Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test

Ilta · 2011-11-03, 05:57

http://www.psychologia.net.pl/testy.php?test=F50

Solidny test na fachowej stronie. Jego szczere wypełnienie daje prawdziwe wyniki.

Polecam dla wszystkich, którzy sami nie wiedzą, czy mają powód do sądzenia, że są chorzy czy jeszcze nie

---------- Dopisano o 06:57 ---------- Poprzedni post napisano o 06:50 ----------

http://www.psychologia.net.pl/testy.php?test=bulimia

tutaj zaś Kwestionariusz Przekonań Bulimicznych. Cytując za autorami testu:

Kwestionariusz ten nie mierzy objawów zaburzeń odżywiania, lecz wyłącznie sposób myślenia, charakterystyczny dla osób chorych. Ewentualne podzielanie tego sposobu myślenia nie musi jeszcze oznaczać choroby. Pamiętaj także, że wyniki tu uzyskane mają jedynie wartość informacyjną i nie mogą zastąpić indywidualnej diagnozy psychologicznej, ani diagnozy lekarskiej.

Moim zdaniem test dobry dla osób, które zastanawiają się czy są bliskie zachorowaniu oraz dla tych, które właśnie się leczą/wyleczyły i chcą sprawdzić, co jeszcze w ich myśleniu może stanowić zagrożenie nawrotu bulimii.

Paula_95 · 2011-11-03, 14:46

Nie wiem czy powinnam to pisac, czy wstydzić się tego, ale wyszlo mi że mam bulimię. Tak naprawde to mam wszystkie objawy oprócz prowokowania wymiotów, chociaż i o tym myślałam.
Zaczełam chudnąc w kwietniu 2011 r. Miałam 15 lat, 170 cm i 83 kg na karku

z początku była dieta 1500, potem MŻ WR, zaczełam biegac. Były skutki, ale za małe. Potem 1000 kcal, od dwóch dni nie wychodze poza granicę 600. Teraz gdy jem mam wyrzuty, jkaby glod w mojej glowie mówił: ''Znowu sie opychasz, gruba krowo...''. I tak oto wszystko ląduje w koszu.
Przepraszam was za ten wylew, poprostu już się to dusiło we mnie.

Ilta · 2011-11-03, 16:32

Nie ma za co przepraszać, ale jak mogła Ci wyjść bulimia, skoro w żaden sposób się nie przeczyszczasz ? Czy robiłaś może ten test z bulimicznymi przekonaniami i wyszło Ci, że myślisz jak bulimik ? Czy po jedzeniu robisz wszystko, żeby je "wyrzucić" z siebie (używasz środków przeczyszczających, idziesz intensywnie ćwiczyć) ?

Bulimia to nie tylko wymioty. To każdy napad wilczego głodu (jedzenie ponad wszelką miarę i po 3-4 tys. kalorii na raz, także produktów nie nadających się do jedzenia) i natychmiastowe po tym przeczyszczanie się (wymioty, ale i wielogodzinne ćwiczenia lub zażywanie środków przeczyszczających).

Jest także taka odmiana "bulimii", gdzie jesz normalnie lub mało ale mimo to się w któryś z wymienionych sposobów przeczyszczasz. Niemniej ten rodzaj nie jest jeszcze zaklasyfikowany (a przynajmniej ja o tym nie słyszałam) pod jakąś konkretną nazwą/odmianą.

Jeśli wyszło Ci samo myślenie bulimiczne, a tego typu zachowań nie przejawiasz, to znaczy że jesteś zagrożona bulimią chociaż z tego co piszesz bardziej bym typowała w powolne wpadanie w anoreksję.

FioletowyAnanas · 2011-11-03, 17:27

U mnie jest wszystko w jak najlepszym porządku wyszło, żę mam niedowagę ale o tym to ja wiem od zawsze ;d

garden_d · 2011-11-06, 19:20

Fajne te testy.

Kiedyś już któryś z nich robiłam. Niektóre wychodzą mi bardzo pozytywne, inne- gorzej. no, ale nic, przynajmniej jest nad czym pracować.

esor · 2011-11-23, 21:57

....

Dobrze ze sie odwazylam i czekam na pierwsza wizyte u specjalisty.

**201608251020** · 2011-12-19, 21:55

sama prawda o mnie wyszła

"
Odpowiedź

Skala 1. Negatywne przekonania na swój temat

Niektóre Twoje negatywne przekonania na swój temat są bliskie sposobowi myślenia, charakterystycznemu dla osób chorych na bulimię. Masz wątpliwości, czy mozna Cię lubić i czy zasługujesz na miłość. Nie doceniasz samej siebie. Nie zawsze czujesz się w pełni akceptowana, taka, jaka jesteś naprawdę, nawet wśród swoich bliskich. Nie jesteś przekonana, czy Twoje towarzystwo jest atrakcyjne dla innych ludzi.

Skala 2. Poglądy na temat akceptowania przez innych

Masz niezdrową skłonność, by poszukiwać akceptacji u innych ludzi w sposób zbliżony do metod osób chorych na bulimię. Niekiedy zbyt duże znaczenie w Twoich kontaktach z ludźmi przypisujesz swojemu wyglądowi. Zastanów się nad tym, czy Twoje sposoby zabiegania o sympatię, życzliwośc i akceptację - poprzez koncetrowanie się na swojej figurze, wadze, diecie - nie są chybione, i czy nie przesłaniają Ci rzeczywistych problemów w relacjach z ludźmi?

Skala 3. Akceptacja cielesności

Nie akceptujesz swojego ciała, ani cielesności innych ludzi, w sposób charakterystyczny dla osób chorych na bulimię. Odczuwasz obsesyjną niechęć wobec tkanki tłuszczowej, mimo, że jest to naturalny element ciała kobiety, związany z kobiecą atrakcyjnością. Weź pod uwagę możliwość poszukania dla siebie profesjonalnej pomocy.

Skala 4. Kontrola nad jedzeniem

Masz wątpliwości, czy potrafisz kontrolować swój sposób jedzenia. Możesz mieć skłonności, by traktować jedzenie jako sposób na odreagowanie stresów, czy poprawienia sobie nastroju. Nie zawsze kierujesz się w tym wyłącznie naturalnym uczuciem głodu, stąd zapewne Twoje obawy przed możliwością utraty kontroli nad jedzeniem."

