Miłość czy kariera - czy naprawdę trzeba wybierać?

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez pseudofeministka

Natomiast ja nigdy nie chcialam miec faceta prawnika i na szczescie moj facet jest z zupelnie innej branzy.

Dlaczego nie?

[mogg]

Hmm z mezem jestesmy obydwoje kierownikani budów. W związku 11 lat, staz slubny krótszy , dzieci nie mamy. Obydwoje zaczęliśmy kariery po studiach - on wcześniej ja później.

Obydwoje obecnie z uprawnieniami, fajnymi autami i mieszkaniem bez kredytu.
W niczym mi nie przeszkodzil związek z moim mężem, byliśmy razem , rozwijalismy kariery, czasem w delegacji. Niekiedy bylo mega ciężko bo widywalismy się wieczorami bo praca pozerala 12-13h dziennie, ale dziś jest super spokojna praca i myślimy o rodzinie

Moim zdaniem wszystko da się pogodzić tylko yrzeba spotkać TĄ osobę

Wysłane z mojego SM-G930F przy użyciu Tapatalka

[ANKA54321]

Napisane przez GdyKochamy

Z moich osobistych obserwacji osób robiących karierę* przed 30 rokiem życia, mam wrażenie, że większość takich osób celowo odkłada bycie w związku na potem. Większość znajomych, którzy założyli rodzinę zaraz po studiach, kariery jak na razie nie zrobiła.

Czy naprawdę trzeba wybierać, jeżeli większość swojego życia poświęca się pracy i dokształcaniu? Nie da się tego pogodzić? Trzeba odkładać na potem?

Koleżanka ostatnio stwierdziła, że chciałaby być w związku, ale ponieważ nie miałaby dla chłopaka więcej czasu niż jeden wieczór w tygodniu, więc woli się na razie nie angażować. Znajomy powiedział, że najpierw chce się dorobić...

* Mam na myśli osoby na naprawdę dobrych stanowiskach np. w korporacji jako kierownicy działów, czy też analitycy, prawnicy, informatycy, audytorzy.

Co o tym myślicie? A może wam się udało to pogodzić?

Trochę stereotyp, jak sie chce to sie da to pogodzić.

[Ariada]

Jeśli jest się zatrudnionym na umowę o pracę to nie można do niej wrócić wcześniej niż po 6 miesiącach. Inaczej sytuacja wygląda w przypadku własnej działalności, tam można wrócić wcześniej.


Co do tematu - aktualnie jestem w takim momencie swojego życia, że gdybym zaszła w ciążę to musiałabym odłożyć na bok wiele planów zawodowych. Trochę uwiera mnie myśl o konieczności zniknięcia na rok z rynku pracy, ale jednocześnie wiem, że chce mieć rodzinę i nie wyobrażam sobie zrezygnować z posiadania jej na rzecz kariery.

Podobno jedną z najczęstszych zalowanych rzeczy na łożu śmierci jest to, że się za dużo pracowało
Mnie akurat praca bardzo nakręca. Lubię wyzwania i praca daje mi poczucie spełnienia dlatego np. na ten moment nie potrafiła bym zupełnie z niej zrezygnować


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Khaki68]

[1=18d73f41c1c01aef8fdf04b 5e3282c14752c25f5_62181c6 d1d29a;82570016]Dlaczego nie?[/QUOTE]

Nie ja pisałam o prawniku, ale również nie związałabym się z prawnikiem, kimiś kogo tatuś jest prawnikiem itd. Sprawa jest prosta. Przy rozwodzie/podziale obowiązków nad dziećmi kobieta jest niemal na przegranej pozycji. Facet zabrałby wszystko, łącznie z dziećmi.
Tzn. może by się tak nie stało, ale po co kusić los?

Napisane przez ANKA54321

Trochę stereotyp, jak sie chce to sie da to pogodzić.

Da się, ale kobieta ma to bardzo utrudnione.

