Mój oschły chłopak.

[malutka_czarna]

Napisane przez Chaila

Witam Was drogie Wizażanki, potrzebuję porady o naturze typowo związkowej.

Moim największym problemem jest to, że nie wiem czego chcę. Muszę usłyszeć słowa od obiektywnych osób.

Zacznijmy od początku. Jestem z chłopakiem już prawie 4 lata. Jest on moim pierwszym pod każdym względem. Poznaliśmy się w szkole (ta sama klasa, później ławka) i tam rozpoczął się nasz związek. Widywaliśmy się tylko w szkole a przez weekendy nie (on nie odczuwał takiej potrzeby, a była to pierwsza rzecz, która mi w nim przeszkadzała). Miałam wtedy również "internetowego przyjaciela", który pomógł mi się pozbierać po depresji(to już osobna historia, nie będę tu o tym pisać). Jak się poźniej okazało, zerwałam z nim kontakt, bo mój chłopak był o niego zazdrosny. A ja nie wiem dlaczego nakłamałam mu, że to mój kuzyn. Ale do rzeczy... Później doszło do tego, że mój chłopak zaprosił mnie do domu i poznałam jego rodziców. Teraz oboje jesteśmy na studiach. Przyznam, że celowo doprowadziłam do tego, żebyśmy byli na innych, ponieważ chciałam w miarę swobodnie rozmawiać z innymi chłopakami bez scen zazdrości ze strony mojego chłopaka i mieć też kolegów, bo lepiej się mi z nimi dogaduje.
Wszystko byłoby pięknie gdyby nie to, że już od ponad roku bądź dłużej wiele rzeczy mi w nim nie pasuje. Ostatnio próbowałam zrobić kartkę z jego wadami i zaletami i zgadnijcie czego było więcej... Czuję, że nie jestem przy nim do końca szczęśliwa. Chodzi mi o to, że zbyt mało mi okazuje czułości. Teraz nasz związek wygląda tak: buziak na przywitanie i na pożegnanie, film u niego lub film u mnie, czasem pizza, czasem basen. Płakać mi się chce, bo za każdym razem muszę prosić go o to, by mnie przytulił. O czułych słówkach już mogę zapomnieć, nawet po pijaku mi ich nie mówi ;( Oboje mamy po 21 lat, kocham go, chciałam iść z nim krok dalej jeśli chodzi o nasz związek, ale z tego co widzę, nie wiem czy będę już teraz tego chciała. Dodatkowo mam problem taki, że między nami nie ma już żadnej namiętności. Mogę na nią liczyć raz do roku (na wakacjach) a ja tak nie chcę. Rozmowy nic nie dają, potem stwierdziłam, że uwłaczam swoją godność prosząc go o to, by się ze mną kochał. Przez to zaczynają mi się podobać inni faceci. Nigdy nie myślałam o zdradzie i póki jestem z nim w związku nie będę z kimś innym, ale moim kolejnym problemem jest to, że podoba mi się facet z mojego roku na studiach. Mam z nim wf i pluję sobie w brodę, jak mogę tak często o nim myśleć podczas tego, gdy kocham swojego chłopaka.
Załamuje mnie w moim chłopaku to, że nie jest ambitny. Ja jestem samowystarczalna, studiuję, pracuję, mieszkam jeszcze z rodzicami, ale dorzucam się im do wszystkiego i sama za siebie płacę. Zrobiłam sobie prawo jazdy i dojeżdżam do chłopaka, albo go przywożę do siebie i odwożę, bo on zapłacił za kurs i przestał chodzić. Kolejne co mnie w nim wkurza to to jego przywiązanie do gier komputerowych. On gdy je ogląda to więcej emocji wkłada w nie, niż we mnie. Już wiele razy zastanawiałam się czy to ma sens, ale jestem z nim, bo wiem, że ja go kocham, on mnie kocha i on nigdy by mnie nie zdradził (mam też zapewnienia jego mamy, raz się jej wymsknęło).
Zastanawiam się, czy szczęśliwsza byłabym sama (bo czasem myślę, że tak), ale z drugiej strony nie dam rady być bez niego, nigdy nie przeżywałam rozstania a wiem, że ludzie w wieloletnim związku mają tak samo jak ja i ponoć to nie jest nic złego. Na prawdę nie wiem co mam robić, od października zaczynam drugi rok studiów (dzienne a pracuję w weekendy) i znów będę widywać tego chłopaka. Załatwię sobie zwolnienie z wfu, żeby na niego nie patrzeć, ale na auli od wykładów i tak będę poszukiwać go wzrokiem. Mam nadzieję, że to przelotne. Chciałabym, aby z moim chłopakiem się coś poprawiło, ale nie liczę na to, bo miałam tutaj kiedyś konto, żaliłam się Wam, mówiłyście, że mam go zostawić, napisałam, że tak zrobię i nie zrobiłam. Czy ze mną jest coś nie tak? Wydaje mi się, że mimo tego, że mam 21 lat chcę nadal randkowania i zabaw (może się nie wyszalałam?). Nie wiem jak mogłam do tego dopuścić, zawsze byłam taka poukładana i wydawało mi się, że wiem co mam robić. A tutaj taka niespodzianka... myślę o swoim związku już na prawdę długo i na prawdę nie mogę nic w nim zmienić. A smutno mi nadal, że mój chłopak jest taki zimny wobec mnie...

