Kupilibyście dom w którym ktoś się powiesił?

[stasiek]

Napisane przez Maniwa

Ja bardziej martwiłabym się o własny spokój psychiczny, niż o czyjeś życie, bo w gruncie rzeczy dlaczego ma mnie to interesować.

obowiazku nie ma, ale jakies dziwne mi sie wydaje, ze moze kogos nie interesowac, skoro juz sie wie.

Napisane przez Maniwa

A samobójstwo nie zawsze równa się cierpienie.

ze szczescia sie raczej nikt nie zabija

[metinnn]

Ja bym sie bala ducha ojojj, balabym sie...

[domininia]

NiePoprostu balabym sie

[campari]

ja bym nie kupiła. Niby nie wierzę w duchy itp. ale jednak bałabym się. Każdy dźwięk, skrzypnięcie podłogi i inne zrzucałabym na jakieś ponadziemskie istoty. Poza tym, chyba bym się bała, tylu historii się już nasłuchałam, naoglądała, że wolałabym nie ryzykować

[mary_alice_young]

Nie wiem, przypuszczam, że w tym domu by się nic nie działo, ale sama swiadomość tego co sie tam stało zaczęłaby narzucać jakieś dziwne wyobrażenia rpzy każdym skrzypnięciu drzwi. Dlatego chyba bym nie kupiła.

[Rena]

Napisane przez stasiek

dziwne, ze (prawie) wszystkie myslicie o tym, ze by cos straszylo, a nie o tym, ze mieszkalybscie w miejscu, w ktorym ktos tyle wycierpial.

tylko, ze to cierpienie - o ile bylo - nie musialoby by miec jaki kolwiek zwiazek z domem, a nawet wlasnie w jego murach miec miejsce.

Cierpienie to tylko jedna z przyczyn samobojstwa - czasem ktos sie zabija, bo wlasnie chce uniknac cierpienia, czasem chce kogos innego przed tym uchronic mozliwosci jest wiele.

I jeszcze jedno trudno by ktos zupelnie obcy czul sie odpowiedzialny czy mial jakiekolwiek poczucie winy za cudze przezycia. To nie jest lekcewazenie tylko asertywnosc.

[stasiek]

Napisane przez Rena

Cierpienie to tylko jedna z przyczyn samobojstwa - czasem ktos sie zabija, bo wlasnie chce uniknac cierpienia

jakis przyklad mozesz podac? bo jakos sobie tego wyobrazic nie moge

Napisane przez Rena

I jeszcze jedno trudno by ktos zupelnie obcy czul sie odpowiedzialny czy mial jakiekolwiek poczucie winy za cudze przezycia. To nie jest lekcewazenie tylko asertywnosc.

to nie ma zwiazku z poczuciem winy czy odpowiedzialnosci.

[Lexie]

Sama nie wiem, może i bym kupiła,ale obawiam się że wyobraźnia nie dawałaby mi spokoju. Nie w sensie jakichś duchów, bo tego się nie obawiam... Ale gdybym wiedziała że ktoś się zabił w moim pokoju to wyobrażenia takich scen by mnie prześladowały, zastanawianie się dlaczego itp.

[malaDarunia]

Napisane przez kiniaczeq

Ja mieszkam w takim domu. Jakiś facet [miał żonę i dzieci] się powiesił u mnie w łazience. Dowiedzieliśmy się o tym dopiero wtedy, kiedy już się zadomowiliśmy tutaj. Sąsiedzi nie chceli nas przepłoszyć, nikt nie chciał tego mieszkania bo ponoc działy się tu straszne rzeczy Mówię Wam - okropne uczucie pomimo tego, że kocham to mieszkanie.

i nie ma tam żadnych "cyrków"??

[rimlora]

Trudno jest odpowiedziec na to pytanie, poniewaz jezeli sie nie stoi przed podjeciem takiej decyzji to sie tylko gdyba.Siedzac teraz w domu mysle , ze moze bym sie bala, jakies podlogi , ktora zaskrzypi, tu wiatr ktory zaszelesci firanka w oknie itd , ale z drugiej strony gdybym np weszala do tego domu czy mieszkania i widzila bym ze jest ladnie zadbane , wyglada naprawde przytulnie, ladny projekt, wykonczenia , wielkosc idealna , cena atrakcyna itd itd nie zawachalabym sie .Kupila bym.

A to , ze ktos sie powiesil to w cale nie oznacza ze cierpial i meczyl sie w tym domu . Dom mogl miec nic wspolnego z taka decyzja. Ludzie wieszaja sie czasem nawet z glupoty, a to ze wybral akurat dom to sie mu wcale nie dziwie... tez chcac sie powiesic zrobilam bym to w domu.Po pierwsze dlatego zeby czasem nikt mi nie pomogl, bo skoro chce umrzec to trzymam sie zdala od ludzi.

[malaDarunia]

Napisane przez lexie

Sama nie wiem, może i bym kupiła,ale obawiam się że wyobraźnia nie dawałaby mi spokoju. Nie w sensie jakichś duchów, bo tego się nie obawiam... Ale gdybym wiedziała że ktoś się zabił w moim pokoju to wyobrażenia takich scen by mnie prześladowały, zastanawianie się dlaczego itp.

ja myślę tak samo.
bałabym się mieszkać w takim domu.

[MacyRose]

Nie. Wierzę, że w takich miejscach pozostaje zła energia. Miałam okazję wynajmować mieszkanie, w którym działy się niewiarygodne rzeczy. Wprawdzie nigdy nikt mi nie powiedział co tam się stało, ale dało się wyczuć, że coś strasznego. Swoje tam przeszłam. Pewnego dnia o 5.00 rano po prostu uciekłam. Teraz świadomie na pewno bym się nie zgodziła na zamieszkanie w takim domu.

