Samotność i aspołeczność, brak sensu życia

[Untrue]

Mam 21 lat, nigdy nie byłam w związku, nigdy się nie całowałam, nie uprawiałam seksu, nikt mnie nie kochał, z nikim nie byłam blisko. Mam marzenie, którego nie mogę zrealizować, bo jestem chora. Wybrałam sobie zawód, kierunek na studiach, aby mieć pieniądze, zupełnie mnie on nie pasjonuje, a robota w nim jest po znajomościach, których nie mam.
Nie mam znajomych, przyjaciół, rodzeństwa, nikogo. Jestem sama i samotna. Jestem introwertyczna, wolę małą grupę osób, która by mnie zrozumiała i polubiła.
Chodzę na randki, ale kontakt jest urywany pod stronie drugiej osoby, bo ja zapraszam drugi raz, ale dostaję tylko ciszę.
Czy kiedykolwiek będę szczęśliwa?

Jeśli chcesz pisać teksty w stylu: "Masz całe życie przed sobo", to nie pisz, bo mam ich już dość. W tył, czyli przed 21.rż też miałam całe życie i jakoś wyglądało ono dokładnie jak teraz.

[kosmitka11]

Jestem chyba trochę podobna do Ciebie, też wolę małe towarzystwo, które Mnie zrozumie. Mam swoją małą gromadkę i jestem szczęśliwa.

Gdzie studiujesz ? może zamieszkanie w akademiku by coś zmieniło ? tam są ludzie o różnych charakterach, może akurat tam znalazłabyś swoją bratnią duszę ? z doświadczenia wiem, że działa

Co do miłości - jesteś naprawdę bardzo młoda, więc nie przejmuj się tym, że nie trafiłaś na swoją miłość. Chociaż rozumiem Cię, bo będąc w Twoim wieku, myślałam podobnie. Ale spokojnie, trafisz na swoją drugą połówkę, która Cię pokocha taką jaką jesteś i tego Ci życzę z całego serca

[rochelle_]

Napisane przez Untrue

Mam 21 lat, nigdy nie byłam w związku, nigdy się nie całowałam, nie uprawiałam seksu, nikt mnie nie kochał, z nikim nie byłam blisko. Mam marzenie, którego nie mogę zrealizować, bo jestem chora. Wybrałam sobie zawód, kierunek na studiach, aby mieć pieniądze, zupełnie mnie on nie pasjonuje, a robota w nim jest po znajomościach, których nie mam.
Nie mam znajomych, przyjaciół, rodzeństwa, nikogo. Jestem sama i samotna. Jestem introwertyczna, wolę małą grupę osób, która by mnie zrozumiała i polubiła.
Chodzę na randki, ale kontakt jest urywany pod stronie drugiej osoby, bo ja zapraszam drugi raz, ale dostaję tylko ciszę.
Czy kiedykolwiek będę szczęśliwa?

Jeśli chcesz pisać teksty w stylu: "Masz całe życie przed sobo", to nie pisz, bo mam ich już dość. W tył, czyli przed 21.rż też miałam całe życie i jakoś wyglądało ono dokładnie jak teraz.

Piszesz, że nie masz znajomych. Co studiujesz? Jakie masz zainteresowania? Wiesz, ludzie sami się nie zgłaszają "na przyjaciela", nie walą drzwiami i oknami, jeśli ty będziesz tylko siedziała w kącie i cichutko płakała nad swoim losem. Wiem, bo też mam z tym problem. Nie potrafiłam się przed nikim otworzyć i dopiero teraz, powoli udaje mi się nawiązywać nieco trwalsze i mniej powierzchowne relacje.

[201607111028]

W takim razie sypnę innym banałem: nie kochasz siebie, nikt inny Cię nie pokocha. Zacznij od siebie. Każda inna droga (m.in. usilne próby nawiązania kontaktu z ludźmi z tak pesymistycznym podejściem do życia i, jak mniemam, do siebie), to okrężna droga.

