Lęk przed igłami, operacjami, cięciem, zabiegami

[1stLaDy]

Od urodzenia cierpie na chorobliwy lek przed wszystkim co wymianione w temacie - nie pamietam zadnych traumatycznych przezyc ktore mialyby sie do tego przyczynic...Nie umiem tez polykac tabletek (probowalam setki razy - dusze sie).

Raz w zyciu mialam pobierana krew w wieku 7/8 lat, i zalozony wenflon w szpitalu w wieku 11lat - lezalam 2 dni bez ruchu, zdretwiala w ciezkim szoku, nie ruszlam nawet milimetr niczym w obawie ze poczuje ten wenflon,albo sie przesunie albo cokolwiek - blagalam tylko w myslach aby mi to wyjeli lezac jak trup na lozku te 2 dni; i nigdy wiecej na to nie pozwolilam. O dziwo dentysty sie nie boje, o ile w gre nie wchodzi ciecie dzisla (a czeka mnie to przy 8kach).

Zaczynam sie bac o moje zdrowie, nic nie jestem w stanie zbadac (krew). Nie wytrzymalabym psychicznie operacji lub jakiegokolwiek zabiegu...Urodzenia dziecka nie wyobrazam sobie wogole...

Moj problem nie tkwi w krwi ani bolu ale bardziej w cieciu tkanki, szwach, wbijaniu sie igly itp. Nie umiem sobie z tym poradzic bo wpadam w taka panike uciekam (doslownie) ze szpitala. Teraz juz nie bo wogole do niego nie chodze, nie robie zadnych badan, niczego. Jedyne co jest w stanie przezyc to szczepionka cienka igielka w zewnetrzna strone ramienia...

Co najdziwniejsze jak juz wspomnialam - nie boje sie zastrzykow ta wielka strzykawa w dziaslo u dentysty - strach wywoluje u mnie naciecie dziasla i szwy.

Jak pozbyc sie tego leku, ktory paralizuje moje zycie? Chcialabym zaczac dbac o moje zdrowie, zrobic badania krwi i wszystkie inne, wyciag pewne znamiona, nauczyc sie lykac tabletki...

[architekt80]

Może jednak masz jakieś złe wspomnienia?Może nie dotyczące bezpośrednio Ciebie ale kogoś z rodziny?



Myślę że warto się raz przełamać i pujść na badania(potem będzie łatwiej)może coś na odwage wez albo na uspokojenie ( myślę że lekarz zrozumie).

[Nija_]

Myślę, że to kwestia psychiki

Po prostu musisz się przełamać i powiedzieć sobie, że to nic strasznego, że tysiące ludzi bez problemu się bada, więc dlaczego Ty nie możesz, myślę, że jeśli sama sobie tego nie wytłumaczysz, to nikt Ci nie pomoże.


Chociaż ja na przykład wczoraj zemdlałam przy pobieraniu krwi, a nastawiona byłam bardzo pozytywnie (bo marzy mi się studiowanie medycyny, a tam podobno studenci na sobie ćwiczą pobieranie krwi , więc wmawiałam sobie, że to nic strasznego, nawet spojrzałam na tę igłę we mnie, ale po którejś nieudanej próbie wkłucia się w żyłę zrobiło mi się słabo i odpłynęłam

[architekt80]

Studenci medycyny dużo gorsze rzeczy robią


Coś na odwage na pierwsze badanie plus dobry miły lekarz i będzie dobrze.

[Nija_]

Napisane przez architekt80

Studenci medycyny dużo gorsze rzeczy robią

Coś na odwage na pierwsze badanie plus dobry miły lekarz i będzie dobrze.

Na przykład ( ja -> )

Zależy co na odwagę, % nie polecam przy badaniach krwi

[1stLaDy]

myslalam juz o pomocy psychologa...to jest naprawde taki lek ze ja wpadam w panike (probowalam juz wiele razy ale zawsze ucieklam lekarzowi)

co myslicie o pomocy psychologa? nie wysmiejemnie?

