Samotność i aspołeczność, brak sensu życia

[201607111028]

Napisane przez Untrue

Dlatego nie polecam takiego modelu wychowywania dziecka. Ja byłam tak chowana, bo na mnie czekali 15 lat. Przez tyle czasu matka nie mogła zajść w ciążę. I to się odbiło na wychowywaniu mnie. Zagłaskali mnie, schowali pod klosz, abym była bezpieczna, abym świata nie widziała. Dodatkowo chowali na dobrą córeczkę, która im kiedyś w życiu pomoże. To są słowa matki i ona sama przyznała, że przesadziła wtedy, że trzeba mnie było wypuszczać na głęboką wodę. Ojciec się do winy nie przyznaje, ale on tak ma. Teraz jest już za późno.

Nie jest. Jeżeli chcesz się z tego wyswobodzić i masz w sobie na tyle samozaparcia, po prostu to mieszkanie sprzedaj/wynajmij i wyprowadź się dalej. Nie patrz na zdanie rodziców, tylko ZRÓB TO. Moim zdaniem to jedyne wyjście. W tej sytuacji, w której jesteś, odpowiedź na Twoje pytanie z pierwszego posta brzmi: NIE.
PS. wiem, jak bardzo irracjonalna jest moja rada - sprzedawanie/wynajmowanie własnościowego mieszkania po to, by tułać się po świecie, ale cała sytuacja autorki jest IRRACJONALNA.

[Untrue]

Wiem jak to strasznie brzmi. Ale taka jest moja rzeczywistość i wszystko piszę na poważnie i nie ma tu nic ze śmiechu.

To jest mieszkanie na wsi. Nie chciałabym go sprzedawać, bo wiem jak dużo pracy, wysiłku i pieniędzy ojciec włożył, aby zrobić je, urządzić, bo kupił je w surowym stanie. Myślę o sprzedaniu wszystkiego i wyprowadzeniu się do miasta, ale dopiero po śmierci rodziców, bo oni beze mnie nie dadzą sobie rady. Wiem, że jestem ich jedynym sensem życia.

Obawiam się, że gdyby ojciec nie zaakceptował mojego partnera, to nie mogłabym go przyprowadzać do domu, ani z nim być. Wiele razy słyszalam od ojca, gdy się postawiłam
"Jak ci nie pasuje to się wyprowadź!". A zawsze wiedział, że nie mam gdzie iść. On nie znosi sprzeciwu. Przepracował wiele lat w branży, w której liczy się władza i silna ręka.

[201607111028]

Napisane przez Untrue

Wiem jak to strasznie brzmi. Ale taka jest moja rzeczywistość i wszystko piszę na poważnie i nie ma tu nic ze śmiechu.

To jest mieszkanie na wsi. Nie chciałabym go sprzedawać, bo wiem jak dużo pracy, wysiłku i pieniędzy ojciec włożył, aby zrobić je, urządzić, bo kupił je w surowym stanie. Myślę o sprzedaniu wszystkiego i wyprowadzeniu się do miasta, ale dopiero po śmierci rodziców, bo oni beze mnie nie dadzą sobie rady. Wiem, że jestem ich jedynym sensem życia.

Obawiam się, że gdyby ojciec nie zaakceptował mojego partnera, to nie mogłabym go przyprowadzać do domu, ani z nim być. Wiele razy słyszalam od ojca, gdy się postawiłam
"Jak ci nie pasuje to się wyprowadź!". A zawsze wiedział, że nie mam gdzie iść. On nie znosi sprzeciwu. Przepracował wiele lat w branży, w której liczy się władza i silna ręka.

Ja chyba śnię...
Błagam, niech ktoś przyjdzie i powie, że to troll.

[Untrue]

Niestety, to jest prawda. Kiedyś miałam operację i powiedzieli, że jeśli umarłabym na stole operacyjnym, to oni nie mieliby po co wracać do domu i rzuciliby się pod jakiś pociąg. Ja nie żartuję, naprawdę tak było. Są ode mnie uzależnieni. Mama potrafi dzwonić, gdy do 19 nie dam znaku życia, a nie ma mnie w domu od 14 np.

To sytuacja jak z Monty Pythona, ale prawdziwa. Nie jestem trollem, nie żartuję. Chcę tylko uzyskać pomoc, jakieś zrozumienie. Proszę, nie wyrzucajcie mnie.

