Jacy są Wasi ojcowie?

[GothicLolita22]

Niestety za wiele dobrego nie mogę o moim ojcu powiedzieć... Zawdzięczam mu koszmarną nerwowość i - kiedyś - zerowe poczucie własnej wartości, bo teraz to już się zmieniło.
Kiedy byłam dzieckiem, sprzągł się z takim facetem który robił wszystko, żeby go nastawić przeciwko swojej rodzinie, a że ojciec jest bardzo podatny na wpływy, szybko mu się to udało. Zaczęło się od tego, iż jako że tylko on pracował, zaczął raczyć moją mamę tekstami, że to są jego pieniądze i nic jej do nich, potem zaczął dość ostro pić z tym facetem, uciekał z domu (wiem, że to brzmi żałośnie ale tak było - w chwili nieuwagi mojej mamy wymykał się żeby się z tym facetem napić), potem wracał do domu zaprany w 3 du*y i robił mega awantury, po których nigdy, ale to PRZENIGDY nie przepraszał, a jeszcze zachowywał się tak, jakby to on został wielce skrzywdzony. Miał gdzieś to, że na jego akcje patrzą dzieci - ja i mój brat. Mówił do mamy tak straszne rzeczy, że pamiętam każde słowo mimo że minęło tyle lat. Miał w zwyczaju gadać sam do siebie - i parę razy, kiedy nie wiedział że jestem gdzieś w pobliżu, usłyszałam na swój temat takie rzeczy, które zabiły we mnie wszelką pewność siebie na dłuuuugie lata. Dla obcych, czy np kolegów z pracy zawsze był 100 razy milszy niż dla domowników. Wszystkim dookoła zawsze we wszystkim przytakiwał i starał się przypodobać, domownikom się stawiał i zawsze miał inne zdanie niż oni. Nie znosił sprzeciwu w niczym - wszystko musiało być tak, jak on chciał, bo jak nie to by wiercił dziurę w brzuchu do końca świata, mimo że wiele razy nie miał zupełnie racji. Nie szanował kobiet, wręcz czasem myślałam, że uważa je za jakiś gorszy gatunek niż mężczyźni. Upokarzał moją mamę milion razy, w różnych towarzystwach, a już najbardziej uwielbiał to robić przy tym swoim koleżce ku wielkiej uciesze tego ostatniego. Nigdy nie zapomnę jego słów, że w naszej miejscowości powinno się zlikwidować wszystkie baby i zostawić tylko jedną "kopulatkę" - miałam z 12 lat jak wypowiedział ten tekst w mojej obecności.
Było jeszcze wiele, wiele wstrętnych słów i zdarzeń, o których nie mogę zapomnieć mimo że jestem dorosła i minęło tyle lat. Dziś ojciec już od dawna nie kontaktuje się z tym koleżką, pije okazyjnie, ale niestety szacunku do mamy nie nabył i dalej jest oślo uparty oraz uważa, że on ma zawsze rację i w ogóle posiadł wszystkie rozumy. Dobrego kontaktu nie miałam z nim nigdy i nigdy mieć nie będę, zawsze czułam jakoś podświadomie, że ma mnie za nic. Nigdy mu się nie podobały żadne moje plany, zawsze miał na ich temat coś do powiedzenia, i zawsze było to coś dobijającego i podcinającego skrzydła. Po prostu od dziecka przeczuwałam, że mnie nie kocha a teraz zastanawiam się czasami, po co w ogóle zakładał rodzinę, skoro do szczęścia było mu potrzebne co innego - popijawy, koledzy, balowanie do późna.
Wygadałam się, ale lżej się nie zrobiło

[Rena]

Moj ojciec zmarl w tym roku, wiec bede pisac w czasie przeszlym.
Z ojcem mialam lepszy kontakt niz z matka. Byl bardziej wrazliwy, ale tez slabszy psychicznie od matki. To ona dominowala w domu.

A tak to bardzo inteligetny, wrecz blyskotliwy, nawet w ciezkiej chorobie rzucal ripostami. Ledwo chodzil po intesywnej terapii i licznych szpitalach, ale mozg smigal, jak na konkursie wiedzy.

Jako nastolatka zeby pogadac z ojcem trzeba bylo przyjsc do niego do pracy, bo w domu rzadzila matka, z tym ze nie bylo problemu i chodzilam tam codziennie, bo biuro bylo blisko mojego liceum a on byl szefem firmy (szefem w domu byla mama), jako studentka pracowalam w jego firmie i odbylo sie to w dobrej atmosferze, mimo trudnej tematyki.

Z wad - lubil pic - to kosztowalo go zdrowie, a docelowo tez zycie.

[Roane]

Napisane przez SALIX

Nie zapraszaj go. Serio. To ma być Twój dzień, szczęścia i radości a nie strachu i koszmarów z dzieciństwa. Obrazi się? Ludzie będą gadać? I co z tego? Nie, nie musisz zapraszać takiego palanta na swój ślub, to, że był dawcą nasienia nie czyni jeszcze z niego taty i człowieka, którego warto mieć u boku.

Ja też bym nie zapraszała. Wystarczająco wiele popołudni w Twoim życiu zepsuł, szkoda dać mu okazję zrujnować kolejne, i to tak wyjątkowe. Pozatym, czy myślisz że będzie Ci go tam brakować?

