Kamfora

[bonasera]

Od mojej historii zaraz miną dwa lata i aktualnie ten człowiek jest dla mnie nikim. Choć długo to trwało, przeszłam przez miliard emocjonalnych stanów, na dzień dzisiejszy mam go za małego, żałosnego człowieka bez krzty honoru i odwagi. Obawiam się tylko czasem, że się przypadkiem spotkamy (mimo, że mieszkamy w innych, wojewódzkich miastach, to pochodzimy z jednej małej mieściny).

[chacaos]

Napisane przez magbeth

Co ja mam z tym wszystkim zrobić? Jak mogę zaufać samej sobie skoro nie widziałam?

To, że kochałaś i ufałaś to nic złego - tak powinno być w związku. Tego typu ,,naiwność'' to nic złego, to podstawa każdej bliskiej więzi. O ile uważam, że zawsze dobrze spojrzeć krytycznie na nieudaną relację, zastanowić się, czy nie zignorowało się jakichś syren alarmowych, to nie można zapomnieć o tym, że to Ty tu jesteś człowiekiem, a on pustą skorupą.
Wiesz, dlaczego osoby psychopatyczne, silnie narcystyczne i ogólnie zaburzone czerpią przyjemność z zadawania cierpienia nawet teoretycznie najbliższej osobie? Bo jej zazdroszczą. Zazdroszczą tego, że mają coś więcej niż fasadę, że potrafią odczuwać całą sobą, że jej życie nie jest jałową, przekalkulowaną egzystencją. Jeśli byłabyś chodzącym ideałem partnerki, on nie zachowałby się inaczej, tylko jeszcze bardziej by go w oczy kłuło, że tak można - być bezinteresownie, autentycznie kochającym, przyzwoitym człowiekiem. On zniweczył Waszą relację, bo nie pasowała do tego, co ma w środku. Musiał dobitnie udowodnić Tobie i sobie samemu, że to wszystko było fałszem - w obronie własnego ego. To Twoja decyzja, czy uwierzysz w jego wizję i zamkniesz się na amen, czy za jakiś czas pozwolisz sobie znowu zaryzykować i przeżyć coś pięknego z kimś innym.
Nie szukaj swoich błędów i nie zadręczaj się, bo nie w Tobie jest problem. Pozwól sobie na żałobę za utraconą osobą, a potem małymi krokami wyjdziesz na prostą.

[0fb2986dc06479a38c396fe4ec3c7ea3bc36c306_6584d2a18ec99]

on musi byc jakis zaburzony, wspolczuje autorko takiego potraktowania, ale kto wie co by mogl ci zrobic kiedys jakbyscie pozostali razem. slabe pocieszenie, ale ja sie tak boje niezrownowazonych ludzi, ze oceniajac sytuacje z boku mozliwe, ze uniknelas duzo gorszego scenariusza.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Antoiineette]

Trudno uwierzyć... Bardzo współczuję. Mam nadzieję, że szybko się pozbierasz po tym psychopacie.
Pewnie teraz te słowa niewiele znaczą dla Ciebie, ale dobrze że maska spadła mu teraz a nie za kilka lat. Pewnie byłoby jeszcze ciężej.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[minttee]

Napisane przez chacaos

To, że kochałaś i ufałaś to nic złego - tak powinno być w związku. Tego typu ,,naiwność'' to nic złego, to podstawa każdej bliskiej więzi. O ile uważam, że zawsze dobrze spojrzeć krytycznie na nieudaną relację, zastanowić się, czy nie zignorowało się jakichś syren alarmowych, to nie można zapomnieć o tym, że to Ty tu jesteś człowiekiem, a on pustą skorupą.
Wiesz, dlaczego osoby psychopatyczne, silnie narcystyczne i ogólnie zaburzone czerpią przyjemność z zadawania cierpienia nawet teoretycznie najbliższej osobie? Bo jej zazdroszczą. Zazdroszczą tego, że mają coś więcej niż fasadę, że potrafią odczuwać całą sobą, że jej życie nie jest jałową, przekalkulowaną egzystencją. Jeśli byłabyś chodzącym ideałem partnerki, on nie zachowałby się inaczej, tylko jeszcze bardziej by go w oczy kłuło, że tak można - być bezinteresownie, autentycznie kochającym, przyzwoitym człowiekiem. On zniweczył Waszą relację, bo nie pasowała do tego, co ma w środku. Musiał dobitnie udowodnić Tobie i sobie samemu, że to wszystko było fałszem - w obronie własnego ego. To Twoja decyzja, czy uwierzysz w jego wizję i zamkniesz się na amen, czy za jakiś czas pozwolisz sobie znowu zaryzykować i przeżyć coś pięknego z kimś innym.
Nie szukaj swoich błędów i nie zadręczaj się, bo nie w Tobie jest problem. Pozwól sobie na żałobę za utraconą osobą, a potem małymi krokami wyjdziesz na prostą.

