Nie ta, to następna!

[iwona147]

Napisane przez change

już się wypowiadałam w Twoim poprzednim wątku, ale Twoje przeżycia są mi cholernie bliskie niestety, nawet teraz... to jest taki potrzask, taki głupi mechanizm niczym ruchome piaski, że im wykonujemy więcej prób wyjścia z sytuacji, wytłumaczenia sobie tego wszystkiego to coraz bardziej się zagrzebujemy...
Ja mam taką znajomość, której też nie potrafię przekreślić ot tak, ta osoba stała się dla mnie kimś bardzo ważnym, nawet miałam wrażenie, że ja dla niego też...i mielismy taką przeplatankę, jakiś małych i większych namiętności, spięć i kłótni, wielkich zawodów, ale do tej pory jakoś to wszystko się kleiło może nie do poprzedniego stanu, ale jeszcze jakaś więź i obopólna korzyść z tej relacji była. A teraz nie wiem co się stało, że to wszystko sie posypało...on sobie po prostu odpuścił, nie ma żadnych zaczepek z jego strony, praktycznie nie robi już na nim wrażenia czy jestem czy mnie nie ma... Równoczesnie bywały sytuacje, kiedy potrafił tesknic i okazywac mi bliskosc i jednoczesnie podrywac inne kolezanki... Ale to nie bylo najgorsze, do tej pory zawsze miałam u niego zaufanie, ktore zbudowalam roznymi dzialaniami, rozmawami codziennymi i wyrozumialoscia...I z jednej strony wiem, ze czesto mnie ranił, że predzej czy pozniej musialabym dac mu sobie pojsc w inna strone, ale bycie totalnie ignorowanym z zupelnie nieznanego powodu mnie dobija... Ja czuje cos do niego, mimo wad nie zamienilabym na nikogo innego. Sprawial, ze zwyklym gestem bylo mi lepiej, przede wszystkim wydawalo mi sie to odwzajemnione i nagle to mija, po prostu...sprezynka pekla...
nadal nie rozumiem dlaczego i chce ją naprawic, zeby chociaz czasem sie do mnie odezwal, ale nie potrafie sie ogarnac, mam teraz prace i nie jest lepiej, bo wracam do swiata bez niego i do swiata w ktorym juz nigdy go nie bedzie i tylko sie dobijam...praca tylko na chwile odrywa mnie od tych mysli, ciagle mysle o tym co w nim lubilam, wyrzucam sobie ze to wszystko przeze mnie...zebym byla inna, on by nadal chcial miec ze mna kontakt, ale cos schrzanilam...
i to jest najgorsze ze nie wiem co i gdyby mi na tym zalezalo, zerwalabym go duzo wczesniej , wydaje mi sie to po prostu nie fair z jego strony, bo o ile moze sie bać ze znowu sie do niego przywiaze to tym milczeniem sprawia ze moj swiat sie rozsypuje na drobniutkie kawaleczki, zalewanie sie lzami na jakas mysl/piosenke ... ile razy mysle sobie wtedy ze wszystko jest bez sensu...itp, na to nie pomagaja zadne rady, zadne spotkania..nie wiem chyba trzeba po prostu swoje wyplakac i dac czasowi czas....im bedziesz wiecej myslec na ten temat bedzie cie bardziej bolalo.. Pod tym katem chcialabym, zeby do sensu zycia wysatrczal mi czyjs atrakcyjny wyglad jak facetom... chciaabym umiec cofnac czas..pisza do mnie jacys ludzie, ale ja chce zeby to był on...


http://www.youtube.com/watch?v=JkNBKC95Nv8 dzisiaj za mną chodziły te piosenki
http://www.youtube.com/watch?v=vxnl83HD3R0

Mam to samo ;/

[Melisa_]

To się chyba wszystko rozbija o zwykłe bycie fair wobec drugiej osoby - o ile prostsze byłoby życie, gdyby ludzie (obu płci) nie deklarowali (słowem i zachowaniem) tego, czego tak naprawdę nie mają na myśli/nie są pewni.

Nie wiem, jak u innych, ale w moim przypadku zwykłe "Słuchaj, doszedłem to wniosku, że to nie to" znacznie skróciłoby cierpienie i pozwoliłoby pójść naprzód, a tak to dalej mam momenty na rozmyślenia typu "może jeszcze nie wszystko stracone", chociaż zdroworozsądkowo doskonale wiem, że stracone.

Ech, faceci. Z nimi źle, bez nich jeszcze gorzej

[Elfir]

Ale czasami sa po prostu baby głupie i tyle. Można ją kopać, popychać, wyzywać, traktować jak śmiecia a ona nadal będzie miała nadzieję, że to jest związek i zaciągnie misia do ołtarza.

[willy_nilly]

Napisane przez Elfir

Ale czasami sa po prostu baby głupie i tyle. Można ją kopać, popychać, wyzywać, traktować jak śmiecia a ona nadal będzie miała nadzieję, że to jest związek i zaciągnie misia do ołtarza.

