Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test

[undone]

Byłam, chodziłam nawet na terapię jakiś czas, ale ją przerwałam.

[Ilta]

Czemu ?

[undone]

Bo nie podobało mi się rozgrzebywanie starych historii, bo nie wierzyłam w to, że rodzina czy szkoła są winni mej choroby a nie ja, bo też nie kręciły mnie metody terapii w stylu "wyobraź sobie, że wszystkie złe emocje wkładasz do pudełka, a potem je spalasz i emocji już nie ma". Po takiej terapii wracałam do domu i potrafiłam 18 razy w ciągu dnia zwymiotować więc stwierdziłam, że nie będę się tak męczyć.

[Ilta]

Napisane przez undone

Bo nie podobało mi się rozgrzebywanie starych historii, bo nie wierzyłam w to, że rodzina czy szkoła są winni mej choroby a nie ja, bo też nie kręciły mnie metody terapii w stylu "wyobraź sobie, że wszystkie złe emocje wkładasz do pudełka, a potem je spalasz i emocji już nie ma". Po takiej terapii wracałam do domu i potrafiłam 18 razy w ciągu dnia zwymiotować więc stwierdziłam, że nie będę się tak męczyć.

1.Jest wiele, WIELE, rodzajów terapii o których możesz przeczytać chociażby tu: http://www.poradnikmedyczny.pl/mod/a...pii_kilka.html i wybrać tę, która Ci się spodoba najbardziej.
A to nie są jeszcze wszystkie (ale najpopularniejsze i najłatwiejsze do znalezienia).

2.Póki co nie poznałam nikogo kto by stwierdził: "Już od pierwszego spotkania poczułam ulgę, przestałam się głodzić/wymiotować, napady ustały, było lepiej" Na logikę: jeżeli napadami głodzenia się czy wymiotowania lub jedzenia ZAGŁUSZASZ coś, co Cię przytłacza, to jak zareagujesz, gdy ktoś zacznie w tym grzebać ? Z radością wszystko odkryjesz i pozwolisz sobie "popłynąć" na tych emocjach ?
Przecież je tłumisz.
No to nic dziwnego, że w początkowej fazie terapii objawy mogą się nasilić.
Na terapię chodzi się po to żeby:
a)znaleźć przyczynę,
b)dopasować do niej nowe, nie wyniszczające metody radzenia sobie z nią.

Jeśli przerwałaś - to nie poznałaś a) więc nie doszłaś do b), tak więc nadal jest jakiś problem, który tłumisz ED, czy go znasz - nie wiem, ale zapewne nie wiesz jak inaczej sobie z nim poradzić.

Możesz do tego dochodzić latami, a można szybciej - terapią.

A swoją drogą - z pomocą leków od psychiatry miałabyś lżej, bo one by Cię wyciszyły. Jak to tłumaczyła mi jedna z terapeutek: leki pomagają przetrwać spokojniej terapię.

[undone]

Ależ ja brałam leki, byłam nawet hospitalizowana z powodu ED. Wiem też dlaczego tak się dzieje, jakie problemy próbuję w ten sposób "zwrócić". Próbuję znaleźć jakieś inne metody, zwalczam te swoje napady pasjami, jednak zawsze są gorsze dni. Muszę sprostować, ponieważ wymiotowanie zdarza mi się już rzadko, czasem mielę, ale ciągle kontroluję ilość jedzenia. No i panikuję jak waga rośnie chociaż i tak jest za niska.

[Ilta]

Napisane przez undone

Ależ ja brałam leki, byłam nawet hospitalizowana z powodu ED. Wiem też dlaczego tak się dzieje, jakie problemy próbuję w ten sposób "zwrócić". Próbuję znaleźć jakieś inne metody, zwalczam te swoje napady pasjami, jednak zawsze są gorsze dni. Muszę sprostować, ponieważ wymiotowanie zdarza mi się już rzadko, czasem mielę, ale ciągle kontroluję ilość jedzenia. No i panikuję jak waga rośnie chociaż i tak jest za niska.