Niestety, wszystko się zgadza. Bardzo się boję że zaczynam mieć ED. Nie bulimię, bo nie przeczyszczam się, nie wymiotuję. Ale zdarza mi się przegłodzić. Mało zjeść.
Zaczęło się od tego że zawsze miałam niedowagę. Przy wzroście 170 cm ważyłam 49 kg jedząc pizzę w nocy i zupki chińskie. Potem zachorowałam na niedoczynność i w ciągu prawie roku przytyłam 16 kg. To był cios

Widziałam te spojrzenia znajomych na sobie, słyszałam komentarze mamy, która myślała że po prostu się zapuściłam. Kiedy wykryto chorobę zaczęłam się leczyć, ale waga nie poleciała w dół.

Od kwietnia stosowałam racjonalną dietę wg jadłospisów z wizażu. Kolacje białkowe, redukcja, ćwiczenia etc. WSZYSTKO. Nic nie spadło.
W lipcu dołożyłam bieganie. Spadło 3 kg. Potem jeszcze 1 kg. Nie umiało jednak zejść poniżej 60, a czułam że ta 6 z przodu to moja bariera psychiczna...

No i problem się pojawił, kiedy przed zabiegiem usuwania hemoroidów nie mogłam jeść co najmniej 30 h przed zabiegiem. Tylko woda, duuuużo wody. 2 dni później zobaczyłam 59 kg na wadze

To był przełom, czułam się odczuwalnie lżejsza (taa, 1 kg różnicy a ja prawie unosiłam się jak motyl wg mnie

), przystawałam przed wystawami sklepowymi, w każdym ubraniu "się widziałam". Chodziłam rozpromieniona, faceci prawie zabijali się na ulicy oglądając się za mną, a ja uznawałam że to z pewnością widać jaka teraz jestem zgrabna

No i od tego czasu jest źle. Co rano muszę wejść na wagę i patrzę czy na pewno dalej jest magiczne 5 z przodu. Jak jest 60,0 albo 60,1 to mam dołka na cały dzień.

Potrafię zjeść 2 posiłki i wypić 4 litry wody, żeby tylko nie być głodną, ale utrzymać 59.

Bardzo się boję, bo czuję swoje myślenie.
Myślenie wyrzutowe, że "czemu to zjadłaś, o Boże ile to ma kcal, teraz na bank będziesz gruba". Myślenie złe o sobie "rany, czemu On tak mnie kocha, jak może mówić, że jestem piękna, jak ja jestem gruba, zasługuje na taką śliczną dziewczynę u boku, muszę schudnąć".

Ciągłe obsesyjne myśli "ale jestem głodna, jeny, nie mogę jeść, to już za późno, zjadłam dziś tak dużo".

Swoich "małych grzeszków" nie traktuję już jak wcześniej - jako "oj tam zdarza się, taki mały wyskok" tylko "jak ja mogłam zjeść 4 krówki/cheesburgera/kebaba

". I potem humor oczywiście z

bo zjadłam pierwszy raz od 2 miesięcy kebaba na bardzo długim spacerze z TŻ.

Do tego dochodzi kwestia że mam hiperlipidemię i za wysoki cholesterol. Endokrynolog kazała trzymać dietę, co wzmaga moje dietetyczne obsesje "co mogę, a czego absolutnie". To zaczyna się robić dziwne, dziewczyny... Ja... Ja nie wiem, co dalej.

Pomóżcie.

Ilta · 2011-12-20, 07:22

49kilo przy 170cm wzrostu to po pierwsze - za mało.

Po drugie - moja koleżanka też przytyła bardzo dużo, bo miała niedoczynność tarczycy. Czy jesteś pod opieką dietetyka ? Ona miała naprawde specyficzną dietę, ale dzięki niej najpierw zyskała zdrowe BMI a potem utrzymała wagę bez problemu, musiała jednak zmienic wiele nawyków żywieniowych, które po prostu nie są wskazane przy takiej chorobie.

Myślę, że wykrycie choroby to zawsze pewien cios i poczucie, że świat się nam zachwiał. Że czujemy się źle, bo nie dosć że jesteśmy chorzy, mamy tego objawy to jeszcze musimy zmienić coś w swoim życiu, czujemy się odmienni od innych, zmieniamy się zewnętrznie, niekiedy spotykamy z nieżyczliwością innych...

Myślę, że dobrze by Ci zrobiła rozmowa właśnie z dietetykiem który Ci wytłumaczy, jak żyć wygodnie z chorobą którą u Ciebie wykryto i z psychologiem, który Cie wesprze. Ważne jest też, żebyś miała oparcie w rodzinie i przyjaciołach a oni z kolei potrzebują wiedzieć:

a)na czym polega Twoja choroba, żeby wiedzieli jak i w czym Cię wspierać,
b)szczerej informacji od Ciebie, jak się czujesz psychicznie i fizycznie, bo tłumienie uczuć to prosta droga do zaburzeń - nie tylko odżywiania.

Taki test jest wskazówką, że coś się dzieje i warto się tym zająć.

**201608251020** · 2011-12-20, 08:11

Cytat:

Napisane przez Ilta

49kilo przy 170cm wzrostu to po pierwsze - za mało.

Wiem, że za mało, ale ja wtedy ważyłam tyle przy naprawdę normalnym jedzeniu! Wręcz jadłam dużo, często niezdrowo i byłam jak patyczek, moja siostra mi zazdrościła...

Po drugie - moja koleżanka też przytyła bardzo dużo, bo miała niedoczynność tarczycy. Czy jesteś pod opieką dietetyka ? Ona miała naprawde specyficzną dietę, ale dzięki niej najpierw zyskała zdrowe BMI a potem utrzymała wagę bez problemu, musiała jednak zmienic wiele nawyków żywieniowych, które po prostu nie są wskazane przy takiej chorobie.