[Untrue]

Kocham siebie. Jest wiele rzeczy, które w sobie uwielbiam. Uważam siebie za dziwną osobę, którą w pełni rozumiem i akceptuję tylko ja. Owszem, jestem pesymistką, ale byłam nią zawsze, to mi nie przeszkadza i nie będę się dla kogoś zmieniać. Nie oznacza to, że ciągle płaczę i biadolę na spotkaniach. Nie, na randkach jestem normalna, a nawet żartuję.
Studiuję administrację. Interesuję się filmem, literaturą, muzyką, teoriami spiskowymi, kondycją świata i człowieka, językiem polskim, sztuką ogólnie. Zainteresowania mam typowo domowe, introwertyczne.
Akademik odpada. Mieszkam niedaleko uczelni, mieszkanie poza domem mi niepotrzebne.

[201607111028]

Napisane przez Untrue

Kocham siebie. Jest wiele rzeczy, które w sobie uwielbiam. Uważam siebie za dziwną osobę, którą w pełni rozumiem i akceptuję tylko ja. Owszem, jestem pesymistką, ale byłam nią zawsze, to mi nie przeszkadza i nie będę się dla kogoś zmieniać. Nie oznacza to, że ciągle płaczę i biadolę na spotkaniach. Nie, na randkach jestem normalna, a nawet żartuję.
Studiuję administrację. Interesuję się filmem, literaturą, muzyką, teoriami spiskowymi, kondycją świata i człowieka, językiem polskim, sztuką ogólnie. Zainteresowania mam typowo domowe, introwertyczne.
Akademik odpada. Mieszkam niedaleko uczelni, mieszkanie poza domem mi niepotrzebne.

Może w tym tkwi problem... W tym naprawdę nie ma nic dziwnego. W introwertyzmie też nie. Być może weszłaś w jakąś rolę, Twoją kreacją stało się - "jestem dziwna, tylko ja sama potrafię siebie zrozumieć". Na ten przykład - ja, słysząc takie teksty, tracę chęci, aby rozmawiać.

[Hiromi_Ise]

Po pierwsze, sama się szufladkujesz zakładając, że "Zainteresowania mam typowo domowe, introwertyczne" Już nie wspominając, że np sztuka czy film wcale nie muszą być domowe.
Po drugie, to jak chcesz mieć przyjaciół skoro patrzysz na innych z góry? "Uważam siebie za dziwną osobę, którą w pełni rozumiem i akceptuję tylko ja."

[201607111028]

Napisane przez Hiromi_Ise

Po pierwsze, sama się szufladkujesz zakładając, że "Zainteresowania mam typowo domowe, introwertyczne" Już nie wspominając, że np sztuka czy film wcale nie muszą być domowe.
Po drugie, to jak chcesz mieć przyjaciół skoro patrzysz na innych z góry? "Uważam siebie za dziwną osobę, którą w pełni rozumiem i akceptuję tylko ja."

Odnoszę podobne wrażenie. Właśnie miałam to pisać, że ja wyczuwam w wypowiedziach autorki nutkę snobizmu i nieuzasadnionego poczucia wyjątkowości.

[201604130936]

Jak ktoś interesuje się sztuka i filmem to chodzi na wystawy, festiwale, spotkania z tworcami, pogadanki, a nie włącza kinomaniaka w domu. Dla mnie te zainteresowania mają niewielw wspolnego z domatorstwem. I dla siebie może jesteś dziwna, dla innych moze absolutnie normalna, żeby nie powiedzieć przecietna.

No bo co w tobie takiego dziwnego?

[2016070953]

już kiedyś był identyczny wątek i został zamknięty.
co to- dziś dzień trolla bo lekcje odwołali z jakiegoś powodu? próbne egzaminy czy cuś?

[Untrue]

Widzicie, jestem wyjątkowa, bo piszę całkiem poważnie, bo tak wygląda moje życie, a jestem mimo to uważana za osobę, która was wkręca i się bawi w trollowanie.

Nie patrzę na innych z góry, tylko mam problem z tym, że ludzie mnie nie rozumieją. Np. na płaszczyźnie poczucia humoru zupełnie się nie dogadujemy. Jestem osobą dosyć bezpośrednią, mam ostre osądy i nie owijam, więc to też odstrasza pewnie.

Dziwne jest to, że jestem w mniejszości, która nie ma znajomych i która nigdy nie była w związku. Także to, że wolę siedzieć w domu, niż gdzieś wyjść.