Wypraszam sobie takie ocenianie mnie na podstawie szczątkowych informacji. W poprzednim wątku pisałam, że zerwałam z nim, gdyż nie mogłam dać się traktować tak, jak nagle zaczął mnie traktować. Teraz jest mi cholernie ciężko, nie umiem sobie z tym poradzić, fakt, ale decyzja była moja i w pełni świadoma. Po prostu trudno wygrać z emocjami.

Czy to, że cierpię po związku i nie mam serca z kamienia, czyni mnie głupią?

[ARAKSJEL]

Napisane przez Elfir

Ale czasami sa po prostu baby głupie i tyle. Można ją kopać, popychać, wyzywać, traktować jak śmiecia a ona nadal będzie miała nadzieję, że to jest związek i zaciągnie misia do ołtarza.

I chłopów takich znam , jeden wydaje mi się ewenementem w skali światowej

[Pia Gizela]

sama sobie to cierpienie zadajesz. oddziel grubą kreską i zacznij na nowo. a tak ciągle rozpamiętujesz, analizujesz i babrzesz się w przeszłości. on Cię nie kochał i już. nie ma co gdybać ani interesować się tym co on teraz robi.

i nie, nie pisze mi się łatwo bo też miałam serce złamane.

[TmargoT]

Napisane przez willy_nilly

Wypraszam sobie takie ocenianie mnie na podstawie szczątkowych informacji. W poprzednim wątku pisałam, że zerwałam z nim, gdyż nie mogłam dać się traktować tak, jak nagle zaczął mnie traktować. Teraz jest mi cholernie ciężko, nie umiem sobie z tym poradzić, fakt, ale decyzja była moja i w pełni świadoma. Po prostu trudno wygrać z emocjami.

Czy to, że cierpię po związku i nie mam serca z kamienia, czyni mnie głupią?

nie czyni ciebie głupiej ,ale naiwnej,bo jeśli ktoś mnie krzywdzi to nie cierpię z powodu rozstania,tylko z powodu straty czasu.nie patrzę wstecz i nie myślę ,że szkoda tylko ciesze się,że nie zabrakło mi siły zakończyć farsę .

[willy_nilly]

Poczytałam trochę wątków na wizażu, przypomniałam sobie poprzednie moje wątki i Wasze wypowiedzi w tym i doszłam do wniosku, że... dobrze, że ten "związek" się skończył!

Pierwsze miesiące nie był sobą... później wyszło szydło z worka. I wiecie co? Oprócz tego, że jest bardzo rodzinny, przystojny, zabawny i liznął trochę inteligencji, to nie ma żadnych innych zalet. Za to wady mogę wymieniać godzinami...

Jak on genialnie się ukrywał przez kilka miesięcy, żeby tylko mnie zdobyć. Gdyby miał maturę, to do szkoły aktorskiej by się dostał bez problemu. (O tym, że matury nie ma, dowiedziałam się niedawno. )

W którymś z wątku ema napisała: z Chińczyka Murzyna nie zrobisz, choćbyś nie wiem jak się starała . Także niech sobie znajdzie jakąś średnio kumatą, która to wszystko będzie znosić i krzyżyk na drogę.

Także dziękuję Wam za wszystkie wypowiedzi... Uwielbiam wizaż za to, że otwiera oczy, bo zmusza do spojrzenia na sprawę z wielu innych perspektyw!

[ama4]

I brawo, z tym wnioskiem pozostań

[eos50]

Napisane przez willy_nilly

Czyli uważasz, że w dzisiejszych czasach można bezkarnie kogoś ranić i nazywać to przystosowaniem? Naprawdę osoba, która rani dziewczynę po dziewczynie zasługuje na miano "mężczyzny"?

Nie, nie uważam i w rozmowie z Amą napisałem: 'Kiedyś można by go było tak nazwać (chodziło o egoistę) i sam jestem zwolennikiem takiego spojrzenia.' Tyle, że to co ja uważam nie ma najmniejszego znaczenia. Ja Ci pisze jak jest i, że jeszcze długo będzie tylko gorzej. Takie czasy, że nie trzeba się bawić w związki, tracić swojej niezależności, brać na siebie odpowiedzialności żeby mieć seks. A skoro nie trzeba, to coraz więcej facetów podąża tą drogą, bo jest zdecydowanie łatwiejsza i mniej męcząca. Taki 'trynd'.

Napisane przez willy_nilly

Przepraszam bardzo, ale ja nie oczekiwałam do tego Pana żadnych deklaracji, nie wysnuwałam mu, że musimy pogadać o tym, co jest między nami, bo muszę wiedzieć na czym stoję. NIE. To on drążył, dopytywał, czy mi zależy, co jest między nami, czy to co jest między nami można nazwać związkiem, mówił, że jemu zależy, że on tęskni, najchętniej to by ode mnie nie wychodził, przedstawiał mnie z dumą całej swojej rodzinie, nie odstępował na krok. W takim wypadku, kiedy on sam zaczął mówić o ZWIĄZKU, miałam prawo się chyba poczuć tak, jakbym w nim była, nie uważasz??? I nagle jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zmienił się nie do poznania.