Żeby cokolwiek konkretnego powiedzieć, musiałabym wiedzieć krok po kroku jakie działania podejmowałaś w celu zwalczenia ED. Póki co wiem tyle, że stwierdzono Ci bulimię, test sam ma podpis, że nie jest 100% dowodem, tylko wskazówką a decyzję podejmuje psycholog/terapeuta co do ostatecznego wyniku.
Na tyle na ile piszesz mogę wywnioskować tyle, że nadal nie zaleczyłaś ED, kiedyś próbowałaś, przerwałaś tamte metody, rekomendowane przez lekarzy i psychologów, szukasz czegoś na własną rękę, pewnie z różnymi efektami...
No cóż - jeśli będziesz chciała spytać o coś merytorycznie, jakie są rodzaje terapii, jak szukać terapeuty, skąd można uzyskać pomoc prywatną lub na NFZ - tego typu, to służę informacją Wrzucam też infrmacje, jak sobie można MIĘDZY TERAPIAMI radzić na bieżąco z tym czy innym problemem, ale zawsze podkreślam, że samemu wychodzi się po omacku, bardzo trudno i sama to na sobie sprawdziłam. Nie polecam. Dużo męczenia się, szarpania ze sobą... terapia nie jest przyjemna, za to zwalcza wątpliwości i wskazuje jakieś ścieżki... Np że wyleczenie się z anoreksji za pomocą zmiany diety nie da nic. O czym wielu nie wie (nie mówię o nikim konkretnym tylko o ogólnych trendach samopomocy w ED)

[undone]

Dziękuję za chęć pomocy, ale wiem, że dla mnie jedyną słuszną terapią byłaby wyprowadzka z domu. Może już niedługo. I tak, ma Pani rację, zaleczyłam tylko ED. Wciąż mam objawy tej choroby, rozwalony organizm i świadomość, że nie mogę nic z tym zrobić.

[Ilta]

Napisane przez undone

Dziękuję za chęć pomocy, ale wiem, że dla mnie jedyną słuszną terapią byłaby wyprowadzka z domu. Może już niedługo. I tak, ma Pani rację, zaleczyłam tylko ED. Wciąż mam objawy tej choroby, rozwalony organizm i świadomość, że nie mogę nic z tym zrobić.

Za dobrą książką jaką dzisiaj przeczytałam: wyjazd nad morze może nieco ulżyć w subiektywnym odczuwaniu bólu zęba, ale go nie wyleczy.
Problemy zawsze pojadą za nami.
Jedyne co może polepszyć wyjazd, to zmniejszenie, ale nie zlikwidowanie objawów, dać nieco ulgi czy spokoju, ale nie wyleczy sam w sobie.

Często też nawet jeśli objawy znacznie zmaleją, to przecież coś zagłuszały i to WYPŁYWA. I jak sobie z tym radzić ? Część osób przeskakuje z jednej choroby w inną. Np. w depresję. Albo samookaleczenia.

Inni z kolei dokonują niesamowitych wręcz wysiłków powstrzymując się przed objawami nawet i kilka lat - ale to dalej jest powstrzymywanie się, a nie wolność.
I kiedyś te siły się kończą.

Życzę zatem powodzenia.

[paulatym]

