Czemu nie chce się oświadczyć

[xXBlankaXx]

Napisane przez Valtamerii

Czyli to milosc moj Tz nie rozwijal sie razem z ex zona. On po gorach i schroniskach a ona brzydzi sie wysilku, on po morzach a ona wody nie lubi. Choc znam i takie pary i sa szczesliwe. Czyli szczescie to milosc

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Wiesz, ja nigdy nie przepadałam chodzić po górach, wycieczki szkolne to dla mnie katorga, ale poznałam mojego M. I najpierw zaczęliśmy jeździć w góry ale w celach turystycznych, zwiedzanie, chodzenie po bazarkach, widziałam,że go do tego ciągnie i raz poszliśmy w góry, trasa spokojna turystyczna potem drugi raz i polubiłam nadal nie pałam do tego miłością ale wyjeżdżamy kilka razy w roku, nie zdobywamy szczytów ale nawet już chodzimy po jasninach. I mogę powiedzieć,że lubię to, zaczynam łapać "bakcyla"
Znów mój mąż nie przepada za pływaniem, morze czy jeziora a nawet aqua park to nie jego spełnienie marzeń, ale też się przekonał i czerpie z tego radość i też jeździmy co jakiś czas. Trzeba znaleźć złoty środek, chodzenie po górach to nie tylko, skręcona kostka, wspinanie się czy pot spływający po czole.. a każdy kontakt z wodą to nie tylko pływanie tam i spowrotem i jak się to odkryje, można to polubić jak nie "pokochać"
Zawsze jest jakieś wyjście, tylko trzeba chcieć chociaż trochę poznać pasje swojego partnera.

Nie był w stanie polubić ciasta z rodzynkami to po prostu piekę połowę z a połowę bez.
Uważam,że zawsze jest jakieś wyjście i kompromis ale faktycznie to musi być "ta" osoba.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[megamag]

[1=3ebdb6c370169ce1a39c163 fc8d64643247d9f80;7551382 1]Oczywiście, że można wziąć wyłącznie ślub kościelny, byłam na kilku takich obecna.[/QUOTE]

Mogłaś być na kościelnym już po ślubie cywilnym (zawartym nawet lata wcześniej), to normalne. Ale do tylko kościelnego trzeba mieć specjalną zgodę i to są pojedyncze przypadki na całą Polskę. Zresztą jak Cię to rzeczywiście interesuje, to sobie poczytaj o prawie kanonicznym, sporo dokumentów jest dostępnych on-line, ja też nie jestem ekspertem, żeby się tu udzielać.

Skąd wiesz, co robią wyznawcy potwora i dlaczego w niego wierzą?

Bo mam mózg i czasem go używam do realnej oceny sytuacji. Taki rachunek prawdopodobieństwa. Ale czaję, że dziś modna jest tolerancja absolutna, czyli traktowania poważnie nawet ewidentnych żartów i działania w wyraźniej sprzeczności z common sense.

Oczywiście, że nie tylko xd ale większość par, gdy pojawia się odległość / nowi ludzie /nowe problemy się rozstaje.

Rozumiem, że zrobiłaś na ten temat badania społeczne na reprezentatywnej grupie?

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez megamag

Rozumiem, że zrobiłaś na ten temat badania społeczne na reprezentatywnej grupie?

Wystarczą takie same, jakie ty zrobiłaś na wyznawcach Potwora Spaghetti.

[megamag]

Chyba nie ma sensu kontynuować tego wątku, bo widzę, że to już tylko czepianie się słówek. Lisbeth znajdź sobie kogoś innego, zeby się z nim pokłócić, bo mnie się już nie za bardzo chce odpowiadać na zaczepki.

[I am Rock]

Napisane przez megamag

Mogłaś być na kościelnym już po ślubie cywilnym (zawartym nawet lata wcześniej), to normalne. Ale do tylko kościelnego trzeba mieć specjalną zgodę i to są pojedyncze przypadki na całą Polskę. Zresztą jak Cię to rzeczywiście interesuje, to sobie poczytaj o prawie kanonicznym, sporo dokumentów jest dostępnych on-line, ja też nie jestem ekspertem, żeby się tu udzielać.

