NERWICA NATRĘCTW, inne nerwica

[Lena_20]

Napisane przez intransitive

Moim zdaniem na nerwice moze pomoc rozmowa z bliska osoba i samozaparcie wiem,bo ja jestem tego przykladem.

zalezy jaka mialas nerwice...bo sa rozne przypadki...kiedy to rozmowa z bliskimi na nic sie nie zda... jam jest tego przykladem.. niekiedy jest tak ciezka,ze potrzebvna jest ostra hospitalizacja...ja cudem tego uniknelam..

[śpiąca_królewna]

Napisane przez Lena_20

zalezy jaka mialas nerwice...bo sa rozne przypadki...kiedy to rozmowa z bliskimi na nic sie nie zda... jam jest tego przykladem.. niekiedy jest tak ciezka,ze potrzebvna jest ostra hospitalizacja...ja cudem tego uniknelam..

Ojj Lena, mamy ze sobą bardzo dużo wspólnego. Chociaż w tym przypadko to nie powód do radości, prawda?
Moja mam wie praktycznie o wszystkim, stara się tłumaczyć mi wiele rzeczy, ale to nie pomaga...

Dziewuszki - Nerwuski, jakie macie relacje z przyjaciółmi, rówieśnikami, znajomymi?

[Lena_20]

Napisane przez śpiąca_królewna

Ojj Lena, mamy ze sobą bardzo dużo wspólnego. Chociaż w tym przypadko to nie powód do radości, prawda?
Moja mam wie praktycznie o wszystkim, stara się tłumaczyć mi wiele rzeczy, ale to nie pomaga...

Dziewuszki - Nerwuski, jakie macie relacje z przyjaciółmi, rówieśnikami, znajomymi?

do radosci powod nie ale nie czuje sie z tym sama

ralacje z rodzina sa...hm...jakby to powiedziec...nie najlepsze... z niektorymi osobami nie jestem zbyt blisko...a to dlatego,ze nie strali sie zrozumiec problemu tylko kieli swoje glupie racje.. Dalsza rodzina nic nie wie...nie widac tego po mnie.. dobrze sie maskuje Mama przeszla przez to samo wiec rozumie mnie jak nikt inny.. Ojciec caly czas stara sie zrozumiec ale nie wychodzi mu.. No i babcia...kochana osóbka.. Wspiera mnie jak moze.. A przyjaciele? Zerwalam kontakty z dawnymi znajomymi...zdalam sobie sprawde,ze nie mozna na nich liczyc.. Nawet nie wiedzieli o tym co mi jest...Bo po co to rozglaszac.. To nie byli ludzie,ktorzy potrafili by cie wesprzec...jedynie do zabawy.. To nie bylo towarzystwo dla mnie... Prawdziwych przyjaciol poznalam dopiero tutaj...na wizazu...gdzie otrzymalam takie wsparcie i z rozumienie jak nigdzie indziej do tej pory.. Oczywiscie mam kilka naprawde swietnych kolezanek ale to tylko kolezanki... Jakos przyjaciolki nie szukalam nigdy...nikt na tak wazna dla mnie osobe nie pasowal..
No i jest moj kochany Tż...gdyby nie on to... Jest dla mnie najwiekszym wsparciem,pomaga mi jak tylko potrafi...i co najwazniejsze kocha i trwa i nauczyl sie rozumiec to co mi jest.. Dzieki niemu chce sie zyc,bo mam dla kogo.. Dla niego walcze,dla niego sie staram...i dla siebie...dla naszej wspolnej przyszlosci,ktora juz powoli budujemy..

