Jestem chorą idiotką.

[porcelana15]

psycholog...

[Amazoniak]

ludzie sobie różnie radzą ze samotnością, a mając naście lat tym bardziej człowiekowi ciężko, ma poczucie wyobcowania, hormony buzują. Każdy potrzebuje miłości, więc nie obwiniaj się i nie dołuj ale skoncentruj na znalezieniu wyjścia z tej sytuacji. Jeżeli się wstydzisz psychologa to może masz jakąś zaufaną dorosłą osobę z którą mogłabyś o tym porozmawiać (ciocię, babcię, sąsiadkę czy starszą koleżankę)? czasami pomaga zwyczajne ludzkie zrozumienie i z czasem sama to sobie poukładasz w głowie

[ZAQOCHANA]

Napisane przez moniixoxo

Pojedźcie po mnie,proszę. Jestem totalną idiotką.
Zacznę od początku...
Mam cioteczną siostrę, z którą przyjaźnie się od dziecka. Ona pochodzi z rodziny patologicznej, ja nie. Nasze rodziny nie utrzymują ze sobą kontaktu, żyjemy na odległość. Tylko my nie. Ale nie o to chodzi.
Od dziecka mamy głupie pomysły.
Jakie małe dziewczynki wymyśliłyśmy zabawę "dom" .
I trwa to do tej pory (mam 19 lat, ona 18 lat). Ja odgrywam role faceta, ona kobiety. Kontakt fizyczny jest, ale w ubraniu, jest to dotyk , ogrywanie niby seksu, nie całowanie. Po prostu odgrywamy czyjeś życie, jak aktorzy. Nie rozmawiamy o tym na codzień w normalnych sytuacjach. Nie pociągają mnie kobiety w ogóle. Na 100%. O dziwo jestem raczej dziewczęca jeśli chodzi o wygląd, ona też. To po prostu uzależniło, i ciężko z tym skończyć.
Nikt z rodziny oczywiście nie wie, nikomu, żadnemu psychologowi tego nie powiem.
Chcemy z tym skończyć, próbowałyśmy już kilka razy, ja chce znowu ostatecznie. Czyjeś życie, wymyślone jest idealne. Moje jest nudne, a jej wiadomo jakie jest żyjąc z alkoholikiem.
Znamy się tyle lat że ta przyjaźń to uzależnienie. To trwa i trwa...

Czuję się jak śmieć. Brzydzę się siebie,ale to silniejsze ode mnie. Teraz mieszkam w innym mieście, przyjeżdżam rzadko, mam nadzieję że się uda. Dodam iż nigdy nie byłam w poważnym związku. Chciałabym.
To wszystko wygląda jak 2 życia.

Jestem idiotką, totalną, śmieciem, człowiekiem chorym psychicznie.
Błagam pojedźcie po mnie, bądźcie szczere.
TO NIE PROWOKACJA, NIESTETY. ZARĘCZAM. ;((((

Ja sie tez tak bawilam. Ale skonczylo sie to mniej wiecej w wieku lat 10
Ty masz prawie 20. To jest dziwne. I moim zdaniem wcale nie jest to normalne. Zwlaszcza ,ze sama doszlas do takiego wniosku. Musisz z tym skonczyc, bo chyba sobie nie wyobrazasz ,ze za kilka lat majac moze meza i dzieci bedziesz sie potajemnie spotykala z ta przyrodnia siostra i to robila??

[Elfir]

Dopóki bedziecie się tak bawić, macie małe szanse na związek z męzczyzną. Będziecie albo chciały z nim odgrywać role, jak w tej zabawie, albo będziecie oczekiwały wydumanego, wymyslonego podczas zabaw zachowania, a to bedzie tylko realnych człowiek.

IMHO troche jesteście egzaltowane. Czy czasem nie jesteście nadwrażliwe i z bujną wyobraźnią?

Jeśli rzeczywiście chcesz zerwać z tym nałogiem to spotykajcie się wyłącznie w miejscach publicznych lub w towarzystwie osób postronnych. Tam cięzej o intymność i nietypowe zachowania.

[tofaniutka]

Napisane przez moniixoxo

Pojedźcie po mnie,proszę. Jestem totalną idiotką.
Zacznę od początku...
Mam cioteczną siostrę, z którą przyjaźnie się od dziecka. Ona pochodzi z rodziny patologicznej, ja nie. Nasze rodziny nie utrzymują ze sobą kontaktu, żyjemy na odległość. Tylko my nie. Ale nie o to chodzi.
Od dziecka mamy głupie pomysły.
Jakie małe dziewczynki wymyśliłyśmy zabawę "dom" .
I trwa to do tej pory (mam 19 lat, ona 18 lat). Ja odgrywam role faceta, ona kobiety. Kontakt fizyczny jest, ale w ubraniu, jest to dotyk , ogrywanie niby seksu, nie całowanie. Po prostu odgrywamy czyjeś życie, jak aktorzy. Nie rozmawiamy o tym na codzień w normalnych sytuacjach. Nie pociągają mnie kobiety w ogóle. Na 100%. O dziwo jestem raczej dziewczęca jeśli chodzi o wygląd, ona też. To po prostu uzależniło, i ciężko z tym skończyć.
Nikt z rodziny oczywiście nie wie, nikomu, żadnemu psychologowi tego nie powiem.
Chcemy z tym skończyć, próbowałyśmy już kilka razy, ja chce znowu ostatecznie. Czyjeś życie, wymyślone jest idealne. Moje jest nudne, a jej wiadomo jakie jest żyjąc z alkoholikiem.
Znamy się tyle lat że ta przyjaźń to uzależnienie. To trwa i trwa...

