Nie mogę się zdecydować czy chce dziecko

[stookrotka1991]

Napisane przez shinypearl

Nie, to nie jest takie proste. Mam cały wachlarz emocji - od "rany, co myśmy najlepszego zrobili?!!?!" do "już bym ją chciała poznać i zobaczyć" Traktuję to obecnie jako największe wyzwanie mojego życia.

To była szybka decyzja z Waszej strony czy tak jak my myśleliście długo i się zastanawialiście?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[d2aeef710e3e8d1f4610c2bbb82ca891dfd97dba_6083518f8d759]

Napisane przez stookrotka1991

Masz rację, zaczęliśmy ten temat z 2 miesiace temu i powiem szczerze, że te dwa miesiące temu ten temat wydawał się abstrakcją dla nas, z biegiem czasu jesteśmy coraz bardziej przekonani, widzę plusy tego wszystkiego. Czas robi swoje, obserwuje więcej, zauważam matki z dziećmi, patrzę, wyciągam wnioski. I tak powoli nabieram przekonania właśnie. Wszytsko przyjdzie z czasem. Jestem osobą która uwielbia wręcz mieć wszystko dokładnie zaplanowane i obmyślone tak już mam i nie umiem tego przeskoczyć.

Ale to raczej bardzo dobrze, że musisz mieć zaplanowane i obmyślone, znaczy że z rozsądkiem i rozważnie podchodzisz do życia, decyzji itd. Też taka jestem, może dlatego tak świetnie Ciebie i ten temat rozumiem, choć z dziećmi, decyzją o macierzyństwie nie mam kompletnie nic wspólnego.

Jak się upewnisz, im więcej się upewnisz, tym mniej wątpliwości i leków będzie gdy już np zajdziesz w ciążę i będziesz oczekiwać dziecka, nie mówię że nie będzie wątpliwości takich o jakich pisała shinypearl, ale będzie ich mniej

[elvegirl]

[1=d2aeef710e3e8d1f4610c2b bb82ca891dfd97dba_6083518 f8d759;87261995]Ale to raczej bardzo dobrze, że musisz mieć zaplanowane i obmyślone(...)[/QUOTE]
W kwestii dziecka niekoniecznie. Dobrze jest mieć plan, ale też wiedzieć, że to tylko plan, być na tyle elastycznym żeby sobie psychicznie poradzić z tym, że rzeczywistość ten plan poprzestawia. Widziałam kilka razy jakie ludzie mieli problemy ze zderzeniem wyobrażeń z rzeczywistością, dlatego jednak założenie nieprzewidywalności wydaje mi się tutaj bezpieczniejsze.

[d2aeef710e3e8d1f4610c2bbb82ca891dfd97dba_6083518f8d759]

Napisane przez elvegirl

W kwestii dziecka niekoniecznie. Dobrze jest mieć plan, ale też wiedzieć, że to tylko plan, być na tyle elastycznym żeby sobie psychicznie poradzić z tym, że rzeczywistość ten plan poprzestawia. Widziałam kilka razy jakie ludzie mieli problemy ze zderzeniem wyobrażeń z rzeczywistością, dlatego jednak założenie nieprzewidywalności wydaje mi się tutaj bezpieczniejsze.

Masz rację.

Ja raczej odnosiłam się tutaj do tematu dobrego obmyślenia/przemyślenia przez Autorkę i jej partnera tematu pragnienia dziecka, czyli motywacji.

Ale racja, założyć nieprzewidywalność też konieczne trzeba w tak nieprzewidywalnym temacie, jakim jest rewolucja życiowa pt.dziecko.

[shinypearl]

Napisane przez stookrotka1991

To była szybka decyzja z Waszej strony czy tak jak my myśleliście długo i się zastanawialiście?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Tak z rok o tym myśleliśmy, ale wiedząc kiedy mniej więcej chcemy zacząć (na szczęście udało się od razu), więc mieliśmy ten czas na myślenie. Bardziej to ja potrzebowałam to przemyśleć wzdłuż, wszerz i wspak, bo mąż wiedziałam, że chciał. Pomagało też, że spokojnie wyobrażaliśmy sobie nasze życie bez dziecka jako też dobrą alternatywę.