[śpiąca_królewna]

Napisane przez Lena_20

do radosci powod nie ale nie czuje sie z tym sama

A przyjaciele? Zerwalam kontakty z dawnymi znajomymi...zdalam sobie sprawde,ze nie mozna na nich liczyc.. Nawet nie wiedzieli o tym co mi jest...Bo po co to rozglaszac.. To nie byli ludzie,ktorzy potrafili by cie wesprzec...jedynie do zabawy.. To nie bylo towarzystwo dla mnie... Prawdziwych przyjaciol poznalam dopiero tutaj...na wizazu...gdzie otrzymalam takie wsparcie i z rozumienie jak nigdzie indziej do tej pory.. Oczywiscie mam kilka naprawde swietnych kolezanek ale to tylko kolezanki... Jakos przyjaciolki nie szukalam nigdy...nikt na tak wazna dla mnie osobe nie pasowal..
No i jest moj kochany Tż...gdyby nie on to... Jest dla mnie najwiekszym wsparciem,pomaga mi jak tylko potrafi...i co najwazniejsze kocha i trwa i nauczyl sie rozumiec to co mi jest.. Dzieki niemu chce sie zyc,bo mam dla kogo.. Dla niego walcze,dla niego sie staram...i dla siebie...dla naszej wspolnej przyszlosci,ktora juz powoli budujemy..

Następna sprawa, która nas łączy - kochająca mama, choć nie ta sama. Z przyjaciółmi mam podobnie. Mało kogo mogę nazwać taką osobą, ponieważ nie mówię wszystkiego.
Mając 12 lat zamknęłam się na świat. Nie wychodziłam z domu, bo nie miałam z kim. Strasznie cierpiałam przez tę samotność. To był czas, kiedy pojawiła się nerwica. ( Teraz myślę sobie, że chyba nie potrafię żyć w grupie? Jak głębiej się zastanawiam, to chyba mam tak chorą osobowość, że szkoda słów...

Lena, a czy spędzasz wolny czas z tymi koleżankami? TŻ bardzo Ci zazdroszczę. Mnie miłość nigdy jeszcze nie spotkała...

[Lena_20]

Napisane przez śpiąca_królewna

Następna sprawa, która nas łączy - kochająca mama, choć nie ta sama. Z przyjaciółmi mam podobnie. Mało kogo mogę nazwać taką osobą, ponieważ nie mówię wszystkiego.
Mając 12 lat zamknęłam się na świat. Nie wychodziłam z domu, bo nie miałam z kim. Strasznie cierpiałam przez tę samotność. To był czas, kiedy pojawiła się nerwica. ( Teraz myślę sobie, że chyba nie potrafię żyć w grupie? Jak głębiej się zastanawiam, to chyba mam tak chorą osobowość, że szkoda słów...

Lena, a czy spędzasz wolny czas z tymi koleżankami? TŻ bardzo Ci zazdroszczę. Mnie miłość nigdy jeszcze nie spotkała...

wolny czas? czasem ide do jednej na plotki,czasem do drugiej...tak zeby sie nie nudzic... A tak to lubie isc sobie gdzies sama...czy to na plaze...na spacer...pojezdzic na rolkach... polazic po miescie.. Czasem z rodzenstwem ... (ciotecznym) ... Z malym pojde na spacer,na lody... No a gdzyby by Tż to z nim bym tylko czas spadzala.. Narazie nie ma go w kraju...ale juz nie dlugo wyjezdzam do niego...oderwanie sie od tego tutejszego srodowiska tez dobrze robi.. Zmiana klimatu dobrze wplywa na ta chorobe.. serio..
A Ty rozwiez spotkasz milosc...tylko czesciej nawiedzaj miasto..

[truzkawka]

no juz przeczytałam :P
powiem wam, że jestem w szoku. myslalam, ze tylko ja cos takiego mam. ba! nawet nie wiedzialam ze to trzeba leczyc.
chodzi o to, ze ja takiej bliskiej osoby nie mam powiedzialam jednej o moich myslach, momentalnie sie ode mnie odsunela. pomyslalam, ze powiem o tym wszystkim mamie. zdobylam sie na odwage i przed chwila jej oswiadczylam. jedyne co stwierdzila to to, ze wydziwiam i mam brac magnez (z tym mg jest przewrazliwiona bo rok temu lekarka mi powiedziala ze musze go brac, a ja zaniedbalam to i teraz w sumie nie uslyszalam od niej milego slowa, tylko to, ze sama sobie taki los zgotowalam )
podejrzewam, ze moja nerwica sie wziela od tego, ze od maleńkosci nie mialam dobrego kontaktu z ludzmi , zawsze cos robilam, ze ich odpychalam. pamietam, ze jak bylam mala z nikim nie wychodzilam na podworko, bo nie mialam z kim teraz tez nie mam z kim sie spotkac, zeby chociaz pogadac o niczym. ehh. a nie stac mnie na psychologa.