Nie jestem, bo endokrynolog powiedziała że nie ma po co. Zaleciła mi jakąś swoją dietę, ale nie schudłam na niej. Ja nie muszę mieć specyficznej diety z tego powodu że nie mam Hashimoto, a to wtedy unika się pewnych potraw.
Za dietetyka musieliby zapłacić mi rodzice, a nie sądzę by mieli kasę na jeszcze jednego specjalistę (naprawdę dużo mi już płacą, leczę się prywatnie, bo kolejki na NFZ do endo są u nas ponad półroczne). Poza tym oni uważają, że wymyślam i niepotrzebny mi dietetyk, tylko żebym "wzięła się i zaparła"

Myślę, że wykrycie choroby to zawsze pewien cios i poczucie, że świat się nam zachwiał. Że czujemy się źle, bo nie dosć że jesteśmy chorzy, mamy tego objawy to jeszcze musimy zmienić coś w swoim życiu, czujemy się odmienni od innych, zmieniamy się zewnętrznie, niekiedy spotykamy z nieżyczliwością innych...

Myślę, że dobrze by Ci zrobiła rozmowa właśnie z dietetykiem który Ci wytłumaczy, jak żyć wygodnie z chorobą którą u Ciebie wykryto i z psychologiem, który Cie wesprze. Ważne jest też, żebyś miała oparcie w rodzinie i przyjaciołach a oni z kolei potrzebują wiedzieć:

a)na czym polega Twoja choroba, żeby wiedzieli jak i w czym Cię wspierać,
b)szczerej informacji od Ciebie, jak się czujesz psychicznie i fizycznie, bo tłumienie uczuć to prosta droga do zaburzeń - nie tylko odżywiania.

Oni wiedzą, bo choruję już 3. rok. Ale niestety rodzice często mi wmawiają że "wszystko zwalam na tarczycę, a jakbym chciała to bym mogła, tylko zasłaniam się zawsze chorobą".

Taki test jest wskazówką, że coś się dzieje i warto się tym zająć.

...

Ilta · 2011-12-20, 17:33

To że je się dużo i nie można przytyć to może być "taka uroda" i powód do zazdrości, ale także objaw już jakiejś rozwijającej się choroby nie wspominając, że czasem wydaje nam się tylko, że jemy pełnowartościowe posiłki i wręcz zdumiewa nas, że nie tyjemy a tu się okazuje...że te posiłki to dla ludzi o prawidłowym BMI całe nic. I się wtedy trzeba zastanowić nad tym tematem

No ale tak było, a temat dotyczy tego co jest.
"Wziąć się i zaprzeć" to można , pod warunkiem że się nie ma już takich myśli, jak Ty masz bo to oznacza, że gdzieś po drodze powiązałaś jedzenie lub nie-jedzenie ze swoimi problemami emocjonalnymi. Czyli - że jedzenie lub jego brak coś Ci dają i to nie chodzi o figurę, tylko o zaspokajanie jakiś potrzeb, tęsknot, żali - jedzeniem, a nie np. bliskością rodziny, wsparciem przyjaciół. Może tego brak. To tylko luźne spostrzeżenia.
Dietetyk nie musi być drogi, a ja bym polecała iść do lekarza ogólnego i spytać, że masz to i to stwierdzone - czy możesz mieć zrefundowaną wizytę u dietetyka.
Tak czy siak warto żebyś porozmawiała z psychologiem - w szkole, poradnii - tam są za darmo, czasem tylko trzeba poczekać w poradnii. Ale i tu warto przejść się po kilku poradniach - w jednych kolejki są mniejsze w innych większe. Wystarczy powiedzieć, że chcesz się zarejestrować, nie musisz podawać powodu, tak jak przy rejestracji do doktora z grypą nie musisz mówić, że chcesz się zarejestrować, bo masz grypę. On Ci określi najlepiej, czy "zwalasz wszystko na chorobę i się nie możesz wziąć za siebie", czy nie. Tak czy siak Ci pomoże.

**201608251020** · 2011-12-20, 17:59

Cytat:

Napisane przez Ilta

gdzieś po drodze powiązałaś jedzenie lub nie-jedzenie ze swoimi problemami emocjonalnymi. Czyli - że jedzenie lub jego brak coś Ci dają i to nie chodzi o figurę, tylko o zaspokajanie jakiś potrzeb, tęsknot, żali - jedzeniem, a nie np. bliskością rodziny, wsparciem przyjaciół. Może tego brak. To tylko luźne spostrzeżenia.

Myślałam o tym ostatnio i dla mnie jedzenie to często sposób na nudę, stres, smutek... te 3 stany "zajadam". A potem pojawia się w mojej głowie relacja "będę szczupła - będę lubiana, a jak będę brzydka i gruba to kto mnie polubi?". I natychmiast żałuję wszystkiego co zjadłam. A potem jest faza dołka "i tak już jestem gruba i i tak mnie nikt nie lubi, a co mi tam!" no i znowu jem bez jakichś kontroli...

Pomyślę w Nowym Roku o psychologu na uczelni, ktoś taki funkcjonuje chyba u nas.

Paula_95 · 2011-12-20, 18:13

Cytat:

Napisane przez paollino

Myślałam o tym ostatnio i dla mnie jedzenie to często sposób na nudę, stres, smutek... te 3 stany "zajadam". A potem pojawia się w mojej głowie relacja "będę szczupła - będę lubiana, a jak będę brzydka i gruba to kto mnie polubi?". I natychmiast żałuję wszystkiego co zjadłam. A potem jest faza dołka "i tak już jestem gruba i i tak mnie nikt nie lubi, a co mi tam!" no i znowu jem bez jakichś kontroli...

Pomyślę w Nowym Roku o psychologu na uczelni, ktoś taki funkcjonuje chyba u nas.

Paollino, jak czytam twoje poprzednie posty to jakbym czytała o sobie.

schudłam ostatnio, wszyscy mi mówią że ładnie wyglądam i wogóle, a ja taka rozpromieniona i tak jak mówiłaś wręcz unosiłam się na wietrze

sens w tym, że teraz nie mam już nadwagi, wage mam w normie i nawet dobrze wyglądam, ale ciągle uważam, że jestem za gruba. Tylko schudnąc chcę-o niczym innym nie marzę

moje myśli to dieta i ćwiczenia. Zniechęcam tym do siebie ludzi, zaniedbuję oceny i popadam w depresję, gdy widzę że ciągle na wadze 70 kg, a chciałabym te 55 kg

to glupota, błędne koło.
Chciałabym byc normalna.