Świetnie napisane.

[NatalieMcCool]

Droga autorko, na wstępie chciałabym zaznaczyć, że bardzo Ci współczuję i trzymam kciuki, aby to rozstanie nie bolało Cię za długo, możecie wieszać na mnie psy, proszę, ale pozwoliłam sobie pogrzebać, bo lubię mieć czasem tzw. bigger picture i znalazłam taki oto Twój post z roku 2013:




Nie wiem co sie stało, ale mężczyzna ów (...), który jeszcze niedawno miał w planach mieszkanie ze mną, który był...blisko, czuły, nazywał czasami narzeczoną (tu ja przeżyłam lekki szok), przy którym zaczynałam się czuć bezpiecznie i przy którym serio odpuściłam kawałek swojego charakterku, po prostu wziął i...ostygł. Zajęło mu to jakieś dwa dni (!!!) bo tyle się nie widzieliśmy w tzw. miedzyczasie - po owych dwóch dniach zobaczyłam inna osobę, zimna, wyobcowaną, faceta, ktory nie dośc, że mnie nie chciał dotknąc, to nawet nie patrzył w moją stronę. Na zadane wprost pytanie (nie, nie od razu - ale po jakims czasie nie wytrzymałam, uznając, że nie mam 15tu lat i gierek nie będe uprawiać) odparł: "Jestem zmęczony i boli mnie gardło". Dodam, że gardło go boli go nadal, zmęczenie chyba też nie opuściło...mnie za to opuściła wiara w to, że cokolwiek mogę, cokolwiek warto, cokolwiek...może mieć sens.

Samo zdanie o gardle brzmi smiesznie, ale zmiana w zachowaniu jest uderzająca, Arktyka i lodowiec to za mało, by opisać temperaturę, temperaturę pomiędzy dwiema osobami, gdzie te wspomniane dni wcześniej żegnał się ze mną 15 minut i wychodził ode mnie kolejne 30 a jakby mógł to całowałby mnie jeszcze przez drzwi. Generalnie nie jest to typ wylewny, oj nie i nie żaden tam misio-pysio co za rączki lata i nosi wybranke swego serca na rękach cały czas - takiego faceta nie zniosłabym nawet przez 10 minut, umówmy sie, bo ja tez nie z takich "lepiących" - ale serio się podłamałam(...)

Według mnie wyłania się tu pewny wzorzec, okej, to w żadnym razie nie jest taka sama sytuacja, ale zarys obrazu: widmo wspólnego mieszkania na horyzoncie, facet nagle panikuje i zaczyna się zachowywać irracjonalnie, całkowita zmiana stosunku do Ciebie. Nie traktuj tego jako atak, ale może warto zastanowić się nad tym jakich facetów przyciągasz, czy to nie przypadkiem typ Piotrusia Pana, który nie chce nigdy niczego na poważnie.

[magbeth]

Może coś w tym jest, ale w tamtym wypadku, jeśli doczytasz moje posty to dowiesz się, ze tamten sypiał z nasza wspólna koleżanka, z która potem mieszkał jakiś czas aż w końcu uciekł. Tu nie wiem co jest tak de facto.
Mam tez za sobą trzy długie (dłuższe) związki, w których to ja odwołałam zaręczyny i kończyłam związek (ale nie po angielsku), panowie zaś ożenili się z tymi po mnie. Mam z dwoma z nich kontakt do dziś. Był jeszcze kapuściany łeb, już po przeprowadzce do No, moja wielka miłość, która zapomniała mi powiedzieć ze oprócz mnie kocha jeszcze niejaką Monisię. Facebook go wysypał (zle coś ustawił), ale po wszystkim zadzwonił i przyznał się otwarcie.
Wiec nie wiem czy to jest wzór czy nie.