Pogrubiłam zdania które myślę, powinnaś przeczytać i zastanowić się, bo one są odpowiedzią na Twoje pytania. Moim zdaniem to co było kiedyś wypaliło się i ,,kochanie" i ,,miłość" o jakiej mówisz według mnie to tylko przywiązanie. Jak sie kogoś kocha, nie ma się takich wątpliwości. Jasne, związki przeżywają kryzys ale mnie wydaje się, ze ty tak anprawde nie chcesz być już w tej realacji. Masz 21 lat to, strasznie mało.... nawet nie wiesz ile związków, miłości itd możesz ,,zmarnować" przez bycie z chłopakiem którego tak naprawde nie chcesz... Szkoda Twojego czasu, skoro już TERAZ wiesz, że to nie jest Twój partner na życie. Hmm masz 21 lat, chodzicie ze sobą od 4 lat czyli na moje oko jak miałaś 17 lat związałaś się z nim. Uwierz mi priorytety i wartości 17 latki zmieniają się i Twoje się zmieniły. masz inne potrzeby. I to , że chłopak jest miły , podobno też Cię kocha i nie zdradziłby , nie jest powodem aby tkwić w relacji z której i tak nie wyciśniesz już szczęścia dla siebie. Co było- minęło. Zakochaj się naprawdę i bądź szczęśliwa bo szkoda młodych lat ;-) Powodzenia.

[ulicznica]

Napisane przez Chaila

Kiedyś się mocno pokłóciliśmy. Ogólnie chodziło o to, że na weselu pił tempem jednego stolika i jak wypił ten kieliszek, to biegł pić z drugiego stolika. Tańczył ze mną cały czas i ciągle to wypocił, więc nie był pijany. Mi się to od początku nie podobało. Pod koniec mu powiedziałam, że ma wystopować, że jak wypije jeszcze jeden kieliszek to sam zobaczy co się stanie. Słyszała to też jego rodzinka i wszyscy z zaciekawieniem co zrobię (taka chudzinka kruszynka co ona może mu zrobić?) patrzyli na jego i moją reakcję. Przez pięć minut nie brał kieliszka do ust, ale potem kuzynowie zaczęli go podpuszczać i wypił. Wszyscy wzrok na mnie co zrobię a ja nic. Poprosił mnie do tańca jego wujek, ale już nie pilnowałam wtedy czy wypije czy nie (ja nic nie piłam, bo byłam samochodem i samochód zostawiłam pod jego domem). Awanturę zrobiłam mu z klasą - gdy już byliśmy pod jego domem. Wtedy zebrało mu się na czułości i chciał, żebym szła z nim spać do jego domu, lecz w odpowiedzi widział mnie jak zmierzam do swojego samochodu. Wtedy zaczęła się awantura. Nie chciał mi otworzyć swojej bramy, wykrzyczałam mu, że jadę do domu i żeby dał sobie spokój, bo widzę jak moje zdanie się dla niego liczy. Powiedział, żebym wysiadła. Wysiadłam i zaczęliśmy rozmowę. Jego głównymi argumentami było to, że raz na czas może się tak bawić, a ja przecież nie ograniczałam go od początku. Chciałam spowrotem wsiąść do samochodu, ale mocno mnie złapał, przywarł do ściany swojego domu i powiedział, że nie puści. Żebym została i mnie zaczął przepraszać. Wyrwałam mu się, wsiadłam do samochodu i zamknęłam się od środka. Uchyliłam szybę, żeby powiedzieć mu, że nie zrywam, że jutro pogadamy. Ale jemu alkohol zaczął szumieć w głowie i zaczął płakać i sugerować, że się zabije. Zamknęłam szybę i odjechałam. Stanęłam po drodze na poboczu i zadzwoniłam do jego mamy, żeby go przypilnowała, bo ma głupie pomysły. Oczywiście po tym wszystkim poszedł spać. Na następny dzień przyjechał do mnie z różą i mu wybaczyłam. Rzadko daje mi różę, więc podziałało.
Boję się kolejnych takich kłótni.

