Czy on sie wymiguje?prosze o rade

[onemi]

Jestescie "ponad 2 lata" , dla jednych to duzo dla innych to malo. Ja go rozumiem doskonale. Lepiej tak dosadnie nie naciskaj na niego, bo juz zupelnie mu sie odechce. On moze sie przestraszyc. Jakies drobne alzuje tak, ale bez wymuszania rozmow na ten temat.
Osobiscie uwazam, ze macie jeszcze troche czasu na takie deycje, i ze 2 lata to wcale nie koniecznie tak bardzo dluuugo. Skoro on nie jest gotowy tzn. ze to jeszcze nie ten czas, przeciez i tak jestes dla niego ta jedyna..daj mu czas.

[hihi]

Napisane przez ukrycior

Hihi, czy apostazja wymagała wielu formalności? Bo ja się przymierzam...

Tu możesz poczytać
http://apostazja.pl/jak.html

Ja mieszkałam w małej miejscowości, gdzie każdy każdego znał, a ksiądz o wszystkich wszystko wiedział, więc niemalże z radością mnie "wypisał" bez słowa zająknięcia, prób nawracania, czy czegokolwiek

[Klarissa]

Napisane przez paula78

trudno porownywac nie lubienia np. przeze mnie smazenia nalesnikow do przekonan ,poswiecenia swoich pogladow.

nie robie niczego wbrew sobie dlatego moj Tż jest taki a nie inny.

Zazwyczaj w związku gdy jest konflikt to ktoś musi ustąpić. W twoim ustąpił być może TŻ, w moim ja. Po prostu forma ślubu była mi obojętna. Nie uważam, że coś przez to straciłam. Różnica chyba jest taka, przynajmniej mnie się tak wydaję, że ty jesteś ogólnie może nie przeciwna ślubom, ale nie "za", natomiast ja zawsze chciałam ślubu, obojętna mi była jego forma.

postrzegania mojego braku wiary i przekonan w sposob "mniej do stracenia" nie odpowiada mi bo niby dlaczego wierzacych poglady sa wazniejsze od moich bo taka polska tradycja ?bo w wiekszosci sila ?bo tak jest i juz ?

To nie jest tak, że poglądy wierzących są ważniejsze. Dla mnie poglądy mojego męża są po prostu równie ważne jak moje. Nie ważniejsze, tylko tak samo ważne. Dlatego musieliśmy jakiś kompromis wypracować. Ktoś musiał ustąpić. Gdyby mi zależało na tym, żeby ten ślub absolutnie nie odbył się w kościele to nalegałabym aby właśnie tak było. Ale mnie to było po pewnym czasie obojętne, a on tego chciał.

kompromis owszem piekne slowo ale branie slubu niewierzacego nie jest kompromisem tylko poswieceniem.

kompromisem byloby ok ,bierzemy slub ale dzieci nie chrzcimy przynajmniej dla mnie.

mnie z poświęceniem nie po drodze

Dla mnie to co piszesz to takie "coś za coś" jak jest ślub to "w nagrodę" nie ma chrztu. A mnie cały czas jest to totalnie obojętne. Nie stawiałam mojemu facetowi jakichś warunków, że coś chcę za to, że się tak bardzo poświęciłam i wzięłam ślub w kościele. W ogóle nie czuję, ze coś poświęcałam. Po prostu wzięłam ślub z ukochanym facetem. Co do tego chrztu to mam mieszane uczucia. Pisałam już, że chrzest traktuję jak tradycję Polską nie jak obrzęd religijny i nie wiem jeszcze co zrobię.

W każdym razie to wszystko totalnie nie kłóci się z moimi poglądami. Nie wyznaję żadnej religii, mam na ich temat swoje zdanie, ale jak pisałam nie przeszkadza mi życie w społeczeństwie je wyznającym dopóki ludzie wierzący nie próbują się wtrącać w moje życie, na co oczywiście nie pozwolę.

