Czy zerwać zaręczyny?

[kinga770]

Oczywiście, że dało mi to do myślenia. Rozmawiałam, tłumaczyłam, że tak nie można i trzeba szanować drugiego człowieka nawet jeśli nie podoba nam się jego zachowanie itd.
Tylko, że do tej pory nie był nigdy agresywny w stosunku do mnie i nie obraził mnie dlatego te jego kilka wybuchów w stosunku do innych traktowałam jako wadę, jedyną właściwie. A przecież nikt nie jest bez wad, tak to sobie tłumaczyłam.
Ale teraz jego impulsywność i nerwowość kilka razy przeniosła się na mnie w tych złych słowach dlatego czuję się zagubiona i nie wiem jaka jest właściwa decyzja.

[201803290936]

Napisane przez kinga770

Oczywiście, że dało mi to do myślenia. Rozmawiałam, tłumaczyłam, że tak nie można i trzeba szanować drugiego człowieka nawet jeśli nie podoba nam się jego zachowanie itd.
Tylko, że do tej pory nie był nigdy agresywny w stosunku do mnie i nie obraził mnie dlatego te jego kilka wybuchów w stosunku do innych traktowałam jako wadę, jedyną właściwie. A przecież nikt nie jest bez wad, tak to sobie tłumaczyłam.
Ale teraz jego impulsywność i nerwowość kilka razy przeniosła się na mnie w tych złych słowach dlatego czuję się zagubiona i nie wiem jaka jest właściwa decyzja.

No tak, mentalność Kalego. Zapomniałam, że jest coś takiego.

[kinga770]

Nie chcę z góry zakładać, że on nie zrozumiał swojego błędu i że takie zachowania będą się powtarzać albo nawet pogłębiać... nie lubię generalizowania i wkładania wszystkich do jednego worka, przecież każdy człowiek jest inny...
Czy nigdy nie dajecie nikomu szansy skoro ktoś twierdzi, że zobaczył swój błąd i żałuje tego co zrobił?

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Napisane przez kinga770

Nie chcę z góry zakładać, że on nie zrozumiał swojego błędu i że takie zachowania będą się powtarzać albo nawet pogłębiać... nie lubię generalizowania i wkładania wszystkich do jednego worka, przecież każdy człowiek jest inny...
Czy nigdy nie dajecie nikomu szansy skoro ktoś twierdzi, że zobaczył swój błąd i żałuje tego co zrobił?

w przypadku przemocy - dałabym szansę po leczeniu. Nie po zapisaniu się do lekarza ale po np rocznym skutecznym leczeniu.
W przypadku mniej problematycznych a wkurzających mnie rzeczy - jak bym zauważyła że partner zauważalnie stara się i koryguje swoje zachowanie.

[ajah]

Napisane przez kinga770

Nie chcę z góry zakładać, że on nie zrozumiał swojego błędu i że takie zachowania będą się powtarzać albo nawet pogłębiać... nie lubię generalizowania i wkładania wszystkich do jednego worka, przecież każdy człowiek jest inny...
Czy nigdy nie dajecie nikomu szansy skoro ktoś twierdzi, że zobaczył swój błąd i żałuje tego co zrobił?

istnieją programy terapeutyczne dla osób stosujących przemoc.
rezultaty są różne, możesz wrzucić w google.


oczywiście, że wybaczam ludziom popełnione błędy, ale nie wszystkie.


Z ludźmi stosukacymi przemoc jest tak, że szanse na poprawę ( bez prpfesjonalnej pomocy) w sytuacji takiej jak twoja są bliskie zeru.
o dobrą pomoc profesjonalna też trudno. przeciętny terapeuta często nabiera się na manipulacje.

Sent from my SM-G935F using Tapatalk

[ukladlimbiczny]

Napisane przez kinga770

Czy nigdy nie dajecie nikomu szansy skoro ktoś twierdzi, że zobaczył swój błąd i żałuje tego co zrobił?

Błąd jest błędowi nierówny, więc zadajesz niewłaściwe pytanie. Powinno brzmieć: "Czy nigdy nie dajecie szansy komuś, kto przejawia powtarzające się zachowania agresywne, zarówno wobec innych jak i wobec was, a potem umniejsza problem i lekceważy wasze uczucia?". Odpowiedź brzmi: nigdy.