Nie wiem jak tam było, bo nie czytałem innych Twoich wątków tylko odnosiłem się do tego, co napisałaś w tym. Ale powiem Ci jedno. To, że facet zaczął MÓWIĆ o związku nie dawało Ci jeszcze prawa do poczucia się tak, jakbyś w tym związku była. To dawało Ci tylko nadzieję, że tak może być, a aby nabyć pewności należało wszystkie jego słowa skonfrontować z rzeczywistym działaniem. Po prostu trzeba było sobie i jemu dać czas. Duuuuuużo czasu na poznanie się w różnych sytuacjach. A i to nigdy pewności nie daje, bo ludzie się rozwodzą i po dwudziestu latach.

Napisane przez willy_nilly

Ech, ręce opadają... Po prostu chyba wartości, uczucia i moralność odchodzą do lamusa...

O tym właśnie pisałem. Poszły i prędko nie wrócą.

Napisane przez willy_nilly

Nie skomentuję...

Szkoda.

Napisane przez Bananalama

O kurza twarz, nie zaznaczyłam do czego kieruję wypowiedź. Eos napisał, że teraz tak jest, że kobiety zmieniają swoje priorytety, to i faceci nie wchodzą w związki tylko szukają seksu. O to mi chodzi. Naturalnie nie popieram krzywdzenia kogokolwiek .

Ale to się w pewnym sensie z krzywdzeniem kobiet wiąże ponieważ większość w Was myśli, że jak się facet koło Was kręci, to zaraz będzie z tego związek. Facet myśli - seks, a kobieta wyobraża sobie - miłość we dwoje do grobowej deski. A później jest mocno rozczarowana, uważa się za pokrzywdzoną i zwala całą winę na faceta tak, jakby jej w tym układzie wcale nie było. Była i powinna zadbać o swoje interesy, a nie użalać się po czasie.

Napisane przez willy_nilly

I to właśnie mnie boli najbardziej! Że nie potrafiłam mimo wszystko sprawić, żeby pierwszy raz w życiu chciał być z kimś dłużej! A inne kobiety potrafią tak facetów rozkochać w sobie i zatrzymać !!! Co ze mną nie tak, że ja nie potrafiłam?!

Nie masz aż tak wielkich mocy, nie dysponujesz aż taką siłą sprawczą, aby spowodować, że każdy facet, którego sobie wybierzesz zakocha się w Tobie. Zapomnij o tym. Pamiętaj za to o czymś innym - najpierw sprawdź dokładnie kim on jest, ile jest wart i czy się naprawdę zakochał, a dopiero potem obsyp go łaskami i pozwól dostąpić przywilejów. Tak będzie bezpieczniej dla Twojego zdrowia psychicznego. Rozumiesz? On Ci musi udowodnić, że nie przyszedł tylko po seks, traktuje Cię poważnie i widzi swoją przyszłość z Tobą u swojego boku. Udowodnić, a nie opowiadać!!!

Napisane przez willy_nilly

Tak, wiem, nie można nikogo zmusić do miłości, ale emocje budują we mnie takie właśnie poczucie winy - że nie potrafiłam go zmienić. Brak słów...

Zapomnij o zmienianiu facetów!!! To Ci się nigdy nie uda!!! Nie w zasadniczych kwestiach!!!

Napisane przez willy_nilly

Poczytałam trochę wątków na wizażu, przypomniałam sobie poprzednie moje wątki i Wasze wypowiedzi w tym i doszłam do wniosku, że... dobrze, że ten 'związek' się skończył!

Pewnie, że dobrze. Szkoda tylko, że tak długo zwlekałaś z dojściem do tego wniosku i wprowadzeniem go w czyn. Ale lepiej późno, niż wcale, bo to było tylko pół związku. Twoje pół, a nie jego!!!

[Bananalama]

Napisane przez eos50

Ale to się w pewnym sensie z krzywdzeniem kobiet wiąże ponieważ większość w Was myśli, że jak się facet koło Was kręci, to zaraz będzie z tego związek. Facet myśli - seks, a kobieta wyobraża sobie - miłość we dwoje do grobowej deski. A później jest mocno rozczarowana, uważa się za pokrzywdzoną i zwala całą winę na faceta tak, jakby jej w tym układzie wcale nie było. Była i powinna zadbać o swoje interesy, a nie użalać się po czasie.

Jak zwykle nie zawsze taki podział. Gdyby tak było miałabym więcej spokoju w życiu .
I nie rozumiem podejścia "on się zmieni". Na świecie jest tyle typów ludzkich, że można sobie coś znaleźć wśród tych normalnych dla nas.

[willy_nilly]

Cześć!

Minął ponad miesiąc od rozstania i tamtych wydarzeń, więc postanowiłam zreferować, jak sobie radzę.