[puchaty71]

Napisane przez stookrotka1991

Hej, pisze w dość istotnej dla mnie sprawie odnośnie macierzyństwa. Jesteśmy z mężem kilka lat po ślubie, ja mam stałą i stabilną pracę na ten moment generalnie jest to dobry czas na dziecko ze względów ekonomicznych i że względu na stabilność zawodową. Jednak nie możemy podjąć tej ostatecznej decyzji. ...

Z rodzicielstwem, jak ze wszystkim. Albo się teraz tego chce bardziej, niż tego, co wydaje się, że się w związku z tym straci, albo nie. Na żadnym forum nie znajdziesz odpowiedzi na to, czego Ty/Wy bardziej chcesz/chcecie.

[d2aeef710e3e8d1f4610c2bbb82ca891dfd97dba_6083518f8d759]

Napisane przez puchaty71

Z rodzicielstwem, jak ze wszystkim. Albo się teraz tego chce bardziej, niż tego, co wydaje się, że się w związku z tym straci, albo nie

👍👍

[Ninanina88]

[1=d2aeef710e3e8d1f4610c2b bb82ca891dfd97dba_6083518 f8d759;87261744]Myślę, że ważna jest motywacja. Jeśli jest ona silna a powód dobry, to strach przed nieznanym i przed utratą (swobody, aktualnego luźnego stylu życia, itd.) przegrają.

Ty podałaś powód "życie byłoby ciekawsze, nabrałoby koloru". Czy to dobry, właściwy powód, by mieć dziecko?

Moim zdaniem, trochę słaby. Nie krytykuję, tylko staram się pomóc rozwikłać Twój dylemat.

Inna motywacja, którą podałaś, to: "Obecnie jestem chwilę przed 30stką nadszedł ten czas w który jest dobry na dziecko z ekonomicznego punktu widzenia, oraz z perspektywy mojej kariery zawodowej."

Czyli powód pochodzący z głowy, nie z potrzeby serca/z głębi duszy.
Tak trochę jakbyś uległa społecznym normom, wytycznym. I przekalkulowała to pod względem finansowo-karierowym.

Na dziecko może warto się decydować, gdy się tego naprawdę pragnie. Bo wtedy też ma się dojrzałość i odpowiedzialność do tego, żeby zadaniu podołać. Odpowiednią motywację.

Nie, że "już ten czas, lata lecą, TRZEBA się zdecydować. Bo jak nie teraz, to kiedy" itd.

Moim zdaniem, zła droga, i wcale na ten moment dziecka nie pragniecie.

To tylko moje wrażenia po przeczytaniu Twojego posta, sprawdź, czy z Tobą rezonują.[/QUOTE]Ja tak nie uważam, ja właśnie zdecydowałam się na dziecko nie z jakiegoś głębokiego wewnętrznego pragnienia, instynktu czy czegoś w tym stylu. Po prostu uznaliśmy, że może być fajnie być rodzicem. Dzieci nie lubiłam i nie lubię, z wyjątkiem swojego, które kocham. Chociaż na pewno nie pokochałam od pierwszego wejrzenia. Moim zdaniem rozczarować sie macierzyństwem można równie dobrze bardzo pragnąc dziecka, bo tak naprawdę dopóki go nie ma to nie jesteśmy w stanie poczuć na co się decydujemy

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[stookrotka1991]

Napisane przez Ninanina88

Ja tak nie uważam, ja właśnie zdecydowałam się na dziecko nie z jakiegoś głębokiego wewnętrznego pragnienia, instynktu czy czegoś w tym stylu. Po prostu uznaliśmy, że może być fajnie być rodzicem. Dzieci nie lubiłam i nie lubię, z wyjątkiem swojego, które kocham. Chociaż na pewno nie pokochałam od pierwszego wejrzenia. Moim zdaniem rozczarować sie macierzyństwem można równie dobrze bardzo pragnąc dziecka, bo tak naprawdę dopóki go nie ma to nie jesteśmy w stanie poczuć na co się decydujemy

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Oo właśnie myślę, że mogę mieć podobnie, bo mam podobne podejście do dzieci. Rozumiem, że teraz nie żałujesz swojej decyzji ?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Linka25]

[1=d2aeef710e3e8d1f4610c2b bb82ca891dfd97dba_6083518 f8d759;87261744]Myślę, że ważna jest motywacja. Jeśli jest ona silna a powód dobry, to strach przed nieznanym i przed utratą (swobody, aktualnego luźnego stylu życia, itd.) przegrają.