To wszystko to dla mnie jakaś minipatola.
Ile to już razy miał się "przez Ciebie" zabić? Ciągle żyje, więc jedna awantura więcej przy rozstaniu i rozstanie go nie zabiją. Tacy ludzie o dziwo żyją dłużej i lepiej niż ci, którzy nie grożą takimi akcjami.

[topdong]

Nawet jeśli Ty nie byłaś święta w tej relacji, to zachowanie tego gościa to jest istna komedia. Niestety o Tobie to także dobrze nie świadczy, skoro tolerujesz takie wybryki. Ten temat powinien być definicją pojęcia "toksyczny związek".

[Lagoon]

Ewidentnie nie jest wam ze sobą po drodze, on się nie stara, w dodatku odwala jakieś chore akcje, a Ty męczysz się u jego boku i tracisz radość życia.

Na prawdę sugerujesz się zdaniem babci, szefowej czy innej pani Jadzi ze spożywczaka, które widzą tylko powierzchownie waszą relację?

Nie wiem, ile jeszcze argumentów potrzeba żebyś się przekonała że z waszego związku nic już dobrego nie wyniknie.

[Chaila]

Nie wiem, jak w ogóle mogłam do tego doprowadzić.

[ulicznica]

Napisane przez Chaila

Nie wiem, jak w ogóle mogłam do tego doprowadzić.

Ja też nie wiem, ale dobrze, że zaczęłaś się nad tym zastanawiać teraz, a nie na 5 minut przed ślubem z tym człowiekiem.

[orion_lady]

Po pierwsze nie mozesz dac sie szantazowac, co bedzie jak on powie ze sie zabije, zostaniesz z nim na zawsze z litosci? Przeciez wiesz, że nie. Obawiasz sie konfrontacji, ale nawet jeśli do niej dojdzie to co? Zostaniesz z nim tylko dlatego ze sie biedak chce zabic.

Nie daj sie wciagnac w szantaz, bo to bledne kolo, jesli Ci cos takiego powie, zignoruj to. Przeciez o to chodzi w szantazu, zeby zmanipulowac, jak zobaczy, ze moze to bedzie brnal i nigdy sie od niego nie uwolnisz. Jesli sie bedziesz o niego martwic, napisz jego matce sms, zeby na niego uwazala i tyle.

[kalincia]

Napisane przez ulicznica

Pozwolisz, że skopiuję treść Twojego posta i będę wklejać we wszystkich tego typu wątkach?

Pozwalam.

[I am Rock]

A czy jest nadzieja, byście po prostu usiedli i porozmawiali, jak dwoje normalnych ludzi? O tym, ze wasz związek zmierza donikąd, że brak czułości, namiętności. Że nie chcesz być z człowiekiem, u którego musisz żebrać, by cię przytulił, a jednocześnie w kryzysowych sytuacjach grozi, ze coś sobie zrobi.
W sumie rzecz w tym, ze wy nie macie sobie już nic do zaoferowania. Ty jesteś na takim etapie życia, że masz wobec faceta konkretne oczekiwania. Twojemu facetowi ta stagnacja odpowiada /bo mu się nie chce nic zmieniać/, a ty się kisisz w tym związku dla towarzystwa.
I przecież nie musicie się dramatycznie rozstawać, wystarczy dojść do porozumienia, ze dajemy sobie spokój. Wiadomo, po rozstaniu pozostaje uczycie pustki, ale jednocześnie możesz się poczuć wolna i szczęśliwsza.