Otóż wróciłam do miasta akademickiego, chodzę sobie na zajęcia, imprezuję, chodzę na fitness, dużo się uśmiecham, zawsze mam perfekcyjny makijaż, planuję w końcu schudnać tych moich kilka kg, doceniam to, że mogę się rozwijać, że mogę czerpać z życia garściami, że... w końcu jestem taka, jaka zawsze chciałam być - aktywna i otwarta! W sumie powinnam temu "eks" za to podziękować.

A propos eks - z tego co wiem bajeruje od miesiąca jakąś biedną dziewczynę, zaznajamia się z jej rodziną itd. - typowe dla niego. A ja się tylko zastanawiam, jak długo z nią będzie... ale to już zależy tylko od niej - czy odejdzie od niego w porę czy będzie dawać ciągle kolejne szanse. W obu przypadkach będzie mi jej żal. Bo nikt go na siłę nie zmieni - a on nie chce zmian... kiedy próbowałam do niego dotrzeć, że zachowuje się jak gówniarz itd., argumentował tylko, że "taki już jest i nic na to nie poradzi". No to enjoy.

Także sprawa wygląda tak, że mimo iż czasami jeszcze boli, tęsknię itd. (ale nie przejmuję się tym bardzo, bo to przecież normalne, w końcu to wciąż świeża sprawa), to w ostatecznym rozrachunku to ja więcej zyskałam. I kreuję siebie na nowo!

Dzięki Wam bardzo za podtrzymywanie mnie w tamtym momencie! Myślę, że bez Was nie dałabym rady!

Pozdrawiam,
Willy.

[dancerdhq]

Szczerze gratuluje i zazdroszcze, bo mi jeszcze brakuje by osiagnac ten etap.

[new woman in town]

Napisane przez willy_nilly

Jest się w związku na "teraz", bo jest fajnie mieć kogokolwiek, ale w sumie to nie ma się co angażować, bo "może trafi się coś lepszego".

Świadczy to o niedojrzałości czy raczej o zwykłym chamstwie?

Jak ktoś ma 20 lat i do znajomości podchodzi na zasadzie - nie obiecuję gruszek na wierzbie, nie angażuję się, szukam tej/tego jedynego, to uważam go za wyjątkowo mądrego młodego człowieka. Bardzo dojrzałego, wbrew pozorom. Głupotą jest - według mnie - wiązać się w tak młodym wieku, udawać "rodzinę", zamknąć się na ludzi i świat zanim tak naprawdę się zaczęło żyć.

Własne dziecko namawiałabym do takiego "przebierania" kontrolowanego, z nastawieniem na wykształcenie, realizację zawodową a nie zabawę w dom. Samej sobie bym to przypisała, gdybym mogła cofnąć czas o ok.10 lat.

[eos50]

Napisane przez new woman in town

Jak ktoś ma 20 lat i do znajomości podchodzi na zasadzie - nie obiecuję gruszek na wierzbie, nie angażuję się, szukam tej/tego jedynego, to uważam go za wyjątkowo mądrego młodego człowieka. Bardzo dojrzałego, wbrew pozorom. Głupotą jest - według mnie - wiązać się w tak młodym wieku, udawać "rodzinę", zamknąć się na ludzi i świat zanim tak naprawdę się zaczęło żyć.

Własne dziecko namawiałabym do takiego "przebierania&quo t; kontrolowanego, z nastawieniem na wykształcenie, realizację zawodową a nie zabawę w dom. Samej sobie bym to przypisała, gdybym mogła cofnąć czas o ok.10 lat.

A nie bałabyś się, że w trakcie tego 'przebierania' odrzuciłabyś kogoś o kim myślałabyś do końca życia i ... żałowała? Ja znam takie przypadki.

[tacyta]

Napisane przez new woman in town

Jak ktoś ma 20 lat i do znajomości podchodzi na zasadzie - nie obiecuję gruszek na wierzbie, nie angażuję się, szukam tej/tego jedynego, to uważam go za wyjątkowo mądrego młodego człowieka. Bardzo dojrzałego, wbrew pozorom. Głupotą jest - według mnie - wiązać się w tak młodym wieku, udawać "rodzinę", zamknąć się na ludzi i świat zanim tak naprawdę się zaczęło żyć.

Własne dziecko namawiałabym do takiego "przebierania" kontrolowanego, z nastawieniem na wykształcenie, realizację zawodową a nie zabawę w dom. Samej sobie bym to przypisała, gdybym mogła cofnąć czas o ok.10 lat.

W pełni popieram. Dwudzieścia lat to nie jest odpowiedni czas na stabilizację, zabawę w dom czy związki do grobowej deski. Charakter człowieka się w tym okresie jeszcze kształtuje. Lepiej spożytkować ten czas na poszukiwanie siebie, zdobywanie wykształcenia, niezależności psychicznej i finansowej, nabycie doświadczeń zawodowych i poznawanie różnych ludzi. Nie znam nikogo kto by wzdychał po latach do jakiejś młodzieńczej mrzonki czy żałował czasu poświęconego na samopoznanie i odkrywanie świata. Znam za to wiele osób, które zbyt wcześnie wpakowały się nieopatrznie w zobowiązania rodzinne i potem gorzko żałowały, że pewien etap w życiu je ominął.