Ty podałaś powód "życie byłoby ciekawsze, nabrałoby koloru". Czy to dobry, właściwy powód, by mieć dziecko?

Moim zdaniem, trochę słaby. Nie krytykuję, tylko staram się pomóc rozwikłać Twój dylemat.

Inna motywacja, którą podałaś, to: "Obecnie jestem chwilę przed 30stką nadszedł ten czas w który jest dobry na dziecko z ekonomicznego punktu widzenia, oraz z perspektywy mojej kariery zawodowej."

Czyli powód pochodzący z głowy, nie z potrzeby serca/z głębi duszy.
Tak trochę jakbyś uległa społecznym normom, wytycznym. I przekalkulowała to pod względem finansowo-karierowym.

Na dziecko może warto się decydować, gdy się tego naprawdę pragnie. Bo wtedy też ma się dojrzałość i odpowiedzialność do tego, żeby zadaniu podołać. Odpowiednią motywację.

Nie, że "już ten czas, lata lecą, TRZEBA się zdecydować. Bo jak nie teraz, to kiedy" itd.

Moim zdaniem, zła droga, i wcale na ten moment dziecka nie pragniecie.

To tylko moje wrażenia po przeczytaniu Twojego posta, sprawdź, czy z Tobą rezonują.[/QUOTE]No to ja miałam takie właśnie motywatory, które opisujesz jako niekoniecznie dobre. Moje pierwsze dziecko ma już 7 lat, kocham je nad życie. Widać, nie ma reguły. Bo z drugiej strony ktoś może kierować się właśnie pragnieniem posiadania dziecka, a potem, gdy ono już będzie na świecie, nie pokochać, nie odnaleźć się w roli.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Ninanina88]

Napisane przez stookrotka1991

Oo właśnie myślę, że mogę mieć podobnie, bo mam podobne podejście do dzieci. Rozumiem, że teraz nie żałujesz swojej decyzji ?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Jestem na początku tej drogi, bo dzieciak trochę ponad 4 miesiące. Zdecydowanie nie żałuję. Nie pokochałam od pierwszego wejrzenia, pierwszy miesiąc to była tragedia, ale potem z dnia na dzień coraz lepiej. Polecam wcześniej trochę poczytać czego mozemy oczekiwać od tak małego dziecka, żeby potem sie nie dziwić, ze np wisi non stop na piersi czy budzi sie co godzinę Ja to sobie wszystko dobrze ułożyłam, pierwsze 2 tyg był ze mną partner, potem 2 tygodnie mama, oboje są w stanie zostać z dzieckiem jak ja wychodzę, dalej chodzimy z partnerem na randki (tylko rzadziej). Pielęgnacja to tak naprawdę pikuś najtrudniejsze to przestawić sobie w głowie, że jesteś za kogoś aż w takim stopniu odpowiedzialna. No i serio ten uśmiech bombelka naprawdę wynagradza wszystko:p

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Ninanina88]

Dokładnie, ja jestem na kilku grupach na facebooku dotyczących ciąży i dzieci i są tam dziewczyny, które bardzo pragnęły dziecka, a po porodzie pytania, jak nauczyć 2 tygodniowe dziecko spać całą noc, czemu ono non stop chce być przy mnie itd itp, oczekiwanie od niemowlaka, że sie zajm

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 12:26 ---------- Poprzedni post napisano o 12:25 ----------

Napisane przez Linka25

No to ja miałam takie właśnie motywatory, które opisujesz jako niekoniecznie dobre. Moje pierwsze dziecko ma już 7 lat, kocham je nad życie. Widać, nie ma reguły. Bo z drugiej strony ktoś może kierować się właśnie pragnieniem posiadania dziecka, a potem, gdy ono już będzie na świecie, nie pokochać, nie odnaleźć się w roli.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Dokładnie, ja jestem na kilku grupach na facebooku dotyczących ciąży i dzieci i są tam dziewczyny, które bardzo pragnęły dziecka, a po porodzie pytania, jak nauczyć 2 tygodniowe dziecko spać całą noc, czemu ono non stop chce być przy mnie itd itp, oczekiwanie od niemowlaka, że sie zajm