[Rena]

Napisane przez Luba

Ale fakt, że ogólnie Ziemia jest jednym wielkim cmentarzem.

no w pewnym sensie tak

Napisane przez stasiek

jakis przyklad mozesz podac? bo jakos sobie tego wyobrazic nie moge



to nie ma zwiazku z poczuciem winy czy odpowiedzialnosci.

widzisz przyjelo sie uwazac, ze ogolnie ludzie traktuja smierc jako cos najgorszego co moze sie czlowiekowi przydarzyc. Z tym, ze to wlasnie nie jest prawda. Sa rzeczy gorsze. I gdy kogos one spotkaja lub maja spotkac wybierze "mniejsze zlo". To od zaawsze jest kontrowersyjny temat, bo odrzuca jedyne sluszne spostrzeganie smierci. Do tego jeszcze jest instynkt przetrwania - bardzo silna sila, ktora powoduje, ze ludzie czesto walcza o zycie mimo wszystko, wbrew rozsadkowi. Bo instynkty nie zawsze ida w parze z intelektem. Ale to juz sa emocje, reakcje chemiczne itp. Sa albo wlasnie ich nie ma. I co wtedy?

I w tym miejscu jest punkt styku z Twoim drugim pytaniem. Ktos moze tego zwyczajnie nie przezywac i miec do tego prawo. Na swiecie jest bardzo wiele cierpienia i zwykly czlowiek zwariowalby by chyba gdyby wszystko przezywal co zle. To nie jest nawet znieczulica, ale tez jakas forma walki o przetrwanie. Im lepiej sie czujesz, tym lepiej funkcjonujesz, im lepiej funkcjonujesz, tym wiecej mozesz. Takze wiecej pomozesz tym cierpiacym. Paradoksalnie.

Ludzie dziela sie z innymi tym co maja. Szczesliwi szczesciem. A nieszczesliwi chca nieszczesciem.

[rimlora]

Napisane przez MacyRose

Nie. Wierzę, że w takich miejscach pozostaje zła energia. Miałam okazję wynajmować mieszkanie, w którym działy się niewiarygodne rzeczy. Wprawdzie nigdy nikt mi nie powiedział co tam się stało, ale dało się wyczuć, że coś strasznego. Swoje tam przeszłam. Pewnego dnia o 5.00 rano po prostu uciekłam. Teraz świadomie na pewno bym się nie zgodziła na zamieszkanie w takim domu.

Zaciekawila mnie Twoja wypowiedz , czy mozesz opisac co sie dzialo w tym domu?

[Ćwirka]

Ja wynajmuję mieszkanie, w którym zamordowano kobietę. Była to matka jednej z publicznych osób, znanego polityka. Zamordowali ją zamiast syna, pod koniec lat 80-tych. Syn ją codziennie odwiedzał, mordercy o tym wiedzieli, włamali się staruszce do mieszkania, czekali na niego, on wyjątkowo tego wieczoru nie przyszedł, więc zemścili się na matce. Na Wikipedii jest nawet wzmianka o tym w notce o nim.

A jak się dowiedziałam? Bo nam w mieszkaniu cyrki zaczęły się dziać. Pewnego wieczoru po prostu uciekliśmy na noc do znajomych. Było nieprzyjemnie, ksiądz nawet był I po wizycie księdza ustało. Potem zaczęliśmy z sąsiadami rozmawiać, nie chcieli za bardzo powiedzieć o co chodzi, najpierw dowiedzieliśmy się, że starsza pani, kuzynka właścicieli mieszkania (mieszkanie zostało im sprzedane właśnie po tym morderstwie) bardzo się bała w tym mieszkaniu, cały czas mówiła sąsiadom, że tam straszy, że ktoś w tym mieszkaniu jest, miała wszędzie obrazki świętch, krzyże, kapliczki, itd. No i po nitce do kłębka doszliśmy do tej historii z tym morderstwem. Już podjęliśmy decyzję o wyniesieniu się, ale po wizycie księdza wszystko się uspokoiło, przeczekaliśmy. Od 2 lat nic się nie dzieje. Już nawet nie czuję się tam nieswojo, zostaję sama normalnie ( w dzień oczywiście), wieczorem jak się zdaży, że nikogo oprócz mnie nie ma to mi średnio, ale daję radę. Z tym, że na noc nie zostałabym za nic w świecie sama.

[amistad.k.m.s]

Napisane przez Luba

Jeśli jakis grób był w miejscu gdzie budowano dom, to już raczej jest odnaleziony.
Ale fakt, że ogólnie Ziemia jest jednym wielkim cmentarzem.

Nie kupiłabym. Nie chciałabym mieszkac tam, gdzie ktos był na tyle nieszczęsliwy, ze się powiesił

Domu/mieszkania bym nie kupiła, m.in. z tego powodu, co Luba. Ale jeśliby chodziło o zamek, przymknęłabym na to oko

[layla_lbn]

Nie kupiłabym

Boję się zostać sama nawet w moim rodzinnym domu. Jsk jestem sama (np 1p) i nikogo nie ma w domu, to nawet jak sąsiedzi się tłuką, pies szczeka, wiart zawieje, to od razu wydaje mi się, że ktoś jest na dole, bądz piętro wyżej . Mam do dzis problem z pojsciem do piwnicy, czy na strych-nawet jak nie jestem sama. Oczyma wyobrazni widze, jak ktoś się skrada z nożem, lub, że nas okrada. Niestety-efekty oglądania w mlodości horrorów i filmow/opowiadan o duchach itp.