[eos50]

Napisane przez tacyta

W pełni popieram. Dwudzieścia lat to nie jest odpowiedni czas na stabilizację, zabawę w dom czy związki do grobowej deski. Charakter człowieka się w tym okresie jeszcze kształtuje. Lepiej spożytkować ten czas na poszukiwanie siebie, zdobywanie wykształcenia, niezależności psychicznej i finansowej, nabycie doświadczeń zawodowych i poznawanie różnych ludzi. Nie znam nikogo kto by wzdychał po latach do jakiejś młodzieńczej mrzonki czy żałował czasu poświęconego na samopoznanie i odkrywanie świata. Znam za to wiele osób, które zbyt wcześnie wpakowały się nieopatrznie w zobowiązania rodzinne i potem gorzko żałowały, że pewien etap w życiu je ominął.

A czy mezzosopranistka (wybitna zresztą) Małgorzata Walewska znalazła siebie, zdobyła wykształcenie, niezależność psychiczną i finansową, nabyła doświadczenia zawodowe, poznała różnych ludzi?

[leniwca]

Napisane przez tacyta

W pełni popieram. Dwudzieścia lat to nie jest odpowiedni czas na stabilizację, zabawę w dom czy związki do grobowej deski. Charakter człowieka się w tym okresie jeszcze kształtuje. Lepiej spożytkować ten czas na poszukiwanie siebie, zdobywanie wykształcenia, niezależności psychicznej i finansowej, nabycie doświadczeń zawodowych i poznawanie różnych ludzi. Nie znam nikogo kto by wzdychał po latach do jakiejś młodzieńczej mrzonki czy żałował czasu poświęconego na samopoznanie i odkrywanie świata. Znam za to wiele osób, które zbyt wcześnie wpakowały się nieopatrznie w zobowiązania rodzinne i potem gorzko żałowały, że pewien etap w życiu je ominął.

I niby partner przeszkadza w tym? W zdobywaniu wykształcenia, doświadczenia zawodowego? W poznawaniu świata? Odcinaniu się finansowo od rodziców, etc?
Bo ja w swoim akurat mam oparcie, motywację, kompana, towarzysza. Będąc w związku nie wyłączam swojego rozumu, zdolności obserwacji i wyciągania wniosków. Nie siedzę w domu, nie odcinam się od świata i znajomych.
To, że mam 21 lat i o swoim facecie myślę poważnie, nie znaczy, że planuję ślub i dzieci tuż po studiach czy w ich trakcie.

Zdrowy związek NIE ogranicza.

Nawet jeśli nam nie wyjdzie, to nie będę żałowała- bo niby czego?
Podaj jakiś konkretny argument.
Bo świat można poznawać razem, dzielić się wnioskami, dyskutować, możemy poznać inne spojrzenie. Obcowanie z ludźmi też nas uczy, rozwija. Jest też czas, żeby sobie pomyśleć, pomarzyć w ciszy i samotności.

Nawet jak byłam w kiepskim, toksycznym związku, to dzięki niemu wiele zrozumiałam, wyciągnęłam wnioski. Dzięki temu jestem silniejsza, szczęśliwsza. Nie ma tego złego...

Partner, związek, wspólne plany w niczym nie przeszkadzają i nie ograniczają. A już na pewno nie przeszkadzają w kształtowaniu siebie.

Napisane przez new woman in town

Głupotą jest - według mnie - wiązać się w tak młodym wieku, udawać "rodzinę", zamknąć się na ludzi i świat zanim tak naprawdę się zaczęło żyć.

Będąc w związku, traktowanym poważnie, też można żyć i być otwartym na świat. Jedno drugiego nie wyklucza.

[Clemence]

Napisane przez willy_nilly

Hmm....

Tak się dzisiaj zastanawiam, jak to jest, że ktoś nie potrafi (np. w wieku 20-kilku lat) wytrzymać w związku dłużej niż kilka miesięcy (2-6), a po tym, jak się rozstanie z jedną kobietą, to w tydzień znajduje sobie następną.

Jak można tak podeptać kilkumiesięczną znajomość? (Nie raz, nie dwa, a notorycznie.) Czy to znaczy, że poprzednia relacja nic nie znaczyła, skoro tak szybko ktoś potrafi sobie zastąpić poprzednią dziewczynę?

Jest się w związku na "teraz", bo jest fajnie mieć kogokolwiek, ale w sumie to nie ma się co angażować, bo "może trafi się coś lepszego".

Świadczy to o niedojrzałości czy raczej o zwykłym chamstwie? Narcyz? Egoista? Czy skrzywdzony niegdyś zakompleksiony facet, próbujący sobie udowonić, że może mieć każdą i w tym tkwi jego siła?

