Brak wzajemnego szacunku w związku

[Weronika0978]

Jestem z narzeczonym ponad 2 lata, mieszkamy razem ponad rok.. na samym początku jak się poznaliśmy i do pół roku po zamieszkaniu, było cudownie między nami, on nawet nie potrafił się unieść czy mnie obrazić, ja się czułam doceniana przez niego, kochana, potrafiliśmy ze sobą rozmawiać, fajnie spędzać czas nawet nie mając pieniędzy i przede wszystkim oboje byliśmy czyści (żadne z nas nic złego nie zrobiło).. Wszystko zaczęło sie z czasem sypiać przez nasze głupie akcje, ja u niego zobaczyłam kilka razy pod rząd porno w historii (nie akceptuje tego i on doskonale o tym wie), dodatkowo logując się na swojego whatsappa, byłam zalogowana na jego konto bo on coś musiał zalatwic, i widziałam jak jakaś dziewczyna pisała do niego, jak sie okazało, rzekomo pisali ze sobą i mieli sie spotkać, finalnie on sie tego wyparł, a pytając jej czy to prawda, zablokowała mnie i przestała odpisywać.. i wtedy punkt kulimiacyjny- zobaczył na moim poprzednim telefonie rozmowe z facetem z pracy z którym wymieniłam niewinne kilka wiadomości, pytając sie czy był na mieście bo widziałam faceta podobnego do niego (PISALIŚMY ZALEDWIE 2 LATA TEMU, JAK BYŁAM Z AKTUALNYM NARZECZONYM 2 TYGODNIE).. Mój facet tego nie akceptuje a w dodatku widział inne chaty z „kolegami”, mieliśmy sie wtedy definitywnie rozstać, ale zawalczyłam o ten związek- tylko ze od tego momentu zaczęła się nagminna wojna między nami.. jest jednocześnie przemoc fizyczna jak i psychiczna każdego dnia.. on wyzywa mnie i moją mamę od najgorszych (szmata, ☠☠☠☠a, ☠☠☠nięta, chora na głowę, że mam iść sie leczyć do psychiatryka), ja przez takie sytuacje zrobiłam sie bardzo agresywna i ciężko mi opanować złość, jak tylko słyszę jakieś wyzwiska to uderzę go (nie powinnam tłumaczyć bicia tym że on mnie wyzywa, ale myśle że nie jedna kobieta na moim miejscu przywaliła by facetowi, za nazwanie jej dziwką czy szmatą).. i również wyzywam od najgorszych, on może nie stosuje przemocy fizycznej ale wtedy albo na mnie napluje, albo ściśnie mocniej, odepchnie.. najgorsze jest to że on doskonale wie jak ciężko mi opanować agresje i nerwy a i tak dolewa oliwy do ognia i prowokuje mnie jeszcze bardziej, że później z niewinnej złości dochodzi do paniki, krzyków na cały głos, płaczu, bicia go, trzaskania drzwiami.. jeżeli jest między nami zgoda co zdarza sie rzadko, to jestem bardzo spokojna, miła, kochana, ale jak dochodzi do kłótni (prawie codziennie), to ja sie odpalam, i on tak samo… już nie wiem co mam robić w tej sytuacji, praktycznie każdy weekend i na tygodniu siedzę w domu przez kłótnie, nie spędzamy wcale razem czasu, ja tylko jak on wychodzi płaczę, dzień w dzień stres, smutek bo wtedy zostaje sama jak mamy kłótnię.. żeby tego było mało, dochodzi wzajemny brak totalnego zaufania, ciągle oskarżanie siebie nawzajem o coś, wmawianie czegoś, i z jego strony szantaże ze na przykład wyrzuci mnie z mieszkania itd… ciężko mi bo jednocześnie kocham go i wiem że on mnie tez, ale bez pomocy terapii czy zmiany siebie nawzajem ciężko to widzę, tym bardziej jak ostatnio rozmawiałam z nim szczerze chwilę, sam powiedział że wprost ze on nie chce spędzać ze mną czasu już wcale, ze on sie nie chce zmieniać bo nie widzi w tym sensu, że lepiej by mu było być singlem, i taka gadka szmatka, bo mówi mi takie rzeczy, zaraz jest zgoda i wielka miłość, i później znowu to samo w kółko.. takie gadanie że już będziemy sie szanować, że będzie dobrze, a zaraz znowu wyzywanie, bicie, szantażowanie i tak w kółko i kółko..