[vilka1]

Uważam, że da się połączyć jedno i drugie.

Jeśli ludzie chcą, są w stanie wyposrodkować kiedy jestem w pracy a kiedy zajmuję się życiem prywatnym. Moim zdaniem istotne jest tutaj zbliżone wykształcenie/ zawód/ charakter pracy partnerów/ podejście do nadgodzin/pracy w domu itp. Ważne jest też kiedy kobieta decyduje się na związek. Sama przez wiele lat skupiłam się na edukacji, później rozwoju w pracy zawodowej, a dopiero od niedawna tworzę udany związek. W moim przypadku nie muszę wybierać między miłością a karierą. Tworzę naturalną granicę: po wyjściu z pracy nie pracuję. Jeśli są jakieś awaryjne sytuacje- zostaję dłużej w biurze, w domu się tym nie zajmuję. Mamy z partnerem takie samo podejście do tematu, on super rozwija swoją karierę, awansuje, jest bardzo ambitny, jasne, że rozmawiamy o pracy w domu, ale nie pracujemy kiedy jest czas dla nas.
Oboje wykonujemy zawody z Twoich przykładów, chociaż charakter naszej pracy różni się.
Z pewnością kobieta ma trudniej, bo jeśli chce powiększyć rodzinę, to naturalna jest przerwa w wykonywaniu zawodu. Nie sądzę jednak, żeby w tych czasach miało to istotny wpływ na rozwój kariery, raczej jest to przesunięcie lub odłożenie na kilkanaście/kilkadziesiąt mięsięcy. Natomiast, jeśli kobieta nie planuje potomstwa, nie musi moim zdaniem wybierać między miłością a karierą. Ważne, jest jednak kiedy w ten związek wejdzie. Moim zdaniem jeśli kobieta ma te 26-30 lat i wchodzi w związek, a do tej pory studiowała, robiła kursy, podyplomówki, pracując cały czas w zawodzie, rozwijała się, spokojnie jest w stanie postawić sobie granice i wszystko pogodzić.

[januszpolak]

Napisane przez vilka1

Natomiast, jeśli kobieta nie planuje potomstwa, nie musi moim zdaniem wybierać między miłością a karierą. Ważne, jest jednak kiedy w ten związek wejdzie. Moim zdaniem jeśli kobieta ma te 26-30 lat i wchodzi w związek, a do tej pory studiowała, robiła kursy, podyplomówki, pracując cały czas w zawodzie, rozwijała się, spokojnie jest w stanie postawić sobie granice i wszystko pogodzić.

Ale dlaczego wchodząc w związek wcześniej miałaby problem ze studiowaniem, robieniem kursów, podyplomówek, rozwojem czy stawianiem granic? Jestem od dawna w związkach i nigdy to mi w niczym nie przeszkadzało, nie odbijało się na rozwijaniu czy to hobby, czy to studiowaniu - chyba, że pozytywnie. Partner wspiera mnie i pomaga w tym wszystkim. Od kiedy mieszkam z partnerem mam o wiele mniej obowiązków niż kiedy mieszkałam sama, mam też znacznie więcej wsparcia.

[LadyBlood]

Napisane przez januszpolak

Ale dlaczego wchodząc w związek wcześniej miałaby problem ze studiowaniem, robieniem kursów, podyplomówek, rozwojem czy stawianiem granic? Jestem od dawna w związkach i nigdy to mi w niczym nie przeszkadzało, nie odbijało się na rozwijaniu czy to hobby, czy to studiowaniu - chyba, że pozytywnie. Partner wspiera mnie i pomaga w tym wszystkim. Od kiedy mieszkam z partnerem mam o wiele mniej obowiązków niż kiedy mieszkałam sama, mam też znacznie więcej wsparcia.

Może po prostu nie mieć wystarczająco czasu czy sił na zbudowanie głębokiej relacji.

[januszpolak]

Napisane przez LadyBlood

Może po prostu nie mieć wystarczająco czasu czy sił na zbudowanie głębokiej relacji.