[zakonna]

To ja napiszę, co napisane być musi, pomimo tego, że to troll.
Na takie chore relacje to się idzie na psychoterapię żeby sobie trochę psychikę naprostować, a potem się separuje od rodziców i żyje się własnym życiem.

[201607111028]

Napisane przez Untrue

Niestety, to jest prawda. Kiedyś miałam operację i powiedzieli, że jeśli umarłabym na stole operacyjnym, to oni nie mieliby po co wracać do domu i rzuciliby się pod jakiś pociąg. Ja nie żartuję, naprawdę tak było. Są ode mnie uzależnieni. Mama potrafi dzwonić, gdy do 19 nie dam znaku życia, a nie ma mnie w domu od 14 np.

To sytuacja jak z Monty Pythona, ale prawdziwa. Nie jestem trollem, nie żartuję. Chcę tylko uzyskać pomoc, jakieś zrozumienie. Proszę, nie wyrzucajcie mnie.

PSYCHOLOG i prostowanie swojej wypaczonej psychiki.

[Untrue]

Problem w tym, że rodzice i ludzie wokoło nie widzą w tym nic złego. Nie widzą, że zrobili ze mnie kalekę życiową, bo mnie zagłaskali. Dla nich to normalne.

[201607111028]

Napisane przez Untrue

Problem w tym, że rodzice i ludzie wokoło nie widzą w tym nic złego. Nie widzą, że zrobili ze mnie kalekę życiową, bo mnie zagłaskali. Dla nich to normalne.

To ich problem, nie Twój.

[Leszy]

Napisane przez carolina662

To ich problem, nie Twój.

Dokładnie.

Autorko, nic nie stoi na przeszkodzie, byś poszła na terapię. Bo jak sama widzisz, coś jest BARDZO nie tak w Twoim życiu. To, że w wieku 21 lat nie masz jeszcze doświadczenia związkowego to nie jest rzecz straszna. Sporo osób np. na kierunkach technicznych do końca studiów nie ma takich doświadczeń, albo również zaczynają (w opinii społeczeństwa) późno i radzą sobie... normalnie. Także nad tym nie ma co płakać, bo jeśli weźmiesz się za swój problem z rodziną, to i reszta powoli się naprawi.

Kwestia ruszenia małego kamienia, by potoczyła się lawina. Tak jest ze wszystkim.

[Untrue]

Żeby się naprawiła, to rodzice musieliby się też zmienić. A nie jest to łatwe, jeśli oboje mają prawie 60 lat. "Starego psa nie nauczysz nowych sztuczek". Musieliby zrozumieć, że jestem już dorosła i decyduję o sobie. To przerażające, ale oni nadal mają mnie za małą córeczkę, której trzeba we wszystkim pomagać, wyręczać. "Bo ona się jeszcze w życiu napracuje" - zawsze powtarzają. Dlatego nawet przy wykonywaniu prostych czynności domowych stoją czasem nade mną i pytają czy potrafię, czy sobie poradzę. To jest straszne, zwracam im na to uwagę, ale oni zapominają się nadal.

[Leszy]

Napisane przez Untrue

Żeby się naprawiła, to rodzice musieliby się też zmienić. A nie jest to łatwe, jeśli oboje mają prawie 60 lat. "Starego psa nie nauczysz nowych sztuczek". Musieliby zrozumieć, że jestem już dorosła i decyduję o sobie. To przerażające, ale oni nadal mają mnie za małą córeczkę, której trzeba we wszystkim pomagać, wyręczać. "Bo ona się jeszcze w życiu napracuje" - zawsze powtarzają. Dlatego nawet przy wykonywaniu prostych czynności domowych stoją czasem nade mną i pytają czy potrafię, czy sobie poradzę. To jest straszne, zwracam im na to uwagę, ale oni zapominają się nadal.

No chyba jednak trollujesz.

Ty masz mienić swój sposób myślenia i do tego potrzebna Ci osoba kompetentna, dobry terapeuta. Rodziców nie zmienisz - siebie tak. I od tego trzeba zacząć.

[vanniaa]

Ale skoro masz mieszkanie na gorze, to dlaczego nie wyprowadzisz sie chocby tam?
To na poczatek, pozniej moze prace znajdziesz i wtedy moze i jakiegos chlopaka przyprowadzisz do wlasnego mieszkania?