[architekt80]

No procent nie bardzo raczej coś na uspokojenie ale nie mam konkretnego pomysł.


Dobry pomysł z psychologiem . Napewno nie wyśmieje wg mnie.

[laylaaa]

co do tabletek, to spróbuj je połykać pochylając głowę w dół - mówili o tym w jakimś programie o zdrowiu.

[1stLaDy]

laylaaa probowalam juz momentalnie sie krztusze...

[architekt80]

Może rozpuść tabletke na łyżce z odrobiną wody. A co robisz jak Cie coś boli?

[1stLaDy]

gryze tabletki

[201804200947]

1stLaDy,a już myślałam,że jestem samotna w takich sprawach

Mogę się podpisać pod Twoim postem,pod Twoimi lękami.
Ponieważ jako dziecko bardzo często bywałam w szpitalach lub u lekarza,pozostal mi lęk,który objawia się niesamowicie mocno teraz,gdy jestem już dorosła.
Jestem świadoma,że zaniedbuję swoje zdrowie.
Jednak kilka dni temu zabrało mnie z domu pogotowie w ciężkim stanie.
Tam dopiero dotarło do mnie,jak mały mamy wpływ na to co się dzieje.Pewnie-nikt nie chce chorować,chodzić do szpitala,bo nikt nigdy nie powiedział,że to przyjemne rzeczy,ale dopiero w sytuacjach zagrożenia życia,kiedy nie wiesz czy z tego wyjdziesz doceniasz swoje zdrowie.

Próbuj wszystkiego,żeby przełamać swój lęk.Zdrowie mamy jedno i musimy o nie dbać

[vainilla]

a moze kropelki? albo syropki? pomysl z rozpuszczaniem tabletek jet dobry i ma więcej plusów- jak przyjmiesz rozpuszczone to szybciej zadzialają

nie trzeba mieć złych wspomnień żeby panicznie bać się igieł czy operacji. ja nie mam takowych a mdleję jak pobierają mi krew a zanim padnę to na fotelu musi mnie trzymac kilka osób, bo uciekam

[1stLaDy]

myslalam o tym i jestem w rodzinie z ogrmnym zagrozeniem raka (wszystkie kobiety w mojej linii) i boje sie isc na badania krwi bo nawet jak dam sobie zrobic to wyjdzie ze operacja jest potrzebna i przemyslalam to i nie dam sobie jej zrobic...

[architekt80]

Napisane przez 1stLaDy

myslalam o tym i jestem w rodzinie z ogrmnym zagrozeniem raka (wszystkie kobiety w mojej linii) i boje sie isc na badania krwi bo nawet jak dam sobie zrobic to wyjdzie ze operacja jest potrzebna i przemyslalam to i nie dam sobie jej zrobic...

Do psychologa marsz bardzo możesz sobie zaszkodzić.

[1stLaDy]

wiem i dlatego sie boje

[201804200947]

Napisane przez 1stLaDy

myslalam o tym i jestem w rodzinie z ogrmnym zagrozeniem raka (wszystkie kobiety w mojej linii) i boje sie isc na badania krwi bo nawet jak dam sobie zrobic to wyjdzie ze operacja jest potrzebna i przemyslalam to i nie dam sobie jej zrobic...

Ooooooo nie kochana,tak to nie wolno
Znam to z własnego doświadczenia.
"Do lekarza nie pójdę,bo skieruje mnie do szpitala"
I nie poszłam,a do szpitala trafiłam kilka dni temu w końcu w ciężkim stanie zabrana karetką.
I plułam(dalej pluję) sobie w brodę co ja zrobiłam?
Może gdybym grzecznie chodziła do lekarza uniknęłabym tego wszystkiego?