[ulicznica]

Napisane przez I am Rock

A czy jest nadzieja, byście po prostu usiedli i porozmawiali, jak dwoje normalnych ludzi? O tym, ze wasz związek zmierza donikąd, że brak czułości, namiętności. Że nie chcesz być z człowiekiem, u którego musisz żebrać, by cię przytulił, a jednocześnie w kryzysowych sytuacjach grozi, ze coś sobie zrobi.
W sumie rzecz w tym, ze wy nie macie sobie już nic do zaoferowania. Ty jesteś na takim etapie życia, że masz wobec faceta konkretne oczekiwania. Twojemu facetowi ta stagnacja odpowiada /bo mu się nie chce nic zmieniać/, a ty się kisisz w tym związku dla towarzystwa.
I przecież nie musicie się dramatycznie rozstawać, wystarczy dojść do porozumienia, ze dajemy sobie spokój. Wiadomo, po rozstaniu pozostaje uczycie pustki, ale jednocześnie możesz się poczuć wolna i szczęśliwsza.

Nie musi być awantury, można to zrobić w kulturalny sposób, ale wątpię, że autorka będzie potrafiła wyreżyserować całość w ten sposób. Do tej pory jedynie ulegała awanturom i emocjom swojego niezrównoważonego faceta.

[kalincia]

Napisane przez I am Rock

A czy jest nadzieja, byście po prostu usiedli i porozmawiali, jak dwoje normalnych ludzi? O tym, ze wasz związek zmierza donikąd, że brak czułości, namiętności. Że nie chcesz być z człowiekiem, u którego musisz żebrać, by cię przytulił, a jednocześnie w kryzysowych sytuacjach grozi, ze coś sobie zrobi.
W sumie rzecz w tym, ze wy nie macie sobie już nic do zaoferowania. Ty jesteś na takim etapie życia, że masz wobec faceta konkretne oczekiwania. Twojemu facetowi ta stagnacja odpowiada /bo mu się nie chce nic zmieniać/, a ty się kisisz w tym związku dla towarzystwa.
I przecież nie musicie się dramatycznie rozstawać, wystarczy dojść do porozumienia, ze dajemy sobie spokój. Wiadomo, po rozstaniu pozostaje uczycie pustki, ale jednocześnie możesz się poczuć wolna i szczęśliwsza.

Bardzo mądry, wyważony tekst. Tylku tu już chyba jedynie końcowa rozmowa jest możliwa. Bo o czym z takim typem gadać, oprócz stwierdzenia, że to koniec, bo...(i tu przedstawić pogrubione).

[Deborah100]

Napisane przez Chaila

Witam Was drogie Wizażanki, potrzebuję porady o naturze typowo związkowej.

Moim największym problemem jest to, że nie wiem czego chcę. Muszę usłyszeć słowa od obiektywnych osób.