[Lena_20]

Napisane przez truzkawka

no juz przeczytałam :P
powiem wam, że jestem w szoku. myslalam, ze tylko ja cos takiego mam. ba! nawet nie wiedzialam ze to trzeba leczyc.
chodzi o to, ze ja takiej bliskiej osoby nie mam powiedzialam jednej o moich myslach, momentalnie sie ode mnie odsunela. pomyslalam, ze powiem o tym wszystkim mamie. zdobylam sie na odwage i przed chwila jej oswiadczylam. jedyne co stwierdzila to to, ze wydziwiam i mam brac magnez (z tym mg jest przewrazliwiona bo rok temu lekarka mi powiedziala ze musze go brac, a ja zaniedbalam to i teraz w sumie nie uslyszalam od niej milego slowa, tylko to, ze sama sobie taki los zgotowalam )
podejrzewam, ze moja nerwica sie wziela od tego, ze od maleńkosci nie mialam dobrego kontaktu z ludzmi , zawsze cos robilam, ze ich odpychalam. pamietam, ze jak bylam mala z nikim nie wychodzilam na podworko, bo nie mialam z kim teraz tez nie mam z kim sie spotkac, zeby chociaz pogadac o niczym. ehh. a nie stac mnie na psychologa.

do psychologa mozna isc nawet za darmo... na fundusz...

[śpiąca_królewna]

Napisane przez truzkawka

no juz przeczytałam :P
powiem wam, że jestem w szoku. myslalam, ze tylko ja cos takiego mam. ba! nawet nie wiedzialam ze to trzeba leczyc.
chodzi o to, ze ja takiej bliskiej osoby nie mam powiedzialam jednej o moich myslach, momentalnie sie ode mnie odsunela. pomyslalam, ze powiem o tym wszystkim mamie. zdobylam sie na odwage i przed chwila jej oswiadczylam. jedyne co stwierdzila to to, ze wydziwiam i mam brac magnez (z tym mg jest przewrazliwiona bo rok temu lekarka mi powiedziala ze musze go brac, a ja zaniedbalam to i teraz w sumie nie uslyszalam od niej milego slowa, tylko to, ze sama sobie taki los zgotowalam )
podejrzewam, ze moja nerwica sie wziela od tego, ze od maleńkosci nie mialam dobrego kontaktu z ludzmi , zawsze cos robilam, ze ich odpychalam. pamietam, ze jak bylam mala z nikim nie wychodzilam na podworko, bo nie mialam z kim teraz tez nie mam z kim sie spotkac, zeby chociaz pogadac o niczym. ehh. a nie stac mnie na psychologa.

Leczyć trzeba, bo inaczej będzie tylko gorzej. Mam podobnie, jeśli chodzi o kontakt z ludźmi, o ile nie tak samo. Nie potrafię z nimi rozmawiać, wiele lat siedziałam w zamknięciu. Mama mnie rozumie, ale może dlatego, że jest lekarzem. Psychologowie (czy psycholodzy? ) przyjmują także bezpłatnie. Spotkania refunduje fundusz zdrowia.

[intransitive]

ja chodzilam na NFZ i powiem tyle... szkoda czasu.
Ale oczywiście możesz mieć szczęście i trafić na dobrego specjalistę
Jeśli chodzi o nerwicę - ze mną tez było baaardzo ciężko. Byłam całkowicie wyłączona z życia. Wolę tego nie wspominać. Ale jakoś udało się, co najważniejsze: bez leków!