A co dopiero w mieszkaniu, gdzie ktoś się powiesił, bałabym się każdego przypadkowego cienia, że to jakiś duch wisielca. Poza tym, pewnie, chciałabym się dowiedzieć, co tą osobą kierowało, że popełniła samobójstwo. Pewnie dość mocno ("emocjonalnie-myślowo") zaangażowałabym się w sprawę i nie dawałoby mi to spokoju.

Już nie mówiąc o tym, że ja raczej nie kupiłabym mieszkania po kimś obcym. Chyba, że całę dokładnie bym weremontowała, wymieniła etc. Już tak mam .

[stasiek]

Napisane przez Rena

no w pewnym sensie tak

widzisz przyjelo sie uwazac, ze ogolnie ludzie traktuja smierc jako cos najgorszego co moze sie czlowiekowi przydarzyc. Z tym, ze to wlasnie nie jest prawda. Sa rzeczy gorsze. I gdy kogos one spotkaja lub maja spotkac wybierze "mniejsze zlo".

no tak, tylko to dalej oznacza ze ktos cierpial, i w ramach mniejszego zla wybiera smierc. Wiec tak czy tak wybor jest tragiczny.

[Rena]

Napisane przez stasiek

no tak, tylko to dalej oznacza ze ktos cierpial, i w ramach mniejszego zla wybiera smierc. Wiec tak czy tak wybor jest tragiczny.

No tak, ale to "mniejsze zlo" bylo w cudzyslowiu, a to oznacza, ze nie nalezy go rozumiec doslownie.
Poza tym cierpienie czemus sluzy - chocby informacji, ze co je zle.

[MacyRose]

Napisane przez rimlora

Zaciekawila mnie Twoja wypowiedz , czy mozesz opisac co sie dzialo w tym domu?

To było moje pierwsze samodzielne mieszkanie, w obcym mieście. Piękne strzeżone osiedle wybudowane raptem 2 lata wcześniej, mieszkanie jak z katalogu za jedyne 600 zł. Pomyślałam, że to mój szczęśliwy dzień. Właścicielka powiedziała, że wcześniej mieszkała tam jakaś pani stomatolog, a jeszcze wcześniej młody chłopak. O tej dentystce opowiadała mi dużo, o chłopaku już więcej nie wspominała. Przez 4-5 miesięcy nic się nie działo, mieszkało mi się spokojnie. Zaczęło się od tego, że zauważyłam, że coś złego dzieje się z moim zdrowiem, był taki okres, że przez kilka dni nie wstawałam prawie z łóżka, tak mnie wszystko bolało bez wyraźnej przyczyny. Ciągle czułam obecność czegoś złego, czułam, że ktoś mnie obserwuje. Pomyślałam, że świruję, bo pierwszy raz mieszkam sama. Raz obudziłam się rozebrana, moja koszulka nocna leżała złożona w kostkę na fotelu w drugim kącie pokoju. Zaczęłam się zastanawiać czy nie lunatykuję. Kiedyś obudziłam się rano i zobaczyłam, że meble są poprzestawiane, w ten sposób, że moje łóżko zostało dookoła zastawione, tak, że nie mogłam z niego zejść. Wiedziałam też, że sąsiedzi mają klucze od mojego mieszkania na wypadek pożaru, zalania, bo przyjaźnili się z właścicielką, pomyślałam, że może to sąsiad wchodzi do mnie w nocy. Jednocześnie ciągle towarzyszyło mi to uczucie, że nie jestem sama. Doszło do tego, że barykadowałam się na noc w pokoju (drzwi zamykałam na kluczyk i podstawiałam pod nie fotel), a w przedpokoju pod drzwiami wejściowymi ustawiałam piramidę ze szklanych filiżanek zalanych po brzegi wodą. W ten sposób chciałam się upewnić, że nikt mi tam nie wchodzi. Pewnej nocy zasnęłam przy komputerze (stolik z monitorem miałam obok łóżka). Budzę się nagle w środku nocy, wszędzie ciemno. Patrzę na zabarykadowane drzwi do pokoju, a one są otwarte. Obok nich stoi postać mężczyzny w jasnym swetrze. Momentalnie się rozbudziłam. Patrzyliśmy tak na siebie nieruchomo przez kilka minut, bałam się ruszyć, bo myślałam, że ten ktoś mnie zaatakuje. W końcu przypomniało mi się, że komputer jest włączony. Trąciłam ręką myszkę i włączył się monitor. W tym momencie postać rozpływając się, zaczęła wychodzić z pokoju.Do tej pory myślałam, że to jakiś psychol, ale ani razu nie pomyślałam o czyść "innym". Do rana siedziałam na łóżku, bałam się zasnąć, bałam się wstać. W końcu koło 10 rano doszłam do wniosku, że to ze mną jest chyba coś nie tak, że za dużo czasu spędzam sama i odchodzę od zmysłów. Postanowiłam to zignorować. Zaczęłam się ubierać, szykować na zakupy itp. Na chwilę całkowicie zapomniałam o nocnym incydencie. Biorę torebkę, klucze, kucam pod drzwiami wejściowymi, żeby zdemontować piramidę z filiżanek, śmieję się sama z siebie, że takie coś ustawiłam pod drzwiami i zamarłam. Drzwi były uchylone na około 4-5cm. A piramida (przesunięta o te 4-5cm) stała nienaruszona, nie wylała się nawet kropla wody. Przez dobrą godzinę kucałam pod tymi drzwiami szukając jakiegokolwiek racjonalnego wytłumaczenia. Tego dnia postanowiłam pojechać do mamy, na drugi koniec polski. Po kilku dniach wróciłam do siebie. Byłam bardzo zmęczona po całym dniu w pociągu i zasnęłam na kanapie. Znowu budzę się w nocy, wszędzie już ciemno. Zobaczyłam, że zapomniałam zamknąć okno, chcę wstać i czuję, że nie mogę. Widziałam tam wtedy coś dziwnego, sama nie wiem co. Coś jakby energia, jakiś czarny wiatr. Taki bezkształt bardzo szybko przemieszczający się po pokoju. Nagle poczułam, że to mnie dusi, ściska mi szyję. Chciałam krzyczeć, ale nie mogłam, sama nie wiem czy ze strachu, czy z tego duszenia. Wtedy myślałam, że to już koniec, że nic mi już nie pomoże. Ostatnimi siłami wydałam z siebie krzyk.I wszystko ustało, ale to co zobaczyłam wcale mi nie pomogło. Nagle zapaliło się światło, zaczęło grać radio, włączył się komputer. A ja wciąż leżałam w tej samej pozycji na kanapie z podduszoną szyją. Wciąż czułam, że przed chwilą coś robiło mi krzywdę, że to nie mógł być tylko sen. Wtedy właśnie uciekłam z tego miejsca, jak tylko zrobiło się jaśniej. Od tamtej pory wynajmowałam już kilka mieszkań, wielokrotnie spałam sama i nic się nie działo, nie lunatykowałam, nie miałam omamów. Do dziś nie wiem co tam się działo, ale wiem, że to miało miejsce.