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[PaniAuto]

Cześć, mam podobne rozterki. Tylko ja jestem pewna, że chce mieć kiedyś dziecko. W sumie jakby ktoś mi je przyniósł dziś pod drzwi i bym była przeszczęśliwa. Tylko kompletnie nie widzę siebie w ciąży czy rodzącej. Zero. W sumie ojcem mogłabym zostać nawet dzisiaj. Ale nie matką ze względu na ciążę, poród i połóg. Na wyniszczenie tym swojego organizmu i ból. I że to wszystko spadnie tylko i wyłącznie na mnie bo tego z partnerem nie podzielę.

[elvegirl]

Napisane przez PaniAuto

Cześć, mam podobne rozterki. Tylko ja jestem pewna, że chce mieć kiedyś dziecko.

Oczywiście nikt Ci nie zagwarantuje, że ciąża wcześniejsza będzie mniej problematyczna niż późniejsza, ale jeśli jesteś pewna że chcesz dziecka to zastanowiłabym się, czy odwlekanie w czasie ma tu sens.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez elvegirl

Oczywiście nikt Ci nie zagwarantuje, że ciąża wcześniejsza będzie mniej problematyczna niż późniejsza, ale jeśli jesteś pewna że chcesz dziecka to zastanowiłabym się, czy odwlekanie w czasie ma tu sens.

No właśnie. Zwłaszcza, że ryzyko powikłań dla dziecka, jak i samej matki wzrasta wraz z wiekiem. 40 latka nie ma takich zdolności regeneracyjnych co młodsza o 15 lat koleżanka.



No chyba, że dopuszczasz też możliwość adopcji.

[stookrotka1991]

Napisane przez PaniAuto

Cześć, mam podobne rozterki. Tylko ja jestem pewna, że chce mieć kiedyś dziecko. W sumie jakby ktoś mi je przyniósł dziś pod drzwi i bym była przeszczęśliwa. Tylko kompletnie nie widzę siebie w ciąży czy rodzącej. Zero. W sumie ojcem mogłabym zostać nawet dzisiaj. Ale nie matką ze względu na ciążę, poród i połóg. Na wyniszczenie tym swojego organizmu i ból. I że to wszystko spadnie tylko i wyłącznie na mnie bo tego z partnerem nie podzielę.

Też się boje tego samego, dlatego muszę podejść do tego tematu zadaniowo tak mi się wydaje. Wiem, że chciałabym dziecko ale ciągle mam wymówki nie teraz bo coś tam... Ale w sumie jest to dobry czas ale ten strach... Właśnie to wszytsko mnie przeraża. Jednak myślę, tyle kobiet jest w ciąży i daje radę i wszytsko jest ok, no sama nie wiem

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[elvegirl]

Dziewczyny, no jak będziecie czekać na wprowadzenie do szerokiego obiegu sztucznej macicy albo na możliwość zajścia i donoszenia ciąży przez facetów, to obawiam się że menopauza was w tym czekaniu zastanie.

[PaniAuto]

Napisane przez elvegirl

Dziewczyny, no jak będziecie czekać na wprowadzenie do szerokiego obiegu sztucznej macicy albo na możliwość zajścia i donoszenia ciąży przez facetów, to obawiam się że menopauza was w tym czekaniu zastanie.

Tu masz racje my prawdopodobnie zaczniemy starania w połowie przyszłego roku. Ale i tak dla mnie to abstrakcja. W dodatku jak mówię mojemu Tż o tym że mi to się nie podoba że wszystko spada na mnie to on się denerwuje że nastawiam się negatywnie a powinnam podchodzić neutralnie. Tylko jak podchodzić neutralnie jak jak ciężko spotkać opis porodu naturalnego gdzie nie było pękającego krocza, wymiotów i krwawej masakry. A ja w czymś takim średnio chcę brać udział.