W takim razie po co wyszczególniać, że kobieta, skoro to dotyczy (jeśli już) obojga płci w tym samym stopniu.

[LadyBlood]

Napisane przez januszpolak

W takim razie po co wyszczególniać, że kobieta, skoro to dotyczy (jeśli już) obojga płci w tym samym stopniu.

Może chodzi o kwestie posiadania dzieci, jest mnóstwo takich rodzin gdzie facet rozwija swoją karierę, robi kursy, doszkala się, jakieś wyjazdy integracyjne i zagraniczne, a kobieta zajmuje się dzieckiem, zwłaszcza, że na samym początku matkę ciężko zastąpić. Więc w tym przypadku faceci mają z reguły łatwiej.

[ruda_beksa]

Napisane przez januszpolak

Ale dlaczego wchodząc w związek wcześniej miałaby problem ze studiowaniem, robieniem kursów, podyplomówek, rozwojem czy stawianiem granic? Jestem od dawna w związkach i nigdy to mi w niczym nie przeszkadzało, nie odbijało się na rozwijaniu czy to hobby, czy to studiowaniu - chyba, że pozytywnie. Partner wspiera mnie i pomaga w tym wszystkim. Od kiedy mieszkam z partnerem mam o wiele mniej obowiązków niż kiedy mieszkałam sama, mam też znacznie więcej wsparcia.

Mam to samo pytanie i jeszcze nikt mi sensownie nie odpowiedział, dlaczego wkroczenie w związek wcześniej miałoby przeszkadzać w nauce, dokształcaniu się, zdobywaniu nowych doświadczeń, podróżowaniu.

[Hajime Sugoroku]

Trzeba. Zawsze ktoś rezygnuje bardziej. Mój kolega zablokował sobie możliwość rozwoju, żeby móc częściej opiekować się dziećmi i żeby żona mogła się rozwijać zawodowo, "bo tego potrzebowała". Ale to pantofel więc go to nie boli :P

Zawsze ktoś będzie musiał poświęcić swoją karierę na rzecz większej partycypacji w sprawach domowych, a ktoś będzie lokomotywą finansową. Ew. oboje mogą zarabiać i mieszkać z dziećmi, które w istocie będą obcymi wychowanymi przez kolejne niańki. Ale po co je wtedy wydawać na świat?

Rodzice innego znajomego to dość ciekawy przypadek. On tyrał na wszystkich od świtu do nocy, gdy ona głównie zajmowała się domem, a kiedy dzieci dorosły ona zaczęła robić karierę, a on pracuje rekreacyjnie na 3/4 etatu, czasem coś upichci, czasem, sprzątnie i jeździ na ryby.

[vilka1]

Napisane przez januszpolak

Ale dlaczego wchodząc w związek wcześniej miałaby problem ze studiowaniem, robieniem kursów, podyplomówek, rozwojem czy stawianiem granic? Jestem od dawna w związkach i nigdy to mi w niczym nie przeszkadzało, nie odbijało się na rozwijaniu czy to hobby, czy to studiowaniu - chyba, że pozytywnie. Partner wspiera mnie i pomaga w tym wszystkim. Od kiedy mieszkam z partnerem mam o wiele mniej obowiązków niż kiedy mieszkałam sama, mam też znacznie więcej wsparcia.

Dlatego, że aby być w czymś dobrym, trzeba poświęcić na to sporo czasu, być systematycznym, rozwijać się. Doba ma tylko 24h zwyczajnie nie ma na to czasu, wiem po sobie. Pracując w zawodzie, robiąc nadgodziny, biorąć nowe rozwijające zadania, a w miedzyczasie biegać na wykłady, do biblioteki, na kurs, nie ma czasu ba, nie miałam siły w tygodniu, żeby jeszcze spotkać się z facetem. No chyba, że robimy coś na pół gwizdka i chodzimy na kurs na pół gwizdka, dla papierka. Nauka w domu, czytanie artykułów, robienie zadań, zajmuje mnóstwo czasu. No a spotykanie się tylko w weekend mnie nie zadowalałoby.