Sorry za OT

[fossa]

Napisane przez Luba

Jeśli jakis grób był w miejscu gdzie budowano dom, to już raczej jest odnaleziony.
Ale fakt, że ogólnie Ziemia jest jednym wielkim cmentarzem.

Nie kupiłabym. Nie chciałabym mieszkac tam, gdzie ktos był na tyle nieszczęsliwy, ze się powiesił

Ja mieszkam na takim cmenarzysku ...

10 metrow dalej od bloku jest muzeum, gdzie mozna podziwiac szczatki naszych przodkow...
Blok wybudowali wczesniej niz odkryto szczatki ludzi...

Nie kupilabym na 100% domu w ktorym ktos popelnil samobojstwo.
Nawet gdy nic by sie nie dzialo, bo moj umysl sam by sobie fundowal rozne projekcje i schizy zwiariowalabym pewnie szybko ...

[ankasz]

Napisane przez MacyRose

To było moje pierwsze samodzielne mieszkanie, w obcym mieście. Piękne strzeżone osiedle wybudowane raptem 2 lata wcześniej, mieszkanie jak z katalogu za jedyne 600 zł. Pomyślałam, że to mój szczęśliwy dzień. Właścicielka powiedziała, że wcześniej mieszkała tam jakaś pani stomatolog, a jeszcze wcześniej młody chłopak. O tej dentystce opowiadała mi dużo, o chłopaku już więcej nie wspominała. Przez 4-5 miesięcy nic się nie działo, mieszkało mi się spokojnie. Zaczęło się od tego, że zauważyłam, że coś złego dzieje się z moim zdrowiem, był taki okres, że przez kilka dni nie wstawałam prawie z łóżka, tak mnie wszystko bolało bez wyraźnej przyczyny. Ciągle czułam obecność czegoś złego, czułam, że ktoś mnie obserwuje. Pomyślałam, że świruję, bo pierwszy raz mieszkam sama. Raz obudziłam się rozebrana, moja koszulka nocna leżała złożona w kostkę na fotelu w drugim kącie pokoju. Zaczęłam się zastanawiać czy nie lunatykuję. Kiedyś obudziłam się rano i zobaczyłam, że meble są poprzestawiane, w ten sposób, że moje łóżko zostało dookoła zastawione, tak, że nie mogłam z niego zejść. Wiedziałam też, że sąsiedzi mają klucze od mojego mieszkania na wypadek pożaru, zalania, bo przyjaźnili się z właścicielką, pomyślałam, że może to sąsiad wchodzi do mnie w nocy. Jednocześnie ciągle towarzyszyło mi to uczucie, że nie jestem sama. Doszło do tego, że barykadowałam się na noc w pokoju (drzwi zamykałam na kluczyk i podstawiałam pod nie fotel), a w przedpokoju pod drzwiami wejściowymi ustawiałam piramidę ze szklanych filiżanek zalanych po brzegi wodą. W ten sposób chciałam się upewnić, że nikt mi tam nie wchodzi. Pewnej nocy zasnęłam przy komputerze (stolik z monitorem miałam obok łóżka). Budzę się nagle w środku nocy, wszędzie ciemno. Patrzę na zabarykadowane drzwi do pokoju, a one są otwarte. Obok nich stoi postać mężczyzny w jasnym swetrze. Momentalnie się rozbudziłam. Patrzyliśmy tak na siebie nieruchomo przez kilka minut, bałam się ruszyć, bo myślałam, że ten ktoś mnie zaatakuje. W końcu przypomniało mi się, że komputer jest włączony. Trąciłam ręką myszkę i włączył się monitor. W tym momencie postać rozpływając się, zaczęła wychodzić z pokoju.Do tej pory myślałam, że to jakiś psychol, ale ani razu nie pomyślałam o czyść "innym". Do rana siedziałam na łóżku, bałam się zasnąć, bałam się wstać. W końcu koło 10 rano doszłam do wniosku, że to ze mną jest chyba coś nie tak, że za dużo czasu spędzam sama i odchodzę od zmysłów. Postanowiłam to zignorować. Zaczęłam się ubierać, szykować na zakup 22b y itp. Na chwilę całkowicie zapomniałam o nocnym incydencie. Biorę torebkę, klucze, kucam pod drzwiami wejściowymi, żeby zdemontować piramidę z filiżanek, śmieję się sama z siebie, że takie coś ustawiłam pod drzwiami i zamarłam. Drzwi były uchylone na około 4-5cm. A piramida (przesunięta o te 4-5cm) stała nienaruszona, nie wylała się nawet kropla wody. Przez dobrą godzinę kucałam pod tymi drzwiami szukając jakiegokolwiek racjonalnego wytłumaczenia. Tego dnia postanowiłam pojechać do mamy, na drugi koniec polski. Po kilku dniach wróciłam do siebie. B df4 yłam bardzo zmęczona po całym dniu w pociągu i zasnęłam na kanapie. Znowu budzę się w nocy, wszędzie już ciemno. Zobaczyłam, że zapomniałam zamknąć okno, chcę wstać i czuję, że nie mogę. Widziałam tam wtedy coś dziwnego, sama nie wiem co. Coś jakby energia, jakiś czarny wiatr. Taki bezkształt bardzo szybko przemieszczający się po pokoju. Nagle poczułam, że to mnie dusi, ściska mi szyję. Chciałam krzyczeć, ale nie mogłam, sama nie wiem czy ze strachu, czy z tego duszenia. Wtedy myślałam, że to już koniec, że nic mi już nie pomoże. Ostatnimi siłami wydałam z siebie krzyk.I wszystko ustało, ale to co zobaczyłam wcale mi nie pomogło. Nagle zapaliło się światło, zaczęło grać radio, włączył się komputer. A ja wciąż leżałam w tej samej pozycji na kanapie z podduszoną szyją. Wciąż czułam, że przed chwilą coś robiło mi krzywdę, że to nie mógł być tylko sen. Wtedy właśnie uciekłam z tego miejsca, jak tylko zrobiło się jaśniej. Od tamtej pory wynajmowałam już kilka mieszkań, wielokrotnie spałam sama i nic się nie działo, nie lunatykowałam, nie miałam omamów. Do dziś nie wiem co tam się działo, ale wiem, że to miało miejsce.