[201607111028]

Napisane przez Untrue

Widzicie, jestem wyjątkowa, bo piszę całkiem poważnie, bo tak wygląda moje życie, a jestem mimo to uważana za osobę, która was wkręca i się bawi w trollowanie.

Nie patrzę na innych z góry, tylko mam problem z tym, że ludzie mnie nie rozumieją. Np. na płaszczyźnie poczucia humoru zupełnie się nie dogadujemy. Jestem osobą dosyć bezpośrednią, mam ostre osądy i nie owijam, więc to też odstrasza pewnie.

Dziwne jest to, że jestem w mniejszości, która nie ma znajomych i która nigdy nie była w związku. Także to, że wolę siedzieć w domu, niż gdzieś wyjść.

No tak, oczywiście, bo osób bezpośrednich czy domatorów ZE ŚWIECĄ SZUKAĆ. Nie masz znajomych, bo z takim podejściem naprawdę ciężko ich mieć.

[thirky]

Napisane przez Untrue

Dziwne jest to, że jestem w mniejszości, która nie ma znajomych i która nigdy nie była w związku. Także to, że wolę siedzieć w domu, niż gdzieś wyjść.

Oo no faktycznie, taka dziwna i tajemnicza jesteś Znam mnóstwo osób które w związku nie były, znajomych nie mają, problem nie tkwi w dziwności Jasna sprawa że mogłaś mając 21 lat nie trafić jeszcze na fajnego chłopaka z którym mogłabyś się związać, ale nieposiadanie znajomych (będąc na studiach?!) już takie oczywiste nie jest i powinnaś się zastanowić w czym tkwi problem. Uwierz, ludzie to wyczuwają że ktoś robi z siebie nie wiadomo kogo zupełnie bezpodstawnie. To odpycha.

Sama nie jestem jakoś specjalnie towarzyska, moje zainteresowania też nie są jakieś megapopularne ale nie przeszkadza mi to w żadnym wypadku w poznawaniu ludzi, więc trochę kiepska wymówka

[Mileva_]

Bardzo się rzuca w oczy chęć wejścia w jakiś związek - bardziej, niż smutek z powodu braku przyjaciół. Może to jest właśnie twój problem?

I podstawowa kwestia - są jacyś ludzie, których lubisz, których chciałabyś bliżej poznać, którzy cię ciekawią? Bo musisz rozgraniczyć swoje rzeczywiste upodobania (może właśnie siedzenie w domu, czytanie, filmy) od upodobań większości (wyjście do kina całą paczką, knajpa itd). Ile jest w tym twojej rzeczywistej chęci, a ile presji w stylu "bo wszyscy ..., a ja nie"?

Introwersja i samotnictwo to nic złego, mimo, że wszechobecny terror ekstrawersji i pozostałości po poprzednim systemie (gromada i urawniłowka = dobrze, indywidualista = szpieg, podejrzany, szkodnik społeczny i ZUOO) wmawiają dokładnie coś przeciwnego.

[malypeszek]

Trawa jest zawsze bardziej zielona po drugiej stronie płotu. Nie oszukuj się, że będzie lepiej, jak ktoś Cię polubi lub pokocha, bo tak nie będzie dopóki nie zaczniesz od kochania i lubienia siebie. Wydaje mi się, że pomimo tego, co piszesz, nadal z tym kochaniem siebie masz pewien problem.
Każdy chce mieć przyjaciela, a nikt nie robi nic, aby nim być.

[Untrue]

Trafiam na same towarzyskie i ekstrawertyczne osoby, a ja taka nie jestem. Kiedy siedzimy w grupie, to odezwę się, ale nie lubię i nie potrafię gadać o głupotach, o byle czym. Lubię pomagać ludziom, być doceniana za to, więc z tego jestem znana. Stoję z boku, przyglądam się, porozmawiam, podpowiem, ale nie pójdę na całonocną balangę, bo to nie dla mnie.

Mam znajomych na studiach, jasne. Ale łączy nas tylko nauka. Nie zapraszają mnie nigdzie, nie spotykamy się poza uczelnią, bo każdy ma swoje życie i inne obowiązki. Chodzi mi o to, że nie mam stałej paczki znajomych, która by mnie gdzieś zapraszała.