Czuję się jak śmieć. Brzydzę się siebie,ale to silniejsze ode mnie. Teraz mieszkam w innym mieście, przyjeżdżam rzadko, mam nadzieję że się uda. Dodam iż nigdy nie byłam w poważnym związku. Chciałabym.
To wszystko wygląda jak 2 życia.

Jestem idiotką, totalną, śmieciem, człowiekiem chorym psychicznie.
Błagam pojedźcie po mnie, bądźcie szczere.
TO NIE PROWOKACJA, NIESTETY. ZARĘCZAM. ;((((

ja pamiętam jak byłam w podstawówce chyba 4 klasie i w tv leciała Paloma- serial brazylijski heh oglądał go każdy , nawet chłopcy I po lekcjach zostawaliśmy w szkole i bawiliśmy się w to i dziewczyny i chłopaki fajna zabawa jak dla dzieci jak sobie przypomnę to smiać mi się chce Jedyne co moge ci poradzić to zapomnij o tym co robiłaś, zaprzyjaźnij się z kims nowym, umawiaj się z chłopakami zapomnisz o tej głupocie i nie nazywaj się śmieciem- może trochę wiecej poczucia własnej wartości

[allmode]

Psycholog nie gryzie - nie wyśmieje, nie potępi, nie będzie moralizwał. A pomoże Ci popatrzeć na sytuację inaczej, znaleźć jakieś rozwiązanie. Nie ma się czego wstydzić - po to właśnie jest, zeby pomagał innym rozwiązywać problemy. Jeśli obawiasz się, że psycholog, do którego trafisz Cię nie zrozumie, możesz zawsze go zmienić na innego. obowiązuje go tajemnica - naprawdę, niepotrzebnie się boisz. Samej może być Ci trudno przestać, tym bardziej, że w tej zabawie jest coś, co Cię przyciąga.
Nie jesteś żadnych zboczeńcem ani idiotką - nie myśl o sobie w ten sposób. Ale fakt - nie jest to zachowanie normalne. Może Wam utrudniać funkcjonowanie, nawiązywanie relacji z innymi osobami - zresztą same zauważacie uciążliwość sytuacji.
Jeśli chcesz sama rozwiązać problem - to proponuję kontakt z siostrą ograniczyć jedynie do spotkań w miejscach publicznych. No i silna wola - jak w walce z każdym nałogiem - bo do tego porównujesz tę zabawę. Jednak namawiam Cię do wizyty u psychologa - żaden wstyd, a uzyskasz pomoc.

[BJean]

smieciem napewno nie jestes... nikt tez nie ma prawa Cie "pojechac" ale Wasze zachowanie jest dziwne... nie można temu zaprzeczyc. nawet TY to widzisz, że cos jest nie tak, ukrywacie to, doskonale zdajecie sobie sprawe ze robicie cos co trzeba ukrywac.

A ta zabawa daje Wam złudzenie życia jakiego nie możecie mieć, lub jakiego jeszcze nie odkryłyście.
Napewno to do czego sie przyzwyczailyscie w jakis tam sposob bedzie rzutować na Twój przyszły zwiazek z mężczyzną.

uważam, że powinnaś natychmiast przestać się w to bawic, a z nią spotykac sie w miejscach publicznych lub w wiekszym gronie. Nie dopuszczaj do sytuacji abyscie byly same.

[Kapust]

Napisane przez ZAQOCHANA

Ja sie tez tak bawilam. Ale skonczylo sie to mniej wiecej w wieku lat 10

Kiedy przeczytałam Twoj post, przypomniało mi się, że kiedyś dawno temu, parę razy też tak się bawiłam z moją kuzynką (ale my wtedy byłyśmy dziećmi, i pod pojęciem sexu rozumiałyśmy przytulanie się do siebie i głaskanie).
Teraz jesteśmy już dorosłe i mamy swoje rodziny, także w żadnym stopniu ta dziwna zabawa z dzieciństwa nie zawładnęła naszym życiem. Nie oceniaj siebie tak krytycznie, zastanów się, jakie korzyści czerpiesz z tej zabawy, i poszukaj ich u jakiegoś faceta Musisz ale z tym zerwać, to jak rzucenia papierosów, trudne, ale musisz się zawziąć. Good Luck!