---------- Dopisano o 20:14 ---------- Poprzedni post napisano o 19:53 ----------

Ale to w sumie znamienne, te dwie twarze. Bo skoro przy ludziach zachowują się inaczej niż w domu, to znaczy że Ci wszyscy patologiczni i dysfunkcyjni ojcowie są w jakimś stopniu świadomi tego że ich postępowanie jest złe i nieakceptowane społecznie. Przecież ukrywają je, mówią dzieciom "nie opowiadaj co w domu". Czy żadnego z nich nigdy nie naszła refleksja, że skoro muszą to kryć to może wogóle nie powinni tego robić?

[Olvnia]

Mój tata jest naprawdę świetnym człowiekiem. Wiem,że bardzo mnie kocha i zrobiłby wszystko,żebym była szczęśliwa. Czasami się kłócimy,ale nigdy nie są to jakieś poważne kłótnie. Zawsze mogę na niego liczyć,poza tym jest bardzo interesującym człowiekiem,o wielu zainteresowaniach,więc lubię z nim rozmawiać. Szanuję go za to,że mimo tego,że miał bardzo trudne dzieciństwo (patologiczna rodzina) umiał sobie poradzić w życiu i spełniać swoje marzenia. Nie mogłabym mieć lepszego taty,bardzo go kocham,jest jedną z niewielu osób,za które oddałabym życie. Nie byłabym tym kim jestem gdyby nie on,zawdzięczam jemu (i mamie) naprawdę wiele.

[Zorzoli]

Napisane przez patrzacwniebo

W dodatku jest ta okropna świadomość, że gdy wreszcie spotkałam porządnego faceta, czuję się raz na jakiś czas trochę nieswojo. Nie umiem przyjąć do siebie zbyt dużo ciepłych słów, bo nigdy takich nie słyszałam (tylko mój dziadek od strony mamy starał się nadrabiać ale mieszka daleko i widywałam go jedynie w wakacje). Boję się, że mam jakiś nienormalny pociąg do toksycznych relacji i patologii, chociaż jednocześnie tego nienawidzę.

Tez tak wlasnie mam

Napisane przez ef54e0a2a1d8c328bd9581b7d 386552d742cc4ca

Treść usunięta

Zgadzam sie w 100% kIedys zal mi bylo mojej mamy ale teraz ona te mnie denerwuje chociaz z jednej strony ma racje, ze czlowieka co ma juz 50 lat nie nauczysz nagle zmywac i pomagac w domu....

[b82ed09e83d6cc96f3cec4b39c6008ed9e8c5acd_5dd330825eb9e]

Mam do ojca żal o wiele rzeczy, ale wiem, że nie ponosi 100% winy za sytuację jaka panowała między nami (teraz się w miarę poprawia). Jaki on jest? Ciężko mi powiedzieć, patrzę przez pryzmat poglądów nas różniących, kłótni itp. Na pewno jest dobrym człowiekiem. Zawsze robił wszystko, żeby niczego w domu nie brakowało, szanuje mamę. Co było to było, staram się nie chować urazy, tym bardziej, że mieszkamy osobno, więc w drogę sobie nie wchodzimy. Lubię też w nim to (i w mamie), że mimo tego, że nawet jak podejmuję decyzje, które im się nie podobają (np. mieszkanie z chłopakiem bez ślubu), to nigdy nie powiedzieli mi złego słowa.

[olenkasz]

hm, nie będę się jakoś specjalnie rozwodzić, ale mój ojciec jest dość ciężkim typem człowieka.
nigdy nie stosował wobec mnie przemocy ani nic takiego. on po prostu się nie interesuje i nigdy nie interesował niczym. nie jest człowiekiem, dla którego rodzina byłaby priorytetem. nasze relacje są bardzo luźne.

natomiast jego niezaprzeczalną zaletą jest to, że się nie wtrąca i właściwie nie robił problemów ani żadnych histerii po moim coming oucie. i nasze relacje pozostały niezmienne, więc w sumie hm, szczęście w nieszczęściu.

sama jestem cholernie rodzinnym człowiekiem. dokładnie takiej też partnerki poszukiwałam, bo nie chciałabym założyć takiej rodziny, z jakiej sama wyrosłam.

[Zorzoli]

Ehhh czytajac wasze wypowiedzi mam tylko nadzieje, ze mi sie uda znalezc mezczyzne, ktory bedzie sie interesowal swoja rodzina i bedzie dobrym ojcem

[Gennie]

......

[MartaMagda]

Napisane przez Gennie

Mam również uraz do wszelkich rodzinnych uroczystości - nie potrafię się odnaleźć wśród tego gwaru i radości. Taka atmosfera u mnie w domu była lata temu, przez ten okres zdążyłam się odzwyczaić od takich zachowań, czuję się jak dziki pośród tłumu - nieswojo i przytłoczona. Mój R. nie rozumie, że nie potrafię od tak przyjechać do niego na Wigilię i jeść wspólnie z jego familią kolację, to wszystko jeszcze za bardzo we mnie tkwi, nie umiem ot tak zapomnieć i siedzieć z innymi. Z przyklejonym uśmiechem czułabym się dziwnie. Próbujemy nad tym pracować ( a jego rodzina jest bardzo duża, zżyta i kochana dla mnie więc to na chwilę obecną abstrakcja ) ale to musi być metoda małych kroczków inaczej pewnie bym zwariowała.