Tak, są tacy ludzie, których chciałabym bliżej poznać. Niestety, mam pecha do ludzi i trafiam na nieodpowiednich dla mnie. Imponują mi ludzie inteligentni, mający szerokie horyzonty, o ciekawej osobowości. I takich niestety wokół mnie nie ma jak na razie. Kiedyś był jeden taki człowiek, ale nasze drogi się rozeszły.

Ja właśnie próbuję utrzymywać kontakt z ludźmi z internetu, z którymi się spotkałam, ale oni milkną na zawsze, pomimo że na spotkaniu było fajnie. Zarówno mężczyźni jak i kobiety.

Nie mam problemu z lubieniem siebie. Są rzeczy, którymi się w sobie wręcz jaram.

[201607111028]

Napisane przez Untrue

Trafiam na same towarzyskie o ekstrawertyczne osoby, a ja taka nie jestem. Kiedy siedzimy w grupie, to odezwę się, ale nie lubię i nie potrafię gadać o głupotach, o byle czym. Lubię pomagać ludziom, być doceniana za to, więc z tego jestem znana. Stoję z boku, przyglądam się, porozmawiam, podpowiem, ale nie pójdę na całonocną balangę, bo to nie dla mnie.

Mam znajomych na studiach, jasne. Ale łączy nas tylko nauka. Nie zapraszają mnie nigdzie, nie spotykamy się poza uczelnią, bo każdy ma swoje życie i inne obowiązki. Chodzi mi o to, że nie mam stałej paczki znajomych, która by mnie gdzieś zapraszała.

Tak, są tacy ludzie, których chciałabym bliżej poznać. Niestety, mam pecha do ludzi i trafiam na nieodpowiednich dla mnie. Imponują mi ludzie inteligentni, mający szerokie horyzonty, o ciekawej osobowości. I takich niestety wokół mnie nie ma jak na razie.Kiedyś był jeden taki człowiek, ale nasze drogi się rozeszły.

Być może tylko tak Ci się wydaje. To, że ktoś lubi imprezować i jest ekstrawertykiem nie oznacza od razu, że nie jest inteligentny i nie ma ciekawej osobowości. Czy ci ludzie tylko imprezują? Wątpię. Tak Ci się tylko wydaje. Zamiast z góry zakładać, że wszyscy tacy niemądrzy, może zaproponowałabyś pójście np. na jakąś wystawę, do kina, teatru? Mogłabyś się zdziwić, jak wiele osób miałoby na to ochotę. Z tym, że Ty z inicjatywą wyjść nie chcesz. Wyrobiłaś sobie zdanie na temat otaczających Cię ludzi i tkwisz w tej swojej bańce mydlanej. Bardzo chcesz być akceptowana, niewiele dając z siebie. To poczucie wyższości aż od Ciebie bije.

[thirky]

A może (jeżeli jesteś dopiero na I czy II roku) pomyśl o zmianie studiów? Skoro Cię kompletnie nie interesują i nie widzisz siebie w takim zawodzie.. Dziwi mnie że wybrałaś administrację pod presją "zarabiania pieniędzy", bardziej to pasowałoby do kierunków technicznych a nie takich, na które zwykle idą najsłabsze osoby. Moim zdaniem to, że studiujesz tam gdzie nie chcesz też wpływa na to jak się czujesz, przynajmniej na mnie wpływałoby w ogromnym stopniu. Może warto zmienić kierunek albo wziąć zaocznie drugi.

[Mileva_]

Napisane przez Untrue

Mam znajomych na studiach, jasne. Ale łączy nas tylko nauka. Nie zapraszają mnie nigdzie, nie spotykamy się poza uczelnią, bo każdy ma swoje życie i inne obowiązki. Chodzi mi o to, że nie mam stałej paczki znajomych, która by mnie gdzieś zapraszała.

To jest typowe dla studiów. A w każdym razie często tak jest. Przyjaźnie, paczki - to mi się raczej z okresem liceum kojarzy, studia to bardziej uczelnia, praca, związek. Przynajmniej w moim otoczeniu tak na ogół było.

