Bogusia_86

To bardzo poważna decyzja i lepiej niczego nie robić na silę, pod presją.

dokładnie tak! Pan młody chce jeszcze raz przemyśleć, czy podejmuje dobrą decyzję.