[zakonna]

Weź przestań bo nie wiem czy się śmiać czy płakać. TY JESTEŚ JEDYNĄ OSOBĄ ODPOWIEDZIALNĄ ZA SWOJE ŻYCIE I WYBORY. Rodzice mogą być tacy jak zawsze, to ty masz się zmienić. Jedyna droga to psychoterapia.

[201607111028]

Napisane przez Leszy

No chyba jednak trollujesz.

Ty masz mienić swój sposób myślenia i do tego potrzebna Ci osoba kompetentna, dobry terapeuta. Rodziców nie zmienisz - siebie tak. I od tego trzeba zacząć.

Leszy mądrze prawi. To jest TWOJE życie.

[coffee]

Napisane przez Untrue

Żeby się naprawiła, to rodzice musieliby się też zmienić. A nie jest to łatwe, jeśli oboje mają prawie 60 lat. "Starego psa nie nauczysz nowych sztuczek". Musieliby zrozumieć, że jestem już dorosła i decyduję o sobie. To przerażające, ale oni nadal mają mnie za małą córeczkę, której trzeba we wszystkim pomagać, wyręczać. "Bo ona się jeszcze w życiu napracuje" - zawsze powtarzają. Dlatego nawet przy wykonywaniu prostych czynności domowych stoją czasem nade mną i pytają czy potrafię, czy sobie poradzę. To jest straszne, zwracam im na to uwagę, ale oni zapominają się nadal.

Owszem. A wiesz kiedy zrozumieją? Kiedy faktycznie sama zaczniesz decydować o sobie.
Ile życiowych wyborów podjęłaś do tej pory sama? Studia - zadecydowali rodzice, gdzie będziesz mieszkać w przyszłości - rodzice, praca/jej brak - rodzice, życie towarzyskie - rodzice, chłopak - wybiorą Ci go też rodzice...

Skoro masz własne mieszkanie - czemu się tam nie przeprowadzisz, nie pójdziesz do pracy i nie zaczniesz normalnie, samodzielnie żyć? Bo jak najbardziej masz możliwość.

[Untrue]

Nie w każdej pracy jest dla mnie miejsce, bo jestem chora jak już wspominałam. Poza tym niewiele rzeczy umiem, nie wiem do jakiej pracy się nadaję. Nie mam kolegów, którzy pokazaliby mi jak oni szukają pracy. Tata mi powiedział, że nie mogę pracować byle gdzie, w jakimś sklepie za ladą, czy na kasie, bo on się nie będzie wstydził, bo ja mam być kimś.

[201607111028]

Autorko, powiedz mi jak to:

Napisane przez Untrue

. Jestem osobą dosyć bezpośrednią, mam ostre osądy i nie owijam, więc to też odstrasza pewnie.

ma się do tego, o czym dowiedzieliśmy się potem?

[Untrue]

W internetowym kontakcie jestem taka jak napisałam. Potem, gdy ktoś mnie pozna bliżej, w realu też taka jestem. Tylko kwestia poznania mnie bliżej w realu - nie jest to łatwe, bo nikt nie chce.

Na zewnątrz, gdy załatwiam coś na mieście, wychodzą na jaw moje największe zalety. W domu jestem przykryta, w domu mnie wyręczają, robię się leniwa i wygodnicka.

Jestem lepszym człowiekiem w oficjalnym kontakcie na mieście, niż w domu.

[201607111028]

Napisane przez Untrue

W internetowym kontakcie jestem taka jak napisałam. Potem, gdy ktoś mnie pozna bliżej, w realu też taka jestem. Tylko kwestia poznania mnie bliżej w realu - nie jest to łatwe, bo nikt nie chce.

Na zewnątrz, gdy załatwiam coś na mieście, wychodzą na jaw moje największe zalety. W domu jestem przykryta, w domu mnie wyręczają, robię się leniwa i wygodnicka.

Jestem lepszym człowiekiem w oficjalnym kontakcie na mieście, niż w domu.

Więc teraz proste pytanie: co z tego wynika...?