**201608251020** · 2011-12-20, 18:28

Cytat:

Napisane przez Paula_95

Paollino, jak czytam twoje poprzednie posty to jakbym czytała o sobie.

schudłam ostatnio, wszyscy mi mówią że ładnie wyglądam i wogóle, a ja taka rozpromieniona i tak jak mówiłaś wręcz unosiłam się na wietrze

sens w tym, że teraz nie mam już nadwagi, wage mam w normie i nawet dobrze wyglądam, ale ciągle uważam, że jestem za gruba. Tylko schudnąc chcę-o niczym innym nie marzę

moje myśli to dieta i ćwiczenia. Zniechęcam tym do siebie ludzi, zaniedbuję oceny i popadam w depresję, gdy widzę że ciągle na wadze 70 kg, a chciałabym te 55 kg

to glupota, błędne koło.
Chciałabym byc normalna.

Biedna, mam dokładnie to samo.

TŻa mi żal najbardziej, jak widzi często moją skwaszoną minę, bo zamiast cieszyć się życiem to ja jak głupia tylko ciągle schudnąć i schudnąć

A najgorsze że ja mam teraz już serio normalną wagę. 59 kg przy 170 cm wzrostu to jest serio dobra waga. Tylko że ja to wiem teoretycznie. A w praktyce, patrząc w lustro, to nie widzę siebie sprzed 4 lat. I mam wrażenie że do tego uparcie dążę. By być taką jak w wieku lat 19. Boję się tylko co, jeśli nigdy już tej figury nie będę mogła zdobyć...

Ilta · 2011-12-20, 20:46

A co to zmieni i co Ci da, że będziesz tak wyglądać ? Coś się zmieni, coś wróci, coś się polepszy ?

**201608251020** · 2011-12-20, 20:59

Cytat:

Napisane przez Ilta

A co to zmieni i co Ci da, że będziesz tak wyglądać ? Coś się zmieni, coś wróci, coś się polepszy ?

No ja sobie wyobrażam że wtedy nie wiem... jakieś sukcesy zawodowe, grono przyjaciół i w ogóle... No i rodzice będą zachwyceni, zwłaszcza mama.

Ilta · 2011-12-21, 07:18

Przyjaciele którzy Cię lubią tylko za szczupłą sylwetkę ?
Sukces, który jest tylko wtedy, gdy się głodzisz ?
I myślisz że mamie zależy, żebyś się głodziła ?

**201608251020** · 2011-12-21, 09:43

Cytat:

Napisane przez Ilta

Przyjaciele którzy Cię lubią tylko za szczupłą sylwetkę ?
Sukces, który jest tylko wtedy, gdy się głodzisz ?
I myślisz że mamie zależy, żebyś się głodziła ?

Póki co nie mam żadnych przyjaciół, więc mam wrażenie że jak się zmienię, to może mnie polubią... Że jak będę ładna to pójdzie lepiej.

A mama ... mówi że czasami głodówka jest zdrowa.

Ilta · 2011-12-21, 16:12

Myślę, że nie chodzi jej o głodzenie się cały czas. A co do przyjaźni to nie wiem czy można tak nazwać relację, gdzie masz jakieś koleżanki bo uważają, że jesteś ładna i tyle. Nie cenią Cię za to kim jesteś, co masz do zaofiarowania światu, za to co sobą reprezentujesz,tylko za cm w tyłku i milimetry w talii. Taka relacja uwłacza definicji przyjaźni.
Żeby mieć przyjaciół trzeba po pierwsze - wyjść do ludzi a po drugie - lubić siebie. Bo jeśli my siebie nie lubimy, to jak inni mają nas lubić ?

**201608251020** · 2011-12-21, 16:44

Cytat:

Napisane przez Ilta

a po drugie - lubić siebie. Bo jeśli my siebie nie lubimy, to jak inni mają nas lubić ?

z tym miałam od zawsze problemy i nie wiem do dziś jak to zwalczyć, jak polubić samą siebie, tak prawdziwie.

Paula_95 · 2011-12-21, 17:14

Cytat:

Napisane przez paollino

z tym miałam od zawsze problemy i nie wiem do dziś jak to zwalczyć, jak polubić samą siebie, tak prawdziwie.

też tak mam. Teraz w nowej szkole, w liceum znalazłam parę osób, które chyba naprawde mnie lubią. Mimo ich zapewnień nie jestem tego pewna. Bardzo się boję że ktoś mnie zrani, pare miesięcy temu jako sztandar mojego życia wybrałam sobie powiedzonko: ''nie wierz ludziom i nie przywiązuj się, to Cię nie zranią''. Teraz już nikomu nie ufam. Zaufałam paru osobom z gimnazjum, potem sie okazało że to jedne wielkie kłamstwo. Wyśmiewali moją wagę, lecz wtedy tak sie nie przejmowałam. Teraz nikt się ze mnie nie śmieje, ba, nawet slowem o mojej wadze nie wspomina, a ja ciągle widzę grubasa w lustrze. Tego z gimnazjum. A gdy słysze zaprzeczenia przyjaciółek typu : ''Matko, Paulina! Przestań, wcale nie jesteś gruba! Wes zjedz sobie to ciastko/rurkę z kremem/bułkę z jasnego pieczywa i wyluzuj'', mam ochote podejść, krzyknąc prosto w twarz: ''Kłamiesz, Chryste, jak ty kłamiesz!'' i sie rozbeczeć jak małe dziecko. Ludzie powoli się odemnie odsuwają, chcą mi pomóc, lecz widzą że nie mogą. Ja wtedy obiecuję sobie że zrobię się NORMALNA. Ku radości moich kumpelek zjadam to jedno małe ciasteczko, czasami pół kawałka pizzy jak gdzieś idziemy. ''Widzisz? Od tego raz od czasu nie utyjesz. Z życia trzeba korzystać. I martwisz mnie, jak całymi dniami jesz tylko te jogurty odtłuszczone i warzywka!''. Wracam szczęśliwa do domu. Patrze w lustro i ryczę.
Chce być normalna, ale widze że moja normalnośc idzie w parze z tyciem i nadwagą. Matko, jak ja się boję przytyć. Widząc na wadze 72 kg tak się popłakałam, że malo co nie udławiłam się własnymi łzami

Paolinno, widzę że powinnyśmy sie wspierać. Kto wie, może podnosząc się z każdego upadku może kiedyś nam się uda. A niedługo sylwester, postanowienia noworoczne. Kto wie...trzeba mieć nadzieję. Ona umiera ostatnia.