[Klarissa]

Napisane przez onemi

Jestescie "ponad 2 lata" , dla jednych to duzo dla innych to malo. Ja go rozumiem doskonale. Lepiej tak dosadnie nie naciskaj na niego, bo juz zupelnie mu sie odechce. On moze sie przestraszyc. Jakies drobne alzuje tak, ale bez wymuszania rozmow na ten temat.
Osobiscie uwazam, ze macie jeszcze troche czasu na takie deycje, i ze 2 lata to wcale nie koniecznie tak bardzo dluuugo. Skoro on nie jest gotowy tzn. ze to jeszcze nie ten czas, przeciez i tak jestes dla niego ta jedyna..daj mu czas.

Kurczę, totalnie nie rozumiem takiego podejścia jak twoje. Jeśli przez to, że ona chce ustabilizować swoje życie facetowi się "odechce" to oznacza to, że nie był odpowiednią osobą.
Po drugie nie mówienie o problemie nie sprawia, że problem znika. Jeśli ona jest niezadowolona, że związek nie jest "zalegalizowany" to dlaczego nie miałaby o tym powiedzieć? Podstawą związku to jest mówić o swoich oczekiwaniach. A tak to jest stosowanie zasady "nie sprzątaj starego gówna bo zaśmierdzi, a tak to spokojnie leży"...
Zgodzę się, że 2 lata to nie jest długo, ale to zależy od wieku i bagażu doświadczeń. Mój brat ma lat 17 i od 3 lat chodzi z dziewczyną, nie uważam, że to powód do ślubu. Ale mój kolega ma lat 28 i od 2 lat mieszka z dziewczyną, z którą będzie miał wkrótce dziecko - i to już jest dobry powód do ślubu.
Ile można czekać? Wujek mojego męża "chodzi z dziewczyną" od lat 25... Prawda, ona już dawno temu pogodziła się z tym, że ślubu nie będzie, mimo, że on jej cały czas ten ślub obiecuje.

Uważam, że małżeństwo jako instytucja powstało aby w pewnym sensie chronić kobietę - zapewniać jej, gwarantować, że facet z którym jesteś nie opuści cię od tak z dnia na dzień, chociażby z powodu opłacalności, jeśli już nie z miłości. Że nie wyrzeknie się nagle dzieci twierdząc, że to nie jego. Że nie zostawi żony z dnia na dzień kiedy będzie jej najbardziej potrzebny, bo przecież w związku jest "wolny". Zakochany przez całe życie mało kto jest, ale wspólne sprawy, wspólne życie sprawia, że często ludzie są ze sobą już do śmierci.

Tak, wierzę w instytucję jaką jest małżeństwo i ideały przyświecające jej utrzymywaniu przez tyle stuleci. Nie rozumiem, jak można dobrowolnie rezygnować z czapki i biegać po mrozie z nadzieją, ze tym razem już się nie zaziębię. Pewnie, ze czapka 100% gwarancji na zdrowie nie da, ale na pewno lepiej tak niż sobie uszy odmrozić.

[paula78]

Wychodzi na to ze poprostu dobrze sie dobraliscie i w gruncie nikt z was nic nie stracil i nie ma poczucia jakies straty i to najwazniejsze

Dla mnie natomiast traktowanie obrzedow religijnych jako miejscowy folklor jest pewnego rodzaju pojsciem na latwizne i utwierdzaniem KK w ich sile i wierze ze moga wplywac na losy i zycie innych ludzi ,ja na to nie pozwalam i przez to mam troche pod górkę bo wszyscy uwazaja mnie za dziwna tylko dlatego ze robie inaczej niz "tradycja" .