[madzia0007]

Rodzice cię bardzo skrzywdzili takim traktowaniem. Jak pójdziesz do pracy albo sie wyprowadzisz to będziesz miała twarde zderzenie z rzeczywistością. w koncu będziesz musiała im sie postawić, dla własnego dobra, bo nie żyjesz dla nich ale dla siebie. Rodzice kiedyś umrą a ty zostaniesz sama jak palec. Byc moze przez to ze wpoili ci bezzasadne poczucie lepszosci i wyjątkowości cieżko teraz nawiązać ci kontakt z innymi. Uważasz ze to oni powinni bardziej zabiegać przyjaźń z toba albo ze nie sa dla ciebie dość inteligentni.

[Untrue]

carolina, wynika z tego, że dobrze zrobi mi odseparowanie się od woli rodziców i życie na własną rękę.
Nie jest tak, że sobie nie radzę w społeczeństwie. Jestem dobrze zorganizowana, szybko podejmuję decyzje i lubię działać. Kiedy mam problem, rozwiązuję go sama, bo też nie mam kogo zapytać, a o niektórych rzeczach nie mówię rodzicom. Już się z tego wyleczyłam, to też była poważna choroba.
Dlatego jak jadę do miasta, to nie mam z niczym problemu. Myślę, że kwestią najtrudniejszą jest samo odbicie się od brzegu, czyli wyrwanie się spod dachu domu rodzinnego. Potem już samo pójdzie, bo głupia nie jestem, ani jakaś wstydliwa, czy nieśmiała. Byłam, ale w liceum mi przeszło.

Brak kontaktu z ludźmi powoduje wiele myśli. M.in człowiek popada w mizantropię, bo stoi z boku i myśli: "Jacy oni beznadziejni, zabiegani, a ja taka za☠☠☠ista, myślę teraz, a oni nie mają czasu nawet na to". To nie jest dobra postawa. Powoli z niej wychodzę. Miałam ją w tym roku bardzo mocno, ale powoli się jej pozbywam

[coffee]

Napisane przez Untrue

Nie w każdej pracy jest dla mnie miejsce, bo jestem chora jak już wspominałam.

To sobie weź karteczkę i spisz jakie miejsca pracy odpadają.

Poza tym niewiele rzeczy umiem, nie wiem do jakiej pracy się nadaję.

Zacznij pracować to się dowiesz. Młoda jesteś, w każdej pracy nauczysz się czegoś nowego.

Nie mam kolegów, którzy pokazaliby mi jak oni szukają pracy.

A podobno dorosła jesteś i ubolewasz, że rodzice Cię pytają czy na pewno coś umiesz zrobić.
Wchodzisz w internet, wpisujesz w google "oferty pracy" i szukasz. Wysyłasz CV i czekasz. Zadzwonią, to idziesz na rozmowę. Ta da.

Tata mi powiedział, że nie mogę pracować byle gdzie, w jakimś sklepie za ladą, czy na kasie, bo on się nie będzie wstydził, bo ja mam być kimś.

Czyli znów - tatuś Ci wybierze pracę. Okej...
I wciąż uważasz, że jesteś dorosła, a to oni powinni się zmienić?

[Untrue]

Z tym, że jak bym naprawdę coś znalazła, to musiałabym im to wytłumaczyć. Oni akceptują tylko te moje korepetycje, bo w domu, bo 2h i to mnie nie nadwyręża.
Oni są bardzo nieufni.
Np. mama czasem lubi wymyślać, że na tych randkach, to chłopak mi może czegoś dosypać do piwa i porwać. W miejscu publicznym.
I że jej się to nie podoba, że spotykam się z gośćmi, których ona nie zna i wracam o 22. Najpóźniej o 22, bo nocować by mi nie pozwolili, jestem pewna.

[Wieszczka]

Wy dziewczyny widzicie trolla, a ja widzę jedynaczkę. Ja też jestem jedynaczką i wiem jak to jest. Nie mam identycznej sytuacji, ale w jedynactwie jest coś takiego co upośledza społecznie.
Mówicie, że rodzice nie mogą sterować życiem dorosłej (teoretycznie dorosłej) osoby. Otóż mogą, bo jak jedynaczka się wyprowadzi z domu i zacznie życie na własną rękę to będzie zwyczajnie sama. Oczywiście może znajdzie jakichś znajomych, czy chłopaka. Ale zastanówmy się nad tym - to przecież obcy ludzie. Facet może odejść, przyjaciółka okazać się nielojalna. To nie jest rodzina i nie należy tego mylić.