**201608251020** · 2011-12-21, 17:21

Cytat:

Napisane przez Paula_95

też tak mam. Teraz w nowej szkole, w liceum znalazłam parę osób, które chyba naprawde mnie lubią. Mimo ich zapewnień nie jestem tego pewna. Bardzo się boję że ktoś mnie zrani, pare miesięcy temu jako sztandar mojego życia wybrałam sobie powiedzonko: ''nie wierz ludziom i nie przywiązuj się, to Cię nie zranią''. Teraz już nikomu nie ufam. Zaufałam paru osobom z gimnazjum, potem sie okazało że to jedne wielkie kłamstwo. Wyśmiewali moją wagę, lecz wtedy tak sie nie przejmowałam. Teraz nikt się ze mnie nie śmieje, ba, nawet slowem o mojej wadze nie wspomina, a ja ciągle widzę grubasa w lustrze. Tego z gimnazjum. A gdy słysze zaprzeczenia przyjaciółek typu : ''Matko, Paulina! Przestań, wcale nie jesteś gruba! Wes zjedz sobie to ciastko/rurkę z kremem/bułkę z jasnego pieczywa i wyluzuj'', mam ochote podejść, krzyknąc prosto w twarz: ''Kłamiesz, Chryste, jak ty kłamiesz!'' i sie rozbeczeć jak małe dziecko. Ludzie powoli się odemnie odsuwają, chcą mi pomóc, lecz widzą że nie mogą. Ja wtedy obiecuję sobie że zrobię się NORMALNA. Ku radości moich kumpelek zjadam to jedno małe ciasteczko, czasami pół kawałka pizzy jak gdzieś idziemy. ''Widzisz? Od tego raz od czasu nie utyjesz. Z życia trzeba korzystać. I martwisz mnie, jak całymi dniami jesz tylko te jogurty odtłuszczone i warzywka!''. Wracam szczęśliwa do domu. Patrze w lustro i ryczę.
Chce być normalna, ale widze że moja normalnośc idzie w parze z tyciem i nadwagą. Matko, jak ja się boję przytyć. Widząc na wadze 72 kg tak się popłakałam, że malo co nie udławiłam się własnymi łzami

Paolinno, widzę że powinnyśmy sie wspierać. Kto wie, może podnosząc się z każdego upadku może kiedyś nam się uda. A niedługo sylwester, postanowienia noworoczne. Kto wie...trzeba mieć nadzieję. Ona umiera ostatnia.

Paulinki chyba tak mają... Z tymże ja już mam prawie za sobą całe studia i na nich również nie znalazłam bratniej duszy, choć obiecywałam to sobie po samotnej podstawówce, gimnazjum i liceum...

ferrum16 · 2012-02-19, 00:24

damn... mam bardzo podobny problem.. widze w lustrze olbrzymiego grubasa ;/ zamęczam ludzi swoją wagą, ciągle ' boze ale ja jestem gruba', zjem coś i od razu mam wyrzuty sumienia coś w stylu 'po co ja to zjadłam? Przeciez az taka glodna nie bylam'. Przez to zauważam, że odsuwają się ode mnie... Non stop mysle o swojej wadze i wyglądzie. Ciągle patrze w lustro i non stop narzekam. Nie pamiętam kiedy ostatnio byłam zadowolona ze swojego ciała. Nie wiem czy to już jest choroba, czy może jakiś początek.. Ale ciężko mi się z tym żyje.

Męczy mnie to psychicznie. Potrafię raz gadać, że się głodze i faktycznie jestem tylko na jednej kromce czy jogurcie, a 2 tyg później jem co popadnie i w ogromnych ilościach. Nie wiem co robić

Ilta · 2012-02-19, 09:52

Czemu waga jest dla Ciebie tak ważna ?

ferrum16 · 2012-02-19, 11:54

Cytat:

Napisane przez Ilta

Czemu waga jest dla Ciebie tak ważna ?

źle się czuję w swoim ciele. patrze w lustro i stwierdzam fakt, że jestem okropnie gruba... waże 56kg i mam wzrostu 164. Znajomi mi mówią, że wcale nie muszę chudnąć, ale ja i tak widze w sobie 'spasioną' świnie. Czasami nawet przez to płacze -.-, i gdy już jestem w stanie 'desperacji' to przestaje jeść. Jednak to jest tylko chwilowe ( od tygodnia do miesiąca ) a potem mam te napady... mogę jeść byle co i ile tylko się da ;/ Nie wiem czy to już można nazwać chorobą...

Ilta · 2012-02-19, 14:37

I mają rację - masz normalną wagę. Sama z siebie, gdybyś myślała o sobie dobrze, nie mogłabyś więc wysnuć wniosku, że jesteś za gruba. Od kiedy masz takie przekonanie ?

ferrum16 · 2012-02-20, 15:46

Cytat:

Napisane przez Ilta

I mają rację - masz normalną wagę. Sama z siebie, gdybyś myślała o sobie dobrze, nie mogłabyś więc wysnuć wniosku, że jesteś za gruba. Od kiedy masz takie przekonanie ?

odkąd pamiętam... już mając 11 lat twierdziłam, że jestem za gruba i przestawałam jeść... nie wiem skąd mi się to bierze

Ilta · 2012-02-20, 21:45

Cytat:

Napisane przez ferrum16

odkąd pamiętam... już mając 11 lat twierdziłam, że jestem za gruba i przestawałam jeść... nie wiem skąd mi się to bierze

Ktoś Ci to mówił, ktoś naciskał, że coś by się zmieniło, jakbyś schudła?
Zmieniłoby się coś w ogóle gdybyś ważyła mniej ?

ferrum16 · 2012-02-24, 18:46

Cytat:

Napisane przez Ilta

Ktoś Ci to mówił, ktoś naciskał, że coś by się zmieniło, jakbyś schudła?
Zmieniłoby się coś w ogóle gdybyś ważyła mniej ?

mi się wydaję, że jak schudnę to zmieni sie cały świat wokół mnie. Nigdy nie byłam wyzywana od grubasów czy róznego typu wyzwisk... nie wiem skąd mi się to wzieło, ale za wszelką cene chce schudnąc, nie wazne jakim sposobem

Ilta · 2012-02-25, 17:44

W jaki konkretny sposób się zmieni ? Ktoś zwróci na Ciebie uwagę, ludzie będą milsi, zyskasz lepsze oceny - tego typu rzeczy ?

ferrum16 · 2012-03-08, 15:08

Cytat:

Napisane przez Ilta

W jaki konkretny sposób się zmieni ? Ktoś zwróci na Ciebie uwagę, ludzie będą milsi, zyskasz lepsze oceny - tego typu rzeczy ?

tu nie chodzi o otocznie, ale bardziej o mnie, ja sie chce zmienic, to ja chce widziec w sobie kogos kto jest dla mnie ideałem...