Przeczytałam wszystko, ale chciałbym się odnieść do tego zacytowanego fragmentu. Terapia w tym pomaga. Doskonale Cię rozumiem, bo wiem, jak to jest jak nagle znajdujesz się wśród kochającej się rodziny i masz to uczucie, że jesteś jakaś dzika i odstająca. Mi pomogły sesje. Potrafię już na takich spotkaniach się wyluzować, cieszyć, rozmawiać. Nie siedzę już jak na szpilkach, przyklejona do krzesła gdzieś w kącie Wszystko da się naprawić, tylko tak jak mówisz, małe kroki i pomoc psychologa

[JanePanzram]

jeszcze dwa lata temu napisałabym o ojcu: charyzmatyczny człowiek, z którym można podyskutować o wszystkim. Mało uczuciowy/o słabo wykształconej emocjonalności. Nie przypominam sobie, aby rodzice kiedyś się tulili, czy całowali, on w okazywaniu "uczuć" do matki to był raczej prymitywny. Czułam przed nim rezon, a też i strach: jak się zdenerwował, to bałam się zawsze, że nie wiem, podleci do mnie i mnie pobije (nie wiem, z czego to wynikało, bo taka sytuacja nie miala nigdy miejsca, a jak powiedziałam o tej swojej obawie bratu, to się mocno zdziwił; może z tego to wynikało, że on emocje w sobie dusił, nie ujawniał i w momencie wybuchu człowiek miał wrażenie, że nie wiadomo, co on zaraz zrobi).
Człowiek, który dawał wolność w wyborze. Cholernie pracowity, ambitny. Ktoś, komu chciałabym dorównywać.

Dwa lata temu. Teraz zaś bym dodała do tego masę inwektyw. Przez pewną rozmowę, gdzie pierdyknął dużo za dużo. Dwa lata mijają, ja nadal nad tamta "rozmową" nie przechodzę do porządku dziennego. Jeszcze parę miesięcy temu na samo jej wspomnienie mi łzy automatycznie leciały. Po niej naprawdę powątpiewam, czy on się martwi kimkolwiek innym poza sobą [pisałabym dalej, ale byłby to stek przekleństw].

[wika82]

Napisane przez niebieskie_oczko

Mój tata jest mega! Chciałabym mieć też kiedyś takiego faceta przy boku Konkretny, pomocny, z wielkim poczuciem humoru, ludzie jak go tylko poznają, to lgną jak pszczoły do miodu

U mnie to samo. Z każdym potrafi znaleźć temat do rozmowy.
I jest w stanie rozkręcić każdą, ale to absolutnie każdą imprezę. Ludzie go za to uwielbiają, zwłaszcza na weselach.

[yoona]

smutno, że tyle ojców nie potrafiło wychować swoich córek.

mój również ma dwa oblicza. z jednej strony zrobiłby dla mnie wiele, czasem wystarczyło że się przymiliłam i miałam nowe buty, bluzke, cokolwiek, prowadziliśmy długie dysputy np na temat tego czy kosmici mogli zbudować piramidy, zawsze mogłam się przytulić do niego i robię to do teraz, słyszałam nie raz od niego "kocham", on był osobą z którą wolałam chodzić do supermarketu, na grzyby, wycieczki rowerowe, spacery.
a z drugiej strony despota, wiedzący wszystko najlepiej, nie potrafiący przyznać się do błędu, choleryk, z problemem z alkoholem, który moim zdaniem bardzo przyczynił się do powyższego. Byle pierdoła potrafi wyprowadzić go z równowagi, obraża się jak dzieciak i nie odzywa 3 dni, a potem nie przeprosi, tylko zaczyna się zachowywać jak gdyby nigdy nic. Do dziś pamiętam awanturę i kilka dni nieodzywania się oraz niejedzenia niczego przez niego, bo uwaga: rosół na obiad był za gorący...
Albo hit z przed kilku dni, mama zadzwoniła do mnie, że ojciec zrobił jej awanturę na mieście przy ludziach, bo JA nie opłaciłam jakiegoś tam swojego rachunku.
Nie potrafi zaakceptować , że ja mam inna wizję życia niż on, że podejmuje swoje decyzje, często wypomina mi różne rzeczy. Nie potrafił zaakceptować żadnego z moich chłopaków, a jak jednego wyjątkowo nie polubił, to jak przyprowadzałam go od domu, nie odezwał się do niego nawet słowem. W efekcie chłopak nie postawił nogi w moim domu przez 3 lata.
Jak byłam mała i pisałąm pamiętnik, to była tam strona zatytułowana " jak nazywa mnie mój kochany tatuś" i określenie gówniara było tam najłagodniejsze. Ojciec znalazł pamiętnik i wyrwał tę strone (czytanie pamiętnika i listów do mnie było częste, musiałam głęboko chować).
Znam też doskonale wspomniane tu gdzieś w wątku teksty mamy typu "wiesz jaki jest ojciec", "nie denerwuj go", "po co go prowokujesz".
Jak byłam młodsza bardzo mamie współczułam, teraz natomiast mam do niej większy żal i złość nawet niż na ojca, że dzwoni do mnie teraz i narzeka mi na niego, a jest jego żoną od 34 lat.
Ostatnio wymyśliła, że wyprowadzi się od niego i zamieszka ze mną....Nie chcę tego, jednocześnie mam ogromne poczucie winy.
Kocham bardzo oboje, ale mam do nich ambiwalentny stosunek, co jest bardzo męczące, dlatego dojrzewam do terapii.