[truzkawka]

oo no to moze mam jakąs nadzieje, bo juz wytrzymac nie moge. dzisiaj w kosciele znowu dostałam napadu. najgorsze jest to, ze nie wiem czemu. przyszlo samo. i odeszlo tak po 2 godzinach...
no to juz pocieszajace, ze nie wszyscy psychologowie sa 'platni'. tylko.. nie chce tego utrzymywac w tajemnicy, a mama nie rozumie, ze to nie jest niedobór magnezu.
teraz jak o tym wszystkim mysle to sama nie wiem. mam nadzieje, ze jednak bez lekow uda mi sie z tego wyjsc. bo musi! w koncu kiedys zylam bez tego to i za niedlugo tez.
tylko co te wizyty dają? zwykla rozmowa? watpie zeby to pomoglo. zawsze zastanawialam sie nad sensem takich spotkan

[śpiąca_królewna]

Napisane przez truzkawka

oo no to moze mam jakąs nadzieje, bo juz wytrzymac nie moge. dzisiaj w kosciele znowu dostałam napadu. najgorsze jest to, ze nie wiem czemu. przyszlo samo. i odeszlo tak po 2 godzinach...
no to juz pocieszajace, ze nie wszyscy psychologowie sa 'platni'. tylko.. nie chce tego utrzymywac w tajemnicy, a mama nie rozumie, ze to nie jest niedobór magnezu.
teraz jak o tym wszystkim mysle to sama nie wiem. mam nadzieje, ze jednak bez lekow uda mi sie z tego wyjsc. bo musi! w koncu kiedys zylam bez tego to i za niedlugo tez.
tylko co te wizyty dają? zwykla rozmowa? watpie zeby to pomoglo. zawsze zastanawialam sie nad sensem takich spotkan

'Sama nie wiem, czemu'. A my wiemy - cierpisz na nerwicę. Udaj się z mamą do lekarza rodzinnego, on na pewno stwierdzi nerwicę i wtedy wytłumaczy wszystko Twojej mamie.
Czym chcesz więc wyleczyć nerwicę, jak nie pomocą psychologa? Lekami? Też tak można, ale wtedy musisz się udać do psychiatry.

Ile masz lat?

[truzkawka]

mama nie pojdzie ze mną do lekarza bo chodze sama ale sprobuje, pojde, moze uwierzy mi jak lekarz mi to powie. wlasnie lekami nie chce, bede sie bronic rekami i nogami.

szczerze? teraz mam ochote sie smiac z tego wszystkiego ale gorzej juz jak jest napad.
lat mam 15

[śpiąca_królewna]

Napisane przez truzkawka

mama nie pojdzie ze mną do lekarza bo chodze sama ale sprobuje, pojde, moze uwierzy mi jak lekarz mi to powie. wlasnie lekami nie chce, bede sie bronic rekami i nogami.

szczerze? teraz mam ochote sie smiac z tego wszystkiego ale gorzej juz jak jest napad.
lat mam 15

Skoro masz 15 lat, możesz powiedzieć mamie, że lekarz wymaga, żebyś przyszła razem z nią z racji niepełnoletności. Specjaliście powinna uwierzyć. Jeśli nie chcesz się leczyć lekami, zostaje tylko psychoterapia. Nerwica sama z siebie nie mija.

[intransitive]

Napisane przez truzkawka

oo no to moze mam jakąs nadzieje, bo juz wytrzymac nie moge. dzisiaj w kosciele znowu dostałam napadu. najgorsze jest to, ze nie wiem czemu. przyszlo samo. i odeszlo tak po 2 godzinach...
no to juz pocieszajace, ze nie wszyscy psychologowie sa 'platni'. tylko.. nie chce tego utrzymywac w tajemnicy, a mama nie rozumie, ze to nie jest niedobór magnezu.
teraz jak o tym wszystkim mysle to sama nie wiem. mam nadzieje, ze jednak bez lekow uda mi sie z tego wyjsc. bo musi! w koncu kiedys zylam bez tego to i za niedlugo tez.
tylko co te wizyty dają? zwykla rozmowa? watpie zeby to pomoglo. zawsze zastanawialam sie nad sensem takich spotkan