[hihi]

Napisane przez Klarissa

Kurczę, totalnie nie rozumiem takiego podejścia jak twoje. Jeśli przez to, że ona chce ustabilizować swoje życie facetowi się "odechce" to oznacza to, że nie był odpowiednią osobą.
Po drugie nie mówienie o problemie nie sprawia, że problem znika. Jeśli ona jest niezadowolona, że związek nie jest "zalegalizowany" to dlaczego nie miałaby o tym powiedzieć? Podstawą związku to jest mówić o swoich oczekiwaniach. A tak to jest stosowanie zasady "nie sprzątaj starego gówna bo zaśmierdzi, a tak to spokojnie leży"...
Zgodzę się, że 2 lata to nie jest długo, ale to zależy od wieku i bagażu doświadczeń. Mój brat ma lat 17 i od 3 lat chodzi z dziewczyną, nie uważam, że to powód do ślubu. Ale mój kolega ma lat 28 i od 2 lat mieszka z dziewczyną, z którą będzie miał wkrótce dziecko - i to już jest dobry powód do ślubu.

Do reszty się nie odnoszę, bo sama wiesz, ale z tym się zgadzam - jeśli traktuje się związek poważnie, to poważnie też rozmawia się o swoich względem tego związku oczekiwaniach, aby po 15 latach nierozmawiania nie usłyszeć "wiesz, tak naprawdę nigdy nie chciałem ślubu, ale wiem, że Ty chciałaś, dlatego nie gadałem o tym, coby nie wchodzić na grząski temacik..."
A kwestia tego, czy 2 lata to długo zależna jest tak jak mówisz, od wieku i doświadczeń, u nastolatków, którzy są ze sobą od. 15r.z. to i 7 lat może nie byc wystarczająco, a u dorosłych ludzi w konkretnym wieku, w intensywnym związku (nie na zasadzie spotyknia co kilka dni) 2 lata to bardzo dużo...

Jak facet nie chce formalizować związku, to niech nie chce, ale niechże to wyartykułuje i tyle.

[hihi]

Napisane przez paula78

Dla mnie natomiast traktowanie obrzedow religijnych jako miejscowy folklor jest pewnego rodzaju pojsciem na latwizne i utwierdzaniem KK w ich sile i wierze ze moga wplywac na losy i zycie innych ludzi ,ja na to nie pozwalam i przez to mam troche pod górkę bo wszyscy uwazaja mnie za dziwna tylko dlatego ze robie inaczej niz "tradycja" .

Paula ja ze względu na moje poglądy na powyższy temat też zazwyczaj jestem traktowana jako ta dziwna, ale... ja dla siebie żyję w końcu, a nie po to, aby robić to, co wypada

[Klarissa]

Napisane przez paula78

Wychodzi na to ze poprostu dobrze sie dobraliscie i w gruncie nikt z was nic nie stracil i nie ma poczucia jakies straty i to najwazniejsze

Ja też tak myślę, a czy się dobrze dobraliśmy to się okaże gdzieś koło 20 rocznicy..

Napisane przez paula78

Dla mnie natomiast traktowanie obrzedow religijnych jako miejscowy folklor jest pewnego rodzaju pojsciem na latwizne i utwierdzaniem KK w ich sile i wierze ze moga wplywac na losy i zycie innych ludzi ,ja na to nie pozwalam i przez to mam troche pod górkę bo wszyscy uwazaja mnie za dziwna tylko dlatego ze robie inaczej niz "tradycja" .

Ha! Bo ty jesteś wojująca Ja widzę i obserwuję, że ta siła i wpływy Kościoła spadają z roku na rok, i spadać będą stając się właśnie ludowym folklorem. Ten proces postępuje i postępował by nadal bez mojego udziału, dlatego nie czuję się w obowiązku do zaangażowania. Kiedyś to wszystko stanie się tylko wiejską legendą a potem zniknie jak wiara w naszego polskiego bożka Peruna

Nie mogę zrozumieć, dlaczego ludzie uważają cię za dziwną. Dla mnie jesteś bardzo normalna, twoje poglądy "trzymają się kupy" stanowią jakąś logiczną całość. Mnie się to podoba.

Najbardziej nie lubię jak ktoś zachowuje się tak: wychodzi za mąż za faceta którego nie kocha, bo jest w ciąży, ma świadomość, że to się nie uda, ale i tak wychodzi bo co mama/babcia powie. To zawsze była dla mnie rzecz nie pojęta, ale jest tak zaskakująco częsta i popularna, że aż przykro patrzeć.