[faf3d67d51656f0b2bcdb9f98a45434bc3aa12e6]

Napisane przez ajah

istnieją programy terapeutyczne dla osób stosujących przemoc.
rezultaty są różne, możesz wrzucić w google.


oczywiście, że wybaczam ludziom popełnione błędy, ale nie wszystkie.


Z ludźmi stosukacymi przemoc jest tak, że szanse na poprawę ( bez prpfesjonalnej pomocy) w sytuacji takiej jak twoja są bliskie zeru.
o dobrą pomoc profesjonalna też trudno. przeciętny terapeuta często nabiera się na manipulacje.

Sent from my SM-G935F using Tapatalk

Ja bym nie czekala na kogos takiego. Co z tego, ze poszedlby na terapie, pod grozba/ po zerwaniu? Autorko Ty naprawde masz tak niskie poczucie wartosci? Nie czujesz wewnetrznie, ze zaslugujesz na kogos kto bedzie traktowal Cie tak jak nalezy?..

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kinga770]

[1=faf3d67d51656f0b2bcdb9f 98a45434bc3aa12e6;8215257 6]Ja bym nie czekala na kogos takiego. Co z tego, ze poszedlby na terapie, pod grozba/ po zerwaniu? Autorko Ty naprawde masz tak niskie poczucie wartosci? Nie czujesz wewnetrznie, ze zaslugujesz na kogos kto bedzie traktowal Cie tak jak nalezy?..

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]

Oczywiście, że czuję zasługuję na kogoś kto będzie traktował mnie jak należy.
Ale po tylu wspólnie, szczęśliwie spędzonych latach nie chcę od razu rezygnować przy pierwszym kryzysie. Chciałabym zrobić coś żeby pomóc sobie i jemu, dlatego myślę o terapii dla niego.

Gdyby ludzie nie zmieniali się po przejściu terapii i nie byłaby ona skuteczna to przecież by nie istniała, prawda?

[ukladlimbiczny]

Napisane przez kinga770

Oczywiście, że czuję zasługuję na kogoś kto będzie traktował mnie jak należy.
Ale po tylu wspólnie, szczęśliwie spędzonych latach nie chcę od razu rezygnować przy pierwszym kryzysie. Chciałabym zrobić coś żeby pomóc sobie i jemu, dlatego myślę o terapii dla niego.

Gdyby ludzie nie zmieniali się po przejściu terapii i nie byłaby ona skuteczna to przecież by nie istniała, prawda?

Bardzo, bardzo smutne. Mam nadzieję, że jeszcze przejrzysz na oczy, oby z jak najmniejszą szkodą dla Ciebie.

[faf3d67d51656f0b2bcdb9f98a45434bc3aa12e6]

Napisane przez kinga770

Oczywiście, że czuję zasługuję na kogoś kto będzie traktował mnie jak należy.
Ale po tylu wspólnie, szczęśliwie spędzonych latach nie chcę od razu rezygnować przy pierwszym kryzysie. Chciałabym zrobić coś żeby pomóc sobie i jemu, dlatego myślę o terapii dla niego.

Gdyby ludzie nie zmieniali się po przejściu terapii i nie byłaby ona skuteczna to przecież by nie istniała, prawda?

Dziewczyno jaka Ty jestes zaslepiona....


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[260c4d4fdb0e7f4840fc70476d5f7e46d82a0f3e]

Napisane przez kinga770

Oczywiście, że czuję zasługuję na kogoś kto będzie traktował mnie jak należy.
Ale po tylu wspólnie, szczęśliwie spędzonych latach nie chcę od razu rezygnować przy pierwszym kryzysie. Chciałabym zrobić coś żeby pomóc sobie i jemu, dlatego myślę o terapii dla niego.

Gdyby ludzie nie zmieniali się po przejściu terapii i nie byłaby ona skuteczna to przecież by nie istniała, prawda?