[Linka25]

Napisane przez PaniAuto

Cześć, mam podobne rozterki. Tylko ja jestem pewna, że chce mieć kiedyś dziecko. W sumie jakby ktoś mi je przyniósł dziś pod drzwi i bym była przeszczęśliwa. Tylko kompletnie nie widzę siebie w ciąży czy rodzącej. Zero. W sumie ojcem mogłabym zostać nawet dzisiaj. Ale nie matką ze względu na ciążę, poród i połóg. Na wyniszczenie tym swojego organizmu i ból. I że to wszystko spadnie tylko i wyłącznie na mnie bo tego z partnerem nie podzielę.

Ooo widzę to identycznie. Mam dwoje dzieci.

Napisane przez PaniAuto

Tu masz racje my prawdopodobnie zaczniemy starania w połowie przyszłego roku. Ale i tak dla mnie to abstrakcja. W dodatku jak mówię mojemu Tż o tym że mi to się nie podoba że wszystko spada na mnie to on się denerwuje że nastawiam się negatywnie a powinnam podchodzić neutralnie. Tylko jak podchodzić neutralnie jak jak ciężko spotkać opis porodu naturalnego gdzie nie było pękającego krocza, wymiotów i krwawej masakry. A ja w czymś takim średnio chcę brać udział.

Poród naturalny to kropla w morzu tych niefajnych spraw.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez PaniAuto

Tu masz racje my prawdopodobnie zaczniemy starania w połowie przyszłego roku. Ale i tak dla mnie to abstrakcja. W dodatku jak mówię mojemu Tż o tym że mi to się nie podoba że wszystko spada na mnie to on się denerwuje że nastawiam się negatywnie a powinnam podchodzić neutralnie. Tylko jak podchodzić neutralnie jak jak ciężko spotkać opis porodu naturalnego gdzie nie było pękającego krocza, wymiotów i krwawej masakry. A ja w czymś takim średnio chcę brać udział.

Dokładnie. Powiedz mu, żeby sobie wyobrazil, że coś mu rośnie w brzuchu, a potem rozrywa mu krocze. Ciekawe, jak by do tego podchodził Brak empatii niektórych facetów mnie zadziwia, widocznie z racji biologii ciąża i poród to dla nich taka abstrakcja, że ani przez chwilę się nie zastanawiają, jak to wygląda.
A myślałaś może o adopcji?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[PaniAuto]

[1=980cf4958a6e724c916e7ad b24f4c6159aa2df82_65d7e02 c47328;87273837]Dokładnie. Powiedz mu, żeby sobie wyobrazil, że coś mu rośnie w brzuchu, a potem rozrywa mu krocze. Ciekawe, jak by do tego podchodził Brak empatii niektórych facetów mnie zadziwia, widocznie z racji biologii ciąża i poród to dla nich taka abstrakcja, że ani przez chwilę się nie zastanawiają, jak to wygląda.
A myślałaś może o adopcji?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]


Dla niego skoro tyle kobiet sobie radzi (również w naszym najbliższym otoczeniu) to zwyczajnie przesadzam i się nakręcam.

Myślałam o adopcji bardziej jako rozwiązaniu jeśli nie będziemy mieć swoich dzieci.

[elvegirl]

Napisane przez PaniAuto

Tu masz racje my prawdopodobnie zaczniemy starania w połowie przyszłego roku. Ale i tak dla mnie to abstrakcja.

No trudno żeby nie była to dla Ciebie abstrakcja, skoro nigdy się o ciążę nie starałaś i w niej nie byłaś

Napisane przez PaniAuto

Tylko jak podchodzić neutralnie jak jak ciężko spotkać opis porodu naturalnego gdzie nie było pękającego krocza, wymiotów i krwawej masakry. A ja w czymś takim średnio chcę brać udział.

Nie przewidzisz jak będzie, nikt Ci nie zagwarantuje danego scenariusza. Nie brakuje ciężkich porodów, lajtowych też nie. Tak samo jak z ciążami, część jest bezproblemowych, część mega trudnych, część "bez szału ale ok"

[stookrotka1991]

Wiem, że nie ma co czekać jeśli chce się mieć dzieci to czas nie jest sprzymierzeńcem, jednak wizja jest przerażająca. Ciężko to sobie poukładać w głowie

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[elvegirl]

Napisane przez PaniAuto

Dla niego skoro tyle kobiet sobie radzi (również w naszym najbliższym otoczeniu) to zwyczajnie przesadzam i się nakręcam.