Mój kuzyn brał cywilny tylko w towarzystwie świadków, a kościelny miesiąc później z gośćmi i weselem.

Zresztą możną być na ślubie i nie wiedzieć, czy to ceremonia ślubna po cywilnym, czy ślub konkordatowy.

[3ebdb6c370169ce1a39c163fc8d64643247d9f80]

Napisane przez megamag

Mogłaś być na kościelnym już po ślubie cywilnym (zawartym nawet lata wcześniej), to normalne. Ale do tylko kościelnego trzeba mieć specjalną zgodę i to są pojedyncze przypadki na całą Polskę. Zresztą jak Cię to rzeczywiście interesuje, to sobie poczytaj o prawie kanonicznym, sporo dokumentów jest dostępnych on-line, ja też nie jestem ekspertem, żeby się tu udzielać.

Zaręczam, że wiem na jakich ślubach byłam. Skoro sama nie jesteś całkowicie pewna to nie wprowadzaj innych w błąd, bo wcale nie są to aż tak rzadkie przypadki jak sądzisz. Kilka ślubów na przestrzeni sześciu lat w jednej tylko parafii w jednym małym mieście. Owszem, nie jest to sytuacja typowa ale bez przesady.

[_Matilde_]

Napisane przez Hanako

Wśród moich znajomych są pary, które poznały się w liceum i wyjechały do dużych miast, wyjechały na inny kontynent - i są razem, są po ślubach, są szczęśliwe. Ja swojego narzeczonego poznałam mając lat 19, mieszkałam z nim w 3 krajach i jakoś mi jeszcze nie przeszło
Nie twórzmy jakichś sztucznych teorii, że wszystkie związki zawierane w okolicach dwudziestki się rozpada, skoro tak naprawdę większość par poznała się w liceum albo na studiach. Wątek "Singielki po 25. roku życia" nie wziął się znikąd, zazwyczaj wtedy połowa ludzi jest już w stałych związkach...
Utrzymywanie, że ze sobą zostają tylko małomiasteczkowe, nudne pary, to jakiś absurd.

Bo pewnie byliście w tym samym czasie na tych samych studiach itp. Znam tylko trzy pary które są ze sobą "od dziecka" i właśnie stawiam że dlatego że wszystko robili razem, to takie typowe nierozłączki. Jak ktoś zaczyna mieć życie poza partnerem to widzi że można żyć inaczej. W tym się zgadzam z koleżanką Tinkerbell

[Hanako]

Napisane przez _Matilde_

Bo pewnie byliście w tym samym czasie na tych samych studiach itp. Znam tylko trzy pary które są ze sobą "od dziecka" i właśnie stawiam że dlatego że wszystko robili razem, to takie typowe nierozłączki. Jak ktoś zaczyna mieć życie poza partnerem to widzi że można żyć inaczej. W tym się zgadzam z koleżanką Tinkerbell

Lol. Studiowaliśmy dwa różne kierunki na dwóch różnych uczelniach, w dwóch różnych miastach. I do tego ja rok byłam na Erasmusie za granicą, bez niego.
Ale spoko, wasza teoria musi być słuszna, tylko fakty jakoś nie chcą jej sprzyjać : brzydal:

[Limonka2738]

Napisane przez megamag

Chyba nie ma sensu kontynuować tego wątku, bo widzę, że to już tylko czepianie się słówek. Lisbeth znajdź sobie kogoś innego, zeby się z nim pokłócić, bo mnie się już nie za bardzo chce odpowiadać na zaczepki.

To zastanów się, co piszesz. Bo żądasz, żeby jedną religie (z twojego kręgu kulturowego przypadkiem) traktować poważnie, olewając drugą.

[victorion]

Napisane przez megamag

Dla mnie tolerancja kończy się tam, gdzie zaczyna się zdrowy rozsądek. Ślub buddyjski - spoko, ślub wyznawców latającego potwora spaghetti - no bez jaj. Nie przekonacie mnie, że oni tak na serio.