[ruda_beksa]

Rozwój i dokształcanie się nie wymaga tak zapełnionego dnia że nie ma się odrobiny czasu na kawę, lunch czy wieczorne spotkanie - czy to z facetem czy to ze znajomymi. To, co opisujesz, to sposób na szybkie wypalenie się i kompletne zaniedbanie higieny psychicznej.

[Hajime Sugoroku]

Masz czas na kawę, owszem. I na seks. Ale już raczej nie na dzieci czy rodzinę.

[3ebdb6c370169ce1a39c163fc8d64643247d9f80]

Napisane przez ruda_beksa

Rozwój i dokształcanie się nie wymaga tak zapełnionego dnia że nie ma się odrobiny czasu na kawę, lunch czy wieczorne spotkanie - czy to z facetem czy to ze znajomymi. To, co opisujesz, to sposób na szybkie wypalenie się i kompletne zaniedbanie higieny psychicznej.

To raz. Dwa, związek czy nawet małżeństwo nie oznaczają z automatu dzieci. Niektórzy decyzję o dziecku od razu odkładają na "za x lat", niektórzy wybierają bezdzietność w ogóle.

[ruda_beksa]

Napisane przez Hajime Sugoroku

Masz czas na kawę, owszem. I na seks. Ale już raczej nie na dzieci czy rodzinę.

Nie każdy chce mieć dzieci. "Zakładanie związku" nie oznacza poczęcia bejbika w trybie natychmiastowym.

---------- Dopisano o 20:13 ---------- Poprzedni post napisano o 20:12 ----------

[1=3ebdb6c370169ce1a39c163 fc8d64643247d9f80;8262452 1]To raz. Dwa, związek czy nawet małżeństwo nie oznaczają z automatu dzieci. Niektórzy decyzję o dziecku od razu odkładają na "za x lat", niektórzy wybierają bezdzietność w ogóle.[/QUOTE]

[Hajime Sugoroku]

Cóż, jeżli dwoje ludzi się dogaduje co do priorytetów, ich sprawa.
Jednak nie każdy karierowicz, chce być z podobną sobie karierowiczką.

[3ebdb6c370169ce1a39c163fc8d64643247d9f80]

Przy czym ja rozumiem, że dla kogoś to wszystko może być "za dużo", że ktoś woli tak, a nie inaczej, że nie chce związku dopóki nie odhaczy tego, śmego i owego. Ale na litość, nie czyńmy z tego jedyniesłusznej i zawszeprawdziwej zasady ogólnej odnoszącej się do wszystkich i mędrkowania, że "to niemożliwe!!11!one!"

[ruda_beksa]

Napisane przez Hajime Sugoroku

Cóż, jeżli dwoje ludzi się dogaduje co do priorytetów, ich sprawa.
Jednak nie każdy karierowicz, chce być z podobną sobie karierowiczką.

No i super, ale to ma się nijak do tego, o czym rozmawiamy. Przypomnę ci - mówimy o tym, czy trzeba wybierać między miłością czy karierą, czyli niestety, w tym wątku wypowiadają się też i "karierowiczki" którym zależy na rozwoju zawodowym. Nadal nikt, włącznie z tobą, nie odpowiedział na pytanie które zadałam.