Ty myślisz, a on? Ty za niego jego problemu nie rozwiążesz. Zmieniają się ci, którzy chcą się zmienić i pracują nad tym, a nawet wtedy nie jest łatwo i szybko.
Sobie pomożesz kończąc tę relację. Przejrzyj na oczy zanim sama dostaniesz krzesłem.

[MartaMagda]

Napisane przez kinga770

Oczywiście, że czuję zasługuję na kogoś kto będzie traktował mnie jak należy.
Ale po tylu wspólnie, szczęśliwie spędzonych latach nie chcę od razu rezygnować przy pierwszym kryzysie. Chciałabym zrobić coś żeby pomóc sobie i jemu, dlatego myślę o terapii dla niego.

Gdyby ludzie nie zmieniali się po przejściu terapii i nie byłaby ona skuteczna to przecież by nie istniała, prawda?

To nie Ty powinnaś myśleć o terapii dla niego. On powinien myśleć o terapii dla siebie, ale przecież on nie widzi problemu...

[faf3d67d51656f0b2bcdb9f98a45434bc3aa12e6]

Napisane przez MartaMagda

To nie Ty powinnaś myśleć o terapii dla niego. On powinien myśleć o terapii dla siebie, ale przecież on nie widzi problemu...

Dokladnie...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[SteveS]

Napisane przez kinga770

Witajcie.. Potrzebuję Waszej porady ponieważ mam straszny mętlik w głowie.
Jestem zaręczona, ślub planuję za około 2 lata, mieszakam razem z partnerem, ja mam 25 lat a on 27.
Bardzo go kocham i zależy mi na nim, jesteśmy razem praktycznie od szczenięcych lat i wiem, że on też mnie kocha.
Mój partner jest czuły, opiekuńczy, pomaga mi w obowiązkach domowych ALE niestety jest też bardzo nerwowy...a jeszcze bardziej nerwowy staje się po alkoholu. często denerwują go jakieś pierdoły i kilka razy byłam świadkiem, jak bardzo źle potraktował obcego człowieka bo się zdenerwował (przez błahostkę oczywiście). Niestety w ostatnim czasie również bardzo źle odezwał się kilka razy do mnie... Raz powiedział do mnie "zamknij się szmato", raz samo "zamknij się" i raz wyżył się na mnie za zepsutą pralkę... Niby za to wszystko przeprosił... Na początku byłam w szoku bo nigdy mu się to nie zdarzało. Później próbowałam mu wytłumaczyć, że bardzo mnie to rani i nie może się w taki sposób do mnie odzywać bo to oznacza brak szacunku itd. Ale on bagatelizował temat, uważał że przesadzam i przeciez nic takiego się nie stało, że przecież przeprosił i nic więcej nie może zrobić bo nie cofnie czasu, że po prostu jest nerwowy i to wcale nie oznacza braku szacunku, na początku mówił nawet że to moja wina bo to ja swoim zachowaniem go sprowokowałam i dlatego się tak odezwał (oczywiście nieprawda). Nie mogliśmy sie dogadać przez długi czas, ja nie potrafiłam mu zapomnieć tych chamskich słów a on się denerwował, że ciągle wracam do tego tematu, raz kiedy rozmawialiśmy o tym popłakałam się bo naprawdę było mi przykro że narzeczony i miłość mojego życia w taki sposób mógł się do mnie odezwać a on powiedział, że jestem żałosna, mam przestać ryczeć i generalnie wyśmiał moje łzy (wcześniej kilka razy też tak postąpił kiedy płakałam).
A więc w związku z tym że bagatelizował temat i nie widział za bardzo błędu w sobie postanowiłam że się wyprowadzam żeby przemyśleć sobie ten związek bo nie wyobrażam sobie bycia z mężczyzną który mnie nie szanuje a w dodatku nie widzi za bardzo w tym problemu i myśli że zwykłe przepraszam załatwi sprawę...
Moja wyprowadzka chyba otworzyła mu oczy. Był płacz, kwiaty, błaganie o szansę, obiecanie poprawy, obiecanie że już nigdy się tak nie odezwie, mówienie że zrozumiał swój błąd i wie że to było bardzo złe itd...
Ja wyprowadziłam się już 2 tyg temu ale niestety nadal nie wiem co mam zrobić.. jednego dnia myślę, że przecież każdy zasługuje na drugą szansę, że może moja wyprowadzka rzeczywiście nim potrząsnęła i się zmieni, że go kocham i chyba nie chcę tego kończyć, że przecież każdy ma jakieś wady... Ale z drugiej strony czy można wybaczyć brak szacunku? Czy szacunku w ogóle można się nauczyć? Czy skoro jest nerwowym człowiekiem to mam uwierzyć, że nigdy się to nie powtórzy? I to, że kilka razy bardzo źle potraktował obcych ludzi... Czy to nie świadczy o tym, że generalnie nie ma szacunku do ludzi? I jeszcze jeden minus, jest bardzo zazdrosny co też mi przeszkadza...
Co myślicie? Dać szansę, czy w takim wypadku to nic nie da?
Z jednej strony boję się, że jeśli nie dam szansy to mogę żałować że straciłam prawdziwą miłość i może naprawdę by się zmienił. A z drugiej zazwyczaj mówi się, że ludzie się nie zmieniają, boję się że zostanę z nim a za rok, czy kilka lat znów się to powtórzy i będę miała tylko żal do siebie że zmarnowałam kilka lat... A co jak powtórzy się dopiero po ślubie? Poza tym jego nerwowość bardzo wzrasta po alkoholu, a to przecież niemożliwe żeby do końca naszego życia nigdy się nie upił...