Poza tym, o ile się orientuję, ślub kościelny bez cywilnego jest na mocy konkordatu prawie niemożliwy. Można go wziąć razem z cywilnym lub po nim, wzięcie samego kościelnego wymaga uzasadnionego powodu i specjalnej zgody kurii, więc chęć zachowania zasiłku dla samotnej matki raczej nie przejdzie. Domyślam się, że umowy z innymi związkami wyznaniowymi są podobne.

Ale tak jak mówiłam, śluby religijne są dla wierzących, którzy poza władzą państwa uznają jeszcze władzę siły wyższej i przed nią też chcieliby się, że tak powiem rozliczyć. I w większości jednak łączy się je z zawarciem związku w świetle polskiego prawa.

Dla ogółu polskiego społeczeństwa wiążące są jednak śluby cywilne, które są wystarczająco elegancką i uroczystą formą. I przecież nie bronię ateistom organizowania pięknych ślubów, białych sukni i wesel. Nie trzeba iść do kościoła czy do świątyni taoistycznej, żeby to wszystko mieć..

Ale tworzenie jakichś form pośrednich wydaje mi się fanaberią i wydziwianiem. Nie ma nic złego w przysięganiu sobie miłości w świetle księżyca lub pięknym ogrodzie, jeśli ma się taką potrzebę, ale po co od razu nazywać to ślubem? Taki niby-ślub nic nie wnosi, można się po nim rozejść następnego dnia bez żadnych konsekwencji.

Czyli dyskryminacja. Dajesz prawo do pewnych zachowań i obrządków poza prawnych tylko wierzącym w "prawidłowe" (wg Ciebie) religie, a wyśmiewasz niewierzących i wierzących w "nieprawidłowe" religie.

Napisane przez megamag

Ależ róbcie sobie co chcecie, możecie hasać po łąkach, przysięgać miłość pod wodą czy w imię Posępnego Czerepu, ale nie oczekujcie, że ludzie zaczną Was nazywać małżeństwem, skoro nim nie jesteście. I już.

Ale jak teraz chcecie ponaśmiewać się z wyznawców różnych religii, to ja się na to nie piszę, bo wbrew temu, co piszecie, szanuję ludzi i nie powiem złego słowa o ich wierze, nawet jeśli jej nie podzielam. Poza tym o tyn, czy miałam rację, dowiem się dopiero jak umrę, i może to oni mieli rację.

(Wyznawcy potwora spaghetti różnią się od wyznawców religii tym, że nie robią tego na poważnie. Nikt nie wierzy w potwora, to taka zabawa).

Napisane przez megamag

Bo mam mózg i czasem go używam do realnej oceny sytuacji. Taki rachunek prawdopodobieństwa. Ale czaję, że dziś modna jest tolerancja absolutna, czyli traktowania poważnie nawet ewidentnych żartów i działania w wyraźniej sprzeczności z common sense.

To hipokryzja i nie wolno wyśmiewać się tylko z jednej religii czy brak trwałości w swoim zdaniu?

Tak, wyznawcy potwora robią to na poważnie. Czy uważasz, że jesteś właściwą osobą, by decydować kto wierzy na prawdę?

Napisane przez megamag

Żaden foch i nie chodzi wcale o moją opinię i o to, czy ja coś uznaję, bo nawet nie dotknęłam tu tematu swoich osobistych poglądów, trzymam je dla siebie. Po prostu mamy w społeczeństwie wypracowane jakieś definicje ślubu, małżeństwa i narzeczeństwa. Można sobie zrobić fetę, która tych definicji nie spełnia, czy będzie to tzw. ślub humanistyczny czy cokolwiek innego, ale trzeba się liczyć z tym, że w oczach społeczeństwa i państwa nie będzie się małżeństwem. I że nikt takiej pary nie będzie za małżeństwo uznawał, a nie że ja. Z praktycznego punktu widzenia takie niby-śluby nie mają więc za bardzo sensu i naprawdę nie różnią się od imienin cioci.

A jak ktoś sobie weźmie tylko kościelny (co od podpisania konkordatu i tak, jak pisałam, jest w zasadzie niemożliwe, no ale załóżmy, że jednak się komuś uda) będzie małżeństwem tylko w świetle prawa kanonicznego i w obrębie swojej grupy wyznaniowej, a niekoniecznie dla całego społeczeństwa i na pewno nie dla państwa.