Musisz zrobić wszystko żeby przełamać lęk.
Spróbuj psychologa,i to jak najszybciej,koniecznie:eh em:

[anka_85]

ja też się panicznie boję igieł,bólu,wenflonów i innych tego typu rzeczy.
ja przed pobieraniem krwi umieram dosłownie.
ale sobie myślę.już swoje lata mam,przecież nie zacznę płakać
i jakoś daję radę.
napradę,łatwe to nie jest.

ostatnio miałam zabieg laparoskopowy.
jak tylko wyszłam ze skierowaniem na ten zabieg od lekarza,popłakałam się.
odwlekałam to jak tylko się dało,na samą myśl o tym zabiegu miałam ochotę odebrać sobie życie
wizyta została przełożona bo nie było miejsc,to sobie żyłam w spokoju,ale nadszedł termin wizyty u lekarza,TERMIN ZABIEGU!mimo złego samopoczucia wolałam żeby nie było tego zabiegu...

w dzień zabiegu z samego rana wstałam i myślałam że to koniec.
pamiętam rozmowe z anestezjologiem,jak dawał mi niebieską tabletkę....
pamiętam wejście na sale operacyjną ....jak mi ręke wiązali i kłuli mnie(nie wiem czemu mi ją paskiem obwiązali i zapieli,byłam wyjątkowo przerażona i leżałam bez ruchu).
jedyne co uchroniło mnie w tym momencie przed zawałem serca to .... myśl że prędzej czy później MUSI się to wszystko skończyć.
i nie powiem.trochę bałam się narkozy,ale też byłam szalenie ciekawa jak to jest.

obudziłam się z wenflonem w ręku,myśląc że w żyle mam igłe.nie ruszałam się w sumie ani trochę.
(co się okazało,żadnej igły tam nie było,tylko cienka delikatna rurka)
dostawałam zastrzyki w ten wenflon. KOSZMAR!(nic nie bolało ale ....no własnie)
uciekłam z tego szpitala jak tylko mnie wypisali.
mam nadzieję że nigdy więcej mnie to nie czeka.

pamiętam zdjęcie szwów.
nic nie bolało ale ile ja nerwów przez to straciłam....

porodu też sobie nie wyobrażam,dzieci absolutnie nie chce przez to mieć .

z tabletkami nie mam problemu.

[madame paranoja]

ja się również boję igieł, wenflonów, cięć.
zdarza mi się zemdleć u dentysty, przy pobieraniu krwi zawsze mi słabo, zemdlałam przy ściąganiu gipsu(!).

wiem, że to od psychiki ale jak z tym walczyć ?
zagrożenie nowotworowe u mnie też duże. staram się przynajmniej nie bagatelizować dziwnych symptomów ale do szpitala chyba się nigdy nie położę.

[Tajemnicza667]

Ja również mam lęk przed operacjami, cięciem, zabiegami, a zwłaszcza przed igłami
A kiedy mam mieć pobieraną krew do jakich kolwiek badań kontrolnych to jestem przerażona. Często mdleję po bliskim spotkaniu z igłą, ale co ciekawe nie od razu, ale ok 5 min po szczepieniu, albo pobieraniu krwi. Próbuję z tym walczyć, chciałabym kiedyś oddac krew, ale perspektywa tak długo wbitej igły w moje ciało mnie przeraza.

Kiedyś miałam mieć przebijane uszy, żeby nosić kolczyki, ciocia pielęgniarka zamroziła mi ucho specjalnym preparatem. Odczekałam chwilę aż zadziała, ale kiedy wzięła igłę do reki, uciekłam Minął rok i przebiłam sobie uszy sama, agrafką (nie bierzcie ze mnie przykładu, bo to było bardzo szalone), bolało strasznie, ale taka "terapia" opanowała trochę mój lęk

Zaznaczam, że nie miałam żadnych traumatycznych przeżyć, od których mógłby zależeć mój lęk. Nawet w szpitalu, jako dziecko byłam tylko raz w życiu.

A co do tabletek, to miałam kiedyś podobnie, mama kruszyła mi wszystkie antybiotyki na łyżeczkach Ale nauczyłam się łykać na... cukierkach tę sztukę opanowałam do tego stopnia, że tabletki mogę łykać nie popijając wodą.