---------- Dopisano o 20:21 ---------- Poprzedni post napisano o 20:18 ----------

[1=3ebdb6c370169ce1a39c163 fc8d64643247d9f80;8262482 6]Przy czym ja rozumiem, że dla kogoś to wszystko może być "za dużo", że ktoś woli tak, a nie inaczej, że nie chce związku dopóki nie odhaczy tego, śmego i owego. Ale na litość, nie czyńmy z tego jedyniesłusznej i zawszeprawdziwej zasady ogólnej odnoszącej się do wszystkich i mędrkowania, że "to niemożliwe!!11!one!"[/QUOTE]

No dokładnie. Jeśli ktoś woli poświęcać 100% czasu na pracę i naukę i być singlem, ok. Ale usiłuję dotrzeć do sedna ogólnikowych stwierdzeń typu "młode lata trzeba poświęcić na zdobywanie zawodu / dokształcanie / poznawanie świata", tak jakby bycie w związku w tym przeszkadzało. Na razie kiepsko to idzie

[3ebdb6c370169ce1a39c163fc8d64643247d9f80]

Napisane przez ruda_beksa

No dokładnie. Jeśli ktoś woli poświęcać 100% czasu na pracę i naukę i być singlem, ok. Ale usiłuję dotrzeć do sedna ogólnikowych stwierdzeń typu "młode lata trzeba poświęcić na zdobywanie zawodu / dokształcanie / poznawanie świata", tak jakby bycie w związku w tym przeszkadzało. Na razie kiepsko to idzie

Zapominasz o moim ulubionym - "wyszumieniu się"

[januszpolak]

Napisane przez LadyBlood

Może chodzi o kwestie posiadania dzieci, jest mnóstwo takich rodzin gdzie facet rozwija swoją karierę, robi kursy, doszkala się, jakieś wyjazdy integracyjne i zagraniczne, a kobieta zajmuje się dzieckiem, zwłaszcza, że na samym początku matkę ciężko zastąpić. Więc w tym przypadku faceci mają z reguły łatwiej.

Miałam na myśli związek, w którym nie planuje się żadnych dzieci. To raz, a dwa, opieka nad potomstwem nie należy do kobiety, ale do obojga rodziców w równym stopniu. Na początku ciężko matkę zastąpić, ale mówimy tu o kilku pierwszych miesiącach. Pierwsze pół roku z dzieckiem może spędzić matka, a kolejne pół roku ojciec, w efekcie oboje wypadają z rynku pracy na ten sam okres czasu.

[Hajime Sugoroku]

Bo nie masz jednej odpowiedzi. Zależy czego chcesz. Mozna być razem i kształcić się, i rozwijać zawodowo, i mieć zaâ˜☠â˜☠â˜☠isty seks. Ale klasycznej rodziny przy tym się nie założy.

Ktoś napisał, że dzieci można mieć później jeśli się chce. A i owszem. Ale szczerze powiedziawszy z czysto egoistycznej prespektywy karierowicza, łątwiej pokochać na nowo i zapłodnić dwudziestokilkulatkę niż kobietę przed czterdziestką. I o wiele taniej.

Tak więc, odpowiedź na Twoje pytanie brzmi. To zależy czego dwoje ludzi chce i czy ich cele są w na dłuższą metę kompatybilne a utrzymanie zbieżnego kursu opłacalne dla każdego pod względem TCO.

Jeżeli oczekujesz prostszej i jaśniejszej odpowiedzi, odpowiedzią jest też 42.

[januszpolak]

Napisane przez ruda_beksa

Mam to samo pytanie i jeszcze nikt mi sensownie nie odpowiedział, dlaczego wkroczenie w związek wcześniej miałoby przeszkadzać w nauce, dokształcaniu się, zdobywaniu nowych doświadczeń, podróżowaniu.

No dokładnie.

[Hajime Sugoroku]

Napisane przez januszpolak

Miałam na myśli związek, w którym nie planuje się żadnych dzieci. To raz, a dwa, opieka nad potomstwem nie należy do kobiety, ale do obojga rodziców w równym stopniu. Na początku ciężko matkę zastąpić, ale mówimy tu o kilku pierwszych miesiącach. Pierwsze pół roku z dzieckiem może spędzić matka, a kolejne pół roku ojciec, w efekcie oboje wypadają z rynku pracy na ten sam okres czasu.

Nie każdy wierzy w tacierzyństwo.