To świadczy o ewidentnej niedojrzałości.
Nie po to "widziały gały co brały" żeby potem w taki chamski sposób zamienić na rzekomy lepszy model!
A przepraszam ktoś ideału szuka czy co?
Bezsensu.
Bierzesz partnera to widzisz jaki jest i czy da się razem coś z tego poskładać.Nie to idziesz w drugą stronę a jak tak to walczysz o to.
Człowiek to nie jest guma do żucia,którą pomiętolisz w buzi a jak smak się skończy to wyrzucasz do śmieci !

[willy_nilly]

Napisane przez new woman in town

Jak ktoś ma 20 lat i do znajomości podchodzi na zasadzie - nie obiecuję gruszek na wierzbie, nie angażuję się, szukam tej/tego jedynego, to uważam go za wyjątkowo mądrego młodego człowieka. Bardzo dojrzałego, wbrew pozorom. Głupotą jest - według mnie - wiązać się w tak młodym wieku, udawać "rodzinę", zamknąć się na ludzi i świat zanim tak naprawdę się zaczęło żyć.

1. Facet ma lat 24, nie studiuje, pracuje, ma wszystko gdzieś. To ja byłam osobą, która studiuje, myśli racjonalnie, a jednocześnie wie, że jest za młoda na deklaracje i nie ma zmiaru wszystkiego rzucać i ograniczać się do faceta, a tym bardziej kto tu mówi o bawieniu się w rodzinę?! No błagam, nie nadinterpretuj.
2. Nikt tutaj nie zapierał się, że to będzie na całe życie, bo po tak krótkim czasie takie myślenie byloby irracjonalne. Chodzi o poszanowanie uczuć drugiego człowieka i odpowiedzialność za słowa, które się wypowiedziało.
3. To on obiecywał gruszki na wierzbie, ja byłam powściągliwa, bo to dla mnie były zbyt szybko wypowiadane deklaracje.
4. Jeśli chodzi o małżeństwo i dzieci to nie musiał się obawiać, bo planuję za 10 lat. Pod warunkiem, że spotkam odpowiedniego człowieka.

Napisane przez leniwca

Zdrowy związek NIE ogranicza.
(...)
Bo świat można poznawać razem, dzielić się wnioskami, dyskutować, możemy poznać inne spojrzenie. Obcowanie z ludźmi też nas uczy, rozwija. Jest też czas, żeby sobie pomyśleć, pomarzyć w ciszy i samotności.
(...)

Partner, związek, wspólne plany w niczym nie przeszkadzają i nie ograniczają. A już na pewno nie przeszkadzają w kształtowaniu siebie.

Popieram całą wypowiedź!!!

Napisane przez dancerdhq

Szczerze gratuluje i zazdroszcze, bo mi jeszcze brakuje by osiagnac ten etap.

Trzymam mocno kciuki.

[change]

Mam wrażenie, że ostatnie pare wypowiedzi było kompletnie nie na temat tego co napisała Willy :P
Też nie sądze, by robiła dramat z tego, że jej związek nie trwał wiecznie, bardziej z tego, że ktoś tak łatwo się pociesza.

Ale wydaje mi się, że tu zachodzi taki schemat,że po prostu taki facet musi się w ten sposób dowartościować, bo jest za slaby na to, żeby sobie poradzić kompletnie bez czyjegoś towarzystwa.

Świetnie sobie poradziłaś i naprawdę lepiej dla Ciebie będzie, ze nic już was nie łączy... Totalny głąb, skoro taką fajną dziewczyne wypuścił z rąk...Ale ostatnio przekonuje się, że faceci to jakiś inny gatunek, którego zupełnie nie rozumiem..

[willy_nilly]

Napisane przez change

Mam wrażenie, że ostatnie pare wypowiedzi było kompletnie nie na temat tego co napisała Willy :P
Też nie sądze, by robiła dramat z tego, że jej związek nie trwał wiecznie, bardziej z tego, że ktoś tak łatwo się pociesza.

Ufff... już się wystraszyłam, że sama nie rozumiem tego, co piszę, ale skoro Ty zrozumiałaś przesłanie, to znaczy, że nie jest tak źle.

Napisane przez change

Ale wydaje mi się, że tu zachodzi taki schemat,że po prostu taki facet musi się w ten sposób dowartościować, bo jest za slaby na to, żeby sobie poradzić kompletnie bez czyjegoś towarzystwa.

Nie wiem... być może.

Napisane przez change

Świetnie sobie poradziłaś i naprawdę lepiej dla Ciebie będzie, ze nic już was nie łączy... Totalny głąb, skoro taką fajną dziewczyne wypuścił z rąk...Ale ostatnio przekonuje się, że faceci to jakiś inny gatunek, którego zupełnie nie rozumiem..

Dzięki bardzo!