Jak wszystkie fobie, te również trzeba leczyć przez częsty kontakt z igłami. Naukowcy udowodnili, że po częstym kontakcie z przedmiotem wywołującym fobie, ona zanika. Tak jakby się przyzwyczajamy do tego przedmiotu.

[Milcząca]

Napisane przez Nija_

Myślę, że to kwestia psychiki

marzy mi się studiowanie medycyny, a tam podobno studenci na sobie ćwiczą pobieranie krwi

rozbawiłamnie Twoja wypowiedź, bo jesli chodzi o studentów medycyny, to oni niemaja zielonego pojęcia o pobieraniu krwi i WOGÓLE tego typu rzeczy nie robią
...istnieje dużo ciekawszy kierunek medyczny na którym trzeba miec mocne nerwy

(a który ja z ogromna przyjemnością studiuję )

[1stLaDy]

czyzby patologia ?

[Nija_]

Napisane przez Milcząca

rozbawiłamnie Twoja wypowiedź, bo jesli chodzi o studentów medycyny, to oni niemaja zielonego pojęcia o pobieraniu krwi i WOGÓLE tego typu rzeczy nie robią
...istnieje dużo ciekawszy kierunek medyczny na którym trzeba miec mocne nerwy

(a który ja z ogromna przyjemnością studiuję )

Mam znajomego, który studiuje medycynę i wiem, że mieli jakieś zajęcia na których ćwiczyli na sobie pobieranie krwi i akurat jego partnerka niezbyt dobrze sobie radziła, więc miał całe ręce w siniakach


Jaki to kierunek

[Milcząca]

Patologia to juz rodzaj specjalizacji jesli dobrze kojarze ale moge sie mylić

Ja studiuje ratownictwo medyczne na uniwersytecie medycznym...i wydajemi sieże zajęc praktycznych mamy o wiele wiele wiecej niz studenci medycyny,którym nic nie chce ujmowąć
atakie najbardziej wymagające odporności psychicznej sa zajecia praktyczne na medycynie sądowej....o rany-ten smród jest jak dla mnie nie do pokonania

[1stLaDy]

co np robicie?

[Milcząca]

ooooo rany pisałam pół godziny posta i mi zjadło go
więc jeszcze raz

nie wiem czy pytasz o zajecia z medycyny sadowej czy wogole o zajęcia praktyczne (wysle sobie a potem zedytuje,żeby mi znównie zjadło )

zajęć praktycznych na moim kierunku jest bardzo bardzo dużo i wogole to na co studenci medycyny maja 6 lat (fajnie im )my mamy w 3 lata więc my w pierwszym semestrze mamy około 1290 godzin zajęc a lekarski kierunek 750 godzin mamy bardzo pracowicie tylko prosze na mnie nie krzyczeć, żę żle mówie- u mnie na uczelni tak własnie jest

mamy praktyki na pogotowiu i na SOR a oprócz tego masę zajęc które są "ćwiczeniami" i mozna je nazwac praktycznymi bo sa prowadzone na oddziałach z pacjętami albo polegaja na wykonywaniu okreslonych czynności
to przedmioty takie jak np :
pierwsza pomoc (na fantomach), techniki zabiegów medycznych, medyczne czynności ratunkowe, medycyna ratunkowa, interna w której skład wchodzi mase przedmiotów takich jak pulmonologia, kardiologia (byliśmy przy zakładaniu baypassów I INNE) gastrologia i wiele wiele innych, laryngologia, pediatria, traumatologia, endokrynologia, zajęcia z chirurgii na bloku operacyjnym, zajęcia z intensywnej terapii gdzie uczyliśmy sie intubować ludzi, praktyki z połoznictwana których uczestniczy się w przyjmowaniu porodu zajęcia z hmmm juz nawet nie pamiętam czego tyle tego byloprzez 3 lata
...o np z chorób zakaźnych,psychiatrii i juz wyżej wspomniane fascynujące i bardzo ciekawe zajęcia z medycyny sądowej, ale bardzo ciężkie psychicznie jesli ktos nie ma nerwów
wiele wiele innych tez i tylko na szczęście oszczędzono nam zajęc typu dermatologia bo to do ratowania życia niepotrzebne