Jakby ktoś tu powątpiewał ilościowo, to uprzejmie informuje, ze ja dość stara jestem. I po łbie długo byłam sama, sporo rzeczy przerobiłam m.in poprzednie kapuściane czerwone flagi, jak chociażby szybkie tempo. Tutaj tego nie było, nie było olbrzymich uniesień i wyznań, kontrolowania czy odcinania od znajomych. On był ZWYKŁY.


Sent from my iPhone using Tapatalk

---------- Dopisano o 22:04 ---------- Poprzedni post napisano o 21:37 ----------

Aaa i jeszcze suplement: ja ogólnie nie chce zamążpójścia, będąc młodsza może jeszcze trochę chciałam, ale przeszło mi z wiekiem. Jestem tez absolutnie antydzieciata i żaden zegar biologiczny nie podnosi mi ciśnienia na związek. Co więcej, czekam obecnie na radykalne rozwiązanie w tej ostatniej kwestii.

On o tym wiedział, podzielał te poglądy zupełnie zupełnie, szczególnie kawałek z obrączkami po swoim nieudanym małżeństwie.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[minttee]

Powtórzę się: ciężko w to wszystko uwierzyć. Bardzo Ci współczuję.

Jak się dzisiaj trzymasz? Udało Ci się zasnąć? Byłaś na spacerze?

[magbeth]

Rozmawiałam z terapeuta i będę kontynuować terapie. Bardzo mi odpowiada ten pan, czuje się bezpiecznie w rozmowie, pracuje poznawczo-behawioralnie i bardzo mi to pasuje.
Wzięłam dziś pierwszy raz po tym wszystkim mój dziennik pięcioletni i na razie jeszcze nie piszę, ale myślę.

Spałam średnio, ale poszłam na długi spacer i jeździłam w te i we w te po autostradzie. Jem zrywami. No i prałam te rzeczy…Staram się ogólnie traktować siebie najlepiej jak potrafię.

Edit bo pisze jak potłuczona.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Marigold19]

Od 2013 r. to tyle czasu minęło, że watpie że można to uznać za jakiś wzór. Zresztą Mag chodzi do psychologa, więc jak nawet jest coś na rzeczy to dojdą do tego.

Jak my to kobiety lubimy szukać winy w sobie (nic nie mówię... tez ba to choruje )

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[minttee]

Napisane przez magbeth

Rozmawiałam z terapeuta i będę kontynuować terapie. Bardzo mi odpowiada ten pan, czuje się bezpiecznie w rozmowie, pracuje poznawczo-behawioralnie i bardzo mi to pasuje.
Wzięłam dziś pierwszy raz po tym wszystkim mój dziennik pięcioletni i na razie jeszcze nie piszę, ale myślę.

Spałam średnio, ale poszłam na długi spacer i jeździłam w te i we w te po autostradzie. Jem zrywami. No i prałam te rzeczy…Staram się ogólnie traktować siebie najlepiej jak potrafię.

Edit bo pisze jak potłuczona.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Super, że dogadujesz się z terapeutą i że traktujesz siebie jak najlepiej.

A czy Wasi wspólni znajomi wiedzą? Ktoś się do Ciebie odzywał?

[Milagros_90]

Napisane przez magbeth

Rozmawiałam z terapeuta i będę kontynuować terapie. Bardzo mi odpowiada ten pan, czuje się bezpiecznie w rozmowie, pracuje poznawczo-behawioralnie i bardzo mi to pasuje.
Wzięłam dziś pierwszy raz po tym wszystkim mój dziennik pięcioletni i na razie jeszcze nie piszę, ale myślę.

Spałam średnio, ale poszłam na długi spacer i jeździłam w te i we w te po autostradzie. Jem zrywami. No i prałam te rzeczy…Staram się ogólnie traktować siebie najlepiej jak potrafię.