Sorry za OT

o rany.. a nie bylas ciekawa, kto to mogł być, ta postać w jasnym swetrze? ja bym chciała się dowiedzieć czegos wiecej o tym chłopaku, o którym nie chciala mówić wlaścicielka. Może podpytałabym sąsiadów czy coś..

[rare bird]

Napisane przez MacyRose

To było moje pierwsze samodzielne mieszkanie, w obcym mieście. Piękne strzeżone osiedle wybudowane raptem 2 lata wcześniej, mieszkanie jak z katalogu za jedyne 600 zł. Pomyślałam, że to mój szczęśliwy dzień. Właścicielka powiedziała, że wcześniej mieszkała tam jakaś pani stomatolog, a jeszcze wcześniej młody chłopak. O tej dentystce opowiadała mi dużo, o chłopaku już więcej nie wspominała. Przez 4-5 miesięcy nic się nie działo, mieszkało mi się spokojnie. Zaczęło się od tego, że zauważyłam, że coś złego dzieje się z moim zdrowiem, był taki okres, że przez kilka dni nie wstawałam prawie z łóżka, tak mnie wszystko bolało bez wyraźnej przyczyny. Ciągle czułam obecność czegoś złego, czułam, że ktoś mnie obserwuje. Pomyślałam, że świruję, bo pierwszy raz mieszkam sama. Raz obudziłam się rozebrana, moja koszulka nocna leżała złożona w kostkę na fotelu w drugim kącie pokoju. Zaczęłam się zastanawiać czy nie lunatykuję. Kiedyś obudziłam się rano i zobaczyłam, że meble są poprzestawiane, w ten sposób, że moje łóżko zostało dookoła zastawione, tak, że nie mogłam z niego zejść. Wiedziałam też, że sąsiedzi mają klucze od mojego mieszkania na wypadek pożaru, zalania, bo przyjaźnili się z właścicielką, pomyślałam, że może to sąsiad wchodzi do mnie w nocy. Jednocześnie ciągle towarzyszyło mi to uczucie, że nie jestem sama. Doszło do tego, że barykadowałam się na noc w pokoju (drzwi zamykałam na kluczyk i podstawiałam pod nie fotel), a w przedpokoju pod drzwiami wejściowymi ustawiałam piramidę ze szklanych filiżanek zalanych po brzegi wodą. W ten sposób chciałam się upewnić, że nikt mi tam nie wchodzi. Pewnej nocy zasnęłam przy komputerze (stolik z monitorem miałam obok łóżka). Budzę się nagle w środku nocy, wszędzie ciemno. Patrzę na zabarykadowane drzwi do pokoju, a one są otwarte. Obok nich stoi postać mężczyzny w jasnym swetrze. Momentalnie się rozbudziłam. Patrzyliśmy tak na siebie nieruchomo przez kilka minut, bałam się ruszyć, bo myślałam, że ten ktoś mnie zaatakuje. W końcu przypomniało mi się, że komputer jest włączony. Trąciłam ręką myszkę i włączył się monitor. W tym momencie postać rozpływając się, zaczęła wychodzić z pokoju.Do tej pory myślałam, że to jakiś psychol, ale ani razu nie pomyślałam o czyść "innym". Do rana siedziałam na łóżku, bałam się zasnąć, bałam się wstać. W końcu koło 10 rano doszłam do wniosku, że to ze mną jest chyba coś nie tak, że za dużo czasu spędzam sama i odchodzę od zmysłów. Postanowiłam to zignorować. Zaczęłam się ubierać, szykować na zakupy itp. Na chwilę całkowicie zapomniałam o nocnym incydencie. Biorę torebkę, klucze, kucam pod drzwiami wejściowymi, żeby zdemontować piramidę z filiżanek, śmieję się sama z siebie, że takie coś ustawiłam pod drzwiami i zamarłam. Drzwi były uchylone na około 4-5cm. A piramida (przesunięta o te 4-5cm) stała nienaruszona, nie wylała się nawet kropla wody. Przez dobrą godzinę kucałam pod tymi drzwiami szukając jakiegokolwiek racjonalnego wytłumaczenia. Tego dnia postanowiłam pojechać do mamy, na drugi koniec polski. Po kilku dniach wróciłam do siebie. Byłam bardzo zmęczona po całym dniu w pociągu i zasnęłam na kanapie. Znowu budzę się w nocy, wszędzie już ciemno. Zobaczyłam, że zapomniałam zamknąć okno, chcę wstać i czuję, że nie mogę. Widziałam tam wtedy coś dziwnego, sama nie wiem co. Coś jakby energia, jakiś czarny wiatr. Taki bezkształt bardzo szybko przemieszczający się po pokoju. Nagle poczułam, że to mnie dusi, ściska mi szyję. Chciałam krzyczeć, ale nie mogłam, sama nie wiem czy ze strachu, czy z tego duszenia. Wtedy myślałam, że to już koniec, że nic mi już nie pomoże. Ostatnimi siłami wydałam z siebie krzyk.I wszystko ustało, ale to co zobaczyłam wcale mi nie pomogło. Nagle zapaliło się światło, zaczęło grać radio, włączył się komputer. A ja wciąż leżałam w tej samej pozycji na kanapie z podduszoną szyją. Wciąż czułam, że przed chwilą coś robiło mi krzywdę, że to nie mógł być tylko sen. Wtedy właśnie uciekłam z tego miejsca, jak tylko zrobiło się jaśniej. Od tamtej pory wynajmowałam już kilka mieszkań, wielokrotnie spałam sama i nic się nie działo, nie lunatykowałam, nie miałam omamów. Do dziś nie wiem co tam się działo, ale wiem, że to miało miejsce.