To czym były wypowiedzi o LPS? Opinią religioznawcy?

[meliandra]

Napisane przez xXBlankaXx

Wiesz, ja nigdy nie przepadałam chodzić po górach, wycieczki szkolne to dla mnie katorga, ale poznałam mojego M. I najpierw zaczęliśmy jeździć w góry ale w celach turystycznych, zwiedzanie, chodzenie po bazarkach, widziałam,że go do tego ciągnie i raz poszliśmy w góry, trasa spokojna turystyczna potem drugi raz i polubiłam nadal nie pałam do tego miłością ale wyjeżdżamy kilka razy w roku, nie zdobywamy szczytów ale nawet już chodzimy po jasninach. I mogę powiedzieć,że lubię to, zaczynam łapać "bakcyla"
Znów mój mąż nie przepada za pływaniem, morze czy jeziora a nawet aqua park to nie jego spełnienie marzeń, ale też się przekonał i czerpie z tego radość i też jeździmy co jakiś czas. Trzeba znaleźć złoty środek, chodzenie po górach to nie tylko, skręcona kostka, wspinanie się czy pot spływający po czole.. a każdy kontakt z wodą to nie tylko pływanie tam i spowrotem i jak się to odkryje, można to polubić jak nie "pokochać"
Zawsze jest jakieś wyjście, tylko trzeba chcieć chociaż trochę poznać pasje swojego partnera.

Nie był w stanie polubić ciasta z rodzynkami to po prostu piekę połowę z a połowę bez.
Uważam,że zawsze jest jakieś wyjście i kompromis ale faktycznie to musi być "ta" osoba.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ty podajesz przykłady, gdzie przy odrobinie dobrej woli faktycznie można się dogadać i nie jest to jakimś nie wiadomo jak wielkim wyczynem, jeśli jesteśmy z kimś kogo kochamy. Ja mówię o trochę innych sytuacjach. Przykładowo jesteś z kimś, Ty się rozwijasz, kończysz fajne studia, zaczynasz ciekawą pracę, on studiuje dla samego studiowania, potem nie pali się do pracy, łapie jakieś dorywcze fuchy, nie chce tego zmienić. Ty po studiach chcesz wrócić do rodzinnego miasta, duże miasto Cię dusi. On zupełni na odwrót. Nie wyobraża sobie teraz życia gdzie indziej. Ty chcesz się usamodzielnić, wynająć coś swoje, potem kupić. On chce mieszkać z rodzicami, bo mają wielki dom. Nie widzi innej opcji. Takich przykładów jest mnóstwo i w takich przypadkach często znaleźć kompromis tak żeby 2 strony były całkowicie zadowolone.

Napisane przez Hanako

Lol. Studiowaliśmy dwa różne kierunki na dwóch różnych uczelniach, w dwóch różnych miastach. I do tego ja rok byłam na Erasmusie za granicą, bez niego.
Ale spoko, wasza teoria musi być słuszna, tylko fakty jakoś nie chcą jej sprzyjać : brzydal:

Ale jakie fakty? To, że Tobie akurat się udało? Oczywiście, że są takie przypadki, ale jednak mnóstwo ludzi się rozstaje, rozwodzi, zdradza, ma przynajmniej kliku partnerów. Ile masz lat? Bo ja w sumie mam tylko jedną taką znajomą z pracy, ale nie biorę jej pod uwagę, bo ma 24 lata, więc dla mnie nie jest żadnym wyznacznikiem.

[xXBlankaXx]

Napisane przez meliandra

Ty podajesz przykłady, gdzie przy odrobinie dobrej woli faktycznie można się dogadać i nie jest to jakimś nie wiadomo jak wielkim wyczynem, jeśli jesteśmy z kimś kogo kochamy. Ja mówię o trochę innych sytuacjach. Przykładowo jesteś z kimś, Ty się rozwijasz, kończysz fajne studia, zaczynasz ciekawą pracę, on studiuje dla samego studiowania, potem nie pali się do pracy, łapie jakieś dorywcze fuchy, nie chce tego zmienić. Ty po studiach chcesz wrócić do rodzinnego miasta, duże miasto Cię dusi. On zupełni na odwrót. Nie wyobraża sobie teraz życia gdzie indziej. Ty chcesz się usamodzielnić, wynająć coś swoje, potem kupić. On chce mieszkać z rodzicami, bo mają wielki dom. Nie widzi innej opcji. Takich przykładów jest mnóstwo i w takich przypadkach często znaleźć kompromis tak żeby 2 strony były całkowicie zadowolone.