masz 15 lat, tak? bo patrzylam w profilu
jestes niepelnoletnia, więc musisz się udać z opiekunem prawnym do lekarza. Na pewno jest u Ciebie w pobliżu Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna. Tam właśnie należy się udać
Do psychologa ani psychiatry nie trzeba skierowania więc o jedną wizytę mniej
Ale wizyta u lakarza rodzinnego byłaby dobrym pomysłem jeśli mama nie rozumie czy nie wierzy, że masz nerwicę.
Tylko nie daj się zbyć samymi lekami, bo będziesz je brać parę miesięcy, a później wszystko wróci. Rozmowa jest podstawą, jeśli masz dobrego terapeutę to na pewno Ci pomoże Dojdziecie do sedna sprawy, na pewno jest coś co ta nerwicę spowodowało, a dzięki rozmowie uda Wam się ten czynnik wyeliminować

Edit: a magnez oczywiście możesz brać, bo wzmacnia układ nerwowy. Da Ci to komfort psychiczny, bedziesz wiedziała, że dbasz o siebie, zaczełaś leczenie i jesteś bliżej końca niż dalej

[Lena_20]

niestety nie wsztstkim udaje sie zyc normalnie bez lekow... tzn...wyleczyc sie... sa nerwice i nerwice...zeby bylo jasne.. a psycholodzy przyjmujacy na fundusz to niezle łajzy,za przeproszeniem..tak,taka prawda...potrafia nafaszerowac takim swinstwem,ze potem czlowiek z okna skacze.. Trafic na dobrego i nieodplatnego to trudny orzech.. dlatego jak juz to polecam psychiatrow.. sprawdz,moze nawet w twoim osrodku zdrowia przymuja juz na fundusz...u mnie tak jest..

[intransitive]

Napisane przez Lena_20

niestety nie wsztstkim udaje sie zyc normalnie bez lekow... tzn...wyleczyc sie... sa nerwice i nerwice...zeby bylo jasne.. a psycholodzy przyjmujacy na fundusz to niezle łajzy,za przeproszeniem..tak,taka prawda...potrafia nafaszerowac takim swinstwem,ze potem czlowiek z okna skacze.. Trafic na dobrego i nieodplatnego to trudny orzech.. dlatego jak juz to polecam psychiatrow.. sprawdz,moze nawet w twoim osrodku zdrowia przymuja juz na fundusz...u mnie tak jest..

Ale psychologowie nie mają prawa przepisywać leków , bo nie są lekarzami. Chyba, że coś przeoczyłam
U mnie poradni najpierw się idzie do psychologa, robi się jakieś testy a później do psychiatry. Po dwóch miesiącach szprycowania lekami na terapię.
Jeśli jest z Tobą źle to oczywiście leki pomogą, ale podkreślam: terapia czy rozmowa z kimś bliskim to podstawa

[śpiąca_królewna]

Napisane przez Lena_20

niestety nie wsztstkim udaje sie zyc normalnie bez lekow... tzn...wyleczyc sie... sa nerwice i nerwice...zeby bylo jasne.. a psycholodzy przyjmujacy na fundusz to niezle łajzy,za przeproszeniem..tak,taka prawda...potrafia nafaszerowac takim swinstwem,ze potem czlowiek z okna skacze.. Trafic na dobrego i nieodplatnego to trudny orzech.. dlatego jak juz to polecam psychiatrow.. sprawdz,moze nawet w twoim osrodku zdrowia przymuja juz na fundusz...u mnie tak jest..

Prawda, ja też muszę brać leki. Nienawidzę ich, ale są konieczne. Psycholog nie może przepisać leków, gdyż nie jest lekarzem.

[Lena_20]

Napisane przez śpiąca_królewna

Prawda, ja też muszę brać leki. Nienawidzę ich, ale są konieczne. Psycholog nie może przepisać leków, gdyż nie jest lekarzem.

ehm...to cie zmartwie,ze sa takie elementy ktore przepisuja choc nie maja na to pozwolenia i jeszcze za recepte biora kase..

dlatego najlepiej wybrac sie psychiatry... jakiegos z dobra opinia..