Niecale 2 lata temu przeprowadzilam sie do Niemiec. Nowy kraj, nowy jezyk, nowa szkola, nowi ludzie i problemy finansowe. W Polsce bylam zawsze jedna z lepszych w szkole, ciagle siedzialam nad ksiazkami. Ciezko bylo mi sie pogodzic z tym ze teraz bedzie troche inaczej.
Stracilam prawie wszystkich znajomych w Polsce. Uwazaja ze sie zmienilam i obwiniaja mnie za utrate kontaktu. Od wrzesnia zeszlego roku jestem w zwiazku. Znalazlam faceta moich marzen!
On jest szczuply, wysportowany, przystojny i bardzo inteligentny.
Nigdy nie czulam sie dobrze w swoim ciele... I chcialam chyba stac sie atrakcyjniejsza dla niego. Jak przyjechalam do Niemiec wazylam 64 kg przy wzroscie 170 cm i tak przez pierwsze kilka miesiecy zostalo, bo jedzenie bylo jakby moja ucieczka od zmartwien. potem przez stres schudlam do 62 kg.. Bylo mi za malo. Przestalam jesc, jak patrzylam w lustro czulam sie strasznie.
Zaczelam brac tabletki anty. Nie wiem kiedy to sie zaczelo, ale w ciagu chyba 3 miesiecy schudlam jeszcze 11 kg. Teraz przy 170 cm waze 51 kg. Razem schudlam 13 kg. Po prostu przestalam jesc, pewien okres mialam depresje cos mnie sie wydaje. Bo potrafilam caly dzien plakac w sumie bez powodu. Nie mialam na nic sily, bylam caly czas zmeczona, nie moglam sie skoncentrowac na niczym, na wszystko mialam ''wylane'' i spalam caly czas.
Mialam dlugie krecone wlosy... Teraz mam o ponad polowe mniej. Bede sie teraz umawiac do dermatologa i robic wszystkie potrzebne wyniki.
Problem w tym ze nie wierze w siebie. Jak bylam w polsce, bylo ciut inaczej. Teraz nie mam w ogole pewnosci siebie. W sumie nigdy nie mialam, ale w polsce nadrabialam to szkola. Teraz wiem ze cud ocen nie bede miala ze wzgledu na jezyk, ale staram sie.
Po prostu jestem jakby w klatce z ktorej nie moge sie uwolnic. to taka psyychiczna klatka..
Uwazam ze moj chlopak zasluguje na wszystko co najlepsze... Bo jest naprawde wyjatkowy... A ja sie taka nie czuje. Jestem przecietna... i zle mi z tym.

Przykro mi ze tak to tu wszystko napisalam, ale musialam to z siebie wyrzucic.

[CrystalNatasha]

Test online na anoreksję i bulimię? Chore.

[Erena]

Dla jednych chore, dla innych przydatne. Zależy od podejścia. Mnie np. ten test sporo daje. Wprawdzie nigdy nie chorowałam na bulimię, tylko na anoreksję, ale zauważylam, że bardzo stresujące sytuacje w życiu (mówię o tych najgrubszego kalibru) bywają u mnie wyzwalaczem nie do końca zdrowych myśli. Rzetelne przeprowadzenie testu pozwala mi plus-minus oszacować, czy mam powody do niepokoju o nawrót choróbska czy nie. Wiadomo, ciężko siebie samego ocenić, ale w jakimś tam stopniu jest to przydatne.

[laleczka8]

Napisane przez Paula_95

Nie wiem czy powinnam to pisac, czy wstydzić się tego, ale wyszlo mi że mam bulimię. Tak naprawde to mam wszystkie objawy oprócz prowokowania wymiotów, chociaż i o tym myślałam.
Zaczełam chudnąc w kwietniu 2011 r. Miałam 15 lat, 170 cm i 83 kg na karku z początku była dieta 1500, potem MŻ WR, zaczełam biegac. Były skutki, ale za małe. Potem 1000 kcal, od dwóch dni nie wychodze poza granicę 600. Teraz gdy jem mam wyrzuty, jkaby glod w mojej glowie mówił: ''Znowu sie opychasz, gruba krowo...''. I tak oto wszystko ląduje w koszu.
Przepraszam was za ten wylew, poprostu już się to dusiło we mnie.

przyznam sie ze i mi wyszło ze mam bulimie w sumie to juz wczesniej jakos ją podejrzewałam ale jak zobaczyłam jakie sa jej skutki: pekniecie przełyku zaburzenia pracy serca a nawet zawał serca to postanowiłam sie od tej chwili za siebie wziąść od jutra zaro wymiotów postaram sie jesc bardziej regularnie a jak przyjdzie chwila kryzysu to wejde nan neta i poczytam skutki wymiotów

[magjea]

Ja mam 15 lat i 165 wzrostu. Od pewnego czasu całe życie mi się wali. Mam ciągle myśli ze jestem do niczego nie jem tylko chodzę do szkoly na treningi a wieczorami bardzo dużo ćwiczę i płacze. Kiedy nawet jestem bardzo głodna i juz coś zjem mam wyrzuty sumienia ze będę gruba. Nawet teraz patrząc w lustro widzę gruba niezgrabna dziewczynę kiedy wszyscy mi mówia co innego. Odchudzam się i nie jem żeby chociaż trochę uciec od problemów ale chyba mi Ti nie wychodzi...