Zacznijmy od początku. Jestem z chłopakiem już prawie 4 lata. Jest on moim pierwszym pod każdym względem. Poznaliśmy się w szkole (ta sama klasa, później ławka) i tam rozpoczął się nasz związek. Widywaliśmy się tylko w szkole a przez weekendy nie (on nie odczuwał takiej potrzeby, a była to pierwsza rzecz, która mi w nim przeszkadzała). Miałam wtedy również "internetowego przyjaciela", który pomógł mi się pozbierać po depresji(to już osobna historia, nie będę tu o tym pisać). Jak się poźniej okazało, zerwałam z nim kontakt, bo mój chłopak był o niego zazdrosny. A ja nie wiem dlaczego nakłamałam mu, że to mój kuzyn. Ale do rzeczy... Później doszło do tego, że mój chłopak zaprosił mnie do domu i poznałam jego rodziców. Teraz oboje jesteśmy na studiach. Przyznam, że celowo doprowadziłam do tego, żebyśmy byli na innych, ponieważ chciałam w miarę swobodnie rozmawiać z innymi chłopakami bez scen zazdrości ze strony mojego chłopaka i mieć też kolegów, bo lepiej się mi z nimi dogaduje.
Wszystko byłoby pięknie gdyby nie to, że już od ponad roku bądź dłużej wiele rzeczy mi w nim nie pasuje. Ostatnio próbowałam zrobić kartkę z jego wadami i zaletami i zgadnijcie czego było więcej... Czuję, że nie jestem przy nim do końca szczęśliwa. Chodzi mi o to, że zbyt mało mi okazuje czułości. Teraz nasz związek wygląda tak: buziak na przywitanie i na pożegnanie, film u niego lub film u mnie, czasem pizza, czasem basen. Płakać mi się chce, bo za każdym razem muszę prosić go o to, by mnie przytulił. O czułych słówkach już mogę zapomnieć, nawet po pijaku mi ich nie mówi ;( Oboje mamy po 21 lat, kocham go, chciałam iść z nim krok dalej jeśli chodzi o nasz związek, ale z tego co widzę, nie wiem czy będę już teraz tego chciała. Dodatkowo mam problem taki, że między nami nie ma już żadnej namiętności. Mogę na nią liczyć raz do roku (na wakacjach) a ja tak nie chcę. Rozmowy nic nie dają, potem stwierdziłam, że uwłaczam swoją godność prosząc go o to, by się ze mną kochał. Przez to zaczynają mi się podobać inni faceci. Nigdy nie myślałam o zdradzie i póki jestem z nim w związku nie będę z kimś innym, ale moim kolejnym problemem jest to, że podoba mi się facet z mojego roku na studiach. Mam z nim wf i pluję sobie w brodę, jak mogę tak często o nim myśleć podczas tego, gdy kocham swojego chłopaka.
Załamuje mnie w moim chłopaku to, że nie jest ambitny. Ja jestem samowystarczalna, studiuję, pracuję, mieszkam jeszcze z rodzicami, ale dorzucam się im do wszystkiego i sama za siebie płacę. Zrobiłam sobie prawo jazdy i dojeżdżam do chłopaka, albo go przywożę do siebie i odwożę, bo on zapłacił za kurs i przestał chodzić. Kolejne co mnie w nim wkurza to to jego przywiązanie do gier komputerowych. On gdy je ogląda to więcej emocji wkłada w nie, niż we mnie. Już wiele razy zastanawiałam się czy to ma sens, ale jestem z nim, bo wiem, że ja go kocham, on mnie kocha i on nigdy by mnie nie zdradził (mam też zapewnienia jego mamy, raz się jej wymsknęło).
Zastanawiam się, czy szczęśliwsza byłabym sama (bo czasem myślę, że tak), ale z drugiej strony nie dam rady być bez niego, nigdy nie przeżywałam rozstania a wiem, że ludzie w wieloletnim związku mają tak samo jak ja i ponoć to nie jest nic złego. Na prawdę nie wiem co mam robić, od października zaczynam drugi rok studiów (dzienne a pracuję w weekendy) i znów będę widywać tego chłopaka. Załatwię sobie zwolnienie z wfu, żeby na niego nie patrzeć, ale na auli od wykładów i tak będę poszukiwać go wzrokiem. Mam nadzieję, że to przelotne. Chciałabym, aby z moim chłopakiem się coś poprawiło, ale nie liczę na to, bo miałam tutaj kiedyś konto, żaliłam się Wam, mówiłyście, że mam go zostawić, napisałam, że tak zrobię i nie zrobiłam. Czy ze mną jest coś nie tak? Wydaje mi się, że mimo tego, że mam 21 lat chcę nadal randkowania i zabaw (może się nie wyszalałam?). Nie wiem jak mogłam do tego dopuścić, zawsze byłam taka poukładana i wydawało mi się, że wiem co mam robić. A tutaj taka niespodzianka... myślę o swoim związku już na prawdę długo i na prawdę nie mogę nic w nim zmienić. A smutno mi nadal, że mój chłopak jest taki zimny wobec mnie...

Oj nigdy nie mów nigdy.
Nie możesz żyć bez niego? Tylko Ci się tak zdaje. Młoda jesteś, to Twój pierwszy chłopak dlatego tak myślisz.

Macie inną wizję na związek. Nigdy nie będziesz przy nim szczęśliwa, bo on nie potrafi dać Tobie czego oczekujesz.
Zamiast tracić czas, zerwij z nim. Zobaczysz - pocierpisz trochę i poczujesz ulgę. Tym samym masz szansę na znalezienie bardziej pasującego do Ciebie partnera.
Rozstanie to nie koniec Twojego życia, to normalny etap.