jeśli któraś z was interesuje sie studiowaniem medycznego kierunku, to szczerze polecam mój, bo nauczycie się w PRAKTYCE ratowac ludzkie życie i będzie cie mieli duuuuzozajęc , które naucza was myślec a nie wkuwać bezmyslnie
jesli macie jakies pytanią to pytajcie tu bądź na PW,bo tu nie na wszystkie będe mogła odpowiedzieć (my1lady)a teraz chyba znikam się przespać

nie chce tu mówic o tych najstraszniejszych rzeczach,bo nie wszyscy maja na tyle mocne nerwy żeby móc to przeczytać
KONIEC

[1stLaDy]

o te najstraszniejsze rzeczy

[layla_lbn]

Napisane przez 1stLaDy

Od urodzenia cierpie na chorobliwy lek przed wszystkim co wymianione w temacie - nie pamietam zadnych traumatycznych przezyc ktore mialyby sie do tego przyczynic...Nie umiem tez polykac tabletek (probowalam setki razy - dusze sie).

Raz w zyciu mialam pobierana krew w wieku 7/8 lat, i zalozony wenflon w szpitalu w wieku 11lat - lezalam 2 dni bez ruchu, zdretwiala w ciezkim szoku, nie ruszlam nawet milimetr niczym w obawie ze poczuje ten wenflon,albo sie przesunie albo cokolwiek - blagalam tylko w myslach aby mi to wyjeli lezac jak trup na lozku te 2 dni; i nigdy wiecej na to nie pozwolilam. O dziwo dentysty sie nie boje, o ile w gre nie wchodzi ciecie dzisla (a czeka mnie to przy 8kach).

Zaczynam sie bac o moje zdrowie, nic nie jestem w stanie zbadac (krew). Nie wytrzymalabym psychicznie operacji lub jakiegokolwiek zabiegu...Urodzenia dziecka nie wyobrazam sobie wogole...

Moj problem nie tkwi w krwi ani bolu ale bardziej w cieciu tkanki, szwach, wbijaniu sie igly itp. Nie umiem sobie z tym poradzic bo wpadam w taka panike uciekam (doslownie) ze szpitala. Teraz juz nie bo wogole do niego nie chodze, nie robie zadnych badan, niczego. Jedyne co jest w stanie przezyc to szczepionka cienka igielka w zewnetrzna strone ramienia...

Co najdziwniejsze jak juz wspomnialam - nie boje sie zastrzykow ta wielka strzykawa w dziaslo u dentysty - strach wywoluje u mnie naciecie dziasla i szwy.

Jak pozbyc sie tego leku, ktory paralizuje moje zycie? Chcialabym zaczac dbac o moje zdrowie, zrobic badania krwi i wszystkie inne, wyciag pewne znamiona, nauczyc sie lykac tabletki...

A myslalam, ze to tylko ja tak mam.
A mam prawie identycznie.
U dentysty nie dam sobie nic zrobic (no, nie liczac przegladu ), bez zneiczulenia. Tu nie boje sie igly-bo wiem, ze bardziej bolec bedzie borowanie.

Kolezankom przebijalam uszy agrafka, sama mam 5 kolczykow w jednym uchu (a raczej 5 dziurek, bo kolczykow juz nie nosze od kilku dobrych lat-ot, taka pamiatka).

Ale... tu zaczyna sie problem.
Pamietam juz w szkole, szcepionki-o zgrozo! Myslalam, ze pobije pielegniarke, plakalam, darlam sie etc. W zdiecinstwie czesto przyjezdzala jakas pani do nas do domu robic zastrzyki, sama nie wiem, w sumie czemu i po co . Zamykalam sie w lazience, zeby tylko mnie nie dotykala.