[szmyrk]

Napisane przez Roane

(...) Znacznie łatwiej jest być w relacji gdzie jest i przemoc, i jakaś tam czułość, niż w relacji totalnie obojętnej.

Zawsze mi sie wydawalo, ze na odwrot - lepiej juz, jak jest po prostu zle - przynajmniej masz jakas tam pewnosc w zyciu - niz jak ci robia sieczke z mozgu i zyjesz w ciaglej niepewnosci...

[RubyFaelivrin]

Temat "ojciec" jest dla mnie trudny, przykry. Wolałabym się nie rozpisywać, więc powiem jedynie tyle, że mój mistrzem świata w ojcostwie nie był i nigdy nie będzie. Żyje, ma się dobrze, ale czasu nie cofnie, niczego nie naprawi.
O niebo lepszy kontakt mam z mamą.

[Roane]

Napisane przez szmyrk

Zawsze mi sie wydawalo, ze na odwrot - lepiej juz, jak jest po prostu zle - przynajmniej masz jakas tam pewnosc w zyciu - niz jak ci robia sieczke z mozgu i zyjesz w ciaglej niepewnosci...

Wiesz, ja widzę w przemocowej relacji jakąś pewność jutra. Wiesz, że jutro oberwiesz lub że jutro będziesz jakoś zauważony, w taki czy inny sposób, wiesz że jesteś. Wydaje mi się że relacja z rodzicem który jest wobec ciebie obojętny jest bardziej wyniszczająca, bo uwagi nie otrzymujesz żadnej, oprócz momentu w którym rodzic chciałby abyś zniknął z pola widzenia/przestał stwarzać problem.
Wogóle trudno to w jakikolwiek sposób wartościować, to bardzo indywidualna kwestia. Wydaje mi się, że co dla kogo jest gorsze, zależy od tej konkretnej osoby. Dla mnie bardziej bolesny był brak jakiejkolwiek uwagi.

[OceanSoul123]

Ojciec... Hah. Cięzki temat.
Dla mnie to on po prostu jest, może głupio pisać, może nie, ale nie żywię chyba do niego większych uczuć.. Raczej taką nautralność, kiedy jest spokojnie i wściekłość pomieszaną z lekką nienawiścią, kiedy robi jazdy mojej mamie i nam jako rodzinie.
Nigdy nie miałam z nim jakiegoś kontaktu typu ojciec-córka, żadnych rozmów życiowych, wsparcia - od wielkiego dzwonu czasami powie coś miłego, na codzień to raczej tylko pare zdań, tematy bardzo powierzchowne i tyle.

Ponoć o rodzicach powinno się zawsze mówić dobrze. Szkoda, że w rzeczywistości jest inaczej.

[Rybaa]

Napisane przez vanfan

Hej

Poczytuje od jakiegos czasu wizaz, ale dopiero teraz sie zarejestrowalam.
Tak wiec, witam wszystkich

Czytalam kilka watkow dot. rodziny i pomyslam, ze moze zapytam konkretnie o ojcow. Czasami jak slysze od kolezanek jakich mają ojców, nie dowierzam ze taka moze byc rzeczywistosc... ze potrafi a byc mili!

Niestety, ale ja z ojcem mam slaby kontakt, raczej od zawsze (mam 24 l)
Czesto przez niego plakalam i nienawidzilam go z calych sil za to jaki byl dla mnie i mojego rodzenstwa.
Nie wychowalam sie w patologicznej rodzinie.. moi rodzice nie sa alkoholikami etc.. ale ojciec od zawsze w domu wprowadzal toksyczna atmosfere. On zawrze narzucal swoje zdanie i nie bylo gadania...
Oczywiscie dawanie klapsow 'za kare' nie bylo by zle, ale do tego stopnia, ze ma sie posiniaczone uda..? W szkole musialam mowic ,ze spadlam z drzewa...bo mielismy obowiazkowy basn.
Do tej pory sie zastanawiam, co jako dziecko ja i moje rodzenstwo mu takiego zrobilismy ze traktowal nas z taka zloscia?

Odkad pamietam był strasznie wybuchowy i doslownie drobnostki doporowadzaly go do szalu np. nieulozone buty.
Czesciej pochwaly slyszalam o dzieciach z podworkach niz o mnie. Zawsze bylam ta gorsza, albo ta ktora moglaby byc lepsza o ile juz stalo sie cos zadowalajacego. On ma stara toksyczna metode porownywania do innych, a przy kłotniach potrafi wyciagnac rzeczy sprzed kilu lat.