Dlaczego nie? Ludzie świadomi takiego problemu po prostu nie piją. Nigdy.

[Sandieke]

Napisane przez kinga770

Oczywiście, że czuję zasługuję na kogoś kto będzie traktował mnie jak należy.
Ale po tylu wspólnie, szczęśliwie spędzonych latach nie chcę od razu rezygnować przy pierwszym kryzysie. Chciałabym zrobić coś żeby pomóc sobie i jemu, dlatego myślę o terapii dla niego.

Gdyby ludzie nie zmieniali się po przejściu terapii i nie byłaby ona skuteczna to przecież by nie istniała, prawda?

Lepiej skreslic kilka lat, ktore sa za nami niz zmarnowac kolejne a z tego co opisujesz wiele na to wskazuje.

Powiem Ci tez cos. Nie ty jedna myslisz ze pomozesz takiemu typowi, ze go z tego wyciagniesz. Niestety moge powiedziec z wysokim prawdopodovienstwem, ze nie pomozesz. Nie zmienisz go.
Wez na serio te sygnaly bo to zapowiedz toksycznego zwiazku, a z takiego niezwykle ciezko wyjsc nie mowiac juz o urazie psychicznym jakiego mozna doznac (lub fizycznych).

Nie zmieni sie nawet po przejsciu terapii. Nawet jej nie przejdzie bo zaraz uzna ze juz mu pomoglo ze juz jest ok, zr jest nowym czlowiekiem. I bedzie. Przez 2 tygodnie....



Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[faf3d67d51656f0b2bcdb9f98a45434bc3aa12e6]

Napisane przez Sandieke

Lepiej skreslic kilka lat, ktore sa za nami niz zmarnowac kolejne a z tego co opisujesz wiele na to wskazuje.

Powiem Ci tez cos. Nie ty jedna myslisz ze pomozesz takiemu typowi, ze go z tego wyciagniesz. Niestety moge powiedziec z wysokim prawdopodovienstwem, ze nie pomozesz. Nie zmienisz go.
Wez na serio te sygnaly bo to zapowiedz toksycznego zwiazku, a z takiego niezwykle ciezko wyjsc nie mowiac juz o urazie psychicznym jakiego mozna doznac (lub fizycznych).

Nie zmieni sie nawet po przejsciu terapii. Nawet jej nie przejdzie bo zaraz uzna ze juz mu pomoglo ze juz jest ok, zr jest nowym czlowiekiem. I bedzie. Przez 2 tygodnie....



Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

To juz jest toksyczny zwiazek.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Sandieke]

[1=faf3d67d51656f0b2bcdb9f 98a45434bc3aa12e6;8215395 6]To juz jest toksyczny zwiazek.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]
No tak masz racje.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[3ebdb6c370169ce1a39c163fc8d64643247d9f80]

Napisane przez kinga770

Oczywiście, że dało mi to do myślenia. Rozmawiałam, tłumaczyłam, że tak nie można i trzeba szanować drugiego człowieka nawet jeśli nie podoba nam się jego zachowanie itd.
Tylko, że do tej pory nie był nigdy agresywny w stosunku do mnie i nie obraził mnie dlatego te jego kilka wybuchów w stosunku do innych traktowałam jako wadę, jedyną właściwie. A przecież nikt nie jest bez wad, tak to sobie tłumaczyłam.
Ale teraz jego impulsywność i nerwowość kilka razy przeniosła się na mnie w tych złych słowach dlatego czuję się zagubiona i nie wiem jaka jest właściwa decyzja.

Akceptujesz u partnera agresję w stosunku do innych osób?

Wadą jest lenistwo, nieumiejętność podejmowania decyzji, rozrzutność. Agresja to totalnie inny poziom.

[faf3d67d51656f0b2bcdb9f98a45434bc3aa12e6]

[1=3ebdb6c370169ce1a39c163 fc8d64643247d9f80;8215479 1]Akceptujesz u partnera agresję w stosunku do innych osób?

Wadą jest lenistwo, nieumiejętność podejmowania decyzji, rozrzutność. Agresja to totalnie inny poziom.[/QUOTE]Widac, ze autorka bedzie go tlumaczyc i bronic cokolwiek bysmy nie powiedzialy. Moze kiedys dojrzeje do rozstania, tylko moze byc juz za pozno. To sie tak zaczyna najpierw agresja slowna, potem juz pojawic sie moze np.rzucanie przedmiotami, a potem, najgorsze agresja fizyczna skierowana prosto w drugiego czlowieka i obawiam sie ze autorka tez bedzie za chwile ofiara tej przemocy fizycznej

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Glodomorek]

Napisane przez kinga770

Przeczytałam wszystkie Wasze posty i bardzo dziękuję Wam za to, że zaangażowałyście się w ten wątek.
Kilka słów ode mnie... Ja jestem bardzo spokojną i wrażliwą osobą dlatego tym bardziej boli mnie jego zachowanie i uważam je za niedopuszczalne, dlatego się wyprowadziłam. Do czasu mojej wyprowadzki partner rzeczywiście bagatelizował problem ale teraz twierdzi, że przejrzał na oczy i zrozumiał swój błąd którego wcześniej nie widział i że rzeczywiście zachował się okropnie i niedopuszczalnie.

Nigdy mnie nie uderzył, nie popchnął, nie szturchnął ani nic z tych rzeczy. Jesteśmy razem dłuuugo a takie odzywki do mnie zdarzyły się dopiero ostatnio...
Dlatego wciąż zastanawiam się co zrobić. Jest to nasz pierwszy poważny kryzys i nie chciałabym poddawać się przy pierwszym kryzysie. Ale skoro jest agresywny i jak widać nie potrafi tego kontrolować to może terapia mu pomoże? Może znacie kogoś kto po przejściu terapii rzeczywiście zobaczył wiele rzeczy których wcześniej nie dostrzegał i zmienił swoje zachowanie?

A poza kwiatami to co realnie zrobił i jak okazał zrozumienie błędów?

Napisane przez kinga770

Nie chcę z góry zakładać, że on nie zrozumiał swojego błędu i że takie zachowania będą się powtarzać albo nawet pogłębiać... nie lubię generalizowania i wkładania wszystkich do jednego worka, przecież każdy człowiek jest inny...
Czy nigdy nie dajecie nikomu szansy skoro ktoś twierdzi, że zobaczył swój błąd i żałuje tego co zrobił?

Słowo "przepraszam" kompletnie nic nie kosztuje, zero wysiłku. Co on z tym robi? Co ci mówił?
Są rzeczy, których się nie wybacza. Nie wybaczyłam innej osobie stosowania przemocy i slowo przepraszam z ust ani kwiaty nie zmieniłyby tej sytuacji, ponieważ byłyby to tylko czcze deklaracje i krokodyle łzy.

