O co macie żal do rodziców?

[Magmag0194]

U mnie w domu były jakieś niedociągnięcia, bo scenariusz jak wiele tutaj - wpadka, szybki ślub.
Tak więc taty dużo nie było jakoś do mojego 6 r.ż. to widywałam go w weekendy, bo delegacje, rozkręcał firmę, a mama się uczyła pod tą firmę, robiła jakiś kurs z księgowości. Podrzucali mnie do babci.
Kłócili się i uważam, że gdyby nie dzieci to dzisiaj nie byliby razem, ale jakoś po latach doszli do kompromisu. Czułości było mało, dlatego ja też jestem raczej nietykalska, w sensie nie podejdę się przytulić do TŻ ani nic z tych rzeczy
Bywały jakies klapsy, na które reagowałam agresją, więc nauczeni błędami na siostę już ręki nie podnieśli.
Oni nie umieli sobie ze mną inaczej poradzić, szkoda, że wtedy nie było takich narzędzi jak dziś na trudne dzieci.
Było parcie na dobre oceny, studia... jak u wielu z was.
Jednak całościowo myślę, że wpoili mi dobre wzorce i jako tako żalu nie mam. Ot obiektywnie stwierdzam jako dorosła kobieta, że mogło być lepiej, ale w sumie dzieciństwo miałam ok.
Za to teraz mamy super relacje (a mieszkamy bardzo blisko!) więc tym bardziej nie rozpamiętuję przeszłości.
Niktóre historie tutaj są bardzo smutne, strasznie was współczuję

[Senija]

Napisane przez Magmag0194

żalu nie mam. Ot obiektywnie stwierdzam jako dorosła kobieta, że mogło być lepiej, ale w sumie dzieciństwo miałam ok.
Za to teraz mamy super relacje (a mieszkamy bardzo blisko!) więc tym bardziej nie rozpamiętuję przeszłości.
Niktóre historie tutaj są bardzo smutne, strasznie was współczuję

Mogłabym się podpisać. Też często się z nimi teraz widuję i czasami są jakieś zgrzyty (głównie wiara i kk - dla nich mega ważne, dla mnie takie meh) ale generalnie cieszę się że wciąż mam wsparcie w nich i w sumie utrzymujemy dobre relacje. Wielu moich dorosłych znajomych niestety nie ma już rodziców, wyobrażam sobie że to musi być bardzo trudne nie mieć takich osób w swoim życiu w ogóle. Doceniam też bardzo że udało im się przełamać schemat wtrącania się w małżeństwo dzieci. U ich rodziców a moich dziadków to było oczywiste i jasne że ich zdanie musiało być wzięte pod uwagę. Ja postawiłam raz jasno granicę i się jej trzymają.

[wiejskie_ziemniaczki89]

Napisane przez TheSunTheMoonTheStars

Też tak myślę. Spotykałam się kiedyś z facetem, który miał 40 lat, a cały czas gadał o tym, jak skrzywdziła go matka (i byłe dziewczyny). To było naprawdę żenujące, bo jego mama była zwykłą panią domu, może nie ukończyła studiów i nie była bogata, ale nie było tam przemocy, alkoholu, krzywd psychicznych itp. Miałam wrażenie, że zwalał swoje niepowodzenia na matkę, bo tak mu było wygodniej.

Oczywiście co innego, kiedy w czyimś domu była przemoc, uzależnienia, traumy itp. Chociaż wtedy i tak myślę, że zamiast trzymać w sobie żal, lepiej przepracować złe emocje z psychologiem.

Czyli partner/partnerka też jak nie pije i nie bije to jest ok?

Nie tylko alkohol i przemoc fizyczna robią krzywdę. Jednak faktycznie dorosły człowiek powinien wziąć sprawy w swoje ręce i pójść na terapię.

[TheSunTheMoonTheStars]

.

[wiejskie_ziemniaczki89]

Napisane przez TheSunTheMoonTheStars

Skąd ten wniosek? Nigdzie NICZEGO takiego nie napisałam.

Napisałam o przemocy, uzależnieniach, traumach itp. Przemoc to nie tylko picie i bicie. A skrót itp. oznacza i tym podobne. To nie jest katalog zamknięty.

Napisałaś "Oczywiście co innego, kiedy w czyimś domu była przemoc, uzależnienia, traumy (?) itp.", a jak tego nie było to co?