No tak dał marną różę na przeproszenie a Ty biedulka wybaczyłaś. Oj oj i nadal wierzysz, że on zmieni się. Ocknij się.

Kurczę jak jest dużo patologicznych związków, nie zauważacie tego? Co się dzieje z tymi babami, że tak sobą pomiatają?

[anastasia_11]

Napisane przez Chaila

Kiedyś się mocno pokłóciliśmy. Ogólnie chodziło o to, że na weselu pił tempem jednego stolika i jak wypił ten kieliszek, to biegł pić z drugiego stolika. Tańczył ze mną cały czas i ciągle to wypocił, więc nie był pijany. Mi się to od początku nie podobało. Pod koniec mu powiedziałam, że ma wystopować, że jak wypije jeszcze jeden kieliszek to sam zobaczy co się stanie. Słyszała to też jego rodzinka i wszyscy z zaciekawieniem co zrobię (taka chudzinka kruszynka co ona może mu zrobić?) patrzyli na jego i moją reakcję. Przez pięć minut nie brał kieliszka do ust, ale potem kuzynowie zaczęli go podpuszczać i wypił. Wszyscy wzrok na mnie co zrobię a ja nic. Poprosił mnie do tańca jego wujek, ale już nie pilnowałam wtedy czy wypije czy nie (ja nic nie piłam, bo byłam samochodem i samochód zostawiłam pod jego domem). Awanturę zrobiłam mu z klasą - gdy już byliśmy pod jego domem. Wtedy zebrało mu się na czułości i chciał, żebym szła z nim spać do jego domu, lecz w odpowiedzi widział mnie jak zmierzam do swojego samochodu. Wtedy zaczęła się awantura. Nie chciał mi otworzyć swojej bramy, wykrzyczałam mu, że jadę do domu i żeby dał sobie spokój, bo widzę jak moje zdanie się dla niego liczy. Powiedział, żebym wysiadła. Wysiadłam i zaczęliśmy rozmowę. Jego głównymi argumentami było to, że raz na czas może się tak bawić, a ja przecież nie ograniczałam go od początku. Chciałam spowrotem wsiąść do samochodu, ale mocno mnie złapał, przywarł do ściany swojego domu i powiedział, że nie puści. Żebym została i mnie zaczął przepraszać. Wyrwałam mu się, wsiadłam do samochodu i zamknęłam się od środka. Uchyliłam szybę, żeby powiedzieć mu, że nie zrywam, że jutro pogadamy. Ale jemu alkohol zaczął szumieć w głowie i zaczął płakać i sugerować, że się zabije. Zamknęłam szybę i odjechałam. Stanęłam po drodze na poboczu i zadzwoniłam do jego mamy, żeby go przypilnowała, bo ma głupie pomysły. Oczywiście po tym wszystkim poszedł spać. Na następny dzień przyjechał do mnie z różą i mu wybaczyłam. Rzadko daje mi różę, więc podziałało.
Boję się kolejnych takich kłótni.

w tej sytuacji widać było ,że mu zależy . Ale z tego co napisałaś wcześniej to słabo mi się widzi taki związek . Nie chciałabym tak . . Moim zdaniem powinnaś mu powiedzieć jak odczuwasz całą tą sytuację , i że albo on coś w końcu zmieni , albo koniec tego . . Bo to naprawdę taki związek w takiej postaci jak przedstawiasz to nie ma sensu . .

[lanavera]

Napisane przez anastasia_11

w tej sytuacji widać było ,że mu zależy . Ale z tego co napisałaś wcześniej to słabo mi się widzi taki związek . Nie chciałabym tak . . Moim zdaniem powinnaś mu powiedzieć jak odczuwasz całą tą sytuację , i że albo on coś w końcu zmieni , albo koniec tego . . Bo to naprawdę taki związek w takiej postaci jak przedstawiasz to nie ma sensu . .

Yyy chyba raczej że ma skłonności do agresji....

[Nebtu]

Napisane przez Chaila

(...) tata troszkę wyśmiewa, bo wg. niego za mało się stara i jest zbyt leniwy.

Mój tata jest taki, że po 23 latach małżeństwa nadal dzwoni do mamy codziennie po kilka razy, gdy jest w pracy.

Twój tata jako jedyny z Twoijego otoczenia wydaje się zauważać problem.