[jenta]

Flagowa porada na Wizazu to "idz do psychologa". Naprawde ten oslawiony psycholog takie cuda czyni? Bo ja nie znam nikogo komu by taki "lekarz duszy" pomogl.
Autorka watku moze sie pewnego dnia zdziwic, bo skad wiadomo ze to ona z tym zerwie? Kuzynka nagle znajdzie sobie chlopaka albo przyjaciolke i sama z tym skonczy. I wtedy nie zostanie nic tylko sie pogodzic z faktem dokonanym

[menorka]

Ciągle ktoś poleca żeby autorka poszła do psychologa. Według mnie to nie jest zbyt pomocne, bo z tego co się orientuję to ludzie udający się już na wizytę są zazwyczaj bardzo zawiedzeni... Psycholog wmawia im problemy, których nie ma, a te z które trzeba rozwiązać są pomijane. Nie mówię tego z doświadczenia. Jednak z takimi opiniami zazwyczaj się spotykam.
Poza tym autorka już wspomniała, że psychologa wyklucza. A ja uważam, że jeżeli nie chce tam iść z własnej woli, to nawet jak pójdzie za naszą namową to to za wiele nie da.
Ja radzę spotkać się z koleżanką gdzieś na mieście i porozmawiać o tym, że te sytuacje muszą się zakończyć. Musicie sobie same pomóc z tym skończyć. Jak będziecie obie chciały to na pewno dacie radę.

[moniixoxo]

Porozmawiałam z kuzynką.
Skończyłyśmy to, damy radę. To zamknięty przedział naszego życia.

[menorka]

Napisane przez moniixoxo

Porozmawiałam z kuzynką.
Skończyłyśmy to, damy radę. To zamknięty przedział naszego życia.

Gratuluję tego, że udało Wam się porozmawiać I trzymam za Was kciuki, na pewno dacie radę.

[pieluchomajtek]

Napisane przez moniixoxo

Wygląda to tak, że wymyślamy sobie pewne postacie...nie jest to jedno , ciągle to samo małżeństwo. Przeróżne historie, sytuacje. Np. dziewczyna którą jest , jest pracuje w Policji, a ja gram przestępce. Ona się w nim zakochuje itp. Prawie jak amerykański film. Nie rzucamy się na siebie. Zamykamy się w pokoju u niej, rozmawiamy, słuchamy muzyki - jaki "oni" a potem dopiero wieczorem...
Teraz gdy przez tydz. byłam w domu, nocowałam u niej 2 razy.

Chore. Umrę ze wstydu.

no chore biorac pod uwage, ze to Twoja kuzynka.
Ale pomijajac pokrewienstwo, zabawa jest calkiem interesujaca

Napisane przez menorka

Ciągle ktoś poleca żeby autorka poszła do psychologa. Według mnie to nie jest zbyt pomocne, bo z tego co się orientuję to ludzie udający się już na wizytę są zazwyczaj bardzo zawiedzeni... Psycholog wmawia im problemy, których nie ma, a te z które trzeba rozwiązać są pomijane. Nie mówię tego z doświadczenia. Jednak z takimi opiniami zazwyczaj się spotykam.

Napisane przez jenta

Flagowa porada na Wizazu to "idz do psychologa". Naprawde ten oslawiony psycholog takie cuda czyni? Bo ja nie znam nikogo komu by taki "lekarz duszy" pomogl.

ja sie z tym nie zgodze. Mi psycholog bardzo pomogl

Napisane przez moniixoxo

Porozmawiałam z kuzynką.
Skończyłyśmy to, damy radę. To zamknięty przedział naszego życia.

hmmmm.
Wam ewidentnie czegos w realnym zyciu brakuje. I dopoki nie dowiecie sie czego, bedziecie nieszczesliwe, sfrustrowane i pewnie powrocicie do tych zabaw.
Tak mi sie wydaje.

[nicka01]

Napisane przez moniixoxo

Porozmawiałam z kuzynką.
Skończyłyśmy to, damy radę. To zamknięty przedział naszego życia.

[moniixoxo]

Tak brakuje Nam, miłości mężczyzny.

I z pewnością do tego nie powrócimy.

[Racjonalny]

Mam nadzieję, że mimo zaprzestania zabawy będziesz dalej przyjaźnić się z siostrą cioteczną? Jej może być dużo ciężej znaleźć odpowiedniego chłopaka niż Tobie, choc nie ukrywam, że i Tobie łatwo nie będzie (nigdy nie jest) i będziecie potrzebować swojego wsparcia. Fajnie byłoby też, jakbyście na waszej przyjaźni, tym razem w normalnych relacjach, dawały sobie dalej takie poczucie akceptacji i zrozumienia jak wcześniej.

Życzę powodzenia!

[moniixoxo]

Z pewnością nie zakończymy naszej przyjaźni
Będzie po prostu zdrowa i normalna.

[201712190924]

jestem ciekawa jak to sie dalej potoczyło?

[noelia007]

...

[Kocham_Luline]

Hm ciekawy przypadek