Kilka miesiecy temu starsznie mnie brzuch bolal, tak troche z prawej strony, zdiagnozowalam sobie zapalenie wyrostka, plakalam pol nocy, ledwo na lozku lezalam, stwierdzilam, ze wole umrzec (!) niz miec operacje, nic do mnie nie docieralo, rodzice swoje, a ja swoje... Z rana czulam sie jak nowonarodzona ;-). Nic nie bolalo.

Takei rzeczy dosc czesto sie dzialy. Ciezko mi teraz sobie wszytsko przypomniec... Ale pamietam tez, jak majac jakies 12-13 lat, dostalam uczulenia od jakis polnych kwiatkow, balam sie isc do lekarza, ze to cos strasznego i bede miec operacje (dodam tylko, ze wyskoczyla mi lekka, bardzo swedzaca wysypka na palcach u rak...).

Takich opowiesci moglabym pisac i pisac. Troche to chore, rok temu moja mama miala wypadek, okzalao sie, ze powinna miec operacje-jak dowiedzialam sie, na poczatku zemdlalam. Przeplakalam chyba cala noc (jak sie pozniej okazalo-ledwo przezyla...-ale to na marginesie).

Przeraza mnie to.
Ciazy tez sobie nie wyobrazam, tj. sama ciaze-ok . Ale nie te wszystkie badania, pobieranie krwi, sam porod... nie do ogarnieia to dla mnie.

Ze 3 lata temu, robiac prawo jazdy dostalam skierowanie na badanie krwi-pomiar cukry, cos takiego, polegalo to na lekkim ukluciu palce i pomazaniu papierka testowego-tyle. Zamim weszlam do gabinetu, gdzie badania byly robione, przepuscilam chyba z 20 osob, ze strachu.

Juz nie mowiac o tym, jak kiedysz szlam dosc pozno przez szpital, to noc byla, zgubilam sie, szukalam jakiegos tam oddzialu, na ktorym trafila moja mama, otwarta byla sala operacyjna, jakies panie sprzataly tam, w sumie to nic takiego nie bylo widac (no, dla normalnegho czlowieka sala jak sala), jak zobaczylam napis tak sie nogi pdoe mna ugiely, ze az upadlam i ciezko mi bylo wstac...

Nie wiem, jak sobie z tym radzic. Pobranie krwi, nawet jak o nim pisze, to az mi sie reka zgina...to dla mnie koszmar. Operacji nigdy nie mialam, ale panicznie sie boje jej...

Napisane przez anka_85

ale sobie myślę.już swoje lata mam,przecież nie zacznę płakać
i jakoś daję radę.
.

O, matko, rok mlodsza jestem od Ciebie i palcze...moze nie przy ludziach w przychodni, ale z tydzien przed zaplanowanym pobieraniem nie spie po nocach, palcz i sciskam rece, tak jakbym chciala "zakryc" zyle .

Alez ten watek na mnie dziala, czytajac go juz ledwo na oczy widze i przeczytalam, Milczaca, ze studiujesz rolnictwo () medyczne. Pozniej przeczytalam poprawnie, bo cos mi tu nie pasowalo .

Na codzien nie jest to dla mnie jakis duzy problem, rzadko choruje, wiec nie mysle o takich rzeczach...

[Milcząca]

Layla-jestesmy z jednego miasta-chcesz, to Cie moge krok po kroczku oswoic z igłami i bez kłucia

Edit: ROLNICTWO MEDYCZNE omamusiu-to bedzie kawał u mnie na roku jak to sprzedam :-P

[layla_lbn]

Napisane przez Milcząca

Layla-jestesmy z jednego miasta-chcesz, to Cie moge krok po kroczku oswoic z igłami i bez kłucia

Edit: ROLNICTWO MEDYCZNE omamusiu-to bedzie kawał u mnie na roku jak to sprzedam :-P

Mam nadzieje, ze przylozylas sie do pierwszej pomocy, bo bede mdlala .