Edit bo pisze jak potłuczona.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Jesteś naprawdę dzielna kobieta!

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[magbeth]

Nikt sie nie odzywał.
Jak go znam to o tym nie trąbi, ale święta spędzi na bank na campingu, więc wtedy się dowiedzą.
Ja dziś myślałam czy nie zastosować się do sugestii kennedy odnośnie poinformowania ludzisk wokół, ale nie bardzo wiem jak i po co. Ludzie i tak będą myśleć swoje. Z drugiej strony mam myśl, ze mogłoby mi to dać pewna ulgę.

Podejmowanie decyzji nie jest jakby moja najmocniejsza strona obecnie.

[Monia284]

[1=43f4c6e05089aac1c48e760 c19dfc261ffa43875_6583838 01b065;89184674]Treść usunięta[/QUOTE]Oczywiście. To zawsze świadczy o tej osobie co porzuca beż słowa. Przecież nie chodzi o nie wiadomo co tylko zwykły szacunek żeby rozstać się w kulturalny sposób. Może też w emocjach ale chociaż wiadomo co sie dzieje i łatwiej zamknąć ten rozdział. A tu jak ktoś odejdzie beż słowa to właściwie nie wiadomo o co chodzi I człowiek cierpi jeszcze bardziej. Czuję się nic nie warty (oczywiście niepotrzebnie) że ktoś kogo uważaliśmy za bliska osobę tak beż szacunku nas potraktował.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[magbeth]

Napisane przez Marigold19

Od 2013 r. to tyle czasu minęło, że watpie że można to uznać za jakiś wzór. Zresztą Mag chodzi do psychologa, więc jak nawet jest coś na rzeczy to dojdą do tego.

Jak my to kobiety lubimy szukać winy w sobie (nic nie mówię... tez ba to choruje )

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Dlatego tez chce kontynuować i popatrzeć czy np. podswiadomie sama sobie czegoś nie sabotuje.

My chyba jesteśmy w ogóle tak chowane, żeby sobie orać wnętrze jak nam coś relacyjne się sypie. Pisze chyba, bo to tylko moja teza

Terapeuta zapytał mnie dziś czy byłabym w stanie zrezygnować z siebie dla oczekiwań drugiej strony. Pierwszy raz od prawie dwóch zgodnie wiedziałam coś na bank, ze NIE oczywiście. No więc jest pytanie czy mogę się winić za to, ze zachowywałam się jak ja? Wiadomo ze na początku zawsze są piórka i nie wyznajemy od razu trudnych kawałków małych i dużych, trochę mniej miejsca jest na wady i błędy (wróć - błędów nie ma, są jednorożce) i ogólnie jesteśmy mniej realistyczni. Rozmowa dziś uświadomiła mi jednak dobitnie, ze owszem, piórka były, ale ja nie robiłam niczego wbrew sobie byleby go ucieszyć czy zadowolić. I czy ja bałam się go stracić? Tak, w jakimś stopniu na pewno. Ale nawet jeśli to pamiętałam o moich granicach i robiłam swoje rzeczy. Mówiłam tez.

Brak dotarcia i rozmijające się oczekiwania moga na pewno być ważnym powodem do zakończenia relacji, szkoda tylko, ze zabrakło komunikacji.

[minttee]

Napisane przez magbeth

Nikt sie nie odzywał.

Jak go znam to o tym nie trąbi, ale święta spędzi na bank na campingu, więc wtedy się dowiedzą.

Ja dziś myślałam czy nie zastosować się do sugestii kennedy odnośnie poinformowania ludzisk wokół, ale nie bardzo wiem jak i po co. Ludzie i tak będą myśleć swoje. Z drugiej strony mam myśl, ze mogłoby mi to dać pewna ulgę.



Podejmowanie decyzji nie jest jakby moja najmocniejsza strona obecnie.

Ja bym się w jakieś oficjalne informowanie znajomych nie bawiła. Tak jak mówisz- ludzie i tak pomyślą swoje, w imię zasady, że 'wina zawsze leży po środku'. On też może mieć inną wersję, że owszem wyszedł ale po karczemnej awanturze albo coś. I nikt nie dojdzie gdzie jest prawda, ludzie raczej wolą się w takie rzeczy nie mieszać.