No bo się trochę nakręcasz Wiadomo że dość mało prawdopodobne, że przelecisz przez ciążę i poród tanecznym krokiem i w szpilkach ale warto się skupić na zdobywaniu wiedzy jak można sobie ten czas maksymalnie ułatwić, odciążyć.

---------- Dopisano o 11:38 ---------- Poprzedni post napisano o 11:37 ----------

Napisane przez stookrotka1991

Wiem, że nie ma co czekać jeśli chce się mieć dzieci to czas nie jest sprzymierzeńcem, jednak wizja jest przerażająca. Ciężko to sobie poukładać w głowie

Ale czego wizja? Rodzicielstwa? Jeśli strach przed rodzicielstwem jest silniejszy niż chęć zostania nim, to nie jest to czas na dziecko.

[olmici]

U nas było bardzo podobnie, razem jesteśmy ponad 9 lat, po ślubie 8. Zastanawialiśmy się czy się decydować a bo tu zmiana pracy a tu coś a tu znowu czy podołamy (możemy liczyć tylko na siebie, moja mama zmarła jak miałam 10 lat, teściowa do pomocy się nie nadaje, takze tylko ja i mąż jesteśmy do opieki nad małym). Nie żałuję, że się zdecydowaliśmy, wiedziałam "mniej więcej" czego mogę się spodziewać, tzn kolki, wstawanie kilkanaście razy w nocy itp. Odpukac nasze maleństwo jest kochane, ma teraz prawie 4 miesiące, kolek nie mial, budził się bardzo rzadko, bardziej ja go musiałam wybudzać na karmienie, teraz budzi się 2-3 razy w nocy, zje i śpi. Kochamy tego naszego aniołka i mąż jak mnie pyta "nie warto było? ". Mam łzy w oczach i patrzę na to nasze małe szczęście, które kocham nad życie ️ zdaje sobie sprawę, że później może być gorzej, że nie zawsze będzie tak wspaniale, ale jestem tego świadoma. U mnie doszło jeszcze to, że bardzo bałam się porodu, czy to bardzo boli, czy będę rodzic kilka godzin czy się skończy sn czy cc itp. Także non stop coś mnie martwiło, naszczescie poród trwał 2 h sn.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ciri15]

Napisane przez Ninanina88

Jestem na początku tej drogi, bo dzieciak trochę ponad 4 miesiące. Zdecydowanie nie żałuję. Nie pokochałam od pierwszego wejrzenia, pierwszy miesiąc to była tragedia, ale potem z dnia na dzień coraz lepiej. Polecam wcześniej trochę poczytać czego mozemy oczekiwać od tak małego dziecka, żeby potem sie nie dziwić, ze np wisi non stop na piersi czy budzi sie co godzinę Ja to sobie wszystko dobrze ułożyłam, pierwsze 2 tyg był ze mną partner, potem 2 tygodnie mama, oboje są w stanie zostać z dzieckiem jak ja wychodzę, dalej chodzimy z partnerem na randki (tylko rzadziej). Pielęgnacja to tak naprawdę pikuś najtrudniejsze to przestawić sobie w głowie, że jesteś za kogoś aż w takim stopniu odpowiedzialna. No i serio ten uśmiech bombelka naprawdę wynagradza wszystko:p

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Tak z ciekawości: rozmawiałaś z kimś o tym, mówiłaś w rodzinie że na początku szału nie było? Jeśli tak to jakie reakcje Cię spotkały.

Ciekawie poczytać ten wątek, bo wydaje mi się że mam podobnie. Jeśli zdecyduje się na dziecko, a obiecałam narzeczonemu że po ślubie, to myślę że będzie podobnie - z rozsądku, a nie wielkiej potrzeby.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 12:01 ---------- Poprzedni post napisano o 11:57 ----------

Napisane przez stookrotka1991

Też się boje tego samego, dlatego muszę podejść do tego tematu zadaniowo tak mi się wydaje. Wiem, że chciałabym dziecko ale ciągle mam wymówki nie teraz bo coś tam... Ale w sumie jest to dobry czas ale ten strach... Właśnie to wszytsko mnie przeraża. Jednak myślę, tyle kobiet jest w ciąży i daje radę i wszytsko jest ok, no sama nie wiem

