introwertyzm!

[lily92920]

No też czytałam to w Cosmo. Cóż, wynika, że i ja nim jestem Choć tylko niektóre cechy do mnie pasują

[Prisha]

Napisane przez Deede

Laski, co wy kurna? Jeszcze trochę to będzie, że introwertyzm to choroba, którą trzeba leczyć..

Sorry, ale chyba czytałaś wątek bez zrozumienia, bo nie mam pojęcia skąd takie wnioski.

[Deede]

Napisane przez Prisha

Sorry, ale chyba czytałaś wątek bez zrozumienia, bo nie mam pojęcia skąd takie wnioski.

Bo nie ma się co wrzucać w jakieś worki - introwertyk, ekstrawertyk.. Tylko introwertycy faktycznie lubią rozkminiać samych siebie
Spoko, bez nerwa.

[Prisha]

Ja nie z tych nerwowych

[magica]

Napisane przez Prisha

Zgadzam się z Tobą.
Kiedyś w szkole dostałam pałę z psychologii, ponieważ mieliśmy wypisać swoje cechy charakteru i dopasować swoją osobowość do konkretnego typu (akurat był to podział Hipokratesa), no i ja pasowałam do 3 typów i tak też napisałam w zadaniu domowym .




Gdybym miała na siłę wpasować się w konkretny typ (introwertyk - ekstrawertyk) to zdecydowanie bliżej mi do tego pierwszego. Nie ze wszystkie cechy, które wymieniła autorka wątku w pierwszym poście mogę sobie przypisać, ale większość z nich tak.

Ja czuję się dobrze sama ze sobą, lubię czasem zwolnić i zastanowić się nas ważnymi lub mniej ważnymi sprawami. Lubię też spotykać się i rozmawiać z ludźmi. Aczkolwiek to ile z siebie daję zależy od ludzi którzy mnie otaczają. Nie jestem duszą towarzystwa, mam niewielu przyjaciół, ale ci, których mam są mi oddani, a ja im. Nie lubię rozmawiać o ,,niczym", dlatego często siedzę z boku i nie integruje się z różnymi podgrupami (np. na studiach), często są to pojedyncze osoby, a nie grupy osób. U innych cenię intelekt i wrażliwość, dlatego zbliżenie się do innych wymaga czasu.

Nigdy nie zazdrościłam tym co mają mnóstwo znajomych, ciągle się śmieją i inni zabiegają o ich względy. Nigdy nie czułam się gorsza od innych. Wręcz przeciwnie. Uważam, że niczego mi nie brakuje. Nie jestem flegmatykiem. Mam bardzo bogatą i ciekawą osobowość, jestem bystra i inteligentna i nie wszyscy zasługują na to, by mnie poznać. I absolutnie nie uważam, że ekstrawertycy są gorsi albo lepsi od introwertyków. Jesteśmy po prostu trochę rożni, a najważniejsze to dobrze czuć się ze samym sobą.

U mnie dokładnie tak samo

[Flossy15]

Je jestem introwertykiem.Mam bardzo dużo typowych cech. Przez całą podstawówkę bawiłam się sama i 3 lata siedziałam sama w ławce. Jak się ktoś chciał dosiąść, to go spławiałam. Miałam gdzieś co kto sobie o mnie pomyśli. Uczyłam się bardzo dobrze, do tego byłam mało rozmowna i nie lubiłam wygłupów. Dużo osób mnie nie lubiło, bo jeszcze ściągać nie dawałam im od siebie. W gimnazjum też byłam sama. Nawet mi nie zależało na przyjaźni ze strony innych osób. W liceum znalazłam koleżanki, ale i tak byłam odseparowana od części osób. Nabrałam pewności siebie. I tak po tych latach nauki nie mam prawie w ogóle znajomych. Sama nigdy pierwsza nie zagadam, często nawet jak widzę kogoś znajomego to nie podejdę. Nie jestem nieśmiała. Nie chce mi się. Mogę stać kilkanaście minut ze znajomą na przystanku i jeśli za nią nie przepadam, chociaż oficjalnie jesteśmy dla siebie miłe, nie odzywać się. Lubię rozmawiać na określone tematy. Nienawidzę wygłupów. Zawsze mam wrażenie, że się zbłaźnię. Nie interesuje mnie dużo rzeczy, ale w tym co robię jestem na prawdę dobra. Nie mam problemów z występami publicznymi, nie zacinam się, nie puszczam buraka, ale jak ktoś mnie nie wybierze, to ja się też nie zgłoszę. Nie lubię kłótni i pustych rozmów o niczym. Ludzie często pytają mnie o radę. Mam swoje zasady i raczej ich ie przekraczam. Za to, patrząc na moją przeszłość, w szkole mogłam uchodzić za ofiarę losu. Zawsze sama. W kontaktach jestem trochę jak bumerang. Spotykam się z kimś, ale potem muszę mieć czas, żeby pobyć sama. Ogólnie ludzie chyba raczej mnie olewają. A mi tak na tym zależy, jak na zeszłorocznej kolacji. Mam koleżankę, z którą się czasami widuję. Ogólnie mam wakacje, a najbardziej lubię siedzieć sama w pokoju, oglądać filmy itp. Kiedyś byłam zupełnie inna. Teraz to dramat. Na niczym mi nie zależy. no, jest jedna rzecz, moja nauka. Lubię się uczyć. Szkoda tylko, że ludzie nie rozumieją mnie.