Ale jakie fakty? To, że Tobie akurat się udało? Oczywiście, że są takie przypadki, ale jednak mnóstwo ludzi się rozstaje, rozwodzi, zdradza, ma przynajmniej kliku partnerów. Ile masz lat? Bo ja w sumie mam tylko jedną taką znajomą z pracy, ale nie biorę jej pod uwagę, bo ma 24 lata, więc dla mnie nie jest żadnym wyznacznikiem.

Jasne,że to nie są przykłady takie jak ty podałaś i całkowicie się zgadzam,że są sytuacje gdzie rozstanie to jedyne wyjście. Pisałam o tym wcześniej. Ja sobie nie wyobrażam żyć z kimś, z kim nie zgadzam się w ważnych dla mnie kwestiach. Tylko,że u nas te tematy nie były poruszane przed samym ślubem tylko dużo wcześniej, dlatego wiedziałam na czym stoję

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Kmee]

Czytam i co poniektóre wypowiedzi są tak niekonsekwentne, jak można z agresją zarzucać brak tolerancji gdy jednocześnie ta właśnie agresja i brak zrozumienia dla innych poglądów właśnie o własnej kompletnej nietolerancji świadczą?
W dodatku zaprzeczając rzeczom oczywistym jak status małżeństwa w prawie. Żeby być małżeństwem, trzeba mieć zawarty ślub cywilny koniec i kropka. Nie ma innej możliwości.
"Ślub" humanistyczny? Super jeśli ktoś chce.. ale nie jest to ślub a ludzie go zawierający nie zostają małżonkami. To, że ja sobie powiem, że jestem kosmitą - nie czyni ze mnie kosmity.

Czy związek z młodych lat przetrwa? Tego nikt nie wie, jedne przetrwają - inne nie. Jednak faktem bezsprzecznym jest to, że między 18/20 a 28/30 rokiem życia następuje ogromny rozwój spowodowany wpływem jakości środowiska fizycznego i społecznego (często z powodu studiów niejako mocno przesunięty na 25+, kiedy dopiero wchodzi się w fazę pracy i samodzielnego utrzymania). To jest ogół/statystyka. To, że ktoś wcześniej pracuje, wcześniej się kształtuje, kształtuje się razem itp. itd. to oczywista oczywistość, bo rozwój to kwestia indywidualna, na którą składa się pierdyliard czynników. Nie podważa to jednak ogólnej reguły - że między 20latkiem a 30latkiem jest duuża różnica rozwoju psychologicznego.
20 latek to jeszcze człowiek w fazie dorastania (którą szacuje się na 20/22 lata). 23-35 to faza wczesnej dorosłości. Tyle z teorii.

[Hanako]

Napisane przez meliandra

Ale jakie fakty? To, że Tobie akurat się udało? Oczywiście, że są takie przypadki, ale jednak mnóstwo ludzi się rozstaje, rozwodzi, zdradza, ma przynajmniej kliku partnerów.

No takie fakty, że ktoś mi tu usilnie próbuje wmówić, że jestem z moim partnerem tylko dlatego, że mieszkamy sobie razem w zapyziałej mieścinie i studiujemy ten sam kierunek, i nie poznaliśmy ani innych ludzi, ani innego życia Ja odpowiadam na bardzo konkretne argumenty, które według moich obserwacji nie mają pokrycia w rzeczywistości.