[truzkawka]

och, jestescie pierwsze kotre mnie pozytywnie nastrajają
najpierw pójdę do normalnej przychodni, do normalnego lekarza. powiem mu co mi jest. i wtedy mam nadzieje, ze skieruje mnie do poradni. weszlam na stronę poradni psychologiczno-pedagogicznej. dziwne jest, jakby dla samych małych dzieci.
nie dam sobie brać leków, bo w sumie.. to moja fobia nigdy nie bralam duzej ilosci bo balam sie, ze sie uzaleznie i umre. :x no tak..

[Lena_20]

Napisane przez truzkawka

och, jestescie pierwsze kotre mnie pozytywnie nastrajają
najpierw pójdę do normalnej przychodni, do normalnego lekarza. powiem mu co mi jest. i wtedy mam nadzieje, ze skieruje mnie do poradni. weszlam na stronę poradni psychologiczno-pedagogicznej. dziwne jest, jakby dla samych małych dzieci.
nie dam sobie brać leków, bo w sumie.. to moja fobia nigdy nie bralam duzej ilosci bo balam sie, ze sie uzaleznie i umre. :x no tak..

umrzesz jak przedawkujesz... spoko... jesli sa konieczne to bierz ale jesli wystarczylaby ci jakas psychoterapia czy cus...lub jakies lekkie leki na wyciszenie organizmu lub doraznie "w razie wypadku" to tez nie ma sie co bac...nie uzaleznisz sie jesli bedziesz sie stosowac do zalecen lekarza..

[truzkawka]

ale te leki na depresje uzalezniają ;p bynajmniej za duzo o nich czytalam. bo u mnie to tak, ze jak cos przeczytam, zobacze i mimo, ze wiem, ze to nie jest prawdziwe ja w to wierze i potem panicznie sie tego boje :p
ide sie uczyc i przemyslec to wszystko

[Lena_20]

Napisane przez truzkawka

ale te leki na depresje uzalezniają ;p bynajmniej za duzo o nich czytalam. bo u mnie to tak, ze jak cos przeczytam, zobacze i mimo, ze wiem, ze to nie jest prawdziwe ja w to wierze i potem panicznie sie tego boje :p
ide sie uczyc i przemyslec to wszystko

nie,nie nie... antydepresanty nie uzalezniaja... uzalezniaja psychotropy...

[śpiąca_królewna]

Napisane przez Lena_20

nie,nie nie... antydepresanty nie uzalezniaja... uzalezniaja psychotropy...

Właśnie, nowoczesne antydepresanty nie uzależniają. Psychotropy w każej postaci niestety tak...
Poradnia psychop-pedagowiczna jest dla dzieci, ale w świetle widzenia prawa, Ty też jesteś dzieckiem, ponieważ nie skończyłaś 18 lat.

[Lena_20]

ja niestety biore uzalezniacza...

[Brook]

yy przeciez antydepresanty to tez psychotropy

anyway mi wisialo czy uzalezniaja czy nie

cierpialam wie co tymnie myslalam wtedy

notabene JA OD jaksi 2 miesiecy nie biore juz antydepresantow i ni emam nawerotu chorby i nie mialam sukutkow uboczncyh odstawienia

[Lena_20]

Napisane przez Brook

yy przeciez antydepresanty to tez psychotropy

anyway mi wisialo czy uzalezniaja czy nie

cierpialam wie co tymnie myslalam wtedy

notabene JA OD jaksi 2 miesiecy nie biore juz antydepresantow i ni emam nawerotu chorby i nie mialam sukutkow uboczncyh odstawienia

ooo,to sie ciesze

a antydepresanty to w pewnym stopniu tez psychotropy ale z tym,ze nie uzalezniaja...roznia sie dzialaniem i skladem.. sa lagodniejsze..