Np.
Moi rodzice palą od dawna (ojciec juz o 10 lat nie pali) Gdy bylam mala mowilam rodzicom, zeby rzucili papierosy bo to syf i zeby szli palic na zewnatrz bo dym jest trujacy i ja nie chce tego wdychac. Oczywiscie nikt tego nie bral na powaznie.
Obecnie sama pale. Teraz jak moj ojciec juz nie ma argumentow to potrafi przytoczyc tego typu historie i smieje sie (oczywiscie arogancko i ironicznie) ze plakalam , ze 'oni mnie truja' a sama teraz pale.

Nie mieszkam z rodzicami od kilku lat . Teraz jak do nich przychodze to nie mam z nim o czym gadac, unikam go a jak juz cos gada to przytakuje i nie wchodze w zadna dyskusje. To takie typowe jak wtedy gdy przyjezdza rodzina za ktora sie nie przepada albo ma sie ich gdzies i udaje sie milych i przykladnych..

Napisalabym wiecej.. ale az przykro mi sie robi ..
Napiszcie o swoich ojcach, czy mozna na nich polegac, czy wspieraja was i czy ich lubicie?

pozdrawiam
vanfan

Napisane przez ef54e0a2a1d8c328bd9581b7d 386552d742cc4ca

Treść usunięta

Napisane przez ef54e0a2a1d8c328bd9581b7d 386552d742cc4ca

Treść usunięta

aż się poryczalam czytajac niektore wypowiedzi...
mam 29 lat ale widze ze nie poradzilam sobie jeszcze z problemami z przeszlosci...
2 letnia terapia poszła w las jak widze w chwili obecnej...
nienawidze swojego ojca..
malo tego... bywa ze glosno mowie ze nie mam ojca...
bo wg mnie taki ojciec to nie ojciec...
wiecznie ponizajacy
wiecznie gnojacy
bijacy
krzyczacy
dluuugo by pisac o tym czego od niego doswiadczylam....
kiedy z mezem kupilam mieszkanie w Wawie do ktorego on nie dolozyl ani zlotowki /okej wiem nie musial ale .../
on gdy pierwszy raz je zobaczyl i spytalam czy mu sie podoba powiedzial: nie.
oczywiscie wiem ze po kazdym by to splynelo ale ja majac traume po kontaktach z nim strasznie wzielam to do siebie...
potem powiedzial ze zartowal...
ah jaki smieszny zart...
cale zycie uzywal przemocy i krytykowal wszystko co robilam i czego nie robilam...
zawsze kazda kolezanka byla lepsza odemnie...
koszmary dziecinstwa powracaja...
nie tylko dziecinstwa zreszta....
oczywiscie mam swiadomosc ze nikt tego nie przeczyta ale pisze to bardziej sama dla siebie.. w ramach oczyszczenia...
najlepsza sytuacja...
1 listopada 2013....
rodzinny obiad...
chcialam zapalic papierosa w kuchni....
wpadł w szał
zaczac krzyczec ze w tym domu sie nie pali
jassssne
matka pali cale zycie w calym mieszkaniu
w kuchni i lazience po kilka razy dziennie
wiec mowie do niego ze chyba zartuje bo przeciez mama pali w kuchni
on podbil do mnie z dlonmi zacisnietymi w piesci gotowy do uderzenia mnie i mowi: masz mnie sluchac gowniarzu bo to jest moj dom
wiec ja do niego ze chyba jest nienormalny i zeby sie uspokoil
wtedy on zgnojony przez reszte rodziny ubral sie i wyszedl
i to by bylo na tyle z rodzinnej atmosfery po wizycie na grobach zmarłych
zaznacze pewne fakty
majac 21 lat wyprowadzilam sie z domu
NIGDY nie prosilam go o pomoc przez ten czas
wynajmowalam mieszkanie, mialam dobra prace, dobrego faceta
wyszlam za maz /do czego on nie dolozyl ani zlotowki, sami z mezem zorganizowalismy wszystko za wlasne pieniadze/
tak jak wspomnialam kupilam z mezem mieszkanie w Warszawie, tez nie zaproponowal dolozenia nawet zlotowki a przy pierwszej wizycie ostro skrytykowal
do tego nie raz kiedy bylam juz dorosla podniosl na mnie reke i nigdy nie przeprosil
malo tego
kiedy spotkal sie z moim mezem krzyczal ze czeka na przeprosiny odemnie /ciekawe za co.../
tak wiec sporo tego bylo
przeszlam 2 letnia terapie za ktora zapłacilam kupe kasy....
w dalszym ciagu jestem przez niego deptana...
nie rozumiem jak dorosly czlowiek moze byc na tyle glupi i zachowywac sie w taki sposob i niszczyc swoje dziecko...
po co?
w imie czego?
nigdy tego nie zrozumiem.
niestety przez niego nie chce miec swoich dzieci bo boje sie ze popelnie te same bledy co moi rodzice.
dziekuje bardzo za takie zycie
wolalabym zostac usunieta niż tak sie meczyc X lat.
bo prawda jest taka ze niektorzy ludzie nie powinni miec dzieci.
nigdy

[ef54e0a2a1d8c328bd9581b7d386552d742cc4ca]

Treść usunięta

[karolca]

Mój tata jest z tych normalnych. Bardzo ważna jest dla niego rodzina i jej dobro. Lubi dzieci choć czasem ma problem z okazywaniem uczuć i emocji. Aby podniósł głos, musiałam się z siostrą naprawdę nagimnastykować. Miał swoje wymagania, jak każdy. Z tatą lubiłam wycieczki do miasta (mieszkamy w mieście ale na uboczu), naprawiać sprzęt rtv, razem dzieliliśmy się nowinkami komputerowymi. Ale i zdarzały się kłótnie i tylko mama nas ratowała

Mam pozytywne wspomnienia, nie mogę narzekać. Zawsze był jak był potrzebny, z cierpliwością pomagał w odrabianiu lekcji i tłumaczył to, czego nie zrozumiałam w szkole. Jak mama była w szpitalu dzielnie się nami zajmował, nawet nauczył sie gotować Jest kochającym tatą, przykładnym mężem.