Napisane przez kinga770

Oczywiście, że czuję zasługuję na kogoś kto będzie traktował mnie jak należy.
Ale po tylu wspólnie, szczęśliwie spędzonych latach nie chcę od razu rezygnować przy pierwszym kryzysie. Chciałabym zrobić coś żeby pomóc sobie i jemu, dlatego myślę o terapii dla niego.

Gdyby ludzie nie zmieniali się po przejściu terapii i nie byłaby ona skuteczna to przecież by nie istniała, prawda?

Czyli przyzwyczajenie ciebie trzyma przy nim. To nie ty masz go naprawiać, pouczać. To wymaga jego pracy własnej nad sobą. Nie wspólnie, tylko jego własny wysiłek i czas. To on ma problem. Nie wy.

[I am Rock]

Napisane przez kinga770

Oczywiście, że dało mi to do myślenia. Rozmawiałam, tłumaczyłam, że tak nie można i trzeba szanować drugiego człowieka nawet jeśli nie podoba nam się jego zachowanie itd.
Tylko, że do tej pory nie był nigdy agresywny w stosunku do mnie i nie obraził mnie dlatego te jego kilka wybuchów w stosunku do innych traktowałam jako wadę, jedyną właściwie. A przecież nikt nie jest bez wad, tak to sobie tłumaczyłam.
Ale teraz jego impulsywność i nerwowość kilka razy przeniosła się na mnie w tych złych słowach dlatego czuję się zagubiona i nie wiem jaka jest właściwa decyzja.

Tłumaczyłaś i jakoś nie bardzo pomogło?
Dopóki poniewierał innych, było ok?
Teraz oberwało się i tobie.
Następnymi ofiarami będą wasze dzieci. W imię "bo tyle lat razem".

[shanta]

Raczej nie przekonamy autorki do odzyskania rozumu póki jest na to właściwa pora. Później będzie już za późno.

[ajah]

Napisane przez shanta

Raczej nie przekonamy autorki do odzyskania rozumu póki jest na to właściwa pora. Później będzie już za późno.

na co za późno?

[shanta]

Napisane przez ajah

na co za późno?

Miałam na myśli sytuację kiedy ten pierwszy kryzys zamieni się w bardziej agresywne zachowania, przemoc fizyczną. Teraz jest odpowiedni moment, żeby zakończyć ten związek, a tym bardziej zerwać zaręczyny.

[kinga770]

Napisane przez shanta

Raczej nie przekonamy autorki do odzyskania rozumu póki jest na to właściwa pora. Później będzie już za późno.

Nie muszę odzyskiwać rozumu bo nigdy go nie straciłam.
Widzę problem i nie usprawiedliwiam mojego narzeczonego i jego zachowań. Wiem, że to niedopuszczalne, wyprowadziłam się od niego.

Po prostu mam wątpliwości i trudno pogodzić mi się z tym, że to koniec.

A poza tym bardzo mocno zastanawiam się skąd w moim narzeczonym tyle agresji i nerwów... Skąd takie zachowania...? zawsze byłam zdania, że takie rzeczy wynosi się z domu. A jego rodzice się szanują, nawet powiedziałabym, że są bardzo udanym małżeństwem.

[kennedy]

Napisane przez kinga770

Nie muszę odzyskiwać rozumu bo nigdy go nie straciłam.
Widzę problem i nie usprawiedliwiam mojego narzeczonego i jego zachowań. Wiem, że to niedopuszczalne, wyprowadziłam się od niego.

Po prostu mam wątpliwości i trudno pogodzić mi się z tym, że to koniec.

A poza tym bardzo mocno zastanawiam się skąd w moim narzeczonym tyle agresji i nerwów... Skąd takie zachowania...? zawsze byłam zdania, że takie rzeczy wynosi się z domu. A jego rodzice się szanują, nawet powiedziałabym, że są bardzo udanym małżeństwem.

Czy on robi cos zebys mu wybaczyla?