A że ludzie się rozstają i zdradzają? Oczywiście, że tak, ale nie jest to przywilej par, które poznały się w liceum, rozpadają się i małżeństwa, które poznały się po czterdziestce. Jaki to więc argument w dyskusji o tym, że związki dwudziestolatków są niedojrzałe, niepoważne i nieodpowiedzialne?
Ja nie twierdzę, że związki się nie rozpadają, że wszystkie pary licealne będą zawsze razem, nic z tych rzeczy. Po prostu sprzeciwiam się dziwnym twierdzeniom, że zawieranie związków w tym wieku to dziecinada i są one z góry skazane na porażkę, bo nie widzę żadnego potwierdzenia tej tezy w prawdziwym życiu.

[Kmee]

Napisane przez Hanako

Po prostu sprzeciwiam się dziwnym twierdzeniom, że zawieranie związków w tym wieku to dziecinada i są one z góry skazane na porażkę, bo nie widzę żadnego potwierdzenia tej tezy w prawdziwym życiu.

Możesz się sprzeciwiać, ale psychologia jako nauka mówi jasno, że 20-22 lata to jeszcze wiek dojrzewania a nie dojrzałości
Super, że u Ciebie jest inaczej.. ale to, że w danym środowisku u danej osoby sprawa rozwoju potoczyła się inaczej, nie znaczy że obala to wiele lat badań psychologów

[Valtamerii]

Napisane przez xXBlankaXx

Jasne,że to nie są przykłady takie jak ty podałaś i całkowicie się zgadzam,że są sytuacje gdzie rozstanie to jedyne wyjście. Pisałam o tym wcześniej. Ja sobie nie wyobrażam żyć z kimś, z kim nie zgadzam się w ważnych dla mnie kwestiach. Tylko,że u nas te tematy nie były poruszane przed samym ślubem tylko dużo wcześniej, dlatego wiedziałam na czym stoję

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Oj jak nawet wizaz pokazuje to nie jest takie oczywiste to ,ze w wieku 20 lat twierdze ,ze nigdy nie wyjade i planuje 3 dzieci nie oznacza ,ze nie bede chciala byc managerem w np.nowym yorku.
Nikt pewnie nie stara sie umniejszyc Twojego zwiazku. Bardziej chodzi o to ,ze mieliscie szczecie ,ze wspolnie sie rozwijacie i milosc trwa.
Sa tez osoby ,ktore rezygnuja ze swoich marzen bo druga osoba nie chce slyszec o kompromisie.
Ja z moim bylym narzeczonym mielismy zamieszkac u niego w miescie ale okazalo sie ,ze tam pracy dla mnie nie ma. I juz kolejny rozlam.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[stewardesa]

Napisane przez Kmee

Możesz się sprzeciwiać, ale psychologia jako nauka mówi jasno, że 20-22 lata to jeszcze wiek dojrzewania a nie dojrzałości

Skąd takie informacje?

[dora_019]

Dawno mnie tu nie było mam do nadrobienia wiele stron z tego co widzę :P dziewczyny u mnie na razie ciągle jeszcze bez pierścionka na palcu, ale ciągle czekam i mam nadzieję. Za miesiąc lecimy na wakacje więc w głębi serca liczę na to, że może wtedy.... Ale wolę się nie nastawiać żeby się nie rozczarować, do końca roku jeszcze trochę czasu i sporo róznych okazji także czekam. Jeśli chodzi o pozostale sprawy to u nas wszystko się poprawiło, popracowaliśmy nad związkiem i jest naprawdę lepiej, ja się nie czepiam o głupoty i staram się nie być taka wybuchowa, chłopak jest mega kochany, okazuje mi jeszcze więcej miłości niż na początku związku więc ogólnie jest dobrze. Rozmawiamy często o planach na przyszłość (i nie tylko ja ten temat zaczynam ) facet mówi, że przemyślał sobie wszystko i jest mnie pewien i bardzo mnie kocha. Nawet rozmawiamy o salach weselnych w naszej okolicy które nam się podobają. Ale to ciągle są tylko słowa, więc czekam na te upragnione zaręczyny.

[f60400d832b72deb5c42f716e834e5f0a0698277_6206f895c87a0]

A po zaręczynach co? Będziesz czekać az zabierze Cie do urzędu aby datę wyznaczyć?