Moja najlepsza przyjaciółka tak zrobiła. Zdradza tego biedaka na lewo i prawo i ciągle jęczy jaka ona jest nieszczęśliwa w małżeństwie. A na pytanie (pomijam już po co za niego wyszła bo odpowiedź jest zawsze "wiesz bo mama, bo dziecko, bo coś tam") dlaczego się z nim nie rozejdzie to znowu "a wiesz bo mama, bo dziecko"... I tak sobie tkwi w takiej beznadziei... i narzeka, że na świecie nie ma prawdziwej miłości.
No i znam jeszcze parę dziewczyn w moim wieku, które koło 20-stki wpadły, powychodziły za mąż za tych kolesi (sąsiadka znała chłopaka 1 miesiąc jak zaszła w ciążę i oczywiście musiał być ślub) a teraz są młodymi rozwódkami. Oczywiście wszystkie brały ślubu kościelne w białych sukniach i welonach, i miały wspaniałe wesela... No i właśnie tego nie mogę pojąć.

[201803290936]

Napisane przez Klarissa

Kurczę, totalnie nie rozumiem takiego podejścia jak twoje. Jeśli przez to, że ona chce ustabilizować swoje życie facetowi się "odechce" to oznacza to, że nie był odpowiednią osobą.
Po drugie nie mówienie o problemie nie sprawia, że problem znika. Jeśli ona jest niezadowolona, że związek nie jest "zalegalizowany" to dlaczego nie miałaby o tym powiedzieć? Podstawą związku to jest mówić o swoich oczekiwaniach. A tak to jest stosowanie zasady "nie sprzątaj starego gówna bo zaśmierdzi, a tak to spokojnie leży"...
Zgodzę się, że 2 lata to nie jest długo, ale to zależy od wieku i bagażu doświadczeń. Mój brat ma lat 17 i od 3 lat chodzi z dziewczyną, nie uważam, że to powód do ślubu. Ale mój kolega ma lat 28 i od 2 lat mieszka z dziewczyną, z którą będzie miał wkrótce dziecko - i to już jest dobry powód do ślubu.
Ile można czekać? Wujek mojego męża "chodzi z dziewczyną" od lat 25... Prawda, ona już dawno temu pogodziła się z tym, że ślubu nie będzie, mimo, że on jej cały czas ten ślub obiecuje.
(...)

Klarisso, rozumiem i Twoje argumenty i Onemi, do której postu się odnosisz. Tzn. rozumiem, że w szczęśliwym związku nie powinno być obaw o utratę wolności, strachu przed ślubem etc. - czyli związku (a dokładniej jego zalegalizowania) nie powinno się postrzegać jako straty. Również chcę wziąć ślub z moim TŻ i on również tego chce. Tylko, że nasz związek trwa ponad 4 lata i oboje dojrzewamy do pewnych decyzji mniej więcej w tym samym czasie. Ale idąc Twoim tokiem myślenia, można facetowi, który jest po kilku miesiącach bycia z dziewczyną, a nie myśli jeszcze o ślubie, zarzucić, że nie jest tym właściwym, że ma złe intencje, że nie jest dojrzały, że powinien ulec jej chceniu i pragnieniom...

Bo do pewnych spraw, decyzji się w życiu dojrzewa, tak samo jest ze ślubem. Faceta, który naciskałby po kilku miesiącach na swoją dziewczynę, aby zaczęła z nim współżyć, bo przecież się kochają i traktują poważnie, chyba większość z nas obdarłaby ze skóry. Natomiast dziewczynę, która naciska na jeszcze nie gotowego do pewnych kroków i decyzji partnera, popiera się w większości bez wahania, bo "jak on może nie chcieć ślubu?!". Dla niej to jest AŻ 2 LATA, dla niego może być dopiero 2 lata, jeszcze czas na decyzje, na zebranie kasy.