[intransitive]

jeśli chodzi o leki , to ja ostrzegam wszystkich przed "nieuzależniającymi SSRI"
Ja brałam przez 4 miesiące Rexetin a później Paxtin (paroksetyne) i czas kiedy je odstawiałam to był... koszmar. Nieuzależniają - owszem, tyle, że objawy odstawiennie występują i nie są to byle jakie objawy.
Miałam przypływy gorąca, pociłam się jak nigdy a najgorsze były "brain zaps" czyli każdy troche gwałtowniejszy ruch jak odwrócenie głowy czy ruch ręką kończył się uczuciem w rodzaju "ktoś poraził mnie prądem". Mówie Wam, koszmar... Bałam się w ogóle ruszyć bo czuam się jakby całe moje ciało przeszywał prąd. Poza tym zaburzenia funkcji seksualnych (np. zupełna niemożność osiągnięcia orgazmu) trwały jeszcze jakieś 2 tygodnie po odstawieniu. Nazywa się to Post-SSRI-Sexual dysfunction i może trwać przez miesiące a nawet lata po odstawieniu leku. Wiadomo, że są to wyjątki, ale czemu tego nie piszą w ulotce? Wolę nie myśleć jakby czuła sięosoba, która je brała rok czy więcej...
O innych lekach się nie wypowiadam bo nie brałam. W każdym razie bądźcie świadome w co się pakujecie, jak zaczynacie brać SSRI, bo to nie witamina C, a zauważyłam, że takie myślenie często występuje wśród pacjentów.
Edit: do swoich objawów odstawiennych dopisuje oczopląs i uczucie jakby ziemia się pode mną trzęsła. Dodam, że te wszystkie objawy występowały nie kilka,ale kilkadziesiąt razy dziennie.
Nie zniechęcam nikogo do leków, ale warto być świadomym w co się pakujemy i że gadki o tym, że ten lek jest ekstremalnie bezpieczny można włożyć między bajki.

[Lena_20]

Napisane przez intransitive

jeśli chodzi o leki , to ja ostrzegam wszystkich przed "nieuzależniającymi SSRI"
Ja brałam przez 4 miesiące Rexetin a później Paxtin (paroksetyne) i czas kiedy je odstawiałam to był... koszmar. Nieuzależniają - owszem, tyle, że objawy odstawiennie występują i nie są to byle jakie objawy.
Miałam przypływy gorąca, pociłam się jak nigdy a najgorsze były "brain zaps" czyli każdy troche gwałtowniejszy ruch jak odwrócenie głowy czy ruch ręką kończył się uczuciem w rodzaju "ktoś poraził mnie prądem". Mówie Wam, koszmar... Bałam się w ogóle ruszyć bo czuam się jakby całe moje ciało przeszywał prąd. Poza tym zaburzenia funkcji seksualnych (np. zupełna niemożność osiągnięcia orgazmu) trwały jeszcze jakieś 2 tygodnie po odstawieniu. Nazywa się to Post-SSRI-Sexual dysfunction i może trwać przez miesiące a nawet lata po odstawieniu leku. Wiadomo, że są to wyjątki, ale czemu tego nie piszą w ulotce? Wolę nie myśleć jakby czuła sięosoba, która je brała rok czy więcej...
O innych lekach się nie wypowiadam bo nie brałam. W każdym razie bądźcie świadome w co się pakujecie, jak zaczynacie brać SSRI, bo to nie witamina C, a zauważyłam, że takie myślenie często występuje wśród pacjentów.

bralam SSRi... i moge potwierdzic to co napisalas... ale o wiele wiecej doswiadczenia mam z tymi strszymi... wiadomo jakimi...

[intransitive]

Napisane przez Lena_20

bralam SSRi... i moge potwierdzic to co napisalas... ale o wiele wiecej doswiadczenia mam z tymi strszymi... wiadomo jakimi...

Współczuje Wam naprawdę. Ale mus to mus, skoro lekarz przepisał to znaczy, że są potrzebne.
Dopóki ma się świadomość, że coś uzależnia to jest dobrze. Trzeba sprawować nad sobą kontrolę, bo inaczej...

[Lena_20]

Napisane przez intransitive

Współczuje Wam naprawdę. Ale mus to mus, skoro lekarz przepisał to znaczy, że są potrzebne.
Dopóki ma się świadomość, że coś uzależnia to jest dobrze. Trzeba sprawować nad sobą kontrolę, bo inaczej...

no tak,tak...ja inteligentna ponadprzeciętnie to wiesz...sie kontroluje..