2011-11-03, 05:57	#1
Ilta Zadomowienie Zarejestrowany: 2011-05 Wiadomości: 1 972	Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test http://www.psychologia.net.pl/testy.php?test=F50 Solidny test na fachowej stronie. Jego szczere wypełnienie daje prawdziwe wyniki. Polecam dla wszystkich, którzy sami nie wiedzą, czy mają powód do sądzenia, że są chorzy czy jeszcze nie ---------- Dopisano o 06:57 ---------- Poprzedni post napisano o 06:50 ---------- http://www.psychologia.net.pl/testy.php?test=bulimia tutaj zaś Kwestionariusz Przekonań Bulimicznych. Cytując za autorami testu: Kwestionariusz ten nie mierzy objawów zaburzeń odżywiania, lecz wyłącznie sposób myślenia, charakterystyczny dla osób chorych. Ewentualne podzielanie tego sposobu myślenia nie musi jeszcze oznaczać choroby. Pamiętaj także, że wyniki tu uzyskane mają jedynie wartość informacyjną i nie mogą zastąpić indywidualnej diagnozy psychologicznej, ani diagnozy lekarskiej. Moim zdaniem test dobry dla osób, które zastanawiają się czy są bliskie zachorowaniu oraz dla tych, które właśnie się leczą/wyleczyły i chcą sprawdzić, co jeszcze w ich myśleniu może stanowić zagrożenie nawrotu bulimii.

2011-11-03, 14:46	#2
Paula_95 Wtajemniczenie Zarejestrowany: 2010-02 Lokalizacja: okolice Warszawy Wiadomości: 2 538	Dot.: Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test Nie wiem czy powinnam to pisac, czy wstydzić się tego, ale wyszlo mi że mam bulimię. Tak naprawde to mam wszystkie objawy oprócz prowokowania wymiotów, chociaż i o tym myślałam. Zaczełam chudnąc w kwietniu 2011 r. Miałam 15 lat, 170 cm i 83 kg na karku z początku była dieta 1500, potem MŻ WR, zaczełam biegac. Były skutki, ale za małe. Potem 1000 kcal, od dwóch dni nie wychodze poza granicę 600. Teraz gdy jem mam wyrzuty, jkaby glod w mojej glowie mówił: ''Znowu sie opychasz, gruba krowo...''. I tak oto wszystko ląduje w koszu. Przepraszam was za ten wylew, poprostu już się to dusiło we mnie. __________________ Studentka psychologii. Jak szaleć, to szaleć Kierowca 09.03.2015 rok, godz. 10.25

2011-11-03, 16:32	#3
Ilta Zadomowienie Zarejestrowany: 2011-05 Wiadomości: 1 972	Dot.: Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test Nie ma za co przepraszać, ale jak mogła Ci wyjść bulimia, skoro w żaden sposób się nie przeczyszczasz ? Czy robiłaś może ten test z bulimicznymi przekonaniami i wyszło Ci, że myślisz jak bulimik ? Czy po jedzeniu robisz wszystko, żeby je "wyrzucić" z siebie (używasz środków przeczyszczających, idziesz intensywnie ćwiczyć) ? Bulimia to nie tylko wymioty. To każdy napad wilczego głodu (jedzenie ponad wszelką miarę i po 3-4 tys. kalorii na raz, także produktów nie nadających się do jedzenia) i natychmiastowe po tym przeczyszczanie się (wymioty, ale i wielogodzinne ćwiczenia lub zażywanie środków przeczyszczających). Jest także taka odmiana "bulimii", gdzie jesz normalnie lub mało ale mimo to się w któryś z wymienionych sposobów przeczyszczasz. Niemniej ten rodzaj nie jest jeszcze zaklasyfikowany (a przynajmniej ja o tym nie słyszałam) pod jakąś konkretną nazwą/odmianą. Jeśli wyszło Ci samo myślenie bulimiczne, a tego typu zachowań nie przejawiasz, to znaczy że jesteś zagrożona bulimią chociaż z tego co piszesz bardziej bym typowała w powolne wpadanie w anoreksję.

2011-11-03, 17:27	#4
FioletowyAnanas Zakorzenienie Zarejestrowany: 2010-07 Lokalizacja: . Wiadomości: 3 523	Dot.: Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test U mnie jest wszystko w jak najlepszym porządku wyszło, żę mam niedowagę ale o tym to ja wiem od zawsze ;d __________________ Wymiana! Szukam.

2011-11-06, 19:20	#5
garden_d Zakorzenienie Zarejestrowany: 2007-04 Lokalizacja: parę chwil wcześniej. Wiadomości: 6 532	Dot.: Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test Fajne te testy. Kiedyś już któryś z nich robiłam. Niektóre wychodzą mi bardzo pozytywne, inne- gorzej. no, ale nic, przynajmniej jest nad czym pracować.