Znam kilku facetów, którzy byli dosyć szybko (po kilkunastu miesiącach, po takich właśnie 2 latach) naciskani na ślub i ulegli naciskom i nie są do końca szczęśliwi. Tzn. niby są, bo ogólnie OK, kochają żony, ale czują, że coś się stało za szybko, że nie oni zdecydowali (a chcieli to zaplanować w swoim czasie i po swojemu), że coś stracili. Gdyby dano im więcej czasu, to i tak by się oświadczyli, wzięli ślub, ale nie czuliby tej presji, tego pośpiechu i teraz byliby nieco szczęśliwsi. A taka mała szpileczka w sercu faceta, myśl, że jednak został w pewne rzeczy wmanewrowany za szybko, może w przyszłości "owocować" romansem, zdradą, odejściem od żony. To mały kamyk, który w niejednym związku wywołuje po czasie lawinę.

Warto rozmawiać nawet w dosyć świeżym związku o pewnych sprawach, upewniać się, że partner ma podobne poglądy, ale nie naciskać, nie zmuszać. Warto się upewnić, że facet za jakiś czas bierze pod uwagę ślub, że nie jest to mu obce i zmierzłe, ale potem cierpliwość i po prostu bycie razem. Naprawdę szczęśliwy, stabilny związek, sprawia, że mężczyzna się pewnych zobowiązań nie boi (mój na początku się bał tego, bo myślał, że - jak koleżankom jego siostry - chodzi mi tylko o szpan, białą sukienkę i duże wesele; niestety wiele jest takich kobiet). Myślę, że tego typu problemy, żale ze strony kobiety, pojawiają się w związku, w którym jednak nie do końca jest wszystko w porządku i mówienie o ślubie to najczęściej wynik jakichś wątpliwości, niepewności, braku zaufania.

[Klarissa]

Doris nie chodzi mi o to, aby naciskać lecz by powiedzieć czego się oczekuje. Nie mówienie o ślubie bo "a nuż się facet spłoszy" jest błędem. Wzajemne oczekiwania powinny być obu stronom znane bo bez tego każdy związek może się rozpaść. A te 2 lata to oczywiście okres umowny. Tak jak pisałaś, dla jednego 2 lata to długo, dla kogoś innego 4 to ciągle mało. Tylko odwlekanie w czasie często tez ma jakąś przyczynę i czasem warto się nad tym zastanowić.

Po drugie trzeba też sobie uzmysławiać, że partner może w związku oczekiwać czegoś innego niż my i nie mówienie o tym może boleśnie zranić obie strony. Myślę, że kochający facet nawet jeśli jest dla niego za wcześnie na ślub to będzie chciał to swojej dziewczynie wytłumaczyć a nie ucieknie z podkulonym ogonem bo ona ośmieliła się coś o tym powiedzieć.

I też jestem zdania, że idąc do ślubu obie strony muszą być w 100% pewne że tego chcą i że jest to ich decyzja.

[201803290936]

Napisane przez Klarissa

Doris nie chodzi mi o to, aby naciskać lecz by powiedzieć czego się oczekuje. Nie mówienie o ślubie bo "a nuż się facet spłoszy" jest błędem. Wzajemne oczekiwania powinny być obu stronom znane bo bez tego każdy związek może się rozpaść. A te 2 lata to oczywiście okres umowny. Tak jak pisałaś, dla jednego 2 lata to długo, dla kogoś innego 4 to ciągle mało. Tylko odwlekanie w czasie często tez ma jakąś przyczynę i czasem warto się nad tym zastanowić.

Po drugie trzeba też sobie uzmysławiać, że partner może w związku oczekiwać czegoś innego niż my i nie mówienie o tym może boleśnie zranić obie strony. Myślę, że kochający facet nawet jeśli jest dla niego za wcześnie na ślub to będzie chciał to swojej dziewczynie wytłumaczyć a nie ucieknie z podkulonym ogonem bo ona ośmieliła się coś o tym powiedzieć.