[Aelora]

Co Ty w ogóle dalej robisz w tym związku? Niepojęte, przecież sama widzisz że nic się nie zmienia.

[havarti]

Jaki jest powód, dla którego nadal z nim jesteś?

Rozmawiałaś z kimś z zewnątrz o tym? Rodzina, przyjaciele? Poproś kogoś o pomoc z wyciągnięciem cię z tego bagna, jeśli sama nie potrafisz.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[TheSunTheMoonTheStars]

Czyli oboje bijecie się i wyzywacie się nawzajem. No cóż.

W sumie jakie jest pytanie?

[szynka_w_toscie]

Napisane przez Weronika0978

Jestem z narzeczonym ponad 2 lata, mieszkamy razem ponad rok.. na samym początku jak się poznaliśmy i do pół roku po zamieszkaniu, było cudownie między nami, on nawet nie potrafił się unieść czy mnie obrazić, ja się czułam doceniana przez niego, kochana, potrafiliśmy ze sobą rozmawiać, fajnie spędzać czas nawet nie mając pieniędzy i przede wszystkim oboje byliśmy czyści (żadne z nas nic złego nie zrobiło).. Wszystko zaczęło sie z czasem sypiać przez nasze głupie akcje, ja u niego zobaczyłam kilka razy pod rząd porno w historii (nie akceptuje tego i on doskonale o tym wie), dodatkowo logując się na swojego whatsappa, byłam zalogowana na jego konto bo on coś musiał zalatwic, i widziałam jak jakaś dziewczyna pisała do niego, jak sie okazało, rzekomo pisali ze sobą i mieli sie spotkać, finalnie on sie tego wyparł, a pytając jej czy to prawda, zablokowała mnie i przestała odpisywać.. i wtedy punkt kulimiacyjny- zobaczył na moim poprzednim telefonie rozmowe z facetem z pracy z którym wymieniłam niewinne kilka wiadomości, pytając sie czy był na mieście bo widziałam faceta podobnego do niego (PISALIŚMY ZALEDWIE 2 LATA TEMU, JAK BYŁAM Z AKTUALNYM NARZECZONYM 2 TYGODNIE).. Mój facet tego nie akceptuje a w dodatku widział inne chaty z „kolegami”, mieliśmy sie wtedy definitywnie rozstać, ale zawalczyłam o ten związek- tylko ze od tego momentu zaczęła się nagminna wojna między nami.. jest jednocześnie przemoc fizyczna jak i psychiczna każdego dnia.. on wyzywa mnie i moją mamę od najgorszych (szmata, a, nięta, chora na głowę, że mam iść sie leczyć do psychiatryka), ja przez takie sytuacje zrobiłam sie bardzo agresywna i ciężko mi opanować złość, jak tylko słyszę jakieś wyzwiska to uderzę go (nie powinnam tłumaczyć bicia tym że on mnie wyzywa, ale myśle że nie jedna kobieta na moim miejscu przywaliła by facetowi, za nazwanie jej dziwką czy szmatą).. i również wyzywam od najgorszych, on może nie stosuje przemocy fizycznej ale wtedy albo na mnie napluje, albo ściśnie mocniej, odepchnie.. najgorsze jest to że on doskonale wie jak ciężko mi opanować agresje i nerwy a i tak dolewa oliwy do ognia i prowokuje mnie jeszcze bardziej, że później z niewinnej złości dochodzi do paniki, krzyków na cały głos, płaczu, bicia go, trzaskania drzwiami.. jeżeli jest między nami zgoda co zdarza sie rzadko, to jestem bardzo spokojna, miła, kochana, ale jak dochodzi do kłótni (prawie codziennie), to ja sie odpalam, i on tak samo… już nie wiem co mam robić w tej sytuacji, praktycznie każdy weekend i na tygodniu siedzę w domu przez kłótnie, nie spędzamy wcale razem czasu, ja tylko jak on wychodzi płaczę, dzień w dzień stres, smutek bo wtedy zostaje sama jak mamy kłótnię.. żeby tego było mało, dochodzi wzajemny brak totalnego zaufania, ciągle oskarżanie siebie nawzajem o coś, wmawianie czegoś, i z jego strony szantaże ze na przykład wyrzuci mnie z mieszkania itd… ciężko mi bo jednocześnie kocham go i wiem że on mnie tez, ale bez pomocy terapii czy zmiany siebie nawzajem ciężko to widzę, tym bardziej jak ostatnio rozmawiałam z nim szczerze chwilę, sam powiedział że wprost ze on nie chce spędzać ze mną czasu już wcale, ze on sie nie chce zmieniać bo nie widzi w tym sensu, że lepiej by mu było być singlem, i taka gadka szmatka, bo mówi mi takie rzeczy, zaraz jest zgoda i wielka miłość, i później znowu to samo w kółko.. takie gadanie że już będziemy sie szanować, że będzie dobrze, a zaraz znowu wyzywanie, bicie, szantażowanie i tak w kółko i kółko..