[tacyta]

Napisane przez leniwca

I niby partner przeszkadza w tym? W zdobywaniu wykształcenia, doświadczenia zawodowego? W poznawaniu świata? Odcinaniu się finansowo od rodziców, etc?
Bo ja w swoim akurat mam oparcie, motywację, kompana, towarzysza. Będąc w związku nie wyłączam swojego rozumu, zdolności obserwacji i wyciągania wniosków. Nie siedzę w domu, nie odcinam się od świata i znajomych.
To, że mam 21 lat i o swoim facecie myślę poważnie, nie znaczy, że planuję ślub i dzieci tuż po studiach czy w ich trakcie.

Zdrowy związek NIE ogranicza.

Nawet jeśli nam nie wyjdzie, to nie będę żałowała- bo niby czego?
Podaj jakiś konkretny argument.
Bo świat można poznawać razem, dzielić się wnioskami, dyskutować, możemy poznać inne spojrzenie. Obcowanie z ludźmi też nas uczy, rozwija. Jest też czas, żeby sobie pomyśleć, pomarzyć w ciszy i samotności.

Nawet jak byłam w kiepskim, toksycznym związku, to dzięki niemu wiele zrozumiałam, wyciągnęłam wnioski. Dzięki temu jestem silniejsza, szczęśliwsza. Nie ma tego złego...

Partner, związek, wspólne plany w niczym nie przeszkadzają i nie ograniczają. A już na pewno nie przeszkadzają w kształtowaniu siebie.


Będąc w związku, traktowanym poważnie, też można żyć i być otwartym na świat. Jedno drugiego nie wyklucza.

Większość ludzi w wieku dwudziestu lat dopiero wchodzi w dorosłe życie. Jest to czas najbardziej intensywnego kształtowania się osobowości, poszukiwania własnego ja i dynamicznych zmian. Właśnie z tego powodu wiele licealnych czy wczesnostudenckich związków nie wytrzymuje próby czasu i rozpada się. Ludzie zmieniają się, przewartościowują swoje potrzeby i często nie jest im już po drodze z dotychczasową sympatią. Nie chciałabym zabrzmieć zbyt cynicznie, ale nierzadko bywa tak, że z młodzieńczej miłości po prostu się wyrasta jak ze starej sukienki. Dlatego uważam, że jest to idealny czas na tzw. chodzenie ze sobą ale bez zaciągania jakiś większych zobowiązań typu rodzina, dzieci, kredyt. Moim zdaniem, trzeba po prostu pozwolić, aby czas zweryfikował słuszność pierwszych wyborów sercowych i nie zamykać się na inne możliwości.

[eos50]

Napisane przez eos50

A nie bałabyś się, że w trakcie tego 'przebierania' odrzuciłabyś kogoś o kim myślałabyś do końca życia i ... żałowała? Ja znam takie przypadki.

Napisane przez eos50

A czy mezzosopranistka (wybitna zresztą) Małgorzata Walewska znalazła siebie, zdobyła wykształcenie, niezależność psychiczną i finansową, nabyła doświadczenia zawodowe, poznała różnych ludzi?

Brak odpowiedzi to też jakaś odpowiedź.

Ponieważ zadałem pytania, to winien jestem wyjaśnienie dlaczego to zrobiłem. Otóż Pani Małgorzata Walewska mając 17 lat zakochała się miłością od pierwszego wejrzenia w 16 letnim chłopaku. Z tego co wiem są ze sobą do dzisiaj czyli (nie wypominając jej broń boże wieku) jakieś trzydzieści lat. Jak widać mężczyzna nie zawsze przeszkadza kobiecie i śmiem twierdzić, że gdyby wtedy, w młodości posłuchała takich rad jakie dają New woman in town i Tacyta to nie byłaby tam gdzie jest dziś ani w sferze zawodowej, ani prywatnej i z dużym prawdopodobieństwem żałowałaby swojej przepuszczonej szansy.

[willy_nilly]

Napisane przez tacyta

Większość ludzi w wieku dwudziestu lat dopiero wchodzi w dorosłe życie. Jest to czas najbardziej intensywnego kształtowania się osobowości, poszukiwania własnego ja i dynamicznych zmian. Właśnie z tego powodu wiele licealnych czy wczesnostudenckich związków nie wytrzymuje próby czasu i rozpada się. Ludzie zmieniają się, przewartościowują swoje potrzeby i często nie jest im już po drodze z dotychczasową sympatią. Nie chciałabym zabrzmieć zbyt cynicznie, ale nierzadko bywa tak, że z młodzieńczej miłości po prostu się wyrasta jak ze starej sukienki. Dlatego uważam, że jest to idealny czas na tzw. chodzenie ze sobą ale bez zaciągania jakiś większych zobowiązań typu rodzina, dzieci, kredyt. Moim zdaniem, trzeba po prostu pozwolić, aby czas zweryfikował słuszność pierwszych wyborów sercowych i nie zamykać się na inne możliwości.

Kobieto!!! Ale kto tu mówi o dzieciach, rodzinie, kredytach i zamykaniu się?! Czy my ten sam wątek czytamy?!

[just_me]

podobno faceci tak odreagowują. Kobiety zwykle, płaczą i mają ochotę uciec przed światem a faceci wrecz przeciwnie zaczynaja chodzic na imprezy i upijac sie do nieprzytomnosci zeby zapomniec. I przelatywac inne laski. Tak niestety. Częste zjawisko.