[dora_019]

[1=f60400d832b72deb5c42f71 6e834e5f0a0698277_6206f89 5c87a0;75560461]A po zaręczynach co? Będziesz czekać az zabierze Cie do urzędu aby datę wyznaczyć?[/QUOTE]
Nie, po zaręczynach razem będziemy ustalać datę i wszystko wybierać.

[elvegirl]

Super że się układa Autorko, to jest w tym wszystkim najważniejsze, same zaręczyny w "niegrającym" związku by były bez sensu.
Trzymam kciuki i mam nadzieję, że odezwiesz się jak się oświadczy

[papercrane]

powodzenia autorko!

[Kmee]

Napisane przez stewardesa

Skąd takie informacje?

Odsyłam do literatury fachowej: Erikson, Levinson.
Można też nanieść na to modele zmian w procesie formowania się tożsamości Watermana + uaktualnić o współczesne badania, które pokazują, że dojrzała tożsamość może pojawić się nawet dopiero po 30stce. Więc w dzisiejszych czasach proces cały jest mocno opóźniony względem kilkudziesięciu lat wstecz.


AUTORKO POWODZENIA
Obyś się doczekała, ale nie to jest najważniejsze a to, że zaczęliście pracować nad związkiem

[simbami]

skoro sie nie oświadczył to widocznie nie chce, proste

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Ja Ci życzę powodzenia. I obyś wróciła tutaj z radosnym info, że się oświadczył, a nie z gorzkim płaczem

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez simbami

skoro sie nie oświadczył to widocznie nie chce, proste

To niech zachce, albo wypieprza z tego związku jak nie chce, a wie, że dla dziewczyny jest to ważne. Takich palantów niedopowiedzialnych to wykastrować tępym nożem

[kabaret]

Mam podobny problem, co autorka wątku. Może tylko sytuacja znacząco inna. Mam partnera, w sumie już 3,5 roku, mieszkamy razem 2,5, mamy po 29 lat. Oboje pracujemy, zarabiamy całkiem nieźle, kupiliśmy mieszkanie, niedawno wzięliśmy na nie kredyt ( który wiąże nas na najbliższe 25 lat), budowa zakończy się pod koniec roku. On wie, że mi bardzo zależy na oświadczynach i ślubie. W zeszłe wakacje mieliśmy poważną rozmowę na ten temat, powiedział, że rozumie, też chce wziąć śłub ( bez konkretów) itd., itp. I co? I dalej nic, ja chyba powoli zaczynam mu marudzić, bo serio już mnie to bardzo uciska. Nie mogę zrozumieć, czemu mając wszystko co wydaje mi się niezbędne do takiej decyzji ( miłość, dobry związek, staż, warunki mieszkaniowo-finasowe) on jej podjąć nie chce. Dla niego najważniejszy na ten moment był kredyt i kupno wspólnego mieszkania, mówi, że teraz skoro już wiemy, że chcemy być ze sobą na zawsze, mamy wspólne mieszkanie to, że tak jakoś dziwnie byłoby się oświadczać i on śłub może wziąć w każdej chwili, ale jednocześnie o konkretach nie bardzo chce rozmawiać. Co dla mnie oznacza jedno nie chce tego śłubu, bo do tego jest potrzebne działanie, a nie samo wyrażenie chęci. Z resztą wiedział, że dla mnie zaręczyny są również ważne.
W sumie to pisze chyba bardziej żeby się wygadać, albo usłyszeć jakieś pocieszenie, bo sama nie wiem czego od Was oczekuję.

[f60400d832b72deb5c42f716e834e5f0a0698277_6206f895c87a0]

Skoro jest skłonny wziąć ślub juz teraz to co za problem aby zacząć działać? Wybrać sale, zarezerwować datę ślubu?
Nie musi sie oświadczać aby wziąć ślub.

U mnie było tak, ze była rozmowa o ślubie a potem podjechaliśmy sobie do USC i wyznaczyliśmy datę. Potem znaleźliśmy sale i kiedy juz wszystko było gotowe mój przyszły maz wręczył mi pierścionek i zapytał czy zostanę jego żona.