Przykro się robi, jak czytam, jak wiele ojców jest złych.

[szmyrk]

Napisane przez Roane

Wiesz, ja widzę w przemocowej relacji jakąś pewność jutra. Wiesz, że jutro oberwiesz lub że jutro będziesz jakoś zauważony, w taki czy inny sposób, wiesz że jesteś. Wydaje mi się że relacja z rodzicem który jest wobec ciebie obojętny jest bardziej wyniszczająca, bo uwagi nie otrzymujesz żadnej, oprócz momentu w którym rodzic chciałby abyś zniknął z pola widzenia/przestał stwarzać problem.
Wogóle trudno to w jakikolwiek sposób wartościować, to bardzo indywidualna kwestia. Wydaje mi się, że co dla kogo jest gorsze, zależy od tej konkretnej osoby. Dla mnie bardziej bolesny był brak jakiejkolwiek uwagi.

Ale to wlasnie troche sie zgadzamy - w stricte przemocowej reakcji ja takze widze swego rodzaju pewnosc. Ale obojetnosc, coz, chyba jest jednak jeszcze gorsza od niepewnosci, choc nie jestem pewna. No i masz racje, nie ma co tu wartosciowac, roznie tez to w roznych domach wygladalo i rozna ludzie maja odpornosc, roznie te sprawy interpretuja, bo roznice psychiczne i wrazliwosc tez mamy rozna.

Napisane przez Rybaa

aż się poryczalam czytajac niektore wypowiedzi...
(...)
bo prawda jest taka ze niektorzy ludzie nie powinni miec dzieci.
nigdy

Poszukaj innego terapeuty

[MartaMagda]

Napisane przez szmyrk

Ale to wlasnie troche sie zgadzamy - w stricte przemocowej reakcji ja takze widze swego rodzaju pewnosc. Ale obojetnosc, coz, chyba jest jednak jeszcze gorsza od niepewnosci, choc nie jestem pewna. No i masz racje, nie ma co tu wartosciowac, roznie tez to w roznych domach wygladalo i rozna ludzie maja odpornosc, roznie te sprawy interpretuja, bo roznice psychiczne i wrazliwosc tez mamy rozna.

Moim zdaniem to może wyglądać tak, jak się ma rodzica, który ignoruje, to w przypływie frustracji, smutku i tych wszystkich złych emocji, można pomyśleć, żeby ten rodzić chociaż nawrzeszczał, nawrzucał a nie wciąż ignorował. Jeśli jednak ma się rodzica furiata, marzy się wtedy, żeby zamiast razów i wyzwisk pojawiła się ta ignorancja i święty spokój.

---------- Dopisano o 18:18 ---------- Poprzedni post napisano o 18:12 ----------