[Nie mam nicku]

Hejos
Wydaje mi się, że podziały na typy ludzi mają trochę sensu, dzięki nim możemy się określić, bardziej wyróżnić i nie oznacza to, że każda cecha introwertyka ma do nas pasować. To tak samo jak np z nieśmiałością. Skoro jesteśmy nieśmiali powinniśmy czuć się dobrze tylko przy osobach, które znamy od urodzenia. Ja jestem nieśmiała, ale np nie mam problemów z rozmawianiem z nowo poznanymi osobami, po których widzę, że są mi przychylni. Jeśli tego nie widzę, wtedy się zamykam. Więc ktoś mógłby powiedzieć - co z Ciebie za nieśmialec? I często ludzie myślą, że jest odwrotnie, ale ja wiem z jakim trudem mi to wszystko przychodzi.

Mniejsza o to, do rzeczy. Jestem introwertyczką, zawsze, ale to zawsze przebywałam z ekstrawertykami (poczynając od koleżanki z podstawówki kończąc na studiach) choć to inne temperamenty ludzie ekstra lubią ze mną przebywać, choć nie zawsze na początku się dużo odzywam. Ze swoim introwertyzmem nauczyłam się żyć - w moim przypadku wszystko co opisane jest w pierwszym poście się zgadza.

Mam mało zainteresowań, za to każda z nich jest zgłębiona,

Na początku znajomości nigdy nie wiem co powiedzieć, jak powiedzieć, wypadają mi słowa z głowy, nie mogę skupić myśli

Potrafię lepiej się skupić nad zadaniami wymagającymi tego niż moi koledzy ekstrawertycy

Niczego nie nauczę się rozmawiając z kimś o tym, muszę sobie to przeczytać

Zawsze byłam dobrą uczennicą, paski, pierwsze miejsca (choć tu uważam, że ekstra również osiągają dobre wyniki)

Podczas nauki ewentualnym "zakłóceniem" może być muzyka choć i ta niekiedy mi przerywa naukę. Nie znoszę jak się uczę, a tu nagle ktoś zaczyna mi głośno gadać, przerywać itd.

Pod wpływem stresu staram się dokładnie wszystko analizować, nie podejmuję pochopnych decyzji, myślę nad czymś faktycznie długo, a dany problem wspominam kilka razy, co mnie strasznie męczy...

Ta mobilizacja... muszę mieć kogoś kto da mi potężnego kopa, zagoni do roboty, ale pracuję nad tym.

Nie potrafię przyswajać materiału w grupie, bo wtedy nic z tego nie wychodzi. Muszę sama, swoim sposobem.

Powtarzanie na głos nic nie daje, muszę przeczytać tekst, czasem napisać albo powtórzyć ale myślach.

Kara bardziej motywuje. Może nie kara, a krytyka sprawia, że chcę udowodnić tej osobie, że stać mnie na więcej, choć krytyka jest przykra. Nagroda natomiast może spowodować, że poczuję się zbyt pewnie, odpuszczę, spocznę na laurach.

Jak sobie radzę w tym?
Uważam, że całkiem nieźle Pracuję nad pewnymi zachowaniami, np. staram się nie analizować wszystkiego dokładnie, nie myśleć o problemach, które są przeszłością, staram się być bardziej otwarta, przełamać lęk przed wejściem w nową grupę, ale to nie znaczy, że chcę się zbliżyć do ekstrawertyków. Ludzie za coś mnie lubią i chcą mego towarzystwa - za to, że jestem taka jaka jestem. Swoich introwertycznych cech nie zmienię, mogę jedynie próbować wyeliminować to co mi przeszkadza, ale wydaje mi się, że ludzie tacy jak my mają w sobie urok. Jesteśmy bardziej zamknięci, przez co bardziej ciekawi