2011-11-23, 21:57	#6
esor Mamusia Luty 2016 Zarejestrowany: 2009-06 Lokalizacja: Kraków Wiadomości: 4 122	Dot.: Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test .... Dobrze ze sie odwazylam i czekam na pierwsza wizyte u specjalisty. __________________ 03.10.2015 żona 22.02.2016 Hania 19.04.2017 Agatka

2011-12-19, 21:55	#7
201608251020 Konto usunięte Zarejestrowany: 2006-04 Wiadomości: 15 304	Dot.: Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test sama prawda o mnie wyszła " Odpowiedź Skala 1. Negatywne przekonania na swój temat Niektóre Twoje negatywne przekonania na swój temat są bliskie sposobowi myślenia, charakterystycznemu dla osób chorych na bulimię. Masz wątpliwości, czy mozna Cię lubić i czy zasługujesz na miłość. Nie doceniasz samej siebie. Nie zawsze czujesz się w pełni akceptowana, taka, jaka jesteś naprawdę, nawet wśród swoich bliskich. Nie jesteś przekonana, czy Twoje towarzystwo jest atrakcyjne dla innych ludzi. Skala 2. Poglądy na temat akceptowania przez innych Masz niezdrową skłonność, by poszukiwać akceptacji u innych ludzi w sposób zbliżony do metod osób chorych na bulimię. Niekiedy zbyt duże znaczenie w Twoich kontaktach z ludźmi przypisujesz swojemu wyglądowi. Zastanów się nad tym, czy Twoje sposoby zabiegania o sympatię, życzliwośc i akceptację - poprzez koncetrowanie się na swojej figurze, wadze, diecie - nie są chybione, i czy nie przesłaniają Ci rzeczywistych problemów w relacjach z ludźmi? Skala 3. Akceptacja cielesności Nie akceptujesz swojego ciała, ani cielesności innych ludzi, w sposób charakterystyczny dla osób chorych na bulimię. Odczuwasz obsesyjną niechęć wobec tkanki tłuszczowej, mimo, że jest to naturalny element ciała kobiety, związany z kobiecą atrakcyjnością. Weź pod uwagę możliwość poszukania dla siebie profesjonalnej pomocy. Skala 4. Kontrola nad jedzeniem Masz wątpliwości, czy potrafisz kontrolować swój sposób jedzenia. Możesz mieć skłonności, by traktować jedzenie jako sposób na odreagowanie stresów, czy poprawienia sobie nastroju. Nie zawsze kierujesz się w tym wyłącznie naturalnym uczuciem głodu, stąd zapewne Twoje obawy przed możliwością utraty kontroli nad jedzeniem." Niestety, wszystko się zgadza. Bardzo się boję że zaczynam mieć ED. Nie bulimię, bo nie przeczyszczam się, nie wymiotuję. Ale zdarza mi się przegłodzić. Mało zjeść. Zaczęło się od tego że zawsze miałam niedowagę. Przy wzroście 170 cm ważyłam 49 kg jedząc pizzę w nocy i zupki chińskie. Potem zachorowałam na niedoczynność i w ciągu prawie roku przytyłam 16 kg. To był cios Widziałam te spojrzenia znajomych na sobie, słyszałam komentarze mamy, która myślała że po prostu się zapuściłam. Kiedy wykryto chorobę zaczęłam się leczyć, ale waga nie poleciała w dół. Od kwietnia stosowałam racjonalną dietę wg jadłospisów z wizażu. Kolacje białkowe, redukcja, ćwiczenia etc. WSZYSTKO. Nic nie spadło. W lipcu dołożyłam bieganie. Spadło 3 kg. Potem jeszcze 1 kg. Nie umiało jednak zejść poniżej 60, a czułam że ta 6 z przodu to moja bariera psychiczna... No i problem się pojawił, kiedy przed zabiegiem usuwania hemoroidów nie mogłam jeść co najmniej 30 h przed zabiegiem. Tylko woda, duuuużo wody. 2 dni później zobaczyłam 59 kg na wadze To był przełom, czułam się odczuwalnie lżejsza (taa, 1 kg różnicy a ja prawie unosiłam się jak motyl wg mnie ), przystawałam przed wystawami sklepowymi, w każdym ubraniu "się widziałam". Chodziłam rozpromieniona, faceci prawie zabijali się na ulicy oglądając się za mną, a ja uznawałam że to z pewnością widać jaka teraz jestem zgrabna No i od tego czasu jest źle. Co rano muszę wejść na wagę i patrzę czy na pewno dalej jest magiczne 5 z przodu. Jak jest 60,0 albo 60,1 to mam dołka na cały dzień. Potrafię zjeść 2 posiłki i wypić 4 litry wody, żeby tylko nie być głodną, ale utrzymać 59. Bardzo się boję, bo czuję swoje myślenie. Myślenie wyrzutowe, że "czemu to zjadłaś, o Boże ile to ma kcal, teraz na bank będziesz gruba". Myślenie złe o sobie "rany, czemu On tak mnie kocha, jak może mówić, że jestem piękna, jak ja jestem gruba, zasługuje na taką śliczną dziewczynę u boku, muszę schudnąć". Ciągłe obsesyjne myśli "ale jestem głodna, jeny, nie mogę jeść, to już za późno, zjadłam dziś tak dużo". Swoich "małych grzeszków" nie traktuję już jak wcześniej - jako "oj tam zdarza się, taki mały wyskok" tylko "jak ja mogłam zjeść 4 krówki/cheesburgera/kebaba ". I potem humor oczywiście z bo zjadłam pierwszy raz od 2 miesięcy kebaba na bardzo długim spacerze z TŻ. Do tego dochodzi kwestia że mam hiperlipidemię i za wysoki cholesterol. Endokrynolog kazała trzymać dietę, co wzmaga moje dietetyczne obsesje "co mogę, a czego absolutnie". To zaczyna się robić dziwne, dziewczyny... Ja... Ja nie wiem, co dalej. Pomóżcie. Edytowane przez 201608251020 Czas edycji: 2011-12-19 o 21:59

2011-12-20, 07:22	#8
Ilta Zadomowienie Zarejestrowany: 2011-05 Wiadomości: 1 972	Dot.: Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test 49kilo przy 170cm wzrostu to po pierwsze - za mało. Po drugie - moja koleżanka też przytyła bardzo dużo, bo miała niedoczynność tarczycy. Czy jesteś pod opieką dietetyka ? Ona miała naprawde specyficzną dietę, ale dzięki niej najpierw zyskała zdrowe BMI a potem utrzymała wagę bez problemu, musiała jednak zmienic wiele nawyków żywieniowych, które po prostu nie są wskazane przy takiej chorobie. Myślę, że wykrycie choroby to zawsze pewien cios i poczucie, że świat się nam zachwiał. Że czujemy się źle, bo nie dosć że jesteśmy chorzy, mamy tego objawy to jeszcze musimy zmienić coś w swoim życiu, czujemy się odmienni od innych, zmieniamy się zewnętrznie, niekiedy spotykamy z nieżyczliwością innych... Myślę, że dobrze by Ci zrobiła rozmowa właśnie z dietetykiem który Ci wytłumaczy, jak żyć wygodnie z chorobą którą u Ciebie wykryto i z psychologiem, który Cie wesprze. Ważne jest też, żebyś miała oparcie w rodzinie i przyjaciołach a oni z kolei potrzebują wiedzieć: a)na czym polega Twoja choroba, żeby wiedzieli jak i w czym Cię wspierać, b)szczerej informacji od Ciebie, jak się czujesz psychicznie i fizycznie, bo tłumienie uczuć to prosta droga do zaburzeń - nie tylko odżywiania. Taki test jest wskazówką, że coś się dzieje i warto się tym zająć.