Napisane przez Rybaa

aż się poryczalam czytajac niektore wypowiedzi...
mam 29 lat ale widze ze nie poradzilam sobie jeszcze z problemami z przeszlosci...
2 letnia terapia poszła w las jak widze w chwili obecnej...
nienawidze swojego ojca..
malo tego... bywa ze glosno mowie ze nie mam ojca...
bo wg mnie taki ojciec to nie ojciec...
wiecznie ponizajacy
wiecznie gnojacy
bijacy
krzyczacy
dluuugo by pisac o tym czego od niego doswiadczylam....
kiedy z mezem kupilam mieszkanie w Wawie do ktorego on nie dolozyl ani zlotowki /okej wiem nie musial ale .../
on gdy pierwszy raz je zobaczyl i spytalam czy mu sie podoba powiedzial: nie.
oczywiscie wiem ze po kazdym by to splynelo ale ja majac traume po kontaktach z nim strasznie wzielam to do siebie...
potem powiedzial ze zartowal...
ah jaki smieszny zart...
cale zycie uzywal przemocy i krytykowal wszystko co robilam i czego nie robilam...
zawsze kazda kolezanka byla lepsza odemnie...
koszmary dziecinstwa powracaja...
nie tylko dziecinstwa zreszta....
oczywiscie mam swiadomosc ze nikt tego nie przeczyta ale pisze to bardziej sama dla siebie.. w ramach oczyszczenia...
najlepsza sytuacja...
1 listopada 2013....
rodzinny obiad...
chcialam zapalic papierosa w kuchni....
wpadł w szał
zaczac krzyczec ze w tym domu sie nie pali
jassssne
matka pali cale zycie w calym mieszkaniu
w kuchni i lazience po kilka razy dziennie
wiec mowie do niego ze chyba zartuje bo przeciez mama pali w kuchni
on podbil do mnie z dlonmi zacisnietymi w piesci gotowy do uderzenia mnie i mowi: masz mnie sluchac gowniarzu bo to jest moj dom
wiec ja do niego ze chyba jest nienormalny i zeby sie uspokoil
wtedy on zgnojony przez reszte rodziny ubral sie i wyszedl
i to by bylo na tyle z rodzinnej atmosfery po wizycie na grobach zmarłych
zaznacze pewne fakty
majac 21 lat wyprowadzilam sie z domu
NIGDY nie prosilam go o pomoc przez ten czas
wynajmowalam mieszkanie, mialam dobra prace, dobrego faceta
wyszlam za maz /do czego on nie dolozyl ani zlotowki, sami z mezem zorganizowalismy wszystko za wlasne pieniadze/
tak jak wspomnialam kupilam z mezem mieszkanie w Warszawie, tez nie zaproponowal dolozenia nawet zlotowki a przy pierwszej wizycie ostro skrytykowal
do tego nie raz kiedy bylam juz dorosla podniosl na mnie reke i nigdy nie przeprosil
malo tego
kiedy spotkal sie z moim mezem krzyczal ze czeka na przeprosiny odemnie /ciekawe za co.../
tak wiec sporo tego bylo
przeszlam 2 letnia terapie za ktora zapłacilam kupe kasy....
w dalszym ciagu jestem przez niego deptana...
nie rozumiem jak dorosly czlowiek moze byc na tyle glupi i zachowywac sie w taki sposob i niszczyc swoje dziecko...
po co?
w imie czego?
nigdy tego nie zrozumiem.
niestety przez niego nie chce miec swoich dzieci bo boje sie ze popelnie te same bledy co moi rodzice.
dziekuje bardzo za takie zycie
wolalabym zostac usunieta niż tak sie meczyc X lat.
bo prawda jest taka ze niektorzy ludzie nie powinni miec dzieci.
nigdy

Też przeczytałam. Może warto wznowić terapię? Albo ograniczyć kontakty do minimum, mnie to pomaga, a dzięki terapii wyzbyłam się poczucia, że potrzebuję jego aprobaty, bo jedynej której potrzebuję to własnej. Na pewno masz piękne mieszkanie, w ogóle masz WŁASNE mieszkanie, nawet nie wiesz, jak Ci zazdroszczę!

[BlueAlice]

Mój ojciec jest tak samo nietypową osobą jak ja Jesteśmy oboje do siebie niesamowicie podobni, a jednocześnie bardzo różni w pewnych kwestiach. Dla postronnych nie do wytrzymania, ze sobą się dogadujemy super. Zdarza oczywiście się poprztykać mocno, ale nigdy się długo na siebie nie gniewamy. Ma dość podobne podejście do życia jak ja, i uwielbiam to, bo moja mama jest trochę bardziej sztywna. Jako rodzice, oboje dobrze się równoważą. Mój tata jest towarzyski, mama nie, tata trochę taki lekkoduch, mama sprowadza go na siebie. Kto się czubi ten się lubi w ich wypadku

[0235a76bf37a0c9e786a33d682e03cfb1aa33c8b_653ef22455ebf]

Powiem szczerze, że jestem zszokowana tym, że tak wielu ojców ma w głębokim poważaniu to, że tymi ojcami są.

Mój tata jest obcokrajowcem, wychowanym w rodzinie, gdzie i matka, i ojciec to figury bardzo ważne w życiu dziecka. Z domu wyniósł wspaniałe wychowanie i postawy, które przeniósł na swoją rodzinę.

Jest człowiekiem otwartym, ciepłym, okazującym uczucia. Ma też silny charakter i jest bardzo kłótliwy ale umie wyciągnąć rękę na zgodę, umie powiedzieć "przepraszam, jestem idiotą". I to w nim cenię. Ojcem był i jest wspaniałym. Nie potrafię sobie w ogóle wyobrazić, że nie miałabym w nim wsparcia tak jak wiele z Was w swoich ojcach... Straszne jest to, że tak wielu facetów nie dorosło nigdy do bycia tatą.

[OceanSoul123]

Napisane przez Zorzoli

Ehhh czytajac wasze wypowiedzi mam tylko nadzieje, ze mi sie uda znalezc mezczyzne, ktory bedzie sie interesowal swoja rodzina i bedzie dobrym ojcem

Mam dokładnie takie same odczucia i nadzieję...
Chociaż ja tam już dawno postanowiłam, że jeżeli (nie daj Boże) źle wybiorę faceta albo po latach coś mu odwali - nie będę ciągnąć tego "w imię wyższego dobra" albo "dla dzieci", bo na własnej skórze wiem, że taki ojciec to i tak nie ojciec, więc dla dzieci nawet lepiej, jak są z samą matką, która je kocha niż w takiej rodzinie (ale "pełnej rodzinie" )...