Sorry za OT

straszne

co do tematu - nie kupilabym takiego mieszkania/domu; niby nie wierze w duchy, ale jestem zbyt podatna na sugestie i kazdy szelest, szmer odczytywalabym jako ducha.

[layla_lbn]

Napisane przez MacyRose

To było moje pierwsze samodzielne mieszkanie, w obcym mieście. Piękne strzeżone osiedle wybudowane raptem 2 lata wcześniej, mieszkanie jak z katalogu za jedyne 600 zł. Pomyślałam, że to mój szczęśliwy dzień. Właścicielka powiedziała, że wcześniej mieszkała tam jakaś pani stomatolog, a jeszcze wcześniej młody chłopak. O tej dentystce opowiadała mi dużo, o chłopaku już więcej nie wspominała. Przez 4-5 miesięcy nic się nie działo, mieszkało mi się spokojnie. Zaczęło się od tego, że zauważyłam, że coś złego dzieje się z moim zdrowiem, był taki okres, że przez kilka dni nie wstawałam prawie z łóżka, tak mnie wszystko bolało bez wyraźnej przyczyny. Ciągle czułam obecność czegoś złego, czułam, że ktoś mnie obserwuje. Pomyślałam, że świruję, bo pierwszy raz mieszkam sama. Raz obudziłam się rozebrana, moja koszulka nocna leżała złożona w kostkę na fotelu w drugim kącie pokoju. Zaczęłam się zastanawiać czy nie lunatykuję. Kiedyś obudziłam się rano i zobaczyłam, że meble są poprzestawiane, w ten sposób, że moje łóżko zostało dookoła zastawione, tak, że nie mogłam z niego zejść. Wiedziałam też, że sąsiedzi mają klucze od mojego mieszkania na wypadek pożaru, zalania, bo przyjaźnili się z właścicielką, pomyślałam, że może to sąsiad wchodzi do mnie w nocy. Jednocześnie ciągle towarzyszyło mi to uczucie, że nie jestem sama. Doszło do tego, że barykadowałam się na noc w pokoju (drzwi zamykałam na kluczyk i podstawiałam pod nie fotel), a w przedpokoju pod drzwiami wejściowymi ustawiałam piramidę ze szklanych filiżanek zalanych po brzegi wodą. W ten sposób chciałam się upewnić, że nikt mi tam nie wchodzi. Pewnej nocy zasnęłam przy komputerze (stolik z monitorem miałam obok łóżka). Budzę się nagle w środku nocy, wszędzie ciemno. Patrzę na zabarykadowane drzwi do pokoju, a one są otwarte. Obok nich stoi postać mężczyzny w jasnym swetrze. Momentalnie się rozbudziłam. Patrzyliśmy tak na siebie nieruchomo przez kilka minut, bałam się ruszyć, bo myślałam, że ten ktoś mnie zaatakuje. W końcu przypomniało mi się, że komputer jest włączony. Trąciłam ręką myszkę i włączył się monitor. W tym momencie postać rozpływając się, zaczęła wychodzić z pokoju.Do tej pory myślałam, że to jakiś psychol, ale ani razu nie pomyślałam o czyść "innym". Do rana siedziałam na łóżku, bałam się zasnąć, bałam się wstać. W końcu koło 10 rano doszłam do wniosku, że to ze mną jest chyba coś nie tak, że za dużo czasu spędzam sama i odchodzę od zmysłów. Postanowiłam to zignorować. Zaczęłam się ubierać, szykować na zakupy itp. Na chwilę całkowicie zapomniałam o nocnym incydencie. Biorę torebkę, klucze, kucam pod drzwiami wejściowymi, żeby zdemontować piramidę z filiżanek, śmieję się sama z siebie, że takie coś ustawiłam pod drzwiami i zamarłam. Drzwi były uchylone na około 4-5cm. A piramida (przesunięta o te 4-5cm) stała nienaruszona, nie wylała się nawet kropla wody. Przez dobrą godzinę kucałam pod tymi drzwiami szukając jakiegokolwiek racjonalnego wytłumaczenia. Tego dnia postanowiłam pojechać do mamy, na drugi koniec polski. Po kilku dniach wróciłam do siebie. Byłam bardzo zmęczona po całym dniu w pociągu i zasnęłam na kanapie. Znowu budzę się w nocy, wszędzie już ciemno. Zobaczyłam, że zapomniałam zamknąć okno, chcę wstać i czuję, że nie mogę. Widziałam tam wtedy coś dziwnego, sama nie wiem co. Coś jakby energia, jakiś czarny wiatr. Taki bezkształt bardzo szybko przemieszczający się po pokoju. Nagle poczułam, że to mnie dusi, ściska mi szyję. Chciałam krzyczeć, ale nie mogłam, sama nie wiem czy ze strachu, czy z tego duszenia. Wtedy myślałam, że to już koniec, że nic mi już nie pomoże. Ostatnimi siłami wydałam z siebie krzyk.I wszystko ustało, ale to co zobaczyłam wcale mi nie pomogło. Nagle zapaliło się światło, zaczęło grać radio, włączył się komputer. A ja wciąż leżałam w tej samej pozycji na kanapie z podduszoną szyją. Wciąż czułam, że przed chwilą coś robiło mi krzywdę, że to nie mógł być tylko sen. Wtedy właśnie uciekłam z tego miejsca, jak tylko zrobiło się jaśniej. Od tamtej pory wynajmowałam już kilka mieszkań, wielokrotnie spałam sama i nic się nie działo, nie lunatykowałam, nie miałam omamów. Do dziś nie wiem co tam się działo, ale wiem, że to miało miejsce.