[201607111028]

Napisane przez Wieszczka

Wy dziewczyny widzicie trolla, a ja widzę jedynaczkę. Ja też jestem jedynaczką i wiem jak to jest. Nie mam identycznej sytuacji, ale w jedynactwie jest coś takiego co upośledza społecznie.
Mówicie, że rodzice nie mogą sterować życiem dorosłej (teoretycznie dorosłej) osoby. Otóż mogą, bo jak jedynaczka się wyprowadzi z domu i zacznie życie na własną rękę to będzie zwyczajnie sama. Oczywiście może znajdzie jakichś znajomych, czy chłopaka. Ale zastanówmy się nad tym - to przecież obcy ludzie. Facet może odejść, przyjaciółka okazać się nielojalna. To nie jest rodzina i nie należy tego mylić.

Znam wiele jedynaków, którzy potrafią sobie radzić z życiem. Co więcej, sama jestem jedynaczką.

[Hiromi_Ise]

Dziewczyno, Ty masz 21 lat! Naprawdę nie musisz bezkrytycznie słuchać wszystkiego co Ci mówią rodzice. Ojciec nie chce, żebyś pracowała? I co z tego? Studiujesz zaocznie to co robisz przez cały tydzień?? Bo na pewno się nie uczysz, na administracji. Aż się prosi, żeby sobie poszukać robotę. Karzą Ci się wyprowadzić? Bardzo dobrze, jak znajdziesz sobie pracę to na mieszkanie też będziesz miała, nie musisz całego wynajmować dla siebie; w Twojej sytuacji to nawet lepiej, żebyś sobie wynajęła mieszkanie z jakimiś studentkami, może jakiś kontakt załapiecie. Rodzice, wbrew pozorom, się przyzwyczają i może w końcu zauważą, że nie jesteś dzieckiem, a wyjście do ludzi naprawdę nie jest niebezpieczne, tak samo jak spotkanie z facetem nie grozi dosypaniem prochów.... Jezus, wtf?? O co tu wgl chodzi? To musi być trol -_-

[201607111028]

Napisane przez Hiromi_Ise

Dziewczyno, Ty masz 21 lat! Naprawdę nie musisz bezkrytycznie słuchać wszystkiego co Ci mówią rodzice. Ojciec nie chce, żebyś pracowała? I co z tego? Studiujesz zaocznie to co robisz przez cały tydzień?? Bo na pewno się nie uczysz, na administracji. Aż się prosi, żeby sobie poszukać robotę. Karzą Ci się wyprowadzić? Bardzo dobrze, jak znajdziesz sobie pracę to na mieszkanie też będziesz miała, nie musisz całego wynajmować dla siebie; w Twojej sytuacji to nawet lepiej, żebyś sobie wynajęła mieszkanie z jakimiś studentkami, może jakiś kontakt załapiecie. Rodzice, wbrew pozorom, się przyzwyczają i może w końcu zauważą, że nie jesteś dzieckiem, a wyjście do ludzi naprawdę nie jest niebezpieczne, tak samo jak spotkanie z facetem nie grozi dosypaniem prochów.... Jezus, wtf?? O co tu wgl chodzi? To musi być trol -_-

Czytajże cały wątek. Autorka ma już swoje własne mieszkanie - sęk w tym, że piętro nad rodzicami. Mimo wszystko, przeprowadzenie się tam byłoby dla niej milowym krokiem.

[Hiromi_Ise]

Napisane przez carolina662

Czytajże cały wątek. Autorka ma już swoje własne mieszkanie - sęk w tym, że piętro nad rodzicami. Mimo wszystko, przeprowadzenie się tam byłoby dla niej milowym krokiem.

Przeczytałam cały wątek. Również jestem oświecona w kwestii mieszkania posiadanego przez autorkę. Ale, co za szalona przeprowadzka, piętro nad rodzicami, już widzę jak mamusia kilka razy dziennie przychodzi sprawdzić czy wszystko w porządku.

[dziuba85]

Ale czy aby na pewno potrzebujesz innych ludzi???
Po co Ci oni?

[Untrue]

Tak, potrzebuję. Tylko takich, z którymi się dogadam i zrozumiem. Nie chcę być sama całe życie. Chcę, aby ktoś się ze mną śmiał, wstawał rano i mnie wspierał. I jednocześnie rozumiał, że ja tłumów nie potrzebuję do szczęścia, tylko może nawet tej tylko jednej osoby, co zrozumie i zostanie ze mną.