Nie rób nic na siłę, ludzie to wyczuwają i uciekają.

[Untrue]

Aby pójść na wystawę, do kina, teatru, to trzeba mieć pieniądze i czas. My, jako biedni studenci zaoczni, nie mamy ani tego, ani tego. Takie życie
Kierunki techniczne odpadają, bo zawsze miałam problemy z tematami ścisłymi. Wcześniej byłam na prawie, ale nie zdałam, bo to też nie był dla mnie kierunek, to jestem teraz na adminie. Mogłabym iść gdzieś w stronę zainteresowań, ale nie miałabym pieniędzy. Moim marzeniem jest aktorstwo, ale choroba mi nie pozwala nawet myśleć o PWST.

[201607111028]

Napisane przez Untrue

Aby pójść na wystawę, do kina, teatru, to trzeba mieć pieniądze i czas. My, jako biedni studenci zaoczni, nie mamy ani tego, ani tego. Takie życie
Kierunki techniczne odpadają, bo zawsze miałam problemy z tematami ścisłymi. Wcześniej byłam na prawie, ale nie zdałam, bo to też nie był dla mnie kierunek, to jestem teraz na adminie. Mogłabym iść gdzieś w stronę zainteresowań, ale nie miałabym pieniędzy. Moim marzeniem jest aktorstwo, ale choroba mi nie pozwala nawet myśleć o PWST.

Aha, jesteś na studiach zaocznych. Pracujesz? Jeżeli tak - w pracy również nikogo nie poznałaś?

[201604130936]

Kina studujne często mają tansze bilety plus po seansach prowadza dyskusje na temat filmow. Repertuar tez jest wtedy raczej bardziej wymagajacy niz kolejna glupiutka komedia. Za czyms takim sie rozejrzyj i tam spotkasz ludzi o podobnych zainteresowaniach. Pracujesz?

Fora tematyczne, tam tez możesz kogo poznac.

U mnie na uczelni funkcjonuje tez amatorski teatr i kolko filmowe, rozejrzyj sie u siebie.

I kto wybiera administracje z myślą o pieniadzach?

[Untrue]

To nie jest żart, ale mam problem z rodzicami. Oni nie pozwalają mi pracować. Kiedyś miałam kilka ofert pracy, ale ojciec zaczął krzyczeć, że mam natychmiast przestać szukać, a skupić się na nauce, bo to najważniejsze. Jestem na zaocznych, bo nie zdążyłam z rejestracją na dzienne. Ojciec utrzymuje mnie i matkę i mnie każe się uczyć, to jest najważniejsze, a nie pracować, bo to będzie potem.
To nie jest żart, naprawdę mam takich rodziców. Chowają mnie pod kloszem.
Gdy gdzieś wychodziłam, to nie mogłam zostawać na noc, bo się o mnie bali, więc jechali autem nawet 30minut, abym tylko w domu na noc była. Dorabiam sobie udzielając korepetycji sąsiadce.

Mój ojciec jest z innej epoki. Myśli, że po tym kierunku, albo po prawie będę ustawiona na całe życie. A ja robię ten kierunek, bo chcę mieć spokój i tylko tyle pieniędzy, aby mi wystarczyło na życie. Jestem bardzo oszczędną dziewczyną, chyba mam to po nim. Pomimo że ma wysoką emeryturę, liczy się z każdym groszem.

[201607111028]

Napisane przez Untrue

To nie jest żart, ale mam problem z rodzicami. Oni nie pozwalają mi pracować. Kiedyś miałam kilka ofert pracy, ale ojciec zaczął krzyczeć, że mam natychmiast przestać szukać, a skupić się na nauce, bo to najważniejsze. Jestem na zaocznych, bo nie zdążyłam z rejestracją na dzienne. Ojciec utrzymuje mnie i matkę i mnie każe się uczyć, to jest najważniejsze, a nie pracować, bo to będzie potem.
To nie jest żart, naprawdę mam takich rodziców. Chowają mnie pod kloszem.
Gdy gdzieś wychodziłam, to nie mogłam zostawać na noc, bo się o mnie bali, więc jechali autem nawet 30minut, abym tylko w domu na noc była. Dorabiam sobie udzielając korepetycji sąsiadce.