Sorry za OT

Szok

[rimlora]

Napisane przez MacyRose

To było moje pierwsze samodzielne mieszkanie, w obcym mieście. Piękne strzeżone osiedle wybudowane raptem 2 lata wcześniej, mieszkanie jak z katalogu za jedyne 600 zł. Pomyślałam, że to mój szczęśliwy dzień. Właścicielka powiedziała, że wcześniej mieszkała tam jakaś pani stomatolog, a jeszcze wcześniej młody chłopak. O tej dentystce opowiadała mi dużo, o chłopaku już więcej nie wspominała. Przez 4-5 miesięcy nic się nie działo, mieszkało mi się spokojnie. Zaczęło się od tego, że zauważyłam, że coś złego dzieje się z moim zdrowiem, był taki okres, że przez kilka dni nie wstawałam prawie z łóżka, tak mnie wszystko bolało bez wyraźnej przyczyny. Ciągle czułam obecność czegoś złego, czułam, że ktoś mnie obserwuje. Pomyślałam, że świruję, bo pierwszy raz mieszkam sama. Raz obudziłam się rozebrana, moja koszulka nocna leżała złożona w kostkę na fotelu w drugim kącie pokoju. Zaczęłam się zastanawiać czy nie lunatykuję. Kiedyś obudziłam się rano i zobaczyłam, że meble są poprzestawiane, w ten sposób, że moje łóżko zostało dookoła zastawione, tak, że nie mogłam z niego zejść. Wiedziałam też, że sąsiedzi mają klucze od mojego mieszkania na wypadek pożaru, zalania, bo przyjaźnili się z właścicielką, pomyślałam, że może to sąsiad wchodzi do mnie w nocy. Jednocześnie ciągle towarzyszyło mi to uczucie, że nie jestem sama. Doszło do tego, że barykadowałam się na noc w pokoju (drzwi zamykałam na kluczyk i podstawiałam pod nie fotel), a w przedpokoju pod drzwiami wejściowymi ustawiałam piramidę ze szklanych filiżanek zalanych po brzegi wodą. W ten sposób chciałam się upewnić, że nikt mi tam nie wchodzi. Pewnej nocy zasnęłam przy komputerze (stolik z monitorem miałam obok łóżka). Budzę się nagle w środku nocy, wszędzie ciemno. Patrzę na zabarykadowane drzwi do pokoju, a one są otwarte. Obok nich stoi postać mężczyzny w jasnym swetrze. Momentalnie się rozbudziłam. Patrzyliśmy tak na siebie nieruchomo przez kilka minut, bałam się ruszyć, bo myślałam, że ten ktoś mnie zaatakuje. W końcu przypomniało mi się, że komputer jest włączony. Trąciłam ręką myszkę i włączył się monitor. W tym momencie postać rozpływając się, zaczęła wychodzić z pokoju.Do tej pory myślałam, że to jakiś psychol, ale ani razu nie pomyślałam o czyść "innym". Do rana siedziałam na łóżku, bałam się zasnąć, bałam się wstać. W końcu koło 10 rano doszłam do wniosku, że to ze mną jest chyba coś nie tak, że za dużo czasu spędzam sama i odchodzę od zmysłów. Postanowiłam to zignorować. Zaczęłam się ubierać, szykować na zakupy itp. Na chwilę całkowicie zapomniałam o nocnym incydencie. Biorę torebkę, klucze, kucam pod drzwiami wejściowymi, żeby zdemontować piramidę z filiżanek, śmieję się sama z siebie, że takie coś ustawiłam pod drzwiami i zamarłam. Drzwi były uchylone na około 4-5cm. A piramida (przesunięta o te 4-5cm) stała nienaruszona, nie wylała się nawet kropla wody. Przez dobrą godzinę kucałam pod tymi drzwiami szukając jakiegokolwiek racjonalnego wytłumaczenia. Tego dnia postanowiłam pojechać do mamy, na drugi koniec polski. Po kilku dniach wróciłam do siebie. Byłam bardzo zmęczona po całym dniu w pociągu i zasnęłam na kanapie. Znowu budzę się w nocy, wszędzie już ciemno. Zobaczyłam, że zapomniałam zamknąć okno, chcę wstać i czuję, że nie mogę. Widziałam tam wtedy coś dziwnego, sama nie wiem co. Coś jakby energia, jakiś czarny wiatr. Taki bezkształt bardzo szybko przemieszczający się po pokoju. Nagle poczułam, że to mnie dusi, ściska mi szyję. Chciałam krzyczeć, ale nie mogłam, sama nie wiem czy ze strachu, czy z tego duszenia. Wtedy myślałam, że to już koniec, że nic mi już nie pomoże. Ostatnimi siłami wydałam z siebie krzyk.I wszystko ustało, ale to co zobaczyłam wcale mi nie pomogło. Nagle zapaliło się światło, zaczęło grać radio, włączył się komputer. A ja wciąż leżałam w tej samej pozycji na kanapie z podduszoną szyją. Wciąż czułam, że przed chwilą coś robiło mi krzywdę, że to nie mógł być tylko sen. Wtedy właśnie uciekłam z tego miejsca, jak tylko zrobiło się jaśniej. Od tamtej pory wynajmowałam już kilka mieszkań, wielokrotnie spałam sama i nic się nie działo, nie lunatykowałam, nie miałam omamów. Do dziś nie wiem co tam się działo, ale wiem, że to miało miejsce.