[magbeth]

No ja w ostatecznym rozrachunku czuje podobnie, pomimo tego, ze próbowałam popatrzeć na to tak jak napisała kennedy i wydaje mi się, ze taki upust może dać (chwilowa) ulgę. Finalnie i tak będzie jak zawsze: opinia jest jak zadnia część, każdy ma swoją. Choć tu myślę, ze akurat ci, którzy nas dwoje dobrze znają, co najmniej by się zdumieli słysząc o karczemnej awanturze. To serio ani ja ani on. Ale pax vobiscum: niech sobie każdy myśli co chce.
Nie umiem znowu spać, najpierw płakałam z godzinę, potem chodziłam, dopadają mnie wspomnienia z påske w tamtym roku. Tęsknię. Obejrzałam już chyba wszystkie polecane filmiki na YT, efekt jest mieszany: raz przyjmuje do siebie racjonalne tłumaczenia, chwile potem myślę odwrotnie.
Probuje w międzyczasie robić inne rzeczy, wspomniane zdjęcia, wzięłam się tez za porządki w szafie. Będę robić cokolwiek żeby się nie rozsypać. Tabsow nie chce, liczę na to ze padnę w końcu.

[minttee]

Napisane przez magbeth

No ja w ostatecznym rozrachunku czuje podobnie, pomimo tego, ze próbowałam popatrzeć na to tak jak napisała kennedy i wydaje mi się, ze taki upust może dać (chwilowa) ulgę. Finalnie i tak będzie jak zawsze: opinia jest jak zadnia część, każdy ma swoją. Choć tu myślę, ze akurat ci, którzy nas dwoje dobrze znają, co najmniej by się zdumieli słysząc o karczemnej awanturze. To serio ani ja ani on.

Prawdopodobnie zdziwiliby się równie mocno gdybyś przedstawiła swoją wersję, że facet zachował się jak psychol z tym angielskim wyjściem, chowaniem po krzakach i zachowaniem jak gdyby nigdy nic.
Jeśli czujesz, że mogłoby Ci to w jakiś sposób pomóc to oczywiscie masz prawo spróbować. Ja osobiście bym odpuściła ale decyzja należy do Ciebie.

[kennedy]

Ja bym nie odpuszczala. Jakby to byl moj znajomy urwalabym kontakt. Po co mi taka swinia, skoro zrobil dziewczynie swinstwo to coi zrobi * przyjaciolom*.

[minttee]

Napisane przez kennedy

Ja bym nie odpuszczala. Jakby to byl moj znajomy urwalabym kontakt. Po co mi taka swinia, skoro zrobil dziewczynie swinstwo to coi zrobi * przyjaciolom*.

W takiej sytuacji raczej każdy chciałby poznać wersję drugiej strony, a nie wiadomo jaką przedstawi on. Magbeth napisala, ze raczej nikt ze znajomych nie uwierzylby w to, że zrobiła karczemną awanturę (więc domyślam się, że znają ją jako spokojną, opanowaną osobę).
Jego tez pewnie znają jako normalnego, fajnego kumpla bo jak sama pisala, on taki z pozoru JEST. Nie mają więc podstaw żeby podejrzewać, że facet ma nie po kolei w głowie. Ona też nie miała.

[f4dc90dff2e2b615c19266a8122ebdaa1aaf3285_639bb50290b9a]

Napisane przez minttee

W takiej sytuacji raczej każdy chciałby poznać wersję drugiej strony, a nie wiadomo jaką przedstawi on. Magbeth napisala, ze raczej nikt ze znajomych nie uwierzylby w to, że zrobiła karczemną awanturę (więc domyślam się, że znają ją jako spokojną, opanowaną osobę).
Jego tez pewnie znają jako normalnego, fajnego kumpla bo jak sama pisala, on taki z pozoru JEST. Nie mają więc podstaw żeby podejrzewać, że facet ma nie po kolei w głowie. Ona też nie miała.