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ja się ciąży aż tak nie boje, mimo że dużo się słyszy o kobietach, które cała przeleżały w szpitalu, albo mdłości przez pierwsze trzy miesiące... Wiem że będzie dziwnie, no bo jak ma być z piłką z przodu, ale bardziej się boje samego porodu, nie ze względu na ból tylko możliwe konsekwencje.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[stookrotka1991]

Napisane przez olmici

U nas było bardzo podobnie, razem jesteśmy ponad 9 lat, po ślubie 8. Zastanawialiśmy się czy się decydować a bo tu zmiana pracy a tu coś a tu znowu czy podołamy (możemy liczyć tylko na siebie, moja mama zmarła jak miałam 10 lat, teściowa do pomocy się nie nadaje, takze tylko ja i mąż jesteśmy do opieki nad małym). Nie żałuję, że się zdecydowaliśmy, wiedziałam "mniej więcej" czego mogę się spodziewać, tzn kolki, wstawanie kilkanaście razy w nocy itp. Odpukac nasze maleństwo jest kochane, ma teraz prawie 4 miesiące, kolek nie mial, budził się bardzo rzadko, bardziej ja go musiałam wybudzać na karmienie, teraz budzi się 2-3 razy w nocy, zje i śpi. Kochamy tego naszego aniołka i mąż jak mnie pyta "nie warto było? ". Mam łzy w oczach i patrzę na to nasze małe szczęście, które kocham nad życie ️ zdaje sobie sprawę, że później może być gorzej, że nie zawsze będzie tak wspaniale, ale jestem tego świadoma. U mnie doszło jeszcze to, że bardzo bałam się porodu, czy to bardzo boli, czy będę rodzic kilka godzin czy się skończy sn czy cc itp. Także non stop coś mnie martwiło, naszczescie poród trwał 2 h sn.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Takie właśnie odpowiedzi mnie podbudowują. Wiadomo łatwo nie jest, myślę, że każdy gdzieś tam w sobie ma strach. Przed nieznanym. Ja najbadziej boje się porodu, czasu po porodzie to mnie najbardziej stresuje w podjęciu decyzji i ciągle jest ona odwlekana. Ale sytuacja u Ciebie widzę wyglądała bardzo podobnie jak u nas. Niby dobry czas a tutaj masę wymówek.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Wiecie co, czytacie o tych horrorach, bo opisu normalnych, mniej krwawych porodów po prostu jest mniej. Wiadomo, że większa potrzeba jest opisania czegoś złego, co nas spotkało, niż czegoś normalnego. Ja mam teraz wiele koleżanek-matek i tak z otoczenia nie znam nikogo, kto by przeżył jakiś ogromny horror, raczej wszystko normalne porody, cesarki na czas itd. A kwestia regeneracji jest już raczej osobnicza, nie ma reguły.
Ja np. jak jestem ogólnie księżniczką na ziarnku grochu, to po cc podniosłam się bardzo szybko i bezproblemowo. I to nawet nie tyle kwestia motywacji, bo moje dziecko nie leżało ze mną, tylko na neonatologii.

[shinypearl]

Napisane przez elvegirl

No trudno żeby nie była to dla Ciebie abstrakcja, skoro nigdy się o ciążę nie starałaś i w niej nie byłaś

Nie przewidzisz jak będzie, nikt Ci nie zagwarantuje danego scenariusza. Nie brakuje ciężkich porodów, lajtowych też nie. Tak samo jak z ciążami, część jest bezproblemowych, część mega trudnych, część "bez szału ale ok"

Gdybym wiedziała jak mój organizm zareaguje na ciążę to pewnie bym się nie zdecydowała
Kiedyś to poród bardziej mnie przerażał, teraz już się nie mogę go doczekać. Jakkolwiek będzie, to skończy się ciąża i odzyskam moje ciało, hurra! A porody jednak nie trwają wiecznie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[elvegirl]

Napisane przez shinypearl

Gdybym wiedziała jak mój organizm zareaguje na ciążę to pewnie bym się nie zdecydowała

Ja na pewno kilka rzeczy bym zmieniła, na przykład uparłabym się, że robimy dziecko wiosną/latem albo wcale No i zdecydowałabym się wcześniej wiekowo. Cóż, jest jak jest