[tablanka88]

Mój tata jest najlepszy na świecie, kocha naszą rodzinkę, dba o mamę, o nas, o dom. Pomaga we wszystkim, robi zakupy, sprząta, gotuje, jest inteligentny, oczytany, ma świetne poczucie humoru. Nie mówi za często o swoich uczuciach, ale wiem że bardzo nas kocha i mogę powiedzieć mu wszystko. Nieba przychyliłby mnie, siostrze i mamie gdyby tylko mógł. Przy tym wszystkim jest wymagający i konsekwentny. Zawsze darzyłyśmy go z siostrą wielkim szacunkiem. Często pomaga nam także na studiach, gdy mamy problem z nauką. Ma ogromną wiedzę. Jedyny minus to taki, że jestem wybredna w stosunku do facetów, chciałabym takiego jak mój tata, ale takich już nie ma

Dopiszę jeszcze, że mamę też mam wspaniałą, ciepła, inteligentna, bardzo nas kocha i wspiera. Wszyscy ją uwielbiają. Są niesamowici i chciałabym w przyszłości być taką wspaniałą matką dla swoich dzieci

[shyla]

Napisane przez tablanka88

Mój tata jest najlepszy na świecie, kocha naszą rodzinkę, dba o mamę, o nas, o dom. Pomaga we wszystkim, robi zakupy, sprząta, gotuje, jest inteligentny, oczytany, ma świetne poczucie humoru. Nie mówi za często o swoich uczuciach, ale wiem że bardzo nas kocha i mogę powiedzieć mu wszystko. Nieba przychyliłby mnie, siostrze i mamie gdyby tylko mógł. Przy tym wszystkim jest wymagający i konsekwentny. Zawsze darzyłyśmy go z siostrą wielkim szacunkiem. Często pomaga nam także na studiach, gdy mamy problem z nauką. Ma ogromną wiedzę. Jedyny minus to taki, że jestem wybredna w stosunku do facetów, chciałabym takiego jak mój tata, ale takich już nie ma

Dopiszę jeszcze, że mamę też mam wspaniałą, ciepła, inteligentna, bardzo nas kocha i wspiera. Wszyscy ją uwielbiają. Są niesamowici i chciałabym w przyszłości być taką wspaniałą matką dla swoich dzieci

Dosłownie jakbym czytała o swoich rodzicach ONI są najlepsi na świecie, nigdy w życiu nie zamieniłabym ich na żadnych innych... W domu tworzą taką świetną rodzinną atmosferę. Są właśnie tacy, jacy być powinni )

[Miss L]

Ja przez całe dzieciństwo zazdrościłam koleżankom, które miały fajnych ojców. Mój niestety nie był, a po latach kilka koleżanek przyznało, że i one się go bały gdy do mnie przychodziły gdy tylko rzucił na nie okiem. Niestety był wulgarny, nietolerancyjny, arogancki, bił nas bo potrzebował się wyładować na kimś słabszym, nie mógł się pohamować przy błahych sytuacjach i chyba najgorsze wspomnienie, które mi miga przed oczami to.. kopanie leżącego. Co śmieszniejsze nie był alkoholikiem, rodzina nie była patologiczna, itd. Od 5 lat nie mam z nim kontaktu, a gdy matka się z nim rozwiodła zaszył się tak, że ani rodzina, ani jego znajomi nie wiedzą gdzie jest. Prawdopodobnie zaczął układać sobie życie z nową familią.

[marzycielka_]

Jaki jest mój ojciec?
Cóż, do pewnego momentu był super, zawsze na wszystko nam pozwalał, super się z "nami" swoimi dziećmi dogadywał, miał dobre podejście do dzieci, kuzyni, koledzy i koleżanki lubili go, był fajnym wesołym panem M. Nie raz bywało tak, że z mamą nie rozmawiałam, a tata zawsze pocieszył, pogadał... Niestety do czasu, aż poszłam do liceum, wtedy zaczeło sie między nami wszystko walić, jak domino. Zaczeły się wyzwiska i złe traktowanie, i tak to trwało rok, do czasu aż podniósł na mnie w wieku 18 lat pierwszy raz rękę, nigdy wcześniej nawet klapsa nie było. I tak nasze relacje sie zakonczyły z wielkim bolem i placzem rodzice ciagali sie po sadach przez 2 lata....
Dzis mamy spokoj, aczkolwiek coraz czesciej o nim mysle, coraz czesciej zdaje sobie z tego sprawe ze chialabym abysmy mijajac sie na ulicy potrafili sobie powiedziec "dzien dobry", zeby kiedys jak bede miec dzieci znaly swojego dziadka. Widuje go sporadycznie, choc mieszka bardzo bardzo blisko i widze, ze ma ogromne poczucie winy i zalu ze stalo sie tak a nie inaczej....
Kiedys w rozmowie zapytalam kogos: dlaczego ojciec mnie tak nienawidzi?(przejawial swego czasu wobec mnie wielka agresje), to dowiedzialam się, że mnie nienawidzi wtedy gdy na mnie patrzy a w glebi serca bardzo mnie kocha.
Patrzac na siebie teraz jak jestem dorosla dotrezgam coraz wiecej podobienstw charakteru z moim ojcem, coż rodziny sie nie wybiera, ale to jak ona postepuje bardzo wplywa na dorosle zycie.....

[tablanka88]

Napisane przez shyla

Dosłownie jakbym czytała o swoich rodzicach ONI są najlepsi na świecie, nigdy w życiu nie zamieniłabym ich na żadnych innych... W domu tworzą taką świetną rodzinną atmosferę. Są właśnie tacy, jacy być powinni )

to jesteśmy wielkimi szczęściarami