Szczerze to ja jako taka koleżanka która zostałaby o tym poinformowana to nic bym nie zrobiła. W sumie nie moja sprawa co jest przyczyną rozpadu cudzego związku. Jakby autorka przyszła po wsparcie to jasne udzieliłabym i wysłuchała jej wersji ale tylko tyle.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Ellen_Ripley]

[1=f4dc90dff2e2b615c19266a 8122ebdaa1aaf3285_639bb50 290b9a;89185619]Szczerze to ja jako taka koleżanka która zostałaby o tym poinformowana to nic bym nie zrobiła. W sumie nie moja sprawa co jest przyczyną rozpadu cudzego związku. Jakby autorka przyszła po wsparcie to jasne udzieliłabym i wysłuchała jej wersji ale tylko tyle.
[/QUOTE]

Ja bym coś takiego w ramach wygadania się opowiedziała tylko bardzo bliskim osobom. A odnoszę wrażenie, że takowych Autorka tam na miejscu tak naprawdę nie ma. To wszyscy są znajomi i to częściowo wspólni. I pewnie niewielu by tu chciało obierac stronę. Rozstania są trudne również dlatego, że chcąc nie chcąc traci się część towarzystwa.

[minttee]

[1=f4dc90dff2e2b615c19266a 8122ebdaa1aaf3285_639bb50 290b9a;89185619]Szczerze to ja jako taka koleżanka która zostałaby o tym poinformowana to nic bym nie zrobiła. W sumie nie moja sprawa co jest przyczyną rozpadu cudzego związku. Jakby autorka przyszła po wsparcie to jasne udzieliłabym i wysłuchała jej wersji ale tylko tyle.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]Ja też.

[magbeth]

Napisane przez Ellen_Ripley

Ja bym coś takiego w ramach wygadania się opowiedziała tylko bardzo bliskim osobom. A odnoszę wrażenie, że takowych Autorka tam na miejscu tak naprawdę nie ma. To wszyscy są znajomi i to częściowo wspólni. I pewnie niewielu by tu chciało obierac stronę. Rozstania są trudne również dlatego, że chcąc nie chcąc traci się część towarzystwa.

Tak to, trudno żebym opowiadała o mojej sytuacji kolegom w pracy (skądinąd bardzo fajnym, bardzo lubię moja prace) czy koleżankom z treningów, jeszcze podczas treningu I stawianie wspólnych znajomych w sytuacji obierania strony czy obarczania jest jakby średnie bardzo...
Ale tak jak pisałam, zastanawiałam się jak to jest kiedy ma się inne podejście i rozumiem, ze to komuś może pomoc. Ja nie mam do tego temperamentu :P

Spalam do ok.12.00, potem zwlokłam zezwlok i bylam na plazy, chce teraz podjechać jeszcze na wybrzeże, bo jest wysoki aurora alert i może uda się zobaczyć ten taniec na niebie.

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Przeczytalam na wp art. Związek z toksykiem. Nigdy nie usłyszysz od niego prawdy.
Warto przeczytac. Krotko i na temat.

[Pedro94]

Napisane przez magbeth

Dlatego tez chce kontynuować i popatrzeć czy np. podswiadomie sama sobie czegoś nie sabotuje.

My chyba jesteśmy w ogóle tak chowane, żeby sobie orać wnętrze jak nam coś relacyjne się sypie. Pisze chyba, bo to tylko moja teza

Terapeuta zapytał mnie dziś czy byłabym w stanie zrezygnować z siebie dla oczekiwań drugiej strony. Pierwszy raz od prawie dwóch zgodnie wiedziałam coś na bank, ze NIE oczywiście. No więc jest pytanie czy mogę się winić za to, ze zachowywałam się jak ja? Wiadomo ze na początku zawsze są piórka i nie wyznajemy od razu trudnych kawałków małych i dużych, trochę mniej miejsca jest na wady i błędy (wróć - błędów nie ma, są jednorożce) i ogólnie jesteśmy mniej realistyczni. Rozmowa dziś uświadomiła mi jednak dobitnie, ze owszem, piórka były, ale ja nie robiłam niczego wbrew sobie byleby go ucieszyć czy zadowolić. I czy ja bałam się go stracić? Tak, w jakimś stopniu na pewno. Ale nawet jeśli to pamiętałam o moich granicach i robiłam swoje rzeczy. Mówiłam tez.