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kinga770]

Obiecuje, że już nigdy więcej się nie zachowa w ten sposób, że będzie się bardzo starał panować nad sobą i swoimi nerwami. Poza tym oczywiście mówi że jestem miłością jego życia i nie chce mnie stracić, prosi żebym dała mu szansę na pokazanie że potrafi się zmienić i nie przekreślała tego wszystkiego przy pierwszym większym kryzysie.

[ajah]

Napisane przez kinga770

Nie muszę odzyskiwać rozumu bo nigdy go nie straciłam.
Widzę problem i nie usprawiedliwiam mojego narzeczonego i jego zachowań. Wiem, że to niedopuszczalne, wyprowadziłam się od niego.

Po prostu mam wątpliwości i trudno pogodzić mi się z tym, że to koniec.

A poza tym bardzo mocno zastanawiam się skąd w moim narzeczonym tyle agresji i nerwów... Skąd takie zachowania...? zawsze byłam zdania, że takie rzeczy wynosi się z domu. A jego rodzice się szanują, nawet powiedziałabym, że są bardzo udanym małżeństwem.

Przyczyn takich zachowań jest mnóstwo. Nie wszystko zalezy od wychowania czy od przykładu rodziców. To byłoby za proste.

---------- Dopisano o 18:15 ---------- Poprzedni post napisano o 18:11 ----------

Napisane przez kinga770

Obiecuje, że już nigdy więcej się nie zachowa w ten sposób, że będzie się bardzo starał panować nad sobą i swoimi nerwami. Poza tym oczywiście mówi że jestem miłością jego życia i nie chce mnie stracić, prosi żebym dała mu szansę na pokazanie że potrafi się zmienić i nie przekreślała tego wszystkiego przy pierwszym większym kryzysie.

To są obiecanki cacanki.
Ciebie powinny interesować konkrety. Facet nie radzi sobie z emocjami, mówi, że będzie się starał.
Zapytaj jak. Jaki konkretnie ma plan. W jaki sposób będzie sobie radził z impulsami, stresem itd. Czyli mówiąc krótko co zrobi zamiast.
I w jaki sposób rozpoznaje, ze to juz jest ostry stan wzburzenia, gdy przestaje nad sobą panowac.
O tym z nim rozmawiaj i obserwuj reakcję.
Jeśli faktycznie coś chce zmienić to będzie szukał odpowiedzi, w przecinym razie będzie stosował uniki i atakował.

[shanta]

Napisane przez kinga770

Obiecuje, że już nigdy więcej się nie zachowa w ten sposób, że będzie się bardzo starał panować nad sobą i swoimi nerwami. Poza tym oczywiście mówi że jestem miłością jego życia i nie chce mnie stracić, prosi żebym dała mu szansę na pokazanie że potrafi się zmienić i nie przekreślała tego wszystkiego przy pierwszym większym kryzysie.

Ciągle podkreślasz, że to pierwszy większy kryzys. Nie zapominaj o wcześniejszych sytuacjach. Pewnie nie jeden raz mówił - przepraszam, a przy następnej okazji zachowywał się bardziej agresywnie.

[7cd1d0bf3fc279e4e45587f61c3d7242fa9c0a30]

Napisane przez kinga770

Obiecuje, że już nigdy więcej się nie zachowa w ten sposób, że będzie się bardzo starał panować nad sobą i swoimi nerwami. Poza tym oczywiście mówi że jestem miłością jego życia i nie chce mnie stracić, prosi żebym dała mu szansę na pokazanie że potrafi się zmienić i nie przekreślała tego wszystkiego przy pierwszym większym kryzysie.

To tylko słowa. Mówić może wszystko co chcesz usłyszeć. W końcu to nic nie kosztuje, a może ugłaskać drugą stronę. Będzie się starał? Śmieszne. Szczególnie jeśli wcześniej nie potrafił panować nad swoją agresją to i teraz nie będzie. On będzie mówił wszystko żebyś została. Jakby naprawdę mu zależało to szukałby rozwiązania w związku ze swoją agresją, a on tylko mówi ładne frazesy.
To nie jest głębszy kryzys. Facet ma coś nie tak z głową, nie szanuje Ciebie i innych ludzie. Przemoc to nie jest kryzys