Mój ojciec jest z innej epoki. Myśli, że po tym kierunku, albo po prawie będę ustawiona na całe życie. A ja robię ten kierunek, bo chcę mieć spokój i tylko tyle pieniędzy, aby mi wystarczyło na życie. Jestem bardzo oszczędną dziewczyną, chyba mam to po nim. Pomimo że ma wysoką emeryturę, liczy się z każdym groszem.

No dobrze, ale Ty jesteś dorosła i rodzice nie mogą Ci narzucać swojej wizji. Może czas zacząć myśleć o przeprowadzce?

[Mileva_]

Napisane przez Untrue

Jestem na zaocznych, bo nie zdążyłam z rejestracją na dzienne.

Niby jak nie zdążyłaś z rejestracją na studia? To nie jest proces mierzony w milisekundach.

Czuję trolla po tym tekście.

[201607111028]

Napisane przez Mileva_

Niby jak nie zdążyłaś z rejestracją na studia? To nie jest proces mierzony w milisekundach.

Czuję trolla po tym tekście.

Ty, faktycznie Zaczynam odnosić podobne wrażenie. Tym bardziej, że autorka wcześniej przecież już studiowała, a więc nie było możliwości, że np. poprawiała maturę w sierpniu.

[201604130936]

Nie studiujesz dla ojca tylko dla siebie. Masz 21 lat. Znajdz prace i sie wyprowadz. Ty nie jestes dziwna tylko po prostu jestes brzydko mowiac pierdołą

[Untrue]

Dowiedziałam się, że nie zdałam, gdy było już po turze rejestracji na dzienne, a była tylko na zaoczne. Zdawałam sesję we wrześniu po namowie mądrego kolegi. I dostałam wyniki też we wrześniu.

Z przeprowadzką jest problem. Mam już kupione mieszkanie dla siebie piętro nad mieszkaniem rodziców. Więc nie widzę sensu przeprowadzki.

Jestem pierdołą częściowo przez rodziców właśnie. Tak mnie wychowali. Typowo "pod siebie", jak to matka określiła.

[201607111028]

Napisane przez Untrue

Dowiedziałam się, że nie zdałam, gdy było już po turze rejestracji na dzienne, a była tylko na zaoczne. Zdawałam sesję we wrześniu po namowie mądrego kolegi. I dostałam wyniki też we wrześniu.

Z przeprowadzką jest problem. Mam już kupione mieszkanie dla siebie piętro nad mieszkaniem rodziców. Więc nie widzę sensu przeprowadzki.

Jestem pierdołą częściowo przez rodziców właśnie. Tak mnie wychowali. Typowo "pod siebie", jak to matka określiła.

Tak, to widać. Ciężko w ogóle cokolwiek poradzić w tej sytuacji, widzę, że życie masz już "ustawione"... Częściowo to na pewno jest wina rodziców, ale mogłaś się postawić w odpowiednim momencie. Wiesz, też jestem jedynaczką i niby "dom jest dla mnie", ale jeżeli nie będę chciała tutaj mieszkać, to nie będę. Ty natomiast zgodziłaś się na KUPNO mieszkania piętro nad mieszkaniem rodziców... Tak, od dzisiaj słowo "pierdoła" ma dla mnie nową definicję.

Albo jednak JESTEŚ trollem. Wolę skłaniać się ku tej wersji.

[Untrue]

Dlatego nie polecam takiego modelu wychowywania dziecka. Ja byłam tak chowana, bo na mnie czekali 15 lat. Przez tyle czasu matka nie mogła zajść w ciążę. I to się odbiło na wychowywaniu mnie. Zagłaskali mnie, schowali pod klosz, abym była bezpieczna, abym świata nie widziała. Dodatkowo chowali na dobrą córeczkę, która im kiedyś w życiu pomoże. To są słowa matki i ona sama przyznała, że przesadziła wtedy, że trzeba mnie było wypuszczać na głęboką wodę. Ojciec się do winy nie przyznaje, ale on tak ma. Teraz jest już za późno.

Nie jestem trollem.
Mieszkanie to ojciec kupił od mojego kuzyna, gdy miałam 11 lat. Nie za bardzo miałam na cokolwiek wpływ...