2011-12-20, 17:33	#10
Ilta Zadomowienie Zarejestrowany: 2011-05 Wiadomości: 1 972	Dot.: Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test To że je się dużo i nie można przytyć to może być "taka uroda" i powód do zazdrości, ale także objaw już jakiejś rozwijającej się choroby nie wspominając, że czasem wydaje nam się tylko, że jemy pełnowartościowe posiłki i wręcz zdumiewa nas, że nie tyjemy a tu się okazuje...że te posiłki to dla ludzi o prawidłowym BMI całe nic. I się wtedy trzeba zastanowić nad tym tematem No ale tak było, a temat dotyczy tego co jest. "Wziąć się i zaprzeć" to można , pod warunkiem że się nie ma już takich myśli, jak Ty masz bo to oznacza, że gdzieś po drodze powiązałaś jedzenie lub nie-jedzenie ze swoimi problemami emocjonalnymi. Czyli - że jedzenie lub jego brak coś Ci dają i to nie chodzi o figurę, tylko o zaspokajanie jakiś potrzeb, tęsknot, żali - jedzeniem, a nie np. bliskością rodziny, wsparciem przyjaciół. Może tego brak. To tylko luźne spostrzeżenia. Dietetyk nie musi być drogi, a ja bym polecała iść do lekarza ogólnego i spytać, że masz to i to stwierdzone - czy możesz mieć zrefundowaną wizytę u dietetyka. Tak czy siak warto żebyś porozmawiała z psychologiem - w szkole, poradnii - tam są za darmo, czasem tylko trzeba poczekać w poradnii. Ale i tu warto przejść się po kilku poradniach - w jednych kolejki są mniejsze w innych większe. Wystarczy powiedzieć, że chcesz się zarejestrować, nie musisz podawać powodu, tak jak przy rejestracji do doktora z grypą nie musisz mówić, że chcesz się zarejestrować, bo masz grypę. On Ci określi najlepiej, czy "zwalasz wszystko na chorobę i się nie możesz wziąć za siebie", czy nie. Tak czy siak Ci pomoże.

2011-12-20, 20:46	#14
Ilta Zadomowienie Zarejestrowany: 2011-05 Wiadomości: 1 972	Dot.: Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test A co to zmieni i co Ci da, że będziesz tak wyglądać ? Coś się zmieni, coś wróci, coś się polepszy ?

2011-12-21, 07:18	#16
Ilta Zadomowienie Zarejestrowany: 2011-05 Wiadomości: 1 972	Dot.: Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test Przyjaciele którzy Cię lubią tylko za szczupłą sylwetkę ? Sukces, który jest tylko wtedy, gdy się głodzisz ? I myślisz że mamie zależy, żebyś się głodziła ?

2011-12-21, 16:12	#18
Ilta Zadomowienie Zarejestrowany: 2011-05 Wiadomości: 1 972	Dot.: Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test Myślę, że nie chodzi jej o głodzenie się cały czas. A co do przyjaźni to nie wiem czy można tak nazwać relację, gdzie masz jakieś koleżanki bo uważają, że jesteś ładna i tyle. Nie cenią Cię za to kim jesteś, co masz do zaofiarowania światu, za to co sobą reprezentujesz,tylko za cm w tyłku i milimetry w talii. Taka relacja uwłacza definicji przyjaźni. Żeby mieć przyjaciół trzeba po pierwsze - wyjść do ludzi a po drugie - lubić siebie. Bo jeśli my siebie nie lubimy, to jak inni mają nas lubić ?

2012-02-19, 00:24	#22
ferrum16 Przyczajenie Zarejestrowany: 2011-08 Wiadomości: 24	Dot.: Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test damn... mam bardzo podobny problem.. widze w lustrze olbrzymiego grubasa ;/ zamęczam ludzi swoją wagą, ciągle ' boze ale ja jestem gruba', zjem coś i od razu mam wyrzuty sumienia coś w stylu 'po co ja to zjadłam? Przeciez az taka glodna nie bylam'. Przez to zauważam, że odsuwają się ode mnie... Non stop mysle o swojej wadze i wyglądzie. Ciągle patrze w lustro i non stop narzekam. Nie pamiętam kiedy ostatnio byłam zadowolona ze swojego ciała. Nie wiem czy to już jest choroba, czy może jakiś początek.. Ale ciężko mi się z tym żyje. Męczy mnie to psychicznie. Potrafię raz gadać, że się głodze i faktycznie jestem tylko na jednej kromce czy jogurcie, a 2 tyg później jem co popadnie i w ogromnych ilościach. Nie wiem co robić

2012-02-19, 09:52	#23
Ilta Zadomowienie Zarejestrowany: 2011-05 Wiadomości: 1 972	Dot.: Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test Czemu waga jest dla Ciebie tak ważna ?

2012-02-19, 14:37	#25
Ilta Zadomowienie Zarejestrowany: 2011-05 Wiadomości: 1 972	Dot.: Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test I mają rację - masz normalną wagę. Sama z siebie, gdybyś myślała o sobie dobrze, nie mogłabyś więc wysnuć wniosku, że jesteś za gruba. Od kiedy masz takie przekonanie ?

2012-02-25, 17:44	#29
Ilta Zadomowienie Zarejestrowany: 2011-05 Wiadomości: 1 972	Dot.: Czy mam anoreksję/bulimię ? Rzetelny test W jaki konkretny sposób się zmieni ? Ktoś zwróci na Ciebie uwagę, ludzie będą milsi, zyskasz lepsze oceny - tego typu rzeczy ?

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)