Czy tak ma wyglądać Twój wymarzony związek? Od razu po tym opisie widać że jest toksyczny. Ja byłam 8 lat w związku gdzie też były kłótnie średnio raz na tydzień/dwa i już mnie to męczyło , a co dopiero codziennie?
Pomyśl o tym jeszcze, że podczas każdej kłótni się stresujesz i przeżywasz jego słowa - to wypływa na Twoje zdrowie fizyczne i psychiczne. Mi po 6 latach zaczęły się problemy z żołądkiem i wydaje mi się, że stres miał na to wielki wpływ. Dopiero jak skończyłam ten związek to zobaczyłam jak on mi szkodził.

Autorko, ile masz lat i czy to Twój pierwszy związek?


Wysłane z mojego Nokia G42 5G przy użyciu Tapatalka

[magdalenaCat]

Musicie się rozstać z tego nic już nie będzie. Za daleko to wszystko zaszło, straciliście do siebie szacunek i terapia nic nie da. Radze również zastanowić się nad sobą bo ty też nie jesteś bez winy. Facet nie jest twoją własnością żebyś go kontrolowała co może oglądać a co nie. Związek to kompromisy i rozmowa a nie więzienie i histerią ukladanie sobie partnera pod własne widzimisię. Wyprowadź się stamtąd i daj sobie czas zanim wejdziesz w kolejny związek.

[skara]

Twój związek jest chory, oboje jesteście chorzy. Nie ma dla was nadziei i ratunku. Zróbcie to dla siebie nawzajem, rozstańcie się. Przydałby się też psycholog nim zaczniecie kolejne związki. To co opisujesz jest totalnie porąbane, niewyobrażalne.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Sofiane]

Idz na terapię bo masz coś przepracowania, ten związek Cię psychicznie niszczy, i każdego dnia będzie gorzej. I zrób sobie przerwę od facetów.

[bierna_sosna]

Rozstańcie się i zadbaj o siebie, bo to co przeżyłaś i jak reagujesz zdecydowanie jest warte przepracowania ze specjalistą.

[miami_drink]

Napisane przez havarti

Jaki jest powód, dla którego nadal z nim jesteś?

Rozmawiałaś z kimś z zewnątrz o tym? Rodzina, przyjaciele? Poproś kogoś o pomoc z wyciągnięciem cię z tego bagna, jeśli sama nie potrafisz.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Dokładnie, tu trzeba zdecydowanego działania.