[kabaret]

Tylko tu pojawiają się dwa problemy. Pierwszy ja tak nie chcę, nie że w ogóle to jest zły pomysł, tylko, że wiem, że w moim przypadku to nie zagra, a po drugie, że on tak jak napisałam nie bardzo chce rozmawiać o konkretach, czego właśnie najbardziej nie rozumiem. Bo ok nie chce się oświadczać, bo uważa, że to bez sensu na takim etapie jak jesteśmy, ale skoro tak uważa to moglibyśmy chociaż konkretnie porozmawiać jak ten ślub ma wyglądać. I właśnie przez to, że nie chce mam wrażenie, że to tylko takie pitu, pitu i on jednak nie chce tego ślubu.
Chciałabym móc odpuścić i cieszyć się z tego co jest, ale nie daję rady, ciągle mam gdzieś z tyłu głowy, że może jest mu teraz dobrze, ale nie jestem tą na 100%.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez kabaret

Mam podobny problem, co autorka wątku. Może tylko sytuacja znacząco inna. Mam partnera, w sumie już 3,5 roku, mieszkamy razem 2,5, mamy po 29 lat. Oboje pracujemy, zarabiamy całkiem nieźle, kupiliśmy mieszkanie, niedawno wzięliśmy na nie kredyt ( który wiąże nas na najbliższe 25 lat), budowa zakończy się pod koniec roku. On wie, że mi bardzo zależy na oświadczynach i ślubie. W zeszłe wakacje mieliśmy poważną rozmowę na ten temat, powiedział, że rozumie, też chce wziąć śłub ( bez konkretów) itd., itp. I co? I dalej nic, ja chyba powoli zaczynam mu marudzić, bo serio już mnie to bardzo uciska. Nie mogę zrozumieć, czemu mając wszystko co wydaje mi się niezbędne do takiej decyzji ( miłość, dobry związek, staż, warunki mieszkaniowo-finasowe) on jej podjąć nie chce. Dla niego najważniejszy na ten moment był kredyt i kupno wspólnego mieszkania, mówi, że teraz skoro już wiemy, że chcemy być ze sobą na zawsze, mamy wspólne mieszkanie to, że tak jakoś dziwnie byłoby się oświadczać i on śłub może wziąć w każdej chwili, ale jednocześnie o konkretach nie bardzo chce rozmawiać. Co dla mnie oznacza jedno nie chce tego śłubu, bo do tego jest potrzebne działanie, a nie samo wyrażenie chęci. Z resztą wiedział, że dla mnie zaręczyny są również ważne.
W sumie to pisze chyba bardziej żeby się wygadać, albo usłyszeć jakieś pocieszenie, bo sama nie wiem czego od Was oczekuję.

Przecież oboje nie podejmujecie tej decyzji i oboje nie ustalacie tych konkretów. To nie jest sprawa, która zależy tylko od niego. Poza tym twoja chęć przeżycia oświadczyn nie jest ważniejsza od jego niechęci do oświadczania się.

---------- Dopisano o 14:09 ---------- Poprzedni post napisano o 14:06 ----------

Napisane przez kabaret

Tylko tu pojawiają się dwa problemy. Pierwszy ja tak nie chcę, nie że w ogóle to jest zły pomysł, tylko, że wiem, że w moim przypadku to nie zagra, a po drugie, że on tak jak napisałam nie bardzo chce rozmawiać o konkretach, czego właśnie najbardziej nie rozumiem. Bo ok nie chce się oświadczać, bo uważa, że to bez sensu na takim etapie jak jesteśmy, ale skoro tak uważa to moglibyśmy chociaż konkretnie porozmawiać jak ten ślub ma wyglądać. I właśnie przez to, że nie chce mam wrażenie, że to tylko takie pitu, pitu i on jednak nie chce tego ślubu.
Chciałabym móc odpuścić i cieszyć się z tego co jest, ale nie daję rady, ciągle mam gdzieś z tyłu głowy, że może jest mu teraz dobrze, ale nie jestem tą na 100%.

Co to znaczy, że to "nie zagra"? I co to znaczy, że on nie chce rozmawiać o konkretach? Mówisz mu "chodź do USC ustalić datę", a on "eee, nie"? Bo to jest najważniejszy konkret do ustalenia.