Brak dotarcia i rozmijające się oczekiwania moga na pewno być ważnym powodem do zakończenia relacji, szkoda tylko, ze zabrakło komunikacji.

No i zachowałaś się fantastycznie. Związek nie polega na tym, żeby się dla kogoś poświęcać, ulegać i przekraczać swoje bariery. On powinien się z Tobą otwarcie komunikować jeśli mu się coś nie podobało. Nie jesteś od tego żeby się domyślać. Nie masz sobie nic do zarzucenia w tej kwestii. Nie pozwól sobie myśleć, że to Twoja wina.

[Marigold19]

Magbeth, jak się czujesz?

[magbeth]

Prawie cale święta przesiedziałam na plaży albo chodząc po górkach. Zaprosiła mnie jedna dobra, dawno nie widziana znajoma, która jest bardzo kojąca osoba i ma cudownego, mądrego psa, który pozwalał mi i na emocje i na głaskanie

W piątek przyszly smsy/pytania/wyrazy współczucia (on powiedział ze się rozstaliśmy i tyle) od wspólnych znajomych, odpowiedziałam tylko krótko i sucho, potem płakałam pół nocy, nie umiałam się pozbierać.

Mam ciagle jego kołdrę obok siebie w łóżku. Zmienilam mu pościel ostatnio. Nie potrafię (nie chce) jej schować. Leżę wtulona jak durna i wierze, ze zaraz się obudzę, choć nie śpię.

Sprobuje jutro pójść do pracy, może chociaż ogarnę jakieś papierowe sprawy, których jest multum i może uda się poprzekładać niektóre spotkania. Wyglądam jak kupa gruzu, ale mam to w nosie.
Jem zrywami, ale jem.

Pedro, masz oczywiście racje 100% z ta komunikacja. Szkopuł w tym, ze jak ktoś nie chce_7nie potrafi albo jedno i drugie to kończysz tak:

---------- Dopisano o 23:15 ---------- Poprzedni post napisano o 23:14 ----------

[1=b872d78680f891d873273d3 1baaf276c9d6e57ec_6594a44 f1cc14;89186003]Przeczytalam na wp art. Związek z toksykiem. Nigdy nie usłyszysz od niego prawdy.
Warto przeczytac. Krotko i na temat.[/QUOTE]

Dzięki za polecenie, zajrzę.

[Marigold19]

Napisane przez magbeth

Prawie cale święta przesiedziałam na plaży albo chodząc po górkach. Zaprosiła mnie jedna dobra, dawno nie widziana znajoma, która jest bardzo kojąca osoba i ma cudownego, mądrego psa, który pozwalał mi i na emocje i na głaskanie

W piątek przyszly smsy/pytania/wyrazy współczucia (on powiedział ze się rozstaliśmy i tyle) od wspólnych znajomych, odpowiedziałam tylko krótko i sucho, potem płakałam pół nocy, nie umiałam się pozbierać.

Mam ciagle jego kołdrę obok siebie w łóżku. Zmienilam mu pościel ostatnio. Nie potrafię (nie chce) jej schować. Leżę wtulona jak durna i wierze, ze zaraz się obudzę, choć nie śpię.

Sprobuje jutro pójść do pracy, może chociaż ogarnę jakieś papierowe sprawy, których jest multum i może uda się poprzekładać niektóre spotkania. Wyglądam jak kupa gruzu, ale mam to w nosie.
Jem zrywami, ale jem.

Pedro, masz oczywiście racje 100% z ta komunikacja. Szkopuł w tym, ze jak ktoś nie chce_7nie potrafi albo jedno i drugie to kończysz tak:

---------- Dopisano o 23:15 ---------- Poprzedni post napisano o 23:14 ----------



Dzięki za polecenie, zajrzę.

Jak już dojdziesz do pracy i zajmiesz myśli to Ci zleci, może nawet z tym wyglądaniem źle aż tak źle nie będzie. Wyjście wymusza makijaże tatuaże