[leniwca]

Napisane przez tacyta

Większość ludzi w wieku dwudziestu lat dopiero wchodzi w dorosłe życie. Jest to czas najbardziej intensywnego kształtowania się osobowości, poszukiwania własnego ja i dynamicznych zmian. Właśnie z tego powodu wiele licealnych czy wczesnostudenckich związków nie wytrzymuje próby czasu i rozpada się. Ludzie zmieniają się, przewartościowują swoje potrzeby i często nie jest im już po drodze z dotychczasową sympatią. Nie chciałabym zabrzmieć zbyt cynicznie, ale nierzadko bywa tak, że z młodzieńczej miłości po prostu się wyrasta jak ze starej sukienki. Dlatego uważam, że jest to idealny czas na tzw. chodzenie ze sobą ale bez zaciągania jakiś większych zobowiązań typu rodzina, dzieci, kredyt. Moim zdaniem, trzeba po prostu pozwolić, aby czas zweryfikował słuszność pierwszych wyborów sercowych i nie zamykać się na inne możliwości.

No ale czy facet na prawdę przeszkadza w kształtowaniu siebie?
Jak się związek rozpadnie- trudno, pozostają miłe wspomnienia, a jak związek nie był taki przyjemny, to sie wyciąga wnioski i na przyszłość uważniej dobiera partnera.
Ja skończyłam taki toksyczny związek mając niecałe 19lat i bardzo mnie on ukształtował. W tą lepszą stronę.

No i kto pisze o zobowiązaniach, ślubie, dzieciach, kredycie na mieszkanie w wieku 20-25?
To, że mam TŻ i myślę o nim poważnie, mogłabym z nim założyć rodzinę nie znaczy, że już biegnę rezerwować salę czy szukać suknię ślubną. Jak się studenci kochają, to nie znaczy, że cały świat kończy się na partnerze, że nie ma ambicji, planów co do wykształcenia, pracy, że zamykamy się w domu i stronimy od znajomych, i korzystania z młodości.

A tak to zawsze raźniej poznawać wspólnie świat, zdobywać doświadczenia, wspierać się, motywować, pomagać. Jak nie wyjdzie, zmienią się nasze priorytety, poróżnimy się w najważniejszych kwestiach- trudno. Ale nic nie tracimy.

Związek uczy. Nawet z tego toksycznego można wiele wynieść, jak było w moim przypadku. Nie żałuję, że to przeżyłam, bo dzięki temu teraz jestem kim jestem. O wiele lepsza, mądrzejsza i silniejsza.

Kwestia podejścia.

[change]

Zrobiłyście generalnie niezły offtop autorce :P Lepiej jej pogratulować sukcesu w walce o siebie a nie roztrząsać się nad swoimi dobrymi związkami, zwłaszcza ze niczego nie można być pewnym, a szczególnie drugiego człowieka.

[leniwca]

Napisane przez change

(...)nie roztrząsać się nad swoimi dobrymi związkami, zwłaszcza ze niczego nie można być pewnym, a szczególnie drugiego człowieka.

No tak, lepiej sie zadręczać, wymyślać czarne scenariusze, zamiast cieszyć sie chwilą, tym, ze jest dobrze.

[Candy_lips]

Napisane przez tacyta

W pełni popieram. Dwudzieścia lat to nie jest odpowiedni czas na stabilizację, zabawę w dom czy związki do grobowej deski. Charakter człowieka się w tym okresie jeszcze kształtuje. Lepiej spożytkować ten czas na poszukiwanie siebie, zdobywanie wykształcenia, niezależności psychicznej i finansowej, nabycie doświadczeń zawodowych i poznawanie różnych ludzi. Nie znam nikogo kto by wzdychał po latach do jakiejś młodzieńczej mrzonki czy żałował czasu poświęconego na samopoznanie i odkrywanie świata. Znam za to wiele osób, które zbyt wcześnie wpakowały się nieopatrznie w zobowiązania rodzinne i potem gorzko żałowały, że pewien etap w życiu je ominął.

Można też realizować siebie i do tego mieć obok osobę, którą jak najbardziej traktuje się poważnie, mieć już pewne zobowiązania wobec tej osoby i tego nie żałować.
Mam faceta, z którym planuję swoją przyszłość i wątpię, bym żałowała, gdyby nawet tfu, tfu się rozpadło. Nie dla mnie podejście, jak nie ten, to tamten. Co nie oznacza oczywiście, żeby dawać źle traktować się w związku. Chyba, że mówisz o kredytach/dzieciach/ślubach, to faktycznie, czasem lepiej poczekać, ja np nie jestem jeszcze stabilna finansowa, więc będę musiała.

No, ale co do autorki- świetnie, że realizujesz się, dajesz sobie radę. To normalne, że czasem jeszcze tęsknisz za byłym. Jednak świetnie sobie dajesz radę i to jest najważniejsze