Sorry za OT

oooo rany
straszna historia, spodziewalam sie jakis skrzypiacych drzwi, odglosow krokow, jakiegos cienia ... ale nie tego , naprawde wspolczuje takich przezyc..

[wspaniala]

Napisane przez rare bird

straszne

co do tematu - nie kupilabym takiego mieszkania/domu; niby nie wierze w duchy, ale jestem zbyt podatna na sugestie i kazdy szelest, szmer odczytywalabym jako ducha.

tez tak mysle..
w dodatku po przeczytaniu w/w opowiesci, az znieruchomialam przed kompem.. powinien byc taki watek, o dziwnych opowiesciach. albo juz taki jest , zaraz poszukam .

a Ty autorko watku, rozumiem, ze zastanawiasz sie nad kupnem takiego domu z historia?

[revontulet_]

Nie wierzę w duchy, życie po śmierci i takie tam, także jeśli domek byłby fajny, to czemu miałabym nie kupić

Napisane przez MacyRose

Widziałam tam wtedy coś dziwnego, sama nie wiem co. Coś jakby energia, jakiś czarny wiatr. Taki bezkształt bardzo szybko przemieszczający się po pokoju. Nagle poczułam, że to mnie dusi, ściska mi szyję. Chciałam krzyczeć, ale nie mogłam, sama nie wiem czy ze strachu, czy z tego duszenia

Paraliż senny? http://pl.wikipedia.org/wiki/Pora%C5%BCenie_przysenne

[MacyRose]

Napisane przez rimlora

spodziewalam sie jakis skrzypiacych drzwi, odglosow krokow, jakiegos cienia ...

No dokładnie, ja też wcześniej tak to sobie wyobrażałam, dlatego przez dłuższy czas wypierałam ze świadomości to co się działo, szukałam wytłumaczenia.

Co do osoby w jasnym swetrze... hmmm, to był starszy mężczyzna, koło 55-60 lat. Raczej nie ten młody chłopak. Co najdziwniejsze, kilka miesięcy wcześniej zmarł mój 90 letni dziadek i on właśnie miał taki sweter, ale przecież dziadek by mnie nie straszył. Nie chciałam pytać sąsiadów, bo mi było zwyczajnie wstyd. Nie chciałam aby brano mnie za niestabilną emocjonalnie histeryczkę. Sama nie wiem co się tam działo. I chyba nie chcę wiedzieć. Dlatego nawet za darmo nie chciałabym zamieszkać ponownie w takim domu.

---------- Dopisano o 13:32 ---------- Poprzedni post napisano o 13:30 ----------

Napisane przez revontulet_

Nie wierzę w duchy, życie po śmierci i takie tam, także jeśli domek byłby fajny, to czemu miałabym nie kupić

Paraliż senny? http://pl.wikipedia.org/wiki/Pora%C5%BCenie_przysenne

Bardzo możliwe, ale w obliczu tych innych dziwnych sytuacji wolałam zwiewać.

[kiniaczeq]

Napisane przez malaDarunia

i nie ma tam żadnych "cyrków"??

Czasem było słychać płacz dzieci w łazience, ale ja słysząc takie rzeczy twardo wierze, że nie umiem tego wytłumaczyć - co za tym idzie - staram się myśleć że tego nie ma. Tak mi łatwiej

[hecate]

Gdybym wiedziala - nie kupilabym.

Balabym sie i tyle. Tej pamieci scian itp.


Moj facet kupil dom, niedlugo sie wprowadzimy... A mnie meczy ciagle ta sama mysl...
Jak poszlismy go ogladac z miejsca sie zakochalismy i tej nocy mialam sen, ze spalam tam w kompletnych ciemnosciach i bylo tam 'cos'.
I ostanio znow sen, ze tam zamieszkalismy i znow bylo tam 'cos'.

Moj facet mowi, zebym przestala o tym myslec bo sama sobie fazy wkrecam ale widze, ze podlapal temat bo mowi mi 'ten dom ma TYLKO 100 lat, ilez osob moglo w nim mieszkac?'

Zobaczymy wkrotce.