[kalor]

Napisane przez Hajime Sugoroku

Nie każdy wierzy w tacierzyństwo.

Czyli nie powinien zostawać ojcem.

[januszpolak]

Napisane przez Hajime Sugoroku

Trzeba. Zawsze ktoś rezygnuje bardziej. Mój kolega zablokował sobie możliwość rozwoju, żeby móc częściej opiekować się dziećmi i żeby żona mogła się rozwijać zawodowo, "bo tego potrzebowała". Ale to pantofel więc go to nie boli :P

Dlaczego mężczyznę miałoby "boleć", że opiekuje się własnymi dziećmi i spełnia jako ojciec? To bardzo ważna rola. A kobietę to już miałoby nie "boleć"? Seksizm wylewa się strumieniami z tej wypowiedzi.

---------- Dopisano o 21:31 ---------- Poprzedni post napisano o 21:30 ----------

Napisane przez kalor

Czyli nie powinien zostawać ojcem.

Głos rozsądku.

[kalor]

Napisane przez januszpolak

Dlaczego mężczyznę miałoby "boleć", że opiekuje się własnymi dziećmi i spełnia jako ojciec? To bardzo ważna rola. A kobietę to już miałoby nie "boleć"? Seksizm wylewa się strumieniami z tej wypowiedzi.

---------- Dopisano o 21:31 ---------- Poprzedni post napisano o 21:30 ----------



Głos rozsądku.

Koleś jest albo trollem, albo seksizm zaburza mu zdolność do myślenia. W innym wątku postanowił się popisać się wyższością, jednak wykazał się niewiedzą tak oczywistą, że aż trudno mi w obliczu tego uznać go za kogokolwiek innego, niż najoczywistszego trolla

[januszpolak]

Napisane przez vilka1

Dlatego, że aby być w czymś dobrym, trzeba poświęcić na to sporo czasu, być systematycznym, rozwijać się. Doba ma tylko 24h zwyczajnie nie ma na to czasu, wiem po sobie. Pracując w zawodzie, robiąc nadgodziny, biorąć nowe rozwijające zadania, a w miedzyczasie biegać na wykłady, do biblioteki, na kurs, nie ma czasu ba, nie miałam siły w tygodniu, żeby jeszcze spotkać się z facetem. No chyba, że robimy coś na pół gwizdka i chodzimy na kurs na pół gwizdka, dla papierka. Nauka w domu, czytanie artykułów, robienie zadań, zajmuje mnóstwo czasu. No a spotykanie się tylko w weekend mnie nie zadowalałoby.

Czyli mówimy o osobie, która przez cały okres młodości do ok. 26-28 roku życia zasuwa 24/7 nie poświęcając regularnie czasu na odpoczynek, relaks czy rozrywkę. Witamy w świecie wypalenia zadowego, nerwicy i depresji taką osobę. Nie jest to ani zdrowe, ani normalne, ani nie sądzę, że częste.

Czy dla Ciebie czas przeznaczony na partnera jest pracą fizyczną, a może wysiłkiem intelektualnym że to tego trzeba mieć czas, siły i być wypoczętym? Przecież to ma być przyjemność, relaks i odpoczynek. Partner jest pomocny w zachowaniu chociażby równowagi psychicznej podczas rozwijania kariery. Nie da się tyle pracować i zachować zdrowia.

Kiedy mieszka się razem nie potrzeba specjalnie się spotykać, a partner staje się źródłem codziennego wsparcia i odpoczynku. Nikt mi nie wmówi, że aby się rozwijać trzeba to robić 24/7 bez żadnej przerwy. To wręcz będzie miało odwrotny efekt, bo tyle chociażby uczyć się czy pracować się nie da. Na pewno nie przez 8 lat ciągiem. A trudniejsze kilka miesięcy normalny partner zrozumie bez problemu.

[3ebdb6c370169ce1a39c163fc8d64643247d9f80]

Jeśli nie trol, to w każdym razie wyraźny antymateriał na partnera życiowego.