I też jestem zdania, że idąc do ślubu obie strony muszą być w 100% pewne że tego chcą i że jest to ich decyzja.

Oczywiście, z tym się zgadzam i teraz w pełni rozumiem o co Ci chodzi. Co do mówienia partnerowi o swoich oczekiwaniach, marzeniach - tak właśnie powinno być w normalnym związku. Dla mnie rozmowa to podstawa związku i w ogóle się dziwię, że można się bać rozmawiać z partnerem o pewnych sprawach i nie znać jego pełnego zdania co do pewnych kwestii.

[Klarissa]

Doris właśnie dlatego tak bardzo mnie dziwi podejście, w którym unika się rozmów o tak ważnej rzeczy dla partnerów jak przyszłość ich związku.

[dr_ka]

Napisane przez Klarissa

Ja widzę i obserwuję, że ta siła i wpływy Kościoła spadają z roku na rok, i spadać będą stając się właśnie ludowym folklorem. Ten proces postępuje i postępował by nadal bez mojego udziału, dlatego nie czuję się w obowiązku do zaangażowania. Kiedyś to wszystko stanie się tylko wiejską legendą a potem zniknie jak wiara w naszego polskiego bożka Peruna

Może to i nie na temat ,ale muszę się wtrącić. Czy wspomniany przez Ciebie bożek również zapisał się w tak znaczący sposób na kartach historii świata? Czy jego kult przetrwał przez ponad dwa tysiąclecia? Religia katolicka jest fundamentem kultury europejskiej ,czy się komuś to podoba czy nie..
I nie jestem żadnym fanatykiem ,po prostu przeciętną katoliczką.

[ukrycior]

Napisane przez dr_ka

Może to i nie na temat ,ale muszę się wtrącić. Czy wspomniany przez Ciebie bożek również zapisał się w tak znaczący sposób na kartach historii świata? Czy jego kult przetrwał przez ponad dwa tysiąclecia? Religia katolicka jest fundamentem kultury europejskiej ,czy się komuś to podoba czy nie..
I nie jestem żadnym fanatykiem ,po prostu przeciętną katoliczką.

No i się zacznie dyskusja o religii.

Z mojego punktu widzenia jest JEDNYM z filarów, dziękuję bardzo za taki fundament.

[Klarissa]

Napisane przez dr_ka

Może to i nie na temat ,ale muszę się wtrącić. Czy wspomniany przez Ciebie bożek również zapisał się w tak znaczący sposób na kartach historii świata? Czy jego kult przetrwał przez ponad dwa tysiąclecia? Religia katolicka jest fundamentem kultury europejskiej ,czy się komuś to podoba czy nie..
I nie jestem żadnym fanatykiem ,po prostu przeciętną katoliczką.

To nie ma znaczenia czy przetrwał. Bogowie greccy czy rzymscy są znani do dzisiaj, można zatem powiedzieć, że przetrwali a w tradycji zapisali się wielokrotnie, ale są już od wieków tylko legendą.

Nie kwestionuję udziału kościoła w historii Europy, ani w jej kulturalnym czy duchowym rozwoju. Co nie zmienia faktu, że nie wierze w żadnego boga i kultywowane przez tradycję chrześcijańską legendy staro i nowo testamentowe.

Nie uważam, żeby religia była fundamentem, kultura europejska powstawała przy jej udziale, ale to nie znaczy, że bez tego by nie powstała. Kultury np. antyczne czy te znane z Ameryki Południowej były doskonale rozwinięte i jakoś poradziły w tym sobie bez chrześcijan. Europejczycy też by sobie poradzili w razie czego

Co oczywiście nie umniejsza roli kościoła, ale ta rolą była taka wysoka też że względu na to, że Kościół uzurpował sobie prawo do stanowienia o kulturze, polityce i moralności nie dopuszczając do tego osób spoza swego grona, że tak powiem myślących inaczej. Trzeba oceniać trochę obiektywnie moje drogie